1-6 Ιουλίου 2010
Εισαγωγή
Το ταξίδι αυτό έγινε στα πλαίσια Ευρωπαϊκού προγράμματος συνεργασίας σχολείων και έγινε για το κλείσιμο του προγράμματος, μετά από 2 χρόνια. Η παρέα μας αποτελούνταν από 7 άτομα και συναντηθήκαμε με συναδέλφους και μαθητές από άλλες 6 χώρες. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε τις πρώτες 5 μέρες των καλοκαιρινών μας διακοπών, που όμως τα σχολεία της Ουαλίας ήταν ακόμα ανοικτά. Επειδή ήμασταν σε διακοπές μετά το τέλος της συνάντησης είχαμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε για 4 μέρες απέναντι, στην Ιρλανδική πρωτεύουσα το Δουβλίνο!
Πέμπτη 1/7
Ώρα 8.15 το πρωί και το αεροπλάνο της British Airways απογειώθηκε για το Heathrow.
Στη Βρετανική πρωτεύουσα φτάσαμε 3,5 ώρες μετά και από το ίδιο terminal
φύγαμε και 2,5 ώρες μετά
φτάσαμε στο Manchester. Μας περίμενε το ταξί-μίνι μπας για να μας πάει στον τελικό μας προορισμό, την πόλη της Βόρειας Ουαλίας Llandudno.
Το ξενοδοχείο μας πάνω στον παραλιακό δρόμο. Περασμένο μεσημέρι και ενώ η υπόλοιπη παρέα πήγε για ξεκούραση, εγώ βγήκα για την πρώτη μου γνωριμία με την πόλη.
Παραθαλάσσια πόλη, στη βορειανατολική πλευρά μιας μικρής χερσονήσου, βρέχεται από την Ιρλανδική θάλασσα. Όλη σε έντονα Βικτοριανό στυλ, πολύ οργανωμένη για θαλάσσιες διακοπές ατόμων με αναπηρίες και ηλικιωμένων, έδινε την εντύπωση λες και ήταν βγαλμένη από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. Σε κάθε γωνία νόμιζα ότι θα έβλεπα και μια Μις Μάρπλ!! Ένας εμπορικός δρόμος παράλληλα με τον παραλιακό, με καταστήματα, εστιατόρια και μπυραρίες,
αλλά και το υπέροχο τούβλινο κτίριο του Ταχυδρομείου,
τις εκκλησίες της Αγίας Τριάδας
και του Αγίου Ιωάννη σχεδόν αντικριστές και αρκετό πράσινο. Γύρισα στο ξενοδοχείο όταν ετοιμάζονταν οι υπόλοιποι να βγουν και έτσι βγήκα και πάλι. Βόλτα στην παραλία, όπου όλα σχεδόν τα κτίρια είναι ξενοδοχεία, στη βορινή άκρη της έχει μια στενόμακρη αποβάθρα γεμάτη καταστήματα τζόγου (φρουτάκια, κουλοχέρηδες κλπ) εστιατόρια πρόχειρου φαγητού και καφέ. Από πάνω της δεσπόζει ο βράχος. Μετά τη βόλτα κάτσαμε για φαΐ. Fish & chips!!! Το απόγευμα είχε προχωρήσει πολύ όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.
Η θάλασσα είχε υποχωρήσει πολύ λόγω άμπωτης και η παραλία είχε «μεγαλώσει» Τα χοντρά βότσαλα που την αποτελούν ήταν καλυμμένα με φύκια. Γι άλλη μια φορά έβλεπα την παλίρροια στις θάλασσες του Ατλαντικού. Στο ξενοδοχείο είχαν αρχίσει να φτάνουν οι συνάδελφοι από τις άλλες χώρες. Αγκαλιές, φιλιά με ανθρώπους που ξέραμε αλλά και γνωριμία με κάποιους που βλέπαμε για πρώτη φορά. Ρωτούσαμε για τον ένα ή τον άλλο που δεν είχε έρθει, απαντούσαμε στις ερωτήσεις τους, μαθαίναμε τα νέα και έτσι πέρασε η ώρα. Ψόφιοι από κούραση αποσυρθήκαμε να ξεκουράσουμε τα «ταλαιπωρημένα» κορμιά μας!! Nos da (Καληνύχτα στα Ουαλικά)!!
Παρασκευή 2/7
Bore da (Καλημέρα)!!
Μετά το πρωινό ένα λεωφορείο ήρθε να μας πάει στο σχολείο. Βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα προς τα δυτικά στο χωριό Dwygyfylchi. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και προμηνύονταν θαυμάσια.
Το σχολείο είναι σε καταπληκτική τοποθεσία. Σε μια πλαγιά πάνω ακριβώς από τη θάλασσα. Η θέα ανεπανάληπτη. Όλη η μέρα ήταν στο σχολείο με καλωσορίσματα, εκδηλώσεις, επισκέψεις στις αίθουσες, βόλτα στην αυλή αλλά και στο χωριό και δουλειά για το πρόγραμμά μας. Γυρίσαμε στο Llandudno και βγήκαμε βόλτα.
Είχε πάει 10 το βράδυ και ο ουρανός ήταν κατακόκκινος από τον ήλιο που είχε βασιλέψει πριν λίγη ώρα. Φύσαγε και έκανε αρκετή ψύχρα και έτσι όταν βγήκαμε για βόλτα αυτή δεν κράτησε πολύ.
Παρασκευή βράδυ και οι παμπ γεμάτες …. απ’ έξω!!!!! Λόγω της απαγόρευσης του καπνίσματος, οι Ουαλοί, σουρωμένοι κάθονταν έξω με μια μπύρα στο χέρι, καπνίζοντας, πίνοντας και……..φωνάζοντας!!!!!!!
Σάββατο 3/7
Το Σαββατοκύριακο ήταν αφιερωμένο σε βόλτες στα αξιοθέατα της περιοχής. Κοντινά και πιο μακρινά.
Το Σάββατο ξημέρωσε λαμπρό. Όλη τη μέρα ένας όμορφος ήλιος μας συντρόφευε στις βόλτες μας στις εξοχές και τα χωριά της Βόρειας Ουαλίας, κυρίως στο Εθνικό Πάρκο Snowdonia.
Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό. Στο δρόμο πήραμε την Nia, την πολύ καλή ξεναγό μας. Κινηθήκαμε αρχικά δυτικά και στη συνέχεια δυτικά. Το βουνό Snowdon είναι το ψηλότερο σε Αγγλία και Ουαλία με ύψος που φτάνει περίπου τα 1085 μ. (περίπου σαν τον Υμηττό). Το βουνό, με τις γύρω του περιοχές αποτελεί το δεύτερο σε μέγεθος Εθνικό Πάρκο της Βρετανίας, μετά από αυτό του Lake district! Τα Εθνικά Πάρκα στη Βρετανία, ουσιαστικά αποτελούνται από ιδιωτική γη Βέβαια όλες οι δραστηριότητες πραγματοποιούνται κανονικά διέπονται όμως από ορισμένους, αυστηρούς κανόνες. Οι καλλιέργειες, η κτηνοτροφία, οι πόλεις, τα χωριά, οι φυσιολατρικές δραστηριότητες αλλά και οι λατομικές δραστηριότητες. Το βουνό αποτελείται κυρίως από σχιστόλιθο ηλικίας περίπου 500 εκατομμυρίων χρόνων. Το πέτρωμα αυτό έχει σκούρο χρώμα με πολλές αποχρώσεις (γκρι, μοβ, αιματί κλπ). Εξορύσσεται από πολύ παλιά και γι αυτό σε πολλά σημεία έχει λατομία που «χάσκουν» και πολλά μπάζα που γεμίζουν τις πλαγιές.
Υπάρχουν ακόμα λίμνες, φυσικές και τεχνητές και στα χαμηλά πυκνή βλάστηση που, όσο ανεβαίνουμε, δίνει τη θέση της σε χαμηλούς θάμνους και γρασίδι, ιδανικό περιβάλλον για τα κοπάδια των προβάτων που βλέπαμε παντού. Είναι πολλά τα πρόβατα. Υπολογίζουν ότι στα 3.000.000 κατοίκους αντιστοιχούν 12.000.000 πρόβατα (!!!!).
Πρώτη μας στάση το χωριό Llanberis.
Μια μικρή παρένθεση. Πολλά τοπωνύμια της περιοχής είχαν για πρώτο μέρος τους αυτό το Llan- με το διπλό Ll. Όπως μας είπαν οι ντόπιοι φίλοι μας σημαίνει στα Ουαλικά κάτι σαν «Ιερός Τόπος». Έτσι η πόλη που μέναμε το Llandudno σημαίνει «ο τόπος του Αγίου Dudno». Αυτό δε το διπλό Ll προφέρεται σαν Χλ με το χ πνιχτό. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε.
Στο χωριό λοιπόν αυτό με την έντονη λατομική δραστηριότητα, κυρίως στο παρελθόν, λειτουργεί το «Μουσείο του Σχιστόλιθου». Εκεί ήταν και η πρώτη μας επίσκεψη.
Περάσαμε την είσοδο και μπήκαμε σε μια αυλή όπου γύρω της σε διάφορα κτίρια υπάρχουν
εκθέσεις από τις δραστηριότητες και τη ζωή των εργατών στα λατομεία. Μπήκαμε σε μια αίθουσα και κάτσαμε να παρακολουθήσουμε ένα κατατοπιστικότατο φιλμ για την ιστορία και ότι άλλο έχει σχέση με τον σχιστόλιθο της περιοχής.
Στη συνέχεια πήγαμε σε μια άλλη αίθουσα όπου ένας εργάτης μας έκανε μια επίδειξη πως σχίζουν την πέτρα φτιάχνοντας λεπτές πλάκες και πως τις επεξεργάζονται στη συνέχεια δίνοντάς τους διάφορα σχήματα. Δεν ξέρω αν ήταν στημένο από τους Ουαλούς συναδέλφους ή ήταν τυχαίο αλλά εμένα διάλεξε για να δοκιμάσω να σχίσω μια λεπτή πλάκα (πάχους μικρότερου από ένα εκατοστό), στα δύο. Φυσικά κατηύθυνε αυτός τα χέρια μου αλλά όλα πήγαν καλά και το στιγμιότυπο καταγράφηκε σε πολλές μνήμες φωτογραφικών μηχανών (!!). Φυσικά μου έδωσε τις δύο πλάκες για ενθύμιο, τις οποίες κουβάλαγα σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι μέχρι την Αθήνα.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τις άλλες αίθουσες και καταλήξαμε στο πωλητήριο όπου είχε πολλά πράγματα φτιαγμένα από σχιστόλιθο για να ικανοποιήσουν όλα τα καταναλωτικά γούστα. Ανάμεσα στα αντικείμενα που είχε, και φυσικά αγόρασα, ήταν και οι πλάκες που χρησιμοποιούσαν οι μαθητές σε παλιότερες εποχές για να γράφουν, και οι οποίες φτιάχνονταν από τον εν λόγω σχιστόλιθο!
Μπήκαμε και πάλι στο λεωφορείο και συνεχίσαμε μέσα από το Εθνικό Πάρκο. Ο δρόμος στην αρχή ανηφορίζει με τη βλάστηση να γίνεται όλο και πιο χαμηλή.
Είχε αρκετά βράχια αλλά και τρεχούμενα νερά. Και πολλούς πεζοπόρους που είχαν ξεχυθεί στις Ουαλικές εξοχές. Στο βάθος δεξιά μας φαινόταν η κορυφή του Snowdon, πράγμα που όπως μας είπε η ξεναγός δεν είναι και πολύ συνηθισμένο. Έπρεπε να αισθανόμαστε τυχεροί γιατί συνήθως είναι καλυμμένη από πυκνή ομίχλη. Είχε και πολλά πρόβατα Αυτό που μας έκανε εντύπωση και το σχολιάσαμε κάνοντας πλάκα ήταν ότι δεν ήταν σκόρπια στις πλαγιές αλλά σε μία σειρά με απόλυτη τάξη (!!!). Και χωρίς βοσκό εκεί κοντά!! Μόνο στη Βρετανία θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο!
Στο βάθος βλέπαμε μια όμορφη λίμνη με δάση γύρω της. Όλη η διαδρομή μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ όμορφη αλλά τώρα γινόταν ακόμα πιο πολύ. Τα τοπία είναι αυτά που λέμε πολλές φορές ειδυλλιακά!
Επόμενη στάση το χωριό Beddgelert. Όμορφο, πετρόχτιστο χωριό με ένα ποταμάκι να το διασχίζει,
μια ακόμα πιο όμορφη πέτρινη γέφυρα και ένα μύθο που το έχει κάνει διάσημο και φέρνει πολλούς επισκέπτες και άρα μπόλικες λίρες στους κατοίκους του.
Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, τον 13ο αι. ο Πρίγκιπας της Βόρειας Ουαλίας είχε το παλάτι του σε εκείνα τα μέρη. Είχε και ένα πιστό σκυλί, τον Gelert. Η γυναίκα του πέθανε όταν γέννησε το γιο τους. Μια μέρα πήγε για κυνήγι χωρίς το πιστό του σκυλί που το άφησε να φυλάει το μωρό. Όταν γύρισε ο σκύλος τον υποδέχτηκε όλο χαρά αλλά με το μουσούδι βουτηγμένο στο αίμα. Η κούνια του μωρού ήταν άδεια, τα σκεπάσματα στο έδαφος και το πάτωμα γεμάτο αίματα. Αναζήτησε το μωρό αλλά πουθενά.. Ο βασιλιάς ουρλιάζοντας από τον πόνο, νομίζοντας ότι ο πιστός του σύντροφος κατασπάραξε το μωρό, με μια κίνηση σκότωσε τον Gelert. Τότε πίσω από ένα θάμνο άκουσε το κλάμα του μωρού και το βρήκε δίπλα στο κατασπαραγμένο κουφάρι ενός λύκου! Κατάλαβε το λάθος του και μετάνιωσε πικρά για το φίλο που έχασε. Τον έθαψε φτιάχνοντας ένα μνημείο στον τάφο του για να θυμίζει σε όλους το γεγονός. Αυτός είναι ο τάφος του Gelert, Beddgelert στα Ουαλικά. Από εκεί και το όνομα του χωριού. Φυσικά οι ντόπιοι εκμεταλλεύτηκαν το μύθο και σήμερα βγάζουν λεφτά από αυτόν. (παράδειγμα για το πώς μπορείς να εκμεταλλευτείς το «σχεδόν τίποτα» σε σύγκριση με άλλους που έχουν σπουδαία πράγματα αλλά δεν φροντίζουν να τα αξιοποιήσουν. Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε!!)
Εκεί κατεβήκαμε κι εμείς, κάναμε τη βόλτα μας στο ομολογουμένως πολύ όμορφο χωριό,
πήγαμε να δούμε τον «τάφο» και καταλήξαμε στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου για φαΐ.
Στη συνέχεια και πάλι στο λεωφορείο με κατεύθυνση βορειοδυτικά. Ίδιο τοπίο, όμορφο, ήμερο και φυσικά πράσινο.
Βγήκαμε από το Εθνικό Πάρκο και φτάσαμε στον επόμενο προορισμό μας, το κάστρο Caernarfon.
Φτάνοντας, πέσαμε στην ώρα που δεκάδες στρατιωτικοί με στολές διαφόρων όπλων και σωμάτων αλλά και απόστρατοι με στολές (πολλοί και με τις σκοτσέζικες φούστες) σε ομάδες και με τη συνοδεία σημαιών και λαβάρων έβγαιναν απ’ αυτό. Φαινόταν πως μόλις είχε τελειώσει κάποια εκδήλωση. Όπως μάθαμε εκείνη τη μέρα στη Βρετανία γιόρταζαν τη μέρα των Ενόπλων Δυνάμεων και γι αυτό όλα αυτά. Γιατί όμως σε αυτό το κάστρο;
Για τους Βρετανούς είναι πολύ σημαντικό μνημείο, αν και δεν είναι το πιο καλοδιατηρημένο της Ουαλίας.
Ως γνωστό ο διάδοχος του Αγγλικού Θρόνου έχει τον τίτλο του Πρίγκιπα της Ουαλίας. Ο τίτλος αυτός παραχωρείται από τον εν ενεργεία Βασιλιά (στην τωρινή περίπτωση Βασίλισσα) στο διάδοχο σε τελετή που γίνεται σε αυτό το κάστρο.
Όλοι αυτοί που βγήκαν από εκεί μέσα συντάχθηκαν απ’ έξω, άρχισαν να παίζουν οι μπάντες και αυτοί να παρελαύνουν. Χαζέψαμε λίγο το «χάπενινγκ» και στρέψαμε την προσοχή μας στο κάστρο
που είναι τεράστιο και πολύ ενδιαφέρον. Κάναμε βόλτα στους χώρους της αυλής αλλά και πάνω στα τείχη και τις επάλξεις. Από εκεί πάνω η θέα προς το εσωτερικό του κάστρου αλλά και προς την πόλη είναι εντυπωσιακή.
Κάτω απ’ αυτό υπάρχει και ένα κανάλι στο οποίο σταθμεύουν πολλά σκάφη.
Κάτι το ίδιο το κάστρο που με την όψη του σε στέλνει αιώνες πίσω, κάτι όλοι αυτοί οι ένστολοι που βγήκαν από εκεί μέσα, ένοιωθα λιγάκι σαν να ήμουν «εκτός εποχής». Και εκεί που προσπαθούσα να προσγειωθώ στην πραγματικότητα του 21ου αι.
νάσου και ένας τύπος ντυμένος με ρούχα αλλοτινών χρόνων. Μαζεύτηκε κόσμος γύρω του και τα κλείστρα των φωτογραφικών μηχανών πήραν φωτιά.
Η φωνή της ξεναγού μας επανέφερε στο τώρα και βγήκαμε για μια μικρή βόλτα στην πόλη.
Φεύγοντας κινηθήκαμε ακόμα πιο δυτικά. Ένα αρκετά μεγάλο νησί βρίσκεται δυτικά της χερσονήσου της Ουαλίας, από την οποία το χωρίζει ένα στενό θαλάσσιο κανάλι, το Menai strait. Το νησί αυτό είναι το Anglesey (Ynys Mon στα Ουαλικά) και ήταν ο επόμενος προορισμός μας. Το στενό Menai strait δεν στάθηκε ικανό να κρατήσει το νησί μακριά και δύο γέφυρες έκαναν το Anglesey απλά ένα κομμάτι της Ουαλίας.
Η πιο παλιά είναι η κρεμαστή Menai Bridge που φτιάχτηκε στα 1826. Στα μέσα του 19ου αι. ο γιος του γνωστού εφευρέτη του τρένου George Stephenson, Robert, σχεδίασε μια ακόμα μεγαλύτερη για να εξυπηρετεί και τρένα. Έτσι φτιάχτηκε η Britannia Bridge. Τη σημερινή της μορφή πήρε στα 1970 μετά από φωτιά.
Από αυτή τη γέφυρα περάσαμε κι εμείς στο νησί προκειμένου να θαυμάσουμε το τοπίο των στενών και τη Menai Bridge στο βάθος.
Εικόνες πραγματικά πολύ όμορφες! Που φυσικά δεν άφησαν αδιάφορες τις φωτογραφικές μας μηχανές αλλά και τα μάτια μας
Ξανά πίσω στην κυρίως Ουαλία από την Britannia Bridge και κοντά στην πόλη Bangor πήγαμε να επισκεφθούμε το Penrhyn Castle.
Πρόκειται για το «φτωχικό» της κυριότερης οικογένειας ιδιοκτητών των λατομείων σχιστόλιθου της περιοχής της Βόρειας Ουαλίας. Πρωτοχτίστηκε στο πρώτο μισό του 15ου αι. από τον ντόπιο τσιφλικά. Η ξεναγός μας είπε πως όσοι ντόπιοι έχουν δουλέψει στα λατομεία, επειδή έχουν υποστεί μεγάλη καταπίεση και αυτοί και οι πρόγονοί τους από τους ιδιοκτήτες, δεν ήθελαν να ακούσουν γι αυτό το «σπίτι» και το τι αντιπροσωπεύει!
Είναι φτιαγμένο μέσα σε ένα τεράστιο κτήμα και σήμερα είναι επισκέψιμο (απαγορεύονται οι φωτογραφίες μέσα). Γενικά δεν με εντυπωσίασε.
Από εκεί γυρίσαμε πια στο ξενοδοχείο, αφού αποχαιρετήσαμε την πολύ καλή ξεναγό μας. Λίγη ξεκούραση και ετοιμαστήκαμε για τη νυχτερινή μας έξοδο σε ένα πολύ καλό (και ανάλογα πολύ ακριβό) εστιατόριο. Εκεί τελείωσε και η τόσο πλούσια μέρα μας.
Κυριακή 4/7
Η μέρα ξημέρωσε μουντή και με πολύ αέρα. Το πήγαινε συνέχεια για βροχή χωρίς όμως να ξεσπάει. Όλο το πρωί το περάσαμε στην πιο μεγάλη πόλη της περιοχής το Conwy που ήταν μόνο 5-6 μίλια από εκεί που μέναμε.
Το λεωφορείο μας άφησε έξω από το κάστρο.
Είναι μικρότερο και λιγότερο διατηρημένο από το Caernarfon αλλά ήταν το σπουδαιότερο στην αλυσίδα των κάστρων που έφτιαξε ο Εδουάρδος. τον 13ο αι. Είναι γνωστό ότι η Ουαλία έχει τα περισσότερα κάστρα ανά κάτοικο από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Γης. Γι αυτό άλλωστε και το προσωνύμιο «Γη των Κάστρων». Τα περισσότερα χτίστηκαν τότε. Και το σπουδαιότερο αυτό που θα μπαίναμε μόλις.
Το περιτριγυρίσαμε σύντομα, έτσι μικρό που είναι και βγήκαμε για βόλτα στην πόλη και άλλες επισκέψεις σ’ αυτήν.
Σειρά είχε το αρχοντικό της εποχή Τυδώρ (16ος αι.) Plas Mawr. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γιατί διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.
Κουζίνα γεμάτη με καλούδια, τα ξύλα στα τζάκια έτοιμα για άναμμα και γενικά ήταν ένα ταξίδι μερικούς αιώνες πίσω!
Μέχρι και εσωτερική τουαλέτα είδαμε (!!!). Στο μεγάλο δωμάτιο είχε ζωγραφιές λαϊκής τεχνοτροπίας λίγο κακόγουστες.
Μάλιστα πάνω από τα τζάκια είχαν ζωγραφίσει κάτι σαν «Καρυάτιδες» (!!!!!).
Είχε όμως μεσημεριάσει και τα στομάχια είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται. Έτσι η επόμενη επίσκεψη μπορούσε να περιμένει. Κοντά στην παραλία ένα εστιατόριο μας πρόσφερε τις σπεσιαλιτέ του: Χάμπουργκερ
και fish and chips !!!!!!
Μέχρι όμως να ετοιμαστούν τα εδέσματα κατέβηκα στην παραλία.
Εκεί μια ομάδα χορευτών με τη συνοδεία ενός βιολιού και ενός πάντζο χόρευαν κάτι χορούς σαν τις Ιρλανδικές κλακέτες. Άλλωστε και η μουσική έμοιαζε πολύ με Ιρλανδική.
Φάγαμε και στυλωθήκαμε και πήγαμε να δούμε ένα ακόμα σπίτι. Αυτό είναι το παλιότερο της πόλης και ένα από τα παλιότερα της Ουαλίας.
Το Aberconwy House του 13ου (αρχικά) και του 15ου αι. Αυτό ήταν ένα απλό αστικό σπίτι της εποχής και το έχουν πολύ καλά συντηρημένο με αρκετά έπιπλα εποχής.
Στην παραλία κάτσαμε για ένα καφέ και παγωτό στο χέρι. Εκεί βρίσκεται και το μικρότερο σπίτι της Βρετανίας.
Λίγο μεγαλύτερο από τηλεφωνικό θάλαμο. Σα κουκλόσπιτο είναι. Μια κυρία ντυμένη αναλόγως εισπράττει το αντίτιμο για να μπει κάποιος να το «δει»!
Μια μικρή βόλτα ακόμα στην πόλη μέχρι να πάμε εκεί που μας περίμενε το λεωφορείο και γυρίσαμε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο
Το απόγευμα βγήκαμε λίγο να περπατήσουμε, βρήκαμε τους Ισπανούς που είχαν κάτσει για καφέ και κάτσαμε κι εμείς.
Το βράδυ είχαν προγραμματίσει δείπνο σε ένα Περσικό εστιατόριο. Μια δασκάλα από το σχολείο που συνεργαζόμαστε είναι Ιρανή και ο άντρας της έχει αυτό το εστιατόριο. Όλα ήταν πολύ νόστιμα. Χορέψαμε και λίγο και στο τέλος ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε φίλους που θα έφευγαν νωρίς το πρωί και δεν ξέραμε αν θα τους βλέπαμε ξανά. Έτσι με αρκετή συγκίνηση τέλειωσε κι αυτή η μέρα!
Δευτέρα 5/7
Τελευταία μέρα της συνάντησης και ήταν όλη αφιερωμένη στο πρόγραμμά μας με επισκέψεις σε τρία σχολεία.
Ξεκινήσαμε με το Γυμνάσιο John Bright στο Llandudno. Τι να πει κανείς! Μόνο πως μας έπιασε κατάθλιψη για τα χάλια μας. Δεν έχω δει ωραιότερο σχολείο! Και έχω πάει σε πολλά, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είναι το σχολείο που θα ήθελε να δουλεύει κάθε εκπαιδευτικός. Δυστυχώς για εμάς αυτό είναι άπιαστο όνειρο. Ταινία Επιστημονικής Φαντασίας.
Το επόμενο σχολείο είναι στη διπλανή κωμόπολη Llandudno Junction. Είναι η πόλη που αναπτύχθηκε γύρω από το σιδηροδρομικό σταθμό της γραμμής που ένωνε το Λονδίνο με το λιμάνι του Holyhead. Εκεί πήγαμε στο σχολείο Ysgol Nant y Coed. Δημοτικό σχολείο που αν και δεν συγκρίνεται με το προηγούμενο, δεν υστερεί σε τίποτα σε αυτά που πρέπει να προσφέρει στους μαθητές του. Τα παιδιά μας πρόσφεραν μια υπέροχη παρουσίαση με μουσική, τραγούδια και χορό.
Με εντυπωσίασε η κέλτικη άρπα, που έβλεπα για πρώτη φορά.
Η συνέχεια ήταν στο σχολείο με το οποίο συνεργαζόμασταν. Ο φίλος μας ο John Paul, με τη χαρακτηριστική του και πολύ έντονη αίσθηση χιούμορ, είχε ετοιμάσει μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση, πολύ όμορφη. Είχε γράψει ένα μικρό θεατρικό σχετικό με την επίσκεψή μας. Γελάσαμε στις σκηνές που σατίριζαν κάθε ένα από εμάς. Ακολούθησαν μουσική και τραγούδια από τα παιδιά Ήταν όλα πολύ συγκινητικά!!
Μετά την εκδήλωση κάποιος παλιός δάσκαλος του χωριού μας έκανε μια ξενάγηση που ξεκίνησε μέσα στο σχολείο και στη συνέχεια περπατήσαμε μέσα στο χωριό.
Στην ενοριακή εκκλησία κάτσαμε και εκεί ολοκληρώθηκε η ξενάγηση. Γυρίσαμε στο σχολείο και από εκεί φύγαμε για ένα εστιατόριο του χωριού, όπου και απολαύσαμε το τελευταίο μας δείπνο στην Ουαλία. Φυσικά στο τέλος ο αποχαιρετισμός με τους Ουαλούς συναδέλφους ήταν ιδιαίτερα δύσκολος.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για την αναχώρησή μας την επομένη. Αποχαιρετήσαμε τους Ρουμάνους και τους Βούλγαρους συναδέλφους που θα φεύγανε μέσα στη νύχτα και βγήκαμε
να απολαύσουμε τις τελευταίες εικόνες του ταξιδιού μας με τις ανεμογεννήτριες στο βάθος!
Η μέρα μας ολοκληρώθηκε σε μια pub για μια τελευταία μπύρα σε Ουαλικό έδαφος. Nos Da παράξενη γη της Ουαλίας και αγαπημένοι μας φίλοι. Πότε άραγε θα σας δούμε και πάλι;
Τρίτη 6/7
Μετά το πρωινό χαιρετήσαμε τους Ισπανούς συναδέλφους και φορτώσαμε στο ταξί-μίνι μπας για το Holyhead.
Ξανά περάσαμε την Britannia Bridge και μετά από λίγο, έχοντας διασχίσει όλο το Anglesey προς τα δυτικά, φτάσαμε στο δυτικότερο άκρο του
όπου βρίσκεται το λιμάνι Holyhead, απ’ όπου και θα παίρναμε το καράβι που μετά από μιάμιση ώρα θα μας έφερνε στην Ιρλανδική πρωτεύουσα (βλ. http://disaki.blogspot.com/2012/01/blog-post_27.html.) Καλή συνέχεια!!
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/NORTHWALES1672010
και https://picasaweb.google.com/ahfcp.wales/WALESDimosGR2572010
(το ταξίδι μας συνεχίζεται στο Στην Ιρλανδία, τη γη των Κελτών!! )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου