Μέρος β΄ - στη Λαπωνία, το βασίλειο των πάγων! Rovaniemi
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι για την πτήση μας προς τη Λαπωνία. Κάναμε check in και πήγαμε στην πύλη επιβίβασης. Θέλαμε ακόμα πάνω από μισή ώρα για να αρχίσει. Βρήκαμε όμως τον τρόπο να περάσει αυτός ο χρόνος ευχάριστα. Υπήρχαν κάποια «πατίνια» για το προσωπικό. Τι ήταν να τα δούμε. Τα παιδιά αρχίσανε και ακολουθήσαμε και οι μεγάλοι. Με λίγα λόγια τα παιδιά στον κόσμος τους και εμείς στην κοσμάρα μας θυμηθήκαμε τα παιδικά μας και τα πατίνια που φτιάχναμε μόνοι. Πειράγματα, γέλια και πολλές φωτογραφίες, απόδειξη της «τρέλας» μας.
Πέρασε η ώρα και μπήκαμε στο Μπόινγκ της Finnair. Το ταξίδι λίγο παραπάνω από μία ώρα μέχρι την πρωτεύουσα της Λαπωνίας, το Rovaniemi.
Το θέαμα από το αεροπλάνο καταπληκτικό. Κάτω από τα πόδια μας ατέλειωτα δάση και χιλιάδες (κυριολεκτικά) παγωμένες λίμνες να γυαλίζουν από τον εκτυφλωτικό ήλιο. Σύμφωνα με τον μικρό τουριστικό οδηγό που είχαμε (στα Ελληνικά παρακαλώ), έκδοσης του Φινλανδικού Οργανισμού Τουρισμού, η «χώρα των χιλίων λιμνών» αριθμεί 180.000 (!!!) λίμνες. Αν λάβει κανείς υπ’όψη του ότι πρόκειται για ένα απέραντο δάσος, τελικά όπου δεν έχει δέντρα υπάρχει νερό. Κύρια λίμνη! Έτσι ξεχωρίζουν τις λίμνες το χειμώνα όταν όλα είναι κάτασπρα, καλυμμένα από χιόνι. Το σύντομο ταξίδι έφτασε στο τέλος του και κατεβήκαμε στο πολύ χαριτωμένο αεροδρόμιο του Rovaniemi. Τα πάντα γύρω από τον χαριτωμένο γεράκο του βορρά. Τον χοντρούλη Santa Claus με τα κόκκινα και λευκά του ρούχα και το καλοσυνάτο κατακόκκινο μουτράκι.
Έξω από το αεροδρόμιο η πινακίδα «Rovaniemi» φτιαγμένη με κέρατα ταράνδων, μια ξύλινη στήλη με πινακίδες με τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαφόρων πόλεων (Αθήνα 3280 χμ.)
και απέναντι ένα εντυπωσιακό γλυπτό με «ιπτάμενους» τάρανδους.
Μπήκαμε στο πούλμαν και σε λίγα λεπτά κατεβαίναμε στο κέντρο της πόλης στο ξενοδοχείο μας που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια.
Στη Φινλανδία πολλές πόλεις είναι νέες γιατί τις έκαψαν οι Γερμανοί φεύγοντας με το τέλος του Β΄ παγκόσμιου πολέμου από τη χώρα. Μία από αυτές και το Rovaniemi. Τριώροφες πολυκατοικίες στοιχισμένες σε άψογα τετράγωνα σε μια πόλη εντελώς επίπεδη (όπως όλη η χώρα άλλωστε). Με την πρώτη ματιά τίποτα το ιδιαίτερο και όπως αποδείχτηκε με ελάχιστα να δεις. 2-3 τα αξιοθέατα με κορυφαίο το Arktikum.
Μουσείο-πολυχώρος για τη ζωή βόρεια του Αρκτικού Κύκλου (Πολική ζώνη). Καταπληκτικό μουσείο και για τα εκθέματα αλλά κυρίως για τη σύγχρονη μουσειακή αντίληψη έκθεσής τους. Παρακολουθήσαμε και μια προβολή για το Πολικό Σέλας (Aurora Borealis) που πραγματικά σου έκοβε την ανάσα. Δυστυχώς δεν αξιωθήκαμε να το δούμε στην πραγματικότητα. Ήταν λίγο αργά σαν εποχή. Εμφανίζεται κυρίως το σκοτεινό χειμώνα. Μετά την επίσκεψή μας και την εκτόνωση της καταναλωτικής μας μανίας στο πωλητήριό του (ακριβούτσικο) βγήκαμε για βόλτα. Κάτσαμε για ένα κολατσιό και καφέ και μετά περπάτημα κατά μήκος του παγωμένου ποταμού.
Αρκετά snowmobile στις όχθες και κάποιοι με αυτά να διασχίζουν κάθετα το ποτάμι, γλιστρώντας πάνω στον πάγο. Τους βλέπαμε και λέγαμε πώς «να τώρα θα σπάσει ο πάγος και θα πέσουν στο νερό». Και δεν το λέγαμε έτσι στο βρόντο. Σε πολλά σημεία ο πάγος είχε, έστω και λίγο λιώσει. Ευτυχώς δε γίναμε μάρτυρες κάποιου τέτοιου ατυχήματος. Η ώρα είχε πάει 10.30 το βράδυ και ο ουρανός είχε απλά ένα σκούρο μπλε χρώμα όταν περάσαμε πάνω από το δεύτερο αξιοθέατο της πόλης, τη μοντέρνα γέφυρα με τον ένα και μοναδικό πυλώνα σε σχήμα δύο κεριών που φέγγουν στο σκοτάδι.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για το δείπνο μας, όπου δοκιμάσαμε για πρώτη φορά τάρανδο. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν κρέας. Καταπληκτική όμως η σάλτσα με βατόμουρα που συνόδευε τον πουρέ και φυσικά το φαΐ που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου (και οι υπόλοιποι το ίδιο). Πατάτες με τα φλούδια, χοντροκομμένες και τηγανισμένες σε βούτυρο. ΚΟΛΑΣΗ!! Πολύ καλή και η ντόπια μπύρα.
Δεν ξεχνούσαμε βέβαια ότι ήταν Μεγάλο Σάββατο για τους ντόπιους και κάποιοι από εμάς αποφασίσαμε να πάμε να παρακολουθήσουμε λίγο της αναστάσιμη λειτουργία στο τρίτο αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από
τον πολύ μοντέρνο, αρχιτεκτονικά και κυρίως διακοσμητικά, καθεδρικό της πόλης. Ο ναός ήταν γεμάτος και όλοι κάθονταν και άκουγαν με πραγματική προσήλωση αυτά που ακούγονταν σε μια γλώσσα εντελώς ακατάληπτη από μας, από τους ιερείς και την ιέρεια (άλλο πράγμα η αίσθηση του να παρακολουθείς μια γυναίκα να ιερουργεί!!!). Η λειτουργία τέλειωσε και όλοι μετάλαβαν με απόλυτη σειρά. Εμείς βέβαια σκεφτόμασταν το τι γίνεται στην Ανάσταση σε εμάς και μας φαινόταν λίγο «ξενέρωτο» αλλά αυτό ήταν. Δεχόμαστε τις συνήθειες των άλλων χωρίς να τις κρίνουμε και μάλιστα αισθανθήκαμε πολύ τυχεροί που βρεθήκαμε σε αυτή τη διαφορετική ανάσταση. Με αυτή τη διαφορετική αίσθηση τέλειωσε η πρώτη μέρα μας στη Λαπωνία.
Ημέρα 4η Παρέα με τον Santa
Ξημέρωσε η Κυριακή του Πάσχα των ντόπιων και ελάχιστα πράγματα το θύμιζαν. Στο ξενοδοχείο μια ψευτοδιακόσμηση με λίγα φτερά χήνας και κάποια βαμμένα αυγά. Για μας ήταν η αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας. Κυριακή των Βαΐων!.
Είναι μερικές φορές που η ζωή τα φέρνει έτσι και μας παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια. Έτσι κι εκείνη τη μέρα. Μετά το πρωινό φύγαμε για να επισκεφθούμε το πιο πολυσύχναστο και εμπορικά σπουδαιότερο «αξιοθέατο» της περιοχής. Το χωριό του «Άη Βασίλη», του Santa Claus. Την ημέρα του Πάσχα εμείς είχαμε «ραντεβού» με το σύμβολο των Χριστουγέννων!! Αυτό κι αν είναι από τις αστείες συμπτώσεις της ζωής.
Έξι χμ βόρεια της πόλης του Rovaniemi οι Φιλανδοί έχουν στήσει μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση. Το «χωριό του Santa Claus». Διάλεξαν ένα μέρος πάνω στο δρόμο που πάει ακόμα βορειότερα και τέμνει κάθετα τον Πολικό Κύκλο. Όπου Πολικός Κύκλος είναι η νοητή γραμμή από την οποία και βορειότερα υπάρχει τουλάχιστον μια μέρα το χρόνο που ο ήλιος δεν εμφανίζεται καθόλου και μια που ο ήλιος δεν χάνεται καθόλου (διευκρινήσεις από σχετική πινακίδα στον χώρο). Μια γραμμή στο έδαφος είναι το όριο μεταξύ της εύκρατης και της πολικής ζώνης.
Έτσι αν σταθείς με το ένα πόδι από τη μια και το άλλο από την άλλη «πατάς» σε δύο διαφορετικές ζώνες του πλανήτη. Για τις σκοτεινές μέρες του χειμώνα που το έδαφος είναι καλυμμένο με χιόνι η γραμμή αυτή είναι «εναέρια». Ένα καλώδιο με λαμπιόνια από ένα κτίριο σε ένα άλλο σηματοδοτεί το παραπάνω γεωγραφικό όριο. Αφού βγάλαμε τις σχετικές (και πάρα πολλές) φωτογραφίες μας πήγαμε να δούμε τον «άρχοντα» του τόπου. Τον Santa Claus αυτοπροσώπως!!
Η εικόνα είναι πολύ γνωστή από τις τηλεοράσεις σε όλο τον κόσμο και δεν χρειάζεται περιγραφή. Μας μίλησε σε άψογα αγγλικά, μας καλωσόρισε και φωτογραφήθηκε μαζί μας καθισμένος στην ξύλινη καρέκλα του δίπλα στο τεράστιο τζάκι του. Αφού πήραμε τις φωτογραφίες τον αφήσαμε να πάει για διάλειμμα. Εξαφανίστηκε μέχρι να έρθει το επόμενο πούλμαν με επισκέπτες. Εμείς κάναμε πολλές βόλτες και ακόμα περισσότερα ψώνια. Για να πούμε και το σωστό ο χώρος είναι πολύ καλοφτιαγμένος.
Το γνωστό ταχυδρομείο με τις κοπελιές που σφραγίζουν γράμματα και κάρτες που στέλνει ο κόσμος από εκεί, το γραφείο όπου σε μπαούλα χιλιάδες γράμματα παιδιών από όλο τον κόσμο σε δεκάδες γλώσσες εμπιστεύονται τα όνειρά τους στον αγαπημένο τους άγιο, πολλά μαγαζιά για ψώνια σε λίγο τσιμπημένες τιμές, καφέ, εστιατόρια κ.ά. Ακόμα αντίγραφα καλυβών των Σάμι, δηλ. των αυτοχθόνων ιθαγενών, των Λαπώνων (λευκοί και καμία σχέση με Εσκιμώους όπως λανθασμένα έχει περάσει στον κόσμο). Μέσα στις καλύβες άναβε φωτιά όπου υπήρχε ζεστός καφές, υπήρχαν τα χαρακτηριστικά καπέλα των Σάμι
και τύμπανα με στολισμένο το δέρμα τους με τα ιερά τους σύμβολα που δεν είναι τίποτα άλλο από σημάδια σε σχήματα ζώων κ.λ.π και που έχουν βρεθεί και σε βραχογραφίες χιλιάδων χρόνων. Πίσω από την περιοχή που ήταν οι καλύβες νοίκιαζαν snowmobile ή έλκηθρα με τάρανδους ή χάσκις.
Η καταναλωτική μας μανία άρχισε να καταλαγιάζει όταν πια μεσημέριασε. Επιστρέφοντας στην πόλη δεν πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο αλλά πήγαμε να δούμε ένα πολύ παράξενο «αξιοθέατο». Λίγο έξω από την πόλη κάθε χρόνο μόλις αρχίσει το γερό κρύο φτιάχνουν ένα εστιατόριο από πάγο!!! Όλα από πάγο. Τοίχοι, τραπέζια, καρέκλες.
Το σχήμα του κτηρίου το γνωστό μας σχήμα του ιγκλού. Όταν πήγαμε εμείς να το δούμε ήταν μισολιωμένο!!!! Ένα μεγάλο μέρος ήταν κιόλας πεσμένο αλλά μέσα φαίνονταν τραπέζια και καρέκλες σε «αποσύνθεση»! Εντυπωσιακό αλλά και θλιβερό θέαμα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και οι άλλοι ανέβηκαν στα δωμάτια. Εγώ αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην πόλη. Πήγα μέχρι το Μουσείο Τέχνης (που όμως είχε κλείσει) και τον σιδηροδρομικό σταθμό. Η πόλη με άψογη ρυμοτομία, αρκετές μικρές και μεγαλύτερες πλατείες που τις κοσμούν μοντέρνες γλυπτές συνθέσεις, μερικές πολύ εντυπωσιακές. Πέρασα και από το γήπεδο της ομάδας του Rovaniemi, στο οποίο λίγο καιρό πριν είχε παίξει ο Παναθηναϊκός. Η Φινλανδία είναι μια χώρα που λόγω των καιρικών συνθηκών έχει προσανατολίσει τις δραστηριότητές της στους εσωτερικούς χώρους. Γι αυτό και το ποδόσφαιρο, άθλημα της αλάνας και των ανοικτών χώρων, δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον σε αυτή τη χώρα. Το συγκεκριμένο λοιπόν γήπεδο μου θύμισε γήπεδα σε κάποια από τα χωριά μας. Μάλιστα μερικά από αυτά είναι πολύ καλύτερα από αυτό. Γύρισα στο ξενοδοχείο. Εν τω μεταξύ είχαν κατέβει και οι υπόλοιποι και πήγαμε πρώτα για καφέ σε ένα καφέ δίπλα στο ποτάμι και μετά βόλτα κατά μήκος της όχθης του. Αργά το απόγευμα και αφού είχαμε κλείσει τηλεφωνικά πήγαμε να τελειώσουμε την τελευταία μέρα μας στο Rovaniemi με φαΐ και χορό σε ένα μαγαζί στην απέναντι όχθη του ποταμού. Είχε αρκετούς ντόπιους που όμως οι περισσότεροι μόνοι τους στέκονταν με ένα ποτήρι μπύρα, χόρευαν και τραγουδούσαν καραόκε.
Ζητήσαμε να βάλουμε μια κασέτα να χορέψουμε και αφού μας το επέτρεψαν (με δυσκολία θα έλεγα) τα παιδιά πρώτα, εμείς μετά και στο τέλος όλο το μαγαζί (Ελληνο-Φιλανδική φιλία!!!!) χορέψαμε ελληνικούς χορούς. Οι Φιλανδοί ήθελαν κι άλλο αλλά σεβαστήκαμε την επιθυμία του μαγαζιού και μετά από 4-5 χορούς σταματήσαμε. Εδώ να πω ότι οι Φιλανδοί αγαπούν την Ελλάδα. Από ότι μάθαμε η χώρα μας είναι ο πρώτος προορισμός των Φιλανδών στα ταξίδια στο εξωτερικό. Το διαπιστώσαμε κι εμείς αρκετές φορές συναντώντας κάθε τόσο ντόπιους που έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας. Στις 11.00 ευγενικά αλλά αποφασιστικά μας έδιωξαν γιατί απαγορεύεται σε αυτή τη χώρα να υπάρχουν παιδιά σε χώρους που καταναλώνεται αλκοόλ, μετά τις 11.00 το βράδυ. Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο και παρ’όλο που ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, η νύχτα που δεν ήταν τελείως νύχτα, ήταν γλυκιά με θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς.
Ημέρα 5η Στο δρόμο για ακόμα πιο βόρεια
Το πρωί μετά το πρωινό φορτώσαμε στο πούλμαν
και αφού πήγαμε μέχρι τον καθεδρικό
για μια μικρή επίσκεψη,
χωρίς κόσμο αυτή τη φορά, γύρω στις 12.00 ξεκινήσαμε για ακόμα πιο βόρεια. Το τοπίο συνεχίζει να είναι επίπεδο με ατέλειωτα δάση αιθαλών κωνοφόρων αλλά και γυμνών από φύλλωμα σημύδων των χαρακτηριστικών αυτών δέντρων του βορρά με τον σχεδόν λευκό κορμό. Η τούνδρα του βορρά σε όλο της το μεγαλείο. Και φυσικά να μην ξεχνιόμαστε, λίμνες. Πολλές λίμνες!! Κατά μήκος του δρόμου πότε πότε στη άκρη δυο τρία γραμματοκιβώτια. Ανήκουν σε σπίτια που δεν φαίνονται, μερικά σε χιλιόμετρα απόσταση από τον δρόμο. Χαρακτηριστική και αυτή η εικόνα στη Φιλανδία. Κάτι που βλέπαμε και δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε ήταν ότι όσο ανεβαίναμε, ενώ ο πάγος συνέχιζε να κυριαρχεί, το χιόνι γινόταν όλο και λιγότερο.
Κάναμε μια στάση μιας ώρας σε ένα από τα μεγαλύτερα (ίσως το μεγαλύτερο) χιονοδρομικά κέντρα
στη Saariselka. Κάτι να τσιμπήσουμε, να πιούμε ένα καφέ και να κάνουμε άλλη μια φορά πολλά χαζοψώνια.. Μια ματιά στο χιονοδρομικό κέντρο μας έκανε να «μειδιάσουμε». Οι πίστες όχι πάνω από 200 μ. μήκος σε υψώματα που δεν ξεπερνούσαν σε ύψος τα 150 μ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Φιλανδοί δεν διακρίνονται για επιδόσεις σε καταβάσεις ενώ έχουν πολύ ψηλές σε μεγάλες διασχίσεις (cross country). Όλοι σχεδόν μετακινούνται τον χειμώνα με σκι. Εύκολη υπόθεση σε μια επίπεδη και με πολύ χιόνι χώρα.
Φύγαμε από τη Saariselka και λίγη ώρα μετά, έχοντας διανύσει κάτι λιγότερο από 300 χμ. φτάσαμε στον προορισμό μας. Ivalo, η πόλη των χρυσοθήρων. Ήταν περίπου 5 το απόγευμα. Κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Εκεί μας περίμενε ο Rodney, ο καθηγητής που γνωρίζαμε κιόλας από την επίσκεψή του στην Αθήνα και μια ομάδα μαθητών. Αγκαλιές και φιλιά με τον Rodney, μουδιασμένες οι πρώτες επαφές μεταξύ των παιδιών. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα δωμάτια και κατεβήκαμε για την πρώτη γνωριμία με την μικρή αυτή πόλη του βορρά (περίπου 5000 κάτοικοι). Τα παιδιά πήγαν βόλτα με τους Φιλανδούς μαθητές και εμείς με τον Rodney.
Περάσαμε από το (κλειστό) κτίριο του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η είσοδος στο αντιπυρηνικό καταφύγιο που υπάρχει στη αυλή του σχολείου!! Μάλλον κατάλοιπο της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Κάτσαμε για ένα καφέ και γυρίσαμε για δείπνο. Στη συνέχεια τα παιδιά που είχαν πια ξεθαρρέψει έκοψαν τούρτα σε ένα μαθητή μας που είχε γενέθλια και εμείς βγήκαμε στην πίσω μεριά του ξενοδοχείου. Εκεί περνά το ποτάμι που διασχίζει την πόλη, παγωμένο τελείως.
Κάτσαμε στο παγκάκι και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα (περασμένες 9). Φυσικά το σκοτάδι έγινε σχετικά πυκνό γύρω στα μεσάνυχτα και άρχισε να ξημερώνει γύρω στις 3. Άλλος κόσμος!!
Ημέρα 6η
Η άλλη μέρα ήταν αφιερωμένη στο σχολείο.
Επίσκεψη, ξενάγηση από τους μαθητές, παρακολούθηση μαθημάτων, συζητήσεις με τους καθηγητές, καφέδες, φαΐ και το αποκορύφωμα συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ όπου μιλήσαμε, μοιράσαμε δώρα
και παρουσιάσαμε ελληνικούς χορούς, παρασύροντας και τους Φιλανδούς που έκαναν φιλότιμες προσπάθειες αλλά δεν… Αν και κάποιοι ήταν καλύτεροι από μερικούς δικούς μας!!!!
Το σχολείο σχόλασε και εμείς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αφού κάναμε μια μικρή επίσκεψη σε μια ορθόδοξη εκκλησία. Το απόγευμα τα παιδιά είχαν οργανώσει ένα αγώνα floorball.
Είναι ένα παιγνίδι σαν το χόκεϊ αλλά στο παρκέ. Χωρίστηκαν σε δύο μικτές ομάδες και έπαιξαν. Τα δικά μας παιδιά παρά το ότι το έβλεπαν για πρώτη φορά καλά τα κατάφεραν.
Πήγαμε και μια βόλτα μέχρι τη γέφυρα και είδαμε τα διάφορα μνημεία που έχουν όλα τους θέμα τους χρυσοθήρες. Η πόλη τελείως αδιάφορη. Εν τω μεταξύ άρχισε να φυσάει από τα βόρεια και η θερμοκρασία να πέφτει με πολύ γρήγορο ρυθμό. Προβλεπόταν άγριο κρύο για την επομένη.
Ημέρα 7η Εκεί που ζουν οι Sami
Τη νύχτα η θερμοκρασία έπεσε πολύ. Το πρωί το θερμόμετρο έξω από το παράθυρό μου έδειχνε 16 βαθμούς κάτω από το μηδέν!! Μέχρι εκείνη τη μέρα ο καιρός δεν μας είχε κάνει νάζια. Βγάλαμε από τη βαλίτσα τα πιο χοντρά ρούχα. Να μην πάει χαμένο και το κουβάλημα από την άλλη άκρη του κόσμου!!
Το σημερινό ταξίδι θα μας έφερνε ακόμα πιο βόρεια. Περίπου 40 χμ βόρεια του Ivalo και περίπου 200 πριν φτάσουμε στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό είναι το Inari, στην όχθη της ομώνυμης λίμνης, της μεγαλύτερης της Φιλανδίας. Μικρή πόλη στην άκρη του Θεού!! Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την εκτροφή ταράνδων. Είναι ίσως η μεγαλύτερη κοινότητα Sami στη Φιλανδία.
Το έδαφος όσο πηγαίναμε γινόταν σχετικά λοφώδες και γι αυτό πιο ενδιαφέρον. Ακόμα και οι λίμνες φαίνονταν και χάνονταν στις στροφές του δρόμου. Φτάσαμε στην πόλη και την προσπεράσαμε για άλλα 10 χμ περίπου.
Ο ιδιοκτήτης της μας περίμενε και μας υποδέχτηκε φορώντας την παραδοσιακή στολή των Sami με τα χρώματα που εμφανίζονται και στη σημαία τους. Μπλε, κόκκινο, κίτρινο και πράσινο. Φορώντας το ιδιόμορφο καπέλο των Λαπώνων, χαμογελαστός παρέα με μια κυρία η οποία θα έκανε την διερμηνέα. Υπάρχουν τρεις φυλές Sami. Κάθε μια μιλάει τη δική της γλώσσα, που δεν μοιάζει με των άλλων και συνεννοούνται μεταξύ τους μόνο στα Φιλανδικά, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις άλλες. Η κυρία που θα μας βοηθούσε θα μετέφραζε από τα Φιλανδικά στα Αγγλικά. Να σημειώσουμε ότι το επίπεδο της γνώσης των Αγγλικών στη Φιλανδία είναι πάρα πολύ ψηλό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλοι μιλάνε αγγλικά.
Κατεβήκαμε από το ζεστό μας πούλμαν και νοιώσαμε τι θα πει πολικό κρύο! Τι κρύο ήταν αυτό! Και ήταν η καρδιά της άνοιξης! Κούμπωμα των μπουφάν μέχρι απάνω, σκουφιά, κασκόλ και γάντια και φύγαμε για τους τάρανδους. Περπατήσαμε κάτι λιγότερο από 500 μέτρα και τους είδαμε. Ο ιδιοκτήτης τους μας είπε μερικά πράγματα και μετά άρχισε να τα ταΐζει. Παίρνανε την τροφή από το χέρι του και πολλές φορές τα πιο ανυπόμονα και μέσα από το σακούλι που είχε περασμένο στον ώμο του.
Δοκιμάσαμε κι εμείς αφού ξεθαρρέψαμε. Είχε πολύ πλάκα. Τελικά είναι αρκετά μεγάλα ζώα που μοιάζουν πιο πολύ με μικρά μοσχαράκια. Φυσικά οι μηχανές πήραν φωτιά. Ευτυχώς οι μπαταρίες τους δεν μπλόκαραν από το κρύο. Σε λίγο ακολουθώντας τον οικοδεσπότη μας επιστρέψαμε προς τον χώρο όπου είχαμε αφήσει το πούλμαν. Όλη η φάρμα που αποτελείται και από αρκετά κτίσματα, όλα από ξύλο βρίσκεται στη όχθη της λίμνης που ήταν παγωμένοι. Οι πιο θαρραλέοι από τους μεγάλους κατέβηκαν και περπάτησαν πάνω στον πάγο, άκρη-άκρη. Εκεί που πήγαμε είναι και τα περισσότερα κτίρια. Εκεί μας έδειξε πως πετάνε το λάσο και πιάνουν τα ζώα. Δοκιμάσαμε κι εμείς όλοι με τη σειρά και καταφέραμε….να ζεσταθούμε λίγο από τα πολλά γέλια! Αν ήταν και οι τάρανδοι εκεί θα γέλαγαν κι αυτοί μαζί μας. Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε.
Αφού γελάσαμε με την παταγώδη αποτυχία μας (μόνο ένας μαθητής κατάφερε να πιάσει …….μια συμμαθήτριά του!! Πάντως το πράγμα δεν είχε συνέχεια.) πήγαμε για τα περαιτέρω. Στο κέντρο μιας κωνικού σχήματος καλύβας όλης από ξύλο και στρωμένης με πέτρα και χοντρούς ξύλινους κορμούς χωμένους κάθετα στο χώμα, έκαιγε μια μεγάλη φωτιά. Γύρω γύρω πάγκοι στρωμένοι με δέρματα και μεγάλα τραπέζια για τους επισκέπτες. Μια γλυκιά θαλπωρή μας έκανε να χαλαρώσουμε και να βγάλουμε τα «περιττά» ρούχα. Πάνω στη φωτιά υπήρχαν μεγάλες μεταλλικές κανάτες με καφέ, τσάϊ ή ζεστό χυμό από φρούτα του δάσους. Φυσικά τα δοκιμάσαμε όλα, φάγαμε και τα υπέροχα μεγάλα μπισκότα και μετά ήρθε το πιο ωραίο. Μέσα στην καλύβα ήταν η γυναίκα του οικοδεσπότη μας. Αυτή ανήκει σε άλλη φυλή από τον άντρα της και αυτό φαινόταν στην παραδοσιακή στολή που επίσης φόραγε. Αυτή με τον άντρα της και με τη βοήθεια της άλλης κυρίας μας σέρβιραν. Μετά αυτή και ο άντρας της πήρανε δύο τύμπανα, σαν μεγάλα ντέφια και άρχισαν να παίζουν και να τραγουδούν στις γλώσσες τους. Κυρίως η κυρία που είχε και πολύ ωραία φωνή.
Η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική! Μυσταγωγία! Από τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού μας. Οι στιγμές που είναι το κάτι άλλο από τα συνηθισμένα και κάνουν ένα ταξίδι αξέχαστο. Αφού είπαν 4-5 τραγούδια η κυρία σε άπταιστα αγγλικά μας ζήτησε να τη συνοδεύσουμε στο τραγούδι. Κοιτάγαμε ο ένας τον άλλο με απορία. Τι θα τραγουδάγαμε εμείς σε μια καλύβα Sami, στην άλλη άκρη του κόσμου; Και άρχισε η κυρία. Τι άλλο; Θεοδωράκης, «Ο καϋμός». Τι να πεις εκεί πια. Τα είχαμε χάσει. Φυσικά τραγουδήσαμε και το ευχαριστηθήκαμε όσο δεν γινόταν. Αυτές είναι στιγμές, όπου οι συναντήσεις των ανθρώπων έχουν ένα «μεγαλείο». Η κυρία είχε έρθει αρκετές φορές στην Ελλάδα και την αγαπούσε πολύ. Τόσο όμορφα τέλειωσε η επίσκεψή μας στο βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας. Έτσι άρχισε η επιστροφή.
Ξανά στο πούλμαν και πίσω στο Inari, για το ραντεβού μας στο τοπικό Γυμνάσιο. Περίπου τα ίδια όπως και στο Ivalo στην αρχή. Συστάσεις, επίσκεψη στις τάξεις, φαΐ, καφές και κουβεντούλα.
Σε μια αίθουσα τα παιδιά χόρεψαν ελληνικούς αλλά και διεθνείς χορούς (βλέπε γιάνκα) και μετά η έκπληξη. Ένας μαθητής που ανήκει στη φυλή των Sami σηκώθηκε να πει ένα τραγούδι από τα παραδοσιακά τους, γεμάτο λαρυγγισμούς. Στην αρχή καθυστερούσε να αρχίσει και εμείς νομίσαμε ότι ντρεπόταν. Αυτός όμως χρειαζόταν λίγη αυτοσυγκέντρωση. Μας ενημέρωσαν ότι είναι πολύ γνωστός τραγουδιστής Sami τραγουδιών στη χώρα του με πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση αλλά αισθάνεται λίγο άβολα να τραγουδάει χωρίς την παραδοσιακή του φορεσιά! Ένα πολύ παράξενο για τα αυτιά μας τραγούδι ξεχύθηκε από το παιδικό λαρύγγι και γέμισε την αίθουσα αφήνοντάς μας εμβρόντητους. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!!! Αφού τελείωσε και δέχτηκε πολύ σεμνά τα χειροκροτήματά μας μια δικιά μας μαθήτρια σηκώθηκε και είπε ένα δικό μας. Όλοι μαζί Έλληνες και Φιλανδοί κράταγαν με παλαμάκια το ρυθμό. Στο γραφείο των καθηγητών που πήγαμε για καφέ η καθηγήτρια της μουσικής έπαιξε για εμάς ένα κομμάτι στην τρομπέτα της. Πόσες άραγε μορφές μπορεί να πάρει η φιλοξενία!! Τα παιδιά έπαιξαν μεταξύ τους μπάσκετ και βόλεϊ και φυσικά φλέρταραν Άντε να παρηγορήσεις τόσους ερωτευμένους μετά!!!
Αφού είδαμε και πάθαμε να ξεκολλήσουμε, φύγαμε για το Μουσείο των Sami, γνωστό στην περιοχή με την επωνυμία SIIDA (http://www.siida.fi/) .
Έξω από το μουσείο ένας πανέμορφος μικρούλης Λάπωνας με τα γούνινά του μας κοίταζε με απορία και όταν οι δικοί μας οι «βάρβαροι» όρμηξαν να παίξουν μαζί του, ο καημενούλης έβαλε τα κλάματα. Τον αφήσαμε να τον παρηγορήσει η γοητευτική μανούλα του και μπήκαμε στο Μουσείο. Χάρμα ειδέσθαι!! Λαογραφικό αλλά και φυσικής ιστορίας με τα εκθέματα φτιαγμένα με μοναδικό τρόπο. Οι τέσσερις τοίχοι, οι τέσσερις εποχές, με την βλάστησή τους, την πανίδα τους, το φως και τα χρώματα. Οι συνήθειες με άλλο μοναδικό τρόπο. Καθόσουν στο έλκηθρο που υποτίθεται ότι έσερναν χάσκις και μπροστά σου σε οθόνη ακριβώς οι εικόνες που θα είχες αν ήσουν έξω στο χιόνι πάνω στο έλκηθρο.
Και άλλα πολλά. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς με το τι έχουν φτιάξει αυτοί οι άνθρωποι σε μια τόσο μακρινή και απομονωμένη περιοχή. Έξω από το κυρίως κτίριο το Μουσείο συνεχιζόταν σαν Ανοικτό Μουσείο με παραδοσιακά κτίρια από όλες τις γύρω περιοχές της Βόρειας Λαπωνίας. Υπέροχα όλα. Μια ακόμα μικρή στάση μέσα στην πόλη για να αγοράσουμε διάφορα σουβενίρ (και κέρατα!!!) και γρήγορα για το Ivalo για τον αγώνα ποδοσφαίρου που είχαν κανονίσει τα παιδιά. Εμείς οι υπόλοιποι ελεύθεροι υπηρεσίας αράξαμε για ξεκούραση και χαλάρωση (που περιλάμβανε και σάουνα) μετά από την πιο όμορφη μέρα μας στη Λαπωνία. Λίγο πριν το δείπνο βγήκαμε για βόλτα και μπαίναμε σε κάθε ανοικτό μαγαζί που βρίσκαμε, όχι για να ψωνίσουμε αλλά για να ζεσταθούμε. Ήταν το μακρύτερο χρονικά χιλιόμετρο που έκανα βόλτα ποτέ μου. Γυρίσαμε , φάγαμε και αράξαμε μέχρι αργά. Τα παιδιά ειδικά δεν ξεκόλλαγαν. Όλοι σκέφτονταν τον αποχωρισμό της επομένης.
Ημέρα 8η Επιστροφή
Αρκετές ώρες αφού είχε ξημερώσει η επομένη, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και αρχίσαμε να φορτώνουμε. Ήρθε ο Rodney με τη γυναίκα του και μια ομάδα μαθητών κουβαλώντας πολλά δώρα και πολύ συγκίνηση.
Μας συνόδευσαν μέχρι το μικρό, γραφικό αεροδρόμιο για να μας αποχαιρετήσουν. Ήρθε το αεροπλάνο και σταμάτησε ακριβώς μπροστά στην έξοδο του κτιρίου. Ελικοφόρο της Finair. Πάνω που ήμασταν έτοιμοι να μπούμε μέσα σηκώθηκε ένας αέρας και έριχνε ένα χιόνι σαν πολύ μικρό χαλάζι. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα το χιόνι. Το χιόνι έπεφτε πολύ πλάγια και σε «έδερνε». Μοναδική αίσθηση, σαν να ήθελε ο τόπος να μας αποχαιρετήσει κι αυτός με τον τρόπο του. Αγκαλιές φιλιά και πολλά πολλά δάκρυα από ερωτευμένους και μη και το μακρύ ταξίδι προς τον νότο ξεκίνησε. Και πάλι γνωριμία με Φιλανδούς που είχαν έρθει στην Ελλάδα, κουβεντούλα και χάζεμα της όμορφης θέας και σε λιγότερο από 2 ώρες φτάναμε Ελσίνκι. Αναμονή 3 ώρες και αναχώρηση με Lufthansa για Φρανκφούρτη. Εκεί μετά από 1.30 ώρα αναμονή αλλάξαμε αεροπλάνο και γύρω στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα πατάγαμε πάτριον έδαφος. Λίγο πριν τις 3 το πρωί στο σχολείο αφού είχαμε παραδώσει σώα και αβλαβή τα παιδιά στις οικογένειές τους φύγαμε κι εμείς να πάμε στα σπίτια μας να ξεκουραστούμε. Άλλωστε ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή και οι οικογένειές μας περίμεναν πως και πώς να γιορτάσουμε μαζί. Έτσι τέλειωσε το ταξίδι μας στη βόρεια άκρη της Ευρώπης.
Δύο μικρά βίντεο (πολύ κακής ποιότητας). Το πρώτο από τον αγώνα floorball
και το 2ο από το τραγούδι του ζεύγους Sami στη φάρμα των ταράνδων
Συγχαρητήρια για την ποιοτική δουλειά σας. Το blog σας (όπως και το ofisofi) υπάρχουν ήδη και στον δικό μας ιστότοπο στη στήλη "Περιήγηση σε διάφορα blogs αναγνωστών μας. Καλή συνέχεια...
Συγχαρητήρια για την ποιοτική δουλειά σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο blog σας (όπως και το ofisofi) υπάρχουν ήδη και στον δικό μας ιστότοπο στη στήλη "Περιήγηση σε διάφορα blogs αναγνωστών μας.
Καλή συνέχεια...
"Ευρυτάνας Ιχνηλάτης"