Σα βγεις στον πηγαιμό για την...Καππαδοκία!
Από τη Χίο στο Pamukkale
Ξημερώνει και εμείς πετάμε πάνω από το Αιγαίο. Η πορεία μας ανατολικά! Κυριολεκτικά και μεταφορικά!! Μισή ώρα στο αέρα και κατεβαίνουμε στη Μυροβόλο Χίο. Είναι η γιορτή του Αγ. Γεωργίου και όλοι κάποιον που γιορτάζει αφήσαμε πίσω. Έχουν περάσει πέντε μέρες που είχαμε Πάσχα και γιορτάσαμε μαζί με τις οικογένειές μας.
Σήμερα ο καιρός είναι χειμωνιάτικος αν και ο Απρίλης πάει για το τέλος του.
Αλλά αυτά κάνει η Άνοιξη η άστατη, η πλανεύτρα!
Δύο ταξί θα μας πάρουν και θα μας φέρουν στο λιμάνι της πόλης, στην άκρη του λιμενοβραχίονα, απέναντι από εκεί που πιάνει το καράβι της γραμμής. Είναι πολύ νωρίς ακόμα και τα περισσότερα μαγαζιά είναι ακόμα κλειστά. Αν και εκεί που είμαστε εμείς δεν έχει τίποτα. Είμαστε στο τελωνείο. Μπροστά του ακριβώς φεύγει το καραβάκι για απέναντι. Στη γείτονα. Στον Τσεσμέ. Στην Τουρκία. Έχουμε ξεκινήσει για ένα ταξίδι στα βάθη της Μικράς Ασίας. Πάμε στην Νοτιοανατολική Ανατολία, αλλά για να φτάσουμε εκεί θα ταξιδεύουμε πέντε ημέρες. Ταξίδι αναψυχής, γνώσης, προσκυνήματος! Εκεί που πρόγονοι μεγαλούργησαν και άφησαν έργα θαυμαστά, κληρονομιά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, να βλέπει, να θαυμάζει, να μαθαίνει!
Το ταξίδι αυτό για μένα δεν ξεκινά όπως τόσα άλλα. Έχει κάτι το ξεχωριστό. Και το νοιώθω. Υπάρχει προσμονή όπως σε όλα τα ταξίδια αλλά και ένας κόμπος στο στήθος. Με τόσα και τόσα που μας πιπιλίζουνε το μυαλό από τότε που γεννηθήκαμε. Τι θα βρούμε; Τι θα δούμε; Πως θα μας αντιμετωπίσουν; Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που πάω Τουρκία! Πάνε όμως 20-25 χρόνια από τις δυο φορές που πήγα και αυτές ήταν στην Πόλη και στη Σμύρνη. Στα βάθη τι γίνεται; Οι πληροφορίες που είχαμε ήταν άκρως καθησυχαστικές. Και οι Τούρκοι συνάδελφοι που είχαμε ήδη γνωρίσει εξαίρετοι. Έτσι με ανάμικτα συναισθήματα μπήκαμε στο ΟΙΝΟΥΣΕΣ ΙΙΙ και στις 9 του γκρίζου πρωινού ξεκινήσαμε. Το πλοίο γεμάτο με Ασιάτες (!!). Όπου στον κόσμο και να πας θα βρεις κάμποσους από δαύτους. Κορεάτες αυτή τη φορά.
Σε λιγότερο από μια ωρίτσα η μεγάλη τούρκικη σημαία στην κορυφή του υψώματος πάνω από την πόλη του Τσεσμέ επιβάλει την παρουσία της. Φτάσαμε και ο Χασάν ήταν εκεί και μας περίμενε.
Μας οδήγησε στο μίνι μπας (με οδηγό τον Μουσταφά) και το ταξίδι μας στην Τουρκία άρχισε.
Είμαστε δέκα άνθρωποι, όλοι γνωστοί, συνάδελφοι και φίλοι και είχαμε κανονίσει το ταξίδι με τούρκικο πρακτορείο από τη Σμύρνη μέσω του Χασάν που τον γνώριζαν κάποιοι από την παρέα από προηγούμενο ταξίδι τους στα παράλια της Τουρκίας. Ο Χασάν είναι συνταξιούχος καθηγητής Φιλοσοφίας, με μεταπτυχιακά στο δικό μας Πάντειο και πολύ καλά Ελληνικά. Θα είναι αρχηγός και ξεναγός μας για τις επόμενες πέντε μέρες. Η γλώσσα θα βοηθήσει έτσι το ταξίδι μας αλλά και στη λύση πολλών αποριών.
Παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο για Σμύρνη αφού έχουμε διασχίσει την αδιάφορη πόλη του Τσεσμέ (Cesme στα τούρκικα θα πει βρύση). Παντού τούρκικες σημαίες, πολλές με τη φωτογραφία του Κεμάλ πάνω.
Ο Χασάν μας πληροφορεί ότι εκείνη τη μέρα είναι η μέρα του παιδιού, κάτι σαν εθνική γιορτή. Τα σχολεία και οι υπηρεσίες κλειστά και οι μαθητές με τους δασκάλους τους επισκέπτονται διάφορους χώρους.
Σε λίγο βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο για την πρώτη μας επίσκεψη. Αλάτσατα (Alacati) στα νότια της χερσονήσου της Ερυθραίας. Μικρή, χαριτωμένη πόλη με διατηρημένο τον ιστορικό της πυρήνα με ασβεστωμένα σπίτια με σιδερένια κάγκελα, τον πάνω όροφο να προεξέχει (σαχνισί) προς το δρόμο (βαλκανική αρχιτεκτονική), πλακόστρωτα δρομάκια, μικρές πράσινες πλατείες και γραφικά καφενεία.
Πράγματι γραφική πόλη. Εντυπωσιακή είναι η μεγάλη εκκλησία της Παναγιάς Αλατσατιανής, που είναι τζαμί σήμερα και δυστυχώς ήταν κλειστή.
Στο προαύλιό της σώζονται τα βοτσαλωτά με δικέφαλους αετούς και επιγραφές στα ελληνικά.
Κάτσαμε για ένα καφέ σε ένα όμορφο καφενείο με όμορφη αυλή με κληματαριά. Δυστυχώς ο καιρός μας ανάγκασε να μπούμε μέσα.
Μετά τον καφέ φεύγουμε για μια μικρή βόλτα στη Σμύρνη (Ismir) που απέχει περίπου 90 χμ από τον Τσεσμέ. Την πόλη που συνδέεται με σπουδαίες στιγμές του Ελληνισμού αλλά και στιγμές τρόμου και καταστροφής. Για πολλούς Έλληνες η πόλη που στοίχειωσε τα όνειρά τους.
Πλησιάζοντας αρχίζει να φαίνεται αυτό που πραγματικά είναι η Σμύρνη σήμερα. Μια μεγαλούπολη με πολύ μεγάλη οικιστική ανάπτυξη. Μια «ανάπτυξη» κοινή σε όλες τις πόλεις που συναντήσαμε στο 10ήμερο ταξίδι μας σε αυτή τη χώρα. Τεράστια, ομοιόμορφα συγκροτήματα πολυκατοικιών να κυριαρχούν και τελικά να πνίγουν τον τόπο.
Μπήκαμε στην πόλη από τα νοτιοδυτικά. Έχουν περάσει 24 χρόνια από τότε που πήγα εγώ. Δεν μου θυμίζει απολύτως τίποτα. Άλλη πόλη. Σχεδόν τίποτα από τα παλιά. Μόνο πολυκατοικίες. Που και που κανένα παλιό κτίριο και αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις κρατικό ή δημοτικό. Είχα μια πολύ όμορφη εικόνα για αυτή την πόλη και τώρα με απογοητεύει τελείως. Μόνο η παραλία. Μια σειρά πολυκατοικίες σε όλο το τεράστιο μήκος της (κάτι που θυμίζει κάπως Θεσσαλονίκη) αλλά και ένα τεράστιο παραθαλάσσιο πάρκο ανάμεσά στις πολυκατοικίες και τη θάλασσα.
Ένα πάρκο που έχει δοθεί στους κατοίκους της πόλης και αυτοί πράγματι φαίνεται να το απολαμβάνουν. Ανάμεσα στο πάρκο και τις πολυκατοικίες απλώνεται η παραλιακή λεωφόρος AtaturkCaddesi ή Kordon ενώ ακριβώς πίσω από τις πολυκατοικίες η δεύτερη σπουδαιότερη λεωφόρος, παράλληλη της παραλιακής η CumhuriyetBulvar ή IkinciKordon (δεύτερη Kordon). Το μόνο χαρακτηριστικό που μου θυμίζει τη Σμύρνη που είχα εγώ γνωρίσει είναι το εκπληκτικό ρολόι του 1901, σύμβολο της πόλης στην Πλατεία της Βουλής (KonakMeydani). Η κίνηση στην πόλη δεν διαφέρει σε τίποτα από μια αθηναϊκή λεωφόρο σε ώρα αιχμής. Μποτιλιάρισμα και πολύ κορνάρισμα! Μπήκαμε στην πόλη και ακολουθώντας πότε την παραλιακή και πότε την παράλληλή της φτάσαμε στο Κορδελιό. Από την παραλιακή μπαίνουμε στους κάθετους πεζόδρομους. Πανηγύρι!! Κόσμος πάει, έρχεται, παρακολουθεί ένα συγκρότημα από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη
που χορεύει και αγοράζει από μικροπωλητές από κόκκινα μπαλόνια με τη σημαία τους μέχρι ότι μπιχλιμπίδι μπορεί κανείς να φανταστεί.
Πιο μέσα μπαίνουμε πιο βαθιά στην αγορά. Σωροί τα μπαχαρικά με τα αρώματα να λιγώνουν τη όσφρηση και τα χρώματα τα μάτια.
Ψάρια πολλά όλων των ειδών και φαγητά!!
Κεμπάπια, γύροι και σερμπέτια! Γλυκά να σε κάνουν να διπλώνεσαι από λαχτάρα! Μπακλαβάδες, κανταΐφια, τουλούμπες
αλλά και κρέμες και καζάν ντι πι και ρυζόγαλα και, και ,και……..!!
Βγήκαμε στην παραλιακή και μπήκαμε στο μίνι μπας. Από εκεί στο κέντρο της Σμύρνης, λίγο βόλτα στο παραλιακό πάρκο και φαΐ.
Ως εδώ Σμύρνη. Πάμε για ανατολικά! Κατεύθυνση νοτιοανατολική σε ένα αυτοκινητόδρομο πολύ ψηλών προδιαγραφών!! Περνάμε έξω από το Αϊδίνι (Aydin) και συνεχίζουμε ανατολικά για Denizli και τελικό προορισμό για την πρώτη μέρα το Pamukkale, την περιοχή της Αρχαίας Ιεράπολης, περίπου 230χμ από τη Σμύρνη. Πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο έξω από το χωριό Pamukkale. Δείπνο, και λίγο χαλάρωση στο μπαρ.
Ψόφιοι από την κούραση πάμε σχετικά νωρίς για ύπνο. Ήδη νοιώθω πως λείπω πολύ από το σπίτι μου και είμαι πολύ μακριά! Η πλανεύτρα Ανατολή άρχισε τα παιγνίδια της!!
Από το Pamukkale στο Ικόνιο
Pamukkale (Κάστρο από Βαμβάκι στα τούρκικα). Πλησιάζοντας ένας γκρεμός κάτασπρος έδωσε το χαρακτηριστικό αυτό όνομα. Σαν ένα κάστρο από μπαμπάκι. Ένα κάστρο που βγαίνει μέσα από το παραμύθι! Όσο πλησιάζεις η πραγματικότητα κάνει ακόμα πιο έντονη της αίσθηση του παραμυθιού. Γιατί τώρα βλέπεις ότι δεν είναι μόνο η εικόνα του λευκού, αλλά ότι αχνίζει κιόλας! Και νερά! Παντού νερά. Που επειδή είναι ζεστά κάνουν το τοπίο με τους ατμούς τους ονειρικό. Τι ακριβώς συμβαίνει όμως εκεί; Θερμά μεταλλικά νερά κυλούν από την κορυφή του λόφου στην απότομη πλαγιά. Τα νερά αυτά αφήνουν το ασβέστιο που περιέχουν και σχηματίζεται έτσι ένα στρώμα που σχηματίζει με τη σειρά του «σκαλιά» και μικρές λίμνες από τραβερτίνη.
Σαν μικρές ολόλευκες πισίνες με νερά που έχουν ένα ονειρικό γαλάζιο χρώμα! Και ανάμεσά τους κυλούν μέσα σε στενά αυλάκια τα ζεστά νερά. Η δράση χιλιάδων χρόνων των νερών δημιούργησε αυτή την υπέροχη εικόνα, μια από τις πιο φωτογραφημένες της Τουρκίας. Το θαύμα αυτό έχει καταγραφεί από την UNESCO σαν παγκόσμια κληρονομιά. Ακριβώς πάνω από αυτή την πλαγιά τον 2ο π.Χ. αι. ο Ευμένης Β΄ της Περγάμου ίδρυσε μια μεγάλη λουτρόπολη, την Ιεράπολη, με μεγάλα δημόσια κτίρια, ναούς, λουτρά και θέατρο, που χτίστηκε και πάλι εξ’ αρχής μετά τον καταστροφικό σεισμό του 60 μ.Χ.
Στη βόρεια πλευρά υπάρχει και μια εντυπωσιακή νεκρόπολη! Το Pamukkale και η Ιεράπολη αποτελούν ένα ενιαίο Εθνικό Πάρκο με δύο εισόδους. Βγάλαμε το εισιτήριο και περάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο από τη νότια είσοδο. Ένα χώρο εξαιρετικά περιποιημένο. Με ξύλινους διαδρόμους, λουλούδια, γκαζόν και δέντρα! Στα αριστερά μας η λευκή πλαγιά με τις υπέροχες «πισίνες» και τα γαλάζια τους νερά και δεξιά τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Στις Νότιες Θέρμες στεγάζεται σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στην πλαγιά πάνω από το Μουσείο φαίνεται το αρκετά καλά διατηρημένο θέατρο και αρκετά ψηλότερα το Μαρτύριο του Αγ. Φιλίππου, ναός του 5ου αι. στη θέση ταφής του Αγίου που δίδαξε εκεί τον Χριστιανισμό και μαρτύρησε το 80 μ.Χ. Στη βορεινή πλευρά των λευκών βράχων βγάλαμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε για μια μικρή ζεστή βόλτα στα νερά που τρέχανε από παντού.
Ήταν μια πολύ ευχάριστη αίσθηση. Μετά τη ζεστή μας εμπειρία περπατήσαμε λίγο ανάμεσα στα αρχαία ερείπια και φύγαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Έξω από το Denizli σταματήσαμε για ψώνια σε ένα μαγαζί με υφάσματα και λευκά είδη μιας και η περιοχή είναι πολύ γνωστή για τη βιομηχανία βαμβακερών που έχει.
Από εδώ πια κινηθήκαμε σε εθνικό δρόμο. Ο αυτοκινητόδρομος τελείωσε στο Denizli. Θα τον ξανασυναντούσαμε αρκετά ανατολικότερα. Και αυτός όμως ο δρόμος εξαιρετικός, πάντα με νησίδα στη μέση με αρκετό πράσινο ανάλογα με τη χλωρίδα της περιοχής που κινούμασταν και όπως και ο αυτοκινητόδρομος με πολύ λίγη κίνηση. Έχουν δρόμους αλλά όχι αυτοκίνητα! Το αντίθετο από εμάς. Είναι που το κόστος του αυτοκινήτου είναι πολύ μεγάλο για τους Τούρκους. Μισθοί περίπου στο μισό των δικών μας και βενζίνη 1,5 φορές πιο ακριβή από την Ελλάδα. Κάπου διάβασα ότι έχουν την ακριβότερη, αναλογικά βενζίνη στον κόσμο. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, πάντως είναι πολύ ακριβή.
Αρχίσαμε τώρα να ανεβαίνουμε στο μεγάλο υψίπεδο που είναι το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας. Μπαίνουμε στην περιοχή των λιμνών και άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα έλατα. Και η νησίδα του εθνικού δρόμου έχει πια συνεχώς έλατα. Μπαίνουμε στη σημαντικότερη πόλη της περιοχής, την Isparta, 425 χμ από τη Σμύρνη.
Γνωστή για τα κιλίμια της, τα χαλιά και το ροδέλαιο βρίσκεται σε υψόμετρο 1049μ. Κατά τα άλλα μια αρκετά μεγάλη αλλά σχετικά αδιάφορη επαρχιακή πόλη. Κάναμε μια στάση για φαΐ. Τα κεμπάπ πάντως ήταν από τα καλύτερα που φάγαμε στο ταξίδι μας. Μετά το φαΐ συνεχίζουμε με τελικό προορισμό το Ικόνιο.
35 χμ μετά την Isparta η 4η μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας, η πανέμορφη Egirdir με την ομώνυμη γραφική πόλη στη νότια όχθη της.
Πριν φτάσουμε, στην πλαγιά πάνω από τη λίμνη περάσαμε έξω από τη μεγάλη βάση εκπαίδευση κομάντο του τούρκικου στρατού. Η βορινή πλευρά της πόλης συνδέεται με ένα υπερυψωμένο δρόμο με το όμορφο νησάκι Yesilada. Την εποχή των Λυδών η πόλη άκμαζε σαν μια όμορφη στάση πάνω στη Βασιλική Οδό που συνέδεε την Έφεσο με τη Βαβυλώνα. Στο κέντρο της υπάρχει το πολύ ενδιαφέρον HizirBeyCamii του 1237, που όμως ήταν κλειστό λόγω συντήρησης.
Κάναμε κάμποσες βόλτες, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, φάγαμε πολύ νόστιμο παγωτό χωνάκι και ετοιμαστήκαμε για συνέχεια του ταξιδιού μας.
Επόμενη στάση στο Beysehir(αρχαία ονομασία Κάραλις), περίπου 180 χμ από την Isparta. Στη νοτιοανατολική άκρη της ομώνυμης λίμνης, 3ης μεγαλύτερης της Τουρκίας, είναι γνωστή κυρίως για το μοναδικό τζαμί της. Το υπέροχο EsrefogluCamii του 13ου αι. με τους 39 ψηλούς ξύλινους κίονες με τα ζωγραφιστά κιονόκρανα,
το πανέμορφο mihrab (κόγχη που δείχνει προς τη Μέκκα, κάτι σαν ιερό των τζαμιών) που είναι καλυμμένο με όμορφα μπλε πλακάκια που σχηματίζουν πολύ όμορφα γεωμετρικά σχέδια
και το εξαιρετικό minber (άμβωνας στο τζαμί) με την ξυλόγλυπτη σκάλα του.
Ο Ιμάμης του τζαμιού μας ξενάγησε στο υπέροχο τέμενος.
Έξω από το τζαμί γυναίκες του τόπου πουλάνε διάφορα εργόχειρα και κυρίως μαντήλια για να καλύψουν οι γυναίκες τα κεφάλια τους, προϋπόθεση για την είσοδό τους σ’ αυτό. Δίπλα του είναι θαμμένος ο seyheddinSuleymanBey, ιδρυτής του υπέροχου αυτού τεμένους. Κοντά βρίσκεται και το IsmailAgaMedresesi (είδος θρησκευτικού σχολείου) της ίδιας εποχής, με μια επιβλητική πύλη και το DocumacilarHani (αίθουσα υφασμάτων).
Μετά το τζαμί πήγαμε σε ένα καφενέ να πιούμε ένα καφέ. Μπαίνοντας είδαμε δύο άδεια τραπέζια αλλά όχι δίπλα-δίπλα. Τότε μια παρέα που καθόταν δίπλα στο ένα άδειο τραπέζι σηκώθηκε και ευγενέστατα μας πρόσφερε το τραπέζι για να κάτσουμε όλοι μαζί!!!! Δίπλα στον καφενέ ήταν οι πιο πρωτόγονες τουαλέτες που έχω πάει στη ζωή μου. Σε ένα υπόγειο μπουντρούμι με σιδεριά για πόρτα και ένα κερί για φως (!!!!).
Από το Beysehir κινηθήκαμε για περίπου άλλα 90 χμ ανατολικά και φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Λυκαονίας, το Ικόνιο (Konya), σε υψόμετρο 1016μ. Η μέρα μας τελείωσε με ένα πολύ νόστιμο δείπνο στο ξενοδοχείο και ένα ωραίο τσάι, κέρασμα από τον ρεσεψιονίστ, στο σαλόνι, με χαλάρωση, καλαμπούρι και γέλια σε βαθμό που μας κάνανε παρατήρηση.
Από το Ικόνιο στην Καππαδοκία
Ικόνιο η πόλη του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί (MevlanaCelaleddinRumi), των Περιστρεφόμενων Δερβίσηδων Σούφι, η πρωτεύουσα των Σελτζούκων, η ιερή πόλη των μουσουλμάνων. Μια πόλη με ιστορία 4000 χρόνων.
Πριν από 4 χιλιετίες οι Χετταίοι ίδρυσαν μια πόλη με το όνομα Kuwanna. Οι Φρύγες την ονόμασαν Kowania, οι Ρωμαίοι Claudioconium και Colonia Aelia Hadriana και οι Τούρκοι Konya. Τον 11ο μ.Χ. αι. έγινε για περίπου ενάμιση αιώνα πρωτεύουσα του Σουλτανάτου των Σελτζούκων του Ρουμ, ένα από τα κράτη-διαδόχους της μεγάλης Τουρκικής Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων. Τότε το Ικόνιο γνώρισε την μεγαλύτερη ακμή του και οι Σουλτάνοι το κόσμησαν με όμορφα κτίρια σπουδαίας αρχιτεκτονικής.
Το κέντρο της πόλης αλλά και της ιστορίας της
είναι ο Λόφος του Αλαεντίν (AlaeddinTepesi) με το ομώνυμο Σελτζούκικο Τζαμί του 12ου-13ου αι. και άλλα Σελτζούκικα κτίρια χτισμένα από τον Σουλτάνο Αλαεντίν Καϋκοβάδη Α΄ (1219-31). Γύρω από τα κτίρια αυτά υπάρχει ένα πολύ όμορφο πάρκο φυτεμένο, εκτός των άλλων και με πολλές χιλιάδες τουλίπες διαφόρων χρωμάτων σχηματίζοντας ένα θεόρατο ζωντανό «αραβικό» χαλί.
Από τον λόφο η λεωφόρος MevlanaCaddesi συνεχίζει ανατολικά μέχρι την Πλατεία της Κυβέρνησης (HukumetMeydani) και μέχρι το Μουσείο-Μαυσωλείο του Mevlana, το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης.
Ο CelaleddinRumi ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μυστικιστές φιλόσοφους του Ισλάμ του 13ου αι. με σπουδαία έργα θρησκευτικά αλλά και ποιητικά κυρίως στα Περσικά που ήταν η γλώσσα της εποχής. Αργότερα έγινε γνωστός στον Ισλαμικό κόσμο ως Mevlana (ο οδηγός μας). Γεννήθηκε στο Balkh (σήμερα στο Αφγανιστάν) το 1207, αλλά πολύ νωρίς η οικογένειά του μετανάστευσε αρχικά στη Μέκκα και τελικά στο Ικόνιο. Σπούδασε Θεολογία στο Χαλέπι και τη Δαμασκό της Συρίας. Τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, ιδρύθηκαν σε διάφορα μέρη πολλά τάγματα MevleviSufis (μυστικιστών Στροβιλιζόμενων Δερβίσηδων). Συντηρητικά και ξενοφοβικά αυτά τα τάγματα υποστήριξαν τα μοναρχικά καθεστώτα της Τουρκίας. Πολλοί Οθωμανοί σουλτάνοι υπήρξαν μέλη τους, όπως ο Μωάμεθ ο Πορθητής. Αυτός ήταν και ο λόγος που το 1925 ο Κεμάλ Ατατούρκ, θεωρώντας τους εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας σύγχρονης και δημοκρατικής Τουρκίας απαγόρευσε όλες τις τάξεις των δερβίσηδων. Πολλές επέζησαν παράνομα σαν θρησκευτικές αδελφότητες και τις τελευταίες δεκαετίες αναβιώνουν τη δράση τους σαν πολιτιστικά σωματεία. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και μια ισχυρή δύναμη. Ο τουρισμός και τα οικονομικά του οφέλη. Γι αυτό και οι σύγχρονες παραστάσεις των Στροβιλιζόμενων Δερβίσηδων δεν είναι τίποτα άλλο από χορευτικά σώου επαγγελματιών χορευτών, πολλές φορές εντελώς εκχυδαϊσμένα.
Η πρώτη στάση μας στην πόλη
ήταν απέναντι από το διοικητήριο κυβερνητικό μέγαρο όπου βρίσκεται το Serafettin τζαμί.
Στη συνέχεια πήγαμε στο Λόφο του Αλαεντίν. Περπατήσαμε μέσα στο πάρκο, επισκεφτήκαμε το τζαμί,
αλλά μόνο στην αυλή του όπου σε ένα υπερυψωμένο κτίριο (τύμβος) υπάρχουν οι τάφοι 8 Σελτζούκων Σουλτάνων (12ος-13ος αι.).
Τους τάφους τους βλέπεις από μια σιδερένια πόρτα με περίτεχνα κάγκελα. Κάτω από το τζαμί, στην βάση του λόφου υπάρχει καλυμμένο με ένα στέγαστρο ένα τμήμα από κτίριο της αρχικής φάσης της πρωτεύουσας των Σελτζούκων.
Η συνέχεια είχε Μαυσωλείο του Mevlana.
Στην πραγματικότητα είναι τέμενος μέσα στο οποίο υπάρχουν οι τάφοι του CelaleddinRumi, του γιού του αλλά και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων των MevleviSufi. Αποτελεί τόπο προσκυνήματος χιλιάδων μουσουλμάνων, κυρίως Τούρκων, μιας και ο CelaleddinRumi θεωρείται Άγιος γι αυτούς.
Το κτίριο φαίνεται από μακριά χάρις στον θόλο που καλυμμένος από τυρκουάζ πλακάκια αποτελεί το σύμβολο της πόλης. Η είσοδος πρέπει να γίνει με τον απαιτούμενο σεβασμό. Απαγορεύονται τα σορτς για όλους και οι γυναίκες πρέπει να καλύπτουν κεφάλι και ώμους. Παλαιότερα όλοι έπρεπε να βγάλουν και τα παπούτσια τους. Τώρα όλοι τα καλύπτουν με τα ειδικά γαλάζια νάιλον καλύμματα.
Πρώτα περάσαμε στην δροσερή αυλή
όπου υπάρχει ένα όμορφο σιντριβάνι και μερικοί τάφοι
και αφού καλύψαμε τα παπούτσια περάσαμε στην αίθουσα με τον αυλακωτό θόλο όπου βρίσκονται οι τάφοι. Όλοι είναι καλυμμένοι με βελούδινα υφάσματα πράσινου χρώματος και έχουν πάνω κεντημένα με χρυσή κλωστή ρητά και εδάφια από το Κοράνι σε αραβική γραφή. Στο μέρος του κεφαλιού υπάρχει ένα «κάλυμμα» κεφαλής από αυτό που φορούν οι δερβίσηδες, αλλά τα δύο που υπάρχουν πάνω στον τάφο του CelaleddinRumi, που είναι και ο μεγαλύτερος και χρονολογείται από την εποχή των Σελτζούκων, καθώς και αυτά στον τάφο του γιού του φέρουν και εντυπωσιακά, μεγάλα τουρμπάνια, σύμβολα της πνευματικής εξουσίας. Οι τοίχοι καλύπτονται τελείως από χαλιά και αραβουργήματα. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά μυσταγωγική παρά το μεγάλο πλήθος. Πολλοί στέκονται μπροστά στον τάφο του Αγίου τους και προσεύχονται. Όλα εκεί μέσα είναι πραγματικά εντυπωσιακά.
Στο μικρό τζαμί δυτικά της νεκρικής αίθουσας, μέσα σε όμορφες και υποβλητικά φωτισμένες προθήκες υπάρχουν ρούχα του Mevlana, καθώς και αντικείμενα των δερβίσηδων,
όπως μουσικά όργανα, ρούχα, χαλάκια προσευχής, παλιά χειρόγραφα κι διάφορα χειροτεχνήματα. Σε ένα διπλανό δωμάτιο έχουν φτιάξει με κέρινα ομοιώματα το χώρο διαβίωσης των δερβίσηδων, με μερικούς από αυτούς σε διάφορες δραστηριότητες, όπως προσευχή, χορό, διαλογισμό κλπ.
Βγήκαμε στη δροσερή αυλή, βγάλαμε τα νάιλον καλύμματα από τα παπούτσια μας,
βγάλαμε πολλές φωτογραφίες μιας και μέσα στο κτίριο απαγορεύονται και πήγαμε στο πωλητήριο για να αγοράσουμε βιβλία αλλά και αντικείμενα που θα δωρίζαμε σε δικούς μας ανθρώπους αλλά και που θα κρατήσουμε εμείς να μας θυμίζουν την επίσκεψή μας στην πόλη αυτή της Κεντρικής Τουρκίας. Βγαίνοντας περάσαμε και από το γραφείο τουρισμού που βρίσκεται στην πλατεία απέναντι από το μουσείο και πήραμε κάμποσο υλικό.
Η επίσκεψή μας σε αυτή την τόσο όμορφη πόλη τελείωσε. Συνεχίζουμε προς τα βορειοανατολικά της χώρας.
Ταξιδεύουμε μέσα στην αχανή στέπα. Τα στάχυα που είναι σπαρμένα είναι ακόμα πολύ μικρά. Που και που βλέπουμε και χωράφια φυτεμένα με πατάτες. Είναι τα μόνα φυτά που καλλιεργούνται σ’ αυτά τα μέρη. 110 χμ μετά, στο δρόμο για Aksaray, σταματήσαμε στην πόλη Sultahani, Εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο και καλύτερα διατηρημένο Καραβάν Σεράι του 13ου αι, χτισμένο και αυτό από τον Σουλτάνο Αλαεντίν.
Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό. Οι χώροι μέσα όπου έμεναν οι άνθρωποι ή τα ζώα και εκεί που αποθήκευαν τα φορτία τους τα καραβάνια,
καθώς και το μικρό τέμενος (mescit) διατηρούνται σε εξαιρετική κατάσταση,
με τη βοήθεια βέβαια των εργασιών συντήρησης που έχουν γίνει.
Περίπου άλλα 40χμ. ακόμα και φτάνουμε στο Aksaray, το δυτικό όριο της περιοχής που ονομάζεται Καππαδοκία.
Περισσότερες φωτογραφίες:
https://picasaweb.google.com/dimos56/TURKEYFromCesmeToAdana232742009
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου