το δισάκι μου στον ώμο...: Της Όχης οι ιδιαίτερες ομορφιές!!

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Της Όχης οι ιδιαίτερες ομορφιές!!

Πεζοπορικές διαδρομές 1993-1996

( Σελίδες από τα παλιά ταξιδιωτικά μου ημερολόγια )

Στη Νότια Εύβοια είναι ένα βουνό. Η Όχη. Δεν είναι πολύ ψηλό. Μόνο 1398 μέτρα. Κατεβαίνει προς τη θάλασσα απότομα, σχηματίζοντας βραχώδεις ακτές με κόλπους και ακρωτήρια και όμορφες κρυφές αμμουδιές. Μερικές από αυτές θέλουν κόπο για να τις προσεγγίσεις. Στα βόρεια καταλήγει στο περιβόητο ακρωτήρι του Καφηρέα ή όπως είναι πιο γνωστό, του Καβοντόρου. Παρ’ όλο που το βουνό έχει πολύ πέτρα, έχει και νερά που σχηματίζουν καταπράσινες ρεματιές. Έχει και πολλά αξιοθέατα. Μνημεία ξεχωριστά, που σαν κι αυτά δεν θα βρεις αλλού.

Πηγαίνοντας εδώ και πολλά χρόνια, κάθε χρόνο για διακοπές στην Κάρυστο, περπάτησα κι εγώ τα άγρια, αλλά τόσο όμορφα, χώματα της Όχης και κολύμπησα σε νερά μοναδικής καθαρότητας και χρωμάτων. Τέσσερις λοιπόν από αυτές τις πεζοπορικές διαδρομές παρουσιάζω εδώ, Ελπίζω να σταθούν η αιτία να περπατήσουν κι άλλοι στις περιοχές αυτές. Δύο βέβαια είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και πολύς κόσμος τις πραγματοποιεί κάθε χρόνο. Αυτή στην κορυφή και αυτής στο φαράγγι τους Δημοσάρη. Τη δεύτερη συνήθως κατεβαίνοντας και όχι όπως την έκανα εγώ. Καλές πορείες νάχουμε λοιπόν όλοι, στην Όχη και τα άλλα υπέροχα ελληνικά βουνά!!

1. Στην Όχη για τσάι

7 Ιουλίου 1993

Η πρόταση του παλιού δάσκαλου από την Κάρυστο, Δημήτρη Κέκκη ήταν πολύ δελεαστική. Ανάβαση στην Όχη για να μαζέψουμε τσάι. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!

Μέσα στη νύχτα ξεκινήσαμε. Ήταν 4.30 το πρωί όταν αφήσαμε το αυτοκίνητο στην πηγή των Αγίων Θεοδώρων πάνω από το χωριό Μύλοι. Τρεις μέρες μετά την πανσέληνο και το φεγγάρι, καταμεσής του ουρανού, έκανε τη νύχτα, μέρα! Πήραμε το μονοπάτι που χρησιμοποιούσαν παλιά για να πάνε στου Καλιανού και στα άλλα χωριά του Καβοντόρου, που σε πολλά σημεία διατηρείται ακόμα το καλντερίμι. Αριστερά και δεξιά προσπεράσαμε τουλάχιστον έξι παλιά λατομεία μαρμάρου που λειτουργούσαν από τη Ρωμαϊκή εποχή. Το έδαφος είναι εξαιρετικά πετρώδες και η βλάστηση η τυπική μεσογειακή θαμνώδης. Ρείκια, Κισούρια, Θυμάρι, Θρούμπι, Ασπάλαθοι, Αστιβιές κ.ά. Η κατεύθυνσή μας ήταν ΒΔ. Δεξιά, στην απέναντι πλαγιά αφήσαμε τους Κυλίνδρους. Όσο ανεβαίναμε άρχισε να ξημερώνει. Βγήκε ο Αυγερινός, και λίγο πριν τις 6 ακούσαμε πίσω μας τον ήχο της μηχανής του καραβιού που ξεκίναγε για το πρώτο ταξίδι της ημέρας. Κοιτάξαμε πίσω την όμορφη εικόνα. Η θάλασσα λάδι, η Κάρυστος φωτισμένη και το καράβι καθρεφτίζονταν στα νερά, αφήνοντας μια γραμμή πίσω του. Πλησιάζαμε στην κορυφογραμμή, πίσω από την οποία ήταν το τσάι. Όταν συναντήσαμε τον χωματόδρομο που πάει προς τα δεξιά σε ένα κονάκι (στάνη) και την πηγή που είναι δίπλα του, πετάχτηκα να γεμίσω τα παγούρια. Μια ρεματιά γεμάτη πλατάνια ξεκινάει από την πηγή και «κατρακυλάει» προς τα νότια. Γύρισα στους άλλους που είχαν περάσει την κορυφογραμμή. Το τοπίο γεμάτο πέτρες, ασπάλαθους και τσάι. Πολύ τσάι!

Για μιάμιση ώρα μαζεύαμε και μαζέψαμε αρκετό. Το φορτωθήκαμε και πήγαμε στο κονάκι να κάτσουμε να ξεκουραστούμε. Όσο ακόμα είχε δροσιά πετάχτηκα με το δάσκαλο να μαζέψουμε ρίγανη. Τραβερσάραμε την πλαγιά με κατεύθυνση Ανατολικά – ΝΑ και φτάσαμε στη ρεματιά που περνάει κάτω από τους Κυλίνδρους. Από τη ρεματιά μέχρι πάνω σχεδόν στους Κυλίνδρους, εκτείνεται ένα όμορφο δάσος με Αριές (είδος αειθαλούς βελανιδιάς). Δεξιά και αριστερά της ρεματιάς ο τόπος είναι γεμάτος ασπάλαθους, φτέρες και ρίγανη. Πολύ και φουντωμένη ρίγανη. Μαζέψαμε κάμποση και μετά κατέβηκα να βρω την πηγή. Το νερό βγαίνει από τη ρίζα ενός πλάτανου. Έσκυψα να πια νερό και ήρθα μούρη με μούρη με ένα τεράστιο καφετί βάτραχο που με κοιτούσε αγέρωχος από τη ρίζα που καθόταν. Τον τράβηξα μια φωτογραφία, ήπια φρέσκο δροσερό νερό και γύρισα για να πάμε πίσω στο κονάκι.

Κάτσαμε και κολατσίσαμε. Λιτό και νόστιμο ελληνικό κολατσιό. Ψωμί, τυρί, αυγά, ντομάτες και αγγουράκια! Και πολύ και δροσερό νερό! Ελληνικό καλοκαίρι!! Ήταν περασμένες 10 όταν ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Στην αρχή ήταν καλά μέσα στη σκιά της ρεματιάς. Μετά όμως βγήκαμε στο ξέφωτο και για μία ώρα μας έψησε για τα καλά ο ήλιος. Στις 11.30 φτάσαμε στους Αγίους Θεοδώρους. Πλυθήκαμε στην πηγή, ήπιαμε νερό να ξεδιψάσουμε από την κάψα και φορτώσαμε στο αυτοκίνητο. Μεσημεράκι φτάσαμε στην Κάρυστο. Ήταν όμορφα εκεί πάνω. Εξασφαλίσαμε και το τσάι και τη ρίγανη της χρονιάς και ελπίζουμε να ήμαστε καλά και του χρόνου να το επαναλάβουμε!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για μερικά ακόμα χρόνια πηγαίναμε για τσάι. Για μερικά χρόνια η εξόρμηση μας ήταν με παρόμοιες συνθήκες. Μετά άνοιξε ο δρόμος για το φαράγγι και το τσάι έγινε πιο προσιτό με το αυτοκίνητο πια.

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/olddiaries/Evia771993

2. Στο φαράγγι του Δημοσάρη

8 Αυγούστου 1995

Νωρίς το πρωί με μερικούς φίλους ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για Καλλιανού, στον Καβοντόρο. Λίγο πριν στρίψαμε δεξιά προς Λενοσαίους.. Ο δρόμος σταματά λίγο πριν το χωριό που είναι χτισμένο μέσα στη ρεματιά του Δημοσάρη ποταμού. Παντού πολύ πράσινο!! Το χωριό έχει ελάχιστα σπίτια και αυτά τα περισσότερα ερείπια. Χαρακτηριστική ήταν η επιγραφή σε ένα τοίχο ερειπίου ότι πουλιέται το σχολείο (!!) και το καφενείο. Περάσαμε το χωριό και στην άλλη άκρη του πήγαμε στην εκκλησία της Παναγίας, που είναι βυζαντινή (σύμφωνα με του; Δ.Φαράντο και Τάκη Παπαμιχαήλ είναι του 1280).

Το μονοπάτι που διασχίζει το χωριό, συνεχίζει σε καλοφτιαγμένο, ανηφορικό καλντερίμι. Προχωρήσαμε έχοντας το ποτάμι δεξιά μας και λίγο πιο μακριά. Σύντομα ήρθαμε δίπλα του. Είναι πολύ όμορφο. Το πράσινο είναι το κυρίαρχο. Τεράστια πλατάνια, κισσοί και άλλα δέντρα και θάμνοι μαζί με τα πολλά νερά σκαλίζουνε, κυριολεκτικά, τα βράχια, δημιουργούν ένα θαυμάσιο τοπίο.

Σε κάποιο σημείο τα βράχια σχηματίζουν κανάλια και μικρούς καταρράκτες και οι ντόπιοι έχουν φτιάξει ένα πρόχειρο, αυτοσχέδιο γεφύρι από δύο κορμούς με πέτρες από πάνω. Λίγο παραπάνω η «Κακιά Σκάλα», ένα απότομο, ανηφορικό σημείο του καλντεριμιού, όπου το περιβάλλον κυριαρχείται από τους εντυπωσιακούς, γκρίζους βράχους.

Κάναμε μια μικρή στάση να ανάψουμε το καντήλι στο εικονοστάσι που βρήκαμε στο δρόμο μας αλλά και άλλες μικρές στάσεις για μιαν ανάσα κάθε φορά και να θαυμάσουμε τις καταπράσινες εικόνες γύρω μας! Είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες που είχαμε αρχίσει την πορεία μας και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Είχαμε περάσει από ένα σημείο που ένα μικρό ρέμα ενώνεται με τον Δημοσάρη. Σε εκείνο το σημείο τα βράχια είναι σαν πλάκες και σχηματίζουν δύο αρκετά μεγάλες βάθρες, με αρκετό νερό για κολύμπι. Εκεί είχαμε αποφασίσει να σταματήσουμε για κολατσιό. Τα παιδιά της παρέας φυσικά δεν περίμεναν και βούτηξαν στα κρύα νερά. Τις πρώτες κραυγές από το σοκ της χαμηλής θερμοκρασίας, ακολούθησαν φωνές παιγνιδιού και χαράς. Ήταν φανερό πως περνούσαν πολύ καλά!! Μια ώρα μετά ξεκινούσαμε. Στο γεφυράκι βρήκαμε και μια ντόπια και κατεβήκαμε παρέα μέχρι το χωριό, όπου πήραμε το αυτοκίνητο. Η εκδρομή μας έκλεισε με μια μικρή στάση στη βρύση του οικισμού Σχινοδαύλια, στον Άγιο Δημήτρη. Λίγο νερό να πιούμε και μερικά βατόμουρα που βρήκαμε, ήταν το καλύτερο κλείσιμο. Στο γυρισμό άλλο ένα ευχάριστο. Το μαντάτο ότι μια καλή μας φίλη γέννησε εκείνη τη μέρα το γιο της. Να της ζήσει!!!

Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.ntua.gr/anemoessa/menu/files/view/dimosaris.pdf
http://www.southevia.gr/el/114/155.html
http://www.servitoros.gr/evia/view.php/587/

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/olddiaries/Evia881995

3. Στην κορυφή της Όχης

16 Αυγούστου 1995

Ξεκινήσαμε στις 6 το πρωί να ανέβουμε στην κορυφή της Όχης. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στους Αγίους Θεοδώρους, πάνω από το χωριό Μύλοι, στα 300 μέτρα υψόμετρο, και ξεκινήσαμε. Είχε λίγο αέρα και αρκετή συννεφιά. Ο καιρός αυτός είναι ιδανικός για πορεία στο βουνό και μάλιστα σε τόπους με λίγη ή καθόλου βλάστηση. Εκεί που αφήσαμε το αυτοκίνητο μια πινακίδα γράφει: «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ 3h». Ήταν 7 όταν φτάσαμε στις «Κολώνες» ή «Κυλίνδρους».

Κύλινδροι, Φεβρουάριος 1993

Μοναδικό μνημείο της αρχαιότητας. Ρωμαϊκό λατομείο του Καρυστινού πράσινου μαρμάρου, όπου φτιάχνανε κυρίως κολώνες. Με άγνωστο τρόπο (υπάρχουν κάποιες θεωρίες για το πώς) τις κατέβαζαν στο λιμάνι και τις φόρτωναν για όπου δη. Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα κλπ. Για άγνωστο λόγο το λατομείο σταμάτησε να δουλεύει και αρκετές από τις κολώνες παρέμειναν εκεί, ξαπλωμένες στον τόπο παραγωγής τους. Κάποια μάλιστα είναι μισολαξεμένη στο βράχο. Η μεγαλύτερη έχει διαστάσεις: περίπου 11 μέτρα μήκος και διάμετρο 1,5 μέτρα (!!!!!).

Το μέρος είναι στάση για αυτούς που κάνουν την ανάβαση, για ξεκούραση, για να περιεργαστούν το λατομείο και για να βγάλουν φωτογραφίες και το λατομείο και όλο τον κόλπο της Καρύστου στα πόδια τους. Έτσι και εμείς κάναμε μια μικρή στάση. Κυρίως να πάρουμε μιαν ανάσα από την ανάβαση, μιας και έχουμε πάει πολλές φορές εκεί πάνω. Εν τω μεταξύ είχε βγει λαμπρός ο ήλιος αλλά εμείς καθόμασταν στη σκιά των βράχων. Από κάτω μας όμως ο τόπος έπαιρνε το ρόδινο χρώμα του ουρανού. Ξεκινήσαμε για ένα κομμάτι ακόμα γερής και συνάμα πολύ εντυπωσιακής ανάβασης. Πρώτα περάσαμε το μικρό δασάκι με Αριές (είδος αειθαλούς βαλανιδιάς) και στη συνέχεια την απότομη φιδογυριστή «Κακιά Σκάλα» Στη συνέχεια διασχίζουμε τη δυτική πλευρά μιας κατάξερης (μάλλον καμένης) ρεματιάς, περνάμε απέναντι και μπαίνουμε σε μια άλλη, κάπως πιο πράσινη. Το μονοπάτι ομαλό, χωρίς ανεβοκατεβάσματα συναντά σε λίγο το χωματόδρομο που πάει στο καταφύγιο. Είναι και το πιο άχαρο κομμάτι της διαδρομής. Είναι 9 όταν φτάνουμε στο καταφύγιο. Βρίσκεται στα 1030 μέτρα υψόμετρο, πάνω ακριβώς από το μοναδικό δάσος καστανιάς της νότιας Εύβοιας, τον Καστανόλογγο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε εγκαταλειφθεί και οι βοσκοί της περιοχής το είχαν μετατρέψει σε στάνη. Ένας νεαρός δάσκαλος όμως, ο Σάκης Μπινιάρης, πήρε την πρωτοβουλία και με άλλους φίλους από την Κάρυστο, το κάνανε και πάλι καταφύγιο. Νάσαι καλά δάσκαλε!! Φυσικά ήταν κλειστό και δεν είχαμε φροντίσει να πάρουμε κλειδιά. Κάτσαμε όμως στη φιλόξενη αυλή του και ξεκουραστήκαμε πριν την τελική φάση της βόλτας μας.

Η θέα από εκεί είναι μαγευτική. Στα πόδια μας το δάσος και στο βάθος το Αιγαίο με την Άνδρο ακριβώς μπροστά μας. Μετά από μισή ώρα ξεκινήσαμε. Το μονοπάτι με αρκετή κλίση αλλά καλά σημαδεμένο (δουλειά του δάσκαλου κι αυτή) με κόκκινα σημάδια και λιθοσωρούς. Το έδαφος ιδιαίτερα πετρώδες. Μετά δε το υψίπεδο της Νεράιδας, έχει μόνο πέτρες, ασπάλαθους, πανύψηλα γαϊδουράγκαθα (!!) και φτέρες (!!). Που βρίσκουν νερό εκεί πάνω είναι ένα μυστήριο! Εν τω μεταξύ όσο ανεβαίνουμε η συννεφιά πυκνώνει. Η κορυφή κρύβεται για τα καλά μέσα στα σύννεφα. Ακολουθούμε τους λιθοσωρούς και λίγα κόκκινα σημάδια, περνάμε στα ριζά των βράχων της κορυφής και μέσα στην ομίχλη διακρίνουμε τα κτίσματα του Προφήτη Ηλία. Χωρίς να σταματήσουμε και σχεδόν στα τυφλά φτάνουμε μετά από λίγα λεπτά στο Δρακόσπιτο. ΚΟΡΥΦΗ!!! Είναι 10.30. Τι κτίσμα Θεέ μου!! Όχι απλά εντυπωσιακό,

Συγκλονιστικό!!! Οι ειδικοί ερίζουν για το πότε φτιάχτηκε. Από την προϊστορία μέχρι την Ελληνιστική εποχή λένε. Σκοπός του; Και εδώ διάφορες απόψεις. Ναός της Ήρας; Φρυκτωρία; Ποιος ξέρει; Πάντως ανασκαφές δεν έχουν γίνει. Κάτι έκανε ο καθηγητής της αρχιτεκτονικής Ν. Μουτσόπουλος και βρήκε κάποια «κύπελλα» που είναι σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο στην Κάρυστο. Σημασία έχει ότι πρόκειται για μοναδική κατασκευή που διατηρείται σε άριστη σχεδόν κατάσταση. Έχει σχεδόν ολόκληρη τη στέγη του, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για αρχαίο κτίσμα. Είναι μεγαλιθικό και χωρίς συνδετικό υλικό (ξερολιθιά). Φτιαγμένο με το εκφορικό σύστημα, απέξω παραλληλεπίπεδο, μέσα με «θολοειδή» στέγη. Είναι χτισμένο σε ένα μικρό πλάτωμα λίγα μόλις μέτρα κάτω από την κορυφή, που είναι προς τα βόρεια στα 1398 μέτρα υψόμετρο και ανάμεσα στην κορυφή και μια δεύτερη και μικρότερη στα νοτιοδυτικά.

Σε αυτές τις δύο κορυφές ανεβήκαμε βγάλαμε φωτογραφίες και μπήκαμε μέσα στο Δρακόσπιτο να κάτσουμε, να ξεκουραστούμε και να τσιμπήσουμε κάτι τις. Η ομίχλη έκανε το τοπίο εξωπραγματικό. Είχες της αίσθηση του κενού. Έβλεπες μόνο γύρω και μετά τίποτα. Αν είναι καθαρά φαίνονται από εκεί πάνω οι ανατολικές Κυκλάδες, μέχρι και τη Μύκονο. Δυστυχώς όμως αυτή τη φορά τίποτα!

Μετά από μια ώρα ξεκινάμε να κατέβουμε. Όχι όμως κατευθείαν. Έχουμε ακόμα να δούμε τα κτίσματα του Προφήτη Ηλία.

Λίγο χαμηλότερα από το Δρακόσπιτο είναι ο ναός του Προφήτη Ηλία και γύρω του κτίσματα με διάφορες χρήσεις. Κυρίως στάνες. Αλλά και κτίσματα για να διανυχτερεύσουν οι προσκυνητές που ανεβαίνουν για τη γιορτή του Αγίου στις 20 Ιουλίου. Και αυτά τα κτίσματα χτισμένα με το ίδιο σύστημα, όπως και το Δρακόσπιτο, φτιαγμένα με το μοναδικό υλικό που υπάρχει εκεί πάνω σε αφθονία. Πέτρα!! Ούτε λάσπη, ούτε τίποτα άλλο. Οι κατασκευές αυτές δείχνουν τη συνέχεια που υπάρχει μέσα στο χρόνο και εξυπηρετεί τις ανάγκες χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα υλικά.

Φύγαμε για την κατάβαση όταν πια ο ήλιος καθάρισε την ατμόσφαιρα. Ευτυχώς φύσαγε ένα αεράκι και έτσι δε νοιώσαμε μεγάλη ζέστη. Δύο μικρά διαλείμματα στο καταφύγιο και τις Κολώνες και 8.30 ώρες αφ’ ότου ξεκινήσαμε το πρωί φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Πριν φύγουμε κάτσαμε δίπλα στην πηγή των Αγίων Θεοδώρων, φάγαμε ένα ροδάκινο, ήπιαμε πολύ νερό και ξεκινήσαμε. Περασμένο μεσημέρι φτάσαμε στην Κάρυστο, μετά από μια από τις πιο ωραίες πεζοπορικές εκδρομές που έχω κάνει. Πάντα τέτοια!!

Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.ntua.gr/anemoessa/menu/files/view/drakospito.pdf
http://www.dirfys.gr/drakospita.html
http://www.southevia.gr/el/115/159.html
http://www.southevia.gr/el/115/160.html

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/olddiaries/Evia1681995

4. Στην παραλία της Αρχάμπολης

16 Αυγούστου 1996

βορειοανατολικά της Όχης ξέραμε για μια παραλία στην οποία καταλήγει μια ρεματιά γεμάτη αρχαία. Κάποιοι από τους φίλους μας είχαν πάει και μας είχαν πει τα καλύτερα. Βέβαια, όπως όλα τα ωραία, θέλει προσπάθεια και κόπο η προσέγγιση της. Περπάτημα σε αρκετά δύσβατο τοπίο για περίπου 2 ώρες..

Την άλλη μέρα της Παναγίας μαζευτήκαμε στην πλατεία της Καρύστου 14 (!) άτομα. Μεγάλοι και παιδιά. Ήταν νωρίς το πρωί και με τα αυτοκίνητα ξεκινήσαμε προς τα ανατολικά. 47,5 χιλιόμετρα μετά φτάσαμε στην περιοχή του χωριού του Καβοντόρου Δράμεσι ή Ευαγγελισμό. Πάνω από το μισό του δρόμου είναι καλός χωματόδρομος.

Περάσαμε το Μετόχι, τον Πλατανιστό (μέχρι εκεί ο άσφαλτος), Αντά και Κόμητο. Μετά το Κόμητο στρίψαμε δεξιά και αφήσαμε τα αυτοκίνητα.

Ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας και περνώντας τη ράχη είδαμε τη χαράδρα της Αρχάμπολης ή Χαρχάμπολης, που ξεκινάει από το χωριό Καψούρι. Μπροστά μας δε βλέπαμε μονοπάτι, μόνο μια απότομη πλαγιά γεμάτη αγκάθια, αστιβιές και ξερολιθιές που οδηγεί στο βάθος της. Τα μόνα ορατά «μονοπάτια» ήταν κάποια γιδόστρατα. Στα αριστερά μας είδαμε κάποια σπηλαιώδη ανοίγματα που σήμερα έχουν μετατραπεί σε στάνες.

Η Αρχάμπολη (από το «Αρχαία Πόλη»), πιστεύεται, πως ήταν εξορυκτικός και μεταλλευτικός οικισμός του 6ου ή 7ου π.Χ. αιώνα. Τα ίχνη που μαρτυρούν τις παραπάνω δραστηριότητες είναι πολλά.

Αρχίσαμε τη δύσκολη και επίπονη κάθοδό μας στον καυτό ήλιο και φτάσαμε στο βάθος της ρεματιάς στη σκιά των δέντρων που υπάρχουν εκεί.

Η ρεματιά δεν είχε νερό και έτσι αρχίσαμε την πορεία μέσα στην κοίτη της, σ’ ένα πολύ εντυπωσιακό φαράγγι με κάθετα τοιχώματα δεξιά κι αριστερά. Ψηλά στον ουρανό έφερναν συνεχώς βόλτες κάποια γεράκια. Το τοπίο ήταν πολύ άγριο και επιβλητικό. Σε λίγο φτάσαμε στο «Άνδηρο». Είναι ένας υπερυψωμένος χώρος, μέσα στο φαράγγι, πάνω στο οποίο υπάρχουν τα ερείπια κτιρίου που έχει ανασκαφεί και ταυτιστεί με ιερό. Το επισκεφτήκαμε και συνεχίσαμε. Το αριστερό τοίχωμα του φαραγγιού, είναι το τοίχωμα ενός τεράστιου κυκλικού βυθίσματος που φαίνεται και από εκεί που αρχίσαμε την κατάβαση. Στο χείλος του προς τα ΒΑ σκαρφαλώνει η Ακρόπολη με τα αρχαία τείχη και κτίρια. Περάσαμε ακριβώς από κάτω. Αριστερά μας, μια μικρή πηγή με στάσιμα νερά ήταν τα μόνα που βρήκαμε. Δίπλα μια οχιά χώθηκε ήσυχα – ήσυχα στις πέτρες. Σε λίγο το φαράγγι κάνει ένα καταρράκτη πολύ εντυπωσιακό (χωρίς σταγόνα νερό βέβαια) και μας ανάγκασε να ανέβουμε στη ρίζα της Ακρόπολης, σχεδόν μέχρι την έξοδό του στην καταπληκτική παραλία της Αρχάμπολης.

Η παραλία έχει στα δεξιά, όπως κοιτάμε τη θάλασσα, πανύψηλα βράχια που πέφτουν κάθετα στη θάλασσα σχηματίζοντας μικρές σπηλιές. Αριστερά μια σχετικά ομαλή πλαγιά γεμάτη «αρχαίες σκουριές». Είναι τα υπολείμματα της μεταλλουργίας των αρχαίων χρόνων. Κομμάτια μεταλλεύματος και κομμάτια υαλόμαζας, από τις ψηλές θερμοκρασίες. Σε κάποια σημεία τα νερά από τη μεταλλουργία, κυλώντας στο βράχο, έχουν δώσει ένα κόκκινο χρώμα. Λίγο πιο πίσω από την παραλία, πάλι στα αριστερά, υπάρχει το ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου και από κάτω του σε ένα υπερυψωμένο πλάτωμα τα ανασκαμμένα ερείπια αρχαίων κτιρίων.

Φτάσαμε σκασμένοι από τη ζέστη και την κούραση, πατάξαμε τα ρούχα μας και βουτήξαμε. Θεέ μου τι νερά!!! Άσπρο βότσαλο μέσα κι έξω, βαθιά η θάλασσα και εκείνο το βαθύ μπλε που κάνει κάποιες από τις θάλασσες αυτού του τόπου μοναδικές. Ίσως η καλύτερη θάλασσα της Καρυστίας που έχω κολυμπήσει!! Κολυμπήσαμε μέχρι τις σπηλιές. Στην πρώτη, λίγα μέτρα μετά την είσοδο πατώνεις. Ένας τεράστιος βράχος έχει χωρίσει τη θάλασσα σε δύο διαδρόμους. Ο ένας από τους διαδρόμους έχει και οριζόντιο «δοκάρι» από ένα βράχο που έχει σφηνωθεί λίγο πιο ψηλά. Το σταλακτιτικό υλικό έχει κολλήσει τα βράχια σε ένα βράχο πια. Το σκοτάδι από εκεί και πέρα πολύ πηχτό. Και όμως στα αριστερά, μέσα από το νερό ένα φως!! Φαίνεται πως ένα σιφόνι σε αυτή τη θέση έφερνε φως απ’ έξω. Το νερό σε αυτό το σημείο είχε ένα χρώμα που δν μπορεί να περιγραφεί. Πράσινο δεν ήταν, γαλάζιο δεν ήταν και όμως ήταν και τα δύο αυτά και άλλα ακόμα. Πολύ εντυπωσιακή εικόνα!

Στη δεύτερη σπηλιά λίγα μέτρα μετά την είσοδο σχηματίζεται μικρή αμμουδιά (!!). Το πιο εντυπωσιακό σε αυτή τη σπηλιά ήταν το χρώμα των νερών κοντά στην είσοδο όπως τα κοιτάς από μέσα. Ένα απίθανο λουλακί!!! Τι εικόνες Χριστέ μου!! Δυστυχώς ένα μικρό τσίμπημα με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα. Τσούχτρα! Τσίμπησε και τους άλλους αλλά κανένα σοβαρά. Ευτυχώς.

Ήταν περασμένες δύο όταν κάτσαμε στη σκιά του βράχου να τσιμπήσουμε τα καλούδια που κουβαλούσαμε από το πρωί.

Μετά το φαΐ άραγμα και μετά βόλτα στις σκουριές, στο εκκλησάκι και τα ερείπια. Έχοντας ξεκουραστεί αλλά και όντας σκασμένοι από τη ζέστη στις 5 περίπου ξαναπέσαμε. Ακόμα πιο ωραία η θάλασσα με τη μοναδική δροσιά της.

Για την επιστροφή αποφασίσαμε να πάμε από άλλο δρόμο. Άγνωστο αλλά μάλλον συντομότερο. Σχεδόν 6.30 φύγαμε Ανεβήκαμε στα βράχια που είναι δεξιά πάνω από τις σπηλιές. Η ανάβαση πάρα πολύ απότομη μας έφερε στην κορυφή τους. Η θέα από εκεί πάνω μας έκοψε την ανάσα. Θάλασσα λάδι και ορατότητα πολύ καλή. Μπροστά μας η Άνδρος πεντακάθαρη και λίγο πιο αμυδρή η εικόνα της Τήνου στο βάθος. Δεξιά και αριστερά η απότομη, βραχώδης ακτογραμμή της περιοχής του Καβοντόρου με αρκετά βράχια μέσα στη θάλασσα. Η πορεία μας ήταν στην άκρη του γκρεμού, πάνω στα βράχια μέχρι ένα χωματόδρομο. Σε περίπου μια ώρα φτάσαμε στα αυτοκίνητα Μια μικρή στάση για ένα αναψυκτικό στο Δράμεσι και βραδάκι πια φτάσαμε στην Κάρυστο. Ήταν μια από τις ωραιότερες εκδρομές που έχω κάνει. Απλά ΥΠΕΡΟΧΗ!!!