το δισάκι μου στον ώμο...: Δίστομο, Άσπρα Σπίτια, Αντίκυρα.

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Δίστομο, Άσπρα Σπίτια, Αντίκυρα.

Στα νοτιοδυτικά της Βοιωτίας!

29 Απριλίου 2011

Η μέρα ήταν θαυμάσια, με τον ήλιο να παίζει κρυφτούλι με τα συννεφάκια, χωρίς ζέστη αλλά ούτε και κρύο. Ότι πρέπει δηλαδή για εκδρομή.

-Καλημέρα! Τελικά θα πάτε Κύμη;

-Έτσι λέμε, εκτός κι αν έχετε καμιά καλύτερη ιδέα.

-Στην Αντίκυρα έχετε πάει;

-Ποτέ. Λες να πάμε κατά κει;

-Εμείς είμαστε έτοιμοι. Ελάτε και ξεκινάμε.

Έτσι λίγη ώρα αργότερα παίρνουμε την παλιά εθνική για Θήβα. Έξω από τη Θήβα στρίψαμε αριστερά, περάσαμε έξω από τη Λιβαδειά και λίγο αργότερα κάναμε την πρώτη μικρή στάση στο Δίστομο. Δυστυχώς και το Αρχαιολογικό και το Μουσείο των θυμάτων του ναζισμού είχαν κλείσει. Έτσι συνεχίζουμε, έχοντας βάλει στο μάτι το καφέ κάτω από τον τεράστιο πλάτανο για απογευματινό καφεδάκι. Σε λίγο από ψηλά είδαμε τα Άσπρα Σπίτια και τον κόλπο μπροστά του. Ο δρόμος όλο στροφές αλλά δεν συγκρίνεται με τον παλιό που τον βλέπουμε απέναντι όλο φουρκέτες. Περνάμε από τα Άσπρα Σπίτια και συνεχίζουμε παραλιακά για Αντίκυρα να κάτσουμε για ψαράκι.

Κάτσαμε δίπλα στη θάλασσα και πραγματικά απολαύσαμε όλα. Εικόνες, ηρεμία, δροσιά και φυσικά ψαράκι!

Γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός, με ωραίο ψαρολίμανο, και πανάρχαια ιστορία που χάνεται στα βάθη του χρόνου.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και στην πρόσφατη ιστορία, που συνδέεται με την Εθνική Αντίσταση και το ναυτικό κομμάτι της, τον ΕΛΑΝ, μνημείο του οποίου υπάρχει στην παραλία.

Στο λιμάνι το μάτι τραβάει ο όμορφος φάρος, περισσότερο στολίδι, παρά φάρος, που φτιάχτηκε το 2006 για να ομορφύνει περισσότερο τον τόπο, πράγμα που φαίνεται ότι το πέτυχε.

Ένα άλλο στοιχείο του χώρου που τραβάει το μάτι είναι το τεράστιο εργοστάσιο του αλουμινίου, στην απέναντι όχθη.

Μετά το φαΐ μπήκαμε στο αυτοκίνητο και προχωρήσαμε περνώντας τη χερσόνησο που βρίσκεται μπροστά από την Αντίκυρα.

Πίσω της βρίσκεται ένας πολύ όμορφος παραθεριστικός οικισμός, ο Άγιος Ισίδωρος, έρημος όμως αυτή την εποχή. Σε αντίθεση με την Αντίκυρα που βρίσκεται στο βάθος κλειστού κόλπου, εκεί το μάτι φτάνει απρόσκοπτα στις απέναντι ακτές της Πελοποννήσου.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Επόμενη στάση τα Άσπρα Σπίτια, οικισμός που φτιάχτηκε από την Πεσινέ, τη Γαλλική εταιρεία που έφτιαξε το εργοστάσιο παραγωγής αλουμινίου, για να στεγάσει τους εργαζόμενους.

Ο αρχιτέκτονας Δοξιάδης έχτισε τα ομοιόμορφα άσπρα σπίτια και αργότερα άλλοι αρχιτέκτονες πρόσθεσαν άλλα κτίρια,

μέχρι και ένα «αγγούρι» 11 ορόφων, εντελώς παράταιρο.

Εντυπωσιακή και πέρα κάθε φαντασίας είναι η ύπαρξη μιας πολύ μοντέρνας Καθολικής (!!!!) εκκλησίας που όμως δένει καταπληκτικά με το περιβάλλον. Δυστυχώς ήταν κλειστή. Βγάλαμε φωτογραφίες σε διάφορα σημεία του οικισμού και προχωρήσαμε για το Δίστομο, να πιούμε τον καφέ μας.

Φτάνοντας είχε αρχίσει να ψιχαλίζει αλλά κάτω από την τέντα και τον πλάτανο δεν είχαμε πρόβλημα, ούτε και όταν η ψιχάλα έγινε βροχή που κράτησε όμως πολύ λίγο.

Ήπιαμε τον καφέ μας, και με τον ήλιο να έχει βγει και πάλι, πίσω όμως από σκόρπια μαύρα σύννεφα, ανεβήκαμε στο λόφο που είναι το μνημείο και το μαυσωλείο, που θυμίζει την απίστευτη κτηνωδία των θηρίων εκείνων που δεν δίστασαν να σκοτώσουν βρέφη μηνών, να βιάσουν και να σκοτώσουν στη συνέχεια ανήμπορες γυναίκες, ακόμα και κοριτσάκια. Στις 10 Ιουνίου του 1944, οι Γερμανοί κατακτητές σκότωσαν 117 άντρες και 111 γυναίκες, δηλαδή 228 άτομα από τα οποία 53 παιδιά κάτω από 16 ετών. Ο απεσταλμένος του Ερυθρού Σταυρού που πήγε εκεί αμέσως μετά έγραψε για τουλάχιστον 600 νεκρούς. Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου το πόσο κτήνος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, αυτός μάλιστα που φιγουράριζε και σαν «πολιτισμένος».

Έχω βρεθεί και άλλοτε σε χώρους μνήμης ολοκαυτωμάτων όπως στα Καλάβρυτα ή την Κάντανο στα Χανιά. Πρώτη φορά όμως ένοιωσα τέτοια οργή!

Το μνημείο λιτό αλλά επιβλητικό στην κορυφή του λόφου, δεσπόζει σε όλη τη γύρω περιοχή και στο χωριό.

Από το μνημείο φύγαμε για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Μία ακόμα στάση σε άλλο ένα μνημείο θυσίας. Στον Καρακόλιθο, στη θέση Τσέρες Διστόμου, στις 24 Απριλίου του 1944 οι Γερμανοί εκτέλεσαν 134 άτομα.

Στη θέση αυτή έχει στηθεί ένα μνημείο. Το έχω δει πολλές φορές και κάθε φορά που περνάω κάνω μια μικρή στάση. Δεν έχω δει άλλο μνημείο που να δείχνει τόσο παραστατικά την ανθρώπινη απώλεια, την ανθρώπινη απουσία.

Και βέβαια και αυτό, όπως και τόσα άλλα σε όλη την Ελλάδα, αναπέμπει στα ουράνια τιμή και δόξα σε αυτό το μοναδικό, ανεπανάληπτο έπος της Εθνικής μας Αντίστασης. Και μας κάνει και εμάς λίγο περήφανους για τους ηρωικούς γονείς και προγόνους που τύχη μεγάλη μας χάρισε!!