Κρασί απ’ το Μελένικο!

«Από το Λαύριο στην Τιμισοάρα, μια απόφαση δρόμος»

2022-Ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μέρος 6^ο

(συνέχεια από Εκεί που φτιάχνουν τους ακανέδες!)

 

16-18 Οκτωβρίου 2022

 

 

Μετά το πρωινό φορτώσαμε και ξεκινήσαμε προς τα βόρεια και μετά από 38χμ φτάσαμε στο συνοριακό σταθμό του Προμαχώνα (Κούλατα). Η Βουλγαρία δεν είχε μπει ακόμα στη Σένγκεν και έτσι υπήρχε συνοριακός έλεγχος, που ευτυχώς δεν διήρκεσε παρά μόνο μισή ώρα. 

Αφού μπήκαμε στη Βουλγαρία, αναζητήσαμε το πρώτο βενζινάδικο για να πάρουμε βινιέτες. Περίπου 16χμ μετά τα σύνορα, μια πινακίδα μας είπε να στρίψουμε δεξιά και σε περίπου 12χμ προς τα ανατολικά φτάσαμε στον πρώτο προορισμό μας στη γειτονική χώρα.

Μέλνικ, το παλιό Μελένικο των Ελλήνων.

Εντυπωσιάζει για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του

αλλά και για τις ψηλές αμμώδεις ασβεστολιθικές «πυραμίδες» που το περιβάλλουν.

Αν και χωριό περίπου 250 κατοίκων, χαρακτηρίζεται σαν η πιο μικρή πόλη της Βουλγαρίας. Την εποχή του Βυζαντίου στέλνονταν εκεί εξορία οι ανεπιθύμητοι πρίγκιπες και ευγενείς του παλατιού. Το εκλεκτό κόκκινο κρασί που παράγεται από τους εύφορους αμπελώνες της περιοχής αγαπούσαν ιδιαίτερα οι αυτοκράτορες στην Κωνσταντινούπολη.

Τα όμορφα αρχοντικά, χτισμένα με τη ντόπια μακεδονίτικη αρχιτεκτονική, απλώνονται στις όχθες του χειμάρρου που διασχίζει το Μελένικο Στα υπόγεια τους, σκαμμένα μέσα στον ασβεστολιθικό βράχο, εκτείνονται τα δαιδαλώδη κελάρια που έως τις μέρες μας «ωριμάζει» και διατηρείται το ξακουστό κρασί της πόλης. Η θερμοκρασία μέσα στις «τρυπητές», όπως ονομάζονται οι υπόγειες στοές, είναι σταθερή στους 9-15 βαθμούς, χειμώνα-καλοκαίρι.

Σήμερα τα αρχοντικά φιλοξενούν ξενώνες, εστιατόρια, καφέ και «σουβενιράδικα». Ήταν η 2^η φορά που πήγαινα στο Μέλνικ μιας και είχαμε περάσει το 2005 γυρνώντας από επίσκεψη στη Σόφια με το σχολείο, στα πλαίσια προγράμματος ανταλλαγής (2005, Μια μεγάλη βόλτα στη Βουλγαρία!).

Φτάσαμε και σταματήσαμε για να φάμε. Ήταν Κυριακή και είχε πάρα πολύ κόσμο. Πριν κάτσουμε κάναμε μια βόλτα να δούμε τις ομορφιές του χωριού. Τελικά βρήκαμε που να κάτσουμε και παραγγείλαμε.

Όλα υπέροχα αλλά αυτό το «τέρας» που ήρθε στην Ανίτα, που παράγγειλε σουβλάκι ήταν όλα τα λεφτά. 

Ήπιαμε και καφέ και μπήκαμε πάλι στα αυτοκίνητα για να συνεχίσουμε προς τη Σόφια, προορισμός μας για εκείνη τη μέρα. Περίπου 180χμ προς τα βόρεια, 180χμ με απερίγραπτη κίνηση και φτάσαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, αργά το απόγευμα. 

Ανεβάσαμε στο δωμάτιο τα πράγματα και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.

Αργότερα βγήκαμε στη νυχτερινή Σόφια

και με τα πόδια πήγαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο με παραδοσιακό φαγητό, που μας πρότειναν από το ξενοδοχείο. Εξαιρετικό φαγητό, ωραίο κρασί και γυρίσαμε στο δωμάτιο, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι. Η Σόφια μας περίμενε την επομένη.

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε ξεκούραστοι και αφού φάγαμε ένα πολύ καλό πρωινό ετοιμαστήκαμε για τη βόλτα μας στη Βουλγάρικη πρωτεύουσα.

Για εμένα ήταν η 4^η φορά που βρισκόμουν στη Σόφια (για τη Σοφία η 2^η). Πρωτοπήγα το 1984 επί Ζίφκοβ, όταν η Βουλγαρία ήταν ακόμα Σοσιαλιστική, ξανά το 2005 με το σχολείο (βλ.παραπάνω) και τέσσερα χρόνια πριν, το 2018, που ήταν και η πιο εμπεριστατωμένη επίσκεψη (Βουλγαρία, μια μεγάλη βόλτα στη Σόφια!). Έτσι κανονίσαμε με τους φίλους μας διαφορετική βόλτα και δώσαμε ένα ραντεβού πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.

Σε γενικές γραμμές ακολουθήσαμε τη διαδρομή, που είχαμε κάνει 4 χρόνια πριν, κάνοντας λιγότερες και διαφορετικές επισκέψεις.

Ξεκινήσαμε και περνώντας από πεζόδρομους,

με τα ενδιαφέροντα γλυπτά

και τα ζωγραφισμένα «κουτιά» (καφάο, κάδοι σκουπιδιών κλπ) και

φτάσαμε στην Συναγωγή (και πάλι κλειστή).

Απέναντί της είναι το πίσω μέρος της Κεντρικής Αγοράς.

Περάσαμε από μπροστά και μετά απέναντι,

εκεί που βρίσκεται το Τζαμί Kadi Seyfullah Efendi γνωστό περισσότερο σαν Banya Başı (Πολλά λουτρά, μιας και βρίσκεται πάνω σε θερμές πηγές), έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν, του 1567.

Πίσω από το Τζαμί, στο βάθος είναι το Ιστορικό Μουσείο.

Το τζαμί ήταν ανοικτό και μπήκα, μιας και την προηγούμενη φορά ήταν κλειστό.

Πολύ όμορφο εσωτερικό

αλλά και εξωτερικά είναι ενδιαφέρον. 

Συνεχίσαμε στην ίδια πλευρά του δρόμου προς τα νότια.

Εκεί βρίσκονται τα ερείπια της Ρωμαϊκής προγόνου της Σόφιας, της Ulpia Serdika.

Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και ένα μικρό βυζαντινό εκκλησάκι του 11^ου αι της Αγίας Πέτκας, προστάτιδας των σαμαράδων, που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή τον μεσαίωνα.

Στη δεξιά, απέναντι πλευρά του δρόμου, σε ψηλή στήλη στέκει το άγαλμα της Αγίας Σοφίας.

Εκεί κάναμε αριστερά αντικρύζοντας το εντυπωσιακό κτίριο, που επί σοσιαλισμού ήταν η έδρα του κομμουνιστικού κόμματος και σήμερα στεγάζει την εθνοσυνέλευση της χώρας.

Δεξιά μας είναι το προεδρικό μέγαρο

και σχεδόν δίπλα του το Αρχαιολογικό Μουσείο, που στεγάζεται σε παλιό τζαμί.

Συνεχίσαμε και φτάσαμε σε μια πλατεία όπου αριστερά είναι το Παλιό βασιλικό παλάτι, που στεγάζει σήμερα την εθνική πινακοθήκη, ενώ δεξιά είναι η αρχή του Δημοτικού πάρκου και ο χώρος που μέχρι το 1999 ήταν το μαυσωλείο του Γκεόργκι Δημητρώφ.

Συνεχίζοντας, αριστερά μας είναι ο ρωσικός ναός του Αγ. Νικολάου. Μπήκα για λίγο, αλλά δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες, μιας και απαγορεύεται.

Εκεί κάναμε αριστερά και στο επόμενο τετράγωνο είναι ένα πάρκο, δίπλα από την αγορά μεταχειρισμένων.

Στο πάρκο αυτό δεσπόζει το μνημείο για τους εθελοντές του απελευθερωτικού πολέμου 1877-1878. Ένας στρατιώτης με τη σημαία και στις τέσσερεις πλευρές ανάγλυφες πλάκες που ιστορούν γεγονότα του αγώνα. Στο δάπεδο στις τέσσερεις πλευρές είναι γραμμένες ισάριθμες ημερομηνίες εκείνων των χρόνων, προφανώς ημερομηνίες σημαντικές στην έκβαση του.

Στο ίδιο πάρκο είναι μια σειρά μεγάλων και μοντέρνων γλυπτών φτιαγμένα από τον Liubomir Dalchev τα χρόνια 1974 και 1975.

Στη νοητή συνέχεια του πάρκου στην απέναντι μεριά του δρόμου στέκει το άγαλμα του Βασιλιά Σαμουήλ, που βασίλεψε από το 997 ως το 1014.

Κάναμε δεξιά και βρισκόμαστε πια στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης.

Δεξιά το κτίριο της Αρχιεπισκοπής και της Ιεράς συνόδου της Βουλγαρίας

και απέναντι στα αριστερά το πιο ενδιαφέρον μνημείο της πόλης, ο ναός της Αγίας Σοφίας του 6^ου αι με τα υπέροχα ψηφιδωτά. Έξω από την εκκλησία είναι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Στο βάθος είναι ο υπέρλαμπρος καθεδρικός ναός του Αλέξανδρου Νιέφσκι, ένας από τους πιο εντυπωσιακούς ναούς των Βαλκανίων, το καμάρι της πόλης και της χώρας.

Συνεχίζοντας φτάσαμε στο κτίριο της Ακαδημίας και κάναμε δεξιά και πάλι δεξιά και φτάσαμε στον «Κρυστάλλινο Κήπο». Εκεί κάτσαμε για να πάρουμε μιαν ανάσα. Είχαμε κάτι να τσιμπήσουμε, πήραμε και κάτι να πιούμε από ένα αναψυκτήριο που είναι εκεί και περάσαμε αρκετή ώρα στη δροσιά.

Στον κήπο, εκτός της δροσιάς έχει και αρκετά γλυπτά.

Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το μνημείο για τον Στέφαν Νικόλοφ Σταμπολόφ (Стефан Николов Стамболов, 1854–1895), που υπήρξε πολιτικός και πρωθυπουργός και δολοφονήθηκε, όταν μια ομάδα τον έδειρε και του έσπασε κυριολεκτικά το κεφάλι, στοιχείο που το βλέπουμε στο γλυπτό.

Όσο είμασταν εκεί οι φίλοι μας πήραν τηλέφωνο και κανονίσαμε να συναντηθούμε σε λίγη ώρα.

Ανεβήκαμε ξανά στην Αγία Σοφία και περνώντας από το πλάι της είδαμε πως γινόταν μια κηδεία. Πίσω από την εκκλησία βρήκαμε τους φίλους μας. Αφού κάτσαμε λίγο και είπαμε για τις εντυπώσεις μας ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο ξενοδοχείο, από άλλη διαδρομή από αυτή που είχαμε κάνει.

Περάσαμε από το μέγαρο Όπερας και Μπαλέτου,

έξω από το οποίο υπάρχει το υπερμεγέθες άγαλμα του Aleksandar Stoimenov Stamboliyski (Александър Стоименов Стамболийски, 1879–1923), ενός ακόμα πρωθυπουργού.

Συνεχίσαμε

απολαμβάνοντας νέες εικόνες και φτάσαμε στο δωμάτιο. Η Σοφία ξάπλωσε

και λίγο μετά εγώ βγήκα και πάλι

για μια μικρή βόλτα γύρω από το ξενοδοχείο

και για να πάρω ένα καφέ.

Το βράδυ βγήκαμε για φαγητό εκεί κοντά σε ένα τούρκικο. Η μέρα ήταν πολύ γεμάτη και κουραστική και δεν είχαμε κουράγιο για κάτι πιο μακρινό.

Πέσαμε νωρίς για ύπνο μιας και την άλλη μέρα φεύγαμε για βόρεια. 

Το πρωί, αφού φάγαμε καλά να στυλωθούμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Είχαμε μπροστά μας πάνω από 350χμ και 6-7 ώρες ταξίδι. Προορισμός μας ο Δούναβης, ο υδάτινος αυτός γίγαντας, που εκτός των άλλων αποτελεί σύνορο μεταξύ Βουλγαρίας-Ρουμανίας, αλλά και Ρουμανίας-Σερβίας. Εμείς σκοπεύαμε να μπούμε στη Ρουμανία και να τον ακολουθήσουμε προς τα βόρεια μέχρις ότου μετά από δύο ημέρες να φτάσουμε στο Βελιγράδι. Για να γίνει αυτό έπρεπε εκείνη τη μέρα να φτάσουμε στη βορειοδυτική άκρη της Βουλγαρίας, στην περιοχή της πόλης Vidin, απ’ όπου θα περνάγαμε τον ποταμό και θα μπαίναμε στη Ρουμανία.

Είχε αρκετή κίνηση, κυρίως από φορτηγά, που όσο περνούσε η ώρα όλο και αυξάνονταν. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να ανηφορίζουμε με αρκετές στροφές, ανεβαίνοντας στα βουνά της οροσειράς του Αίμου. Ανεβαίνοντας όμως οι εικόνες γίνονταν εξωπραγματικές.

Το πυκνό δάσος που αποτελείται από φυλλοβόλα δέντρα είχε πάρει μια χρυσαφιά όψη. 

Τόσο «χρυσό» δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Τι όνειρο ήταν εκείνο το κομμάτι της διαδρομής!

Μετά όμως ξανακατεβήκαμε και το όνειρο «πρασίνισε»,

 μιας και στα πεδινά το φθινόπωρο δεν είχε έρθει ακόμα για τα καλά.

Όταν φτάσαμε έξω από το Vidin, ανησυχήσαμε γιατί είδαμε μια τεράστια ουρά από φορτηγά. Δεν γνωρίζαμε πόσο απείχαμε από το συνοριακό σταθμό και μας ζώσανε τα φίδια, αλλά μιας και δεν υπήρχε εναλλακτική συνεχίσαμε. Είδαμε κάποια αυτοκίνητα να παρακάμπτουν την ουρά μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα, που εκεί την ώρα ήταν άδειο. Έτσι φτάσαμε χωρίς καθυστέρηση στη γέφυρα Calafat, που γεφυρώνει τον Δούναβη, αλλά και τις δύο χώρες και εκεί βρίσκονταν τα σύνορα. Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε σε μια ουρά 10χμ (τα μέτρησα) ακινητοποιημένων φορτηγών. Ακόμα εκεί θα ήμασταν.

Σύντομα περάσαμε και βρεθήκαμε στη Ρουμανία.

Αλλά για τη Ρουμανία θα τα πούμε στη συνέχεια. 

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας