Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Ballenberg και Blausee!



Fondue, Raclette, κρασί και σοκολάτες!
Ταξίδι στην Ελβετία, 1Ο μέρος

3-4 Οκτωβρίου 2013


Ένα καλοκαιρινό βράδυ, μερικά χρόνια πριν, στην παραλία της Καρύστου, γίνεται ο παρακάτω διάλογος.
-Πότε θα έρθετε στο σπίτι μας;
-Χθες δεν ήρθαμε για φαΐ;
-Όχι εδώ!
-Που εννοείς; Στην Ελβετία;
-Ναι στο σπίτι μας στο Posieux.
-Δεν είναι φασαρία για σας;
-Καμιά φασαρία. Κανονίστε το!
-Καλά, θα δούμε.
Ο Werner και η Anita μιλάνε σοβαρά. Η πρόσκληση ισχύει και μου καρφώνεται για τα καλά στο μυαλό. Άλλωστε τι καλύτερο από ένα ταξίδι σε φίλους; Η καλύτερη παρέα και οι καλύτεροι ξεναγοί!


Ο Werner και η Anita είναι Ελβετοί και γνωριστήκαμε πριν μερικά χρόνια, όταν είχαν πιάσει ένα σπίτι, ακριβώς απέναντι μας, στην Αθήνα. Έφυγαν από την Αθήνα, αλλά βρεθήκαμε τυχαία ένα βράδυ στην Κάρυστο, που είχαν έρθει για μερικές μέρες. Τώρα πια, είμαστε πολύ καλοί φίλοι και κάθε καλοκαίρι βρισκόμαστε για αρκετό καιρό στην Κάρυστο, όπου κρατούν σπίτι ολοχρονίς. Και όχι μόνο το καλοκαίρι, μιας και έρχονται ακόμα 2 ως 4 φορές το χρόνο.

Στην Ελβετία είχαμε πάει και παλιότερα. Πρώτη φορά το 2004 (http://disaki.blogspot.gr/2011/03/blog-post_18.html), εγώ με μαθητές μου, για μισή μέρα στο Λουγκάνο, από την Ιταλία και τη δεύτερη το 2009, με μεγάλη παρέα για 4 μέρες στη Λουκέρνη (μέρος ενός μεγάλου οδικού ταξιδιού http://disaki.blogspot.gr/2013/09/blog-post_29.html), απ’ όπου πήγαμε σε πολλά μέρη της Κεντρικής και Βόρειας χώρας. Στα μέρη όμως των φίλων μας δεν είχαμε πάει. Το σπίτι τους είναι στο χωριό Posieux, κοντά στην πόλη του Fribourg, πρωτεύουσα του ομώνυμου καντονιού, στα δυτικά της χώρας. Βρίσκονται στα όρια γερμανόφωνης και γαλλόφωνης Ελβετίας και γι αυτό οι φίλοι μας μιλούν και τις δύο γλώσσες (εκτός των άλλων γλωσσών, μεταξύ των οποίων και ελληνικά).
Για τον Werner έχω γράψει κάποιες φορές*. Ο βασικός λόγος είναι, ότι είναι ζωγράφος και αυτά που είχα παρουσιάσει, αφορούσαν κυρίως τη δουλειά του. Η γερή μας φιλία, όμως, έχει να κάνει με τους ανθρώπους. Ο Werner χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι, λόγω προβλήματος που είχε από παιδί. Αυτό δεν τον εμποδίζει, όμως, να είναι ένας άνθρωπος δραστήριος, τόσο, που θα χρειαζόταν μια σελίδα για να απαριθμήσω τις δραστηριότητές του. Πολλοί μένουν με ανοικτό το στόμα, σαν ακούνε πως πολλές φορές μετακινείται, από το σπίτι του μέχρι την Κάρυστο μόνος, όταν για κάποιο λόγο δεν μπορεί η Anita. Και όχι μόνο αυτό. Μου λέει για τα ταξίδια που έχει κάνει στα πέρατα του κόσμου και πραγματικά ζηλεύω. Πάνω απ’ όλα όμως, «ζηλεύω» την αισιοδοξία του. Πάντα με ένα πελώριο χαμόγελο στα χείλη και ένα καλό λόγο για όλους. Κάθεσαι μαζί του μια ώρα και φεύγεις άλλος άνθρωπος! Πώς να μην αγαπάς ένα τέτοιο φίλο;

Πέρασαν οι μήνες και εκεί, το Μάρτη, νάσου οι προσφορές της EasyJet για το επόμενο φθινόπωρο. Στέλνω το πρώτο μήνυμα και οι φίλοι μας δεν πιστεύουν πως το αποφασίσαμε. Να τα μηνύματα, να τα τηλέφωνα, βρίσκουμε τις ημερομηνίες, που ταιριάζουν. Κλείνω τα εισιτήρια και τους ενημερώνω.
-Ωραία θα τα πούμε το καλοκαίρι στην Κάρυστο!
Έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι.

Ήρθε το καλοκαίρι, περάσαμε όμορφα, τα είπαμε, κανονίσαμε τις λεπτομέρειες και χωριστήκαμε, αυτοί για Ελβετία και εμείς για παραλιακή Ήπειρο. Σε ενάμιση μήνα θα τα λέγαμε στον τόπο τους!


Αρχή του ταξιδιού!
Μεσημέρι της 3ης μέρας του Οκτώβρη και παραδίνουμε τις αποσκευές μας στο τσεκ-ιν του Βενιζέλου. Περασμένες 5 φύγαμε.
Το ταξίδι ήταν ήσυχο, τα σύννεφα, χρυσαφιά από τις τελευταίες αχτίνες του ήλιου, δεν μπορούσαν να κρύψουν τις μεγαλειώδεις Άλπεις
και η ομίχλη, που σέρνονταν πάνω από τα νερά της λίμνης της Γενεύης
έκανε τις εικόνες ονειρικικές. Προσγειωθήκαμε και πήγαμε να πάρουμε αποσκευές. Καθυστερήσαμε αρκετά μέχρι να βγούνε, αλλά τουλάχιστον, ήρθαν όλες!
Ο Werner μας περίμενε στην υποδοχή. Αγκαλιές, φιλιά και πάμε να πάρουμε το τρένο. Ο σταθμός είναι μέσα στο αεροδρόμιο. Το τρένο που πήραμε, σταματάει μόνο μέσα στη Γενεύη και στη Λωζάνη. Σε μιάμιση ώρα κάναμε τα σχεδόν 150χμ, που χωρίζουν το αεροδρόμιο της Γενεύης από το σταθμό στο Fribourg. Στο πάρκινγκ του σταθμού, ο Werner είχε αφήσει το αυτοκίνητο. Φορτώσαμε και σε 10 λεπτά φτάσαμε στο υπέροχο σπίτι τους.
Ένα σπίτι, γκαλερί μοντέρνας τέχνης
και όχι μόνο με έργα του Werner, αλλά και αρκετών άλλων.
Η Anita ετοίμαζε το δείπνο, ξανά αγκαλιές και φιλιά (συνηθίζουν να φιλιόνται τρεις φορές και όχι δύο όπως εμείς) και καθόμαστε να πούμε τα νέα μας. Τους δίνουμε τα δώρα που τους φέραμε και ανοίγουμε το πρώτο μπουκάλι κρασί Riesling από την περιοχή του St.Gallen (τόπο καταγωγής του Werner), της Ανατολικής Ελβετίας.
Το δείπνο μας είχε σαν βάση την κολοκύθα και ήταν εξαιρετικό! Πρώτο πιάτο σούπα κολοκύθας βελουτέ με κρέμα τυρί και το κυρίως, τάρτα με κολοκύθα, άγρια μανιτάρια και κιμά. Κόντεψα να σκάσω εκείνο το βράδυ. Δεν μπορούσα να σταματήσω να τρώω. Τόσο νόστιμο ήταν!! Φυσικά το πρώτο μπουκάλι δεν έφτασε και ανοίξαμε δεύτερο. Άλλωστε σε εκείνο το σπίτι δεν λείπει το κρασί. Εκατοντάδες μπουκάλια από διάφορες περιοχές, κυρίως της Ευρώπης!! Και φυσικά κάθε τύπος κρασιού.
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα σαν πήγαμε να ξεκουράσουμε το σαρκίο μας!
Καλώς σας βρήκαμε αγαπημένοι μας φίλοι!

Ballenberg και Blausee!
Περίπου στο κέντρο της Ελβετίας, είναι δύο λίμνες, σα δυο ανοιγμένα φτερά. Η Thunersee, στα δυτικά και η Brienzersee, στα ανατολικά. Ανάμεσά τους μια πολύ γνωστή πόλη-θέρετρο, το Interlaken. Το όνομά της σημαίνει αυτό ακριβώς. «Ανάμεσα στις λίμνες». Στο βορειοδυτικότερο άκρο της πρώτης είναι η πόλη Thun, ενώ στο βορειοανατολικότερο άκρο της δεύτερης η πόλη Brienz. Περίπου 5 χμ ανατολικότερα της Brienz, είναι το Freilichtmuseum Ballenberg, δηλαδή το Υπαίθριο Μουσείο Ballenberg.
Στον τόπο μας, τέτοιου είδους μουσεία είναι άγνωστα, με εξαίρεση, ίσως, τις καλύβες των Σαρακατσάνων σε διάφορες περιοχές και κάποια «τουριστικά χωριά» (Κέρκυρα, Κρήτη, Σάμος κλπ). Μόνο που αυτά είναι αναπαραστάσεις. Στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη αυτά τα μουσεία είναι πολύ συνηθισμένα. Πρόκειται για συγκέντρωση αυθεντικών, ιστορικών κτιρίων, από την ύπαιθρο, με αυθεντική επίπλωση, σε ένα ανοικτό χώρο. Το εύρος των περιοχών που αντιπροσωπεύονται, εξαρτάται από το είδος του Μουσείο. Τοπικό, Περιφερειακό ή Εθνικό.
Στο Υπαίθριο Μουσείο Ballenberg, έχουν συγκεντρωθεί περίπου 100 ιστορικά κτίρια, απ’ όλη τη χώρα, σε μια δασώδη έκταση περίπου 660 στρεμμάτων. Τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια, επρόκειτο να κατεδαφιστούν. Αποσυναρμολογήθηκαν λοιπόν με προσοχή, μεταφέρθηκαν και συναρμολογήθηκαν και πάλι σε αυτόν τον χώρο. Είναι τοποθετημένα κατά περιοχή και συνδέονται μεταξύ τους με ένα σύστημα μονοπατιών. Θα δει κανείς φτωχά αγροτόσπιτα και μεγάλες, πολυτελείς εξοχικές κατοικίες. Εργαστήρια, καταστήματα, βοηθητικά κτίσματα, χώρους εστίασης και εκκλησίες. Φυσικά έχουν φτιάξει χώρους αναψυχής, για μικρούς και μεγάλους. Μια άμαξα, που τη σέρνουν δύο μεγάλα άλογα, μεταφέρει τον κόσμο από την ανατολική, μέχρι τη δυτική είσοδο και ξανά πίσω.

Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό.
Η απόσταση που μας χώριζε, από το Ballenberg, ήταν κοντά στα 120χμ. Περάσαμε έξω από το Fribourg και τη Βέρνη
και μετά από ώρα είδαμε τα νερά της Thunersee. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη, αλλά έμελλε να εξελιχθεί σε μια θαυμάσια λιακάδα.
Κινηθήκαμε στη νότια πλευρά των λιμνών, με τα γραφικά χωριά και τις πόλεις στην όχθη τους, και σε λίγο φτάσαμε.
Ένα γραφικό χωριό, ανάμεσα στα βουνά,
μικρά λιβάδια και αγελάδες. Πολλές αγελάδες!
Μπροστά μας είναι η δυτική είσοδος του Μουσείου. Βγάζουμε εισιτήρια,
προμηθευόμαστε χάρτες και η κατάδυση στην αγροτική αρχιτεκτονική και ιστορία της Ελβετίας ξεκινά!
Μπαίνοντας από τα δυτικά, το πρώτο συγκρότημα κτιρίων που συναντάς είναι αυτό από το Βαρναίο Μίτελαντ (Berner Mittelland), την περιοχή με τους λόφους κοντά στη Βέρνη (η περιοχή των Μίτελαντ είναι η καρδιά της Ελβετίας).
Πρωτοαντικρίσαμε ένα υπέροχο σαλέ του 1872 και στη συνέχεια πολλά κτίρια.
Ενδεικτικά να αναφέρω ένα φούρνο του 1796,
ένα αγροτόσπιτο
του 1709,
στο οποίο γίνονται διάφορες εργασίες, όπως το κάπνισμα αλλαντικών, μέσα σε ένα δωμάτιο, που η ανάσα δυσκολεύεται πολύ, λόγω του καπνού,
και στο οποίο γίνεται εκτροφή χοίρων
και καλλιεργούν ένα πολύ όμορφο κήπο,
μία αποθήκη σιτηρών του 1685
και ένα σπίτι κάποιου βιοτέχνη του 1778.
Σε αυτό το σπίτι, λειτούργησε κάποτε φαρμακείο και σήμερα έχει σχετικές εκθέσεις
και πουλάει βότανα, καλλυντικά, σαπούνια, ροφήματα από λουλούδια και διάφορα αρωματικά κλπ.
Απ’ έξω υπάρχει και ένα κήπος, όπου καλλιεργούν διάφορα βότανα.
Σειρά είχαν τα κτίρια από το Κεντρικό Μίτελαντ (Zentrales Mittelland). Είδαμε τα 4 κτίρια από αυτή την περιοχή,
όπως το αγροτόσπιτο του 1609
και αυτό του 1630,
μέσα στο οποίο υπάρχει εργαστήριο καπέλων.
Συνεχίσαμε με ένα αγροτόσπιτο
του 1675 από την περιοχή του Ιούρα (Jura),
πολύ εντυπωσιακό μέσα, για να συνεχίσουμε προς τα κτίρια από το Δυτικό Μίτελαντ (Westliches Mittelland).
Το μονοπάτι, που συνδέει τα κτίρια από τον Ιούρα, με αυτά από το Δυτικό Μίτελαντ, είναι μια ανηφόρα, που σου βγάζει την ψυχή. Ειδικά αν έχεις να σπρώξεις αναπηρικό αμαξίδιο, τότε μιλάμε για τεστ κοπώσεως κανονικό!
Εδώ, ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση, που αφορά την προσβασιμότητα του μουσείου. Η Ελβετία, γενικά, είναι από τις χώρες, που κάνει μεγάλη προσπάθεια για να μην εμποδίζονται οι πολίτες, όποιο πρόβλημα κι αν έχουν, να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε δραστηριότητα. Στο συγκεκριμένο μουσείο, τα κτίρια είναι παλιά, που σημαίνει πως πολλά δεν είναι προσβάσιμα και κάποια είναι εν μέρει. Για την διευκόλυνση των ΑΜΕΑ έχουν εκδώσει ειδικό χάρτη, όπου αναγράφονται τα προσβάσιμα κτίρια, αλλά και οι κλίσεις των μονοπατιών, που ενώνουν τα διάφορα τμήματα.
Το μονοπάτι που περπατάγαμε, σύμφωνα με το χάρτη, είχε τη μεγαλύτερη κλίση, απ’ όλες τις διαδρομές του μουσείου. 16%!!! Αφού ανεβήκαμε όλη αυτή την απότομη ανηφόρα,
βρήκαμε ένα χώρο, που είναι διαμορφωμένος για πικνίκ.
Χώρος για μπάρμπεκιου, παγκάκια και δροσιά. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε και ο Werner έβγαλε τα σάντουιτς, που είχε μαζί. Αφού κολατσίσαμε και ήρθαμε στα συγκαλά μας, είπαμε να συνεχίσουμε.
Το πρώτο κτίριο από το Δυτικό Μίτελαντ (Westliches Mittelland) που είδαμε, ήταν ένας φούρνος του 19ου αι.
Σε ένα από τα δωμάτιά του έχουν βάλει αντίγραφα παραδοσιακών παιγνιδιών, τα οποία, τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να παίξουν, όπως τα ξυλοπόδαρα, που κάποια παιδιά είχαν πάρει, μαζί κι ένας κύριος κάποιας ηλικίας και έπαιζαν, απ’ έξω!
Είδαμε ακόμα δύο αποθήκες, η μία ημιυπόγεια για αποθήκευση λάχανων (19ος αι.)
και η άλλη για δημητριακά (1652) και δύο ακόμα αγροτόσπιτα.


Το ένα είναι του 1790,
με ένα κτίριο του 1803, που ήταν για διάφορες χρήσεις
και δίπλα ένα χωράφι με καπνό.
Το άλλο αγροτόσπιτο είναι του 1800, όπου μπήκαμε για λίγη σούπα (!!!).
Σε ένα χαμηλοτάβανο δωμάτιο, με βαριά ξύλινα τραπέζια και καρέκλες, ένας αρκετά ψηλόσωμος άντρας, μαγειρεύει χορτόσουπα, σε μια μαρμίτα, που κρέμεται πάνω από τη φωτιά. Η σούπα ήταν πολύ νόστιμη και δωρεάν. Αν ήθελες, έριχνες κάποια κέρματα σε ένα μπολ, που ήταν πάνω στο τραπέζι, γι αυτό στο σκοπό. Εκεί η αφεντιά μου, έγινε ο πρωταγωνιστής ενός αστείου επεισοδίου. Δεν ξέρω γιατί, νόμισα πως στο τέλος ο καθένας έπρεπε να πλύνει το πιάτο και το κουτάλι του. Πήρα λοιπόν τα πιάτα και τα κουτάλια και των τεσσάρων μας, πήγα στο νεροχύτη και άρχισα να τα πλένω. Όλοι με κοίταζαν με απορία και στη συνέχεια γελώντας. Ο μάγειρας με πλησίασε και έβγαλε να μου δώσει, ένα κέρμα. Κατάλαβα την γκάφα μου, και αφού τελείωσα το πλύσιμο, γέλασα κι εγώ με τον εαυτό μου, ευχαρίστησα για το κέρμα και το έριξα στο μπολ με τα φιλοδωρήματα.

Μετά «τον άρτο και το θέαμα», βγήκαμε πάλι έξω.

Από το σημείο αυτό φαίνονται πολύ καλά οι απέναντι γκρεμοί και ο εντυπωσιακός καταρράκτης Reichenbach, έξω από το Meiringen. Στον καταρράκτη αυτόν, ο Sir Arthur Conan Doyle βάζει τον καθηγητή Moriarty να σκοτώνει τον διάσημο ήρωα των ιστοριών του, Sherlock Holmes. Είχαμε πάει το 2009 να δούμε (από μακριά) τον καταρράκτη. Τελικά, από εκεί που ήμασταν τώρα, φαίνεται καλύτερα. 

Την ώρα που χαζεύαμε τον καταρράκτη, ένα μαχητικό της Ελβετικής Πολεμικής Αεροπορίας πετούσε χαμηλά μέσα στην κοιλάδα, παίρνοντάς μας τα αυτιά, κάτι που γινόταν συνέχεια όση ώρα ήμασταν στο Μουσείο. «Λυσσάξανε»!!

Συνεχίσαμε κάνοντας ένα ακόμα κομμάτι της πεζοπορικής μας διαδρομής εκείνης της μέρας,
μέσα στο δάσος και φτάσαμε στα κτίρια από την Κεντρική Ελβετία.
Είδαμε ένα σπίτι του 19ου αι
και απ’ έξω μια γούρνα με λάσπη, με γουρούνες και γουρουνάκια.
Λίγα μέτρα πιο κει, στριφογύρναγε ένα καρουσέλ. Η χαρά των παιδιών!
Σε ένα εντυπωσιακό κτίριο του 1891, στεγάζεται το εστιατόριο Degen. Εκεί κάτσαμε για καφέ και γλυκό. Τα γλυκά που πήραμε, ήταν σκέτη κόλαση!
Η κούραση είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια της και αποφασίσαμε πως αρκετό ποδαρόδρομο κάναμε για σήμερα. Θέλαμε όμως να δούμε λίγο ακόμα (το μουσείο δεν το γυρνάς σε μια μέρα) και αποφασίσαμε να κάνουμε το υπόλοιπο, εποχούμενοι! Ο Werner και η Anita θα γύριζαν ποδαράτα, ενώ εμείς θα παίρναμε την άμαξα μέχρι την ανατολική είσοδο και από εκεί πίσω, μέχρι τη δυτική, για να βρεθούμε και πάλι.
Η άμαξα προσφέρει τις βόλτες της δωρεάν. Ανεβήκαμε και ξεκινήσαμε. Περάσαμε πρώτα από τα κτίρια της περιοχής των Βερναίων Όμπερλαντ (Berner Oberland), των ορεινών όγκων κοντά στη Βέρνη.
Ένα σιδηρουργείο του 19ου αι.
και ένα εργαστήριο κατασκευής σχοινιών του 1896 ήταν στο δρόμο μας για να ακολουθήσουν τα κτίρια της περιοχής Wallis (Valais), στα νότια και δυτικά της χώρας. Λίγα τα κτίρια από αυτή την περιοχή.
Ενδιαφέρουσα φιγούρα αυτή της εκκλησίας του 18ου αι.
Έτσι φτάσαμε στην ανατολική είσοδο. Η άμαξα μας άφησε για να κάνει πάλι το δρομολόγιό της και θα μας έβρισκε και πάλι μετά από περίπου μισή ώρα.
Έξω από την είσοδο έχει ένα πάρκινγκ και μερικά μαγαζιά με αναμνηστικά.
Μαζί κι ένα με σοκολάτες,
στο οποίο υπάρχει και μηχανή που δουλεύει συνεχώς το υλικό. Πήραμε μερικές σοκολάτες (κάτι ψηλά, γιατί οι τιμές…….) και πήγαμε για κανένα αναμνηστικό και δωράκια. Αφού ψωνίσαμε κάτσαμε σε ένα παγκάκι περιμένοντας την άμαξα,
που ήρθε μετά από λίγο, γεμάτη. Ξεφόρτωσε, ανεβήκαμε και μπήκαμε ξανά στο χώρο του μουσείου. Η διαδρομή είχε και μερικά κομμάτια που δεν είχαμε περάσει και σύντομα φτάσαμε στη δυτική είσοδο.
Χαζέψαμε τις αγελάδες, μέχρι να ξεπαρκάρει ο Werner και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Το απόγευμα είχε προχωρήσει και το φως σιγά-σιγά λιγόστευε.
Κινηθήκαμε δυτικά, περάσαμε τις δύο λίμνες και στρίψαμε προς τα νότια. Λίγο πριν την πόλη Kandersteg, στρίψαμε δεξιά μέχρι ένα άλλο πυκνό δάσος με μια μικρή λίμνη, την Blausee.
Ένα δρομάκι, ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση και βράχια οδηγεί στη λίμνη.
Η λίμνη έχει απίθανα καθαρά νερά
και το τοπίο γενικά είναι μαγικό
με ένα πολύ όμορφο ποτάμι, που περνά εκεί δίπλα. Έχει ένα ξενοδοχείο με εστιατόριο,
που σερβίρει πέστροφα βιολογικής εκτροφής, που παράγουν οι ίδιοι στο διπλανό εκτροφείο. Βέβαια το εστιατόριο είναι γκουρμέ και πολύ, μα πάρα πολύ ακριβό!
Πληρώσαμε για δείπνο τριών πιάτων και κρασί, πάνω από 70 ΕΥΡΩ το άτομο (!!!!!) Βέβαια η Ελβετία είναι απλησίαστη, για τα δικά μας δεδομένα, αλλά αυτό το μαγαζί ήταν πολύ ακριβό και για τους ντόπιους.
Όταν βγήκαμε είχε νυχτώσει για τα καλά και είχαν ανάψει τα φώτα στη λίμνη. Περίμενα να ξεπεταχτούν από ένα γύρω τα μικρά ξωτικά των βουνών, για να μας καληνυχτίσουν, μιας και μας έκαναν την τιμή να μας καλοδεχτούν στα μέρη τους!
Η βροχή που έπιασε λίγο πριν τη Βέρνη δεν μπόρεσε να θολώσει τις μαγικές εικόνες του αποχαιρετισμού.
Καληνύχτα!  


Περισσότερες φωτογραφίες https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SWITZERLANDA35102013


(το ταξίδι συνεχίζεται
στο Βέρνη, η πρωτεύουσα! )
 

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!



1 σχόλιο:

  1. Υπέροχο Δήμο!!!
    Το ρούφηξα κυριολεκτικά! Αγαπώ πολύ τα Freelands Museum και έχω επισκεφθεί πάρα πολλά, που όντως στην βόρεια κυρίως Ευρώπη, τα συνηθίζουν πολύ.
    Πολύ μεγάλος χώρος και ενδιαφέρων!
    Εμείς λατρεύουμε την Ελβετία και έχουμε πει πολλές φορές ότι αν μπορούσαμε, θα θέλαμε να έχουμε ένα σπίτι εκεί! Όνειρο βέβαια, αλλά είναι υπέροχη!
    θα περιμένω την συνέχεια....
    Ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...