Ασπροπόταμος

Ο γίγαντας στα πρώτα του βήματα!

24-28 Αυγούστου 2010

Σας έχει τύχει ποτέ μια φωτογραφία να στοιχειώσει τα ταξιδιωτικά σας όνειρα και το θέμα της να αποτελεί προορισμό που θέλετε οπωσδήποτε να πάτε κάποτε; Και αν και ο τόπος αυτός είναι κοντά, να έρχονται έτσι τα πράγματα που το ταξίδι συνεχώς να αναβάλλεται;
-Σίγα το πράγμα, θα μου πείτε. Σε πολύ κόσμο μια εικόνα είναι το ερέθισμα για ένα ταξίδι. Και πολλοί ίσως δεν το πραγματοποιήσουν και ποτέ.
Έτσι είναι. Πολλά ταξίδια που έκανα ή που θέλω να κάνω έχουν ξεκινήσει κάπως έτσι.

Έτσι έγινε όταν είδα για πρώτη φορά μια φωτογραφία της εκκλησίας του Τίμιου Σταυρού. 12 τρούλοι (!!!) πάνω σε μια υπέροχη πέτρινη εκκλησία που στέκει μόνη της σε ένα δάσος από έλατα στην καρδιά της Πίνδου! ΕΡΩΤΑΣ!!!!!
Από εκείνη την πρώτη φορά είδα πολλές εικόνες και ντοκιμαντέρ γι αυτή την περιοχή. Και η λαχτάρα μου να πάω όλο και δυνάμωνε. Αλλά όπως είπα παραπάνω κάτι γινόταν και δεν μπορούσα να το πραγματοποιήσω. Φαίνεται ότι δεν είχε έρθει το «πλήρωμα του χρόνου» γι αυτό το ταξίδι. Που ήρθε το καλοκαίρι του 2010. Έτσι εκπληρώθηκε το «τάμα» και μας άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων!!

Τρίτη 24 Αυγούστου
Αργά το πρωί ξεκινήσαμε για τη Θεσσαλία. Μετά τη Λάρισα βγήκαμε από την εθνική και περασμένο μεσημέρι αφήσαμε την κόρη μας στη φίλη της στον Τύρναβο. Συνεχίσαμε προς τα Τρίκαλα, περάσαμε απ’ έξω και πήραμε την «εθνική» Τρικάλων-Άρτας. Μπροστά μας ένα φράγμα από βουνά που φαινομενικά είναι απροσπέλαστα. Και όμως υπάρχει είσοδος και είναι εντυπωσιακή. Πύλη! Το όνομα του χωριού αποδίδει πραγματικά αυτό που είναι. Εκεί, στην πλατεία κάτσαμε και για φαΐ. Το στομάχι δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.

Λίγο πιο πάνω, στην έξοδο του χωριού είναι το υπέροχο πέτρινο γεφύρι. Παλιότερα ήταν και το μοναδικό πέρασμα από τον κάμπο, που τον είχαμε πια αφήσει πίσω μας, προς τα βουνά της Νότιας Πίνδου, στις πλαγιές της οποίας ο δρόμος ανηφορίζει και φιδοσέρνεται. Σε λίγα χιλιόμετρα θα τον αφήσουμε για να στρίψουμε δεξιά προς Ελάτη και Περτούλι. Έχουμε μπει πια στο ελατόδασος. Προσπερνάμε την όμορφη, αλλά πολύ τουριστική Ελάτη και συνεχίζουμε.

Στα Περτουλιώτικα λιβάδια υπάρχει το χιονοδρομικό κέντρο με το σαλέ του, αλλά και εγκαταστάσεις για διάφορες φυσιολατρικές δραστηριότητες. Το σαλέ ήταν κλειστό και έτσι η λύση για τον καφέ που ήθελα επειγόντως δεν ήταν άλλη παρά το Περτούλι. Έπρεπε να βρούμε και κατάλυμα. Είχαμε κάτι υπ’ όψη αλλά θα ψάχναμε. Τελικά καταλήξαμε σε αυτό που είχαμε στο νου.

Ένα υπέροχο ξενοδοχείο λίγο πριν την είσοδο του επόμενου χωριού, του Νεραϊδοχωρίου, γεμάτο λουλούδια. με ευγενέστατους ιδιοκτήτες και μια ανεπανάληπτη ησυχία!

Το ξενοδοχείο  είναι μέσα στα έλατα, με υπέροχη θέα προς τα ελατοσκέπαστα βουνά της Νότιας Πίνδου. Τακτοποιηθήκαμε και αράξαμε να ξεκουραστούμε από τις πολλές ώρες στο αυτοκίνητο.

Το βράδυ βγήκαμε στο χωριό και φάγαμε μέχρι σκασμού στην υπέροχη ταβέρνα, με πολύ νόστιμα φαγητά, μαγειρευτά και ψητά.

Το ολόγεμο φεγγάρι της Αυγουστιάτικης πανσελήνου μόλις είχε ανατείλει όταν φύγαμε για το ξενοδοχείο μας. Κάτσαμε στη βεράντα και αυτό μας συντρόφεψε μέχρι αργά. Το καληνυχτίσαμε, μας έστειλε το χάδι του και γείραμε να ξαποστάσουμε στον καθαρό αέρα των πιο όμορφων βουνών αυτής της γωνιάς της Γης!

Τετάρτη 25 Αυγούστου
Το πρωινό ξύπνημα στο βουνό, μέσα στα έλατα, δεν έχει το ταίρι του. Δροσιά και εικόνες να ξεκουράζουν τα μάτια και το νου από τα όνειρα της νύχτας που πέρασε, όσο βαριά κι αν ήταν αυτά.
Μετά το πρωινό, ξεκινήσαμε για την πρώτη περιήγηση στην περιοχή. Πήραμε το δρόμο προς τα δυτικά.
Η περιοχή που βρισκόμασταν έχει πολλές εκκλησίες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι κτίσματα του 18ου και 19ου αι. πλούσια εικονογραφημένες.

Λίγο έξω από το χωριό είναι η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. (Η Αγία προστάτιδα των κτηνοτρόφων, έχει την τιμητική της στην Πίνδο. Δεν υπάρχει χωριό χωρίς εκκλησία στη χάρη της). Κτίσμα του 1793, είναι πέτρινη με στέγη από σχιστόλιθο και βρίσκεται στο χείλος μια ρεματιάς

με το χωριό Πύρρα απέναντι και κάπως χαμηλότερα στην πλαγιά της. Έχει συντηρηθεί σχετικά πρόσφατα και ο χώρος γύρω της είναι πολύ καλοφτιαγμένος. Θυμάμαι ότι το 2000 που ήμασταν για λίγες μέρες στη λίμνη Πλαστήρα, κάναμε μια βόλτα μέχρι τα χωρία Πύλη, Ελάτη, Περτούλι και Νεραϊδοχώρι, και είχαμε δει εργάτες που δούλευαν για τη συντήρησή της. Δυστυχώς ήταν κλειστή. Μόνο ένας μικρός χώρος, κάτι σαν πρόναος, για να ανάψεις ένα κερί. 
Για εκείνη τη μέρα είχαμε αποφασίσει να πάμε προς την αντίθετη κατεύθυνση και μετά να πάμε από τη νότια πλευρά των βουνών Αυγό και Μαρόσα, ακολουθώντας το δρόμο Τρικάλων-Άρτας μέχρι τη Μεσοχώρα.

Κατεβήκαμε όμως μέχρι το γεφύρι της Πύλης για να πιούμε ένα καφέ στην υπέροχη δροσιά των πλατανιών του και πήραμε το δρόμο για την Άρτα. Στην περιοχή της Παλαιοκαρυάς, μπήκαμε αριστερά στο χωματόδρομο για να βρούμε τους καταρράκτες.

Πυκνό πλατανόδασος και στο τέλος του δρόμου οι δύο καταρράκτες με το πέτρινο γεφύρι από πάνω τους. Μοναδικό τοπίο. Κάτσαμε εκεί στη δροσιά αρκετή ώρα. Είχαμε πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο και λίγο κολατσιό και έτσι συμπληρώθηκε μια χαρά το πικνίκ μας.
Και πάλι στο δρόμο προς την Άρτα. Ο δρόμος έχει πολλές στροφές και ανηφορίζει συνέχεια.

Ανεβαίνει σχεδόν στα 1400 μ. υψόμετρο. Με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να είναι ανεπαρκής και να μας φαίνεται αστείο να τον λένε «εθνική», αλλά σκέφτομαι πόσο σημαντικός υπήρξε, και είναι ακόμα και σήμερα, ενώνοντας την Ήπειρο (Δυτική Ελλάδα) με τη Θεσσαλία (Ανατολική Ελλάδα) σχεδόν στο μέσο της Πίνδου. Τι κόπο θα χρειάστηκε για να κατασκευαστεί κάποτε και με πόσο κόπο θα κρατιέται ανοικτός κάθε χειμώνα, που στα μέρη αυτά είναι δύσκολος.
Περάσαμε τα χωριά Στουρναρέϊκα, Βαθύρεμα, Μεσοχώρα (εκεί χαθήκαμε λίγο μέσα στο χωριό)

και περνώντας ένα τούνελ βρεθήκαμε φάτσα με το τεράστιο φράγμα που φτιάχνεται για την εκτροπή του Αχελώου και που θα κάνει τη Μεσοχώρα και τα γύρω χωριά παραλίμνια!!!
Ο Αχελώος, ο μεγαλύτερος σε όγκο νερών και δεύτερος σε μήκος ποταμός μας ξεκινά από ετούτα τα μέρη. Από χίλιες δυο πηγές, με χίλια δυο ρέματα, μικρά και μεγάλα, να συγκεντρώνουν σιγά-σιγά το νερό, γίνεται ο Ασπροπόταμος και κυλώντας προς τα νότια γίνεται ο μοναδικός, μυθικός Αχελώος. Το σχέδιο για την εκτροπή του, με σκοπό την άρδευση του Θεσσαλικού κάμπου, έχει πολλούς και φανατικούς εχθρούς που έχουν πολλές φορές προσφύγει στα Ελληνικά και Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και έχουν σταματήσει το έργο. Έχει όμως και φανατικούς οπαδούς, αποφασισμένους να το φέρουν σε πέρας. Είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσει το φυσικό περιβάλλον σε όλη τη δυτική Ελλάδα. Θετικά ή αρνητικά, κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά. Το παράδειγμα της λίμνης Πλαστήρα μας λέει απλά πως δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα είναι τα πράγματα μετά από μερικές δεκαετίες. Μπορεί και καλύτερα.
Περάσαμε πάνω από το φράγμα και στο τέλος του στρίψαμε προς τα βόρεια προς το χωριό Αρματωλικό, άλλο ένα μελλοντικά παραλίμνιο χωριό, που είναι πολύ κοντά. Μέχρις εκεί και ο άσφαλτος. Από εκεί μέχρι τη γέφυρα Αλεξίου, στη διασταύρωση για Γαρδίκι έχει 14 χιλιόμετρα χωματόδρομο (χαλικόδρομο πες καλύτερα!!). Αλλού είναι βατός και αλλού λίγο ως πολύ άσχημος με ελλιπή σήμανση. Η διαδρομή αυτή, αν και δύσκολη, είναι καταπληκτική.

Πολύ πράσινο με τον Ασπροπόταμο στα δεξιά μας να ασημίζει κυλώντας προς τα νότια. Υπέροχες εικόνες!! Όπως υπέροχες είναι όλες οι διαδρομές της περιοχής. Με τα πολλά φτάσαμε στο Παλαιοχώρι.

Από μακριά είχαμε δει τη γέφυρα και κάτι παράξενο πάνω της.

Φτάσαμε και τότε τα είδαμε. Καμιά 30αριά γελάδια αραγμένα πάνω στο οδόστρωμα της ημικυκλικής γέφυρας. Δεν υπήρχε αρκετός χώρος ελεύθερος για να περάσει το αυτοκίνητο. Τώρα τι κάνουμε; Για να γυρίσουμε πίσω ούτε λόγος. Αφού σταμάτησα και μελέτησα λίγο την κατάσταση αποφάσισα να προχωρήσω ανεβάζοντας το δεξί τροχό πάνω στο κράσπεδο της γέφυρας. Οδηγώντας πολύ σιγά και με τεταμένη προσοχή στα αριστερά στα ζώα και στα δεξιά να μη βρεθούμε μέσα στο ποτάμι, περάσαμε σε απόσταση αναπνοής (κυριολεκτικά) από τα γελάδια και βγήκαμε στη διασταύρωση. Ήταν ακόμα νωρίς και αντί να πάμε προς το ξενοδοχείο στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση προς Καλαμπάκα. Υπέροχη διαδρομή μέσα στα έλατα.

Σε αρκετά σημεία όμως, και μάλιστα σε στροφές, γελάδια περιφέρονταν αργά ή κάθονταν πάνω στο οδόστρωμα. Θέλει λοιπόν πολύ προσοχή γιατί η κατάσταση μπορεί να γίνει επικίνδυνη και ειδικά όταν έχει πέσει το σκοτάδι, όπως έτυχε να το νοιώσουμε το ίδιο εκείνο βράδυ.
Σε λίγα χιλιόμετρα μια μικρή πινακίδα στα δεξιά μας έδειξε που να στρίψουμε. «Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού Δολιανών». Ο δρόμος ανηφορικός και με στροφές σε λίγο μας έφερε σε ένα ξέφωτο μέσα στο πυκνό ελατόδασος. Εκεί στέκει μεγαλοπρεπής ο ναός, η εικόνα του οποίου στάθηκε το ερέθισμα γι αυτό το ταξίδι μας.

Η εικόνα ήταν πέρα από κάθε περιγραφή και πάνω από τις προσδοκίες μου. ΥΠΕΡΟΧΗ!!! Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα οικοδομήματα αυτού του τόπου. Κτίσμα του 1770 είναι ότι έχει απομείνει από το μοναστήρι της Αγίας Ζώνης. Και αυτό όμως κλειστό (είναι ανοικτό κάθε μέρα εκτός Τετάρτης!!). Δεν πειράζει. Αφορμή να ξανάρθουμε.

Κάτσαμε κάμποση ώρα, έβγαλα πάρα πολλές φωτογραφίες, περιεργάστηκα κάθε λεπτομέρεια της πέτρινης κατασκευής και γενικά απόλαυσα αυτό που ζούσα. Ήμασταν και μόνοι μας και η ησυχία του χώρου έδινε μια άλλη «κατανυκτική» θα έλεγα ατμόσφαιρα.
Κατεβήκαμε πάλι στο δρόμο και στρίψαμε δεξιά μέχρι την επόμενη στάση μας στη θέση Κουκουφλί.

Εκεί η δασική υπηρεσία έχει φτιάξει ένα ιχθυογεννητικό σταθμό και εμπλουτίζει το ποτάμι με άγριες πέστροφες. Οι πέστροφες του Ασπροπόταμου θεωρούνται από τις νοστιμότερες αλλά απαγορεύεται η εμπορεία τους. Το ψάρεμα τους επιτρέπεται με αυστηρούς όμως κανόνες, που φαίνεται ότι τηρούνται. Εκεί υπάρχει και ένα πολύ γραφικό καφέ-εστιατόρειο που όμως δε σερβίρει πέστροφα.
Αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε και αφού ανεβήκαμε μέχρι το μικρό οικισμό των Δολιανών γυρίσαμε και ανηφορίσαμε για την Κρανιά.

Κεφαλοχώρι στα 1250 μέτρα υψόμετρο, χωρίζεται σε δύο γειτονιές από το Κρανιώτικο ρέμα

με την όμορφη πέτρινη γέφυρα Κατούνα, του 1860-70, να τις ενώνει. Εκεί κάτσαμε για φαΐ. Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν φύγαμε. Η επιστροφή μας στο ξενοδοχείο έγινε λίγο «θριλεράκι» από τα γελάδια που βλέπαμε ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι σε διάφορα σημεία του δρόμου!!! Οι εικόνες όμως που είχαμε απολαύσει έκαναν τα όνειρά μας όμορφα!!

Πέμπτη 26 Αυγούστου
Τρίτη μέρα στην Πίνδο και αποφασίσαμε να πάμε προς το Χαλίκι. Είναι ένα από τα πολλά βλαχοχώρια της Πίνδου, το τελευταίο του νομού Τρικάλων στο δρόμο για το Μέτσοβο. Λιγότερο από 25 χιλιόμετρα μετά είναι το Ανήλιο και αμέσως μετά το Μέτσοβο.
Γι άλλη μια φορά η πορεία μας ήταν προς τα δυτικά. Κοντά στο χωριό Άγιος Νικόλαος έχουν φτιάξει το ομώνυμο προσκύνημα (Άγιος Νικόλαος Ασφάκας Ασπροποτάμου) σε μια εσοχή του κάθετου βράχου, δίπλα σε μια πηγή.

Πρόκειται για ένα εκκλησάκι πέτρινο και από κάτω ένα γεφύρι και ένα πλακόστρωτο που οδηγεί τους πιστούς στο ναό. Μια μικρή στάση για μερικές φωτογραφίες και συνεχίζουμε. Σύντομα φτάσαμε στη διασταύρωση για Γαρδίκι, την προσπερνάμε . Λίγο παρακάτω παίρνουμε την αριστερή διασταύρωση για Ανθούσα και Χαλίκι. Μετά από μερικά χιλιόμετρα, ένας ανήφορος δεξιά οδηγεί στην Ανθούσα. Το χωριό, όμορφο, πετρόχτιστο είναι στην μέσα στη ρεματιά και φαίνεται μόνο σα φτάσεις εκεί.

Στην είσοδο έχει ένα πέτρινο γεφύρι και κάποιες ξύλινες επιγραφές για καλωσόρισμα και κατευόδιο γραμμένες στα βλάχικα και τα ελληνικά. Κάναμε μόνο μια βόλτα με το αυτοκίνητο, μια στάση στο γεφύρι και συνεχίσαμε.

Σε λίγο στην απέναντι, σχεδόν γυμνή, πλαγιά φάνηκε το Χαλίκι.

Πριν μπούμε στο χωριό, στα αριστερά μας, υπάρχουν οι (πέτρινες κι αυτές) εκκλησίες των παλιών μοναστηριών της Μεταμόρφωσης (του 1783) και του Προφήτη Ηλία (του1835). Μπήκαμε στο πέτρινο χωριό και φτάσαμε στην πλατεία. Αρκετά μεγάλη με καφενεδάκια και εστιατόρια που είχαν βγάλει τα τραπέζια τους κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια. Στην άκρη της η εκκλησία του χωριού (φυσικά Αγία Παρασκευή!!) του 1725, κλειστή κι αυτή.

Στο έξω μέρος της κόχης του Ιερού έχει σκαλισμένα δίπλα-δίπλα το σταυρό με το αστέρι του Δαβίδ. Πρώτη μου φορά έβλεπα κάτι τέτοιο.

Κάτω από την εκκλησία υπάρχει ένα εντυπωσιακό γεφύρι, αυτό της Καπραρίας. Είναι δε εντυπωσιακό έτσι που στο χτίσιμο ο μάστορας ενσωμάτωσε τα βράχια της όχθης.

Κάτσαμε στην πλατεία να πιούμε ένα αναψυκτικό. Είχε αρκετούς ντόπιους ένα γύρω. Όλοι οι άντρες, νέοι και γέροι, βάσταγαν γκλίτσα και όλοι μίλαγαν μεταξύ τους βλάχικα. Φυσικά δεν καταλαβαίναμε λέξη. Ξεκουραστήκαμε, δροσιστήκαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Είπαμε να μην πάμε στο Μέτσοβο αλλά γυρνώντας προς τα πίσω να στρίψουμε στο χωματόδρομο που είχαμε δει και που πάει στους Καλαρρύτες των Τζουμέρκων για να βρούμε το μοναστήρι της Παναγίας της Γαλατοτροφούσας, που το πρότεινε ο οδηγός μας σαν πολύ ενδιαφέρον. Ο δρόμος, αν και πολύ βατός, μπορεί να γίνει πάρα πολύ επικίνδυνος. Στις γύρω πλαγιές υλοτομούν και αφήνουν τους κομμένους κορμούς να κατρακυλήσουν στο δρόμο για να τους φορτώσουν. Έτσι είδαμε πολλούς κορμούς σκόρπιους πάνω στο οδόστρωμα. Όσο πήγα, το έκανα κορνάροντας ασταμάτητα. Εν τω μεταξύ δε βλέπαμε ψυχή αλλά ούτε και μοναστήρι ή κάποια σχετική ταμπέλα. Σε μια στροφή είδα χαμηλά στην πλαγιά ένα φορτηγό και κάποιον να κάθεται στην ανοικτή καρότσα. Με φωνές μου έδωσε να καταλάβω ότι είχαμε περάσει το μοναστήρι και που περίπου θα το έβρισκα. Γυρίσαμε λοιπόν και με τα πολλά το βρήκαμε. Πινακίδα δεν υπάρχει, το δάσος είναι πυκνό και έτσι είναι δύσκολος ο εντοπισμός του.
Φτιαγμένο από τους κτηνοτρόφους (από εκεί και το όνομά του) με χάνι στην αυλή του για να έχουν κάπου να μείνουν και να ανάψουν ένα κεράκι στη διάρκεια των μετακινήσεών τους.

Έχει συντηρηθεί πρόσφατα και αποτελείται από το (κλειστό) καθολικό και τους βοηθητικούς χώρους (το παλιό χάνι) σε πολύ καλή κατάσταση. Όλα αυτά σε κλειστό περίβολο. Κάτσαμε στη δροσιά, έψαξα εκεί γύρω να βρω το γεφύρι που υποτίθεται ότι υπάρχει εκεί (μοναδικό πέρασμα άλλοτε) αλλά δεν το βρήκα.
Ξαναβγήκαμε στο δρόμο και πήγαμε για άλλη μια φορά στον Τίμιο Σταυρό. Αυτή τη φορά ήταν ανοικτό. Ο φύλακας ξεναγούσε δύο επισκέπτες στα βλάχικα (!!). Οι πέτρινοι τοίχοι του ναού είναι τελείως γυμνοί, χωρίς καν σοβά.

Είναι και έτσι όμως επιβλητικός.
Χαιρετίσαμε το φύλακα και κατεβήκαμε να φάμε στο εστιατόριο στο Κουκουφλί. Νόστιμο φαΐ σε δροσερό περιβάλλον.

Στο γυρισμό κάναμε μια μικρή στάση στο «Διοικητήριο», τη θερινή (!!) έδρα της Διευρυμένης Κοινότητας Ασπροποτάμου

και άλλη μια για φωτογραφίες πάνω από τη γέφυρα Αλεξίου με τους θαμώνες της!!. Το απόγευμα απλά ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο και το βράδυ κατεβήκαμε για φαΐ στην Κάτω Πλατεία του χωριού.

Παρασκευή 27 Αυγούστου
Σηκώθηκα πολύ πρωί και έκατσα στη δροσιά στο μπαλκόνι, να δω τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από τα βουνά.

Η ελληνική φύση έχει στιγμές γεμάτες μαγεία και μια τέτοια απολάμβανα κι εγώ εκείνη τη μοναδική ώρα.
Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για μια κυκλική διαδρομή στο δρόμο προς Καλαμπάκα και επιστροφή από το Περτούλι.
Κατεβήκαμε στην Κάτω Πλατεία του χωριού και πήραμε τον δασικό δρόμο για την Πύρρα.

6,5 χιλιόμετρα υπέροχης διαδρομής μέσα στην καταπράσινη ρεματιά, δίπλα στο ποτάμι. Ο χωματόδρομος σε όλο του το μήκος είναι βατός. Κάναμε πολλές στάσεις για να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε όλα εκείνα τα ωραία που βλέπαμε γύρω μας. Περάσαμε μέσα από τη γραφική Πύρρα και βγήκαμε πάλι στον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο. Η διαδρομή μας ήταν ίδια με τις προηγούμενες μέρες. Στη διασταύρωση για Γαρδίκι είχαμε μια αναπάντεχη συνάντηση. Ένα θηλυκό αγριογούρουνο ξυνότανε στην πινακίδα και μόλις μας είδε πέρασε απέναντι το δρόμο. Στο κατόπι του ένα τόσο δα γουρουνάκι, απ’ αυτά με τις ρίγες!! Σταματήσαμε φυσικά και τα χαζέψαμε για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να χαθούν ανάμεσα στη βλάστηση. Ο τόπος συνέχιζε να μας χαρίζει απλόχερα όμορφες εικόνες. Εμείς συνεχίσαμε, περάσαμε τη θέση 3 ποτάμια και φτάσαμε στη θέση Κουκουφλί, το τελευταίο σημείο που είχαμε φτάσει. Και συνεχίσαμε για Καστανιά. Ο οδηγός μου έγραφε ότι είναι μια από τις πιο όμορφες διαδρομές στην Ελλάδα.

Όχι μόνο δεν διαψεύστηκε αλλά εγώ θα την χαρακτήριζα με μια λέξη. ΘΑΥΜΑ!!!!!! Σε κάθε στροφή και ένα επιφώνημα! Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα δει τόσο όμορφη διαδρομή στον τόπο μας. Παντού πυκνά έλατα και ανάμεσα τους και μερικά φυλλοβόλα που είχαν αρχίσει να αλλάζουν χρώμα, πλουτίζοντας έτσι την παλέτα των εικόνων που περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας. Και αυτό διαρκεί αρκετά. Μέχρι το πέρασμα στα 1400 μέτρα περίπου που αρχίζει να κατηφορίζει πια. Το τοπίο βέβαια αρχίζει να αλλάζει και πάλι. Φτάσαμε στην Καστανιά, το γραφικό αυτό χωριό, με το πολύ πράσινο, κυρίως από φυλλοβόλα (το όνομα μαρτυρά το είδος που κυριαρχεί).

Κάναμε μια μικρή στάση στην πλατεία και φάγαμε το κολατσιό που είχαμε μαζί. Συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε και το τοπίο πια έγινε καμπίσιο. Το μαρτυρά άλλωστε και η ένδειξη στο θερμόμετρο που έχει ανέβει αρκετά. Μια μικρή στάση σε ένα από τα υπαίθρια μανάβικα στην άκρη του δρόμου κρίθηκε αναγκαία μιας και βλέπαμε τα καφάσια με τα πρώτα μήλα της χρονιάς. Άλλωστε όλη αυτή η περιοχή έχει μεγάλη παραγωγή μήλων. Και όπως αποδείχτηκε αργότερα που τα δοκιμάσαμε είναι πολύ νόστιμα. Πριν φτάσουμε στην Καλαμπάκα, κοντά στη γέφυρα Κουκοράβα, στρίψαμε δεξιά στο δρόμο που πάει για Περτούλι. Η διαδρομή κυλάει μέσα από κτήματα με μηλιές φορτωμένες το νέο καρπό. Έχει όμως και πολλά άλλα φυλλοβόλα δίπλα στο ποτάμι. Ο δρόμος αρχίζει και πάλι σιγά-σιγά να ανηφορίζει. Μετά από μερικά χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στο χωριό Αηδόνα. Σύμφωνα με τον οδηγό μου, στην πλατεία υπάρχει μια πολύ γέρικη και τεράστια φτελιά, μνημείο της φύσης. Φτάσαμε στην πλατεία. Είναι μεγάλη με πολλά μεγάλα πλατάνια και μια πετρόχτιστη εκκλησία. Φτελιά όμως δεν είδαμε. Κάτσαμε κάτω από ένα πλατάνι να πιούμε ένα αναψυκτικό και ρωτήσαμε για τη φτελιά.

Μας την έδειξαν και μας είπαν πως σε μια πρόσφατη καταιγίδα έσπασε η πιο μεγάλη κλάρα και τώρα στέκει τραυματισμένη και πολύ μικρότερη απ’ ότι ήταν. Συνεχίσαμε, περάσαμε από το κεφαλοχώρι Χρυσομηλιά, που όπως λέει το όνομά της, είναι το κέντρο της παραγωγής μήλων. Είχαμε ανέβει αρκετά και είχαμε μπει πια στα έλατα. Περάσαμε την ορεινή διάβαση και φτάσαμε στη διασταύρωση που πάει αριστερά για Ελάτη και δεξιά για εκεί που πάμε εμείς. Περάσαμε τα Περτουλιώτικα λιβάδια και το χιονοδρομικό και πήγαμε κατευθείαν στην Κάτω Πλατεία του Νεαραϊδοχωρίου. Εκεί στη δροσιά και μέσα στα λουλούδια κάτσαμε για καφέ σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί, δίπλα στο ρέμα.

Φάγαμε γιαούρτι με μέλι, ήπιαμε τον καφέ μας και αργά το απόγευμα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Τελευταίο βράδυ και πήγαμε πάλι για φαΐ εκεί που είχαμε πάει το πρώτο. Επιστροφή νωρίς, να ετοιμαστούμε μιας και την άλλη μέρα είχαμε επιστροφή με πολλά χιλιόμετρα. Καληνύχτισα την αγαπημένη μου Πίνδο και υποσχέθηκα να βρεθώ και πάλι στα μέρη της σύντομα.

Σάββατο 28 Αυγούστου-Επιστροφή
Μετά το πρωινό πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Νεραϊδοχώρι-Ελάτη-Πύλη-Τρίκαλα (απ’ έξω)-Καρδίτσα. Εκεί αντί να πάρουμε το δρόμο για Δομοκόκαι Λαμία, πήραμε αυτόν που πάει Καρπενήσι. Είχαμε πληροφορίες ότι θα βρίσκαμε πολύ όμορφη διαδρομή. Μετά το χωριό Κέδρος αρχίσαμε να ανηφορίζουμε δίπλα στο ποτάμι Ονόχωνο, που κατεβαίνει από την τεχνητή λίμνη Σμοκόβου. Το τοπίο είναι πολύ ιδιόμορφο.

Παντού χαμηλή, θαμνώδης βλάστηση και οι όχθες του ποταμού έχουν κάτι περίεργα, σκούρα, σχεδόν μαύρα, βράχια. Φτάσαμε στα Λουτρά Σμοκόβου και αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το φράγμα. Έλα όμως που ο δρόμος ήταν κλειστός λόγω έργων!!

Έτσι περιοριστήκαμε να δούμε τη λίμνη από ψηλά και μακριά. Πρέπει να είναι ωραία! Έτσι τουλάχιστον μας φάνηκε. Ο δρόμος με αρκετές στροφές σέρνεται ανάμεσα στα βουνά. Σε πολλά κομμάτια του είναι πάνω στην κορυφογραμμή. Γκρεμός δεξιά, γκρεμός αριστερά! Βουνά δεξιά, βουνά αριστερά! Παντού γύρω μια «θάλασσα» από βουνά! Σε λίγο φτάσαμε στη διασταύρωση που σε 2 χιλιόμετρα σε φέρνει στην ιστορική Ρεντίνα. Το ανταρτοχώρι με τη μακραίωνη ιστορία!

Ακριβώς στη διασταύρωση, στέκει παροπλισμένο ένα αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας, μνημείο για δύο αξιωματικούς που σκοτώθηκαν πριν μερικά χρόνια σε πτώσεις. Εκεί είναι και ένα κιόσκι που προσφέρει σκιά, θέα και χώρο ξεκούρασης. Εκεί κάτσαμε για το κολατσιό μας. Στη συνέχεια μπήκαμε στο χωριό αλλά χωρίς να σταματήσουμε. Είναι όμορφο και έχει πολλά ενδιαφέροντα. Άλλη μια αφορμή για ταξιδάκι στο μέλλον! Συνεχίσαμε για Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού.
Μέχρι την προηγούμενη μέρα πίστευα ότι η διαδρομή προς Καστανιά στον Ασπροπόταμο ήταν η πιο ωραία που είχα κάνει ποτέ. Τελικά και αυτή που κάναμε στην επιστροφή μας το ίδιο όμορφη. Και εκεί κυρίαρχο το έλατο. Μα τι ευλογημένο δέντρο είναι αυτό!!!
Περάσαμε τη διασταύρωση για Φουρνά και σε λίγο βγήκαμε στο δρόμο Λαμίας-Καρπενησίου. Η συνέχεια χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Λαμία-εθνική-Καμμένα Βούρλα για καφέ και αργά το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας. Μία «απίθανη» εκδρομή τελείωσε! Κίνητρο η φωτογραφία του Ναού του Τιμίου Σταυρού. Τα χωριά όμορφα και περιποιημένα. Για τα τοπία όμως και τις διαδρομές τι να πει κανείς! Τα λόγια δε φτάνουν για να τα περιγράψεις. Για άλλη μια φορά η Πίνδος μας χάρισε απλόχερα πρωτοφανέρωτες ομορφιές!! Και εμείς τις χαρήκαμε σα μικρά παιδιά! Και σε άλλα με υγεία!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/dimoshellas2/SPindos242882010# 

 Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας