25 - Μ.Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
ΜΕΡΟΣ Α΄ - Νορμανδία-Βρετάνη
Είχε νυχτώσει όταν γύρισα το κλειδί στη μίζα του Golf που είχα νοικιάσει και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας σε Γαλλικό έδαφος προς τα βόρεια. Το ταξίδι μας μέχρι το αεροδρόμιο Orly της Γαλλικής πρωτεύουσας ήταν ιδιαίτερα ήσυχο. Είχαμε ξεκινήσει με κάποια καθυστέρηση από την Αθήνα, αργά το απόγευμα με προορισμό τη Γαλλία και σκοπό να κάνουμε ένα μεγάλο γύρο στη Γαλλική εξοχή. Δεν θα πηγαίναμε καθόλου στο Παρίσι. Η κίνηση μέχρι να βγούμε από τα περίχωρα της πρωτεύουσας ήταν αρκετά μεγάλη. Κανένα όμως πρόβλημα. Το αυτοκίνητο καινούργιο, ρόλαρε ομαλά στον καλύτερου οδοστρώματος δρόμο που είχα ως τότε οδηγήσει. Το GPS στη θέση του, πιστός βοηθός και συνοδηγός μου τα τελευταία 3 χρόνια, με τη γνωστή γυναικεία φωνή μου έδινε με ακρίβεια οδηγίες για τον πρώτο προορισμός μας, ένα ξενοδοχείο πάνω στον Σηκουάνα, στο χωριό Connelles, περίπου 125χμ από το Παρίσι, λίγο πριν την μεγαλύτερη πόλη της Νορμανδίας Rouen Περασμένες 10.00 (πολύ αργά για τη Γαλλία) αφήναμε τα πράγματα στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε για τον πρώτο μας ύπνο στη χώρα αυτή.
Όλα άρχισαν όταν μερικούς μήνες πριν η κόρη μας αποφάσιζε ότι θα έκανε αίτηση για Erasmus στη Γαλλία και μάλιστα στην πόλη Nantes, στα βορειοδυτικά της χώρας. Είχε περάσει πάνω από ένας μήνας που είχε φύγει και όπως το είχαμε σχεδιάσει πηγαίναμε να περάσουμε το Πάσχα μαζί της. Επειδή όμως είχαμε και εμείς διακοπές οργανώσαμε έτσι το ταξίδι μας ώστε πριν τη συναντήσουμε να κάνουμε μερικές βόλτες στα βόρεια για περίπου μία εβδομάδα. Φυσικά το γεγονός αυτό ήταν μόνο η αφορμή. Η αιτία είναι βέβαια το «σαράκι» που με «τρώει» από τα γεννοφάσκια μου (κληρονομιά της μακαρίτισσας της μάνας μου) να παίρνω τους δρόμους μπας και ηρεμήσω!!
Seine-Maritime
Ο Σηκουάνας (Seine) είναι το μεγάλο αυτό ποτάμι που ξεκινώντας από την περιοχή των Αρδεννών κινείται βορειοδυτικά, δέχεται τα νερά δεκάδων άλλων παραποτάμων και μετά από πάνω από 400χμ. χύνεται στη θάλασσα της Μάγχης στην περιοχή της Χάβρης. Στη μέση περίπου του δρόμου του διασχίζει τη Γαλλική πρωτεύουσα, χαρίζοντάς της μοναδική γοητεία. Μετά το Παρίσι κάνει πολλούς μαιανδρισμούς προσφέροντας τα νερά του σε δεκάδες χωριά και μικρές ή μεγάλες πόλεις. Αλλού γέφυρες μεταφέρουν τον κόσμο από τη μια όχθη στην άλλη και αλλού το ρόλο αυτό έχουν πλεούμενα κατάλληλα για το σκοπό αυτό. Είναι η περιοχή της Άνω Νορμανδίας και πιο συγκεκριμένα η περιοχή Seine-Maritime.
Το πρωινό ήταν καλό και μάλλον θα είχαμε λιακάδα. Κατέβηκα κάτω και περπάτησα λίγο δίπλα το ποτάμι.
Το ξενοδοχείο στο φως της μέρας τελείως διαφορετικό. Παλιό εξοχικό-αρχοντικό (Manoir) δίπλα ακριβώς στο νερό του ποταμού είναι πολύ όμορφο!
Η δε απίστευτη τιμή του (30 ΕΥΡΩ το δίκλινο χωρίς πρωϊνό!!) το έκανε ακόμα πιο ελκυστικό! Έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες και αφού πήρα πληροφορίες από τη ρεσεψιόν, βγήκα με το αυτοκίνητο ψάχνοντας τα χωριά για κανένα φούρνο και τις συνακόλουθες «αμαρτίες». Κρουασάν και Μπριός διαφόρων τύπων και γεύσεων. Σκέτη κόλαση δηλαδή! Οι καθημερινές σκηνές μέσα στα χωριά είναι που δίνουν ένα άλλο χαρακτήρα στο ταξίδι. Γονείς που πήγαιναν τα μικρά παιδιά στο σχολείο, μαγαζάτορες που καλημέριζαν γείτονες και περαστικούς την ώρα που άνοιγαν τα μαγαζιά τους, υπέροχες μυρωδιές από καφέδες έξω από το μικρό καφέ και μυρωδιές που σε λιγώνουν στο φούρνο! Τι όμορφα που άρχιζε το ταξίδι μας!!
Αφού στυλωθήκαμε πήραμε τον παραποτάμιο δρόμο για τα βόρεια. Σκοπεύαμε να κάνουμε την πρώτη στάση στη Rouen. Μπήκαμε στην πόλη, αλλά είχε αρκετή κίνηση και από θέσεις στάθμευσης μηδέν. Έτσι είπαμε να συνεχίσουμε και να περάσουμε αν είχαμε καιρό το απόγευμα στην επιστροφή.
Σύμφωνα με τον οδηγό μας ήμασταν στην κοιλάδα του Σηκουάνα που κινείται με πολλές καμπύλες, ανάμεσα σε λόφους με πολύ πράσινο, δασώδες αλλά και καλλιέργειες. Η πλευρά που ακολουθεί τη βόρεια όχθη λέγεται «Δρόμος των Αβαείων» λόγω των πολλών αβαείων, κυρίως του 7ου αι. που βρίσκονται στην περιοχή. Τον 9ο αι. οι Βίκινγκς ή Νορμανδοί έκαναν πολλές καταστροφικές επιθέσεις στην περιοχή, μέχρι που εγκαταστάθηκαν και έδωσαν σ’ αυτή το όνομά τους. Αργότερα δε επεκτάθηκαν και στην απέναντι πλευρά της Μάγχης, κατακτώντας μεγάλο μέρος της Βρετανίας.
Μια μικρή στάση στο παραποτάμιο χωριό Duclair για να χαζέψουμε το καραβάκι που πάει αυτοκίνητα και κόσμο στην απέναντι όχθη και να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίζουμε. Εκτάσεις με κερασιές και μηλιές δεξιά και αριστερά και φτάνουμε στο χωριό Jumieges.
Εκεί είναι τα ερείπια του Αβαείου του 654 μ.Χ. Στα ερείπια αυτά αντανακλάται η ταραχώδης ιστορία του τόπου. Λεηλατήθηκε από τους Βίκινγκς τον 9ο αι. και κτίσθηκε και πάλι το 1067. Τον 13ο και 14ο αι. είχε 2000 μοναχούς. Στη Γαλλική Επανάσταση καταστράφηκε και σήμερα μένουν μόνο τα δύο κωδωνοστάσια και μερικά ερείπια να θυμίζουν δόξες αλλοτινές.
Μετά τη μικρή μας στάση συνεχίσαμε για το επόμενο (και τελευταίο αυτή τη φορά) αβαείο.
Πήραμε κάποιους μικρούς δρόμους που βγάζανε στο ποτάμι και τελικά από δρόμους μέσα από τα χωράφια φτάσαμε στο χωριό St.-Wandrille, όπου και ο επόμενός μας προορισμός. Όπως και το προηγούμενο, το αβαείο ήταν κλειστό και έτσι περιοριστήκαμε να το δούμε κι αυτό απ’ έξω και να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες σε ότι βλέπαμε μέσα από τα κάγκελα της περίτεχνης σιδερένιας πύλης.
Συνεχίσαμε μέσα από επαρχιακούς δρόμους ανηφορίζοντας και κατηφορίζοντας σε λόφους και χαζεύοντας τη Νορμανδική ύπαιθρο.
Μικρά και μεγάλα χωριά με τα χαρακτηριστικά ξύλινα σπίτια τους στο δρόμο μας, μας εξασφάλισαν πολύ όμορφες εικόνες! Ο καιρός, σύμμαχος στο ταξίδι μας, με ελαφριά συννεφιά, αρκετή ψύχρα και πότε πότε τον ήλιο να βρίσκει μερικές χαραμάδες για να μας χαϊδέψει, εξασφάλιζε ταυτόχρονα πολύ καλές συνθήκες για φωτογράφιση, που φυσικά δεν άφησα ανεκμετάλλευτες!
Σε λίγη ώρα φτάσαμε στη θάλασσα! Το θαλασσινό αεράκι με τις γνωστές μας μυρωδιές μας προϋπάντησε πριν ακόμα δούμε τη Μάγχη. Μπήκαμε στην πόλη Etretat. Η ακτή βορειοανατολικά της Χάβρης είναι γνωστή σαν «Αλαβάστρινη Ακτή» (Cote d’ Albatre) λόγω του λευκού κρητιδικού πετρώματος της. Το πέτρωμα αυτό όπως κατεβαίνει από τους γύρω λόφους και βυθίζεται στο νερό διαβρώνεται από αυτό και τους ισχυρούς ανέμους που πνέουν στην περιοχή και παίρνει διάφορα σχήματα. Το πιο γνωστό και πολύφωτογραφημένο είναι αυτό της καμάρας. Καμάρες διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, άλλες ορατές από την παραλία της πόλης και άλλες μόνο από τα γύρω υψώματα προσφέρουν ένα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο θέαμα. Είχα δει πολλές φορές φωτογραφίες και ήρθε η στιγμή να τις δω και από κοντά.
Η πόλη χωρίζεται από τη θάλασσα με ένα ανάχωμα, προστασία από τα άσχημα παιγνίδια της τελευταίας αλλά και της παλίρροιας. Πάνω στο ανάχωμα που ανεβήκαμε από μια σκάλα, είναι ένας πεζόδρομος και αρκετά εστιατόρια και καφέ με μοναδική θέα. Μια δεύτερη σκάλα σε κατεβάζει στην παραλία με τα βότσαλα.
Δεξιά, πάνω στο ύψωμα υπάρχει μια εκκλησία. Ο βράχος βυθίζεται σαν μια «κουρτίνα» και σχηματίζει δύο μικρές καμάρες.
Στα αριστερά ένα «μενίρ» λίγα μέτρα πιο μπροστά από τον βράχο ενώνεται μαζί του με ένα πιο λεπτό κομμάτι πέτρας σχηματίζοντας μια εντυπωσιακή καμάρα. Οι εικόνες είναι πολύ όμορφες. Αναζητήσαμε τροφή σε ένα από τα παραθαλάσσια εστιατόρια για να ικανοποιήσουμε την πείνα μας αλλά και να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το θέαμα αλλά ας όψεται η αναθεματισμένη συνήθεια των Γάλλων να τρώνε 12 με 2. Ήταν περίπου δύο και τέταρτο και πουθενά δε σερβίρανε (!!!). Χαζέψαμε λοιπόν λίγο ακόμα αλλά ο αέρας που φύσαγε και «ξύριζε» σε συνδυασμό με τα στομάχια μας που διαμαρτύρονταν μας ανάγκασαν να συμβιβαστούμε. Βρήκαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο μέσα στην πόλη. Δυστυχώς χωρίς θέα!
Μετά το φαΐ κάναμε μια βόλτα στην πόλη όπου διαπιστώσαμε ότι είναι όμορφη με πολλά μεσαιωνικά κτίρια και
μια μικρή, ξύλινη, σκεπαστή αγορά, επίσης πολύ παλιά! Τελικά δεν είναι μόνο οι καμάρες το αξιοθέατο αυτής της ενδιαφέρουσας παραθαλάσσιας νορμανδικής πόλης!!
Μετά το φαΐ φύγαμε για τη Rouen. Είπαμε να πάμε από τη νότια πλευρά του ποταμού αλλά όταν φτάσαμε στο μέρος όπου θα περνάγαμε με το καραβάκι απέναντι, η ουρά ήταν πολύ μεγάλη και έτσι αποφασίσαμε να μη χάσουμε χρόνο αλλά να πάμε όπως ήρθαμε. Το απόγευμα είχε προχωρήσει όταν μπήκαμε στην όλη. Εκεί το GPS μου έκανε νερά και παιδευτήκαμε κάμποσο μέχρι να βρούμε να παρκάρουμε κάπως κοντά στην πλατεία του καθεδρικού.
Παραποτάμιο λιμάνι σήμερα και βιομηχανική πόλη υπήρξε Ρωμαϊκός οικισμός και πρωτεύουσα του δουκάτου της Νορμανδίας. Στο Β΄ Π.Π. καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό αλλά αποκαταστάθηκε αρκετά. Δυστυχώς δεν είχαμε πολύ χρόνο για μια μεγάλη βόλτα στην πόλη και έτσι περιοριστήκαμε σε δύο βασικά αξιοθέατα.
Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας είναι του 12ου αι. με επιβλητικά γοτθικά αψιδωτά τόξα, ανάγλυφα φλογόμορφου ρυθμού (φλαμπουαγιάν) και δύο ασύμμετρους πύργους. Αποτέλεσε το θέμα πολλών ζωγράφων, ιδιαίτερα του Μονέ. Μπροστά από τον ναό βρίσκεται η ομώνυμη πλατεία (σχετικά μικρή θα έλεγα).
Από εκεί ξεκινάει ο πεζόδρομος Rue du Gros-Horloge. Εκεί, σε μια αναγεννησιακή αψίδα βρίσκεται ένα μεσαιωνικό ρολόι. Είναι πολύ εντυπωσιακό και δουλεύει ακόμα!!
Κάτσαμε για ένα καφέ ενώ είχε σουρουπώσει για τα καλά. Η πόλη είχε αρχίσει να ανάβει τα φώτα της όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας αρκετά αργά, μετά από μια στάση για ψώνια σε ένα εμπορικό κέντρο.
Η βόλτα μας στη βορειοανατολική πλευρά της Νορμανδίας τέλειωσε αφήνοντας (όπως πάντα και παντού) πολλά κενά, αλλά και άριστες εντυπώσεις. Την άλλη μέρα θα πηγαίναμε αλλού!! Όμως δεν είχαμε τελειώσει με τη Νορμανδία!
Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες!!!!
Όπως η Νορμανδία πήρε το όνομά της από τους Βίκινγκς, έτσι και το βορειοδυτικό κομμάτι της Γαλλίας ονομάστηκε Μικρή Βρετανία από τους Κέλτες που κατέβηκαν από τη Βρετανία τον 6ο αι. και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Αρμορικής (ναι εκεί που ήταν το χωριό τους Αστερίξ!!!!). Με τον καιρό η Μικρή Βρετανία έγινε απλά Bretagne.
Για κει ξεκινήσαμε και εμείς. Μπήκαμε για πρώτη φορά στον αυτοκινητόδρομο (autoroute) A13 και διασχίσαμε όλη την Άνω και την Κάτω Νορμανδία. Στην πόλη Caen, που την παρακάμψαμε, μπήκαμε στον Α84 και περίπου 300 χμ. από την αφετηρία μας κάναμε την πρώτη μας στάση σε Βρετόνικη πόλη. Σε μια από τις ιστορικές, οχυρωμένες πόλεις της Γαλλίας Στην πόλη Fougeres.Χτισμένη σε στρατηγική θέση πάνω στον ποταμό Nancon υπήρξε μεγάλο κάστρο. Οι οχυρώσεις της μεσαιωνικής πόλης διατηρούνται εξαιρετικά δίνοντας στην παλιά πόλη που βρίσκεται μέσα σε αυτές έναν άλλο χαρακτήρα.
Στο πιο ψηλό σημείο βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Λεονάρδου με τα ωραία βιτρό, που έχει το ρόλο του καθεδρικού μιας και η πόλη δεν δικαιούνταν να έχει καθεδρικό ναό.
Γύρω από το ναό έχει ωραίους κήπους με θέα αφ’ ενός προς τα τείχη της πόλης
αφ’ ετέρου στο château, το παλάτι του εκάστοτε φεουδάρχη. Μάλιστα λέγεται ότι είναι το μεγαλύτερο ή από τα μεγαλύτερα château της Ευρώπης και πράγματι είναι θεόρατο!
Από την πλατεία της εκκλησίας ξεκινάει ένας πλακόστρωτος δρόμος με καταστήματα δεξιά και αριστερά, όλα σε κτίρια πολύ παλιά.
Σε ένα άνοιγμα αριστερά σχηματίζεται μια πλατεία όπου υπάρχει ένα κτίριο με έναν πύργο-καμπαναριό (Beffroi). Είναι πολυγωνικός και έχει έναν περίτεχνο ανεμοδείχτη στην κορυφή. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, επισκεφτήκαμε το γραφείο τουρισμού για υλικό και μερικά δωράκια και ξεκινήσαμε για τον επόμενό μας προορισμό. Την πόλη Vitre που απέχει περίπου 30 χμ. από τη Fougeres. Στην πόλη μπαίνει ένας ανηφορικός δρόμος και στην πλατεία μπρος από τον σιδηροδρομικό σταθμό στρίβοντας αριστερά και ανηφορίζοντας πάλι μπαίνει κανείς στην «καρδιά» της παλιάς πόλης.
Μια πλατεία με τον φλογόμορφου στυλ καθεδρικό του 15ου αι. και τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια ένα γύρω. Στην πλατεία αφήσαμε το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα στον καθεδρικό.
Αυτός κι αν έχει ωραία βιτρό!! Απέναντι ακριβώς από τον ναό ξεκινάει το καλντερίμι που οδηγεί σε ένα από τα ωραιότερα κάστρα- château που είχα δει.
Λες και είναι βγαλμένο από παραμύθι στέκει εκεί τους τελευταίους 10 αιώνες και από τις επάλξεις του μπορεί κανείς να δει τα μικρά σπίτια, τα καλντερίμια και τον καθεδρικό αλλά και να εποπτεύσει όλη τη γύρω περιοχή. Μπροστά από το κάστρο στη μεγάλη πλατεία, οι ανασκαφές που γίνονταν, άφηναν την αίσθηση της «λασπουριάς». Μπήκα παρ’ όλα αυτά στον περίβολό του περνώντας από μια ξύλινη γέφυρα πάνω από την τάφρο που το περιβάλλει. Πραγματικά εντυπωσιακό!!
Βγαίνοντας «χαθήκαμε» για λίγη ώρα στα στενά γύρω από το κάστρο. Τι μαγική ατμόσφαιρα!! Από τα ωραιότερα μεσαιωνικά κέντρα πόλεων που έχω επισκεφτεί!
Με το αυτοκίνητο γυρίσαμε στην πλατεία του σιδηροδρομικού σταθμού. Κάτσαμε αρκετά κουρασμένοι από το ταξίδι για ένα καφέ. Απέναντι από το καφέ που κάτσαμε δυο μπάντες (η μία μόνο κρουστά) έκαναν πρόβα και πολύ φασαρία.
Σε λίγο εμφανίστηκαν κάποιοι μασκαρεμένοι και άρχισε μια καρναβαλίστικη παρέλαση!! Ξεκίνησε η μπάντα από το Perigord και ξαφνικά η έκπληξη.
Τρεις κοπέλες ντυμένες με το ελάχιστο και φτερά στο κεφάλι μπήκαν μπροστά από την μπάντα με τα κρουστά χορεύοντας σάμπα!!! Εν τω μεταξύ να βρέχει και να κάνει τσουχτερό κρύο. Δεν είμαστε καλά!!! Σάββατο του Λαζάρου για Καθολικούς και Ορθόδοξους και αυτοί……. Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες!!!!
Μόλις προχώρησε η παρέλαση καταφέραμε να ξεπαρκάρουμε και αφήσαμε την πόλη για τα τελευταία 40 χμ της μέρας εκείνης. Τελικός μας προορισμός η πρωτεύουσα της Βρετάνης Rennes. Θα μέναμε για τέσσερα βράδια στο σπίτι των φίλων μας Michel και Marilene στο προάστιο Cesson Shevigny. Οι φίλοι μας λείπανε στο χωριό της Marilene στα Πυρηναία και γι αυτό περάσαμε από κάποιους φίλους τους να πάρουμε το κλειδί. Μας πρόσφεραν ένα καφέ και αφού περάσαμε από ένα σούπερ μάρκετ για προμήθειες φτάσαμε στο σπίτι και τακτοποιηθήκαμε. Η μέρα ήταν κουραστική αλλά συνάμα γεμάτη γοητευτικές εμπειρίες. Και φυσικά το κλείσιμο της μέρας με σάμπα, πέρα από ότι μπορούσε κανείς να περιμένει!!
Το διαμάντι της Βρετάνης!
Η μέρα ξημέρωσε κρύα και βροχερή. Έτσι μετά το πρωινό κάτσαμε να απολαύσουμε τον καφέ μας χωρίς να βιαζόμαστε να βγούμε από το σπίτι. Κόντευε μεσημέρι όταν το αποφασίσαμε. Η βροχή είχε σταματήσει αλλά ο καιρός ήταν μουντός με αρκετή ψύχρα όταν μπήκαμε στην πόλη. Κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στους έρημους, κυριακάτικους δρόμους, χαθήκαμε λίγο (στις Γαλλικές πόλεις το GPS μου έκανε πολλά κόλπα) και τελικά σταματήσαμε στην πλατεία Sainte Ann. Στη μια μεριά είναι η εκκλησία του Saint Aubin και ακριβώς απέναντι ξεκινούν τα στενοσόκακα της μεσαιωνικής πόλης. Ακριβώς απέναντι από την εκκλησία κάτσαμε να φάμε. Κάτσαμε δίπλα στην τζαμαρία για να έχουμε θέα στην πλατεία αν και δεν γινόταν και τίποτα μιας και όλος ο κόσμος ήταν μέσα για φαΐ. Αυτή η ερημιά μας οδήγησε στη σκέψη να πάμε για καφέ στην πόλη Dinan. Σοφή σκέψη!!
Πήραμε το δρόμο για St.-Malo και περίπου 40 χμ. από τη Rennes στρίψαμε αριστερά. Λίγο παραπάνω από 10 χμ. ακόμα και πάνω στον ποταμό Rance είναι χτισμένη μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Γαλλίας (φαίνεται να συμφωνούν όλοι οι οδηγοί σε αυτό!!). Η μεσαιωνική καστροπολιτεία Dinan!!
Η πόλη αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα. Ψηλά στο λόφο βρίσκεται η παλιά κυρίως πόλη μέσα στα τείχη του 13ου αι., που διατηρούνται (και έχουν φυσικά συντηρηθεί, όπως όλη η πόλη)
σε πολύ καλή κατάσταση με εκκλησίες, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, πλατείες, πύργους,
πλακόστρωτα δρομάκια
και ένα, όχι και τόσο εντυπωσιακό, Château. Όλα αυτά δημιουργούν μια ατμόσφαιρα πολλών αιώνων πριν και κάνουν τη βόλτα μια ανεπανάληπτη εμπειρία! Ευτυχώς δεν έβρεχε αλλά το κρύο, κρύο!! Κάτσαμε για ένα καφέ, και αποφασίσαμε να κατέβουμε στο δεύτερο επίπεδο της πόλης, που δεν είναι αλλού παρά αυτό πάνω στο ποτάμι.
Ένα παραποτάμιο λιμανάκι, με πλεούμενα, κτίρια που κάποτε ήταν αποθήκες και τώρα μπαρ και εστιατόρια
ένα γεφυράκι, πέτρινο κι αυτό, και φυσικά και εδώ στενά πλακόστρωτα και σπίτια παλιά!! Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει και πάλι και έτσι η βόλτα δεν ήταν και τόσο εύκολη. Η νύχτα σιγά σιγά έπεφτε και τα φώτα άναβαν. Κάτσαμε σε μια Creperie για μια γαλέτα (galette).
Πρόκειται για έδεσμα που μοιάζει με την κρέπα (παντού όπου φάγαμε στη Γαλλία τις κρέπες τις σερβίρανε γλυκές και τις γαλέτες αλμυρές). Πολύ νόστιμο πιάτο!!
Είχε προχωρήσει αρκετά η νύχτα όταν γυρίσαμε στο σπίτι. Ομολογουμένως η πόλη αυτή ήταν ότι πιο ωραίο είχαμε δει μέχρι εκείνη την ώρα στο ταξίδι μας. Μας είχε ενθουσιάσει τόσο που δεν πιστεύαμε ότι θα βλέπαμε κάτι πιο ωραίο. Που να ξέραμε!!
Στου Αρχάγγελου το Καστέλι!!!
708 μ.Χ. Ο Αρχιεπίσκοπος Aubert (Ομπέρ) της Avranches κτίζει ένα παρεκκλήσι πάνω σε ένα ανεμοδαρμένο βράχο απέναντι από τα Αγγλικά παράλια και κοντά στα Γαλλικά. Για να φτάσει κάποιος στο βράχο πρέπει να περιμένει την άμπωτη οπόταν ο βράχος ενώνεται με τη στεριά και παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα στην εφιαλτική κινούμενη άμμο που τον περιβάλλει και καταπίνει όποιον άτυχο πέσει μέσα. Και όμως! Τον 10ο αι. εγκαινιάζεται εκεί ένα Αβαείο Βενεδικτίνων και όσο περνούν τα χρόνια και οι αιώνες γίνεται όλο και πιο μεγάλο, όλο και πιο πλούσιο, όλο και πιο ιερό σαν προσκύνημα. Μέχρι που στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης μετατρέπεται σε φυλακή για να ανακαινιστεί στα μέσα του 19ου αι. μετά από λαϊκή απαίτηση στην οποία ηγείτο μεταξύ άλλων ο Βίκτορας Ουγκώ. Από το 1966 οι Βενεδικτίνοι μοναχοί επέστρεψαν και λειτουργούν το Αβαείο κανονικά, παρά τα κύματα τουριστών που κατακλύζουν το χώρο καθημερινά.
Πρόκειται για το Αβαείο-Κάστρο του Αρχάγγελου Μιχαήλ στη Νορμανδία, το μοναδικό Mont-St.-Michel, ένα από τα πιο όμορφα μνημεία, όχι μόνο της Γαλλίας αλλά του κόσμου όλου!!! Έχω την αίσθηση ότι αν ρωτήσει κάποιος οποιονδήποτε να του περιγράψει το σχήμα των δύο πιο διάσημων μνημείων της Γαλλίας, αυτό που θα έρθει στο μυαλό πολλών αμέσως μετά τον πύργο του Άιφελ είναι το Mont-St.-Michel! Και τα δύο τριγωνικού σχήματος!
Με κρύο και βροχή φτάσαμε στη ρίζα του βράχου, στο μεγάλο πάρκινγκ των αυτοκινήτων. Η κυρία στην οποία πληρώσαμε για τη στάθμευση, μας ενημέρωσε ότι μετά τις έξι το απόγευμα ο χώρος στάθμευσης θα ήταν κάτω από το θαλασσινό νερό και ότι μέχρι τότε θα έπρεπε να είχαμε απομακρύνει το αυτοκίνητο!!! Είναι γνωστό, και το έβλεπα τώρα κι εγώ στην πράξη, ότι ο κόλπος του St.-Malo, στον οποίο βρίσκεται και το Mont-St.-Michel, έχει μερικές από τις μεγαλύτερες παλίρροιες στον κόσμο!
Το νησί όλο περιβάλλεται από τείχη και η μοναδική είσοδος σε αυτό είναι η Porte de l’ Avancee. Εκεί μπαίνοντας κανείς βλέπει πρώτα το γραφείο τουρισμού για όποιες πληροφορίες και αμέσως μετά αρχίζει
η Grande Rue, η κεντρική οδός με τα σπιτάκια του 15ου και 16ου αι. που ανηφορίζει προς το Αβαείο. Στην αρχή του, ανάμεσα στα άλλα κτίρια, βρίσκεται το ταχυδρομείο και ένα από τα πιο διάσημα ίσως εστιατόρια της χώρας.
Αυτό της Mere Poulard!! Η θρυλική Mere Poulard ήταν η υπηρέτρια του αρχιτέκτονα που ανέλαβε την ανακαίνιση στα μέσα του 19ου αι. Αυτή λοιπόν η γυναίκα άνοιξε τότε ένα πανδοχείο το εστιατόριο του οποίου σώζεται μέχρι σήμερα. Στο δρόμο αυτόν που ανηφορίζει, όλα τα κτίρια σήμερα είναι εστιατόρια, καφέ, μπαρ, ξενοδοχεία ή καταστήματα με σουβενίρ. Άλλωστε εδώ είναι το υπ’ αριθμό δύο αξιοθέατο της Γαλλίας μετά το Παρίσι (και εδώ συμφωνούν όλοι σχεδόν οι οδηγοί). Η Grande Rue τελειώνει εκεί που αρχίζει η Μεγάλη Κλίμακα (Grand Degre).
Ή αλλιώς ένα ακόμα τεστ κοπώσεως!! Μιλάμε για πολλά σκαλιά!! Εκατοντάδες σκαλιά!! Σκάλες δίχως τελειωμό!!
Το εντυπωσιακό γοτθικό συγκρότημα κτιρίων αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα. Στο πρώτο και κατώτερο επίπεδο έβρισκαν καταφύγιο και ελεημοσύνη οι ταπεινοί προσκυνητές. Στο επόμενο έμεναν οι ευγενείς και οι βασιλιάδες.
Εκεί είναι πολύ εντυπωσιακή η αίθουσα των ιπποτών με τους πολλούς κίονες, τη θολωτή οροφή και τον πλούσιο διάκοσμο! Στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο έμεναν οι μοναχοί.
Εκεί βρίσκεται η υπέροχη εκκλησία
με το μαρμάρινο περιστύλιο και τους κήπους
και η τραπεζαρία με τον υπέροχο φυσικό φωτισμό!! Παντού βέβαια υπάρχουν μικρά ή μεγάλα παρεκκλήσια
και εξώστες από όπου η θέα προς τη στεριά, αλλά κυρίως προς τη θάλασσα και την παλίρροια, είναι μοναδική εμπειρία!!! Η διαδρομή είναι έτσι «χαραγμένη» που η μεγάλη σκάλα και όλες όσες ακολουθούν, σε φέρνουν στο πάνω επίπεδο και μετά κατεβαίνεις περνώντας από όλα τα άλλα σπουδαία κτίρια των παρακάτω επιπέδων. Εντυπωσιακοί είναι και οι μικροί κήποι σε διάφορα επίπεδα που εξασφάλιζαν στους μοναχούς και τους προσκυνητές τα λαχανικά για τη διατροφή τους. Η διαδρομή, λίγο πριν το τέλος της, σε φέρνει στο κατάστημα του συγκροτήματος (που αλλού!!). Έκανα τα σχετικά ψώνια μου και πριν φύγουμε κάτσαμε για ένα καφέ και μια κρέπα στην Grande Rue. Από το ταχυδρομείο έστειλα μια κάρτα και μεσημέρι πια αποχαιρετήσαμε ένα από τα μνημεία που είχα δει σε φωτογραφίες και τηλεοπτικές εκπομπές τόσες φορές και ήθελα τόσο να το επισκεφτώ.
Στη στεριά πια κάτσαμε για μια γαλέτα και ένα αναψυκτικό να ξεγελάσουμε την πείνα μας και συνεχίσαμε για τον επόμενό μας σταθμό.
Η πόλη των πειρατών!!
Ο ποταμός Rance λίγα μόλις χιλιόμετρα μετά την πόλη Dinan, χύνεται στη θάλασσα της Μάγχης, στον ίδιο κόλπο με το Mont-St.-Michel. Στον κόλπο St.-Malo. Στις εκβολές του ποταμού, σε ένα νησάκι τον 6ο αι. και στη συνέχεια σε νησάκια και χερσονήσους, που σήμερα ενώνονται και σχηματίζουν ένα σύμπλεγμα από στεριές και κανάλια χτίστηκε και αναπτύχθηκε μια πόλη ναυτικών. Πήρε το όνομά της από τον Ουαλό μοναχό Μακλού ή Μαλό που ίδρυσε εκεί τον πρώτο οικισμό. St.-Malo λοιπόν. Τα ρεμάλια που λεηλατούσαν τα πλοία στη Μάγχη έχτιζαν μέγαρα στην πόλη αυτή και γίνονταν «ευυπόληπτοι» πολίτες και «άρχοντες». Οι πιο «νομοταγείς» ναυτικοί εξερευνούσαν θάλασσες και εμπορεύονταν. Πρώτοι έφτασαν στα νησιά Φόκλαντ και ο Ζακ Καρτιέ από εκεί έφτασε πρώτος στον ποταμό Σεν Λοράν στο Καναδά και ίδρυσε εκεί την πρώτη Γαλλική Αποικία τον 16ο αι. Δίκαια λοιπόν ονομάστηκε «Πόλη των Πειρατών»!
Είναι τειχισμένη με άπαρτο κάστρο και παρά το ότι μοιάζει να μην έχει αλλάξει τίποτα τους τελευταίους αιώνες, τα περισσότερα κτίρια δεν είναι παρά ανακατασκευασμένα μετά τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς του Β΄Π.Π. που σχεδόν ισοπέδωσε την πόλη.
Γύρω από το Κάστρο (Château), που έκτισε η Δούκισσα Άννα τον 15ο αι. και σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο και το Μουσείο της πόλης, αναπτύσσεται η παλιά πόλη. Πλατείες με καφέ και εστιατόρια, πλακόστρωτα δρομάκια, εκκλησίες και φυσικά
οι επάλξεις με θέα στη θάλασσα. Η παλίρροια και εκεί πολύ μεγάλη.
Μπορεί κανείς να δει στην παραλία, όταν έχουν τραβηχτεί τα νερά, πάσσαλους μπηγμένους στην άμμο, με έντονα τα σημάδια του νερού όταν αυτό ανεβαίνει και τα σκεπάζει!
Όταν πήγαμε εμείς τα νερά ήταν πολύ χαμηλά και μπορούσε να πάει κανείς με τα πόδια στο μικρό νησάκι απέναντι, το Le Grand Be, όπου είναι θαμμένος ο συγγραφές του 19ου αι., Σατομπριάν (Cheteaubriand). Σήμερα η πόλη ανήκει διοικητικά στη Βρετάνη
Ήπιαμε τον καφέ μας, κάναμε τις βόλτες μας και αναχωρήσαμε αργά το απόγευμα. Μέρα γεμάτη με εικόνες όμορφες, παρ’ όλο τον μουντό καιρό. Εικόνες «δεμένες» με αυτόν τον καιρό. Γι αυτό και ίσως τις απολαύσαμε τόσο!!
Σημείωση: Μερικούς μήνες μετά ένας φίλος μου έστειλε φωτογραφίες από την πόλη την άλλη μέρα που πήγαμε εμείς. Όλη η πόλη καλυμμένη με θαλασσινό νερό τουλάχιστον 50 εκατοστά από την τρομερή καταιγίδα που είχε ξεσπάσει εκεί!! Πόσο τυχερός αισθάνθηκα!!
Μουσκεμένες εικόνες της Βρετάνης!!
Η μέρα ξημέρωσε τελείως χειμωνιάτικη. Βροχή, αέρας και πολύ κρύο. Έτσι αργήσαμε να φύγουμε από το σπίτι. Αποφασίσαμε να δούμε λίγο τη Rennes. Πριν πάμε στο κέντρο της πόλης περάσαμε από ένα εργαστήριο μήπως και γίνει τίποτα με τη βιντεοκάμερα που δε δουλεύει τις τρεις τελευταίες μέρες. Δυστυχώς έπρεπε να την αφήσω για τουλάχιστον 4 μέρες πράγμα φυσικά αδύνατο. Έτσι το πήρα απόφαση ότι από εδώ και πέρα μόνο φωτογραφίες!!!
Μπαίνοντας στο κέντρο της πόλης ο καιρός μάλλον είχε χειροτερέψει. Έτσι είπαμε να πάμε λίγο πιο μακριά, να περάσει η ώρα μήπως και βελτιωθεί ο καιρός και μπορέσουμε να κάνουμε καμιά βόλτα στη Rennes. Πήγαμε λοιπόν προς τα νοτιοανατολικά σε μια πόλη της περιοχής του Λίγηρα (Pays de La Loire), την πόλη Chateaûbriant.
Ο καιρός είχε κάπως ηρεμήσει όταν φτάσαμε. Κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο,
επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό
και καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο απέναντι από το ναό για φαΐ. Εν τω μεταξύ φαινόταν να έχει ανοίξει ο καιρός. Αμ, δε!! Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε να δούμε το chateau άνοιξαν οι ουρανοί!! Βροχή με το τουλούμι.
Έτσι η εικόνα που έχω για το (μάλλον εντυπωσιακό) chateau ήταν μέσα από μια κουρτίνα βροχής!!
Φύγαμε προς τα βόρεια. Η βροχή σταμάτησε και ένας λαμπρός ήλιος φώτισε την όμορφη Βρετόνικη εξοχή. Προορισμός μας η μικρή πόλη La Guerche de Bretagné. Όμορφη μικρή, πόλη με μια πλατεία στο κέντρο της.
Γύρω της μαγαζιά και μικρά καφέ και εστιατόρια.
Και ένας ναός στον οποίο είχε κάτι σα λειτουργία. Μπήκαμε μέσα για λίγο και φύγαμε. Απέναντι κάτσαμε σε ένα συμπαθητικό καφέ και τον απογευματινό μας καφέ.
Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν φτάσαμε στη Rennes.
Περπατήσαμε λίγο στο εμπορικό της κέντρο και στη συνέχεια
στην παλιά πόλη που είναι πολύ γραφική. Πρόκειται για το κομμάτι που σώθηκε από τη μεγάλη φωτιά που έκαψε την πόλη το 1720. Αν εξαιρέσει κανείς αυτό το κομμάτι όλη η υπόλοιπη «παλιά» πόλη έχει κτίρια του 18ου και 19ου αιώνα.
Ταυτόχρονα πρόκειται για μια πολύ ζωντανή πόλη, πρωτεύουσα της Βρετάνης τους τελευταίους 5 αιώνες, με σπουδαίο πανεπιστήμιο και βιομηχανία. Κάναμε μερικές βόλτες, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και φύγαμε να πάμε στο σπίτι, μιας και είχε αρχίσει να νυχτώνει. Περάσαμε από ένα Σούπερ Μάρκετ και ψωνίσαμε για το δείπνο μας. Ετοιμάσαμε και τα πράγματά μας και ήμασταν έτοιμοι να αποχαιρετήσουμε τη Βρετάνη με προορισμό την πόλη Nantes πρωτεύουσα της περιοχής Pays de La Loire και συγκεκριμένα στο διαμέρισμα Loire-Atlantigue. Στην πόλη που τους τελευταίους δύο μήνες είναι το παιδί μας. Άλλωστε αυτή είναι η βασική αιτία που βρισκόμαστε στη Γαλλία αυτές τις μέρες.
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/FRANCE2010AFromAthensToParis2532010
και
https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/FRANCE2010BNormandieBretagne263032010
Παρουσίαση (slide show) φωτογραφιών σε 3 μέρη
α. Νορμανδία
β. Βρετάνη 1
γ. Βρετάνη2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου