Στη Χαλκίδα και τη Στενή. Πρώτη εκδρομή της χρονιάς!

 3 Ιανουαρίου 2023

 

 

Πάνε 45 χρόνια, όταν λόγω κάποιου όμορφου γεγονότος στη ζωή μας, την τρίτη μέρα εκείνου του χρόνου (3/1/1978) κάναμε μια εκδρομή στη χιονισμένη Στενή της Εύβοιας. Το όμορφο χωριό στους πρόποδες της Δίρφυος, του ελατοσκέπαστου βουνού στα κεντρικά του νησιού. Από τότε κάποιες φορές και όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν, κάναμε κάποια εκδρομή εκείνη την ημερομηνία. Κάτι σαν ανάμνηση, σαν έθιμο δηλαδή. Είτε στη Στενή, είτε σε κάποιο άλλο μέρος.
 
Φέτος είπαμε την εκδρομή να την κάνουμε και πάλι στη Στενή (έχουμε πάει πολλές φορές από τότε, σε διάφορες ημερομηνίες), με μερικές παρακάμψεις-στάσεις για κάποιες νέες εικόνες.

Ξεκινήσαμε λίγο πριν τις 12.00 το μεσημέρι. Βγήκαμε από την εθνική στη διασταύρωση για Χαλκίδα και λίγο πριν τη νέα γέφυρα βγήκαμε στη διασταύρωση για «Διυλιστήρια». Περάσαμε δίπλα τους και ακολουθώντας το στενό δρόμο που πάει προς τα βόρεια κάναμε την πρώτη μας στάση.

Βρισκόμαστε στη Στερεοελλαδίτικη μεριά της Εύβοιας και όχι στο νησί.

Ο δρόμος λοιπόν αυτός χωρίζει στα δύο έναν αρχαιολογικό χώρο. Πρόκειται για το Ιερό της Αυλιδείας Αρτέμιδος, με το ναό και την κρήνη από τη μια και την άλλη μεριά του δρόμου, που λειτούργησε από τα μυκηναϊκά χρόνια μέχρι και τα ρωμαϊκά. (πληροφορίες εδώ).
Είδαμε το χώρο έξω από την περίφραξη, που σε εμποδίζει να μπεις αλλά όχι να τον δεις, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίσαμε για να ξαναβγούμε στο δρόμο πριν τη γέφυρα. Αφού την περάσαμε, στον κυκλικό κόμβο στρίψαμε προς νότια Εύβοια και αμέσως μετά στο πρώτο στενάκι κάναμε δεξιά και βγήκαμε στην πηγή Αρέθουσα, που βρίσκεται εκεί, δίπλα στον πολυσύχναστο και πολύβουο δρόμο.

Ο χώρος έχει διαμορφωθεί σε ένα πολύ όμορφο πάρκο, με νερά που τρέχουν από παντού, κανάλια που καταλήγουν στη θάλασσα, παγκάκια,

γεφυράκια

και με πάπιες

και έναν κύκνο, που κόβουν βόλτες στα νερά,

όταν δεν είναι στο σπιτάκι που τους έχουν φτιάξει εκεί.

Για την πηγή είχαμε μάθει ακριβώς ένα χρόνο πριν, όταν στις 3/1 του 2022 πήγαμε να επισκεφτούμε το νέο αρχαιολογικό μουσείο της Χαλκίδας, που βρίσκεται ακριβώς στην άλλη μεριά του δρόμου, στεγάζεται στα κτίρια της παλιάς ποτοποιίας ΑΡΘΟΥΣΑ, η οποία βεβαίως είχε πάρει το όνομά της από την παρακείμενη πηγή, στην οποία βρισκόμασταν τώρα (Αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδας «ΑΡΕΘΟΥΣΑ»!).

Η πηγή και τα νερά της ήταν και είναι πολύ σημαντικά για την πόλη και την ιστορία της. Μάλιστα μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν ο κύριος υδροδότης της (περισσότερα εδώ).
Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και βγήκαμε στο δρόμο, παίρνοντας αυτή τη φορά, αυτόν προς Βόρεια Εύβοια.

Γύρω στα 300μ μετά τον κόμβο συναντάμε τις καμάρες του Ρωμαϊκού υδραγωγείου, κάτω από τις οποίες περνά ο δρόμος.

Στρίψαμε στον παραλιακό προς τα βόρεια μέχρι τη Νέα Αρτάκη και εκεί κάναμε δεξιά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το εσωτερικό του νησιού.

Σε λίγο φάνηκε η Δίρφυ. Μια Δίρφυ, που δεν θύμιζε καθόλου τη χειμωνιάτικη Δίρφη, που είχαμε δει τόσες φορές αυτή την εποχή του χρόνου. Η παρατεταμένη καλοκαιρία και οι σχετικά ψηλές θερμοκρασίες έκαναν τις εικόνες να μοιάζουν περισσότερο με καλοκαιρινές παρά με χειμωνιάτικες. Λίγη ώρα μετά μπήκαμε στη Στενή. Μας έκανε εντύπωση, πως αν και εργάσιμη μέρα, είχε πολλά αυτοκίνητα και βέβαια κόσμο. Οι ταβέρνες ήταν σχεδόν γεμάτες.
Σε μια από αυτές κάτσαμε κι εμείς μιας και η ώρα κόντευε τρεις.

Μέχρι να έρθουν τα φαγητά, βγήκα να δω και να φωτογραφίσω το ποταμάκι, που περνά ακριβώς κάτω από την ταβέρνα, με τα θεόρατα, αλλά γυμνά αυτή την εποχή, πλατάνια.

Ήρθε το φαγητό, φάγαμε καλά και νόστιμα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για τη συνέχεια.

Πήραμε τον ανήφορο, που με πολλές φουρκέτες ανεβαίνει στο βουνό. Αμέσως έξω από το χωριό αρχίζουν τα έλατα.

Σε μια στροφή κάποιος είχε την ιδέα να στολίσει ένα μικρό έλατο με ξεχωριστά «στολίδια» παρμένα από τη φύση. Μανταρίνια, πολύχρωμες πιπεριές και άλλα καλούδια της μάνας γης και να το ξεχωριστό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Οι φουρκέτες συνεχίζονται μέχρι τον αυχένα, όπου και σταματήσαμε. Από εκεί ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει προς τους Στρόπωνες κι το Αιγαίο.

Αριστερά μας η Δίρφυ,

δεξιά το Ξηροβούνι

και στο βάθος μπροστά μας το Αιγαίο. Τι θέα!
Αφού απολαύσαμε καθαρό αέρα και μοναδικές εικόνες, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μια ακόμα, τελευταία στάση. Στην παραλία της Νέας Αρτάκης, στο λιμανάκι κάτσαμε για τον απογευματινό μας καφέ.

Το απόγευμα είχε προχωρήσει και σαν σηκωθήκαμε να φύγουμε ο ουρανός είχε πάρει εκείνα τα υπέροχα χρώματα, αποχρώσεις του κόκκινου, του χρυσού και του μπλε, που έκαναν τις εικόνες μαγικές.
Φτάσαμε στο σπίτι μας στις 6.30, βράδυ πια, έχοντας κάνει το πιο όμορφο ταξιδιωτικό ποδαρικό για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε. Ελπίζουμε και ευχόμαστε η συνέχειά της να είναι ανάλογα ή και ακόμα περισσότερο όμορφη.
Καλή Χρονιά!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας