Αλβανία, οι πόλεις της πέτρας!

Στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητο….ξανά!

2018- Road Trip στα Βαλκάνια, μέρος 13^ο-τελευταίο

(Συνέχεια από Αλβανία,η πρωτεύουσα της ανοικοδόμησης!)

19-21 Ιουλίου 2018

Το επόμενο πρωί φορτώσαμε και ξεκινήσαμε το ταξίδι προς το νότο της χώρας. Πρώτη στάση το Μπεράτι (Berat), πόλη στα νότια της χώρας περίπου 100χμ από τα Τίρανα. Το παλιό τμήμα της πόλης αυτής (συνοικία Μαγκαλέμι) είναι ένα από τα τρία μνημεία της χώρας, που βρίσκονται στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Τα άλλα δύο είναι η παλιά πόλη του Αργυρόκαστρου και ο αρχαιολογικός χώρος του Βουθρωτού, στον οποίο είχαμε πάει πέντε χρόνια πριν, όταν κάναμε διακοπές στα παράλια της Ηπείρου (Αλβανία, λίγες ώρες στη γείτονα!).

Μιάμιση ώρα και κάτι αφότου φύγαμε από τα Τίρανα, μπαίναμε στο Μπεράτι.

Οι πρώτες εικόνες που μας έκαναν εντύπωση ήταν το πάρκο (Parku i Osumit)

δίπλα στο ποτάμι Άψο (Οσούμ)

και στο βάθος ένα μεγαλοπρεπές κτίριο με την επιγραφή “Universiteti I Beratit”, δηλ “Πανεπιστήμιο του Μπεράτ”, που όπως μάθαμε αργότερα είναι ιδιωτικό και λειτουργεί στην πόλη από το 2009.

Φτάσαμε 

και παρκάραμε σε μια πλατεία,

όπου δεξιά είναι ο Ορθόδοξος καθεδρικός ναός του Αγίου Δημητρίου

και αριστερά το “Μολυβένιο Τζαμί” (Xhamia e Plumbit στα Αλβανικά, Kurşun Camii στα Τούρκικα) του 16ου αι.

Η πόλη είναι γνωστή και σαν “Η πόλη των χιλίων παραθύρων”,

ονομασία που οφείλεται στην εικόνα των σπιτιών με τα μεγάλα παράθυρα, που καλύπτουν τις πλαγιές πάνω από το ποτάμι. Την κορυφή ενός από τα υψώματα στεφανώνει το κάστρο. 

Ένας πεζόδρομος,

γεμάτος εστιατόρια και καφέ είναι δίπλα στο πάρκο. Μιας και είχε μεσημεριάσει,

αφού κάναμε μια βόλτα στο πάρκο, που είχε σκιά και δροσιά, κάτσαμε σε ένα εστιατόριο, αφενός για να φάμε, αφετέρου για τη δροσιά που πρόσφεραν οι ανεμιστήρες, μιας και η μέρα ήταν ιδιαίτερα ζεστή. 

Αφού φάγαμε και μιας και η ζέστη δεν επέτρεπε πολλές-πολλές βόλτες, πήραμε το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Επόμενος προορισμός το άλλο “αστέρι” στη λίστα της UNESCO, το Αργυρόκαστρο.

Το GPS μας έβαλε σε ένα δρόμο που όσο πήγαινε στένευε, γινόταν όλο και πιο κακός και τελικά έγινε χωμάτινος και ανηφορικός για να φτάσει κάπου πάνω στο βουνό να τελειώσει (!!!). Και τώρα; Επιστροφή, τι άλλο; Λίγο πιο κάτω, σε ένα σπίτι, μια παρέα τρωγόπινε. Είπα να σταματήσω να ρωτήσω. Κατεβαίνοντας άκουσα: -Που πας ρε Έλληνα; Εντάξει, ελληνικά, θα βγάλουμε κάποια άκρη. Όλη η παρέα είχε κάνει στην Ελλάδα, όλη η παρέα μίλαγε Ελληνικά. Όταν τους είπα που πηγαίναμε βάλανε τα γέλια.

-Αυτός ο δρόμος ΘΑ γίνει κάποτε. Ένας Θεός ξέρει πότε. Θα γυρίσετε στο Μπεράτι και θα πάτε προς το Φιέρι. Δεν κάθεστε να πιείτε ένα ποτήρι;

Αρνηθήκαμε ευγενικά, τους ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε. Φτάσαμε στο Μπεράτι και πήραμε το δρόμο για Φιέρι, ένα πολύ κακό επίσης δρόμο. Όλη αυτή η περιπέτεια μας “στοίχισε” περίπου 50χμ και γύρω στη μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Με τα πολλά βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο που ήταν σχετικά καλός. Μετά από περίπου 150χμ και πάνω από 2.30 ώρες φτάσαμε στο κατάλυμα μας στο Αργυρόκαστρο. Ο δρόμος περνάει έξω από το Τεπελένι, σε ένα μέρος του πάει παράλληλα με τον ποταμό Αώο και τον παραπόταμο του τον Δρίνο (άλλος αυτός από τον συνονόματό του της Βοσνίας) και αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, γιατί έβλεπα για πρώτη φορά ήταν οι πετρελαιοπηγές (!!!!), λες και έβλεπα ταινία με τοπία του Τέξας του προηγούμενου αιώνα. Ναι, η Αλβανία έχει πετρέλαια. Το είχα διαβάσει αλλά άλλο να το βλέπεις. 

Όταν βρήκαμε το δωμάτιο, που είχαμε κλείσει είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Αφήσαμε τα πράγματα και μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο για να ανέβουμε στην παλιά πόλη, κάτω από το κάστρο.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο εκεί που είναι το κιόσκι με τις τουριστικές πληροφορίες

και ξεκινήσαμε να κάνουμε κάποιες βόλτες πριν κάτσουμε κάπου για βραδινό.

Άλλη μια πέτρινη πόλη που κατρακυλά στην πλαγιά

με ωραία καλντερίμια,

κάτω από το κάστρο και

όλα αυτά φωτισμένα όμορφα δημιουργούσαν πολύ όμορφες εικόνες. Έχοντας κατά νου να επιστρέψουμε το επόμενο πρωί να τα δούμε όλα αυτά στο φως της μέρας, κάτσαμε για φαγητό,

απολαμβάνοντας όμως τις νυχτερινές εικόνες γύρω μας. Το φαγητό ήταν πολύ καλό, με οικείες σε μας γεύσεις και δεν αντιστάθηκα πολύ στον πειρασμό για ένα μικρό ποτήρι μπύρας (γενικά δεν πίνω όταν έχω να οδηγήσω, αλλά λίγη μπύρα επιβάλλονταν).

Φεύγοντας είδαμε φωτισμένο το ωραίο κτίριο του Ελληνικού προξενείου. 

Γυρίσαμε στο δωμάτιο να ξαπλώσουμε, πολύ κουρασμένοι, όχι μόνο από τη μέρα αλλά και από τις 18 μέρες ταξιδιού και τα πάνω από τα 3000χμ μέχρι τότε.

Το επόμενο πρωί, μετά το πλούσιο πρωινό, φορτώσαμε και ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση. Τότε διαπίστωσα πως υπήρχε κάποιο πρόβλημα με το λάστιχο, που έπρεπε να τακτοποιηθεί μιας και είχαμε μπροστά μας πάνω από 500χμ μέχρι το σπίτι μας και σχεδόν 6 ώρες. Έτσι αντί να πάμε στην παλιά πόλη ψάξαμε για βουλκανιζατέρ. Και ο άνθρωπος εκεί ήξερε ελληνικά, οπότε συνεννοηθήκαμε και το λάστιχο, που δεν είχε κάτι σοβαρό, διορθώθηκε.

Κάτι η καθυστέρηση, κάτι η μεγάλη κούραση, κάτι το ταξίδι που είχαμε μπροστά μας, αποφασίσαμε να φύγουμε και να αφήσουμε την επίσκεψη στο Αργυρόκαστρο για άλλη φορά. Άλλωστε δεν είναι τόσο μακριά.

Στην Κακαβιά, ενώ από την Αλβανική μεριά περάσαμε γρήγορα, είχαμε αρκετά μεγάλη καθυστέρηση στην Ελληνική.

Έξω από τα Γιάννενα πήραμε κάτι να τσιμπήσουμε και ένα καφέ για το δρόμο και μπήκαμε για πρώτη φορά στην Ιόνια οδό. Τι ωραία εθνική!

Είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε μια στάση για να δούμε τους φίλους μας στην Πάτρα. Μας περίμεναν για φαΐ. Μας πρότειναν να μείνουμε και η πρόταση ήταν πολύ δελεαστική, μιας και η κούραση ήταν μεγάλη. Έτσι ανταποκριθήκαμε και μείναμε ένα βράδυ.

Το άλλο πρωί αργά φύγαμε και φτάσαμε στο σπίτι μας περασμένο μεσημέρι. Το ταξίδι των 20 ημερών είχε φτάσει στο τέλος του. Ένα ταξίδι εξαιρετικό με πολύ καλούς φίλους στο μεγαλύτερο μέρος του.

Και σε άλλα με υγεία!

Υ.Γ. Το ταξίδι με αριθμούς (μια στατιστική προσέγγιση, αν έχει κάποια σημασία αυτό)

Το ταξίδι κράτησε 20 μέρες. Επισκεφτήκαμε 6 χώρες εκτός Ελλάδας, μείναμε σε 9 καταλύματα στο εξωτερικό, σε ένα στην Ελλάδα και στην Πάτρα στους φίλους μας. Χρησιμοποιήσαμε 5 νομίσματα εκτός ΕΥΡΩ και το κοντέρ του αυτοκινήτου έγραψε 3887χμ.

Τέλος ήταν η 7^η φορά στα Βαλκάνια, η 4^η με το αυτοκίνητό μας, η 4^η στη Βουλγαρία, η 2^η στη Σερβία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Κροατία και την Αλβανία και η 1^η φορά στο Μαυροβούνιο. 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας