Δεκέβαλος, ο «βασιλιάς» στον Δούναβη!

«Από το Λαύριο στην Τιμισοάρα, μια απόφαση δρόμος»

2022-Ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μέρος 7^ο

(συνέχεια από Κρασί απ’ το Μελένικο!)

 

18-19 Οκτωβρίου 2022

 

 

Η διαδικασία στον συνοριακό σταθμό ήταν σύντομη και οδηγούσαμε πια (αφού πήραμε βινιέτες) σε Ρουμάνικους δρόμους προς τα βόρεια. Ο δρόμος πάει παράλληλα με τον Δούναβη, αλλά λίγο μακρύτερα και έτσι για κάμποσα χιλιόμετρα δεν τον βλέπαμε. 83χμ μετά τα σύνορα, στο χωριό Hinova τον ξαναβρήκαμε και πια θα κινούμασταν συνεχώς δίπλα του. Περάσαμε χωρίς να σταματήσουμε από τις πόλεις Drobeta Turnu Severin και Orsova. Ήταν αρκετά αργά το απόγευμα και θέλαμε να φτάσουμε και να βρούμε τα δωμάτια μας πριν νυχτώσει. Έτσι δεν σταματήσαμε ούτε εκεί που είναι το γλυπτό του Δεκέβαλου. Φτάσαμε στο χωριό Dubovo, που είναι πάνω στο ποτάμι. Εκεί είχαμε κλείσει. Βρήκαμε τα δωμάτια, τα οποία αποδείχτηκαν και τα δύο πως είχαν κάποιο πρόβλημα πρόσβασης αν και σαν δωμάτια ήταν εξαιρετικά. Επειδή όμως δεν είχαμε εναλλακτική είπαμε να μείνουμε εκείνο το βράδυ και το άλλο πρωί να φύγουμε ακυρώνοντας το 2^ο βράδυ που είχαμε κλείσει, αλλά και όλες τις επισκέψεις που είχαμε προγραμματίσει στην περιοχή. Πήραμε τηλέφωνο στο Βελιγράδι, επόμενό μας προορισμό και αφού βεβαιωθήκαμε πως τα δωμάτια ήταν διαθέσιμα και για άλλο ένα βράδυ, πριν από την κράτηση που είχαμε, κάτσαμε να ξεκουραστούμε.

Το μπαλκόνι ήταν σχεδόν πάνω από το νερό. Ένας δρόμος χώριζε το κατάλυμά μας από την όχθη του ποταμού,

στην οποία όλες οι μονάδες έχουν φτιάξει εξέδρες για τους πελάτες τους. 

Το ποτάμι εκεί κυλάει ήρεμο και οι εικόνες στο δειλινό είναι μαγικές.

Από διπλανό χωριό πήραμε κατιτίς να φάμε, ήπιαμε και τα κρασάκια μας και πήγαμε για ύπνο νωρίς

με το ποτάμι να κυλλά από κάτω μας γαλήνιο.

Σηκώθηκα χαράματα να δω την ανατολή.

Το χωριό κοιμόταν ακόμα και ο ουρανός ήταν βαρύς αν και τελικά δεν ξέσπασε.

Αφού απόλαυσα τις πολύ πρωινές εικόνες, ξανάπεσα για λίγο ύπνο ακόμα.

Όταν σηκώθηκα και πάλι είχε ξημερώσει μια λαμπρή μέρα και έτσι πήγε.

Οι εικόνες του χωριού θυμίζανε άλλες από παραλίμνια χωριά των Άλπεων,

με τους κύκνους να αφήνουν το ίχνος έτσι όπως βολτάριζαν στο νερό,

ενώ στο βάθος μια μαούνα έπλεε κόντρα στο ρεύμα.

 Αφού τσιμπήσαμε για πρωινό, κάτι που είχαμε μαζί, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Πήραμε το δρόμο προς τα πίσω για περίπου 6χμ μέχρι το σημείο όπου το ποτάμι κάνει μια προεκβολή, τον κόλπο Mraconia, με τα κάθετα βράχια να σχηματίζουν κάτι σα μικρό φαράγγι.

Εκεί, στον κάθετο βράχο, ένας Ρουμάνος επιχειρηματίας, ο Ιωσήφ Ντραγκαν, το 1992, αποφάσισε να φτιάξει ένα τεράστιο γλυπτό, την προτομή του τελευταίου βασιλιά των Δακών Δεκέβαλου, που πολέμησε τους Ρωμαίους 3 φορές. Ο Δεκέβαλος γεννήθηκε τον 1^ο αι. και αυτοκτόνησε το 106 για να μην πέσει στα χέρια των Ρωμαίων.

Το γλυπτό είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και έχει ύψος 55μ (τριπλάσιο από το γλυπτό των Προέδρων στο όρος Ράσμορ, στις ΗΠΑ). Χρειάστηκε η δουλειά 10 χρόνων και 12 καλλιτεχνών. Είναι πραγματικά κάτι το πολύ εντυπωσιακό. Μοναδικό!

Πεντακόσια μέτρα από εκεί είναι, πάνω στην όχθη του ποταμού το εντυπωσιακό Μοναστήρι Mraconia, χτισμένο τις τελευταίες δεκαετίας αντικαθιστώντας παλιότερο. Το μοναστήρι ιδρύθηκε τον 15^ο ή κατ’ άλλους τον 16^ο αι (υπάρχει και μια άποψη που μιλά για τον 11^ο αι.), καταστράφηκε και χτίστηκε πολλές φορές, κυρίως λόγω πολεμικών μαχών και εχθροπραξιών. Όμως βρισκόμαστε στις Σιδηρές Πύλες του Δούναβη, τα πιο στενά κομμάτια του ποταμού, στα οποία φτιάχτηκαν μεγάλα φράγματα, με αποτέλεσμα την άνοδο των νερών, το μοναστήρι βρέθηκε κάτω από τα νερά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 φτιάχτηκε το σημερινό μοναστήρι σε άλλη, πιο ασφαλή θέση (περισσότερα εδώ).

Μετά και από αυτή την επίσκεψη ξεκινήσαμε το σημερινό μας ταξίδι. Ένα ταξίδι περίπου 220χμ, παράλληλα με το ποτάμι, σε μεγάλο μέρος δίπλα του και προορισμό την πρωτεύουσα της γειτονικής Σερβίας, το Βελιγράδι.

Η διαδρομή δίπλα στο ποτάμι είναι υπέροχη με πολύ ωραίες εικόνες.

Περνώντας από το χωριό Berzasca, κάναμε μια μικρή στάση για μερικές φωτογραφίες.

Συνεχίσαμε έχοντας στα αριστερά μας το ποτάμι, με τις μαούνες να ανεβοκατεβαίνουν.

Στο πιο στενό σημείο του ποταμού, εκεί που αυτός μπαίνει στις Σιδηρές Πύλες, είδαμε απέναντι στη Σέρβικη όχθη το εντυπωσιακό μεσαιωνικό κάστρο Golubac.

Κοντά στη Ρουμάνικη όχθη, μέσα στο νερό είναι ένας βράχος με ένα σταυρό στην κορυφή, ο βράχος Baba Caia.

Στα χρόνια του Μεσαίωνα, μια αλυσίδα ένωνε το κάστρο με τον βράχο, ελέγχοντας την ναυσιπλοΐα.

Λίγα ακόμα χιλιόμετρα δίπλα στο ποτάμι και η υπόλοιπη διαδρομή είναι μεν παράλληλη μ’ αυτό αλλά όχι δίπλα. Έτσι δεν το ξαναείδαμε μέχρι το Βελιγράδι.

Σε λιγότερο από 40χμ φτάσαμε στα σύνορα, όπου περάσαμε αρκετά γρήγορα και περίπου 110χμ προς τα δυτικά φτάσαμε στο Βελιγράδι. Καλώς φτάσαμε στη Σέρβικη πρωτεύουσα. Καλά να περάσουμε!

Οι διαδρομές αυτών των ημερών

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας