7-10 Απριλίου 2011
-Μην ξεχάσετε. Στο αεροδρόμιο στις 5.00
-Το πρωί;
-Φυσικά το πρωί!
-Πλάκα μας κάνετε!
-Καθόλου πλάκα. 6.45 πετάμε. Όποιος αργήσει θα του κουνάμε μαντήλι από ψηλά!
Όλα άρχισαν μερικούς μήνες πριν όταν ξεκινήσαμε το πολιτιστικό πρόγραμμα με θέμα: «Αλάτι, γεύση και πλούτος». Το θέμα αυτό το είχα στο μυαλό μου εδώ και χρόνια. Και αυτή τη χρονιά αποφάσισα να το δουλέψω με μια ομάδα μαθητών. Αλλά, τι σχέση έχει το αλάτι με τον πολιτισμό; Και όμως. Όπως έδειξε η δουλειά που κάναμε όλους αυτούς τους μήνες και το υλικό που βρήκαμε το αλάτι έφερε πλούτο και αυτός πολιτισμό! Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη λαμπρή πατρίδα του μεγάλου μουσουργού Wolfgang Amadeus Mozart, το Salzburg («Αλατόκαστρο» στα γερμανικά) στην Αυστρία, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει. Λίγα μόνο χιλιόμετρα έξω από την πόλη υπάρχει το αλατωρυχείο στο Bad Dürrnberg του Hallein που ήταν και ο προορισμός μας σε αυτό το ταξίδι. Φυσικά και η ίδια η πόλη του Salzburg με τα πλούσια αξιοθέατά της.
Πέμπτη 7 Απριλίου2011
Άγρια χαράματα και δε λείπει κανείς!
-Είπαμε 5. Εσείς το παρακάνατε!
Κάνουμε τσεκίν και είμαστε έτοιμοι για ταξίδι.
Πέφτει το σχετικό γέλιο για να ακολουθήσουν αγκαλιές και φιλιά με τους γονείς και ξεκινάμε για την πύλη εξόδου μας.
-Καλό ταξίδι!
-Με το καλό να γυρίσετε!
-Καλά να περάσετε!
-Μόλις φτάσετε μην ξεχάσεις αναπάντητη!
Και άλλα τέτοια γνωστά και απολύτως κατανοητά.
Το αεροπλάνο της Lufthansa για το Μόναχο έφυγε στην ώρα του. Λίγη ώρα μετά την απογείωση και ενώ είχαμε δεν είχαμε βγει από τον ελληνικό εναέριο χώρο είχαμε μερικές από τις χειρότερες αναταράξεις που έχω συναντήσει ποτέ σε ταξίδι μου. Ευτυχώς μόνο για λίγο. Το ταξίδι κύλησε ομαλά. Κάποια από τα παιδιά ταξίδευαν πρώτη φορά με αεροπλάνο. Η έξαψη ήταν έντονη σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Μονάχου στην ώρα μας, πήραμε τις βαλίτσες μας και γρήγορα-γρήγορα πήγαμε να πάρουμε το τρένο, αν και είχαμε πάνω από μια ώρα στη διάθεσή μας. Τελικά καλώς βιαστήκαμε μιας και αλλάξαμε την αναχώρησή μας με το τρένο που θα έφευγε σε λίγα λεπτά. Κατεβήκαμε στο σταθμό του Ανατολικού Μονάχου και μπήκαμε αμέσως στο τρένο για το Salzburg. Μεσημεράκι 12 η ώρα και μπαίναμε στο ξενοδοχείο μας, πολύ κοντά στο σταθμό της πόλης. Υπέροχο ξενοδοχείο. Πήραμε τα κλειδιά και δώσαμε ραντεβού σε 1,5 ώρα να πάμε πρώτα για φαΐ και από εκεί στο ιστορικό κέντρο που είναι περίπου 20-25 λεπτά με τα πόδια. Για πρώτη και τελευταία φορά ήταν όλοι συνεπείς στο ραντεβού!!
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και πολύ ζεστή. Τέτοια τύχη με τον καιρό ήταν από τα ανέλπιστα.
Ένα Burger King στο σταθμό ήταν η στάση για να «τσιμπήσουμε» κατιτίς. Από εκεί πήραμε το δρόμο προς το ποτάμι. Βασικός μας προορισμός το Schloss Mirabell. Το παλάτι που έκτισε ο Πρίγκιπας-Επίσκοπος της πόλης Wolf Dietrich von Raitenau το 1606 για την ερωμένη του Σαλώμη, με την οποία και απέκτησε 15 (!!!!) παιδιά (οι γνώμες για τον αριθμό διίστανται!). Σήμερα στο παλάτι έχουν την έδρα τους διάφορες διοικητικές υπηρεσίες και γι αυτό η επίσκεψη στο εσωτερικό του δεν είναι πάντα εφικτή. Αυτό όμως που είναι ανοικτό και σε τελευταία ανάλυση είναι και αυτό που αξίζει περισσότερο, είναι οι κήποι.
Πολύ όμορφοι! Αποτέλεσαν άλλωστε και το σκηνικό της παλιάς υπερπαραγωγής του Hollywood «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (Sound of Music) με την Julie Andrews!
Οι κήποι χωρίζονται σε διάφορα τμήματα και βρίσκονται σε διάφορα επίπεδα. Μια μεταλλική πύλη και λίγα σκαλιά με δύο καθιστούς μονόκερους στα πλάγια οδηγούν στον κήπο με την όμορφη λουλουδένια σύνθεση
και το σιντριβάνι με τον μπρούτζινο Πήγασο στη μέση. Αριστερά το παλάτι και δεξιά μια μάντρα στη μέση της οποίας μια σκάλα οδηγεί σε άλλο επίπεδο. Μετά το κτίριο του παλατιού ανοίγονται άλλες αυλές με κήπους και μεγάλες μαρμάρινες γλυπτές συνθέσεις. Στα δεξιά υπάρχει και μια μεγάλη σκιερή αλέα.
Μετά τις φωτογραφίες μπροστά στον Πήγασο, ανεβήκαμε στο παραπάνω επίπεδο στα αριστερά. Πολλά ανθισμένα δέντρα μοσχοβολάγανε. Πιο εντυπωσιακές βέβαια οι Μανόλιες με τα μεγάλα λευκά τους άνθη που μοσκοβολάγανε.
Στον κήπο αυτό μια σειρά αγαλμάτων νάνων τοποθετημένα περιμετρικά δίνουν μια ξεχωριστή εικόνα. Πολλές φωτογραφίες και λίγο άραγμα και ξανά πίσω στον κεντρικό κήπο απ’ όπου περάσαμε στον επόμενο και στον επόμενο μέχρι που βγήκαμε προς τη μεριά του ποταμού. Εκεί είναι η πλατεία Makartplatz με την εκκλησία της Αγίας Τριάδας
και το σπίτι όπου έζησε ο Mozart 7 χρόνια. Ήμασταν πια ένα μόνο τετράγωνο από τον Salzach, το ποτάμι που διασχίζει την πόλη. Απέναντι στην άλλη όχθη είναι το παλιό μπαρόκ ιστορικό κέντρο, προστατευόμενο από την UNESCO σα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από το 1997.
Φτάνοντας στο ποτάμι το περίγραμμα της πόλης με τα καμπαναριά και το κάστρο σα «στέμμα» σε αφήνει άφωνο! Είναι ασύλληπτη εικόνα! Το κάστρο βέβαια το είχαμε δει από πιο μακριά, από το Mirabell αλλά από εκεί οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές.
Λόγω του ήλιου και της ζέστης κόσμος πολύς είναι έξω, κυρίως νεολαία. Πολλοί κάθονται στο χορτάρι και στα διάφορα καφέ στις όχθες του ποταμού, άλλοι κάνουν βόλτες παντού γύρω, μπαίνουν και βγαίνουν στα μαγαζιά που είναι ανοικτά και γενικά υπάρχει μια ζωντάνια. Στην πεζογέφυρα που περνάμε για να φτάσουμε στην παλιά πόλη,
μια μπάντα παίζει γνωστά κινηματογραφικά θέματα και είναι πολύ καλή! Τους φωτογραφίσαμε, τους ακούσαμε, φωτογραφίσαμε τις εικόνες που βλέπαμε γύρω μας και τους εαυτούς μας μέσα σ’ αυτές και περάσαμε στη νότια πλευρά του ποταμού. Ένας ανηφορικός δρόμος προς τα δεξιά μας θα μας φέρει σύντομα στην πλατεία όπου βρίσκεται το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Haus der Natur). Στρίψαμε αριστερά, περάσαμε την εκκλησία του Αγίου Βλάσιου και φτάσαμε στη μεγάλη ποτίστρα των αλόγων (Pferdeschwemme) στην Herbert von Karajan Platz.
Έργο του 1700 με τοιχογραφίες με άλογα που στέκονται στα πίσω τους πόδια, ένα γύρω και ένα εντυπωσιακό άγαλμα του «δαμαστή των αλόγων» του Μίχαελ Μπέρνχαρτ Μαντλ. Πολύ όμορφο και εντυπωσιακό το σύνολο, υπέροχο θέμα για τις φωτογραφικές μας μηχανές.
Επιστροφή για μια μικρή επίσκεψη στον Άγιο Βλάσιο και μετά μπαίνουμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, την Getreidegasse. Πριν όμως πάρουμε τον πεζόδρομο που οδηγεί προς το κέντρο είναι ώρα για ένα καφέ. Εκεί στην αρχή κάτσαμε σε ένα καφέ σε μια μικροσκοπική πλατεία. Τα παιδιά κάνανε μικρές βόλτες γύρω. Ήπιαμε τον καφέ μας και πήραμε τον πεζόδρομο. Είναι γεμάτος όμορφα μπαρόκ κτίρια με μαγαζιά (τα περισσότερα με ακριβά εμπορεύματα) στο ισόγειο. Σε κάποια στεγάζονται γκαλερί και μουσεία, όπως το σπίτι όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Mozart,
το Mozarts Geburtshaus.
Εκείνο όμως που είναι χαρακτηριστικό και πραγματικά πολύ όμορφο σε αυτό το δρόμο είναι οι πάρα πολλές σφυρήλατες σιδερένιες ταμπέλες. Είναι από τις ομορφότερες που έχω δει ποτέ. Πραγματικά υπέροχη εικόνα!
Φτάσαμε μέχρι το παλιό Δημαρχείο και από μια μικρή στοά-πύλη, βγήκαμε και πάλι στο ποτάμι. Ακολουθώντας περίπου την ίδια διαδρομή με το πρωί, αλλά αντίστροφα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Λίγο ξεκούραση και πήγαμε εκεί κοντά σε ένα McDonald’s να τσιμπήσουμε κάτι.
Ο ύπνος ήρθε γρήγορα και βαρύς από την κούραση της μέρας. Καληνύχτα πανέμορφη πόλη του Αλατιού! Αύριο ελπίζουμε να μας χαρίσεις ακόμα πιο πολλά και θαυμαστά!!
Παρασκευή 8 Απριλίου2011
Αυτή ήταν η μέρα η σχετική με το πρόγραμμά μας.
Μετά το πρωινό και αφού φτιάξαμε και πήραμε μερικά σάντουιτς για το μεσημέρι, πήγαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό.
Πήραμε το τρένο που περνάει από την πόλη Hallein που είναι χτισμένη πάνω στον ποταμό Salzach, 16χμ νότια. Έξω από το σταθμό στην Hallein ένα λεωφορείο μεταφέρει τους επισκέπτες στο αλατωρυχείο στο χωριό Bad Durrnberg, περίπου 3 χμ πιο νότια. Κατεβαίνοντας από το τρένο, διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει, μέσα σ’ αυτό, το σακίδιό μου. Ο οδηγός του λεωφορείου με βοήθησε να πάω για αναζήτηση στους υπεύθυνους του σταθμού.
Φτάσαμε έξω από το αλατωρυχείο και μιας και είχαμε κλείσει μέσω internet δεν περιμέναμε στην ουρά. Πληρώσαμε και κατεβήκαμε να ντυθούμε (!!). Μας έδωσαν από μια άσπρη φόρμα να τη φορέσουμε πάνω από τα ρούχα μας.
Έπεσε πολύ γέλιο κατά τη διάρκεια της προσπάθειας που κάναμε να φορέσουμε εκείνα τα αστεία ρούχα! Αφού ντυθήκαμε κάτι μεταξύ τραυματιοφορέων και παγωτατζίδων, πήγαμε στην είσοδο του ορυχείου.
Στη συνέχεια καβαλήσαμε (κυριολεκτικά!) ένα «τρενάκι» και προχωρήσαμε αρκετά μέσα. Μαζί μας και μια αεικίνητη κοπελιά, η ξεναγός, που είχε πολύ πλάκα. Κατεβήκαμε και εκεί μας είπε κάποια πράγματα για τα ορυχεία και την ιστορία τους. Περίπου πριν 6 χιλιετίες οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής αξιοποιούσαν τις φυσικές πηγές αλμυρού νερού για να πάρουν αλάτι. Γύρω στο 600 π.Χ., πρώτοι οι Κέλτες αρχίζουν τη διαδικασία της εξόρυξης του αλατιού, μια διαδικασία που παρά τα σκόρπια διαστήματα παύσης, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, φυσικά με σύγχρονες μεθόδους.
Τελειώνοντας μας ζήτησε να επαναλάβουμε την ευχή των αλατωρύχων. Gluck Auf! Δηλαδή «με το Καλό προς τα Πάνω»! Κάτι σαν «με το καλό να ξαναβγούμε από εδώ μέσα». Κάθε πρωί οι εργάτες του ορυχείου εύχονταν με αυτό τον τρόπο, πριν μπούνε στα έγκατα της γης και το μαύρο σκοτάδι, για να βγούνε γεροί και πάλι στο φως. Δουλειά κι αυτή!!!
Από εκεί όλη σχεδόν η διαδρομή γίνεται με τα πόδια. Κατά διαστήματα έχει στάσεις όπου σε βιντεοπροβολή παρουσιάζεται η ζωή του Πρίγκιπα-Επισκόπου της πόλης, ο οποίος ήταν αυτός που κέρδιζε από αυτό τον πλούτο της γης. Εκεί στα έγκατα της γης περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε από το υπέδαφος της Αυστρίας, στο υπέδαφος της Γερμανίας!! Φυσικά αυτό το καταλάβαμε από τις σχετικές πινακίδες.
Και φτάσαμε σε ένα σημείο που θα έπρεπε να κατέβουμε επίπεδο. Πως; Μα με τσουλήθρα φυσικά!!!!!
Μια ξύλινη, πολύ μακριά και με μεγάλη κλίση τσουλήθρα. Η ταχύτητα ήταν τόσο μεγάλη που ήσουν σίγουρος ότι ήταν αδύνατο να σταματήσεις και ότι θα «σκάσεις» απέναντι στο βράχο! Για να διαψευστείς δευτερόλεπτα μετά όταν σταμάταγες μια χαρά και απόλυτα ασφαλής!!! Φοβερή εμπειρία!! Και το σπουδαιότερο. Λίγο παρακάτω και άλλη τσουλήθρα, αυτή τη φορά αρκετά μεγαλύτερη!!!! Πανηγύρι!!
Η συνέχεια είχε λίμνη και βαρκάδα! Μια μεγάλη σχεδία μας πέρασε από την άλλη μεριά της λίμνης για να συνεχίσουμε. Σε όλη τη διάρκεια του ολιγόλεπτου «ταξιδιού» τα τοιχώματα γύρω και πάνω μας φωτίζονταν με φώτα που άλλαζαν χρώματα όσο έπαιζε όμορφη, κλασσική μουσική. Από τη λίμνη συνεχίσαμε, περάσαμε και πάλι σύνορα και φτάσαμε στη βάση μιας μεγάλης κυλιόμενης σκάλας! Ευτυχώς γιατί όταν αναλογίστηκα πόσα σκαλιά έπρεπε να ανέβουμε για να φτάσουμε εκεί που μας άφησε το τρενάκι με έκοψε κρύος ιδρώτας. Πάλι το τρενάκι, για έξω αυτή τη φορά και φυσικά η έξοδος ήταν (που αλλού; ) στο μαγαζί με τα αναμνηστικά! Ψώνια για να θυμάσαι την εμπειρία σου, ψώνια για δώρα σ’ αυτούς που αγαπάς, ψώνια γενικώς! Και εμείς σα γνήσια παιδιά της καταναλωτικής κοινωνίας, δε θέλαμε και πολλά παρακάλια για να υποκύψουμε. Έπρεπε όμως να πάμε και στο άλλο αξιοθέατο του χωριού. Το «Κέλτικο χωριό»!!
Δίπλα στο ορυχείο, σε μια πλαγιά, έχουν φτιάξει ένα χωριό, όπως θα έπρεπε να είναι 2500 χρόνια πριν! Φυσικά για την κατασκευή του, τον πρώτο λόγο είχαν οι σχετικοί επιστήμονες.
Παρά πέρα ένας φούρνος, δίπλα ένας χώρος σκεπασμένος μεν, αλλά ανοικτός ένα γύρω με μια εστία φωτιάς στη μέση, και ένα θεοσκότεινο κτίριο, που όταν μπαίνεις ακούς μια υποβλητική μουσική, κάτι σαν ψαλμωδίες, ένα αμυδρό φως ανάβει, και τότε βλέπεις σε ένα τετράγωνο λάκκο, βάθους περίπου δύο μέτρων, ένα άρμα και τον νεκρό πάνω του.
Σε διάφορα σημεία του χωριού υπάρχουν στημένοι μεγάλοι σκαλιστοί κορμοί, κάτι σα τα ινδιάνικα τοτέμ, αλλού μεμονωμένα και αλλού μερικά μαζί, το ένα δίπλα στο άλλο.
Το χωριό τελειώνει στο χείλος μιας ρεματιάς, όπου τρέχει νερό σχηματίζοντας μικρούς διαδοχικούς καταρράκτες.
Στην είσοδο του χωριού υπάρχει ένα κτίριο, κάτι σαν υποδοχή, με μια μικρή έκθεση, πινακίδες με κάποιες πληροφορίες και πάγκους για να κάτσεις να ξεκουραστείς. Εκεί κάτσαμε κι εμείς να φάμε τα σάντουιτς. Τι κάτσαμε δηλαδή, που τα παιδιά, σαν παιδιά που είναι, δεν κάτσανε καθόλου,
Φεύγοντας και πριν πάρουμε το λεωφορείο, κάναμε άλλη μια στάση για ψώνια. Γεωλογικού ενδιαφέροντος αυτή τη φορά. Λίγο πριν τη στάση ένα ζευγάρι έχει στήσει ένα πάγκο και πουλά πετρώματα και απολιθώματα, σε πολύ καλές τιμές, ομολογώ.
Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στο κέντρο του Hallein.
Η πόλη είναι χτισμένη σε ένα σημείο που το ποτάμι ανοίγει στα δύο και σχηματίζεται ένα νησί. Η απαρχή της χάνεται στο παρελθόν και η ανάπτυξή της οφειλόταν στα αλατωρυχεία.
Είναι πολύ γραφική, μικρή πόλη με αρκετά μπαρόκ κτίρια και ένα από τα πιο αξιόλογα μουσεία της περιοχής.
Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο ποτάμι και σ’ αυτό εκτίθενται ευρήματα από τη γύρω περιοχή που δείχνουν ένα πολιτισμό με σπουδαία άνθηση ανθρώπων που ήταν άγριοι και σκληροί πολεμιστές!! Τα ευρήματα είναι κυρίως από ταφές και είναι πολύ ενδιαφέροντα.
και το κομμένο κεφάλι ενός εχθρού κρεμασμένο σ’ αυτό!! Εντύπωση ακόμα προκαλεί το αλατωρυχείο. Σε μια αίθουσα έχουν φτιάξει ένα ομοίωμα ορυχείου, που όταν κοιτάς μέσα βλέπεις στοές σε βάθος δεκάδων μέτρων (!!!) Προσπαθώντας να καταλάβουμε πως το έχουν φτιάξει βρήκαμε πως στηρίζεται σε μια πολύ έξυπνη χρήση καθρεπτών που σου δίνει αυτή την εντυπωσιακή ψευδαίσθηση!!
Δυστυχώς όλα είναι στα Γερμανικά, όπως και το επίσημο web site του Μουσείου και σε όλους τους χώρους, με εξαίρεση το ισόγειο, απαγορεύεται η φωτογράφηση.
Πολύ κουρασμένοι γυρίσαμε στο σταθμό για να πάρουμε το τρένο της επιστροφής. Εκεί βρήκα και το σακίδιο που είχαν εν τω μεταξύ αφήσει από το τρένο στην επιστροφή του. Στο ξενοδοχείο αράξαμε δυο ώρες να ξεκουραστούμε και το βράδυ κατεβήκαμε στο κέντρο της παλιάς πόλης. Πρώτα πήγαμε για ένα Αυστριακό Σνίτσελ. Υπέροχο όσο το περιμέναμε!
Στη συνέχεια κάναμε βόλτα στην έρημη αλλά πολύ γραφική πόλη και με το λεωφορείο γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουράσουμε το κουρασμένο μας κορμάκι.
Σάββατο 9 Απριλίου2011
Έχοντας εκπληρώσει τον κύριο σκοπό του ταξιδιού μας με τις επισκέψεις της προηγούμενης μέρας, αφιερώσαμε το Σάββατο αποκλειστικά στην πόλη του Salzburg. Από την προηγουμένη το απόγευμα είχαμε αγοράσει την 24ωρη Salzburg Card την οποία και χρησιμοποιήσαμε για τις μετακινήσεις και τις επισκέψεις μας.
Ένα λεωφορείο μας άφησε έξω από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Haus der Natur). Από εκεί θα ξεκινούσαμε.
Πολύ εντυπωσιακό μουσείο με συλλογές πετρωμάτων και απολιθωμάτων, ενυδρεία με κάθε λογής υδρόβιους οργανισμούς από όλο τον πλανήτη, τμήματα αφιερωμένα στα διάφορα οικοσυστήματα, τη βιολογία, τη μετεωρολογία, την ανθρωπολογία με ομοιώματα οργάνων και συστημάτων του ανθρώπινου σώματος και ένα ολόκληρο «χειρουργείο» την ώρα επέμβασης (!!!) και άλλα πολλά. Πολύ εντυπωσιακό ήταν και το τμήμα για το διάστημα, με ομοιώματα των γαλαξιών, των διαφόρων ουρανίων σωμάτων αλλά και των επιτευγμάτων του ανθρώπου σε αυτό τον τομέα. Είχε πλάκα το μέρος όπου ζυγιζόσουν σε διάφορες ζυγαριές που έδειχναν το βάρος σου στους διάφορους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, τον Ήλιο και τη Σελήνη!! Πολύ ωραία ήταν και όπου είχε διαδραστικά «παιγνίδια» για την κατανόηση διαφόρων φαινομένων. Εκεί τα παιδιά δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν!
Γρήγορα-γρήγορα περπατήσαμε μέχρι τη βάση του κάστρου για να πάρουμε το τελεφερίκ για πάνω. Αμ δε! Χαλασμένο!!! Φτου!!
Άντε πάλι σκάλες και απότομη ανηφόρα, μας βγήκε η γλώσσα να ανέβουμε κάνοντας αναγκαστικά πολλές στάσεις θαυμάζοντας την πόλη και το ποτάμι από όλο και πιο ψηλά. Κάθε φορά η εικόνα πιο όμορφη, πιο εντυπωσιακή!!
Μετά από μισή ώρα, με την καρδιά να χτυπάει με τριψήφιο ρυθμό (κανονικό τεστ κοπώσεως!!), μπήκαμε στο κάστρο (Hohensalzburg). Το είχαμε δει αρκετές φορές από κάτω αυτές τις μέρες. Και ήταν πάντα μια εντυπωσιακή εικόνα. Μέσα όμως είναι απλά ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!
Είναι τεράστιο, έχει πολλά κτίρια, έχει δρόμους και πλατείες
και έχει και κάτι μπαλκόνια με θέα προς την πόλη, αλλά και τα γύρω, μοναδικά. Που να πρωτοπάς και τι να πρωτοδείς. Τα κτίρια έχουν διάφορες χρήσεις. Εμείς επισκεφτήκαμε δύο μουσεία. Το πρώτο αφορούσε μια μεγάλη παράδοση της πόλης και της χώρας γενικότερα. Φυσικά αυτή δεν είναι άλλη από το Κουκλοθέατρο!!
Κούκλες, σκηνικά αλλά και σκηνές από γνωστά παραμύθια και όπερες, μουσική να γεμίζει το χώρο και σκηνικά να βάλεις τη φάτσα σου για φωτογραφίες! Δεσπόζουσα θέση το έργο «Η μελωδία της ευτυχίας» που φυσικά το έχουν κάνει για κουκλοθέατρο! Ήταν πολύ ωραία εκεί μέσα.
Το δεύτερο μουσείο αφορούσε το ίδιο το Κάστρο, με έπιπλα και αντικείμενα από τη ζωή σ’ αυτό αλλά και διάφορα εκθέματα που αφηγούνται την ιστορία του.
Βγαίνοντας από το Μουσείο κάτσαμε να ξεκουραστούμε σε μια πλατεία, στην οποία υπάρχει και ένας μικρός ναός. Απέναντι υπάρχει και το σχετικό κατάστημα (ένα από τα πολλά μέσα εκεί) που φυσικά το τιμήσαμε. Τσιμπήσαμε τα σάντουιτς που είχαμε, ξεκουραστήκαμε λίγο και πιάσαμε να κατηφορίζουμε για την πόλη.
Η κατηφόρα ήταν ιδιαίτερα επίπονη για τα ποδαράκια μας. Στην πλατεία ακριβώς από κάτω (Kapitel Platz), είχε πάγκους με διάφορα καλούδια. Εκεί τα παιδιά δοκιμάσανε και το μπρέτζελ. Δίπλα βρίσκεται ένας νερόμυλος και μετά ο ναός των Βενεδικτίνων του 12ου αι, ο Άγιος Πέτρος. Στο πίσω μέρος του υπάρχει ένα νεκροταφείο.
Οι σφυρήλατοι και χρωματισμένοι σταυροί, ορισμένοι αιώνων, το κάνουν εκτός από το παλιότερο της πόλης, να είναι και πολύ εντυπωσιακό!
Η ώρα όμως είχε περάσει. Λίγο πριν τις 4 φτάσαμε στο ποτάμι να πάρουμε το καραβάκι για μια μικρή κρουαζιέρα.
Οι εικόνες που απολαύσαμε από τη μεριά του ποταμού είναι διαφορετικές αλλά όχι λιγότερο όμορφες. Σε συνδυασμό ότι για μια ώρα καθόμασταν, με την κούραση που είχαμε ήταν ότι καλύτερο για εκείνη την ώρα!
Η συνέχεια ήταν διαφορετική για μένα και την υπόλοιπη ομάδα. Όση ώρα οι υπόλοιποι ήταν σε ένα σούπερ μάρκετ για τα τελευταία ψώνια, εγώ πετάχτηκα για μια γρήγορη επίσκεψη στους τέσσερις μεγάλους ναούς της παλιάς πόλης.
Πίσω από το σπίτι που γεννήθηκε ο Μότσαρτ είναι η πλατεία και ο Ναός του Πανεπιστημίου, τον οποίο και επισκέφτηκα πρώτα.
Όλες είναι σε ρυθμό μπαρόκ (όπως άλλωστε όλη η πόλη) και η διακόσμηση τους, μάλλον υπερβολική. Αν και δεν με ενθουσιάζει αυτό το είδος των κτιρίων, ομολογώ πως είναι πολύ εντυπωσιακές!
Η μέρα μας τελείωσε με δείπνο στο ξενοδοχείο, μιας και η κούρασή μας ήταν τόση που δεν υπήρχε καμιά όρεξη για βόλτες. Άλλωστε την επομένη έπρεπε να φύγουμε νωρίς!
Κυριακή 10 Απριλίου2011
Η επιστροφή ήταν πολύ επεισοδιακή!
Το τρένο έφυγε στην ώρα του, όπως ήταν το αναμενόμενο, αλλά……..Λίγο μετά που φύγαμε, μας ενημέρωσαν ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα στη γραμμή και το τρένο θα σταμάταγε σε ενδιάμεσο σταθμό. Από εκεί με λεωφορεία θα πηγαίναμε αρκετή απόσταση μέχρι έναν άλλο σταθμό για να πάρουμε άλλο τρένο για το Μόναχο. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Όταν κατεβήκαμε από τα λεωφορεία μας ενημέρωσαν ότι θα φεύγαμε μετά από μια ώρα!! Κεραμίδα!! Αδύνατο να προφτάσουμε!! Απέχαμε περίπου 90 χμ από το αεροδρόμιο. Δύο ταξί έδωσαν τη λύση! Λύση που βέβαια κόστισε. Φτάσαμε οριακά για τσεκίν. Τέλος καλό, όλα καλά δε λένε;
Απόγευμα φτάσαμε στην Αθήνα, παραδώσαμε τα παιδιά σώα και αβλαβή στους γονείς τους και πήγαμε στα σπίτια μας να ξεκουραστούμε. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης έγραψε το ΤΕΛΟΣ και αυτού του ταξιδιού!!
Η «ματιά» των παιδιών, κάπως διαφορετική από τη δική μου εδώ: http://alati-14.blogspot.com/2011/05/salzburg.html
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/AUSTRIA7942011
Πέραν των ελκυστικών -πάντοτε- περιγραφών, το blog αποτελεί ταξιδιωτικό οδηγό υψηλών προδιαγραφών. Διαβάζεις, μαθαίνεις, εμπνέεσαι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια.
Πάντα με το λόγο τον καλό!! Σε ευχαριστώ φίλε! Κι εσύ παντα τόσο ψηλά όσο μας έχεις συνηθίσει!
Διαγραφή