Χαλαρά στην Πρίγκηπο!

(συνέχεια από Ψηφιδωτά και πάλι ψηφιδωτά!)

Η πόλη που την είπαν «Πόλη»!

2013-Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, 7^ο και τελευταίο μέρος

  

29-30 Μαρτίου 2013

Τελευταία ημέρα στην Πόλη και είπαμε να την περάσουμε πιο χαλαρά.

Η Μαριάννα σηκώθηκε πιο νωρίς και πήγε να επισκεφτεί το Ντολμά Μπαχτσέ, το μπαρόκ παλάτι των τελευταίων Σουλτάνων.

Εμείς το είχαμε δει στην πρώτη μας επίσκεψη και δεν μας είχε ενθουσιάσει. Η Μαριάννα το βρήκε ενδιαφέρον.

Μιας και στο εσωτερικό του παλατιού απαγορεύεται η φωτογράφιση, όλες οι φωτογραφίες της ήταν από τους κήπους

και το ομώνυμο τζαμί. 

Το ραντεβού μας ήταν στο λιμάνι Καμπατάς, όπου πήγαμε με το τραμ. Στις 12.00 το καραβάκι με προορισμό τα Πριγκιποννήσια ξεκίναγε και εμείς ήμασταν μέσα, για μια εκδρομή μέχρι την Πρίγκηπο, το τελευταίο και μεγαλύτερο από τα νησιά του συμπλέγματος στη θάλασσα του Μαρμαρά. Φυσικά θέλαμε να απολαύσουμε και τις εικόνες των άλλων νησιών όταν θα τα προσέγγιζε το πλοίο, αλλά και αυτά που διαδραματίζονταν μέσα σ’ αυτό.

Τα Πριγκηπονήσια (τουρκ.: Prens Adaları = Πριγκιποννήσια, Adalar = Νησιά (επίσημη ονομασία), Kızıl Adalar = Κόκκινα νησιά), είναι ένα σύμπλεγμα νησιών στη Θάλασσα του Μαρμαρά, νότια της Κωνσταντινούπολης, στο στόμιο του κόλπου της Νικομηδείας. Αποτελείται από 4 μεγάλα νησιά (Πρώτη, Αντιγόνη, Χάλκη, Πρίγκηπος -Kınalıada, Burgazada, Heybeliada, Büyükada αντίστοιχα στα Τούρκικα) και 5 μικρότερα (Πίτα, Νέανδρος, Οξειά, Πλάτη, Αντιρόβυθος). (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B1)

Μαργαριτάρια στο στέμμα της Πόλης τα έχουν πει, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Στη Βυζαντινή εποχή ήταν τόπος εξορίας των ανεπιθύμητων εστεμμένων και μη, που τους έστελναν στα μοναστήρια των νησιών για να τους ξεφορτωθούν. Όμως στα τέλη του 19ου αι. και μετά, το δροσερό κλίμα και το πράσινο προσέλκυσαν τους πλούσιους κατοίκους της Πόλης, που ήθελαν να ξεφύγουν για λίγο από τη βοή της. Έτσι αποτέλεσαν το βασικό τους θέρετρο χτίζοντας μεγαλόπρεπες βίλες και εξοχικά. Ανάμεσα στους επώνυμους που έζησαν εκεί ήταν και ο Λέον Τρότσκι, που έζησε στην Πρίγκηπο από το 1929 ως το 1933.

Ένα ακόμα από τα ελκυστικά στοιχεία στη Χάλκη και την Πρίγκηπο είναι τα παϊτόνια, παλαιικές επιβατικές άμαξες με τέσσερεις τροχούς και δύο άλογα (αλλού είναι μόνιππα). Στα δύο αυτά νησιά δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία μηχανοκίνητων τροχοφόρων και έτσι όλες οι μετακινήσεις γίνονται με τα πόδια, με ποδήλατα και φυσικά με τα παϊτόνια.

Θυμάμαι το 1987, στο πρώτο μας ταξίδι στην Πόλη, κάναμε και πάλι την ίδια εκδρομή και πήραμε παϊτόνι για βόλτα και να ανέβουμε πάνω στο λόφο στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου.

Το καραβάκι φεύγοντας από την Πόλη, διασχίζει κάθετα το Βόσπορο,

περνά κοντά από το νησάκι με τον Πύργο του Λέανδρου

και φτάνει στην Ασιατική πλευρά της πόλης,

πιάνοντας στο Kadıköy, την Χαλκηδόνα των Ελλήνων,

με τον εντυπωσιακό σιδηροδρομικό σταθμό Haydarpaşa. Κόσμος κατέβηκε και κόσμος ανέβηκε, κάτι που θα επαναλαμβανόταν σε όλα τα λιμάνια. Μαζί με τους επιβάτες ανέβαιναν και κατέβαιναν και οι μικροπωλητές, με την πραμάτεια τους, που ήταν λογιών λογιών. Ένας από δαύτους, που πούλαγε κάτι λεμονοστύφτες ή κάτι τέτοιο, έκανε ολόκληρο σόου για να πείσει τους επιβάτες να αγοράσουν. Ήταν τόσο απίθανος, που και εμείς, αν και δεν καταλαβαίναμε λέξη, είχαμε σκάσει στα γέλια. Πόσο μάλλον οι Τούρκοι. Και αγόραζαν! Κάποια στιγμή μου πέρασε από το νου, πως όλα αυτά τα έκανε, περισσότερο γιατί του άρεσε και λιγότερο για να πουλήσει.

Μετά το Kadıköy, ξανοίχτηκε στη θάλασσα με προορισμό τα νησιά.

Δεκάδες γλάροι μας ακολουθούσαν και πολλοί πάνω στο πλοίο τους πέταγαν ψωμί ή κομμάτια σιμίτι για να χαζέψουν τις κάθετες εφορμήσεις τους στα νερά του Μαρμαρά.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στην Πρώτη (Kinaliada). Λίγοι κατεβήκανε, ακόμα λιγότεροι ανεβήκανε και το καράβι μας συνέχισε το ταξίδι του

για το επόμενο νησί την Αντιγόνη (Burgazada). Κατέβηκε, ανέβηκε κόσμος και πάμε για τη Χάλκη (Heybeliada). Μέσα στο καράβι ήταν μια ομάδα μαθητών ενός λυκείου από την Αθήνα με τους συνοδούς καθηγητές τους. Πήγαιναν στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Η σχολή δεν λειτουργεί, αλλά είναι ανοικτή για κάποιους επισκέπτες.

Πλησιάζοντας στο νησί φάνηκε, εντυπωσιακή, στην κορυφή του λόφου, μέσα στο πυκνό πράσινο. Και τότε παρακολούθησα τον παρακάτω διάλογο. (παραθέτω ένα δείγμα του)

Καθηγητής: Νάτη η Σχολή.

Α΄ μαθητής: το λεωφορείο θα μας περιμένει στο λιμάνι;

Καθηγητής: ποιο λεωφορείο; Στο νησί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα.

Β΄ μαθητής: και πως θα πάμε εκεί πάνω;

Καθηγητής: με τα πόδια φυσικά.

Β΄ μαθητής: πλάκα μας κάνετε!

Γ΄ μαθητής: κάνουμε και καψόνια τώρα;

Α΄ μαθητής: εγώ θα συνεχίσω και θα σας δω στην επιστροφή.

Καθηγητής (χαμογελώντας): θα ανέβετε και θα σας αρέσει.

Με αυτά τα «χαριτωμένα» φτάσαμε στο λιμάνι της Χάλκης.

Εκεί δεσπόζουν τα κτίρια της Στρατιωτικής Σχολής Ναυτικού (Deniz Harp Okulu).

Το νησί είναι το δεύτερο μεγαλύτερο και γι αυτό κατέβηκαν αρκετοί. Μαζί τους και οι συμπατριώτες μας μαθητές. Φυσικά γκρινιάζοντας. Και εμείς φύγαμε για το τελευταίο από τα νησιά και δικό μας προορισμό. Την Πρίγκηπο (Büyükada).

Πριν ακόμα πιάσουμε στο λιμάνι, φαίνονται τα σπουδαία αρχοντικά του νησιού. Όμορφες εικόνες!

Ο επιβατικός σταθμός του λιμανιού μοιάζει με περίτεχνο τέμενος.

Κατεβήκαμε και κάναμε μια μεγάλη βόλτα.

Παντού κόσμος με ποδήλατα και άμαξες.

Έχουν ειδικό χώρο, κάτι σαν πιάτσα, για τις άμαξες. Εκεί επιβιβάζονται και αποβιβάζονται αυτοί που παίρνουν την άμαξα για βόλτα ή για δουλειά. Έχουν άνθρωπο να ρυθμίζει την κίνηση αυτών που φεύγουν και αυτών που έρχονται. Μετά τη βόλτα μας κάτσαμε για φαΐ. Ξέραμε πως ήταν παντού ακριβά και ήταν.

Τα τραπέζια ήταν δίπλα στη θάλασσα και τα τζαμένια παράθυρα προστατεύουν από τα νερά και αφήνουν το μάτι να απολαύσει ανεμπόδιστα τη θέα.

Οι γλάροι κόβουν βόλτες στο περβάζι

και «ανταλλάσουν» ματιές με τους πελάτες, από την άλλη μεριά της τζαμαρίας.

Μετά το φαΐ συνεχίσαμε για λίγο τη βόλτα και κάτσαμε για ένα καφέ.

Στις 4 πήραμε άλλο καραβάκι

που πιάνει μόνο στη Χάλκη και στις 5.15 κατεβήκαμε στο Καμπατάς. Όλη τη μέρα ο καιρός ήταν μια θαυμάσια λιακάδα. Τώρα είχε συννεφιάσει και το πήγαινε για βροχή που δεν άργησε. Μια συνεχής ψιχάλα μας πήγε μέχρι το ξενοδοχείο. Η Μαριάννα έκανε μια τελευταία βόλτα μέχρι το Ταξίμ και γύρισε λίγο αργότερα. Το βραδάκι ξαναβγήκα για μερικά ψώνια για κολατσιό. Είχε σταματήσει η βροχή. Ετοιμάσαμε τις βαλίτσες σχεδόν τελείως. Αύριο το μεσημέρι επιστρέφουμε. Το ταξίδι μας τελειώνει και ήταν υπέροχο.

Η Μαριάννα σηκώθηκε αδιάθετη και έτσι αποφασίσαμε να μην πάμε για καφέ όπως σκεφτόμασταν από την προηγούμενη αλλά να φύγουμε λίγο νωρίτερα

και να πάμε στο αεροδρόμιο να πιούμε εκεί καφέ.

Στις 15.50 απογειωθήκαμε με την Aegean και γύρω στις 17.30 φτάσαμε στην Αθήνα. Στις 7 το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας, αφού κάναμε μια στάση για ψώνια. Ένα μοναδικό ταξίδι που έφτασε αισίως στο τέλος του!

Επίλογος για ένα υπέροχο ταξίδι

Όπως έγραψα σε προηγούμενο κεφάλαιο, η Πόλη θέλει τρόπο για να σου δώσει όσα αυτή θέλει να δεις και να την ευχαριστηθείς. Είναι κουραστική, αλλά «γλυκά» κουραστική. Είναι ανατολή και ταυτόχρονα κοσμοπολίτικη. Είναι σύγχρονη και μοντέρνα και ταυτόχρονα παλαιικιά, γεμάτη ενδιαφέρον για όσους τους ενδιαφέρει το ιστορικό παρελθόν. Και πάνω απ’ όλα δεν είναι για «μια κι έξω». Θέλει ξανά και ξανά. Και καλό είναι ανάμεσα στις επισκέψεις να μεσολαβεί κάποιος χρόνος για να μπορεί να καταλαγιάζει μέσα σου ο πλούτος των εικόνων, των εντυπώσεων, των πληροφοριών, που είχε την ευγένεια να σου προσφέρει. Γιατί τελικά αυτό είναι η Πόλη. Μια σπουδαία και δοτική «ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ», που θέλει όμως καθαρό και ανοικτό μυαλό και καρδιά δεκτική για να μπορέσεις να την προσεγγίσεις και να χαρείς όσα, καταδεκτικά, σου χαρίσει.

Ελπίζω να μην περάσουν πολλά χρόνια μέχρι την επόμενη μας επίσκεψη. Αν και τα καμώματα του «σουλτάνου» της, έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια το ταξίδι στην Πόλη και την Τουρκία γενικότερα, αν όχι απαγορευτικό, να απαιτεί, τουλάχιστον, μια δεύτερη σκέψη. Ας ελπίσουμε να φτιάξουν τα πράγματα και αυτό να γίνει σύντομα!

(φωτογραφίες δικές μου και της Μαριάννας)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!