Εκεί που φτιάχνουν τους ακανέδες*!

«Από το Λαύριο στην Τιμισοάρα, μια απόφαση δρόμος»

2022-Ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μέρος 5^ο

(συνέχεια από Τρεις μέρες στο νησί του Ήφαιστου! 2ο)

 

11-15 Οκτωβρίου 2022

 

Η Βόρεια Ελλάδα είναι για εμάς η λιγότερο γνωστή, της ηπειρωτικής χώρας, λόγω απόστασης. Ειδικά στις περιοχές του νομών Σερρών και Δράμας, όπου είχαμε σκοπό να περάσουμε λίγες μέρες, στο δρόμο για τα Βαλκάνια, είχαμε πάει παλιότερα μια-δυο φορές, χωρίς όμως να τις γυρίσουμε, πράγμα που δεν θα κάναμε ούτε αυτή τη φορά. Πήγαμε περισσότερο για την παρέα, πριν συνεχίσουμε για εκτός συνόρων.

Ήταν μεσημεράκι όταν το πλοίο από τη Λήμνο έφτασε στο λιμάνι της Καβάλας. Το ταξίδι είχε τα απρόοπτά του. Μια ώρα μετά τον απόπλου από τη Μύρινα, το πλοίο σταμάτησε μεσοπέλαγα. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Σε λίγο ακούσαμε την ανακοίνωση: «λόγω τεχνικού προβλήματος το ταξίδι θα γίνει με μικρότερη ταχύτητα».

Παρ’ όλα αυτά ήταν καλό και περάσαμε αρκετά κοντά στην Θάσο

και τις εγκαταστάσεις της άντλησης πετρελαίου του Πρίνου.

Φτάσαμε στην Καβάλα 45 αργότερα από το προγραμματισμένο,

αλλά οι εικόνες, μπαίνοντας στο λιμάνι ήταν πολύ όμορφες. Εκεί μας περίμεναν η Anita και ο Werner. Χωρίς να σταματήσουμε πήραμε το δρόμο για τη Δράμα. Περάσαμε έξω από τις Κρηνίδες και τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων και περίπου 23χμ μετά σταματήσαμε σε ένα μαγικό μέρος, του νομού Δράμας, που ακούει στο όνομα Άνω Κεφαλάρι.

Τι εικόνες ήταν αυτές! Παντού τρεχούμενα νερά, πράσινο και μαγαζιά με τα τραπέζια τους δίπλα ή πάνω στο νερό, του μικρού ποταμού Ζυγάκτη. Σε ένα από αυτά κάτσαμε να φάμε.

Δίπλα μας πάπιες, κύκνοι και πέστροφες, «ων ουκ έστιν αριθμός», να κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα. Το φαγητό καλό, η δροσιά υπέροχη και οι εικόνες μοναδικές.

Μετά το φαγητό πήγαμε λίγο πιο πάνω στις πηγές . Όμορφες εικόνες κι εκεί, μόνο που τα μαγαζιά ήταν κλειστά και έτσι το σενάριο για καφέ δεν ευόδωσε.

Απόγευμα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, λίγο έξω από τις Σέρρες. Ανεβάσαμε τα πράγματα και ξαπλώσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε. Εκείνο το βράδυ δεν βγήκαμε αλλά πήραμε να φάμε στο δωμάτιο, με την παρέα των φίλων μας και σχέδια για τις επόμενες μέρες. Ήταν τα γενέθλια της Anitas και μιας και δεν θα οδηγούσαμε ήπιαμε ένα μπουκάλι καλό κρασί, έτσι για την ημέρα και το «καλώς βρεθήκαμε».

Την άλλη μέρα, μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για τα βόρεια του νομού, την περιοχή της λίμνης Κερκίνης. Πρώτη στάση στην Ηράκλεια, όπου ζουν ο Σίμος με την Άννα, φίλοι από τα φοιτητικά μας χρόνια.

Να οι αγκαλιές, να τα φιλιά, να οι πίττες, να τα αναψυκτικά, να τα γλυκά (και φυσικά οι ακανέδες), να η κουβέντα, μεσημέριασε σαν σηκωθήκαμε να συνεχίσουμε. Ο Σίμος μας έδωσε οδηγίες για κάποια πράγματα που άξιζε να δούμε και ξεκινήσαμε.

Επόμενη στάση κοντά στη γέφυρα του Στρυμώνα, κοντά στη Βυρώνεια. Οι εικόνες, εκτός από το υπέροχο τοπίο, είχαν και κάτι από φιλμ γουέστερν. Μια ομάδα έφιππων οδηγούσε ένα κοπάδι βοοειδών στο ποτάμι. Συνεχίσαμε και λίγο μετά σταματήσαμε έξω από το Ακριτοχώρι

να δούμε (απ’ έξω) το Ιερό Ησυχαστήριο του Τιμίου Προδρόμου,

που φτιάχτηκε σχετικά πρόσφατα στην αγκαλιά της οροσειράς Μπέλλες σε αγιορείτικη μορφή.

Κινούμαστε στη βόρεια πλευρά της λίμνης, την οποία όμως δεν βλέπουμε, γιατί την κρύβει η πλούσια βλάστηση. Μετά το Νεοχώρι στρίβουμε δεξιά και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε για το πανέμορφο χωριό Άνω Πορόια. Περάσαμε μέσα από το χωριό και συνεχίσαμε λίγο ακόμα μέσα στο δάσος,

μέχρι ένα μέρος όπου έχει άλογα για ιππασία. Από εκεί γυρίσαμε ξανά μέσα στο χωριό και κάτσαμε στην πλατεία για φαγητό.

Μέχρι να ετοιμαστούν τα κοψίδια, έκανα ένα γύρω μια βόλτα για φωτογραφίες. Όμορφο χωριό με πολύ πράσινο, ωραία κτίρια και νερά που τρέχουν σε διάφορα σημεία.

Ήρθε το φαγητό και η παρέα μεγάλωσε. Φάγαμε, δροσιστήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε σε ένα ξενοδοχείο στην άκρη του χωριού και αρκετά ψηλά,

απ’ όπου η θέα είναι καταπληκτική και προς το χωριό

και προς τη λίμνη. Ο καφές και το παγωτό ήταν τέλεια και ο συνδυασμός με τη θέα «όλα τα λεφτά».

Από τα Άνω Πορόια κατεβήκαμε στο χωριό Κερκίνη και στην όχθη της λίμνης με το λιμανάκι

και τις όμορφες απογευματινές εικόνες.

Λίγες φωτογραφίες και πήραμε τον παραλίμνιο δρόμο, από τη δυτική πλευρά της λίμνης.

Τελευταία στάση της ημέρας στο φράγμα, στο Λιθότοπο, όταν πια είχαν αρχίσει να ανάβουν τα φώτα.

Εκεί τελείωσε η μέρα μας. Στο ξενοδοχείο φάγαμε τα περισσευούμενα από την προηγούμενη μέρα και μαζί την πίτα που μας είχε δώσει το πρωί η Άννα. Ώρα για ξεκούραση. 

 

Η Τρίτη ημέρα στις Σέρρες ήταν αφιερωμένη σε δύο σπουδαία αξιοθέατα στα ανατολικά του νομού.

Το πρώτο είναι θρησκευτικό αξιοθέατο και ένα από τα σπουδαιότερα προσκυνήματα της Βόρειας Ελλάδας. Κοντά στα όρια των νομών Σερρών, Δράμας και Καβάλας, σε υψόμετρο 753μ στην καταπράσινη αγκαλιά του Παγγαίου, στη βόρεια πλευρά του, κάτι λιγότερο από 60χμ από τις Σέρρες, είναι το Μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας. Κατά την παράδοση ιδρύθηκε τον 8^ο αι, σχετικά κοντά σε προϋπάρχον του 5^ου. Στο διάβα των χρόνων υπάρχουν σκοτεινές περίοδοι, με ελάχιστα γνωστά ιστορικά γεγονότα, ενώ είναι γνωστές οι αλλεπάλληλες καταστροφές από τους τούρκους και τους βούλγαρους κατακτητές, που οδήγησαν σε παρακμή και ερήμωση. Το 1965 αναβίωσε και σήμερα είναι γυναικείο.

Το παλαιότερο κτίριο είναι το καθολικό

με τον εξωνάρθηκα, που είναι κατάγραφος με τοιχογραφίες, τον εσωνάρθηκα και τον κυρίως ναό.

Στα δύο τελευταία τμήματα απαγορεύονται οι φωτογραφίες.

Γύρω από το καθολικό είναι τα διάφορα κτίρια της μονής, με στέρνες και κήπο με αρκετά δέντρα.

Φύγαμε από το μοναστήρι για να πάμε να δούμε το δεύτερο αξιοθέατο, μνημείο της φύσης αυτή τη φορά. 32χμ βόρεια είναι το Σπήλαιο της Αλιστράτης. Το σπήλαιο, που βρίσκεται περίπου 6χμ από την ομώνυμη κωμόπολη, άρχισε να γίνεται γνωστό και να εξερευνείται στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Όλοι όσοι γνώριζαν μίλαγαν για κάτι μοναδικό, κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα μετά το 1998, που άνοιξε για το κοινό. Πρωτοπήγαμε πριν πολλά χρόνια και σε αυτό και στο σχετικά κοντινό Σπήλαιο Αγγίτη και τα δύο τότε προσβάσιμα σε αναπηρικό αμαξίδιο, κάτι μοναδικό, τουλάχιστον για την Ελλάδα.

Πήγαμε ξανά εκείνη τη μέρα. Διαπιστώσαμε άλλη μια, παγκόσμια αυτή τη φορά, πρωτοτυπία. Ακούει στο όνομα «Περσεφόνη» και είναι το ρομπότ εξελιγμένης τεχνολογίας που ξεναγεί τους επισκέπτες του Σπηλαίου από την είσοδο έως τα επόμενα 100 μέτρα σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς;) οι φωτογραφίες μέσα στο σπήλαιο απαγορεύονται. Γι αυτό περισσότερες πληροφορίες και κάποιες φωτογραφίες θα δείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του σπηλαίου.

Βγαίνοντας από το σπήλαιο κάτσαμε λίγο στη σκιά και στη συνέχεια πήραμε τα αυτοκίνητα μέχρι την Αλιστράτη, όπου κάτσαμε για φαγητό.

Μιας και το πρόβλημα του λάστιχου δεν είχε λυθεί τελικά στη Λήμνο, η τέταρτη μέρα στη Μακεδονία ξεκίνησε από ένα συνεργείο. Άφησα το λάστιχο για επισκευή και κατεβήκαμε στο κέντρο των Σερρών. Αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στην Πλατεία Ελευθερίας, το κέντρο της πόλης.

Στην πλατεία αυτή είναι το μνημείο του ήρωα της ελληνικής επανάστασης Εμμανουήλ Παπά, στη βάση του οποίου βρίσκονται τα λείψανά του.

Γύρω από την πλατεία είναι το Δημαρχείο

ή κτίρια όπως της Εθνικής Τράπεζας.

Αυτό όμως που τραβάει την προσοχή είναι το Μπεζεστένι, μέσα στην πλατεία. Με τον όρο Μπεζεστένι στα οθωμανικά χρόνια εννοούσαν το κτίριο της υφασματαγοράς και ήταν πολύ σημαντικό για τις Οθωμανικές πόλεις. Σήμερα στην Ελλάδα διατηρούνται μόνο δύο Μπεζεστένια. Ένα στη Θεσσαλονίκη και αυτό στις Σέρρες.

Σήμερα σε αυτό το κτίριο του 15^ου αι. στεγάζεται το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης,

το οποίο περιλαμβάνει εκθέματα από όλο το νομό και όλες τις εποχές

από την προϊστορία

μέχρι τα μεσαιωνικά χρόνια. Και εξωτερικά

και εσωτερικά έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εποχής του, με τους θόλους

και άλλα στοιχεία.

Μπαίνοντας στο μουσείο

βλέπουμε αρχικά σε προθήκες κτερίσματα από τάφους Ελληνιστικής

και Ρωμαϊκής εποχής.

Από τα εκθέματα εντυπωσιάζουν η ανάγλυφη εικόνα του Χριστού του 12^ου-13^ου αι,

η ψηφιδωτή εικόνα του Απόστολου Ανδρέα από την παλιά μητρόπολη, του 12^ου αι,

οι επιτύμβιες στήλες,

οι μαρμάρινες θήρες των Μακεδονικών τάφων,

η τράπεζα μέτρησης των υγρών

κ. α.

Η εντύπωση που αποκόμισα από την επίσκεψη

στο αρχαιολογικό μουσείο των Σερρών είναι

πως διαθέτει μερικά εξαιρετικά και άκρως ιδιαίτερα εκθέματα

σε ένα εντυπωσιακό κτίσμα,

αλλά χρειάζεται ένα νέο, σύγχρονο μουσείο, σαν αυτά που χτίζονται σε άλλες πόλεις, όπως η Πάτρα ή τα Χανιά.

Βγαίνοντας από το μουσείο

κάναμε μια βόλτα στην πλατεία

και κάτσαμε για καφέ και, τι άλλο; Μπουγάτσα, με κρέμα βεβαίως για να μην παρεξηγηθώ. Άλλωστε οι Σέρρες είναι διάσημες για τη μπουγάτσα τους και τους ακανέδες, τους οποίους και αναζήτησα στην πάνω μεριά της πλατείας για να αγοράσω μερικά κουτιά για δώρα, αλλά και κατανάλωση.

Πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε να δούμε το Σιδηροδρομικό σταθμό. Όπως είναι γνωστό οι σιδηροδρομικοί σταθμοί στην Ελλάδα στεγάζονται σε όμορφα κτίρια, ένα από τα οποία θα μπορούσε να είναι και αυτός, αν δεν έδινε τόσο την εικόνα εγκατάλειψης, αν και είναι σε λειτουργία.

Δίπλα στο σταθμό είναι ένα εγκαταλελειμμένο κτιριακό συγκρότημα μύλων ενώ λίγο πιο πάνω είναι το πάρκο με το Ηρώο.

Σε ένα επίσης εγκαταλελειμμένο χώρο (πάρκο) στέκει ένα μνημείο, το έργο του εξαίρετου γλύπτη Γεώργιου Δημητριάδη του Αθηναίου. Στις τέσσερις πλευρές του αναγράφονται τα νικηφόρα πεδία των ελληνικών μαχών και απεικονίζονται οι μάχες των στρατιωτών της “Μεραρχίας Σερρών” στο Μακεδονικό Μέτωπο κατά το 1918, ιδίως κατά των Βουλγάρων. Θεωρήθηκε ως ένα από τα καλύτερα γλυπτά εκείνης της εποχής (στήθηκε στο τέλος της δεκαετίας του ΄20). Το 1943 το μνημείο ανατινάχτηκε από τα βουλγάρικα στρατεύματα κατοχής και αναστυλώθηκε το φθινόπωρο του 1971.

Σκόπιμα έχουν αφήσει κομμάτια που λείπουν, σαν μαρτυρία του γεγονότος.

Μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και πήγαμε για φαγητό στο χωριό Άγιος Ιωάννης

με τα πολλά τρεχούμενα νερά.

Τι όμορφες εικόνες και τι δροσιά! Και βέβαια τι νόστιμα φαγητά!

Αν και ήταν μέσα Οκτώβρη η ζέστη καλά κράταγε και εκείνη τη μέρα ήταν αρκετά ενοχλητική. Έτσι η εκδρομή που είχαμε σχεδιάσει για εκείνη τη μέρα ήταν ότι έπρεπε. 

Εκδρομή στη Δράμα και συγκεκριμένα στο πάρκο των πηγών της Αγίας Βαρβάρας.

«Το καταπράσινο Πάρκο της Αγίας Βαρβάρας, με τα τεράστια πλατάνια, τις μικρές λίμνες και τα ξύλινα γεφύρια του, σίγουρα, δε θυμίζει μια κοινή ελληνική πόλη. Αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Δράμας και έχει συμπεριληφθεί στα 60 ομορφότερα πάρκα της Ευρώπης, στο πλαίσιο του προγράμματος Culture 2000.

Η διαμόρφωση του χώρου βασίστηκε σε μελέτη του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης η οποία πήρε το πρώτο βραβείο στο Αμβούργο ως καλύτερη μελέτη – αξιοποίηση τουριστικού χώρου.

Η Δράμα είναι μια πόλη που χτίστηκε πάνω σε νερά. Οι κεντρικές πηγές των νερών αυτών βρίσκονται σε αυτό το πάρκο.

Το όνομά του, το πάρκο το πήρε από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας που βρίσκεται εκεί, με την παράδοση να αναφέρει πως επί Οθωμανικής κατοχής, όταν έγινε προσπάθεια να γκρεμιστεί ο ναός, ώστε να κατασκευαστεί στη θέση του τζαμί, η εκκλησία καλύφθηκε από τα τρεχούμενα νερά της περιοχής και έτσι σώθηκε. Έτσι, ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας στις 4 Δεκεμβρίου, οι Δραμινοί σε ανάμνηση του θαύματος ανάβουν κεριά, τα οποία τοποθετούν σε καραβάκια, που επιπλέουν στη λίμνη, δημιουργώντας ένα πανέμορφο θέαμα». (πηγή και περισσότερα εδώ).

Ήταν το 2006 όταν είχαμε έρθει για πρώτη φορά στην περιοχή αυτή της Ελλάδας και είχαμε επισκεφτεί τα τόσα ενδιαφέροντα που ξαναβλέπαμε αυτές τις μέρες με τους φίλους μας. Το πάρκο, που είχαμε έρθει να δούμε σήμερα, με είχε εντυπωσιάσει τόσο, που είχα βάλει τη Δράμα στη λίστα μου με τις πιο όμορφες ελληνικές πόλεις. Και δεν είχα κάνει λάθος.

Αφού πέρασα και πήρα το λάστιχο, φύγαμε για Δράμα. Φτάσαμε, παρκάραμε κοντά στο πάρκο και μπήκαμε.

Πράσινο, νερά, νερά, πράσινο, δροσιά και ανάσες δροσιάς, ανάσες ευτυχίας!!!

Κάναμε την πρώτη βόλτα μας και κάτσαμε για καφέ δίπλα στα νερά που τρέχουν από παντού, πηγαίνοντας να συναντήσουν τον Αγγίτη ποταμό και στη συνέχεια το Στρυμόνα για να καταλήξουν στην αγκαλιά του Αιγαίου.

Πάπιες λικνίζουν την ομορφιά τους μέσα στα νερά και κόσμος πολύς πάει κι έρχεται.

Μετά τον καφέ συνεχίσαμε τις βόλτες μας προς την πάνω μεριά του πάρκου

με τα ερείπια μέσα στο νερό,

τις δεξαμενές και τα κτίρια των παλιών καπναποθηκών εκεί γύρω.

Αλλά ο παράδεισος έχει και το «μελανό» του σημείο. Το εντυπωσιακό μνημείο για τις κοινότητες των Εβραίων της βορειοανατολικής Ελλάδας, που εξολοθρεύτηκαν από τους Γερμανοβούλγαρους κατακτητές το 1943.

Σε ένα εστιατόριο, δίπλα στα νερά κάτσαμε και φάγαμε υπέροχο φαγητό και απολαύσαμε τη δροσιά εν μέσω ενός πολύ ζεστού μεσημεριού.

Το απόγευμα ένα μικροατύχημα των φίλων μας (ευτυχώς όχι σοβαρό), μας κράτησε μέσα για το τελευταίο βράδυ στην περιοχή. Την επομένη φεύγαμε για τα Βαλκάνια. Καλή μας συνέχεια!

 

*Παραδοσιακό γλυκό των Σερρών που μοιάζει με μικρό λουκούμι και φτιάχνεται από ζάχαρη, πρόβειο και κατσικίσιο βούτυρο, άμυλο και καβουρντισμένα αμύγδαλα.

 

(το ταξίδι συνεχίζεται )

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας