2005, Μια μεγάλη βόλτα στη Βουλγαρία!

 21-26 Απριλίου 2005

 

Τον Απρίλιο του 2005 συνόδεψα μαζί με άλλους συναδέλφους μου, ομάδα μαθητών σε ταξίδι στη γειτονική Βουλγαρία, στα πλαίσια ανταλλαγής μαθητών με σχολείο της Σόφιας.

Όταν γυρίσαμε, μια μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου έγραψε τις εντυπώσεις της για το ταξίδι. Βάλαμε και κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξα εγώ και το ανεβάσαμε στο site του σχολείου και στη συνέχεια στο ταξιδιωτικό φόρουμ Travelstories-Βουλγαρία

 Το ταξίδι έγινε με πούλμαν από την Αθήνα.

Σχεδόν 16 χρόνια μετά, κοιτώντας τις φωτογραφίες εκείνου του ταξιδιού, αποφάσισα να φτιάξω ένα ταξιδιωτικό με αρκετές φωτογραφίες και λίγα λόγια, κάτι σαν λεζάντες.

Ήταν Πέμπτη, δυο μέρες πριν του Λαζάρου, σαν ξεκινήσαμε με το πούλμαν νωρίς το πρωί.

Φτάσαμε βραδάκι στη Σόφια και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο.

Η άλλη μέρα ήταν όλη αφιερωμένη στο σχολείο που μας φιλοξένησε.

Πριν πάμε εκεί, κάναμε μια μικρή στάση στο κέντρο της πόλης για συνάλλαγμα. Στο σχολείο είχαν εκδηλώσεις και έγιναν συναντήσεις και γνωριμίες μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών.

Έγινε και ένας φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ των δύο σχολείων.

Ακολούθησε επίσκεψη για απογευματινό καφέ και λίγο χαλάρωση σε ένα εμπορικό και ψυχαγωγικό κέντρο.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να φρεσκαριστούμε

και το βράδυ ακολούθησε γλέντι σε παραδοσιακή ταβέρνα με πολύ και καλό φαγητό, μουσική και χορό, στους πρόποδες της Βίτοσας, του βουνού που δεσπόζει «πάνω» από τη Σόφια.

Σάββατο του Λαζάρου και το περάσαμε με βόλτες για να γνωρίσουμε την πόλη.

Στη Βουλγαρία είχα κάνει το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, το 1984, όταν το πολιτικό σύστημα της χώρας ήταν άλλο. Ήταν τα χρόνια του σοσιαλισμού, του Ζίβκοφ και της μαύρης αγοράς και οι εντυπώσεις ήταν ανάμεικτες.

21 χρόνια μετά, είχα κάνει αρκετά ταξίδια σε κάμποσες χώρες, το παλιό εκείνο σύστημα είχε καταρρεύσει και ο καπιταλισμός είχε μπει για τα καλά στη χώρα και είχε κατακυριεύσει τα πάντα. Πολλές οι αλλαγές. Προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο. Η πεντακάθαρη τότε Σόφια, δεν ήταν και τόσο καθαρή. Οι δρόμοι γέμισαν μαγαζιά και φωτεινές επιγραφές αλλά και «φουσκωτούς» με μαύρα μηχανοκίνητα «θηρία», λιμουζίνες, κραυγαλέο πλούτο αλλά και αξιοπρεπείς ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα αποφάγι. Και οι καινούριες εντυπώσεις λοιπόν και πάλι ανάμεικτες.

Ξεκινήσαμε από ένα μνημείο που βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Είναι το Πάρκο συγκρότημα «Καμπάνες» (Парк-комплекс Камбаните), ένα μνημείο που δημιουργήθηκε το 1979, στα πλαίσια της Διεθνούς Παιδικής Συνέλευσης «Σημαία της Ειρήνης», υπό την αιγίδα της UNESCO.

Στο κέντρο του πάρκου βρίσκεται ένα τεράστιο μνημείο από μπετόν με ύψος 37 μέτρα, όπου βρίσκονται μερικές από τις καμπάνες.

Γύρω του σχηματίζεται ένας κύκλος από μπετόν,

όπου κρέμονται καμπάνες από διάφορες χώρες του κόσμου.

Το σύνθημα που ενώνει όλους τους συμμετέχοντες στο φόρουμ ήταν: "Ενότητα, δημιουργικότητα, ομορφιά" και είναι γραμμένο στα Βουλγαρικά και στα Αγγλικά στο κύριο μνημείο του πάρκου. (πληροφορίες εδώ)

Η συνέχεια είχε κέντρο της πόλης.

Μνημείο της Αγίας Σοφίας,

Ροτόντα Αγίου Γεωργίου,

Προεδρικό Μέγαρο,

Εθνική Πινακοθήκη,

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας,

Ρώσικη εκκλησία Αγίου Νικολάου,

Ναός Αλεξάντερ Νέφσκι.

Συνεχίσαμε με βόλτες στην αγορά, φαγητό, καφέ και χάζεμα εδώ και κει. Και εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στην πρωτεύουσα της χώρας.

Την Κυριακή των Βαΐων ξεκινήσαμε για τη μεγάλη, τριήμερη βόλτα μας στη Βουλγαρία. Μια βόλτα με πολλά χιλιόμετρα και ατέλειωτες ώρες ταξιδιού. Είδαμε όμως και αρκετά πράγματα, κάποια γνωστά σε μένα, κάποια τελείως καινούρια.

Φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Περίπου 150χμ νοτιοανατολικά είναι η Φιλιππούπολη (Пловдив), πρώτη μας στάση. Η πόλη είναι πολύ όμορφη, με πλούσιο ιστορικό παρελθόν και εξαιρετικό ιστορικό κέντρο. Αφήσαμε το πούλμαν και ξεκινήσαμε με τα πόδια μια όμορφη βόλτα.

Μπήκαμε στην παλιά πόλη

με την εξαιρετική αρχιτεκτονική.

Σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, την ιστορική κατοικία του Αργύρη Κουγιουμτζόγλου στεγάζεται το Εθνογραφικό Μουσείο, το οποίο και επισκεφτήκαμε.

Συνεχίσαμε στα γραφικά καλντερίμια με τα όμορφα κτίρια,

και τους πλανόδιους μουσικούς

και φτάσαμε πάνω από το Αρχαίο Ρωμαϊκό Θέατρο, όπου κάτσαμε για ένα καφέ.

Η θέα προς τις στέγες της παλιάς πόλης είναι πολύ όμορφη.

Στη συνέχεια κατεβήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, με τον πολύ κόσμο

και χαζεύοντας μνημεία και έργα τέχνης φτάσαμε στο πούλμαν, μπήκαμε και ξεκινήσαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Αυτή τη φορά κινηθήκαμε προς τα ανατολικά, μέχρι που φτάσαμε στη Μαύρη θάλασσα, περάσαμε έξω από το Μπουργκάς και πάνω από 3 ώρες μετά που φύγαμε από τη Φιλιππούπολη και περίπου 280χμ φτάσαμε στην επόμενη στάση μας.

Μια υπέροχη μικρή, παραθαλάσσια πόλη, το Νέσεμπαρ (Несебър), η Μεσημβρία των Ελλήνων. Ενταγμένη στις λίστες Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές παραλίες της, είναι από τα πιο τουριστικά μέρη της χώρας. Πλήθος μνημείων στο ιστορικό της κέντρο,

όπως ναοί, κάποιοι σε εξαιρετική κατάσταση

και άλλοι σε κατάσταση συντηρημένων ερειπίων,

αρχιτεκτονικά

και παραδοσιακά στοιχεία

και κυρίως το σύνολο των παλιών ξύλινων σπιτιών, καθιστούν την πόλη ένα υπαίθριο μουσείο, που της έδωσαν το προσωνύμιο «Μαργαριτάρι της Μαύρης Θάλασσας».

Περίπου 100χμ προς τα βόρεια, σε μια διαδρομή καταπράσινη και εν μέρει δίπλα στη θάλασσα, φτάσαμε στη Βάρνα, την «καλοκαιρινή πρωτεύουσα της χώρας». Είχε πια βραδιάσει, ήμασταν πολύ κουρασμένοι και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Κατεβήκαμε μόνο για φαγητό και μετά ξεκούραση. Η μέρα ήταν πολύ «μεγάλη» και πολύ κουραστική και η επόμενη θα ήταν ακόμα πιο μεγάλη.

Το πρωί φορτώσαμε και πάλι τα πράγματα και ξεκινήσαμε να δούμε λίγο την περιοχή πριν φύγουμε για τα δυτικά και νότια. Μια βόλτα με το πούλμαν να δούμε τις περίφημες παραλίες της περιοχής, έρημες εκείνη την εποχή και μετά μια βόλτα να δούμε την πόλη της Βάρνας (Варна).

Σταματήσαμε στον καθεδρικό της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Μπήκαμε να τον δούμε και μέσα.

Έχει ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες

και ακόμα πιο ενδιαφέροντα βιτρό.

Αφήσαμε τη Βάρνα και συνεχίσαμε προς τα δυτικά. Σχεδόν 3 ώρες και πάνω από 200χμ μετά φτάσαμε στην επόμενη στάση μας.

Την παλιά πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, την πόλη Βέλικο Τάρνοβο (Велико Търново). Είναι μια πολύ γραφική πόλη χτισμένη σε λόφους που διαρρέονται από τον ποταμό Γιάντρα, που κάνει σε αυτή την περιοχή μαιάνδρους.

Όμορφη παλιά πόλη με το κάστρο Τσάρεβετς (Царевец) να κυριαρχεί από πάνω της

και όμορφες τοξωτές γέφυρες να ενώνουν τις διάφορες πλευρές της.

Το πούλμαν μας άφησε σε μια πλατεία και με τα πόδια πήγαμε μέχρι ένα καφέ με υπέροχη θέα προς το κάστρο και την πόλη. Εκεί κάτσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε ένα καφέ, απολαμβάνοντας υπέροχες εικόνες.

Μπήκαμε και πάλι στο πούλμαν και ξεκινήσαμε για το μεγάλο κομμάτι της διαδρομής εκείνης της μέρας, σχεδόν 400χμ και 5 ώρες μέσα στο λεωφορείο. Πρώτα δυτικά και παρακάμπτοντας τη Σόφια, προς τα νότια μέχρι την πόλη Σαντάνσκι, όπου και θα διανυχτερεύαμε. Πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο, αφήσαμε αποσκευές και κατεβήκαμε για δείπνο με μουσική και χορό. 

 Μεγάλη Τρίτη, τελευταία μέρα του ταξιδιού, μέρα αναχώρησης.

Αφού φορτώσαμε πήγαμε για μια βόλτα στην πόλη.

Το Σαντάνσκι (Сандански), χτισμένο στις όχθες του ποταμού Σαντάνσκα Μπίστριτσα, απέχει περίπου 25χμ από τα σύνορα και είναι πολύ δημοφιλές σε Βούλγαρους και Έλληνες για τα λουτρά του αλλά κυρίως για τη φτηνή αγορά του. Μια αγορά, που όπως διαπιστώσαμε στη βόλτα μας βασίζεται στις «μαϊμούδες». Μπήκαμε στα μαγαζιά, δεν ψωνίσαμε γιατί δεν είδαμε κάτι που να αξίζει

και κάναμε μια βόλτα στην πόλη, που είναι σχετικά γραφική.

Είχε έρθει όμως η ώρα να φύγουμε από το Σαντάνσκι, αλλά θα κάναμε άλλη μια στάση λίγο πριν τα σύνορα. Το Μελένικο ή Μέλνικ (Мелник).

Περίπου 10χμ από το Σαντάνσκι, στρίψαμε προς τα ανατολικά και μετά από 13χμ φτάσαμε στη μικρότερη βουλγάρικη πόλη (στην πραγματικότητα πρόκειται για χωριό, μιας και έχει λιγότερους από 400 κατοίκους). Είναι γνωστή για τη θέση της, με αμμώδεις «πυραμίδες» ένα γύρω, την αρχιτεκτονική της και τα κρασιά της.

Παρκάραμε δίπλα σε ένα γεφυράκι

και ένα μνημείο και το κόψαμε με τα πόδια.

Η πόλη αναπτύσσεται στις δύο όχθες του μικρού ποταμού,

περιβάλλεται από τα αμμώδη βουνά

και έχει εκπληκτική αρχιτεκτονική.

Πολλά από τα κτίρια λειτουργούν σήμερα σαν ξενοδοχεία, εστιατόρια και καφέ, μιας και το Μέλνικ είναι μια πολύ τουριστική πόλη.

Κάναμε τη βόλτα μας, ψωνίσαμε μερικά κρασιά και μπήκαμε στο πούλμαν. Σε λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στα σύνορα και χωρίς μεγάλη καθυστέρηση μπήκαμε στην Ελλάδα.

Βράδυ πια φτάσαμε στο σχολείο. Οι γονείς περιμένανε τα παιδιά τους, που φαινόταν κουρασμένα, αλλά ενθουσιασμένα. Το ίδιο ήμασταν κι εμείς.

Ένα ταξίδι ακόμα έφτασε στο τέλος του. Ένα ταξίδι διαφορετικό και πολύ ενδιαφέρον. Ίσως αν δεν κάναμε τόσα πολλά χιλιόμετρα προς τη Μαύρη θάλασσα να ήταν πιο άνετα αλλά δεν θα βλέπαμε μέρη όπως το υπέροχο Νέσεμπαρ. Όλα πήγαν καλά και αυτό κυρίως έχει σημασία. Να είμαστε καλά και για τα επόμενα!

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας