Νίκου Ζήβα: “Η Σύναξη των ετερόκλητων”!

 Έκθεση Αναλογικών Κολάζ

30 Ιουνίου 2025

Παραμονή της αναχώρησής μας για καλοκαίρι στην Κάρυστο πήγαμε στην αγαπημένη μας Zivasart Gallery, που έμεινε κλειστή για πάνω από ενάμιση χρόνο, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας του ιδιοκτήτη της και αγαπημένου εικαστικού Νίκου Ζήβα.

Αυτή τη φορά πήγαμε να δούμε την έκθεση αναλογικών κολάζ του ίδιου, που δημιούργησε κατά τη διάρκεια των μηνών της περιπέτειάς του. Το κάθε έργο συνοδεύονταν και από ένα ποιητικό κείμενο του. Κείμενο και κολάζ αποτελεί με αυτόν τον τρόπο ένα σύνθετο μεν, αλλά ολοκληρωμένο έργο τέχνης.

Αφού θαυμάσαμε τα εκθέματα κάτσαμε στη φιλόξενη, δροσερή αυλή της γκαλερύ και είπαμε τα νέα μας. Μαζί και ο επίσης φίλος μας, αδερφός του Γιάννης.

Πριν παρουσιάσω τα έργα, μαζί με τα κείμενα, αφήνω τον Νίκο να κάνει μια σύντομη παρουσίαση της έκθεσης. Στο τέλος παραθέτω και κάποια κείμενα σπουδαίων καλλιτεχνών και διανοητών σχετικά με την έκθεση. Όλα τα κείμενα περιέχονται στον εξαιρετικό τόμο που συνοδεύει την έκθεση.

Γράφει ο Νίκος Ζήβας

Πρόκειται για μια εργασία των τελευταίων έξι μηνών που έχει αναφορά στα 100 χρόνια από την ιδρυτική διακήρυξη του Σουρεαλισμού.

Ο ίδιος ο δημιουργός αναφέρει για τη δουλειά του:

“Τι όμορφο και περιπετειώδες να διαλέγεις τις εικόνες παλιών περιοδικών, να τις κόβεις με το κοπίδι ή με το ψαλίδι, να τις ταιριάζεις, να τις κολλάς, να τις ρετουσάρεις με το μολύβι η τον μαρκαδόρο, να χαίρονται τα χέρια σου ετούτη τη δημιουργία…

Ξεσυνήθισαν τα χέρια των πολλών, αφού τα μάτια και τα πληκτρολόγια συνθέτουν κατά παραγγελία μέσα από πολλαπλές, άπειρες φαντασμαγορικές εικόνες με τον ταχύτατο ηλεκτρονικό Διαμεσολαβητή.…

Στερούν έτσι την απόλαυση αυτού του μικρού θαυμαστού βιώματος, όπου η τυχαία συνάντηση περιορισμένων τυπωμένων εικόνων αναδεικνύει αναπάντεχες υπερρεαλιστικές συνθέσεις μέσω συνειρμών εικόνας, λόγου και φαντασίας…”

Τα έργα κατά σειρά καταλόγου είναι:

ΜΝΗΜΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΑ 

Στο άγουρο ξύπνημα του Κονφορμίστα

μια στιγμιαία πρωϊνή οπτασία

της χαμένης του αθωότητας

αντανακλά στο βάθος του νιπτήρα

καθώς ρέουν

του αθάνατου νερού οι μνήμες

μέσα από τον στοιχειωμένο Πύργο

όπου ο χρόνος πάγωσε την Φαντασία:

Τότε που η θριαμβεύουσα νεαρή Τόλμη

περιέπαιζε την γηραιά Νουθεσία....

Ο ΒΕΒΗΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Ο Άγγελος μιας Ευρώπης ηττημένης

ζαλισμένος και μπεκρής

φωλιάζει βλάσφημα στο δώμα

της Παναγιάς των Φράγκων....

Μεθοκοπάει πίνοντας

απο του Αμστελόδαμου τα κουκλόσπιτα

που ώς θαυματοποιός μετατρέπει

σε υπέροχες φιάλες...

Μέσα στη μέθη, και την παραζάλη

του κατακερματισμένου Παρόντος

εκει επάνω στο Ναό

παραδόξως ενοράται(;) στον Ορίζοντα

μια φωτεινή αχνή γραμμή

ενός μακρινού ακαθόριστου

Νέου Κόσμου....

ΦΘΗΝΟΙ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΕΣ

Την δόξα την Αιώνια

νομίζοντας ότι δρέπουν

αφού ανήλθαν

στα άδεια βάθρα της Ιστορίας,

οι σύγχρονοι "προστάτες"

των Γραμμάτων και των Τεχνών

ως σκληροί ανταγωνιστές

μιας Ορνιθομυγομαχίας

ορμούν στον μελάτο Αχταρμά - Εμπόρευμα

της σύνολης Κουλτούρας,

ζέχνουσας ψεύδους,

κερδίζοντας εφήμερο πλούτο και κύρος....

ΡΟΔΟΛΦΟΥ ΠΛΟΥΣ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΟΥ

Επί βραχώδους εδάφους

η πτώσις επέρχεται

κατόπιν πλόου θριαμβικού

συντόμου αλλά και πυκνοτάτου

Ισχυρώς πνέοντα αιθέρια ρεύματα

πλοηγούν μοιραία

το εξαισίας θηλυπρεπείας αλεξίπτωτο

εκ του οποίου εξαρτώμενος ο Ροδόλφος

εκτινάσσει τα χορεύματά του εις τους Αιώνας...

(Ένα παλιό κολλάζ μου του 1988...)

Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΡΜΗΓΚΑ

(Ένας άλλος Μύθος)

Ο ΓΥΝΑΙΚΕΊΟΣ ΠΌΘΟΣ αρέσκεται στου Τέττιγος, του ξεκούραστου εραστή, το

τραγούδι...

Το διαρκές μουσικό του ορμέμφυτο , εκστασιάζει το Θήλυ, που αντιδρώντας

επιτίθεται στον ανταγωνιστή εθελόδουλο άρρενα τροφοσυλλέκτη υποτιμώντας την

ακατάπαυστη εργασία του...

Στο τέλος η βαριά μπότα της θηλυκής εξουσίας θα τον εξουδετερώσει λειώνοντάς

τον με μια ψυχρή αποφασιστική κίνηση...

ΟΙ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΕΡΑΣΤΕΣ

Επί ευκτάκτου κλίνης - πλην όμως-

Ατάκτου χρήσεως ερωτικής,

Εντός του ασκεπούς Ιερού

Προστατευομένης,

Το Τολμηρό Ζεύγος

Εφορμά εξ ουρανού

Υπό εξάρτησιν πλεκτήν

Εκ κόμης των Αγγέλων,

Την αναμένουσα, να μεταλάβουν,

Επί δίσκου πρόγευση,

Προ της επερχομένης ηδονικής

Θυελλώδους Διαπάλης…

ΟΤΑΝ Ο ΑΜΥΝΌΜΕΝΟΣ ΕΠΙΤΊΘΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΤΙΘΈΜΕΝΟΣ ΑΜΎΝΕΤΑΙ...

Αφότου ο Λευκός άνθρωπος της Δύσης κατέλαβε ολάκερη την υφήλιο, όλες οι φυλές

και οι πληθυσμοί τον κατέστησαν πρότυπό τους....

Μόνο λίγα ζώα απέμειναν να υπερασπιστούν την Γεωγραφία τους...

Αυτά επιτίθενται, αμυνόμενα, στους κυρίαρχους καταναλωτές, οι οποίοι αμύνονται,

όντας κατακτητές, επιτιθέμενοι κατά του Αμυνόμενου Ενστίκτου, το οποίο

χαρακτηρίζουν Άγρια Φύση, αυτοί, οι προερχόμενοι από την Άγρια Δύση!...

ΚΑΡΤΕΡΏΝΤΑΣ...

Παραβιάζοντας ο Όφις

Της Ομορφιάς

Την προστατευτική κάψουλα

Μέσω πώματος Οπής διεισδύοντας,

Πυροδοτεί εκτινάσσοντας στο Ζενίθ

Την Έκστασή της...

Το τοξοτό ερωτικό σχήμα

Του σώματός της

Ασφυκτιώντας ηδονικά

Μέσα στη Γυάλα καρτερεί

Του Ερπετού

Την διέγερση...

Η ΜΕΤΑΦΟΡΆ

Να λοιπόν ο Εξουσιαστής - Εμπορευματοποιός

μεταφέρει

μια Μεταφορά του Έρωτος

του Άγριου και του Λάγνου

όπου αναπτύσσεται εντός

αρχιτεκτονημένου κλωβού

έτοιμος να δραπετεύσει

με αιλουροειδή άνεση οποτεδήποτε,

καθ ήν στιγμήν ο Μεταφορέας -

Θηλαιοδαμαστής

θεωρεί αφελώς ασφαλή

την καταχώρηση του εμπορεύματος...

Ο ΔΟΎΡΕΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 

Από τα γεννοφάσκια τους

τους Τύραννους αντριεύει

η υπηρέτης Δόξα τους τροφός

της μικρομέγαλης παλάμης τους

χορταίνοντας

με Χρόνο άπλετο

την έμφυτη απληστία,

να σεργιανούν

στων υπηκόων τον ντουνιά

με της Επιβουλής

το Δούρειο Αλογάκι

τους προκατασκευασμένους τους

θριάμβους επιβάλλοντας. 

 Η ΠΕΤΡΩΜΕΝΗ ΑΝΑΤΟΛΗ 

 Πέτρωσε η Ανατολή 

Θαμπωμένη από την γοητεία 

Της Άγριας Δύσης, 

Που κραδαίνοντας το έμβλημα 

 Του Υπερθεάματος 

Παγίδευσε ανάμεσα στα σκέλια της 

Πανάρχαιους Πολεμιστές 

Που φέρουν αντί για όπλα 

Σύμβολα Ειρήνης και τρυφερότητας. 

Η Σωματοποιημένη Εμπορευματική Σαγήνη 

Του Δυτικού Προτύπου, κυρίαρχη πλέον 

Ρίχνει την σκιά της στην Όψη του Ανατολίτικου Πολιτισμού 

Μετατρέποντάς τον σε πιστό ακόλουθό της, 

Μα και Αντίπαλο....

ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟ ΜΕΙΡΑΚΙΟ

Σε πίτα χλοοτάπητος

αθλείται επί πίνακι

το ταλαντούχο Μειράκιο

με την σφαίρα επί ποδός,

αμέριμνο στη μέριμνα

των Μητρικών χειρών...

Αίφνης, το συναπάντημα

με τον Ανιχνευτή

γεννά ελπίδες προβολής

στο Μέλλον,

καθώς ο προβολέας,

του Παιδός την πρωϊμότητα

φωτίζοντας

και της Μητρός την φιλοδοξία

σκιάζοντας,

προετοιμάζει με παιάνες

την παράδοση της λείας

στα - όχι παστρικά - πατρικά χέρια

του Άρχοντος των Πετρελαίων,

του ευεργέτου

μέλλοντος Αφεντικού (του)....

ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Των φτωχών ψαράδων η Οργή

Μόλις καταλαγιάσει,

Τους ίδιους αυτούς

Ο Μεγάλος Ψαράς

Θα χρησιμοποιήσει,

Για να ανασύρουν

Τα Καντήλια τα Ιερά της Αδικίας,

Που κατέβασε η Απελπισία τους

Στο θολό βυθό

Όπου ο Κλήρος κάνει μακροβούτια...

ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Τροχηλατεί ο Αρχαίος Χρόνος,

Ο Κρόνος Κυνηγός,

Για να κατασπαράξει

Το Γέννημά του - Άνθρωπο

Αυτόν που τον Εφηύρε...

Ο Ένας δημιουργός του Άλλου

Τρέχουν για να αλληλοεξοντωθούν

Μέσα στο Άχρονο Σύμπαν

Που διασκεδάζει απέραντα

Μ αυτήν την Κωμωδία...

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΙΆ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΕΙΣ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ 

Αν το θελήσει η Ομορφιά

Να σε παραπλανήσει Άρχοντα

Μπορεί αίφνης να σου παρουσιαστεί

Παίρνοντας το μπάνιο της

Μέσα στον Καμπανίτη Οίνο σου

Προκαλώντας σε με το βλέμμα της,

Έτοιμη να την πιεις στο ποτήρι

Το κρυστάλλινο, το Αυτοκρατορικό…

Και ύστερα η παραζάλη της Μέθης

Θα κόψει τον χαλινό της Αλαζονείας σου στυγνέ Εξουσιαστή και όλα θα αγριέψουν…

Ο Πόλεμος των Δυνατών

Για τούτα τα βλέμματα τα λάγνα μόλις ξέσπασε…

....Για χάρη τους...

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ

Επί σιδηρών ιπτάμενων εντόμων εποχούμενοι,

οι Αρχάγγελοι Πεζοναύτες,

φύλακες της γοητευτικής Άγριας Δύσης

της επιτρέπουν να εφορμήσει αιωρούμενη,

κραδαίνουσα την φοβερή περόνη,

στα χωματένια κάστρα της Ανατολής

όπου φυλάσσονται οι κόποι και οι Αρχαίοι τρόποι

σαν ευωδιαστά αγαθά, αενάως ματωμένα,

γλυκά θύματα των επιθέσεων της Καταναλώτριας Κόρης...

ΜΙΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΓΙΔΑ

Αίφνης εμφανισθείς επί της αποβάθρας ο

καταζητούμενος πάνοπλος

Γαλάζιος Διαφθορέας, προσεγγίζει απειλητικά το θήραμα του: Μιαν Αμέριμνη Μέθη,

αυτοθαυμάζουσα την θέλξη της, επί του τεχνολογικού κατόπτρου εφήμερης αιχμής...

Την επικείμενη αιχμαλωσία της, προστρέχουν καταπλέοντες να προλάβουν

εναγωνίως,

οι Περιπολούντες Διασώστες, έτοιμοι να επιρρίψουν το Γαλάζιο Πέπλο,

παγιδεύοντας το λάγνο τέρας που ορέγεται την Εύμορφη, την φέρουσα γαλαζωπές

μπότες, το Φετίχ του....

"...ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ! ΣΑΡΑΝΤΑ ΑΙΩΝΕΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ!!!..."

ΝΑΠΟΛΕΩΝ (από τον λόγο πριν την μάχη των Πυραμίδων)

Την Τριγωνική Αύρα των Πυραμίδων,

την Αρνήτρια του Χρόνου,

προσπαθούν να μετρήσουν

σ' ένα παιχνίδι μυθικό

αρχαίοι γίγαντες Μαστόροι

ισορροπώντας στις κορφές,

για να επαληθεύσουν

το Δέος του Μνημείου,

που προ(σ)καλεί την Ιστορία...

VISITE PRIVÉE AU CHATEAU

Έρχεται η στιγμή

Που η Ευτυχία των λάγνων κορμιών

Της Ερωτικής Ερήμου

Στριμωγμένης στα μπουντουάρ

Του Άχρονου Πύργου

Θα διακοπεί απότομα

Από την αιφνίδια θανάσιμη εισβολή

Του Ιπτάμενου Επισκέπτη

Του Εξολοθρευτή

Του Όφεως - Φύλακα

Των ακολούθων

Του Αδάμ και του Πάριδος

Αποδιοργανώνοντας

Το Χαύνο Υπάρχον....

ΑΣΚΟΠΟΙ ΠΛΟΕΣ

Ο Κόσμος, ένα Ενετικό παλάτι,

έρμαιο των κυμάτων,

διάτρητο απ' τους ανέμους,

διαπερατό από πλεούμενα,

σχεδόν πετούμενα

από την ελαφρότητά τους,

να τιθασεύσουν τους πλόες τους

βολοδέρνοντας με χάρη,

πανάρχαια αναδυόμενα κορμιά

να προσπαθούν

με την ελπίδα, τούτο το τσούρμο

της συμφοράς

να δέσει σ' αγκυροβόλι

βαθύ της Ιστορίας....

ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ ΤΟΥ ΑΠΌΒΡΑΔΟΥ

Μέσα στο Τέμενος

Όπου το Πνεύμα καλλιεργείται

Και ο Άρτος θυσιάζεται,

Συντηρείται η Ιστορία

Και η Φύση Αμύνεται....

Έξω, ο άκριτος Τεχνολογικός Πυρετός

Του Εμπορεύματος

Προωθεί τον κορεσμό του

Κραδαίνοντας τα ανεμίζοντα

Δόρατά του

Στο Ηλιοβασίλεμα της Εποχής του....

Το Άγριο Ουρλιαχτό της Λεοπάρδαλης

Σημαίνει την έλευση

Της Μεγάλης Νύχτας

Όπου Όλα θα αλλάξουν....

Η ΆΜΥΝΑ ΤΗΣ ΑΡΆΧΝΗΣ

φαίνεται τόσο ευάλωτη ώστε οι ισχυροί ιπτάμενοι εχθροί της να υποτιμούν τόσο την

 κατασκευή όσο και την υπομονή της...

Η σχεδόν αόρατη θανατηφόρα παγίδα του ιστού της, πλεγμένη από το

ανθεκτικότατό της έκκριμα, θα περδικλώσει τους εισβολείς έτσι ώστε κάθε κίνηση

απεγκλωβισμού να τους εμπλέκει περισσότερο σε ένα μοιραίο κουκούλι, έως ότου η

Υφάντρα στρατηγός - εκτελεστής τους δώσει το τελειωτικό δήγμα....

Όποτε οι αδύναμοι της Ιστορίας θέλησαν να αμυνθούν επιτυχώς έναντι υπέρτερων

αντιπάλων, την στρατηγική μιμήθηκαν της Αράχνης και του Ψύλλου....

(Το σημερινό μου κολλάζ, αφιερωμένο στην σημερινή επέτειο των 50 χρόνων από την ολοκληρωτική νίκη των Βιετκόνγκ, ύστερα από πολύχρονη υπομονετική άμυνα, απέναντι στην Αμερικανική υπερδύναμη που υπέστη την πρώτη και πιο εξευτελιστική ήττα της....)

DON'T LOOK UP

Καθώς διάβαζες την εφημερίδα σου ή κοιτούσες τις ατομικές σου οθόνες κάτι

διαπέρασε ιλιγγιωδώς το δωμάτιό σου, και τα σπίτια των γειτόνων που άφησε τόσο

καπνό....

Τι πτηνό ή τι έντομο ήταν αυτό που έντρομος ακόμα δεν τολμούσες να σηκώσεις το

κεφάλι σου να δεις....

Η μικροαστική σου ασφάλεια ξαφνικά εξαφανίστηκε μέσα στα ερείπια των ρηχών

σου ονείρων.

Νόμιζες πως οι Πύραυλοι - αυτός ο εικονικός οικείος Τρόμος - έπεφταν μακρυά,

πάνω στα κεφάλια της καταραμένης σκούρας φτωχολογιάς...

Τώρα ήρθε η σειρά σου....Μα και τούτη την ύστατη ώρα είναι δύσκολο να ξεφύγεις

από το ψεύδος των εικόνων όπου οι ιδεολόγοι εξουσιαστές καλλιεργούν την

εθελοτυφλία σου....

Είσαι αξιος της Τύχης σου....

ΤΟ ΧΑΣΜΑ και ΤΟ ΜΑΔΕΡΙ.

Ένας όμοιος Κόσμος έχει διαιρεθεί και ένας απλός εργάτης της Λογικής τρέχει να

γεφυρώσει το χάσμα με το Μαδέρι του…

Το μήκος του όμως δεν θα φθάσει αν

ο αντι -κείμενος δεν προσπαθήσει για το ίδιο…

Έτσι το Imperium του Αμερικανικού Κόσμου θα ακολουθήσει την παράδοξη μοίρα

των Ρωμαίων: Όσο ομογενοποιείται τόσο αποσυντίθεται…

ΤΑ ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΑ ΣΦΆΓΙΑ

Με του Δυτικού Πολιτισμού την Μάχαιρα

λαμβάνοντας χώρα ο τεμαχισμός

των Αρχιτεκτονικών σφαγίων της Ανατολής,

λαμβάνουν και οι δυστυχείς ιθαγενείς

το αίμα, επί των κεφαλών αυτών

μαζί με ο,τι σύγχρονο ιπτάμενο διατίθεται

στην αγορά του Τρόμου....

Οι ικεσίες δεν εισακούγονται

μέχρι να στερέψουν τα δάκρυα και οι οιμωγές

επί των πτωμάτων των αθώων,

και να ξαναεμφανιστεί η Πολιτική Αντίσταση,

έτσι ώστε ο βασανισμένος Βασανιστής

ως εκπρόσωπος της Αυτοκρατορικής Βίας

να προσπαθεί επί ματαίω

να ολοκληρώσει τον κύκλο του Αίματος...

"ΤΟ ΜΑΤΙ ΕΊΝΑΙ ΕΝΑ ΑΧΟΡΤΑΓΟ ΣΤΟΜΑ ΠΟΥ ΤΡΈΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ"

Τζιμ Μόρισον

Ο Αμερικανός Τροβαδούρος και Ποιητής

Ορίζει επ'ακριβώς την εποχή της Όρασης...

Τα Στόματα - Οφθαλμοί

Καταβροχθίζουν πληροφορίες

Που η Τεχνολογία μετατρέπει σε Εικονικές...

Βασίζει την συνεχή της ανάπτυξη

Στην πιο απατηλή των Αισθήσεων

Αντανακλώντας τον Απατηλό Κόσμο

Όπου βασιλεύει η Σύγχυση,

Που παίζει Κρυφτό με την Αλήθεια

Ανάμεσα στα ερείπια του Ψέματος,

Ώστε ουδείς να γνωρίζει με ακρίβεια

Τα γεγονότα...

FOCUS ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΖΕΝΊΘ

Ο πολύσοφος, το γέννημα της Ανατροπής,

Ο εξαπατήσας το Ιερατείο

Σίσυφος,

Ο αδελφός του Προμηθέα,

Δεν θα διαφύγει

Από του αέναου κύκλου το βάσανο...

Ελέγχοντας τον Χρόνο

Με της κοπιώδους Ανάβασης

Την Πρόοδο,

Θα φτάσει

Στο κρίσιμο σημείο της Κορυφής,

Όπου η Ιερά Διαλεκτική θα κάνει focus...

Την τελική στιγμή του Θριάμβου,

Θα ακολουθήσει

Η τάχιστη Κατάβαση και η Συντριβή,

Η απώλεια του Χρονικού Ελέγχου

Και του Τεχνικού Κύρους,

Καθώς η Νομοτέλεια του Χάους

Θα εγκαθιδρυθεί…

ΠΟΣΑ ΕΛΕΦΑΝΤΑΚΙΑ ΧΩΡΑΝΕ Σ' ΕΝΑ VOLKSWAGEN;

Χαμένα αίφνης,

στις ηδονικές πλάτες - πλαγιές

της Ερήμου,

τα μικρά Ελεφαντάκια θα βρούν

από την άνωθεν Μητρική επέμβαση

την Από Μηχανής Σωτηρία

με το Όχημα που θα τα οδηγήσει

στην Ασφάλεια της Γονεϊκής Μνήμης....

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ

ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΖΜΈΝΟΙ

Εμείς, οι απανταχού εικονολάτρες του νόστου και βιοπαλαιστές εικονομάχοι που αγωνιζόμαστε με το ψαλίδι να ελευθερώσουμε τις μορφές από τα χαρτιά και τα φυσικά τους τοπία, δίνοντάς τους νέα συμφραζόμενα και νέες σχέσεις, χαιρετίζουμε την νέα εικαστική παρουσία του πολυσχιδούς τεχνίτη Νίκου Ζήβα.

Λένε ότι οι πρώτες «συνεικόνες» (όπως ονόμασε ο Ελύτης τις χαρτώες συνθέσεις ετερόκλητων μορφών που και ο ίδιος αυστηματικά υπηρέτησε) ξεκίνησαν από τη βικτωριανή Αγγλία, όπου σε σχέδια φυτικών συνθέσεων επικολλούσαν φωτογραφίες για να δημιουργήσουν οικογενειακά δένδρα. Στα πρώιμα εντυπωσιακά έργα περιλαμβάνεται το χειροποίητο Blood Book του Αγγλου ερασιτέχνη John Bingley Garland (1781-1875).

Επίσημοι «πατέρες» του είδους ως Τέχνη θεωρούνται ο Μπρακ («Νεκρή φύση», 1912) και ο φίλος του ο Πικάσο που τον ακολούθησε («Νεκρή Φύση με ψάθινη καρέκλα», 1912), ερευνώντας τους κόσμους των δυνατοτήτων μια τεχνικής που μπορούσε να αξιοποιηθεί και η οποία μορφοποιήθηκε ακόμα και ως οπτική επέκταση του λεκτικού «εξαίσιου πτώματος» των υπερρεαλιστών αργότερα, δρομολογώντας τις εξαγγελίες της ποπ-αρτ.

Διακρίνονται διάφορες αισθητικές κατηγορίες κολάζ («κολλημένων χαρτιών»): Κυβιστικά, φουτουριστικά (Giacomo Balla, Umberto Boccioni), ready made, ντανταϊστικά (Hannah Höch, Romare Bearden, Kurt SchwiVers), φροτάζ (τρίψιμο μολυβιού σε χαρτί πάνω από ανισόπεδη επιφάνεια), φωτομοντάζ (David Hockney), φωτομωσαϊκά κλπ.

Γεωγραφικά το είδος άνθισε στην Κεντρική Ευρώπη, φθάνοντας μέχρι την Αγγλία και την Ισπανία και διαχύθηκε στην Αμερικανική ήπειρο. Πολλοί καλλιτέχνες ασχολήθηκαν με το ύφος αυτό (Robert Rauschenberg, Martha Rosler, John Stezaker, Ray Johnson, Barbara Kruger, Wangechi Mutu, Joe Webb), με κορυφαίο τον Μαξ Ερνστ. Όλα σχεδόν τα έργα αυτής της τεχνικής διακρίνονται για το χιούμορ και τον λυρισμό τους, ενώ τα περισσότερα συνδυάζουν τυπωμένο υλικό, σχέδιο-χρώμα και (έντυπη ή αυθεντική) φωτογραφία, παρτιτούρες κλπ.

Τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι: χαρτιά, νήματα, χρώματα, μελάνια, υφάσματα, ταπετσαρίες, αποξηραμένα φυτά, μέχρι φύλλα χρυσού ή άλλων μετάλλων.Όι συνήθεις πρώτες ύλες προέρχονται από έγχρωμα ή ασπρόμαυρα περιοδικά και εφημερίδες, χαρακτικά από εικονογράφηση βιβλίων ή από εκτυπώσεις έργων άλλων καλλιτεχνών που, καθώς απομονώνονται και εντάσσονται σε νέο γεωμετρικό σύνολο, αποκτούν καινούργιες «διαστάσεις».

Τεράστιο ρόλο στη δημιουργία ενός κολάζ παίζει ο τίτλος που του δίνει ο δημιουργός του και ο οποίος νοηματοδοτεί την όλη σύνθεση.

Η κεντρική ιδέα του κολάζ είναι «η δυνατότητα να σπάσει τις παραδοσιακές αφηγήσεις της εικόνας, εισάγοντας στοιχεία εκτός πλαισίου και δημιουργώντας παράλογες, ειρωνικές και ονειρικές σκηνές», κατά τον Γερμανό Franz Roh, πρόγονο κατά κάποια έννοια του Νίκου Ζήβα.

Ενας εικαστικός δημιουργός όπως ο Νίκος Ζήβας, που ξεχειλίζει από ποιητική ευγλωττία και από ρεαλιστική φαντασία, παίζοντας ανάμεσα στα μεγέθη και στα νοήματα που παράγουν τα ετερόκλητα εικονίσματα, συνθέτει στιγμιότυπα με κοινόχρηστες εικόνες από διαφημίσεις, αναπαραστάσεις ή μουσικές αψίδες που αναβλύζουν από κλασικά παραμύθια.

Μικροσκοπικοί άνθρωποι, αθύρματα στα χέρια κανονικών ανθρώπων, ιστοί αράχνης και ιστία φανταστικών πλεύσεων, λευκοί ουρανοί και μνημεία ηγεμόνων γιγάντια χέρια που ρυθμίζουν τα συμβάντα, η έρημος του γυμνού σώματος, ιπτάμενοι ιδαλγοί, καταδρομείς και πυραμιδομέτρες, κορμιά εγκλωβισμένα σε πολυτελείς συσκευασίες, γοτθικοί ευκτήριοι οίκοι μεταμορφωμένοι σε κοιτίδες εγκόσμιων απολαύσεων, μόδα, μπαρόκ και πολιτική, φθορά και αφθαρσία, θηρία, ερπετά και μεταμφιεσμένα έντομα, διάσπαση της προοπτικής, είναι το αποτέλεσμα των σύνθετων έργων του.

Απολαύστε τα.

Δημήτρης Καλοκύρης

Ο φίλος και συνεργάτης της Zivasart Gallery Μανόλης Κορρές γράφει για την παρουσίαση αυτής της δουλειάς:

Από τεχνικής πλευράς, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Ζήβας επιμένει στο χειροποίητο: «…Τι όμορφο και περιπετειώδες να διαλέγεις τις εικόνες παλιών περιοδικών, να τις κόβεις με το κοπίδι ή με το ψαλίδι, να τις συνθέτεις να τις κολλάς, να τις ρετουσάρεις με το μολύβι η τον μαρκαδόρο, να χαίρονται τα χέρια σου ετούτη τη δημιουργία...Ξεσυνήθισαν τα χέρια των πολλών, αφού τα μάτια συνθέτουν πολλαπλές εικόνες με τον ταχύτατο ηλεκτρονικό Διαμεσολαβητή στερώντας τους την μυρουδιά αυτού του μικρού θαυμαστού βιώματος...»

Η διαδικασία περιέχει ουκ ολίγες δεξιοτεχνικά απαιτητικές ζωγραφικές επεμβάσεις: μαύρα ανθρωπάκια (π.χ. στις πυραμίδες), επισχεδιασμένες γραμμές, σκιές, επιχρωματισμοί (π.χ. στην Καραβίδα), τονικές εξάρσεις ή διαφοροποιήσεις εδαφών, σχεδιαστική δημιουργία θεματικού περιεχομένου (ιστός αράχνης, ροή ύδατος, θαλασσινή επιφάνεια, πτερά και άκρα μύγας, ουρά του νερόφιδου, τμήματα των πλευρών της γοτθικής εκκλησίας…) και πολλά άλλα.

Η χειροτεχνική διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα την ορατότητα των μεταξύ τμημάτων αρμών και των έως ένα σημείο αναπόφευκτων διαφορών μεγέθους. Αλλά αυτά, ούτως ή άλλως, είναι τα πάγια χαρακτηριστικά του κολλάζ, στις σύγχρονες απαρχές του (20ος αι.): το συνοδεύουν σταθερά στην συνοδοιπορία του με τον σουρρεαλισμό και ταυτοχρόνως το διαχωρίζουν από τη ζωγραφική αυτού του κινήματος. Πολύ πιο κοντά στη σουρεαλιστική ζωγραφική μπορεί να πλησιάζουν σημερινά κολλάζ εκτελούμενα με τα μέσα της ψηφιακής τεχνολογίας: επίτευξη της εκάστοτε επιθυμητής σχέσης μεγέθους των μερών, αναμορφωτικές επεμβάσεις μέσα σε κάθε μέρος, τέλεια απόκρυψη ασυνεχειών, όπου είναι επιθυμητή και ομάλυνση μεταβάσεων. Με τέτοια όμως χαρακτηριστικά αυτή η εργασία, ως ανήκουσα πλέον στη γενικότερη διαδικασία δημιουργίας σύνθετων εικόνων, απομακρύνεται από την ειδική κατηγορία του κολλάζ. Αλλά αυτά υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια του παρόντος. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε παλιότερες επινοήσεις με παρόμοια αποτελέσματα: (σε κάποια λαϊκά μουσεία ή συναφείς δημόσιους χώρους) ζωγραφικές ή φωτογραφικές παραστάσεις σκηνών δράσης γενικού ενδιαφέροντος με ανθρώπινες μορφές σε φυσικό μέγεθος, όπου όμως στη θέση ενός προσώπου υπάρχει επίτηδες κενό κατάλληλο να δεχθεί το πρόσωπο ενός επισκέπτη με συνηθέστερο σκοπό τη διασκέδαση και το οικείο φωτογραφικό ενθύμιο. Ακόμη πιο πίσω, σε αρχαίες εποχές, τι άλλο ήταν ζωγραφικές ή τρισδιάστατες απεικονίσεις πλασμάτων της φαντασίας, όπως π.χ. των κενταύρων; «κολλάζ» σωμάτων ίππων και ανδρών (μεταγενεστέρως και γυναικών). Το θέμα, πέραν του αρχαίου συμβολισμού και των νεότερων φροϋδικών ερμηνειών, ήταν πάντοτε, χάρις στην αναντίρρητη εικαστική του αξία, εξόχως δημοφιλές. Άριστο παράδειγμα, ως εύρημα ανασκαφών στις υπώρειες του Πηλίου, ο σκελετός αρχαίου κενταύρου στο University of Tennessee, Knoxville.

Όπως ήδη ελέχθη, το κολλάζ απαιτεί σχεδιασμό για τη δημιουργική χρήση της πρώτης ύλης του. Η διαδικασία όμως δεν είναι σαφώς προβλέψιμη, επειδή έγκειται στη σύνθεση μη αμοιβαίως συμβατών θεμάτων και μορφών. Αναγκαστικώς περιέχει πειραματικές δοκιμές ακόμη και τυχαίων συνδυασμών και ομοίως απόπειρες επινόησης νοήματος. Αλλά ας μη νομισθεί ότι τούτο συνιστά δυσεύρετη ειδικότητα. Αντιθέτως εμπίπτει σε μια πάγκοινη ιδιοτροπία του ανθρώπινου μυαλού: Να αναζητεί συνεχώς νοήματα, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν (τελείως προχείρως, η καθ’ οδόν παρατήρηση αριθμό κυκλοφορίας επί πινακίδων αυτοκινήτων αποτελεί για πολλούς προσφιλή συνήθεια αναζήτησης συμμετριών, αριθμητικών προόδων, ασύμμετρων επαναλήψεων, σπάνιων συνδυασμών κ.α.). Αλλά η φράση «ύπαρξη νοήματος» δεν είναι τι το μονοσήμαντον, όπως η φράση «ύπαρξη ύδατος». Το δεύτερο ανήκει στη φύση, το πρώτο στη δημιουργική φαντασία. Σε αυτό το πλαίσιο πράγματα και καταστάσεις απασχολούν τη σκέψη μας και ως δυνητικοί φορείς νοήματος. Σε αυτό και μόνον στηρίζεται πάντοτε (και) η διαδικασία δημιουργίας και πρόσληψης καλλιτεχνικών έργων. Δεδομένου όμως ότι το είδος μας δεν διαθέτει άλλον κώδικα συνεννόησης ακριβέστερον εκείνου των λέξεων, η διαδικασία της νοηματοδότησης εικαστικών έργων από τον αποδέκτη και ορισμένως από τον δημιουργό τους δεν είναι επαρκώς προδιαγεγραμμένη. Τούτο ισχύει έτι περαιτέρω για τον σουρεαλισμό (βλ. το κείμενο του Δ. Καλοκύρη). Εάν τα εικαστικά έργα είχαν όντως τόσο σαφή νοήματα όπως εκείνα του ασκημένου Λόγου, η ύπαρξη σχετικών κειμένων θα ήταν περιττή. Η παράθεση, λοιπόν, τέτοιων κειμένων από τον Νίκο Ζήβα, προφανώς υποδηλώνει την εκ μέρους του αναγνώριση της αινιγματικότητας των εικόνων, πολύ περισσότερο, όμως, δηλώνει την επιθυμία του να συνοδεύσει αυτές της εικόνες με πλήρη νοήματος κείμενα, εμπνευσμένα από αυτές, για τα οποία (κείμενα) οι ίδιες λειτουργούν ως εύστοχη εικονογράφηση. Από το σημείο αυτό και πέρα, ο παρατηρητής των έργων είναι ελεύθερος να συντάξει δικές τους σκέψεις, λίαν ενδιαφέρουσες και, γιατί όχι, κοινοποιήσιμες, θα άξιζε όμως προηγουμένως να αφιερώσει λίγο χρόνο και στην ανάγνωση των αναρτημένων στον τοίχο κειμένων.

Όπως περίπου σε όλα, έτσι και στο κολλάζ απαιτείται πρώτη ύλη και σχεδιασμός.

Μανόλης Κορρές

Λέξεις Και Λόγια Για Τα Κολάζ Του Νίκου Ζήβα

Ο πόλεμος εξακολουθεί

Επάνω από τις στέγες και τους πόλους

Επάνω απ’ τους αετούς και τα μουστάκια

Αντρέας Εμπερίκος

Το κολάζ είναι λαϊκή τέχνη. Και ως γνήσια λαϊκή τέχνη είναι τόσο φτηνή όσο το χαρτί, το ψαλίδι και η κόλλα.

Πάνω σ’ αυτές τις ερεθισμένες επιφάνειες η ανάλυση παίρνει επιτέλους το μέρος της επιθυμίας και είναι η επιθυμία, αυτή, που καθοδηγεί την ανάλυση πολλές φορές, υπενθυμίζοντας, πως δεν αξίζει να λέμε πολλά αν αυτά που λέμε αποκρύπτουν τις ιδιαιτερότητες της καθημερινής μας ζωής.

Ο Νίκος Ζήβας καταθέτει τα δικά του κινηματογραφικά πλάνα συνθέτοντας αυτά τα σπαράγματα εικόνων μέσα σ’ έναν κόσμο που διαχειρίζεται την τουριστική αίγλη των ερειπίων.

Τα χθεσινά ερείπια είναι το σημερινό τουριστικό προϊόν.

Στην εποχή της τυπωμένης εικόνας και του καταναλωτικού Αρμαγεδδών προσπαθεί το έργο τέχνης με νύχια και με δόντια να συνεισφέρει στον καθαρό διαχωρισμό μεταξύ θεωρίας και εξομολόγησης, μεταξύ κριτικής και ομολογίας, μεταξύ πολιτικής αμφισβήτησης και προσωπικής διαπίστωσης.

Ο Ζήβας ερωτοτροπεί με τις εικόνες, με τις χρωματικές εντάσεις, τους όγκους και τις περίτεχνες γεωμετρίες που θα κάνουν το θαύμα τους όταν ζευγαρώσουν με όλα αυτά τα εκ πρώτης όψεως ετερόκλητα υλικά.

Τα κολάζ, ως ξεδιάντροπες εικόνες της αμφισβητούμενης αρτιμέλειας του αυθεντικού, ενσαρκώνουν τη μεταθάνατον ζωή πολλών περασμένων αριστουργημάτων της τέχνης, που έχουν εξοβελιστεί από τον προφυλαγμένο παράδεισο του εθνικού πολιτισμού, χάνοντας τα ονόματά τους και τα ονόματα των δημιουργών τους στη διαδρομή.

Σε έναν κόσμο αδιανόητου πλούτου και εγκληματικής αδιαφορίας έρχονται οι παράλογες εικόνες, η σύναξη των ετερόκλητων, να δημιουργήσουν οπτικούς δεσμούς, όπως τους αποκάλεσε κάποτε ο Dziga Vertov.

Αυτός ο οπτικός δεσμός, πρέπει, σύμφωνα με τον Vertov, να συνδέσει τους εργάτες του κόσμου μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας κάποια κομμουνιστική οπτική αδαμική γλώσσα που μπορεί όχι μόνο να πληροφορήσει ή να ψυχαγωγήσει μα επιπλέον να οργανώσει έναν ολόκληρο κόσμο γύρω απ’ την ιδέα μιας ουτοπίας, τουτέστιν μιας ιερής συνύπαρξης.

Ο Νίκος Ζήβας με ανθρώπινη ευγένεια, ανυπόκριτη και πολλές φορές συγκινητική, αναλύει τον ερωτισμό χωρίς να τον εγκλωβίζει σε θεωρίες, χωρίς να τον στενεύει για να χωρέσει σε ένα μήνυμα.

Η εικόνες του, αυτές οι ψαλιδισμένες ματιές, αυτά τα εξαίσια διαμελισμένα σώματα, αυτές οι αράχνες που υφαίνουν το εργόχειρό τους πάνω απ’ τον γκρεμό, μού φέρνουν στον νου ένα κλασικό manifesto του πολιτικοποιημένου νοτίου αμερικάνικου κινηματογραφικού κινήματος των δεκαετιών 60 και 70, που έστρεψε τα πυρά του ενάντια στη νεοαποικιοκρατία των καπιταλιστικών συμφερόντων, τον εμπορικό κινηματογράφο αλλά και τον κινηματογράφο του δημιουργού ως ατομικότητας, ή ως ιδιαίτερης περίπτωσης.

Το μανιφέστο αυτό γραμμένο στην Κούβα στα τέλη του 1960 υποστηρίζει έναν ατελή κινηματογράφο, γιατί με τα δικά του λόγια, ο τέλειος κινηματογράφος, τεχνικά και καλλιτεχνικά δεξιοτεχνικός, είναι σχεδόν πάντα αντιδραστικός κινηματογράφος.

Ατελής κινηματογράφος είναι αυτός που παλεύει να υπερνικήσει τους καταμερισμούς της εργασίας στην ταξική κοινωνία, συγχωνεύοντας την τέχνη με τη ζωή και την επιστήμη, καθιστώντας θολή τη διάκριση μεταξύ καταναλωτή και παραγωγού, ακροατηρίου και δημιουργού.

Έτσι και ο Ζήβας επιμένει στην ατέλειά του, είναι λαϊκός μα όχι καταναλωτικός, στρατευμένος χωρίς να γίνεται γραφειοκρατικός.

Αυτό το εικαστικό παραλήρημα, αυτές οι ντανταϊστικές ιδιοτροπίες της αισθητικής αναρχίας, αυτά τα σουρεαλιστικά παιχνίδια δεν είναι παρά οι μάρτυρες του οπτικοακουστικού καπιταλισμού που σέρνονται ανά την υφήλιο ως εμπορεύματα ή ομοιώματα εμπορευμάτων, ως δώρα ή ως τρόπαια, δείχνοντας το σπάνιο το προφανές και το απίστευτο, εάν φυσικά καταφέρουμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε.

Η εικόνα του κολάζ είναι το παράνομο μπάσταρδο μιας εικόνας πρωτοτύπου, η γενεαλογία του είναι αμφιλεγόμενη, συχνά αψηφά την κληρονομιά της, την εθνική κουλτούρα ή ακόμα και τα πνευματικά δικαιώματα, μεταβιβάζεται ως δόλωμα ή ως αντιπερισπασμός υπενθυμίζοντας τον πρότερο οπτικό εαυτό της.

Τα αναλογικά κολάζ του Νίκου Ζήβα έρχονται να περιγελάσουν τις υποσχέσεις της ψηφιακής τεχνολογίας, τη σύγχρονη κολασμένη τηλοψία, τα συντρίμμια της οπτικοακουστικής παραγωγής, τα σκουπίδια που ξεβράζονται στις ακτές των ψηφιακών οικονομιών.

Το να χρησιμοποιείς το ψαλίδι ως χειρουργικό εργαλείο, ως καλλιτεχνικό νυστέρι ή ως αιχμηρό εργαλείο της ευαισθησίας σου, απαιτεί μια μεταμόρφωση. Μια παρένδυση εκτός του πραγματικού βίου. Η οργάνωση του προσωπικού παραληρήματος με άλλους όρους. Η διαφύλαξη του Εγώ, χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσεις τον Κόσμο. Η στιγμή που θα μεταμορφώσεις τη ναρκισσιστική στάση της λίμπιντο σε χαρά ηδονή και γέλιο.

Ο 20ος αιώνας σίγουρα ήρθε να αποδημήσει τη γραμμική προοπτική σε ένα πλήθος διαφορετικών κλάδων.

Το σινεμά συμπληρώνει τη φωτογραφία με την συρραφή διαφορετικών χρονικών προοπτικών, το μοντάζ γίνεται το τέλειο εργαλείο για την αποσταθεροποίηση της προοπτικής του παρατηρητή και τη διάλυση του γραμμικού χρόνου, η ζωγραφική εγκαταλείπει την αναπαράσταση σε μεγάλη κλίμακα υιοθετώντας διάφορες τεχνικές, όπως ο κυβισμός, το κολάζ και η αφαίρεση.

Ο χρόνος και ο χώρος επαναπροσδιορίζονται μέσω της κβαντικής φυσικής και της θεωρίας της σχετικότητας, ενώ η αντίληψη αναδιοργανώνεται από τον πόλεμο, τη διαφήμιση και τον ιμάντα της γραμμής παραγωγής.

Οι ευκαιρίες για πτώση, κατάδυση και συντριβή, αυξήθηκαν, συνάμα και ειδικότερα με την κατάκτηση του διαστήματος, έρχεται η ανάπτυξη νέων προοπτικών και τεχνικών προσανατολισμού οι οποίες περιγράφονται ως τυπικά χαρακτηριστικά της νεωτερικότητας και του κορεσμού της οπτικής κουλτούρας μέσα από το πρίσμα των στρατιωτικών, αστυνομικών ή ψυχαγωγικών εικόνων.

Περιοδικά, βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, φυλλάδια, καρτ-ποστάλ, τεκμήρια χαράς ή πλήξης, γνώσης ή άγνοιας, αποτελούν το κύριο σώμα του εγκλήματος. Την απατηλά βίαιη κίνηση του ψαλιδιού ανάμεσα στον πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων.

Ο Νίκος Ζήβας παρακολουθεί με αγωνία την επιθυμία να προελαύνει, κατακτώντας αυτή την ψαλιδισμένη ουτοπία, η οποία όμως δύσκολα μπορεί να ανοιχτεί στο ναρκοπέδιο τον συναισθημάτων.

Ένα γυμνό γυναικείο σώμα είναι ισόμορφο με τον ιστό της αράχνης, όλα τα έργα των ανθρώπων βγαλμένα από την εικόνα, όπως με το νυστέρι στον Ανδαλουσιανό σκύλο ο Luis Bunuel τεμαχίζει το βλέμμα, τεμαχίζει το ανήσυχο μάτι και μάλλον αυτό το παιχνίδι της σφαγής του πιο σπουδαίου, του πιο μαρτυριάρικου οργάνου να είναι και η αρχή του παιχνιδιού, μέχρι να αντιληφθούμε ότι είμαστε ακόμα νομάδες γιαλαντζί, υποκριτικά τσιράκια της καθιστικής σεξουαλικότητας, σε μία κοινωνία όπου η αναζήτηση του έρωτα είναι απεχθής, σε μία κοινωνία όπου η επανάσταση είναι τρομοκρατία.

Ο καλλιτέχνης έρχεται απ’ το μεγάλο κρεβάτι του πόνου, απ’ το παραλήρημα κάθε κοινωνικής αρρώστιας που τρύπωσε μέσα μας. Έρχεται να κηρύξει ότι τελικά ο έρωτας δεν πέθανε, έρχεται να τονίσει πως ο έρωτας στην πραγματικότητα έχει πεθάνει μόνο μέσα σε μερικούς σάπιους νεκρούς εγκεφάλους, όχι επειδή είναι μικροαστικός αλλά επειδή η μόλυνσή του από το μικροαστικό πνεύμα, από την ιδιοκτησία και την ασφάλεια, τον έχουν μετατρέψει σε βλάκα με πτυχία και δεξιότητες,

Η τέχνη, όταν δεν είναι τέχνη των εμπόρων και της προσαρμογής, φροντίζει να διοχετεύει στο συλλογικό ασυνείδητο μια φλογερή διάθεση, μιαν επαναστατική επιθυμία.

Αυτό το συμπαντικό δίπολο, ο έρωτας και ο θάνατος σιχαίνονται το εγώ. Ο οργασμός, αυτή η μεταιχμιακή εμπειρία περνά στο πεδίο του φασματικού, δεν ουρλιάζει πιά σαν φωλιασμένο σκυλί, παύει να είναι θρησκευτικός, παύει να είναι ιερός και αποσυνάγωγος.

Σήμερα η αριστοκρατία, η μπουρζουαζία και το προλεταριάτο της δύσης, για πρώτη φορά σε μια δυναμική συμμαχία, αποκρύπτουν συνεχώς τον θάνατο, αποκρύπτουν συνεχώς τον έρωτα, φτιάχνοντας υποκατάστατα, αλγοριθμικά κακέκτυπα της ανθρώπινης κατάστασης. διακοσμητικά ξόρκια του θανατόκοσμου.

Ο Νίκος Ζήβας είναι κι αυτός ένας επίμονος κηπουρός μέσα στον κήπο των τέρψεων, πότε κατεδαφίζει και αναιρεί, πότε υμνεί την ανθρώπινη κατάσταση, υποσχόμενος τον τελικό θρίαμβο της ζωής. Κοιτάζοντας τον προθάλαμο του ουρανού, το κατώφλι του γυναικείου κόλπου, αυτό που πρέπει να καλοπιάσουμε με τις λέξεις μας, αυτό που είναι η αρχή και το τέλος, ο ντουνιάς ολόκληρος, η τελευταία κρυφή διάσταση.

Ο Νίκος Ζήβας μας προσκαλεί στη σύναξη των ετερόκλητων, ως ταλαντούχο μειράκιο μας δείχνει μια γαλάζια παγίδα, τον βέβηλο άγγελο μπροστά στους φτηνούς σφετεριστές, την πετρωμένη ανατολή στην παγίδα του χρόνου, τις φράουλες και το αίμα, τους καταδρομείς εραστές που ζουν με τις μνήμες στο βυθό του νιπτήρα, ακούγοντας το ουρλιαχτό του απόβραδου, καρτερώντας τον δούρειο χρόνο αφού το μάτι δεν είναι παρά ένα αχόρταγο στόμα που τρέφεται απ' τον κόσμο.

Αντώνης Αντωνάκος ( Kika Kaki )

Ο ΠΡΏΤΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΌΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΌΣ ΠΌΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΣΦΑΓΕΙΣ ΤΟΥ.

Η τεχνολογία του πολέμου όρισε και τις συνέπειες διεξαγωγής του. Για χιλιάδες χρόνια η στρατηγική και η τακτικές του πολέμου ξεδιπλώνονταν στα πεδία των μαχών. Επιλεγμένοι τόποι της υπαίθρου, των ακτών και της θάλασσας, όπου το σπαθί, το τόξο, οι συμπαγείς φάλαγγες των δοράτων και αργότερα τα μουσκέτα, τα κανόνια, τα πυροβόλα γίνονταν οι πρωταγωνιστές του τρομερού θεάτρου του αίματος.

Από την αρχαιότητα έως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η τεχνολογία του πολέμου επέτρεπε την ανάδειξη της Ανδρείας και την προσωπικότητα του πολεμιστή με αποκορύφωμα την μάχη σώμα με σώμα.

Οι δύο τελευταίοι παγκόσμιοι πόλεμοι καινοτομούν μετατρέποντας τον αέρα στο νέο πεδίο μάχης με την χρήση του αεροπλάνου.

Στην σύγχρονη μεταπολεμική εποχή σιγά σιγά κερδίζουν έδαφος οι βόμβες και οι πρώτοι πύραυλοι στους μικτούς πολέμους που διεξάγονταν στις χώρες - σκακιέρες. Αυτή είναι η νέα φόρμουλα διεξαγωγής του πολέμου κατά την θεωρία και την πρακτική της νέας Αμερικανικής Αυτοκρατορίας ( Κίσινγκερ - Μπρζεζίνσκυ). Με τον τρόπο αυτό η πολεμική βιομηχανία δεν σταμάτησε ποτέ την παραγωγή εξελίσσοντας την μορφή των όπλων.

Η εισαγωγή της τηλεματικής στα οπλικά συστήματα άλλαξε ριζικά την υφή του πολέμου. Ραγδαία η Ανδρεία εξαφανίστηκε δίνοντας τη θέση της στις απρόσωπες συγκρούσεις εκ του μακρόθεν, ενώ τα πεδία των υπαίθριων μαχών μετατοπίστηκαν μέσα στις πόλεις εντάσσοντας τη σφαγή των αμάχων στο κέντρο της "μάχης" με την στρατηγική της τρομοκράτησης και του προληπτικού αστικού πολέμου.

Οι κατακτήσεις εδαφών υποχωρούν μπροστά στις νίκες και τις ήττες στα "σημεία", τα οποία στηρίζονται στον ηλεκτρονικό πόλεμο των πληροφοριών, στις ψευδείς τηλεοπτικές εικόνες, που οργανώνουν οι ομάδες προπαγάνδας.

Το αποκορύφωμα αυτού του είδους πολέμου και σφαγής διεξάγεται με ολοκληρωτική μορφή για πρώτη φορά στην ιστορία μπροστά μας με πρωταγωνιστή το Ισραηλινό σιδερένιο χέρι της Αμερικής επί των Παλαιστινίων και εναντίον του Ιρανικού κράτους. Οι τηλεκατευθυνόμενοι πύραυλοι και τα drones αχρήστευσαν κάθε άλλο προηγούμενο οπλισμό, υπηρετώντας καθ' ολοκληρία τους προαναφερθέντες σκοπούς.

Αυτό το σκηνικό το υποστηρίζουν φανερά πλέον τα κλιμάκια των Πρακτόρων κάθε εμπλεκόμενου, όπου στον μεταξύ τους ανταγωνισμό κάποιοι αποδεικνύονται καλύτεροι από τους άλλους έχοντας όμως όλοι την ίδια Αμερικανική εκπαίδευση.

Ήδη από την αρχαιότητα οι πράκτορες δρούσαν στο παρασκήνιο επιβοηθητικά. Με τον ηλεκτρονικό πόλεμο εμφανίστηκαν στο προσκήνιο διατηρώντας γερό μερίδιο της ομογενοποιημένης μαφιόζικης παγκόσμιας εξουσίας.

Ο Τρόμος πλέον είναι ο καθοδηγητής του πολέμου πάνω στα κεφάλια των φτωχών των επιλεγμένων ζωνών και στις οθόνες των υπολοίπων προς συμμόρφωση και υποταγή.

Η Ανδρεία μαζί με τη Δημοκρατία έχουν εξαφανιστεί προ πολλού...

Η επαναφορά τους θα απαιτήσει μια νέα ουτοπία που στον κοινωνικό ορίζοντα ούτε που αχνοφαίνεται....

Νίκος Ζήβας

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας