Φινλανδία-Εσθονία, ταξίδι στους πάγους!!!

17-24 Απριλίου 2003

Είναι αρχές του Απρίλη και τα κρύα του χειμώνα αποτελούν πια ανάμνηση. Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά και τραβάμε ολοταχώς για το καλοκαίρι.
Κι όμως μια ομάδα ανθρώπων έχουμε καταληφθεί από τον πανικό του κρύου! Ψάχνουμε να αγοράσουμε φόρμες σκι, ισοθερμικά εσώρουχα, βαριές, ζεστές και αδιάβροχες μπότες, κασκόλ, σκουφιά, γάντια!!!
Όχι. Δεν είμαστε τρελοί! Είμαστε μια ομάδα καθηγητών και μαθητών από ένα Γυμνάσιο της Αθήνας που πρόκειται να ταξιδέψουμε στη Λαπωνία, στη βόρεια Φινλανδία, καλεσμένοι από το Γυμνάσιο του Ivalo, πόλη της περιοχής, στα μέσα του μήνα. Εκεί ο καιρός δεν παίζει. Εύκολα η θερμοκρασία μπορεί να αγγίξει τους 20° C κάτω από το μηδέν. Γι αυτό και πρέπει να οργανωθούμε κατάλληλα. Η αναχώρηση μας έχει ορισθεί για τις 17 του Απρίλη, ημέρα Πέμπτη, δύο μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα. Τα πάντα κινούνται γύρω από αυτό το ταξίδι και την προετοιμασία του. Όσο πλησιάζει η μέρα της αναχώρησης, ο πυρετός των ετοιμασιών ανεβαίνει κατακόρυφα. Και φτάνει η Τετάρτη 16 Απριλίου. Ημέρα που στην Αθήνα έχουν έρθει οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υπογραφή της ένταξης των 10 νέων μελών της. Στην Αθήνα επικρατεί ένας χαμός!
Από το πρακτορείο μας ενημέρωσαν ότι πιθανά να υπάρξει πρόβλημα με την πρόσβασή μας στο αεροδρόμιο και γι αυτό πρέπει να φύγουμε πολύ πρωί.

Μέρος α΄ - στις πρωτεύουσες
Ημέρα 1η
Προς το Βορρά
Είναι Πέμπτη 17 Απριλίου, 4.30 το πρωί. Η πτήση μας είναι στις 8.20 και έχουμε κανονίσει να μας πάρει το πούλμαν από το σχολείο αυτή την ώρα! Αγουροξυπνημένοι ή ξενύχτηδες φτάνουμε στο σχολείο όπου μας περιμένει το πούλμαν για το αεροδρόμιο. Φτάνουν και οι τελευταίοι ξενύχτηδες και μετά από πολλές αγκαλιές, φιλιά και δάκρυα αναχωρούμε για το αεροδρόμιο όπου φτάνουμε μισή ώρα μετά.
Τα περισσότερα γκισέ είναι κλειστά και γενικά επικρατεί ερημιά και ηρεμία. Λίγοι άνθρωποι, οι περισσότεροι υπάλληλοι του αεροδρομίου ή των αεροπορικών εταιριών.
Γύρω στις 6.00 άνοιξε το γκισέ μας, δίνουμε τις αποσκευές και περνάμε στις αναχωρήσεις. Και τότε ανακαλύψαμε ότι ξεχάσαμε να πάρουμε μια σημαία μαζί μας. Ρωτάμε σε όλα τα καταστήματα του αεροδρομίου αλλά τίποτα. Κρίμα!
Πάμε τόσο μακριά ουσιαστικά εκπροσωπώντας τη χώρα μας και ξεχάσαμε το βασικότερο. Τέλος πάντων. Δεν μπορεί να γίνει και τίποτα άλλο.
Στις 8.20 ακριβώς απογειωνόμαστε
Η τσιμεντούπολη με την κίνηση της κάτω από τα πόδια μας φαντάζει τόσο άσχημη χωρίς πράσινο καθόλου. Ευτυχώς πολύ σύντομα πετάμε πάνω από θάλασσες και στεριές και οι πόλεις μοιάζουν τόσο μικρές! Σε λίγο είμαστε έξω από την Ελλάδα ακολουθώντας βορειοδυτική κατεύθυνση.
Κάτω από τα πόδια μας χιονισμένα βουνά. Πρώτα η Πίνδος και μετά τα βουνά της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Να και η Αδριατική με τα πολλά νησιά των Δαλματικών ακτών της Κροατίας και ξανά η ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτή τη φορά οι εικόνες ξεπερνάνε κάθε περιγραφή με την ομορφιά τους. .

Είμαστε πάνω από τις κάτασπρες Άλπεις. Ευτυχώς ο καιρός δεν μας χαλάει το χατίρι και η ορατότητα είναι θαυμάσια.
Ένας λαμπρός ήλιος μας συντροφεύει κάνοντας τα χιονισμένα βουνά να λάμπουνε
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τις λίμνες πάνω στα βουνά να γυαλίζουν κάτω από το εκτυφλωτικό φως του απριλιάτικου ήλιου και τις κορυφές που με το σχήμα τους δημιουργούν απαράμιλλης ομορφιάς φωτοσκιάσεις.
Σε δυόμισι ώρες φτάνουμε στο Μόναχο. Προσγειωνόμαστε και πάμε να βρούμε την έξοδο για την επόμενη πτήση μας προς το Ελσίνκι.
Μετά από μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά (με σαράντα λεπτά καθυστέρηση), φεύγουμε για το βορρά.

Τα βουνά κάτω από τα πόδια μας έχουν δώσει τη θέση τους σε απέραντες καλλιεργημένες πεδιάδες κατάστικτες από μικρά χωριά και πόλεις. Η πτήση μας διήρκεσε τρεισήμισι ώρες. Αυτή τη φορά είδαμε ελάχιστα πράγματα γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού είχε συννεφιά. Μόνο όταν πλησιάζαμε και το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει μπορέσαμε να δούμε τη Βαλτική γεμάτη από πάγους! Θεέ μου που ήρθαμε;

Ελσίνκι (μια πρώτη ματιά)
Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι έχοντας κάνει ένα εξαιρετικά άνετο ταξίδι

Το αεροδρόμιο είναι πολύ όμορφο. Ξύλινα γλυπτά παντού «ζεσταίνουν» το χώρο σε αυτή τη μακρινή και κρύα πόλη. Πήραμε τα πράγματά μας και βγήκαμε να συναντήσουμε τον ξεναγό μας και να μπούμε στο πούλμαν που μας περίμενε. Και όμως δεν έκανε πολύ κρύο. Λιγότερο από μια κρύα μέρα στην Αθήνα!
Για τους ντόπιους που είναι προτεστάντες είναι Μεγάλη Πέμπτη και οι επόμενες τέσσερις ημέρες είναι αργία. Αυτό ισχύει και για το σχολείο που μας έχει καλέσει και έτσι είχαμε κανονίσει το ταξίδι μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να επισκεφθούμε όσο γινόταν περισσότερα μέρη, όπως το Ταλίν, την πρωτεύουσα της Εσθονίας, και να πλουτίσουμε έτσι το ταξίδι μας, μέχρι να πάμε στο Ivalo.
Τακτοποιούμε τα πράγματά μας στο πούλμαν φεύγουμε για την πόλη και το λιμάνι της. Σύμφωνα με το πρόγραμμα θα φεύγαμε με το πλοίο για το Ταλίν, την πρωτεύουσα της Εσθονίας και θα γυρνάγαμε την άλλη μέρα στο Ελσίνκι. Είχαμε όμως περίπου μιάμιση ώρα μέχρι να φύγει το πλοίο και έτσι ξεκινήσαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πρωτεύουσα της Φινλανδίας.
Η μέρα είναι συννεφιασμένη με σχετικό κρύο και το πούλμαν μας μπαίνει σιγά-σιγά στα προάστια του Ελσίνκι.
Η κίνηση στους δρόμους δεν είναι μεγάλη αλλά και η ίδια η πόλη φαίνεται ότι είναι μικρή για Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Ήρεμη, καθαρή, φτιαγμένη σε ανθρώπινα μέτρα και κυρίως χτισμένη μέσα στο πράσινο. Έχεις την εντύπωση ότι η πόλη είναι μέσα σε ένα δάσος κάτι που φαινόταν και από ψηλά όπως κατεβαίναμε με το αεροπλάνο.
Φτάνοντας στην θάλασσα τη βλέπουμε να είναι παγωμένη. Αλλού να πλέουν κομμάτια πάγου και αλλού, όπως στην ακτή Kaivopuisto, να καλύπτεται τελείως από συμπαγές στρώμα πάγου.

Σε αυτά τα σημεία βλέπουμε για πρώτη φορά ψαράδες να κάθονται πάνω στον πάγο έχοντας ανοίξει τρύπα και ψαρεύοντας, μια εικόνα αρκετά συνηθισμένη σε όλη τη Φινλανδία.
Αφού περιπλανηθήκαμε για λίγο στην πόλη φτάσαμε στην πλατεία του κοινοβουλίου και του καθεδρικού ναού. Είχαμε λίγη ώρα για μια μικρή στάση και μερικές φωτογραφίες.

Τα κυβερνητικά κτίρια γύρω είναι όλα με προσόψεις σε αρχαιοελληνικό ρυθμό όπως και οι τέσσερις πλευρές του καθεδρικού με τους πράσινους τρούλους του που βρίσκεται υπερυψωμένος πάνω από μια μεγάλη και φαρδιά σκάλα και είναι ορατός από όλη την πόλη. Πρόκειται για έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Carl Ludvig Engel.

Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το άγαλμα του Ρώσου τσάρου Αλέξανδρου Α΄ που έδωσε αυτονομία στο ρώσικο δουκάτο της Φινλανδίας το 1809 κάνοντας το Ελσίνκι πρωτεύουσά του και θέτοντας με αυτό τον τρόπο τη βάση για διεκδίκηση ανεξαρτησίας, που θα πραγματοποιηθεί τελικά στις 6 Δεκεμβρίου του 1917, λίγο μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία.
Η πλατεία αυτή ονομάζεται Senate και είναι ουσιαστικά η πολιτική καρδιά της χώρας. Στην πλατεία εκείνη την ώρα ένα συνεργείο έστηνε ηχητικά πιθανά για κάποια εκδήλωση που σχετίζονταν με το Πάσχα. Μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες συνεχίσαμε μέσα από την πόλη.

Φαρδιές λεωφόροι, πλατείες, όμορφα κτήρια όλων των ρυθμών και παντού πάρκα. Στη βόλτα μας αυτή περάσαμε και από τον εντυπωσιακό σιδηροδρομικό σταθμό και τον καθεδρικό ναό των ορθοδόξων Uspensky.
Η ώρα όμως περνούσε και εμείς έπρεπε να πάμε πια στο λιμάνι για να επιβιβαστούμε στο πλοίο μας, το κρουαζιερόπλοιο Romantika που θα μας έφερνε στην πρωτεύουσα της Εσθονίας Ταλίν και πάλι πίσω στο Ελσίνκι την επομένη

Βαλτική
Φτάσαμε στο λιμάνι. Κόσμος πολύς στην ουρά μπροστά στα γκισέ για έλεγχο. Εκατοντάδες Φινλανδοί, οι περισσότεροι χωρίς αποσκευές, μόνο με ένα άδειο καροτσάκι. Είχαμε ακούσει το τι συμβαίνει στο πλοίο αυτό με τους Φινλανδούς να πίνουν μέχρι τελικής πτώσης αλλά τίποτα δεν μπορούσε να περιγράψει αυτό που είδαμε. Με το που μπαίνανε στο πλοίο άρχιζε το «μεγάλο μεθύσι». Όλοι, άντρες και γυναίκες, με ένα ποτό στο χέρι. Κυρίως μπύρες. Είτε στα μπαρ, είτε στην αίθουσα που χόρευε ο κόσμος την ώρα που κάποιος τραγουδούσε «καραόκι», είτε στους διαδρόμους, είτε στις καμπίνες, όλοι με ένα ποτό στο χέρι. Ποτό που δεν είχε τελειωμό. Το ένα μετά το άλλο. Έτσι πολύ σύντομα και μέχρι το πρωί ήταν όλοι μεθυσμένοι και κυριολεκτικά σέρνονταν. Ήταν μια πολύ θλιβερή εικόνα. Η χειρότερη εικόνα του ταξιδιού μας. Φυσικά εμείς δεν ταξιδεύαμε για να βλέπουμε τις επιδόσεις των Φινλανδών στο ποτό. Είχαμε τόσα άλλα να δούμε. Και αυτό που είχαμε να δούμε ήταν έξω. Μπαίνοντας πήγαμε στις καμπίνες μας, αφήσαμε τα πράγματά μας και με τις φωτογραφικές μηχανές και τις βιντεοκάμερες στο χέρι βγήκαμε να απολαύσουμε τον απόπλου ανάμεσα στα πολλά νησάκια του αρχιπελάγους που βρίσκεται μπροστά στο λιμάνι του Ελσίνκι. Πολλά μικρά και καταπράσινα νησάκια με τη θάλασσα γύρω τους γεμάτη με διάσπαρτα κομμάτια πάγου και το πλοίο να πλέει ανάμεσά τους. Όσο το πλοίο προχωρούσε ο πάγος πύκνωνε!

Σε λίγο όλη η θάλασσα ήταν καλυμμένη με πάγο ο οποίος ήταν σπασμένος σε μεγάλα ή μικρά κομμάτια. Απίστευτο θέαμα! Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Ήξερα ότι η Βαλτική είναι η πιο «γλυκιά» θάλασσα του κόσμου λόγω των πολλών γλυκών νερών που πέφτουν σ' αυτήν και λόγω της μικρής εξάτμισης από το κρύο αλλά άλλο να ξέρεις κάτι θεωρητικά και άλλο να αντικρίζεις την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα πέρα από κάθε φαντασία που έμελλε σε λίγο να μας χαρίσει ακόμα πιο απίστευτες εικόνες

όταν ο ήλιος (γύρω στις 9.00) άρχισε να βασιλεύει βάφοντας τον ορίζοντα με υπέροχες αποχρώσεις του βιολετί και τον πάγο με ένα καταπληκτικό βαθύ γαλάζιο χρώμα που δύσκολα βλέπεις αλλού. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που τα μάτια μου έχουν «αγγίξει» αυτή την ομορφιά.
Είχε πια νυχτώσει για τα καλά όταν μπήκαμε μέσα και πήγαμε πρώτα να τσιμπήσουμε κάτι και μετά στο μπαρ για μια μπύρα. Τρεις ώρες μετά τον απόπλου μας φάνηκε φωτισμένο το λιμάνι του Ταλίν. Το πλοίο αργά έπιασε λιμάνι και έδεσε. Κάποιοι άρχισαν να κατεβαίνουν. Εμείς θα διανυχτερεύαμε στο πλοίο γιατί το τελωνείο έκλεινε και έτσι δεν μπορούσαμε να κατέβουμε και να προλαβαίναμε να γυρίσουμε. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα πήγαμε στις καμπίνες μας για ύπνο. Έναν ύπνο ανήσυχο από τις φωνές των μεθυσμένων και τα σπασίματα των ποτηριών και των μπουκαλιών. Η κούραση όμως της ημέρας ήταν τέτοια που αναγκαστικά κοιμηθήκαμε κάποιες ώρες για να μπορέσουμε να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας.

Ημέρα 2η
Ταλίν (Εσθονία)
Πρωί-πρωί το πούλμαν μας πήρε από το λιμάνι για μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Εσθονίας, το πανέμορφο Ταλίν (Tallinn). Η μέρα ήταν κρύα και μουντή. Έτσι και οι εικόνες ήταν, τουλάχιστον στην αρχή, μουντές. Σε αυτό βοηθούσε και η ομίχλη που έκανε τα πράγματα να φαίνονται θολά.

Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν εμπόδισε να δούμε και να θαυμάσουμε τα όμορφα, ξύλινα σπίτια με τους κήπους στα προάστια. Μπαίνουμε σε μιαν όμορφη πόλη με πλατιούς και ήσυχους δρόμους, με λίγα αυτοκίνητα και την κυρίαρχη παρουσία σ' αυτούς των γαλάζιων τραμ.

Η πρώτη στάση ήταν σε ένα πάρκο με μια παγωμένη λιμνούλα. Στο κέντρο της ένα «νησάκι» με ένα όμορφο «περίπτερο». Μια κρύα ανάσα, φωτογραφίες και μπρος για την επόμενη στάση,

τον χώρο του μουσικού φεστιβάλ που υπήρξε και το κέντρο διαμαρτυρίας κατά του Σοβιετικού καθεστώτος και υπέρ της ανεξαρτησίας της Εσθονίας το 1988.
Στη συνέχεια το πούλμαν μας άφησε στους πρόποδες του λόφου Toompea , την ακρόπολη της παλιάς πόλης.

Τόπος διαμονής των αρχόντων κάποτε με το κοινοβούλιο της χώρας σήμερα

και τον ορθόδοξο ναό Alexander Nevsky ακριβώς απέναντι. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο ναό ξεκινάμε την εξερεύνηση της παλιάς πόλης. Πλακόστρωτα δρομάκια δημιουργούν ένα πολύπλοκο δίκτυο που σε βγάζει πότε σε μια μικρή πλατεία,

πότε σε ένα ναό και τέλος στο ψηλότερο σημείο από όπου η θέα προς την κάτω πόλη είναι μοναδική.

Η ομίχλη κάνει τις εικόνες ονειρικές.
Δύο δρόμοι οδηγούν από την Toompea στην κάτω πόλη. Ο μακρύτερος, γνωστός σαν «μακρύ πόδι» και ο πιο σύντομος, γνωστός σαν «κοντό πόδι». Αυτόν και πήραμε για να κατέβουμε. Μια ισχυρή πύλη με μια θεόρατη σιδερόφραχτη πόρτα αποτελεί την αρχή του.

Μετά τα σκαλάκια πλακόστρωτο με καφέ και εστιατόρια και όμορφα μεσαιωνικά κτίρια. Πριν φτάσουμε στην πλατεία της κάτω πόλης μια μικρή στάση ήταν απαραίτητη κυρίως για ένα ζεστό ρόφημα. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό.

Μπήκαμε σε ένα καφέ, τα παιδιά πήραν ζεστή σοκολάτα και εμείς ένα μοναδικό ζεστό κρασί με μπαχαρικά, ότι έπρεπε για να ανεβάσει τη θερμοκρασία και τη διάθεσή μας για συνέχεια. Σ' αυτό βοήθησε και το πολύ όμορφο περιβάλλον του καφέ. Αφού πήραμε τις απαραίτητες δυνάμεις βγήκαμε να συνεχίσουμε προς το κέντρο, την τεράστια πλατεία του Δημαρχείου.

Μια μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με μεσαιωνικά κτίρια γύρω – γύρω. Ανάμεσά τους και το παλαιότερο φαρμακείο της Β. Ευρώπης που λειτουργεί από το 1422!!!

Στο κέντρο της πλατείας το πανέμορφο, λιτό, μεσαιωνικό κτίριο του Δημαρχείου, δεσπόζει με την παρουσία του από τον 15 ο αιώνα. Στην κορυφή του ο ανεμοδείκτης είναι μια ανθρώπινη φιγούρα, ο γερό Τόμας ( Vana Toomas ) από το 1530.

Πολλά από τα κτίρια στην πλατεία και τα γύρω πλακόστρωτα στενά στέγαζαν κάποτε αποθήκες και καταστήματα διαφόρων προϊόντων και σήμερα κατοικίες, ξενοδοχεία, μπαρ και

εστιατόρια με την κατάλληλη διακόσμηση

που δημιουργεί ατμόσφαιρα Μεσαίωνα.

Περπατήσαμε περίπου δύο ώρες στα πλακόστρωτα στενάκια,

στην αγορά με τα μάλλινα που βρίσκεται στη βάση του τείχους της παλιάς πόλης και κάναμε τα ψώνια μας. Αφού ήπιαμε ένα καφέ ετοιμαστήκαμε να φύγουμε και να αφήσουμε πίσω μας μιαν από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης για να επιστρέψουμε στο Ελσίνκι. Μια υπόσχεση στον εαυτό μας για επιστροφή κάποια μέρα μας έκανε πολλές φορές να γυρίσουμε το κεφάλι προς τα πίσω για μια τελευταία ματιά.

Δίπλα σε μια από τις πύλες του κάστρου που έχουν απομείνει βρίσκεται ο πύργος των κανονιών με το όνομα «ΧοντροΜαργαρίτα» ( Paks Margareeta ). Εκεί σταθήκαμε για την τελευταία φωτογραφία από το Ταλίν

Φτάσαμε στο Romantika , το πλοίο μας και αφού περάσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων επιβιβαστήκαμε για τη Φινλανδία.
Γεια σου Εσθονία! Εις το επανειδείν!!

Ελσίνκι
Το ταξίδι ήταν ήσυχο και 3 ώρες αργότερα φτάσαμε στο λιμάνι του Ελσίνκι και με το πούλμαν ξεκινήσαμε την επίσκεψη της πόλης

Πρώτα σταματήσαμε στην Ορθόδοξη εκκλησία Uspenski. Περίπου το 6% των Φινλανδών είναι ορθόδοξοι (με την Ρώσικη εκδοχή του δόγματος). Οι υπόλοιποι είναι κυρίως Προτεστάντες.
Ήταν Μεγάλη Παρασκευή για Καθολικούς και Προτεστάντες. Προκειμένου όμως να μην διαταραχτεί η ζωή της κοινωνίας και οι Ορθόδοξοι ακολουθούν το εορτολόγιο των υπολοίπων. Έτσι πήγαμε στο Ναό να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο. Με εξαίρεση ότι ο Επιτάφιος ήταν χωρίς κουβούκλιο, όλα θύμιζαν Ελλάδα. Ιερείς και πιστοί έψαλαν εγκώμια στον νεκρό Ιησού και το Βυζαντινό τυπικό ήταν παντού.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τον σκαμμένο μέσα στο βράχο Ναό Temppeliaukio αλλά εδώ ήμασταν άτυχοι. Ένας σύλλογος έκανε λειτουργία και δεν μπορούσαμε να μπούμε (!!!). Συνεχίσαμε στην παραλία Kaivopuiston, στο λιμάνι με τα παγοθραυστικά και τέλος

στο πάρκο με το εντυπωσιακό μνημείο για τον εθνικό συνθέτη της Φινλανδίας, τον Γιαν Σιμπέλιους.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και έτσι πήγαμε να τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο και να ετοιμαστούμε για βραδινή βόλτα. Στο ξενοδοχείο ήρθε να μας δει μια καθηγήτρια με την οποία επικοινωνούσαμε καιρό. Ήρθε από απόσταση περίπου 150 χιλιομέτρων!
Ετοιμαστήκαμε και με τα πόδια ξεκινήσαμε τη βόλτα μας προς το κέντρο. Το κρύο τώρα που ο ήλιος έδυσε ήταν πολύ τσουχτερό αλλά όλα ήταν όμορφα. Ακολουθήσαμε την κεντρική λεωφόρο Mannerheimintie και συναντήσαμε πρώτα στα αριστερά μας το μέγαρο συναυλιών Finlandia Hall,

απέναντι και λίγο παρακάτω το εντυπωσιακό Εθνικό μουσείο, στη συνέχεια το κοινοβούλιο και πάλι. αριστερά μας το εξαιρετικά εντυπωσιακό μοντέρνο κτήριο Kiasma (Μουσείο σύγχρονης τέχνης και εφαρμοσμένων τεχνών).

Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος που φωτίζεται ο έφιππος ανδριάντας που βρίσκεται μπροστά του και πέφτει η σκιά του πάνω στο κτήριο.

Σε λίγο φτάσαμε στον μοναδικό σιδηροδρομικό σταθμό, ένα οικοδόμημα σε αρχιτεκτονική αρτ νουβώ με τα τεράστια αγάλματα στην είσοδό του. Γύρω του απλώνεται το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της πόλης. Η ώρα είχε προχωρήσει και κάτσαμε για φαΐ. Ο πανταχού παρών «γύρος»! Άλλος ένας Φινλανδός φίλος ήρθε να μας δει. Η αίσθηση του να συναντάς φίλους σε μια ξένη χώρα και μάλιστα φίλους που μόνο από επικοινωνία εκ του μακρόθεν αλλά τους συναντάς για πρώτη φορά, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Είναι ίσως ότι ομορφότερο μπορεί να συμβεί στο ταξίδι σου.
Αρκετά κουρασμένοι μετά από μια μέρα με ένα σωρό εμπειρίες σε δύο Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.

Ημέρα 3η
Πόρβο
Το επόμενο πρωινό ήταν ηλιόλουστο και αρκετά ζεστό. Μετά το πρωινό πήραμε τα πράγματά μας για να αναχωρήσουμε. Πριν από την πτήση μας για τη Λαπωνία, το πρόγραμμά μας προέβλεπε επίσκεψη στο Porvoo, μια μικρή πόλη περίπου 50 χιλιόμετρα ανατολικά του Ελσίνκι.

Το Porvoo είναι από τα λίγα μέρη της Φινλανδίας που δεν κατέστρεψαν οι Γερμανοί στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. Σήμερα πολλοί καλλιτέχνες έχουν διαλέξει να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν εκεί. Είναι μια μικρή, γραφική πόλη στις όχθες ενός μικρού ποταμού. Όταν φτάσαμε είδαμε το ποτάμι παγωμένο.

Ένα ιστιοφόρο και οι βάρκες στο ποτάμι κολλημένα στον πάγο περίμεναν τον ανοιξιάτικο ήλιο να λιώσει τον πάγο για να μπορέσουν να βγουν από τη χειμωνιάτικη ακινησία τους. Κατά μήκος της όχθης είναι αραδιασμένα μικρά βαθυκόκκινα ξύλινα σπίτια με μαύρες στέγες, παλιές αποθήκες που δίνουν τον βασικό χαρακτήρα της πόλης Από την όχθη του ποταμού ξεκινούν λιθόστρωτα δρομάκια με μικρά ξύλινα πολύχρωμα σπίτια δεξιά και αριστερά και δημιουργούν ένα δίκτυο με σπίτια, μικρά καταστήματα, καφέ και εστιατόρια. Ήταν Μεγάλο Σάββατο για τους Φινλανδούς και όλα τα καταστήματα ήταν στολισμένα Πασχαλινά με αυγά και χρωματιστά πούπουλα χήνας.
Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ήπιαμε ένα καφέ και ξανά στο δρόμο για το αεροδρόμιο αυτή τη φορά
Έτοιμοι για τη μοναδική Λαπωνία. Τον βορρά της Ευρώπης. Τη χώρα των ταράνδων, του Πολικού Σέλαος, των Σάμι (Λάπωνες) και του γλυκού γεράκου με την κόκκινη στολή και το έλκηθρο, του Σάντα Κλάους. Καλή μας πτήση!

(συνεχίζεται)

Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/dsmfiot/ESTONIATallinn171842003

και

https://picasaweb.google.com/dsmfiot/FINLAND172642003

1η δημοσίευση: www.fotoartmagazine.gr και http://www.travelstories.gr/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%E5%F5%F1%FE%F0%E7/722-%F6%E9%ED%EB%E1%ED%E4%DF%E1-%E5%F3%E8%EF%ED%DF%E1.html