19-23 Ιουλίου 1994-Δεύτερο ταξίδι
Τη Δευτέρα στις 10.30 το βράδυ φύγαμε με τον αδερφό μου με λεωφορείο για Θεσσαλονίκη. Ήταν άγρια χαράματα σαν φτάσαμε και με ένα ταξί πήγαμε στο σταθμό των λεωφορείων για Χαλκιδική. Μια μπουγάτσα (με κρέμα βέβαια…….) και ένας καφές από το διπλανό μαγαζί για πρωινό και στις 6 φεύγουμε για Ουρανούπολη, όπου και φτάσαμε λίγο πριν τις 9. Πήραμε τα διαμονητήρια που είχαμε κλείσει τηλεφωνικά, στις 9.30 (μετά από άλλο ένα καφέ!) μπήκαμε στο καραβάκι και μισή ώρα αργότερα φεύγαμε για Δάφνη. Το οδοιπορικό στο Περιβόλι της Παναγίας μόλις ξεκίναγε. Για μένα το δεύτερο, μιας και δύο χρόνια πριν πρωτοπήγα και περπάτησα εκείνα τα χώματα (http://disaki.blogspot.com/2011/02/blog-post.html ).
Το καραβάκι, αφού έπιασε σε όλους τους αρσανάδες και τις παραλιακές μονές, έφτασε στις 11.30 στη Δάφνη. Κατεβήκαμε και γραμμή στο λεωφορείο για τις Καρυές. Πήραμε κάτι από το φούρνο για να τσιμπήσουμε και πήγαμε στο μαγαζί που διατηρούν δύο Μοναχοί. Οι πατέρες Ιερόθεος και Κύριλλος. Τους έδωσα χαιρετίσματα από ένα κοινό φίλο και κάτσαμε για λίγη κουβέντα. Επικοινώνησα με τους δικούς μου, πήγαμε να προσκυνήσουμε στο Πρωτάτο και αφού φορτωθήκαμε τα σακίδια ξεκινήσαμε την πορεία μας.
Η πρώτη στάση ήταν σχεδόν αμέσως. Μονή Κουτλουμουσίου. Υπέροχο μοναστήρι με καταπληκτικές τοιχογραφίες, ειδικά με μουσικά όργανα, κάτι που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Στο αρχονταρίκι μας κέρασαν λουκούμι και δροσερό νερό,
κάτσαμε και λίγο απ’ έξω στην πανέμορφη βρύση και πάλι στο μονοπάτι μας για το μοναστήρι του Φιλοθέου.
Η βλάστηση είναι οργιαστική και η πορεία μας θαυμάσια. Κάνουμε μια μικρή στάση σε μια βρύση, που όμως δεν τρέχει. Μέσα στη γούρνα της έχει λίγο νερό και ένα μικρό νερόφιδο (!!!). Συνεχίζουμε την πορεία μας πότε σε μονοπάτι, πότε βγαίνοντας στο χωματόδρομο, πάντοτε όμως μέσα σε πυκνή βλάστηση. Φυσικά δε χάνουμε την ευκαιρία να μαζέψουμε ρίγανη. Τη δένω πίσω στο σακίδιο και με την κίνηση μοσκοβολάει ο τόπος. Δυστυχώς όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος προτιμά τα διαφόρων τύπων οχήματα για τις μετακινήσεις του, με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία οι φτέρες, τα βάτα και οι βαλανιδιές να κλείνουν σιγά- σιγά το μονοπάτι. Κάνουμε άλλη μια μικρή στάση και σε λίγο είδαμε το μοναστήρι από πάνω μας (!!)Και δε φτάνει που είναι από πάνω μας, το μονοπάτι όλο και κατηφορίζει προς το βάθος της ρεματιάς.
Εκεί περνάμε την όμορφη, ξύλινη γέφυρα και αρχίζει η απότομη ανηφόρα που θα μας φέρει τελικά στο μοναστήρι, σχεδόν 3 ώρες μετά που φύγαμε από το Κουτλουμούσι. Με τη γλώσσα έξω, ψόφιοι από το ξενύχτι και την κούραση και με ένα ενοχλητικό πόνο στον αστράγαλο, αποτέλεσμα παλιότερου στραμπουλήγματος. Ο αλλοδαπός Αρχοντάρης, ευγενέστατος, μας κέρασε και μας τακτοποίησε στο 7κλινο δωμάτιο μόνους μας, αν και το μοναστήρι είχε αρκετούς επισκέπτες. Στον Εσπερινό που ακολούθησε δεν πήγα, αλλά προτίμησα να κάνω τις βόλτες μου μέσα στη Μονή απολαμβάνοντας την ηρεμία και τις υπέροχες εικόνες γύρω μου. Η Φιλοθέου είναι γνωστή σαν το «κουλτουριάρικο» μοναστήρι του Όρους. Και αυτό φαινόταν.
Στην αυλή γκαζόν και πάρα πολλά λουλούδια, τα κτίρια πολύ περιποιημένα,
η είσοδος όμορφα ζωγραφισμένη και γενικά όλα «μύριζαν» μεράκι.
Τέλειωσε ο εσπερινός και είχε δείπνο. Το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο (ήταν και η πείνα!!) αλλά το κρασί καταπληκτικό!! Στο Απόδειπνο και πάλι προτίμησα να πάω μέχρι πιο πάνω σε μια πηγή με φλαμουριές και κυπαρίσσια. Μάζεψα και κάμποση μέντα από γύρω. Κάτω από τις φλαμουριές, λίγο αργότερα, ένας μοναχός, μας μάζεψε για κήρυγμα. Ήταν τόσο βαρετό και όπως ήμουν και ψόφιος παρά λίγο να κοιμηθώ εκεί επιτόπου. Επιτέλους τελείωσε και πήγαμε να ετοιμαστούμε. Ήταν γύρω στις 9 που έπεσα σε ένα πολύ βαθύ ύπνο.
Σηκώθηκα πολύ νωρίς, πήγα για λίγο στη λειτουργία και βγήκα να φωτογραφήσω την υπέροχη ανατολή.
Ένας κατακόκκινος ήλιος αναδύθηκε μέσα από τα ήσυχα νερά του Αιγαίου, και μια έκρηξη φωτός και χρωμάτων έβαψε τον ουρανό στις αποχρώσεις του κόκκινου. Υπέροχες εικόνες που δυστυχώς η φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει.
Βγήκαμε για μια βόλτα στο γύρω χώρο. Ακολουθήσαμε ένα σκεπασμένο αυλάκι, περάσαμε μια στέρνα και μπήκαμε μέσα σε μια ρεματιά με οργιώδη βλάστηση.
Φτάσαμε σε ένα μικρό καταρράκτη και ένα μικρό φράγμα που δεσμεύει τα νερά και τα οδηγεί στη στέρνα που είχαμε περάσει. Από εκεί τα νερά οδηγούνται σε ένα μικρό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που βρίσκεται χαμηλότερα μέσα στη ρεματιά.
Γυρίσαμε από τη βόλτα μας και κάτσαμε για πρωινό. Τελειώνοντας πήγαμε να αγοράσουμε λίγα ψιλοπράγματα από ένα μικρό πωλητήριο και ρώτησα για τον πατέρα Ιερόθεο. Τον «γνώριζα» από μια κασέτα που είχα αγοράσει στη Ζάκυνθο. Έχει βγάλει κάμποσες ψέλνοντας υπέροχα! Εκτός από την ψαλτική το κύριο διακόνημά του είναι Κηπουρός της Μονής. Πήρα 3 κασέτες και κάτσαμε να τα πούμε. Του έδωσα και διεύθυνση για περαιτέρω επικοινωνία και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Γύρω στις 10 με ένα φορτηγάκι φύγαμε για τη Μονή Ιβήρων. Προσκυνήσαμε και πήγαμε να βρούμε τον πατέρα Γαβριήλ. Του έδωσα μια κασέτα με την ηχογράφηση που είχα κάνει δυο χρόνια πριν εκεί. Κάτσαμε να τα πούμε λίγο και όταν του είπα ότι πάμε στη Σταυρονικήτα μου είπε να δώσω χαιρετίσματα στον πατέρα Ευγένιο, ένα θεόρατο άνθρωπο (κάποιος τον χαρακτήρισε «άνθρωπα»). Πριν φύγουμε από την Ιβήρων κάτσαμε στην Τράπεζα (στο γεύμα) αν και μόλις 11.30. Κάτσαμε έξω από τη μονή στο κιόσκι μέχρι να περάσει η μεσημεριανή κάψα και εκεί γνωρίσαμε κι ένα παιδί που θα μας ακολουθούσε στην υπόλοιπη πορεία μας. Γύρω στις 2.30 ξεκινήσαμε. Μετά από 100 μέτρα, ένα τζιπ του ΟΤΕ μας πήρε μέχρι τη διασταύρωση. Από εκεί μια πορεία 40 λεπτών μέσα στον ντάλα ήλιο (παρ’ όλη τη γύρω βλάστηση) στο χωματόδρομο μας φέρνει τελικά στον προορισμό μας. Τι όμορφο μοναστήρι!!! Μικρό, κουκλίστικο με ένα πολύ εντυπωσιακό πύργο.
Απ’ έξω έχει στέρνες και μια ωραία κληματαριά με παχύ ίσκιο στο πορταρίκι. Εκεί κάτσαμε να ξεκουραστούμε, εκεί δεχτήκαμε και το παραδοσιακό κέρασμα,. Μετά τις σχετικές διατυπώσεις ανεβαίνουμε στο Αρχονταρίκι στον 3ο όροφο. Κάτσαμε για λίγο στο καθιστικό. Έχει γύρω τζαμλίκι και απεριόριστη θέα.
Κάτω ακριβώς η θάλασσα, και στο βάθος ο εντυπωσιακός κώνος του Άθωνα!! Τι όμορφες εικόνες απολαμβάνουν τα μάτια και η ψυχή μας!!! Κάποτε πρέπει να το κάνω κι αυτό. Να ανέβω στον Άθωνα!
Στο Αρχονταρίκι δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα και στο δωμάτιο που μας έδωσαν είχε μια λάμπα πετρελαίου. Αφού αφήσαμε τα πράγματα κατεβήκαμε να κάτσουμε στην κληματαριά. Ο ήλιος έχει αρχίσει να παίρνει προς τη δύση του και οι εικόνες αρχίζουν να παίρνουν μια απόκοσμη, μαγική λες, χροιά!! Πήγαμε στον εσπερινό και στη συνέχεια για φαΐ. Βρήκα τον πατέρα Ευγένιο. Είναι ένας καλοκάγαθος γέροντας, μεγαλόσωμος, αλλά όχι τόσο όσο μου είπε ο Γαβριήλ. Του έδωσα τα χαιρετίσματα και με πήρε μαζί του στον κήπο. Είναι από το Ρέθυμνο και προσπαθεί μέσα σε πλαστικά δοχεία να καλλιεργήσει όπως κάνουν στον τόπο του, αβοκάντο και λωτούς! Ξέρει βέβαια ότι αυτό είναι δύσκολο. Άλλο το κλίμα στην Κρήτη άλλο εκεί πάνω. Εγώ πάντως του ευχήθηκα ολόψυχα κάθε επιτυχία!
Στη συνέχεια κατεβήκαμε στον αρσανά και απολαύσαμε για αρκετή ώρα την ηρεμία της θάλασσας του δειλινού. Πολλά μικρά καβουράκια πάνω στα βράχια τρέχουν να μπουν στο νερό μόλις μας αντιλαμβάνονται. Ξανά στο Αρχονταρίκι, λίγη κουβέντα με άλλους προσκυνητές και μετά λίγο διάβασμα στο φως της λάμπας και ύπνο.
Σηκώθηκα νωρίς και πήγα στη λειτουργία που εκείνο το πρωινό έγινε στο παρεκκλήσι που βρίσκεται στο κοιμητήριο, έξω από τη Μονή.
Στο πορταρίκι τσιμπήσαμε κάτι για πρωινό, ήπιαμε ένα καφέ και αφού χαιρετίσαμε ξεκινήσαμε για τη Μονή Παντοκράτορα. Λίγο λιγότερο από μια ώρα η πορεία μας μέσα σε ψηλή και πυκνή βλάστηση που εναλλάσσεται με πιο χαμηλή σε ορισμένα σημεία. Υπέροχη!! Κάτσαμε απ’ έξω από το μοναστήρι στο κιόσκι να ξεκουραστούμε. Εκεί βρήκαμε και δυο προσκυνητές που είχαμε γνωρίσει στη Φιλοθέου. Απέναντι από τη Μονή, σε ένα ψήλωμα είναι η Σκήτη του Αγίου Αντρέα. Εκεί αποφασίσαμε να πάμε πρώτα και να γυρίσουμε στο μοναστήρι αργότερα. Η πορεία, μέσα στην πυκνή βλάστηση μιας ρεματιάς, αλλά πολύ ανηφορική, κράτησε περίπου μισή ώρα.
Η Σκήτη είναι μεγάλη. Φτιάχτηκε από Ρώσους, έχει ένα μεγάλο, φωτεινό Ναό και ένα εντυπωσιακό επίχρυσο τέμπλο. Ο αρχοντάρης, πατέρας Φιλήμων, μας υποδέχτηκε και στη συνέχεια μας ξενάγησε. Είναι ένας νέος άνθρωπος (μόλις πάνω από τα 30) με σπουδές Θεολογίας, Παιδαγωγικών και Νομικών (σχολή που δεν τελείωσε). Πάνω απ’ όλα όμως έχει σύγχρονες ιδέες, πολύ χιούμορ και ένα μεγάλο ταλέντο στην Αγιογραφία. Ωραίος άνθρωπος!! Ψωνίσαμε κάτι μικροπράγματα από το πωλητήριο και κατηφορίσαμε για το μοναστήρι.
Αφού κεραστήκαμε στο αρχονταρίκι, ο πατέρας Γαβριήλ, ένας νεαρός μοναχός από τα Χανιά, μας έκανε μια μικρή ξενάγηση και μας έβγαλε να προσκυνήσουμε τα άγια λείψανα που διαθέτει η Μονή. Λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι φτάνει το καΐκι που θα πάρουμε για να πάμε στη μονή Βατοπεδίου που είναι και ο τελικός μας προορισμός για εκείνη τη μέρα. Η θάλασσα το έχει το κυματάκι της και το μισάωρο ταξίδι μας είχε αρκετό κούνημα. Όλα όμως ξεχάστηκαν στη θέα του μοναστηριού. Τεράστιο και επιβλητικό!!
Το πόσο μεγάλο είναι το είδα όταν μπήκαμε μέσα. Είχε και πάρα πολύ κόσμο. Είχα την αίσθηση ότι ήμουνα στη «Λευκωσία». Ο λόγος ήταν ότι οι περισσότεροι μοναχοί είναι Κύπριοι και οι επισκέπτες συγγενείς τους από το νησί τους. Ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι. Είναι παλιό κτίριο. Το δωμάτιο ήταν αρκετά καθαρό αλλά οι κοινόχρηστοι χώροι αρκετά βρώμικοι. Από το μπαλκόνι είχαμε ωραία θέα στη θάλασσα. Τακτοποιηθήκαμε και κατεβήκαμε.
Έξω από την πύλη του μοναστηριού κάτσαμε στο κιόσκι και στη συνέχεια περπατήσαμε προς ένα άλλο κιόσκι με ένα πηγάδι δίπλα του. Βγάλαμε λίγο νερό να πιούμε. Ήταν πολύ δροσερό αλλά όπως αποδείχτηκε πολύ «βαρύ». Η βόλτα στα περιβόλια ήταν πολύ όμορφη και τέλειωσε ακόμα πιο όμορφα με τα φρέσκα καρύδια που κόψαμε να φάμε. Η συνέχεια είχε Εσπερινό. Εκεί διαπίστωσα κάτι που ήξερα από κασέτες. Τις υπέροχες φωνές των μοναχών της Μονής. Στην τράπεζα το φαΐ ήταν νόστιμο αλλά το κρασί, το ωραιότερο που έχω πιει ποτέ. Ένα «ποίημα»!!!!
Στην ξενάγηση είδαμε μοναδικούς θησαυρούς!! Το δειλινό μας βρήκε να απολαμβάνουμε την ηρεμία, έξω από την πύλη.
Κάτι το «βαρύ» νερό, κάτι ο καιρός που άλλαξε, το στομάχι με ταλαιπώρησε και με κράτησε άγρυπνο για αρκετές ώρες. Τα φάρμακα βοηθήσανε και κάπως ηρέμησα για να κοιμηθώ λίγες ώρες.
Ξυπνήσαμε με μια μέρα συννεφιασμένη και με αρκετό αέρα. Κατεβήκαμε στη λειτουργία, όπου και απολαύσαμε υπέροχες υμνωδίες. Αν και πολύ πρωί ακολούθησε τράπεζα με φαΐ όσπρια, σαλάτα κλπ.!!! Και δεν έφαγα, και χάσαμε και το λεωφορείο για τις Καρυές. Δύο ώρες αργότερα ένας μοναχός με ένα φορτηγάκι, ζητώντας ένα υπέρογκο ποσό (!!!) από τον καθένα, μας πήρε στις Καρυές. Από εκεί πήραμε το λεωφορείο για τη Δάφνη και κατεβήκαμε στη Μονή Ξηροποτάμου που είναι στη μέση της διαδρομής. Λίγο περπάτημα και φτάσαμε. Το Αρχονταρίκι πολυτελέστατο! Ξενώνας πρώτης κατηγορίας! Ένα τρίκλινο με θέα στο προαύλιο της Μονής μας περίμενε. Δυστυχώς είχε πολύ κόσμο και είχε πολύωρες διακοπές στο νερό. Έτσι για ντους ούτε λόγος.
Λίγο άραγμα στη βιβλιοθήκη του αρχονταριού, μια βόλτα στους χώρους του μοναστηριού
και μετά θέα προς τη Δάφνη και τον Σιγγιτικό από το κιόσκι, έξω από τη Μονή. Απόγευμα γύρω στις 5 πάμε στον εσπερινό και μετά τράπεζα. Ένα μπλιαχ!!! Κολοκύθια με σόγια και χυλό!!! Ευτυχώς ήταν πολύ νόστιμο το ψωμί. Έτσι ψωμί ελιές και αγγουράκι τη βόλεψα. Ξανά απέξω στο κιόσκι με κουβεντούλα. Ήταν δειλινό όταν πήγαμε να προσκυνήσουμε τα ιερά λείψανα και να δούμε κειμήλια της Μονής. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ο Δίσκος της Πουλχερίας. Δυστυχώς καμιά ξενάγηση. Όσο ωραίο είναι το μοναστήρι, τόσο ψυχροί και απόμακροι είναι οι μοναχοί. Ίσως βέβαια παίζει ρόλο ο μεγάλος αριθμός των προσκυνητών. Λέω, ίσως! Στις 8 έκλεισε η πύλη και δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να κάτσουμε στη βιβλιοθήκη από όπου απολαύσαμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα! Εκείνο το βράδυ άργησα να κοιμηθώ, θαυμάζοντας την πανσέληνο!
Τελευταία μέρα στο Όρος και αργήσαμε να ξυπνήσουμε. Κατεβήκαμε μόλις τελείωνε η λειτουργία και είχε κατευθείαν τράπεζα. Φυσικά και πάλι είχε φαγητό κανονικό. Ριζότο με τζατζίκι, βραστά αυγά, ντοματοσαλάτα και υπέροχο ζυμωτό ψωμί!!! Τι να κάνουμε; Αν και πρωί-πρωί τα φάγαμε. Γύρω στις 8.30 ξεκινήσαμε την πορεία μας για το Ρώσικο, όπου και θα παίρναμε το καραβάκι για την Ουρανούπολη.
Η πορεία υπέροχη μέσα σε ρεματιές με πολύ πράσινο, πέτρινα γεφύρια και μοναδική θέα προς τη θάλασσα. Κάτι λιγότερο από μια ώρα μετά φτάσαμε στο μοναστήρι και πήγαμε κατευθείαν στο αρχονταρίκι αλλά δεν βρήκαμε κανένα και πήγαμε στο Ναό. Ο μοναχός με το πονηρό βλέμμα που μας είχε ξεναγήσει και στην προηγούμενη μου επίσκεψη, δυο χρόνια πριν, μας ξενάγησε και αυτή τη φορά. Μόνο που τώρα μας επέτρεψε να βγάλουμε φωτογραφίες (χωρίς φλας βεβαίως) στην Αγία Σκέπη. Ξανά στο αρχονταρίκι και αυτή τη φορά ήπιαμε και το καφεδάκι μας.
Στον αρσανά περιμένοντας το καραβάκι χάζευα τους μοναχούς. Άλλοι περίμεναν σαν κι εμάς και άλλοι πηγαινοέρχονταν για διάφορες δουλειές. Λίγο μετά τις 12.30 το μεσημέρι φύγαμε για την Ουρανούπολη όπου φτάσαμε γύρω στις δύο. Δώδεκα ώρες αργότερα, ψόφιος από κούραση έπεφτα στο κρεβάτι μου για ύπνο και ονειρεύτηκα εικόνες που είχα δει στο Όρος. Άλλη μια επίσκεψη στο μοναδικό αυτό τόπο έφτασε στο τέλος της. Ελπίζω να μην είναι και η τελευταία!!
Περισσότερες πληροφορίες για το Άγιο Όρος και τα μοναστήρια του στην επίσημη ιστοσελίδα http://athonite.gr/ και http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82
Περισσότερες φωτογραφίες https://picasaweb.google.com/113768004153428953599/AgionOros192371994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου