Τρίκαλα Κορινθίας

20 Ιανουαρίου 2011

Άνω, Κάτω τα κάναμε! Να βάλω και τα Μεσαία να τα Τρίκαλα που είναι κοντά στην Αθήνα. Τρεις συνοικισμοί, τρία χωριά, ένας προορισμός. Καθημερινή και δε δουλεύουμε. Ευκαιρία για βόλτα σε έναν από τους πιο τουριστικούς προορισμούς στα πέριξ της πρωτεύουσας. 150 χιλιόμετρα, σκάρτες δύο ωρίτσες.

Στα Τρίκαλα της Κορινθίας πήγαμε για πρώτη φορά το 1992. Τότε ήταν ένα ήσυχο χωριό χωρίς τη σημερινή «ανάπτυξη». Μας άρεσε πολύ τότε.

Λίγους μήνες πριν είχα αρχίσει να κρατώ ημερολόγιο των εκδρομών μου. Αντιγράφω λοιπόν μερικά κομμάτια από εκείνο το πρώτο μου ημερολόγιο.

Παρασκευή 25/9/1992

Από καιρό τώρα προγραμματίζαμε μια εκδρομή για ΣΚ στα Τρίκαλα Κορινθίας. Στο Ξυλόκαστρο στρίψαμε αριστερά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε και ανεβήκαμε στα Άνω Τρίκαλα όπου ήταν και το ξενοδοχείο «Τα Αστέρια» που είχαμε κλείσει δωμάτια. Μας περίμεναν κιόλας οι φίλοι μας από την Πάτρα. Το ξενοδοχείο είναι ολίγον τι άθλιο. Παρότι νύχτα μπορέσαμε να διαπιστώσουμε ότι το χωριό είναι καταπράσινο και γεμάτο τρεχούμενα νερά. Κάτσαμε στο σαλόνι για φαΐ δίπλα στο τζάκι. Κοιμηθήκαμε περασμένα μεσάνυχτα. 

Σάββατο 26/9/1992

Μετά το πρωινό αποφασίσαμε όλοι μαζί να πάμε στο μοναστήρι του Αγ.Βλάση.

Το μοναστήρι είναι πανέμορφο. Οι καλόγριες το έχουν πολύ περιποιημένο. Πεντακάθαρο με πάρα πολλά λουλούδια, τραπέζια για τους επισκέπτες και ένα μικρό αλλά όμορφο καθολικό. Πίσω από το μοναστήρι, κάτω από ένα τεράστιο πλατάνι κάποιοι ομογενείς από την Αμερική έχουν διαμορφώσει το χώρο με βρύση, πάγκους και ψησταριές. Από εκεί κάναμε και μια πορεία στη ρεματιά του Τρικαλιώτη ποταμού. Η ρεματιά είχε αρκετό νερό για την εποχή.

Ο πυθμένας της είναι σχεδόν συμπαγής βράχος με αποτέλεσμα το νερό να έχει κάνει λούκια πάνω στο βράχο με μικρούς καταρράχτες και μικρές λιμνούλες (βάθρες). Είναι δε κατάφυτη με πλατάνια και έλατα. Ανηφορίσαμε μέσα στη ρεματιά, σε ένα πράγματι πανέμορφο τοπίο. 

Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο η υπόλοιπη παρέα είχε φάει αλλά ήταν ακόμα στο τραπέζι. Φάγαμε κι εμείς και οι περισσότεροι ανέβηκαν να ξαπλώσουν. Το απόγευμα πέρασε ήσυχα με βόλτες στο χωριό και μια βόλτα μέχρι τα Μεσαία και τα Κάτω Τρίκαλα. Στα Μεσαία Τρίκαλα κάτσαμε κάμποσο σε μια παιδική χαρά για να παίξουν τα παιδιά. Το βράδυ μας είχαν φτιάξει βραστή γίδα και αφού φάγαμε κάτσαμε για SCRABLE μέχρι τις 2 το πρωί. 

Κυριακή 27/9/1992.

Σήμερα πριν το μεσημεριανό κάναμε μια πορεία από τον περιφερειακό χωματόδρομο μέχρι τα Κάτω και τα Μεσαία Τρίκαλα και από εκεί στα Πάνω από τον άσφαλτο.

Το μεσημέρι μετά το φαΐ πληρώσαμε και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε για καφέ στο Ξυλόκαστρο. Έτσι και έγινε. Μετά τον καφέ χωρίσαμε με τους πατρινούς και μετά από επιστροφή με αρκετή κίνηση φτάσαμε στο σπίτι, έχοντας απολαύσει κυριολεκτικά μια θαυμάσια εκδρομή σε ένα πανέμορφο ελληνικό χωριό.

Πέρασαν κοντά δύο δεκαετίες και δεν είχαμε πάει ξανά. Τα νέα που μαθαίναμε δεν ήταν και τόσο καλά. Τουριστικοποίηση, τιμές απλησίαστες και τα Σαββατοκύριακα να μην πέφτει καρφίτσα. Άσε καλύτερα. Έχει τόσα μέρη η Ελλάδα. Έτυχε όμως η ελεύθερη καθημερινή και το αποφασίσαμε. Μία ώρα και κάτι και αφήνουμε την καρμανιόλα που θέλουν να τη λένε Εθνική Οδό Κορίνθου Πατρών, για να στρίψουμε δεξιά για Ξυλόκαστρο, στο οποίο όμως δεν μπαίνουμε παίρνοντας την ανηφόρα για το βουνό. Η σήμανση καλή δεν έχεις πρόβλημα. Ο δρόμος ανηφορίζει μέσα στο πράσινο και σε λιγότερο από 20 χιλιόμετρα μπαίνουμε στα Κάτω Τρίκαλα.

Πριν ακόμα φτάσουμε έχει αρχίσει η «ανάπτυξη» να δείχνει το πρόσωπό της. Μεγάλες μονάδες διαμονής και πολλές ταμπέλες με διαφημίσεις για ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, ταβέρνες και μπαρ. Ευτυχώς η πέτρα έχει τον πρώτο λόγο και έτσι δεν έχει αυτή την κακογουστιά που βλέπεις σε αρκετά άλλα τουριστικά μέρη. Υπάρχει ένα γούστο.

Μια μικρή στάση στα Κάτω Τρίκαλα για μερικές φωτογραφίες στην πλατεία και συνεχίζουμε. Περνάμε από τα Μεσαία χωρίς να σταματήσουμε και φτάνουμε στα Πάνω.

Σταματήσαμε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Απέναντι ακριβώς «τα αστέρια» που είχαμε μείνει τότε. Κλειστό σήμερα και ερείπιο. Ο ναός πολύ όμορφος, άγνωστης χρονολογίας κτήσης και πολιούχος του χωριού. Η πόρτα κλειστή αλλά κάνοντας το γύρο βλέπω την πόρτα του Ιερού μισάνοικτη. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά και βρέθηκα μέσα.

Ωραίος διάκοσμος, μερικές τοιχογραφίες πολύ παλιές. Το τέμπλο κι αυτό πολύ καλό. Έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες και βγήκα. Ο δρόμος συνεχίζει μετά το χωριό ανεβαίνοντας και άλλο.

Λιγότερο από 2 χιλιόμετρα ο Άγιος Βλάσης Δυστυχώς είναι περασμένες μία το μεσημέρι και είναι κλειστό. Συνεχίζουμε με προορισμό το χιονοδρομικό της περιοχής και ίσως την εποχική λιμνούλα Δασίου. Ο δρόμος ανεβαίνει και άλλο. Εν τω μεταξύ το δάσος είναι πυκνό. Κυρίως έλατα που είναι καταπράσινα, λίγα φυλλοβόλα, χωρίς φύλλα πια και καφετιά (!!) ορεινά πεύκα Άρρωστα τα δέντρα από τις πολλές κάμπιες, που λόγω του ήπιου χειμώνα τα ρημάξανε. Η εικόνα σε θλίβει πραγματικά. Ας ελπίσουμε ότι την άνοιξη το τοπίο θα αποκατασταθεί.

Λίγο πιο πάνω άρχισαν να φαίνονται οι πιο ψηλές πλαγιές και η κορυφή της Ζήρειας, τα μόνα με χιόνι. Όμορφες εικόνες!!

Μετά από περίπου τριάντα χιλιόμετρα από το Ξυλόκαστρο φτάσαμε στο χιονοδρομικό. Φυσικά χωρίς χιόνι, δεν έχει σκι! Κλειστό λοιπόν. Είναι σε ένα μικρό οροπέδιο από όπου ξεκινά το λιφτ για απάνω. 

Λίγα κτίρια για να εξυπηρετήσουν τους «πελάτες» όταν αυτοί μάθουν ότι έχει χιόνι και φτάσουν.

Από το χιονοδρομικό ξεκινά χωματόδρομος περίπου 6 χιλιομέτρων μέχρι τη λίμνη Δασίου. Αν και ο καιρός ήταν πολύ καλός, το έδαφος είχε αρκετή λάσπη και έτσι δεν το τόλμησα. Μετά τις φωτογραφίες πήραμε το δρόμο για τα Πάνω Τρίκαλα.

Έξι χιλιόμετρα από το χιονοδρομικό είναι η θέση Βαρνεβό με παρατηρητήριο προς τα γύρω βουνά και το φαράγγι της Φλαμπουρίτσας. Από εκεί ξεκινούν και πολλά μονοπάτια για διαδρομές στις πλαγιές της Ζήρειας. Περπάτησα λίγο, έβγαλα φωτογραφίες και επέστρεψα στο αυτοκίνητο για να πάμε για φαΐ, μιας και η ώρα είχε περάσει. Στο χωριό καθήσαμε σε ένα πολύ καλό εστιατόριο

Όμορφα διακοσμημένο με όλα τα τραπέζια να έχουν στο κέντρο τους ένα «βαθούλωμα» στο οποίο υπάρχουν αντικείμενα με ένα θέμα.. Σε ένα λουλούδια σε άλλο πένα και μελανοδοχείο, σε τρίτο κοχύλια, στο διπλανό μας παλιά φωτογραφικά υλικά κλπ.

Τα πιάτα λες και ήταν από το καλό σερβίτσιο της μητέρας μου.

Δεν πήραμε πολλά αλλά ήταν όλα εκλεκτά.

Και στο τέλος γιαούρτι με γλυκό κυδώνι! Πανδαισία!!! Και από τιμές μια χαρά. Ίσως η καθημερινή που λέγαμε.

Για την επιστροφή στην Αθήνα αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε άλλη διαδρομή.

Από τα Μεσαία στρίψαμε αριστερά για την Καρυά. Υπέροχη διαδρομή! Το χωριό Καρυά φαινόταν τελείως έρημο. Συνεχίσαμε προς τα ανατολικά. Ο δρόμος αυτός συναντά το δρόμο που από το Δερβένι ανεβαίνει για Φενεό. Στρίψαμε δεξιά με σκοπό να κατέβουμε στο Δερβένι για καφέ.

Μια μικρή στάση να θαυμάσουμε τη θέα προς τον Κορινθιακό. Στο Δερβένι δε βρήκαμε να κάτσουμε και πήραμε τον παραλιακό για Ξυλόκαστρο. Έχω κάνει αρκετά μεγάλο κομμάτι της παλιάς εθνικής Κορίνθου-Πάτρας. Αυτό όμως πρώτη φορά. Πολύ «παραθεριστικό» με τους οικισμούς να μη χωρίζονται ουσιαστικά. Πρόκειται δηλαδή για ένα τεράστιο παραθεριστικό οικισμό μήκους αρκετών χιλιομέτρων. Το ταξίδι δίπλα στη θάλασσα πολύ ωραίο, και μέσα στα χωριά που έχουν αναπτυχθεί άναρχα και χωρίς το παραμικρό γούστο, κάποιες όμορφες εικόνες από παλιά πέτρινα κτίρια κάνουν τη διαδρομή να αξίζει πραγματικά. Στην παραλία του Ξυλόκαστρου κάτσαμε επιτέλους για ένα καφέ και βραδάκι πια γυρίσαμε στο σπίτι μας.

Δεκαοχτώ και χρόνια μετά το φρεσκάρισμα εικόνων και αναμνήσεων άξιζε πραγματικά!!

Το Βίντεο της εκδρομής μας σε 2 δόσεις

Περισσότερες φωτογραφίες: http://picasaweb.google.com/dimoshellas2/TrikalaInCorinth2012011#