Οίτη, Γκιώνα, Βαρδούσια, ένα τριήμερο στα χωριά τους!

( Σελίδες από τα παλιά ταξιδιωτικά μου ημερολόγια )

28-30 Οκτωβρίου 1994

 
Εθνική επέτειος 28ης Οκτωβρίου την Παρασκευή και εμείς ξεκινάμε για ένα από τα πιο ήπια αλλά και πιο όμορφα βουνά της Στερεάς. Την Οίτη.
Ήταν σχετικά νωρίς το πρωί όταν ξεκινήσαμε για την Παύλιανη. Για το χωριό αυτό της Οίτης ξέραμε από φίλους που είχαν πάει παλαιότερα και είχαμε κλείσει εκεί δωμάτια. Συγκεκριμένα στην Κάτω Παύλιανη, που βρίσκεται πάνω στο δρόμο (τη δημοσιά). Βγαίνοντας από Αθήνα συναντήσαμε φοβερή κίνηση. Πηγαίναμε σημειωτόν μέχρι τη Μαλακάσα. Από εκεί και μετά τα πράγματα καλυτέρεψαν. Μετά τις Θερμοπύλες στρίψαμε προς Μπράλο. Είναι ο δρόμος που συνδέει την Ανατολική με τη Δυτική Ελλάδα, πηγαίνοντας από Λαμία, Μπράλο, Άμφισσα, Ιτέα, Ναύπακτο, Αντίρριο.

Η διαδρομή είναι όμορφη και λίγο πριν τον Μπράλο που στρίψαμε δεξιά, έγινε ακόμα καλύτερη. Έλατα από τη μια και φυλλοβόλα, ντυμένα στα χρυσαφιά από την άλλη δημιουργούσαν υπέροχους χρωματικούς συνδυασμούς. Μετά το όμορφο χωριό Οίτη, δεξιά και αριστερά του δρόμου έχει δάσος από έλατα που διακόπτεται πότε-πότε από μικρά λιβάδια. Μεσημέρι πια φτάσαμε στην Κάτω Παύλιανη (234χμ από την Αθήνα). Μόλις είχαν έρθει και οι φίλοι μας από την Πάτρα. Κάτσαμε για φαΐ και μετά ανεβήκαμε να τακτοποιηθούμε στα δωμάτια. Κατέβηκα να περπατήσω λόγο μέσα στα έλατα και τα πλατάνια μέχρι το ποτάμι που έχει αρκετό νερό. Όταν επέστρεψα, είχαν έρθει και οι υπόλοιποι της παρέας. Ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της περιοχής. Την ησυχία!! Το βράδυ ανεβήκαμε στην Πάνω Παύλιανη για φαΐ. Όμορφο ορεινό χωριό!! Κάτσαμε, φάγαμε και η μέρα μας έκλεισε με μουσική και τραγούδια, μιας και είχαμε όργανα μαζί!!

Το Σάββατο η βόλτα μας ήταν προς το χωριό Πάνω Μουσουνίτσα ή Αθανάσιος Διάκος (πατρίδα του Ήρωα). Όλη η διαδρομή από τις ομορφότερες. Έλατα, φυλλοβόλα, νερά και επιβλητικά βουνά. Εικόνες που δεν περιγράφονται. Απλά βιώνονται και χαράζονται βαθιά μέσα στο νου!
Λίγο πριν το χωριό Στρώμη, στα αριστερά του δρόμου ένας δυνατός ήχος τρεχούμενου νερού μας έκανε να σταματήσουμε.

Ένας καταρράκτης με πάνω από 15 μέτρα ύψος. Απίθανο θέαμα. Φυσικά οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά. Συνεχίσαμε και κάναμε άλλη μια στάση να δούμε πανοραμικά τη Στρώμη και τα ποτάμια της. Οι τόσο όμορφες εικόνες κάνουν το ταξίδι να κυλά πολύ αργά! Συνεχίζοντας σταματήσαμε σε ένα σημείο που οι κατολισθήσεις έχουν κάνει ζημιές στο δρόμο. Δίπλα του χάσκει κάθετα ο γκρεμός πάνω από το Μόρνο, που σε εκείνο το σημείο κάνει μεγάλο πέταλο. Παρακάτω κι άλλες κατολισθήσεις. Αφήνουμε αριστερά τη διασταύρωση για Λιδορίκι και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Προσπεράσαμε την Κάτω Μουσουνίτσα και φτάσαμε στον προορισμό μας.

Υπέροχο χωριό μέσα στις καστανιές, που ήταν με κίτρινα φύλλα, και με μια πολύ ωραία πλακόστρωτη πλατεία με την επίσης πέτρινη εκκλησία της. Κάτσαμε για ένα ουζάκι αλλά λόγω του πολύ κόσμου δε βρήκαμε φαΐ. Έτσι κατεβήκαμε στην Κάτω Μουσουνίτσα.

Συμπαθητικό το χωριό με ωραίες εξοχές που τις περπάτησα για λίγο μέχρι να ετοιμαστούν τα κρεατικά. Πυκνό ελατόδασος γεμάτο μανιτάρια. Σε ένα διάσελο μπορέσαμε να αγναντέψουμε τις κορφές της Γκιώνας και τους επιβλητικούς της γκρεμούς πάνω από το Μόρνο. Απίστευτο τοπίο!!!
Η επιστροφή μας έφερε στην Πάνω Παύλιανη για καφέ και γλυκό του κουταλιού. Μετά τον καφέ έφυγα να περπατήσω μέχρι το Κάτω χωριό και να γυρίσω, κάνοντας και μια μεγάλη βόλτα στο ποτάμι. Ένα πολύ όμορφο μονοπάτι οδηγεί σε ένα τόπο αναψυχής που έχουν διαμορφώσει οι νέοι του χωριού. Το ΠΑΡΚΑΚΙ. Πριν βρήκα και μια μικρή σπηλιά. Όταν ανέβηκα και πάλι απάνω, βρήκα τους υπόλοιπους ανήσυχους. Είχε αρχίσει να νυχτώνει και τα παιδιά που είχαν πάει να μαζέψουν λουλούδια δεν είχαν φανεί. Μέχρι να τα βρούμε λαχταρίσαμε!! Τέλος καλό όλα καλά!! Στο ξενοδοχείο είχε τάβλι και τσάϊ μέχρι λίγο πριν τα μεσάνυχτα, που πήγαμε κουρασμένοι για ύπνο, έχοντας περάσει ανεπανάληπτα και έχοντας δει μοναδικά ορεινά τοπία!!

Κυριακή, μέρα επιστροφής. Ο καθένας από διαφορετικό δρόμο. Στην έξοδο του χωριού Οίτη μια ταμπέλα έγραφε: «Καλό ταξίδι! Adios Amigos!» (!!!). Ανεπανάληπτο!! Στα Καμένα Βούρλα τέσσερεις μαντραχαλάδες είχαν κρεμάσει στο φορτηγάκι τους λίγα σκοτωμένα πουλάκια, περήφανοι προφανώς, για το «κατόρθωμά» τους. Ντροπή!! Δυστυχώς στην Παύλιανη είδαμε δεκάδες κυνηγούς. Ήταν η πιο μαύρη και άσχημη πινελιά στην υπέροχη εκδρομή μας. Τέλος Πάντων! Εμείς περάσαμε θαύμα και ελπίζουμε και σε άλλες τόσο ωραίες εξορμήσεις!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/113768004153428953599/OITHIti29101994