Στο Νότιο Ευβοϊκό, παρέα με τους γλάρους!

 30 Ιουλίου 2024

Προτελευταία μέρα του Ιούλη και παίρνουμε το καράβι από την Αγία Μαρίνα για τα Νέα Στύρα, γυρνώντας από μια υποχρέωση που είχαμε στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια το ταξίδι αυτό (Αθήνα-Κάρυστος-Αθήνα) το κάνουμε συνήθως οδικά από Χαλκίδα. Την προηγούμενη μέρα, όμως είχε τη μεγάλη φωτιά στα Κριεζά και για κάποιες ώρες ο δρόμος είχε κλείσει. Αν και όπως μου είπαν στην αστυνομία, όταν πήρα να ρωτήσω, ο δρόμος άνοιξε, οι αποκαρδιωτικές εικόνες που θα βλέπαμε μας απέτρεψαν και έτσι είπαμε να πάμε από Στύρα, που είχαμε αρκετά χρόνια να πάμε.

Φτάσαμε στην Αγία Μαρίνα λίγα λεπτά πριν το πλοίο φύγει. Το καράβι, όπως και το άλλο της γραμμής Ραφήνα - Μαρμάρι, περνά ανάμεσα από διάφορες βραχονησίδες με πρώτες αυτές του συμπλέγματος Βερδούγια, που το αφήνουμε στα αριστερά μας.

Το ψηλότερο νησί είναι η Παρθενόπη στην κορφή του οποίου είναι το κτίσμα φάρου, που κατασκευάστηκε στα 1880, αλλά δεν λειτουργεί σήμερα.

Τα επόμενα στη σειρά νησιά είναι η Πλαταδούρα

και τα Ξεροπούλια, πάνω στο οποίο υπάρχει μεταλλικός φάρος. Σε αυτές τις βραχονησίδες έγινε το 1947 η μεγαλύτερη τραγωδία της ελληνικής ακτοπλοΐας: Το ναυάγιο του πλοίου Χειμάρρα, στο οποίο απωλέσθηκαν 383 από τους περίπου 530 επιβαίνοντες (περισσότερα εδώ).

Λίγο πριν φτάσουμε στην Εύβοια και στα δεξιά είναι άλλο ένα σύμπλεγμα βραχονησίδων, τα Στουρονήσια.

Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού δεκάδες γλάροι μας συνόδευαν 

με τα ακροβατικά τους πλαναρίσματα.

Κάποιες εικόνες των γλάρων να πετούν με φόντο τον κατακόκκινο ήλιο, που όδευε στη δύση του, μου έφερε στο νου τον νεαρό Ίκαρο της μυθολογίας, που μεθυσμένος από την πτήση του, αψήφισε τις ακτίνες του ήλιου με το γνωστό αποτέλεσμα.

Την ώρα που φτάναμε στα Νέα Στύρα ο ήλιος βυθιζόταν πίσω από τα βουνά της Αττικής.
Είχε βραδιάσει για τα καλά σαν φτάσαμε στην Κάρυστο.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας