6-7 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη των Φώτων
Στο Πόρτο Χέλι στην Ερμιόνη
κι από την Κόστα στο Γαλατά
τραγουδούσε η Καίτη Χωματά στο γνωστό παλιό τραγούδι. Από μικρός άκουγα το τραγούδι και ήθελα να πάω στα μέρη αυτά. Πήγα στο Πόρτο Χέλι στα προεφηβικά μου χρόνια ημερήσια εκδρομή με το φροντιστήριο αγγλικών.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για ένα διήμερο στην περιοχή. Οι γιορτές του 2010-2011 φτάνανε στο τέλος τους, ήρθε η γιορτή των Φώτων και εμείς με τους φίλους μας ξεκινάμε νωρίς το πρωί.
Κάτι η κρίση, κάτι τα αυξημένα διόδια, παίρνουμε την παλιά εθνική για Κόρινθο.
Στους Αγίους Θεοδώρους ένα μικρό μποτιλιάρισμα για να περάσει η πομπή που πάει να αγιάσει τα νερά της θάλασσας. Μετά τον Ισθμό παίρνουμε το δρόμο προς Επίδαυρο. Πανέμορφη διαδρομή, μέσα στο πευκοδάσος και αρκετές φορές με τη θάλασσα του Σαρωνικού αριστερά και κάτω μας. Πρώτη μας στάση το στέκι μας πάνω από την Παλαιά Επίδαυρο. Η θέα ανεπανάληπτη! Ίσως μια από τις ωραιότερες που έχω δει στα ταξίδια μου. Είχε απρόβλεπτα πολύ κόσμο. Ήπιαμε τον καφέ μας και συνεχίσαμε. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω παίρνουμε τον ορεινό δρόμο φεύγοντας προσωρινά από τη θάλασσα. Περνάμε από τα πρώτα «ορεινά» χωριά με γνωστότερο την Τραχειά με τα ωραία και πολλά τυροκομικά της, το Νεοχώρι και στην ταμπέλα που δείχνει προς το χωριό Δίδυμα στρίβουμε για το πρώτο μας αξιοθέατο.
Έξω από το χωριό Δίδυμα υπάρχουν δύο Δολίνες. Η δολίνη είναι σπηλαιώδες κοίλωμα στην επιφάνεια της γης χωρίς οροφή.
Η μία δολίνη της περιοχής φαίνεται από μακριά με το τεράστιο «στόμα» της να χάσκει στην πλαγιά, ενώ η δεύτερη βρίσκεται λίγο πριν και δεν φαίνεται. Ακολουθώντας τις ταμπέλες της αρχαιολογικής υπηρεσίας, μπήκαμε στο μικρού μήκους χωματόδρομο και σταματήσαμε στην «είσοδο» του δεύτερου σπηλαίου.
Μια μεταλλική καγκελόπορτα ανοίγει σε μια στοά με σκαλιά λαξευμένη στο βράχο που σε λίγα μέτρα ανοίγει στο σπήλαιο.
Σ’αυτό υπάρχουν πεύκα και βελανιδιές και στις δυο πλευρές του δύο εκκλησάκια μέσα στο βράχο. Δίπλα στη σκάλα στη νότια πλευρά του σπηλαίου ο Άγιος Γεώργιος με υπολείμματα τοιχογραφιών και απέναντι στη βόρεια πλευρά, αυτό της Μεταμόρφωσης. Πραγματικά το τοπίο είναι πολύ όμορφο και χαρίζει μερικές στιγμές με μοναδικές εικόνες. Άξιζε πραγματικά η παράκαμψη.
Και πάλι στο δρόμο, περνάμε το χωριό Φούρνοι και σε λίγο φτάσαμε στην πρωτεύουσα της περιοχής, το Κρανίδι. Όπως γράφει και ο οδηγός μου «μοιάζει με νησί που.... μάλωσε με τα υπόλοιπα νησάκια του Αργοσαρωνικού και υποδύεται την πόλη!».
Σκαρφαλωμένη στους γύρω λόφους με ανηφορικά στενά δρομάκια, όμορφα σπίτια, ανεμόμυλους στα γύρω και μικρές πλατείες θυμίζει πράγματι νησί. Βέβαια αυτό έχει την εξήγησή του μιας και οι Κρανιδιώτες παλαιότερα, εκτός από τη γεωργία και την κτηνοτροφία ανέπτυξαν πολύ το εμπόριο με το στόλο που είχαν και όργωναν με αυτόν τις θάλασσες. Πρωταγωνίστησε στον αγώνα του 1821 και στο διάστημα 1823-24 υπήρξε έδρα του Βουλευτικού και Εκτελεστικού Σώματος της Ελλάδας. Αναπτύχθηκε γύρω από την εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Πρόδρομου που είναι σήμερα η μητρόπολη. Από εκεί πάνω δεσπόζει και ελέγχει όλη την Ερμιονίδα.
Αφού μπλέξαμε στα στενά και περιπλανηθήκαμε μέσα στην πόλη ψάχνοντας τη Μητρόπολη τελικά φτάσαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο στο χώρο που έχει διαμορφωθεί εκεί. Η εκκλησία κλειστή αλλά η θέα το κάτι άλλο.
Όλη σχεδόν η πόλη μέχρι τη θάλασσα.
Στα υψώματα γύρω όμορφα συντηρημένοι ανεμόμυλοι με τις κόκκινες στέγες τους στέκουν φύλακές της. Πραγματικά δεν γνώριζα και δεν περίμενα ότι το Κρανίδι είναι τόσο γραφικό.
Περασμένο μεσημέρι πια και με το στομάχι να διαμαρτύρεται έντονα, ξεκινήσαμε για την Ερμιόνη. Εκεί θα μέναμε το βράδυ. Φτάσαμε κατευθείαν στη νότια πλευρά της κωμόπολης και κάτσαμε για το ψαράκι μας.
Η Ερμιόνη είναι χτισμένη πάνω σε μια πολύ στενόμακρη χερσόνησο. Η άκρη της καταλαμβάνεται από ένα πευκοδάσος μέσα στο οποίο έχουν βρεθεί λίγα μόνο αρχαιοελληνικά ερείπια. Το υπόλοιπο της χερσονήσου καλύπτεται από τον οικισμό που και αυτός έχει χαρακτήρα νησιωτικό. Στη βόρεια πλευρά της είναι και το λιμάνι της. Βόρεια και νότια της ΅Ερμιόνης άλλες δύο χερσόνησοι σχηματίζουν ένα κόλπο σε σχήμα Ε που βλέπει προς τα ανατολικά. Το άνοιγμα του κόλπου κλείνει η νησίδα Δοκός, γνωστή για το αρχαιοελληνικό ναυάγιο που έχει βρεθεί εκεί.
Μετά το φαΐ πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματά μας στη συμπαθητική πανσιόν με το ευγενικό και εξυπηρετικό ζευγάρι των ιδιοκτητών (http://www.zoepension.gr/ ).
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν ξεκινήσαμε να πάμε για καφέ στο Πόρτο Χέλι. Το Πόρτο Χέλι είναι ένα πολύ γνωστό και κοσμοπολίτικο τουριστικό θέρετρο εδώ και δεκαετίες. Προσωπικά βρήκα τον οικισμό υπερβολικά τουριστικό. Πρώτη φορά είδα τόσα πολλά μεσιτικά και τεχνικά-οικοδομικά γραφεία και μάλιστα στην παραλία. Και στην Ερμιόνη έχει πολλά αλλά εκεί είναι το κάτι άλλο. Αυτό όμως που είναι πάρα πολύ όμορφο είναι το τοπίο με τα πολλά δέντρα και το πράσινο. Σε όλη την περιοχή κυριαρχεί η καλλιέργεια της ελιάς και των εσπεριδοειδών. Είναι γνωστή άλλωστε όλη η Αργολίδα για τα πολλά εσπεριδοειδή της αλλά και τα πολλά και εξαιρετικά λάδια της.
Φτάσαμε και κάτσαμε για καφέ. Μέχρι να έρθει ο καφές βγήκα για μερικές φωτογραφίες. Είχε σχεδόν νυχτώσει και έτσι ασχολήθηκα με το αγαπημένο μου είδος. Τις νυχτερινές λήψεις. Οι εικόνες εκείνης της ώρας μου έδωσαν πολύ και καλό υλικό.
Μετά τον καφέ ξανά πίσω στην Ερμιόνη για να φάμε και μετά ύπνο.
Πριν πέσω βγήκα για μερικές ακόμα νυχτερινές λήψεις.
Τα σοκάκια, αλλά και το λιμάνι έρημα και ήσυχα.
Ήταν το καλύτερο ηρεμιστικό πριν πάω για ύπνο.
Καλή μας νύχτα λοιπόν.
Παρασκευή του Αη Γιαννιού
Σηκώθηκα νωρίς και βγήκα να περπατήσω στα σοκάκια. Εργάσιμη μέρα και καλημέρισα αρκετούς οικονομικούς μετανάστες που πήγαιναν για δουλειά. Παντού έρημα και ήσυχα με τη μέρα να προδιαγράφεται λαμπρή. Βέβαια η πρωινή ψυχρούλα ήταν αρκετά αισθητή.
Ανέβηκα μέχρι την γειτονιά που βρίσκεται στα πιο ψηλά. Πολύ όμορφες οι εικόνες από το νησιώτικο χαρακτήρα του οικισμού.
Και έγιναν ακόμα πιο ωραίες όταν βγήκε ο ήλιος και κοκκίνισε ο ουρανός με τα λίγα του σύννεφα. Η φωτογραφική μηχανή πήρα «φωτιά» σε εκείνη την πρωινή βόλτα. Πέρασε σχεδόν μια ώρα και γύρισα γιατί έπρεπε να ετοιμαστούμε να φύγουμε.
Μετά το πρωινό, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Η μέρα ηλιόλουστη και θαυμάσια. Ιδανική για εκδρομή. Πρώτη μας στάση ο ανεμόμυλος πάνω από την εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, απέναντι ακριβώς από την κωμόπολη.
Από τη θέση αυτή φαίνεται όλη η Ερμιόνη και η Πετροθάλασσα πίσω της. Θαυμάσαμε τη θέα βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και συνεχίσαμε.
Επόμενη στάση το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων που βρίσκεται 4 χιλιόμετρα από την Ερμιόνη στο δρόμο για το Πόρτο Χέλι. Η διαδρομή μέσα στα περιβόλια με τις πορτοκαλιές, τις λεμονιές και τις ροδιές. Δεν το ήξερα πως η Ερμιόνη παράγει μεγάλες ποσότητες ροδιών. Μεγάλες εκτάσεις με ροδιές, γυμνές αυτή την εποχή, αλλά φανερά περιποιημένες είναι γύρω από την κωμόπολη. Μέσα σε πυκνό πράσινο και το μοναστήρι. Ιδρύθηκε τον 11ο ή 14ο αιώνα και τοιχογραφήθηκε τον 16ο.
Σήμερα είναι γυναικεία μονή και είναι πολύ περιποιημένη. Το καθολικό είναι πολύ ενδιαφέρον με ωραίες αν και μαυρισμένες και ασυντήρητες τοιχογραφίες και ωραίο ξυλόγλυπτο και χρυσοντυμένο τέμπλο.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το Κρανίδι και στρίψαμε να πάμε στην Κοιλάδα. Είναι ένας μικρός ψαράδικος οικισμός στα δυτικά της Ερμιονίδας, στη νότια πλευρά ενός κλειστού κόλπου σε μια θάλασσα που παράγει πολύ ψάρι και θαλασσινά. Την προηγουμένη είχαμε απολαύσει την πεντανόστιμη, μικρή κόκκινη γαρίδα της περιοχής.
Ο κόλπος κλείνει από ένα νησάκι καταπράσινο, την Κορωνίδα, που είναι ιδιοκτησία κάποιου εφοπλιστή. Η βόρεια πλευρά του κόλπου είναι βραχώδης και το μάτι πέφτει αμέσως στο μεγάλο άνοιγμα μιας σπηλιάς μερικές δεκάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Είναι το σπήλαιο Φράχθι, ένα σπουδαίο μνημείο της προϊστορίας. Εκεί βρέθηκε ο αρχαιότερος, ολόκληρος σκελετός στην Ελλάδα. Του 8000π.Χ. (!). Αποτελούσε δε διαμετακομιστικό κέντρο στη μεταφορά του οψιδιανού, του σπουδαίου αυτού πετρώματος με το οποίο έφτιαχναν εργαλεία οι άνθρωποι της Νεολιθικής εποχής, από τη Μήλο προς τους διάφορους Νεολιθικούς οικισμούς του Ελλαδικού χώρου. Για να πάει κάποιος πρέπει ή να πάει με βάρκα από την Κοιλάδα και μετά να σκαρφαλώσει ή να πάει γύρω γύρω με τα πόδια.
Η ησυχία μέσα στο χωριό έσπασε μόνο όταν ένας μανάβης που ήρθε με το αγροτικό του έβαλε σκυλάδικα.
Ένας άλλος με το γαϊδουράκι του φάνηκε διαλαλώντας τα πορτοκάλια του. Ήταν μια εικόνα από άλλες εποχές.
Κάτσαμε για ένα καφέ, κάναμε τη βόλτα μας, βγάλαμε κι εδώ πολλές φωτογραφίες και αφού ταλαντευτήκαμε ποιο δρόμο να πάρουμε για την επιστροφή ξεκινήσαμε και πάλι για την Ερμιόνη (!!!!). Είχαμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε τη νοτιοανατολική ακτή προς Γαλατά και από εκεί Παλαιά Επίδαυρο και Αθήνα.
Παράλληλα προς την ακτή μια στενόμακρη σιλουέτα στον ορίζοντα. Η Ύδρα! Οι περιοχές που περνάει ο δρόμος ένας μεγάλος ελαιώνας. Αν και αρχές Ιανουαρίου το έδαφος κάτω από τις ελιές πράσινο με πολλά λουλούδια να έχουν ανθίσει (!!!!). Σημεία των καιρών; Ποιος ξέρει; Οι ακτές σε πολλά μέρη είναι βαλτώδεις.
Εκτός από την Ύδρα στο βάθος, αρκετές βραχονησίδες, μικρές και μεγάλες στολίζουν με την παρουσία τους την εικόνα μπροστά μας. Στη νοτιοανατολική άκρη της χερσονήσου δρόμος στρίβει αριστερά και προσωρινά απομακρύνεται από τη θάλασσα. Το τοπίο αλλάζει και γίνεται πιο «ορεινό». Άλλωστε μπήκαμε στο νομό του Πειραιά (!!!!). Ναι ακόμα στην Πελοπόννησο είμαστε. Αυτά τα τρελά μόνο στην Ελλάδα μπορούν να συμβούν. Κομμάτι της Στερεάς (περιοχή Λουτρακίου-Περαχώρας) να ανήκει σε πελοποννησιακό νομό και κομμάτι της Πελοποννήσου αλλά και των Επτανήσων (!!!!) στον Πειραιά. Φυσικά αναφέρομαι στις περιοχές της Τροιζηνίας, του Πόρου και του Γαλατά, των Μεθάνων αλλά και στα Κύθηρα.
Εμείς συνεχίζουμε με βόρεια κατεύθυνση και σε λίγα χιλιόμετρα φαίνεται στο βάθος το νησάκι του Πόρου.
Χωρίς να σταματήσουμε περνάμε μέσα από τον Γαλατά, τη διασταύρωση για Μέθανα και λίγο μετά μπαίνουμε στην Παλαιά Επίδαυρο. Είμαστε και πάλι στην Πελοπόννησο (!).
Στο λιμανάκι κάτσαμε για το ψαράκι μας.
Κάναμε τη βόλτα μας στην ήσυχη παραλία και πάλι στο δρόμο για το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας. Μια μικρή στάση για καφέ στο δρόμο και φτάνουμε στο σπίτι μας, όταν έχει πια νυχτώσει. Καλή χρονιά, γεμάτη με ταξίδια!!!!
Το Βίντεο από την εκδρομή μας
Περισσότερες φωτογραφίες: http://picasaweb.google.com/dimoshellas2/Argolis6712011#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου