Τρίτη 6/7
Μετά το πρωινό και αφού χαιρετίσαμε και τους τελευταίους φίλους μας, πληρώσαμε και στις 10.15 ένα ταξί μίνι μπας μας πήρε για το Holyhead,το λιμάνι στο δυτικότερο άκρο της Ουαλίας (βλ. http://disaki.blogspot.com/2012/01/blog-post_26.html). Εκεί κάναμε check in σα να ήμασταν σε αεροδρόμιο. Παραδώσαμε τις αποσκευές, περάσαμε έλεγχο, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και φτάσαμε στο ταχύπλοο που θα μας περνούσε στο Δουβλίνο.
Το ταξίδι διήρκησε λιγότερο από 2 ώρες. Φάγαμε, ήπιαμε τον καφέ μας και φτάσαμε στο λιμάνι
(και αυτό σα μικρό επαρχιακό αεροδρόμιο). Με ταξί πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Ξεκουραστήκαμε και στις 5.00 το απόγευμα ξεκινήσαμε την πρώτη μας έξοδο στο Δουβλίνο.
Από το ξενοδοχείο (Leeson Hotel) που βρίσκεται στη Leeson st. κατευθυνθήκαμε προς το κοντινό St. Stephen’s Green Park που το διασχίσαμε διαγώνια.
Υπέροχο πάρκο. Πολύ πράσινο, πολλά λουλούδια και λιμνούλες . Και μέσα σε όλα πολλά γλυπτά μοντέρνα αλλά
και κάποια «παραδοσιακά» να στολίζουν, να θυμίζουν γεγονότα ή να αποτείνουν φόρο τιμής σε ανθρώπους που λάμπρυναν αυτή τη χώρα.
Βγήκαμε στην αρχή του κεντρικού πεζόδρομου της πόλης, την Grafton st. Κατεβήκαμε τον δρόμο μέχρι το τέλος του όπου βρίσκεται
το μνημείο της Molly Mallone, της εμπόρισσας από το ομώνυμο παραδοσιακό τραγούδι. Δεν περίμενα τόσο κόσμο, τόση νεολαία, τόση ζωντάνια, κάτι που θα το βλέπαμε όλες τις μέρες και όλες τις ώρες του ταξιδιού μας!!
Συνεχίσαμε έχοντας δεξιά το Trinity College και
αριστερά την Τράπεζα της Ιρλανδίας
και φτάσαμε στο ποτάμι Liffey στην O’Connell Bridge. Πήραμε τον παράλληλο του ποταμού από τη μεριά που ήρθαμε, την Aston Quay
μέχρι την πεζογέφυρα Ha Penny Bridge που πήρε το όνομά της από τη μισή πένα που έπρεπε να πληρώσει κανείς διόδια για να περάσει τον ποταμό σε παλιότερες εποχές. Μια στοά ξεκινάει από εκεί προς τα νότια και βγάζει στο Temple Bar.
Εκεί συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος της διασκέδασης της πόλης.
Απ’ ότι λένε οι οδηγοί τα βράδια Παρασκευής και Σαββάτου γίνεται πανζουρλισμός από μεθυσμένους Ιρλανδούς αλλά και τουρίστες.
Είναι όμως αρκετά γραφικά τις άλλες ώρες, όπως ήταν όταν πήγαμε εμείς.
Θυμίζει κάπως τη δική μας Πλάκα. Κάναμε μια βόλτα και κάτσαμε για φαΐ. Μετά το φαγητό, πήραμε την Fleet st. και στο Trinity College
ακολουθήσαμε το δρόμο κατά μήκος της νότιας πλευράς του.
Μετά την ανατολική μέχρι το σταθμό του τρένου Pearse. Από στενάκι βγήκαμε και πάλι προς τα νότια για το ξενοδοχείο.
Είχαμε την Merrion square αριστερά μας και την Εθνική Πινακοθήκη και τη Βουλή στα δεξιά. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήταν ακόμα σχετικά νωρίς αλλά η κούραση της ημέρας ήταν πολύ μεγάλη και έτσι δεν βγήκαμε ξανά.
Τετάρτη 7/7
Η δεύτερη μέρα στο Δουβλίνο ξεκίνησε με την κλασσική διαδρομή μέχρι την Grafton st. όπου και κάναμε το πρώτο μας shopping therapy στην Ιρλανδική πρωτεύουσα. Μετά τα ψώνια σειρά είχε το Trinity College. Μπήκαμε από την κεντρική πύλη, μαζί με πολλούς άλλους, φοιτητές και επισκέπτες.
Βόλτες και πολλές φωτογραφίες στις μπροστινές αυλές και μετά γραμμή για την παλιά βιβλιοθήκη. Στο ισόγειο έχει μια έκθεση με παλιά χειρόγραφα βιβλία. Κάποια είναι από τον 7ο αι. όπως το Book of Durrow (675). Το «αστέρι» της έκθεσης είναι το Βιβλίο της Kells. Το έφεραν μοναχοί από το μοναστήρι της Kells στην Κομητεία Meath το 1654. Χρονολογείται όμως από το 800. Το σπουδαίο με αυτό είναι η διακόσμησή του. Περίτεχνη και ιδιαίτερα περίπλοκη το κάνει μοναδικό. Μετά την έκθεση του ισογείου ανεβήκαμε στον όροφο όπου είναι το Long Room, η βιβλιοθήκη με τα περίπου 200.000 βιβλία. Πολύ ενδιαφέρων ο χώρος. Στη μέση της μιας πλευράς σε μια βιτρίνα είναι η αποκαλούμενη άρπα του Brian Boru. Είναι από τις παλιότερες της Ιρλανδίας και είναι περίπου από το 1400. Πραγματικά δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο μικρή.
Δυστυχώς σε κανένα από τους χώρους της παλιάς βιβλιοθήκης δεν επιτρέπεται η φωτογράφιση.
Βγήκαμε και πήγαμε και στις πίσω αυλές.
Σε μια από αυτές, μπροστά στη Berkeley Library βρίσκεται το μοντέρνο γλυπτό του Αρνάλντο Πομοντόρο «Σφαίρα μέσα στη σφαίρα» του 1982-3, που έχει γίνει σύγχρονο σήμα κατατεθέν του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου (αυτό είναι το επίσημο όνομα του ιδρύματος).
Βγαίνοντας από το Trinity College περάσαμε διαγώνια απέναντι και κάτσαμε για ένα καφέ.
Εγώ πετάχτηκα για φωτογραφίες στο Temple Bar και πέρασα και
από το Hard Rock Café για την καθιερωμένη αγορά για την κόρη μας. Μετά τον καφέ πήραμε την Dame st. προς τα δυτικά και φτάσαμε
στο Κάστρο του Δουβλίνου. Κτίστηκε το 1204 από το βασιλιά Ιωάννη και αποτέλεσε το κέντρο της βρετανικής εξουσίας στην Ιρλανδία. Από το παλιό κτίσμα λίγα πράγματα σώζονται. Κάναμε μερικές βόλτες στις αυλές και πήγαμε στο εντυπωσιακό, γοτθικού ρυθμού,
βασιλικό παρεκκλήσι των αρχών του 19ου αι.
με την υπέροχη διακόσμηση του εσωτερικού του.
Πολύ ωραία και η αυλή μπροστά από τους στάβλους με τα παλιά αλλά και τα μοντέρνα μνημεία που υπάρχουν εκεί.
Σε κοντινή απόσταση στα βορειοδυτικά είναι η Christ Church Cathedral. Βρίσκεται στην περιοχή που οι Βίκινγκς ίδρυσαν το Δουβλίνο. Πρωτοχτίστηκε στα 1038 και ήταν ξύλινος. Το 1172 άρχισε να χτίζεται και πάλι από πέτρα. Περιοριστήκαμε στην αυλή μιας και ήθελε εισιτήριο και είχαμε αποφασίσει να πάμε στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου που και εκεί έπρεπε να πληρώσουμε. Είχε αρκετό κόσμο και σε αυτό βασικό ρόλο έπαιζε η όμορφη λιακάδα.
Ακολουθώντας προς τα νότια τηνWinetavern st που γίνεται Nicholas st και μετά Patrick st φτάσαμε στη St Patrick’s Cathedral. Δίπλα της είναι το St Patrick’s Park.Μπήκαμε στην εκκλησία Χρονολογείται από τα τέλη του 12ου ή αρχές του 13ου αι αλλά τη σημερινή του μορφή πήρε μετά από ανακαίνιση που έγινε το 1864.
Μπαίνοντας είδαμε τους εντυπωσιακούς τάφους της οικογένειας Boyle, γόνος της οποίας ήταν και ο φυσικός Ρόμπερτ Μπόϊλ, που διατύπωσε τον ομώνυμο νόμο των αερίων. Στην απέναντι πλευρά είναι ο τάφος του Τζόναθαν Σουίφτ, που υπήρξε πρωθιερέας του ναού, και της συντρόφου του.
Εντύπωση μου έκαναν και τα μωσαϊκά του δαπέδου. Πολύχρωμα και με πολύ ωραία σχέδια.
Βγήκαμε και πήγαμε να κάτσουμε για λίγο στο πάρκο δίπλα αν και είχε σηκώσει αέρα και είχα αρκετή ψύχρα. Στη θέση του πάρκου, μέχρι τις αρχές του 20ου αι υπήρχε μια φτωχογειτονιά. Κάτσαμε για λίγο και φύγαμε προς τα ανατολικά.
Μέσα από στενά και δρόμους γεμάτους καταστήματα, φτάσαμε σε μια στοά με διάφορα καταστήματα, κυρίως με μεταχειρισμένα αντικείμενα για συλλέκτες και όχι μόνο,
τη George’s st Arcade.
Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο St. Stephen’s Green Shopping Centre.Κάτσαμε για λίγο και
προχωρημένο απόγευμα πια πήγαμε για φαΐ σε ένα εστιατόριο στην Fitzwilliam Lane.
Μετά το φαΐ γυρίσαμε στο ξενοδοχείο από τα στενά της περιοχής South Georgian Area.
Πέμπτη 8/7
Η τρίτη μέρα στο Δουβλίνο είχε Εθνικό Μουσείο και βόλτες γύρω από το ποτάμι.
Το Εθνικό Μουσείο στεγάζεται σε ένα όμορφο νεοκλασικό κτίριο του 1890. Τα εκθέματα καλύπτουν όλη την ιστορία της χώρας. Από τα νεολιθικά ευρήματα της κοιλάδας του Boinne μέχρι τα αιματηρά γεγονότα των αρχών του 20ου αι. Το αδιαμφισβήτητο όμως αστέρι του μουσείου είναι το Θησαυροφυλάκιο, με την ωραιότερη συλλογή χρυσών αντικειμένων από την εποχή του χαλκού και του σιδήρου και την πληρέστερη, σε παγκόσμιο επίπεδο, συλλογή μεσαιωνικών κελτικών μεταλλικών αντικειμένων. Τα εντυπωσιακά Tara Brooch (πόρπη της Tara) του 700 μ.Χ. και το Ardagh Chalice (το κύπελλο του Ardagh) του 12ου αι, είναι εκπληκτικά. Η έκθεση όλων αυτών των ευρημάτων είναι κατά «θησαυρούς», όπως βρέθηκαν δηλαδή. Φυσικά το Θησαυροφυλάκιο μπορεί να έχει όλη τη δόξα αλλά το μουσείο έχει και άλλα πολύ σπουδαία εκθέματα, όπως αυτά από την εποχή των Βίκινγκς στον όροφο. Δυστυχώς και εδώ η φωτογράφηση απαγορεύεται.
Φεύγοντας από το μουσείο περάσαμε φυσικά από το πωλητήριο για το κατιτίς μας. Καλόγουστα αντικείμενα, αντίγραφα των εκθεμάτων, βιβλία και άλλα υπήρξαν τα ψώνια μας.
Από το μουσείο κινηθήκαμε προς τα βόρεια που είναι το ποτάμι.
Περνώντας μπροστά από τη Βουλή και την Εθνική Βιβλιοθήκη και από τα στενά φτάσαμε στο ποτάμι
αφού περάσαμε από το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Όσκαρ Γουάϊλντ. Τις δύο όχθες του ποταμού ενώνουν αρκετές και διαφορετικές γέφυρες.
Γέφυρες για το τρένο, για τα αυτοκίνητα, για τους πεζούς, νεοκλασικές, αρ νουβό αλλά και πολύ μοντέρνες.
Κάποια σε στυλ άρπας θύμιζε έργο του Καλατράβα. Κατά μήκος του ποταμού, και στις δύο όχθες, διάφορες συνθέσεις γλυπτών διαφόρων θεμάτων,
όπως ο γονατισμένος εργάτης που ανεβάζει κάτι (;) από το ποτάμι τραβώντας το με ένα σκοινί. Ακριβώς απέναντι ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίρια της Ιρλανδικής πρωτεύουσας.
Το Τελωνείο. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1781-1791 αλλά υπέστη πολλές ζημιές από φωτιά στη διάρκεια του αγώνα ανεξαρτησίας του 1921 και το εσωτερικό του επανασχεδιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οπότε και έγινε μεγάλης κλίμακας ανακαίνιση. Από τη νότια όχθη η θέα του κτιρίου είναι η καλύτερη. Κοντά στη γέφυρα του τρένου και μια εικόνα «μνημείο» της σύγχρονης συμπεριφοράς.
Ένα παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο με τη σχετική κλίση και δαγκάνες στους μπροστινούς τροχούς!!! Εκεί ξεκινά και η γέφυρα Butt. Από εκεί περάσαμε στη βόρεια πλευρά του ποταμού και ακολουθώντας τη προς τα δυτικά φτάσαμε στην O’Connell st. Είναι ίσως ο σημαντικότερος δρόμος της πόλης, μιας και πολλά από τα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Ιρλανδίας έγιναν εκεί. Εκεί σήμερα συμβαίνει και μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας της πόλης.
Στην αρχή της υπάρχει το μεγάλο μνημείο προς τιμή του Daniel O’Connell, του ηγέτη που με τις ογκώδης διαδηλώσεις που οργάνωνε πέτυχε τη μερική ελευθερία και ισότητα των καθολικών.
Ανεβαίνοντας, αριστερά, είναι το Ταχυδρομείο (GPO), του 1818, ιστορικό μνημείο, επίκεντρο της Εξέγερσης του Πάσχα του 1916.
Λίγο πιο πάνω, στη μέση του δρόμου, στη θέση που ήταν η κολόνα του Νέλσονα, υψώνεται το Monument of Light γνωστό και ως Millenium Spire (Μνημείο του Φωτός ή Οβελίσκος της χιλιετίας), μια ατσάλινη «βελόνα» ύψους 120 μέτρων που είχε προγραμματισθεί να είναι έτοιμο με την είσοδο στη νέα χιλιετία αλλά τελικά τελείωσε το 2003 (!!!!!). Ακριβώς απέναντι, στη γωνία με την North Earl st
βρίσκεται το άγαλμα του Τζέϊμς Τζόϊς , εξαιρετικό «παγκάκι» για τους κουρασμένους περαστικούς. Πίσω του το Café Kylemore μας ξεκούρασε για αρκετή ώρα. Φάγαμε, ήπιαμε τον καφέ μας και από το διπλανό κατάστημα της αλυσίδας Carroll’s αγοράσαμε τα αναμνηστικά μας.
Φύγαμε προς τα νότια αυτή τη φορά, και απέναντι από το Trinity ρωτήσαμε σε κάποιο τουριστικό γραφείο για την εκδρομή που σχεδιάζαμε για την επόμενη μέρα. Μας έδωσαν κάποιες πληροφορίες αλλά μας έστειλαν στο επίσημο γραφείο τουριστικών πληροφοριών της πόλης, στη Suffolk st. Στεγάζεται μέσα στην εκκλησία του Αγίου Αντρέα (!!!!!).
Απίστευτο θέαμα. Η εξήγηση, όπως την διαβάσαμε στον οδηγό μας, είναι πολύ πεζή. Όταν η Ιρλανδία, που είναι βαθιά καθολική, έδιωξε τους Άγγλους, ανάγκασε την προτεσταντική εκκλησία, που ξαφνικά άρχισε να περνάει δύσκολες μέρες μιας και δεν είχε πια έσοδα, να ψάξει για λύσεις. Έτσι άρχισε να πουλάει εκκλησίες (!!!!). Έτσι έγινε και με αυτή αλλά και άλλη μία στο Δουβλίνο που είναι Bar, το Church Bar (!!!). Μέσα στην εκκλησία-γραφείο τουρισμού υπάρχουν γκισέ διαφόρων τουριστικών πρακτορείων που οργανώνουν εκδρομές. Κάτσαμε στην ουρά, πήραμε πληροφορίες και φύγαμε.
Ακολουθώντας για άλλη μια φορά τον πεζόδρομο φτάσαμε και πάλι στο St. Stephen’s Green Shopping Centre. Καφές, χάζεμα στα μαγαζιά και ψώνια, όσο έξω έβρεχε. Το απόγευμα είχε προχωρήσει αρκετά όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε. Την επομένη είχαμε εκδρομή.
Παρασκευή 9/7
Η προτελευταία μέρα στην Ιρλανδία ήταν αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και μάλιστα εκτός Δουβλίνου. Δυτικά της πόλης Drogheta, περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας είναι μια τοποθεσία γεμάτη προϊστορικά ταφικά μνημεία. Η κοιλάδα του ποταμού Boyne (Brứ Na Bóinne). Είναι το λίκνο του Ιρλανδικού πολιτισμού. Εκεί, πολύ πριν την κατασκευή των Αιγυπτιακών Πυραμίδων, άνθησε ένας νεολιθικός πολιτισμός που άφησε πολλά ίχνη, με σπουδαιότερα τους κυκλικούς τάφους με «δρόμο» (passage tombs) του Knowth, του Newgrange και του Dowth (που δεν είναι επισκέψιμος). Η περιοχή με τα τρία ταφικά συγκροτήματα αλλά και άλλους αρχαιολογικούς χώρους, αποτελούν ένα είδος ενιαίου αρχαιολογικού «πάρκου». Στην ίδια κοιλάδα το 1690μ.Χ οι καθολικοί Ιρλανδοί υπέστησαν μία από τις μεγαλύτερες ήττες από τους προτεστάντες Άγγλους σε μια πολύ φονική μάχη.
Μετά το πρωινό ήρθε στο ξενοδοχείο το μίνι μπας της εταιρίας που είχαμε κανονίσει την εκδρομή από την προηγούμενη μέρα. Η μέρα βροχερή αν και δεν έριχνε πολύ. Μια σταθερή ψιχάλα. Ευτυχώς δεν είχε άλλους να πάρει και έτσι ήμασταν άνετα.
Στο δρόμο μας κάναμε μια μικρή στάση έξω από το τεράστιο νεκροταφείο Glasnevin ή Prospect. Όπως μας είπε ο οδηγός μας, 1.000.000 άνθρωποι είναι θαμμένοι σ’ αυτό. Ένας ψηλός και λεπτός κυλινδρικός πύργος δείχνει τη θέση του τάφου του Daniel O’Connell. Μια ώρα μετά φτάσαμε στο κέντρο επισκεπτών του Brứ Na Bóinne. Εκεί εκτός από το ταμείο, έχει καφέ και εστιατόριο, πωλητήριο με αναμνηστικά που έχουν να κάνουν με το χώρο αλλά και τον νεολιθικό πολιτισμό της Ιρλανδίας και κάτι σα μουσείο με αναπαραστάσεις με σκηνές από τη ζωή εκείνων των μακρινών χρόνων.
Πήραμε τα εισιτήρια και ακολουθώντας ένα δρόμο που με μια γέφυρα περνάει στην απέναντι μεριά του ποταμού Boyne, μετά από περίπου 300 μέτρα φτάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων. Είναι έτσι οργανωμένος ο χώρος που οι επισκέψεις γίνονται με ξεναγό και οι μεταφορές μόνο με τα λεωφορεία.
Πρώτη επίσκεψη ο μεγάλος κυκλικός τάφος του Newgrange.
Περιμένοντας την προηγούμενη ομάδα να βγει από τον τάφο, ο νεαρός ξεναγός μας μας είπε ορισμένα πράγματα για την περιοχή και στη συνέχεια κάναμε το γύρω του μνημείου για να δούμε αφ’ ενός το μέγεθός του, αφετέρου ορισμένους από του 97 μονόλιθους που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του
και είναι σκαλισμένοι με γεωμετρικές παραστάσεις. Ο τύμβος έχει διάμετρο περίπου 80 μέτρα και είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένος που παρ’ όλο που στέκει εκεί για πάνω από 5.000 χρόνια είναι απόλυτα στεγανός. Ο «δρόμος» (διάδρομος εισόδου) έχει μήκος 19 μέτρα και ύψος γύρω στα 2. Καταλήγει σε ένα σταυρόσχημο νεκρικό θάλαμο που φτάνει σε ύψος τα 6 μέτρα. Πάνω από την είσοδο υπάρχει ένα ορθογώνιο άνοιγμα. Στις 21 Δεκεμβρίου στις 8.54 το πρωί, αρχίζει να ανατέλλει ο ήλιος. 4 λεπτά μετά, μια λεπτή ακτίνα μπαίνει από το άνοιγμα αυτό, «σέρνεται» κατά μήκος του διαδρόμου και ταυτόχρονα γίνεται όλο και πιο φαρδιά και φτάνει στο κέντρο του νεκρικού θαλάμου με πλάτος 17 εκατοστά. Στις 9.09 αρχίζει να λεπταίνει και να υποχωρεί μέχρις τις 9.15 που εξαφανίζεται και ο τάφος βυθίζεται και πάλι στο σκοτάδι!! Έτσι την πιο μικρή μέρα του χρόνου, ο ταφικός θάλαμος, 19 μέτρα από την είσοδο του τάφου, φωτίζεται για 17 λεπτά!!! Η σπουδαία σχεδίαση και κατασκευή αυτού του μνημείου το καθιστά το παλαιότερο ηλιακό παρατηρητήριο του κόσμου. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί 3200 χρόνια πριν τον Χριστό δεν χρησιμοποίησαν για την κατασκευή του ούτε τροχό, ούτε μεταλλικά εργαλεία!!!!!!!Μέγας είσαι άνθρωπε και θαυμαστά τα έργα σου!!
Βγήκαμε από τον τάφο και μπήκαμε στο λεωφορείο για το επόμενο μνημείο.
Το ταφικό συγκρότημα του Knowth. Στη δυτική άκρη της κοιλάδας, αποτελείται από περισσότερους τάφους.
Του ίδιου τύπου με αυτόν του Newgrange αλλά μικρότεροι. Δεν είναι επισκέψιμοι στο εσωτερικό παρά μόνο σε ένα «θάλαμο» απομίμηση που έχουν φτιάξει στον μεγαλύτερο, στην οποία υπάρχει και μια έκθεση σχετικά.
Μια εξωτερική σκάλα με πλατύσκαλα οδηγεί στην κορυφή του τύμβου απ’ όπου η θέα προς την κοιλάδα είναι απίθανη. Βέβαια ο καιρός «μουτζούρης». Πότε σταμάταγε, πότε ψιχάλιζε. Εκεί τέλειωσε και η επίσκεψή μας στα μνημεία. Γυρίσαμε με τα λεωφορεία στο κέντρο επισκεπτών απ’ όπου αγοράσαμε μερικά αναμνηστικά και πήγαμε στο πάρκινγκ να βρούμε το μίνι μπας. Αν και κανονικά έπρεπε να επιστρέψουμε, κανονίσαμε με τον οδηγό άλλη μια επίσκεψη. Βόρεια της Drogheta βρίσκεται μία ακόμα μεσαιωνική τοποθεσία, σημαντική για την Ιρλανδική ιστορία. Το όνομα της Monasterboice. Πρόκειται για τα ερείπια ενός μοναστηριού που ιδρύθηκε τον 5ο αι και το κοιμητήριό του. Ανάμεσα στους τάφους υπάρχουν μερικοί από τους μεγαλύτερους Κέλτικους σταυρούς της Ιρλανδίας. Φτιάχτηκαν από τον 8ο ως τον 12ο αι.
Ο ύψους 5,5 μέτρων σταυρός του Μέρντοχ του 10ου αι με τις υπέροχες βιβλικές παραστάσεις είναι ο πιο περίτεχνος της χώρας. Λένε πως οι παραστάσεις αυτές είχαν σα σκοπό να διδάξουν τα ευαγγελικά κείμενα τους αγράμματους Ιρλανδούς της εποχής εκείνης. Γι αυτό και ονομάζονται πολλές φορές και «Ανάγλυφες Βίβλοι»! Εξ ίσου σπουδαίοι και οι άλλοι σταυροί. Ο Δυτικός Σταυρός (6,5 μέτρα ύψος), από τους ψηλότερους της Ιρλανδίας αλλά σχετικά φθαρμένος και ο λιγότερο γνωστός Βόρειος με την παράσταση της Σταύρωσης. Στον ίδιο χώρο είναι εντυπωσιακός ο κυκλικός πύργος (στην ουσία ότι έχει απομείνει). Λεπτός και ψηλός είχε την είσοδό του αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος για προστασία.
Εκεί τέλειωσε η αρχαιολογική-ιστορική μας βόλτα. Μια βόλτα με σπουδαίες εμπειρίες. Η επιστροφή έγινε με βροχή και το μίνι μπας μας άφησε (που αλλού;) στο St. Stephen’s Green Shopping Centre. Στον πάνω όροφο φάγαμε στο κινέζικο και από κάτω ήπιαμε καφέ. Αργά το απόγευμα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με τη βροχή να έχει δυναμώσει. Ξεκουράστηκα λίγο, φόρεσα το αδιάβροχο, πήρα και την ομπρέλα και ξανά στους δρόμους. Αυτή τη φορά σε αντίθετη κατεύθυνση από το St. Stephen’s Green. Προς το κανάλι Grand Canal, που πάει προς το ποτάμι. Στις όχθες του έχει πολύ πράσινο και είναι διαμορφωμένο να κάθεται ο κόσμος, όταν το επιτρέπει ο καιρός. Η περιοχή γύρω έχει αρκετές παμπ και αρκετή νεολαία. Γύρισα στο ξενοδοχείο μιας και η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει.
Στο ξενοδοχείο το βράδυ (Παρασκευή) είχε πάρτι με μια ωραία νεανική μπάντα και η μπύρα έρρεε άφθονη. Κάτσαμε για λίγο και πήγαμε νωρίς για ύπνο. Γύρω στις4 το πρωί τέλειωσε το πάρτι και δεκάδες μεθυσμένοι Ιρλανδοί ξεχύθηκαν στο δρόμο για ένα ταξί. Δεν έχω ξαναδεί μποτιλιάρισμα μόνο με ταξί. Δεκάδες, να κορνάρουν και οι Ιρλανδοί τύφλα να κάνουν διάφορα. Ξύπνησα από τη φασαρία κάτω από το παράθυρό μας αλλά σε λίγο που έφυγαν ξανάπεσα.
Σαββάτο 10/7
Ημέρα επιστροφής που έμελλε να έχει αρκετή περιπέτεια. Θα φεύγαμε το απόγευμα και έτσι είχαμε λίγες ώρες για τα τελευταία ψώνια μας.
Μετά το πρωινό και με τη βροχή καλά να κρατεί ξεκινήσαμε προς το Grand Canal.
Όταν φτάσαμε είχε κόψει λίγο και έτσι βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και κάναμε βόλτα στην όχθη. Από τα διάφορα στενάκια και με τη βροχή να έχει αρχίσει και πάλι φτάσαμε για τελευταία φορά στο St. Stephen’s Green Shopping Centre.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αργά το μεσημέρι. Ήρθε το ταξί-μίνι μπας να μας πάει στο αεροδρόμιο.
Η πτήση μας για το Λονδίνο με την Aer Lingus είχε μια μικρή καθυστέρηση. Όταν φτάσαμε στο Heathrow ο καιρός ήταν μια χαρά. Από το terminal που φτάσαμε πήραμε το τρένο (!!) για να πάμε στο terminal από όπου θα φεύγαμε με την British. Φτάσαμε 30 λεπτά πριν την πτήση μας αλλά αυτή είχε κλείσει ήδη και δεν γινόταν τίποτα. Και όλα αυτά για τα 11 λεπτά την καθυστέρησης από Δουβλίνο. Κανονίσαμε να φύγουμε την άλλη μέρα το πρωί και ξανά τρένο, ξανά στο πρώτο terminal και ευτυχώς εκεί μας έδωσαν διαμονή με πλήρη διατροφή στο ξενοδοχείο Thistle μέσα στο Heathrow. Εκεί μας έδωσαν το δωμάτιο 666(!!!!).
Φάγαμε και κάτσαμε να χαλαρώσουμε στη βεράντα που βλέπει στο διάδρομο απογειώσεων. Ψόφιοι πήγαμε για ύπνο.
Κυριακή 11/7
Αυτή τη φορά φύγαμε κανονικά.
Αν και πάνω από τα Βαλκάνια είχε για μισή ώρα έντονες αναταράξεις, φτάσαμε στην ώρα μας. Εμείς, γιατί οι βαλίτσες μας αποφάσισαν να μείνουν στο Λονδίνο περισσότερο. Κάναμε τις σχετικές διατυπώσεις, μας βεβαίωσαν ότι την επομένη θα τις φέρνανε στο σπίτι (όπως και έγινε) και φτάσαμε στο σπίτι μας. Εκεί τέλειωσε ένα ακόμα ταξίδι με πολλά καινούργια και ενδιαφέροντα που είδαμε. Καλό καλοκαίρι!!!!!
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/IRELAND61072010
Tα αφιερώματά σου φίλε Δήμο είναι πάντοτε εντυπωσιακά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλούτος πληροφόρησης, συνδυασμένη φωτοπαράθεση.
Καλημέρα.