Σοκολάτες, Μπλακ Φόρεστ κι ένα ποτήρι κρασί! Γ΄

(Συνέχεια από:  Στα μέρη των Nibelungen!)

Επιστήμη και Τεχνολογία!

11-13 Αυγούστου 2009

Η Χαϊδελβέργη των πανεπιστημίων!

Η Τρίτη ξημέρωσε βροχερή αλλά κάτι τέτοια δε μας τρομάζουν. Το ραντεβού με τους υπόλοιπους ήταν στην πλατεία της αγοράς (Marktplatz) της πόλης. Φτάσαμε και βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα υπόγειο πάρκινγκ. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μπαίνοντας στην παλιά πόλη (Alstadt) και στον πεζόδρομο Hauptstrasse που πάει παράλληλα με το ποτάμι της πόλης, τον Neckar, παραπόταμο το Ρήνου.

Φτάσαμε στην πλατεία όπου δεσπόζουν στη μια μεριά το Δημαρχείο (Rathaus) 

και στην άλλη η εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Πνεύματος (Heiliqgiest Kirche) του 1398, φτιαγμένη από κόκκινο τούβλο και ένα σωρό μαγαζάκια στους εξωτερικούς τοίχους της. Μέσα είναι λιτή. Μου έκαναν εντύπωση τα βιτρό που ήταν εξαιρετικά, μοντέρνα σα πίνακες κυβιστών ή σουρεαλιστών ζωγράφων. Δυστυχώς no photos!!

Κάτσαμε στο Café Florian για ένα καφέ μέχρι να μαζευτούμε όλοι (ήμασταν και πολλοί, ζωή νάχουμε!). Στα τραπεζάκια που είχε στην πλατεία είχε στις καρέκλες κουβερτούλες, πράγμα που δείχνει πως ο καλοκαιρινός καιρός δεν είναι και τόσο καλοκαιρινός.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στη Hauptstrasse, εμείς και άλλοι πολλοί. Από το Hard Rock Café που βρήκα πάνω στη Hauptstrasse πήρα το καθιερωμένο μπλουζάκι δώρο στην κόρη μας. Από ένα μαγαζί πήραμε πεντανόστιμα κουλουράκια και ψωμάκια για κολατσιό. Φτάσαμε στην πλατεία του Πανεπιστημίου στα αριστερά μας.

Η πόλη είναι γνωστή πανεπιστημιούπολη και όλη η ανάπτυξή της βασίζεται στην τεχνολογία και τα επιστημονικά επιτεύγματα. Το 1386 ιδρύθηκε εδώ το πρώτο πανεπιστήμιο σε γερμανικό έδαφος και λειτουργεί από τότε χωρίς διακοπή.

Στην ομώνυμη πλατεία βρίσκονται κάποια παλιά κτίρια του πανεπιστημίου και μπροστά τους έχουν στήσει μεγάλα γλυπτά γράμματα του γερμανικού αλφαβήτου. Συνεχίσαμε το δρόμο μας και λίγο παρακάτω στρίψαμε δεξιά για να φτάσουμε στο ποτάμι. Βγήκαμε στο δρόμο που πάει παράλληλα με αυτό και γυρίσαμε με κατεύθυνση προς τα πίσω.

Κάποια από τα κτίρια που βλέπουν στον Neckar είναι φρουριακού χαρακτήρα.

Φτάσαμε στην παλιά γέφυρα (Alte Brücke) και ανεβήκαμε πάνω

να θαυμάσουμε το κάστρο όπως φαίνεται από εκεί.

Από τη γέφυρα μπορεί να φτάσει κανείς στην Marktplatz περνώντας κάτω από μια αψιδωτή στοά που έχει στις δύο πλευρές δύο πύργους. Όλο το σύμπλεγμα, μαζί και η γέφυρα είναι μεσαιωνικά κατασκευάσματα. Από τη στοά ο μικρός δρόμος Steingasse οδηγεί κατευθείαν στην πλατεία, στο ύψος της εκκλησίας.

Αυτή τη διαδρομή ακολουθήσαμε προκειμένου να φτάσουμε στο τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε στο κάστρο.

Το Κάστρο είναι ένα σύμπλεγμα κτιρίων που χτίστηκαν σε διαφορετικές φάσεις από τον 13^ο ως και τον 17^ο αι. Καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου με τη μεγαλύτερη καταστροφή από τους Γάλλους που εισέβαλλαν στα τέλη του 17^ου αι. και έκαναν μεγάλες καταστροφές και στην ίδια την πόλη. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του είναι ερείπια αλλά αυτό μάλλον του δίνει μια ξεχωριστή γοητεία.

Σώζονται κάποια κτίρια,

κυρίως οι προσόψεις τους, που στεγάζουν κάποια μουσεία και εκθέσεις όπως το Γερμανικό Μουσείο Φαρμακευτικής.

Μπήκαμε από την εντυπωσιακή πύλη Elizabethentor περιπλανηθήκαμε στις αυλές

θαυμάσαμε την απίθανη θέα της πόλης και του ποταμούς της,

επισκεφτήκαμε το Μουσείο Φαρμακευτικής,

αλλά και το θεόρατο Grosses Fass, το τεράστιο βαρέλι χωρητικότητας 222.000 lt (!!!!!), ύψους όσο ένα σπίτι με δύο ορόφους, στο οποίο ο εκάστοτε άρχοντας μάζευε το ποσοστό από την ποσότητα κρασιού που ήταν υποχρεωμένοι να του δίνουν οι παραγωγοί της περιοχής του. Κουρασμένοι κάτσαμε σε κάποιους πάγκους, πήραμε τα σχετικά λουκάνικα και τσιμπήσαμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας.

Με το τελεφερίκ κατεβήκαμε και πάλι, πήραμε τα αυτοκίνητα και γυρίσαμε ο καθένας στη βάση του.

Το ίδιο απόγευμα ήρθαν όλοι στην Bensheim για να γνωρίσουν λίγο της πόλη. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα και μετά όλοι μαζί φύγαμε για το διπλανό χωριό Auerbach. Εκεί ο Ιωάννης είχε κανονίσει να φάμε στο εστιατόριο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ (Blauer Alf) και να τελειώσει εκεί η μέρα μας. Το μενού είχε μερικά ενδιαφέροντα πιάτα από την ντόπια κουζίνα, υπέροχη μπύρα και πολύ κέφι. Κέφι που ίσως ενόχλησε κάποιους από τα διπλανά τραπέζια. Τι να γίνει όμως. Το χούι δεν κόβεται εύκολα!

Το Mannheim της τεχνολογίας!

Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στην τεχνολογία και την ιστορία της.

Σε περίπου 35 χμ προς τα νότια φτάσαμε στην πόλη Mannheim. Μεγάλη, βιομηχανική πόλη είναι γνωστή για το Μουσείο Τεχνολογίας και Εργασίας. Αν και δεν πρέπει νάναι τόσο μεγάλο και πλούσιο όσο αυτό του Μονάχου, στο οποίο δεν έχω πάει, είναι τόσο πλούσιο και μεγάλο, όσο να το ευχαριστηθείς χωρίς να σε εξοντώσει. Έχει δε τα πάντα γύρω από το θέμα του, από τα λίθινα εργαλεία μέχρι τη διαστημική τεχνολογία.

Φτάσαμε και παρκάραμε απ’ έξω. Το κτίριο είναι αρκετά μοντέρνο και περιβάλλεται από ένα μεγάλο πάρκο. Μπαίνοντας στο κτίριο είναι τα εκδοτήρια των εισιτηρίων και ένα κατάστημα με πολλά καλούδια. Αντισταθήκαμε στον πειρασμό με σκοπό να το επισκεφτούμε στο τέλος.

Το πρώτο μέρος αφορούσε τα παιδιά. Μια μεγάλη αίθουσα με διάφορα όργανα-παιγνίδια για την κατανόηση των βασικών αρχών της φυσικής και την εφαρμογή τους σε διάφορα επιτεύγματα της τεχνολογίας και τις εφαρμογές στην καθημερινότητα.

Πολλά πιτσιρίκια, προφανώς από κάποιο νηπιαγωγείο «ξεσάλωναν». Ζηλέψαμε κι εμείς και για λίγο «ξεσαλώσαμε» κι εμείς σα μικρά παιδιά! Μετά τη δόση παλιμπαιδισμού που πήραμε, προχωρήσαμε στο κυρίως μουσείο.

Επιστημονικά όργανα,

μέτρηση του χρόνου,

κίνηση,

μεταφορές,

ζωήλατες μηχανές,

ενέργεια και άλλα πολλά θέματα, κάθε ένα από τις πρώτες μέχρι τις πιο σύγχρονες εφαρμογές. Σπίτια, από τα πιο παλιά στα πιο σύγχρονα,

με τις ανέσεις της κάθε εποχής,

επαγγελματικοί χώροι με τον εξοπλισμό τους,

παιγνίδια όλων των εποχών,

συλλογές με πακέτα τσιγάρων, κυρίως τσίγκινα,

μπυροπότηρα, απλά ή εξαιρετικά περίτεχνα και άλλα πολλά.

Κουρασμένοι και κυρίως «στομωμένοι» από τα πολλά εκθέματα και τις άπειρες πληροφορίες κάτσαμε σε ένα χώρο αντίγραφο των κυλικείων των εργοστασίων για να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε μια μπύρα.

Τελευταία ατραξιόν ήταν η βόλτα με το ατμοκίνητο τρένο.

Κάτσαμε στα ξύλινα καθίσματα του βαγονιού, η ατμομηχανή σφύριξε και το τρένο ξεκίνησε. Οι γραμμές βγαίνανε έξω από το κτίριο και ενώ πιστεύαμε πως θα έκανε καμιά βόλτα στο πάρκο, αυτό αφού κινήθηκε σε ευθεία γραμμή για κάτι περισσότερο από 50 μ σταμάτησε, έκανε όπισθεν και επανήλθε στη θέση του (!!). Οποία απογοήτευσις!!!!

Σειρά είχε το κατάστημα για τα σχετικά σουβενιροεφόδια.

Από το Μουσείο ξεκινά η Augustaanlage, δρόμος με πολλά καταστήματα. Έχει βορειοδυτική κατεύθυνση και περνά από μια ημικυκλική πλατεία, την Friedrichsplatz, ίσως την πιο εντυπωσιακή από όλες τις πλατείες της πόλης. Εκεί δεσπόζει ο ύψους 60μ Πύργος του νερού (Wasserturm) του 19^ου αι. και η πλατεία είναι διαμορφωμένη γύρω του με σιντριβάνια σα πάρκο. Η Augustaanlage αλλάζει όνομα και γίνεται Heidelberger str. για να φτάσει περίπου μετά από 3 χμ από το Μουσείο στην πλατεία Paradeplatz. Εκεί κάτσαμε να ξαποστάσουμε και να πιούμε ένα καφέ πριν συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην πόλη.

Ένας δρόμος που ξεκινά κάθετα από την πλατεία οδηγεί σε περίπου 500μ στο Μπαρόκ Παλάτι της πόλης το Schloss. Έχει σχήμα Π κατά τα πρότυπα των Βερσαλλιών και είναι από τα μεγαλύτερα παλάτια σε όλη τη Γερμανία. Στον Β΄Π.Π. καταστράφηκε μαζί με την πόλη και αναστηλώθηκε στη δεκαετία του 1960. Σήμερα στεγάζει σχολές του πανεπιστημίου

Περάσαμε μέσα από την αυλή του μιας και ήταν κλειστοί οι χώροι που είναι επισκέψιμοι, λόγω περασμένης ώρας και βγήκαμε στο Ρήνο

Οι όχθες είναι όμορφα διαμορφωμένες με γρασίδι, δέντρα και παγκάκια.

Στο σημείο που κάτσαμε μια μεταλλική γέφυρα ενώνει το Mannheim με την απέναντι «δίδυμη» της πόλη Ludwigshafen με τα πολλά βιομηχανικά της κτίρια. Κάτσαμε αρκετή ώρα χαζεύοντας πιτσιρίκια να παίζουν δίπλα στο νερό, πλεούμενα να ανεβοκατεβαίνουν το ποτάμι και πλήθος αυτοκινήτων να περνάνε πάνω από τη γέφυρα.

Είχε έρθει όμως η ώρα να φύγουμε. Περάσαμε και πάλι από το Παλάτι και κάνοντας λίγο προς τα αριστερά

περάσαμε έξω από την εντυπωσιακή εκκλησία των Ιησουιτών και την όμορφη πλατεία-πάρκο που είναι δίπλα της.

Στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του μεγάλου ποιητή Friedrich Schiller. Συνεχίζοντας με βορειοανατολική κατεύθυνση φτάσαμε στην Marktplatz, όπου βρίσκονται ένας ναός,

το πολύ ωραίο Δημαρχείο,

ένα γλυπτό σύμπλεγμα στη μέση της πλατείας και ένα μεγάλο εστιατόριο τούρκικου φαγητού, το Istanbul. Από εκεί μια διαδρομή πάνω από 3χμ μας έφερε στα αυτοκίνητα για να γυρίσουμε πίσω. Επιλέξαμε να μην πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο αλλά την Bergstrasse, το δρόμο που διασχίζει όλη τη Δυτική πλευρά της χώρας και περνά από ένα σωρό γραφικά χωριουδάκια και πόλεις. Στο σπίτι η φίλη μας ετοίμασε το δείπνο όσο εμείς κάναμε ένα μπανάκι και εγώ έκανα τις συνηθισμένες ασχολίες (φωτογραφίες, ημερολόγιο κλπ). Η επόμενη μέρα θα ήταν και η τελευταία στο σπίτι των φίλων μας και επρόκειτο να επισκεφτούμε τη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής και μια από τις μεγαλύτερες όλης της χώρας, τη Φρανκφούρτη. 

Φρανκφούρτη και αποχαιρετισμοί!

Η Φρανκφούρτη είναι η πρωτεύουσα της Έσης, η πρωτεύουσα της Γερμανικής οικονομίας (και μάλλον και της Ευρωπαϊκής) με το χαρακτηριστικό παρατσούκλι «Μπάνκφουρτ», η πρωτεύουσα του γερμανικού τύπου, των εκδόσεων και των διαφημιστικών εταιρειών και φυσικά της πολυπολιτισμικότητας με 1 στους 4 κατοίκους της να είναι μετανάστης πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Έχει τόσα αξιοθέατα που χρειάζεται να αφιερώσει κανείς μερικές μέρες, αλλά εμείς απλά είχαμε σκοπό να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία, και αυτή με το παλιό της κομμάτι.

Πριν όμως πάμε στη μεγαλούπολη είχαμε να δούμε ένα μικρό διαμάντι που ακούει στο όνομα Michelstadt. Πρόκειται για μια μικρή πόλη γύρω στα 43χμ ανατολικά από την Bensheim, στην καρδιά των λόφων της Odenwald.  

Ξεκινήσαμε μόνοι για εκεί και σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε φτάσει. Παρκάραμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε για το ιστορικό κέντρο. Χαθήκαμε στα στενά στριφογυριστά καλντερίμια μέχρι που βγήκαμε στην πλατεία. Και τότε γυρίσαμε 5-6 αιώνες πίσω. Η Γερμανία του Μεσαίωνα!!! Αν βλέπαμε και κανένα με ρούχα εκείνης της εποχής να βγαίνει από κάποιο από τα μεσαιωνικά σπίτια ένα γύρο, δεν ξέρω αν θα φεύγαμε από εκεί με «σώας τας φρένας»!!

Τα περισσότερα κτίρια με μπαγδατί (τις χαρακτηριστικές ξυλοδεσιές), μία μεσαιωνική βρύση (16^ος αι.) στο κέντρο και στη μια μεριά τα αριστουργήματα της πόλης.

Ο ναός του Αγίου Μιχαήλ του 15^ου αι. και δίπλα του το Δημαρχείο του 1484. Είναι ξύλινο με το ισόγειο ανοιχτό γύρω-γύρω, κάτι σαν σκεπαστή αυλή. Στηρίζετε σε χοντρά δοκάρια και στην οροφή έχει τρεις εντυπωσιακούς πύργους. Είχαμε μείνει με το στόμα ανοικτό. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και θαυμάσαμε τις εικόνες για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα στα καλντερίμια, είδαμε και θαυμάσαμε και άλλα μεσαιωνικά κτίρια και ξεκινήσαμε για να πάμε στο ραντεβού μας.

Εκείνη τη μέρα κινούμασταν λίγο αλλιώτικα σε σχέση με τις προηγούμενες. Πήγαμε λοιπόν στο Fürth, στο κάμπινγκ που έμενε η υπόλοιπη παρέα (όσοι είχαν απομείνει, μιας και κάποιοι είχαν φύγει για να επιστρέψουν στην πατρίδα), κάτσαμε λίγο στο τροχόσπιτό τους και ξεκινήσαμε μαζί για τη Φρανκφούρτη. Περίπου 75χμ και μια ώρα μετά παρκάραμε κοντά στο παλιό Δημαρχείο της πόλης. Αρκετά πριν φτάσουμε βλέπαμε από μακριά τους ουρανοξύστες που έχουν δώσει στην πόλη το προσωνύμιο «Μανχάταν της Ευρώπης» (!!). Το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό αλλά προσωπικά δεν έχει κάτι το θελκτικό και με αφήνει αδιάφορο.

Αφήσαμε λοιπόν τα αυτοκίνητα και στρίβοντας στη γωνία δεξιά βρεθήκαμε στην επικλινή, πλακόστρωτη πλατεία Römerberg.

Στην πλατεία δεσπόζουν μερικά πολύ όμορφα κτίρια.

Το παλιό δημαρχείο Römer,

η εκκλησία του Αγίου Νικολάου του 13^ου αι. και τα κτίρια απέναντι από το δημαρχείο, με 4-5 ορόφους και πρόσοψη με μπαγδατί, τα οποία καταστράφηκαν στο Β΄ Π.Π. και κτίστηκαν και πάλι όπως ήταν αιώνες πριν. Στην πλατεία κόσμος πολύς έκανε βόλτα, καθόταν στα καφέ και τα εστιατόρια, άκουγε τους πλανόδιους μουσικούς,

θαύμαζε τα «ζωντανά αγάλματα» και έκανε χάζι με τους καλεσμένους ενός γάμου που βγήκε κάποια στιγμή από τα Δημαρχείο και είχαν στήσει σωστό πανηγύρι κάνοντας πλάκα με τους νιόπαντρους. Μαζί με τους πολλούς κι εμείς. Φωτογραφίες πολλές και βόλτες στην πλατεία και τα γύρω στενά.

Λίγο βορειότερα από την Römerberg, είναι το Hauptwache. Χτίστηκε το 1671 και χρησιμοποιήθηκε αρχικά σαν πειθαρχείο και αργότερα σαν φυλακή. Από τις αρχές του 20^ου αι. στεγάζει ένα όμορφο καφέ και είναι από τα πιο δημοφιλή σημεία συνάντησης της πόλης. Εκεί πήγαμε και εμείς για καφέ αλλά να συναντήσουμε τον Ιωάννη και τη Χίλε που ήρθαν αργότερα με τη συγκοινωνία. Ήρθε και η κόρη τους η Άννα να μας βρει και να τη γνωρίσουμε. Κάτσαμε αρκετά ώσπου η παρέα άρχισε να σκορπά. Οι κουμπάροι μας έπρεπε να πάνε στο αεροδρόμιο για να φύγει η κόρη τους για την Κοπεγχάγη και η Άννα είχε δουλειά. Με τους Γερμανούς φίλους μας ξεκινήσαμε μια ακόμα βόλτα.

Απέναντι από το Hauptwache ξεκινά ο κεντρικός εμπορικός δρόμος της πόλης η Zeil. Κατά μήκος του ένα μίγμα με κάποια παραδοσιακά κτίσματα αλλά κυρίως σύγχρονα εμπορικά κέντρα. Για εκεί ξεκινήσαμε κι εμείς.

Στην αρχή της κάτσαμε αρκετή ώρα θαυμάζοντας δύο υπέροχους μουσικούς που έπαιζαν Τσίμπαλο, κάτι σα το δικό μας σαντούρι αλλά πολύ μεγαλύτερο για αυτό και δεν είναι φορητό. Έπαιζαν υπέροχα. Τα όργανα αλλά κυρίως αυτά που έπαιζαν έδειχναν τσιγγάνικη μουσική από Ουγγαρία ή Ρουμανία.

Δίπλα τους ένας πλανόδιος ζωγράφος είχε ζωγραφίσει στο πεζοδρόμιο το γνωστό πίνακα του Βέρμερ, «Το κορίτσι με το σκουλαρίκι». Ομολογώ πως ήταν εξαιρετικά πετυχημένη η αντιγραφή του διάσημου πίνακα. Αρκετός κόσμος, μαζί με εμάς, στέκονταν γύρω από τους μουσικούς και τον πίνακα θαυμάζοντας πότε το ένα και πότε τα άλλο.

Στη συνέχεια μου έκανε μεγάλη εντύπωση ένα υπερσύγχρονο, γυάλινο εμπορικό κέντρο με μια τρύπα στη μέση σα να είχε δεχτεί κάποια οβίδα που είχε περάσει πέρα για πέρα.

Ξανά στα στενοσόκακα και φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Σε λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε στο σπίτι. Κάναμε ένα ντουζ μέχρι να έρθουν οι κουμπάροι μας και όλοι μαζί κινήσαμε για το κέντρο της Bensheim

όπου κάτσαμε στο εστιατόριο Walderdorffer Hof για το τελευταίο δείπνο μας στην πόλη που μας φιλοξένησε για έξι ολόκληρες ημέρες. Καληνύχτα Bensheim, καληνύχτα αγαπημένοι μας Ιωάννη και Χίλε, ελπίζουμε σύντομα να βρεθούμε και πάλι να περάσουμε και πάλι όμορφα. Σας ευχαριστούμε για τη φιλοξενία!!

(το ταξίδι συνεχίζεται Κούκοι, Μπλακ Φόρεστ και γαλλικό κρασί!)

 Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/dsmfiot/GERMANYAugust2009PART1