(συνέχεια από Με ένα αυτοκίνητο στους δρόμους της Γαλλίας, ΜΕΡΟΣ Β΄)
Μ.Σάββατο 3-Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
ΜΕΡΟΣ Γ΄ - Στο Perigord με τα «χρώματα» του
Τον 14ο και 15ο αι. στο έδαφος της Γαλλίας, κατά κύριο λόγο, γίνεται ο μεγαλύτερος σε διάρκεια πόλεμος στην Ευρωπαϊκή ιστορία, που κράτησε πάνω από ένα αιώνα και ονομάστηκε Εκατονταετής. Το κυριότερο επίκεντρο αυτού του πολέμου ήταν στα νοτιοδυτικά της χώρας στα όρια του Βασιλείου της Γαλλίας με το Αγγλοκρατούμενο Aquitaine. Εκεί βρίσκεται το Perigord, επόμενος προορισμός μας.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιοχής ανήκει στο διαμέρισμα Dordogne που έχει πάρει το όνομά του από τον ομώνυμο ποταμό, που ρέοντας δυτικά συναντά μετά το Μπορντό τον Garonne δημιουργώντας της εκβολές του Gironde στον Ατλαντικό. Το όνομα Perigord μάλλον έρχεται από την αρχαιότητα όταν στην περιοχή ζούσαν τέσσερις φυλές Γαλατών. Στη γλώσσα των Γαλατών ο όρος «4 φυλές» λέγεται Petrocore, που σε παραφθορά στο πέρασμα του χρόνου έγινε Perigord. Παραδοσιακά χωρίζεται σε τέσσερα τμήματα: Το Μαύρο (Noir) Perigord, γύρω από τη μικρή πόλη Sarlat-la-Caneda, στα νοτιοανατολικά, και έχει να κάνει με το σκούρο χρώμα των πυκνών δασών, το Λευκό (Blanc) Perigord, γύρω από την πρωτεύουσα Perigueux, στα βορειοδυτικά, και έχει να κάνει με την ανοιχτόχρωμη πέτρα που φτιάχνουν τα σπίτια εκεί, το Πράσινο (Vert) Perigord, στα βόρεια, που έχει να κάνει με τα πράσινα βοσκοτόπια της περιοχής και το Πορφυρό (Pouerpre) Perigord, γύρω από την πόλη Bergerac, στα νοτιοδυτικά, και έχει να κάνει με τα αμπέλια της περιοχής που δίνουν τα εξαιρετικά κρασιά.
Η εποχή της φεουδαρχίας και των πολλών πολέμων, «προίκισε» την περιοχή με πολλά παλάτια-κάστρα (Chateaux). Κάθε λίγο και λιγάκι ένα τέτοιο κάστρο δεσπόζει στο ορίζοντα, σκαρφαλωμένο συνήθως πάνω σε ένα λόφο. Γύρω του αναπτύσσεται αμφιθεατρικά το χωριό ή η πόλή που συνήθως έχει και το ίδιο όνομα με το κάστρο. Δεκάδες είναι τα κάστρα, τα χωριά, οι πόλεις, όλα διατηρημένα άψογα, παραπέμποντας τον επισκέπτη σε εποχές μερικών αιώνων πριν. Σε συνδυασμό δε με το πολύ πράσινο και τα νερά που κυλούν παντού οι εικόνες είναι μοναδικές, όχι μόνο για τα Γαλλικά δεδομένα αλλά γενικότερα!!
Υπάρχει όμως και άλλος ένας λόγος που η περιοχή αυτή έχει μεγάλη σημασία στην παγκόσμια ιστορία.
Κοντά στο χωριό Les Eyzies de Tayac σε μια «βραχοσκεπή» (Abri στα Γαλλικά) το Abri de Cro-Magnon, βρέθηκε για πρώτη φορά σκελετός του αρχαιότερου προγόνου μας στην Ευρώπη, του Homo sapiens sapiens, δηλαδή του σύγχρονου ανθρώπου. Από τότε ονομάζεται «Άνθρωπος του Cro-Magnon». Δεν είναι μόνο όμως τα οστέινα απομεινάρια εκείνου του «παππού» μας. Είναι και τα σπουδαία έργα του.
Το 1940 κάποια παιδιά, κοντά στο Montingnac, μπαίνουν στο σπήλαιο Lascaux και ανακαλύπτουν ένα θησαυρό! Υπέροχες βραχογραφίες καλύπτουν μεγάλες επιφάνειες των τοιχωμάτων του σπηλαίου. Είναι χρωματιστές, παριστούν κυρίως ζώα, είναι πολύ υψηλής τέχνης και έχουν μια ηλικία 15.000-17.000 χρόνων. Τόσο σπουδαία είναι που το σπήλαιο πήρε το προσωνύμιο «Καπέλα Σιξτίνα της Προϊστορίας»! Το 1948 άνοιξε για το κοινό αλλά το διοξείδιο του άνθρακα από τις εκπνοές των επισκεπτών άρχισε να φθείρει τις βραχογραφίες και 15 χρόνια μετά, το 1963 η κυβέρνηση αποφασίζει να το κλείσει οριστικά. Είκοσι χρόνια μετά, και αφού δούλεψαν περίπου 11 χρόνια χρησιμοποιώντας υλικά και τεχνικές παρόμοιες με αυτές των προϊστορικών ανθρώπων, (σύμφωνα με τις μελέτες των αρχαιολόγων), έφτιαξαν στην ίδια περιοχή ένα πιστό αντίγραφο για τους επισκέπτες. Το ονόμασαν Lascaux II. (http://www.lascaux.culture.fr/#/fr/00.xml )Έτσι οι σημερινοί επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν τα «έργα» των προγόνων τους με απόλύτη ασφάλεια γι αυτά. Το έργο αυτό αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση της συμπεριφοράς του κράτους προς τον πολιτισμό του τόπου του. Αλλά και προς τους πολίτες του.
Το σημαντικό με την περιοχή του Perigord είναι ότι απ’ ότι φαίνεται ήταν κοιτίδα του προϊστορικού πολιτισμού. Γιατί δεν είναι μόνο το Lascaux. Πολλά είναι τα σπήλαια γεμάτα βραχογραφίες και είναι όλα πολύ αξιόλογα.
Φύγαμε από τη Nantes με βροχερό καιρό και νότια κατεύθυνση προς το Μπορντό για να βγούμε νοτιοανατολικά μετά από περίπου 235 χμ και έχοντας κάνει μόνο μια στάση για να τσιμπήσουμε κάτι. Άλλα 120 περίπου χμ και μπαίνουμε σε μια μικρή πόλη έκπληξη.
Ο οδηγός μας βέβαια έλεγε πως πρόκειται για την ομορφότερη του Perigord! Πρόκειται για το Brantome. Φτάνοντας μείναμε με το στόμα ανοικτό.
Δεξιά κάθετα βράχια με σπηλιές, ένα ναό του 11ου αι και αριστερά το ποτάμι.
Όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια το ποτάμι κυκλώνει ένα νησάκι πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το παλιό κομμάτι αυτής της υπέροχης πόλης.
Πλακόστρωτα, γεφυράκια, κήποι και υπέροχα κτίρια.
Δε χόρταινα να κοιτάω γύρω, να θαυμάζω και να βγάζω φωτογραφίες! Ο καφές δίπλα στο ποτάμι ήταν μια απόλαυση, για τον ουρανίσκο, τα μάτια και το νου!!
Απόγευμα πια φήγαμε για τον τελικό μας προορισμό. Περάσαμε μέσα από την Πρωτεύουσα της περιοχής, το Perigueux, χωρίς να σταματήσουμε αφήνοντας μια επίσκεψη στην αξιόλογη αυτή πόλη για άλλη (ελπίζω) φορά.
Είχε πολύ κίνηση και ήταν μάλλον δύσκολο να κάνουμε μια μικρή στάση να δούμε τον εντυπωσιακό ναό Saint-Front , οπότε και περιοριστήκαμε σε αυτό που μπορούσαμε να δούμε από το αυτοκίνητο.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν φτάσαμε στο χωριό Le Coux Et Bigaroque και στο γραφικό ξενοδοχείο Le Petit Chaperon Rouge, που βρίσκεται λίγο μετά το χωριό προς το St Cyprien. Μόλις φτάσαμε βγήκαν να μας προϋπαντήσουν οι φίλοι μας Michel και Marilene, στο σπίτι των οποίων μέναμε στη Rennes. Είχαμε επικοινωνήσει όσο ήμασταν στο σπίτι τους και αποφάσισαν να έρθουν να μας βρουν στο Perigord και να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο τις μέρες που θα μέναμε κι εμείς. Έτσι και παρέα είχαμε και μάλιστα Γάλλους που διευκόλυνε πολύ το ταξίδι μας! Αγκαλιές, φιλιά και μετά στα δωμάτια. Αφού τακτοποιηθήκαμε κατεβήκαμε στο εστιατόριο για το «Αναστάσιμο» δείπνο. Πολύ νόστιμη ψητή πάπια και εξαιρετικό ντόπιο κόκκινο κρασί. Οι φίλοι μας μας είπαν πως γενικά στη Γαλλία δεν έχει σπουδαία γιορταστική ατμόσφαιρα το Πάσχα. Έτσι, για πρώτη φορά κάναμε Ανάσταση χωρίς καθόλου Αναστάσιμο χρώμα. Δεν πειράζει όμως. Χρόνια μας Πολλά!!
Γνωριμία με τον Άνθρωπο του Cro-Magnon
Ξημέρωσε η Κυριακή του Πάσχα. Πάσχα κοινό Ορθόδοξων και Καθολικών. Κανένα όμως σημάδι γιορτινής ατμόσφαιρας. Μιας και δεν είχαμε καμιά σούβλα να γυρίσουμε το ρίξαμε στη μόρφωση. Προϊστορία λοιπόν και για αρχή πήγαμε στην «Προϊστορική Πρωτεύουσα του Κόσμου». Ποια είναι αυτή; Μα το χωριό Les Eyzies de Tayac.
Ένα υπέροχο χωριό, βόρεια από το ξενοδοχείο μας. χτισμένο στη ρίζα του βράχου που κατεβαίνει κάθετος και σχηματίζει εσοχές και σπηλιές. Πολλές απ’ αυτές έχουν χρησιμοποιηθεί για κατοίκηση και κάποια σπίτια να είναι χτισμένα στις εσοχές αυτές με το βράχο να στέκει από πάνω, απειλητικός αλλά και προστάτης. Το χρώμα του χωριού, όπως και όλων της περιοχής, το χρώμα της ώχρας ανακατεμένο με το καστανό.
Στο χωριό λοιπόν αυτό βρίσκεται το εξαιρετικό Μουσείο Προϊστορίας (http://leseyzies-tourist.info/featured_articles/national-prehistoric-museum-les-eyzies). Το Μουσείο αυτό, σύγχρονο και οργανωμένο σύμφωνα με τις νέες μεθόδους της Μουσειολογικής έκθεσης,
με πλήθος ευρημάτων, είτε αυθεντικών από τα πολλά της περιοχής,
είτε αντιγράφων από άλλες περιοχές, όπου αυτό ήταν απαραίτητο, δίνει στον επισκέπτη,
από την είσοδό του ακόμα, με τον καλύτερο τρόπο να κατανοήσει την εξέλιξη του Homo Sapiens Sapiens.
Σκελετοί προϊστορικών ανθρώπων
αλλά και ζώων, αναπαραστάσεις σκηνών της καθημερινής ζωής, πίνακες και ταινίες σε οθόνες σε διάφορα σημεία του χώρου βοηθούν στο σχηματισμό μιας όσο το δυνατό πληρέστερης εικόνας του θέματος. Τελειώνοντας την έκθεση στον τελευταίο όροφο, βγήκαμε στην ταράτσα. Εκεί διαπιστώσαμε ότι το κτίριο είναι και αυτό χτισμένο «μέσα» σε μια εσοχή.
Στην ταράτσα, ένα γλυπτό με ανθρώπινη μορφή ολοκληρώνει ουσιαστικά τις εκθέσεις του Μουσείου. Η θέα από εκεί πάνω πολύ όμορφη.
Το χωριό, οι δρόμοι και ο ποταμός με τις γέφυρές του, είναι πολύ γραφικές εικόνες που βέβαια έδωσαν θέμα για τη φωτογραφική μου μηχανή.
Στο ισόγειο ψωνίσαμε το κατιτί μας και αφού ανασυνταχθήκαμε αποφασίσαμε η επόμενη επίσκεψη να είναι ακόμα πιο βόρεια σε ένα σημαντικό σπήλαιο. Σπήλαιο του Rouffignac. Το σπήλαιο των μαμούθ.
(http://www.grottederouffignac.fr/cadreGB.asp και http://en.wikipedia.org/wiki/Rouffignac_Cave ). Φτάσαμε στο χωριό.
Ήταν μεσημέρι Κυριακής του Πάσχα και τα πάντα ήταν έρημα. Ευτυχώς απέναντι από την κλειστή εκκλησία ήταν ανοικτό ένα εστιατόριο. Και επειδή πεινάγαμε κάτσαμε να δοκιμάσουμε την ντόπια κουζίνα και το υπέροχο κόκκινο κρασί.
Το κασουλέ (κρέας, λουκάνικο και ξερά φασόλια με διάφορα μυρωδικά ψημένο σε πήλινο) και μια ομελέτα με κάτι μανιτάρια μικρά και κίτρινα με πολύ ιδιαίτερη γεύση ήταν ότι έπρεπε.
Ήταν ακόμα μεσημέρι όταν φύγαμε από το εστιατόριο. 5 χμ από το χωριό είναι το σπήλαιο.
Γνωστό από τον 16ο αι. δεν έπαψε ποτέ να είναι επισκέψιμο. Έχει βάθος που φτάνει τα 10 χμ. Στα τοιχώματα αλλά κυρίως στην οροφή είναι ζωγραφισμένα πολλά ζώα. Τα περισσότερα με μαύρο χρώμα. Ορισμένα είναι χαραγμένα στο σκληρό βράχο. Είναι πολύ ψηλής αισθητικής.
Πάνω από το 70% των ζώων είναι μαμούθ. Υπάρχουν όμως και άλογα, ελάφια, ταύροι, ρινόκεροι και μία αρκούδα των σπηλαίων. Σε πολλά σημεία οι αρκούδες έχουν αφήσει τα ίχνη τους ξύνοντας το βράχο με τα νύχια τους.
Η είσοδος γίνεται με ένα ηλεκτρικό τρενάκι στο βαθύ σκοτάδι. Ο οδηγός με ένα μικρό φακό με «ψυχρό» φως φώτιζε και εξηγούσε αυτά που βλέπαμε. Φυσικά απαγορεύεται οποιαδήποτε φωτογράφηση ή βιντεοσκόπηση. Γενικά ήταν μια πολύ εντυπωσιακή και άκρως επιμορφωτική επίσκεψη. Ταυτόχρονα ο θαυμασμός μου για την τέχνη των προγόνων μας, έφτασε σε πολύ ψηλά επίπεδα, αν σκεφτεί κανείς ότι έγιναν περίπου 13.000 χρόνια πριν.
Φεύγοντας από εκεί κινηθήκαμε προς τα νοτιοανατολικά και φτάσαμε στην πόλη Sarlat-la-Caneda. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα σε ένα πάρκινγκ και μπήκαμε στα καλντερίμια της.
Τι έβλεπαν τα μάτια μας!!!! Μια από τις ομορφότερες μεσαιωνικές πόλεις που είχα δει ποτέ. Και εγώ που νόμιζα πως στη Βρετάνη είχα δει ότι ωραιότερο είχε αυτή η χώρα! Πλακόστρωτα δρομάκια,
μικρές πλατείες,
στοές που βγάζαν σε αυλές,
υπέροχα πέτρινα κτίρια και χρώμα αλλοτινών εποχών.
Παντού βέβαια μαγαζιά με τα προϊόντα της περιοχής. Φουά Γκρα, Τρούφες, τυριά και κρασιά. Και εστιατόρια και γραφικά καφέ και κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται και εικόνες όμορφες και χαλαρότητα και
στην κορυφή μιας σκάλας το γλυπτό ενός νέου αραγμένου που παρακολουθεί χαλαρός το τι γίνεται από κάτω στην πλατεία. Δεν την χόρταινα αυτή την πόλη. Κάτσαμε για καφέ, βγήκα και γύρναγα από εδώ και από εκεί βγάζοντας φωτογραφίες. Μπήκα και στην εκκλησία που ήταν ανοικτή και έβγαλα κι εκεί κάμποσες.
Σουρούπωσε και με βαριά καρδιά κινήσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Ανάμικτα τα συναισθήματα. Πληρότητα αλλά και λύπη που αφήναμε τέτοια ομορφιά. Μας περίμεναν όμως και άλλες πολύ όμορφες εικόνες σε εκείνο τον ευλογημένο τόπο. Απλά δεν το ξέραμε ακόμα.
Καλή σου νύχτα σπουδαίε μας πρόγονε! Καλή σας νύχτα τυχεροί κάτοικοι μιας τόσο όμορφης γωνιάς του πλανήτη!
Παραποτάμιες εικόνες
Η μέρα ξημέρωσε λαμπρή με τον ήλιο να φωτίζει και να ζεσταίνει σώμα και νου. Η μέρα ήταν αφιερωμένη στον αδιαφιλονίκητο κυρίαρχο της περιοχής. Τον ποταμό Dordogne!!!
Πηγάζει από τα βουνά της Auvergne στην περιοχή Massif Central, και έχει ένα μήκος περίπου 500χμ μέχρι τις εκβολές του στον Ατλαντικό Ωκεανό. Υπήρξε σπουδαία υδάτινη οδός από το εσωτερικό της Γαλλίας προς τον Ατλαντικό και αντίστροφα. Σήμερα που άλλα μέσα πιο γρήγορα εξυπηρετούν τις ανάγκες των μεταφορών, το ποτάμι χαρίζει την ομορφιά του στις περιοχές από όπου περνάει για να τις χαίρονται ντόπιοι και επισκέπτες. Και οι τελευταίοι είναι πάρα πολλοί. Η περιοχή αυτή είναι από τις πιο τουριστικές της Γαλλίας, πράγμα που φαίνεται με την πρώτη ματιά σ’ αυτόν που θα αποφασίσει να «περπατήσει» στα χώματα εκείνα. Χώματα εύφορα που δίνουν πλούσιους καρπούς ή καλύπτονται από πλούσια δάση. Οι άνθρωποι εκεί κάτω φρόντισαν να διατηρήσουν με τον καλύτερο τρόπο αυτά που έφτιαξαν οι πρόγονοί τους και έτσι ο σημερινός επισκέπτης περιδιαβαίνει χωριά και μικρές πόλεις το ένα πιο όμορφο από το άλλο, μοναδικά αξιοθέατα από μόνα τους!
Μια εκκλησία του 12ου αι. που περιβάλλεται από τείχη (δυστυχώς κλειστή)
και ένας Four Banal, δηλαδή ένας φούρνος κοινόχρηστος για όλο το χωριό. Περπατήσαμε μέσα στο χωριό, που είναι πηγμένο στο πράσινο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο. Επόμενη στάση η μικρή πόλη Cadouin, μια Bastides.
Οι Bastides ήταν πόλεις που φτιάχτηκαν κατά τον 13ο και 14ο αι. στη διάρκεια του εκατονταετούς πολέμου. Όποιοι αποφάσιζαν να εγκατασταθούν εκεί είχαν κάποια προνόμια. Δεν ήταν υποτελείς σε φεουδάρχες, είχαν ένα κομμάτι γης για να συντηρούνται, δικαίωμα να στήσουν κατάστημα και δικαίωμα να εκλέγουν συμβούλιο.
Είχαν δρομάκια γύρω από μια κεντρική πλατεία με στοές για τα καταστήματα γύρω της και μιας και δεν υπήρχε φεουδάρχης και άρα κάστρο, οι εκκλησίες ήταν οχυρωμένες για να καταφεύγουν εκεί οι κάτοικοι σε ώρες κινδύνου. Η νοτιοδυτική Γαλλία έχει πολλές τέτοιες πόλεις. Μία από αυτές είναι και η Cadouin.
Όταν μπήκαμε στην πόλη μείναμε με ανοικτό το στόμα. ΥΠΕΡΟΧΗ!!!
Όμορφη πλακόστρωτη πλατεία με ένα υπόστεγο στο κέντρο,
στοές γύρω
και μια όμορφη, όσο και λιτή εκκλησία στη μια άκρη της. Περπατήσαμε μέσα στα στενά σοκάκια και η μια έκπληξη διαδεχόταν την προηγούμενη.
Αφού ψωνίσαμε μερικά μικροπράγματα από ένα μαγαζί με πολύ καλόγουστα πραγματάκια από σίδερο και πορσελάνη,
μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε. Ο δρόμος που πήραμε απομακρύνεται από το ποτάμι και κινείται μέσα σε πυκνά δάση φυλλοβόλων, κυρίων καστανιών. Σε κάποια στιγμή αριστερά μας, πάνω σε ένα λόφο φάνηκε ένα κάστρο.
Το Chateau de Bannes.
Εν τω μεταξύ είχε περάσει η ώρα και πεινάγαμε. Έλα όμως που είχε περάσει τόσο που η καταραμένη συνήθεια των Γάλλων να τρώνε μεταξύ 12 και 2 μας έκανε να ψάχνουμε κάπου να φάμε, αλλά μάταια. Παντού η κουζίνα είχε κλείσει. Βέβαια ψάχνοντας είδαμε πολύ όμορφα τοπία,
όπως μικρά κανάλια με φτερωτές, ή κήπους με όμορφα λουλούδια και λίμνες με κύκνους και πάπιες. Περάσαμε στη βόρεια πλευρά του ποταμού και τελικά βρήκαμε σε ένα μαγαζί με κάτι πρόχειρο. Ομελέτες και κρέπες!
Το μαγαζί ήταν σε άλλο ένα πολύ όμορφο χωριό το Mouleydier.
Ψάχνοντας για φαΐ είχαμε περάσει από το χωριό Couze-et-St.-Front στη νότια πλευρά. Φημίζεται για τις παραδοσιακές χαρτοβιομηχανίες του που κάποτε ήταν σε μεγάλη ακμή.
Σήμερα ένας μόνο χαρτόμυλος δουλεύει Ο Moulin de la Rouzique. Είχαμε σκοπό να κάνουμε μια επίσκεψη εκεί οπότε μετά το φαγητό επιστρέψαμε. Το τοπίο καταπληκτικό και οι εγκαταστάσεις όμορφες και πολύ ενδιαφέρουσες μιας και λειτουργεί σαν μουσείο για την κατασκευή χαρτιού.
Κυρίαρχο φυσικά το νερό, με όμορφους κήπους ανάμεσα στα κτίρια
και τα ίδια τα κτίρια να θυμίζουν chateau!!
Μετά και αυτή την επίσκεψη, γυρνάμε και πάλι προς τα δυτικά. Λίγο πριν την πόλη Bergerac, στρίψαμε αριστερά και ανεβήκαμε στο λόφο όπου βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα κάστρα της περιοχής,
το Chateau de Monbazillac. Γύρω του αμπέλια, γυμνά ακόμα, καλλιεργούνται εκεί αιώνες και παράγουν το ομώνυμο γλυκό κρασί που κάνει το εν λόγω κάστρο γνωστό και έξω από τα σύνορα της Γαλλίας.
Η πόλη Bergerac δεύτερη σε μέγεθος της Dordogne, είναι κέντρο μιας πολύ εύφορης περιοχής και κάποτε ήταν μεγάλο λιμάνι στον ποταμό. Στα γύρω πλούσια εδάφη καλλιεργούταν ο καπνός και τα αμπέλια. Και τα δύο αυτά προϊόντα τιμούνται σε αυτή την πόλη, το καθένα με το Μουσείο του. Σήμερα είναι μια βιομηχανική πόλη που στηρίζεται στην επεξεργασία και τυποποίηση αυτών των προϊόντων. Το πιο γνωστό «τέκνο» της πόλη είναι ο Hercule-Savinien de Cyrano de Bergerac, σατιρικός και θεατρικός συγγραφέας του 17ου αι., που έγινε περισσότερο γνωστός για τις πολλές μονομαχίες που πήρε μέρος και τη μεγάλη του μύτη. Ενέπνευσε δε την ομώνυμη, έμμετρη, ηρωική κωμωδία του Edmond Rostand.
Μπήκαμε στην πόλη, κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και καταλήξαμε στο λιμάνι. Η λιακάδα και η αργία της δεύτερης μέρας του Πάσχα είχε σαν αποτέλεσμα πολύ κόσμο. Κάτσαμε για ένα καφέ αλλά δυστυχώς το μαγαζί σέρβιρε μόνο αναψυκτικά (!!!!). Έτσι περιοριστήκαμε σε μια πορτοκαλάδα και τη θέα, που ήταν πολύ όμορφη.
Η εντυπωσιακή γέφυρα πάνω από το ήρεμο ποτάμι,
οι σκουρόχρωμες βάρκες που το διαπλέουν
και οι ψαράδες, που στέκουν στην ακροποταμιά, περιμένοντας το ψάρι να τσιμπήσει. Γαληνέψαμε με την όμορφη θέα, ξεκουραστήκαμε και απογευματάκι πια σηκωθήκαμε για την επιστροφή. Που όμως θα αργούσε λίγο ακόμα μιας και είχαμε σκοπό να κάνουμε μερικές ακόμα στάσεις.
Πήραμε το δρόμο από τη βόρεια πλευρά του ποταμού και κινηθήκαμε προς τα ανατολικά. Περάσαμε από το St.-Capraise-de-Lalinte και πλησιάσαμε στην περιοχή που το ποτάμι κάνει δύο διαδοχικά «πέταλα». Το πρώτο είναι πριν το χωριό Tremolat, και ονομάζεται Cingle de Tremolat.
Η θέα προς το ποτάμι, τα εύφορα χωράφια και τη γέφυρα στο βάθος είναι μαγευτική. Το δεύτερο «πέταλο» είναι λίγο πριν το χωριό Limeuil,
ένα από τα ομορφότερα που μπορεί να δει κανείς. Ανήκει στο δίκτυο «Τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας» (http://www.les-plus-beaux-villages-de-france.org/en/the-most-beautiful-villages-of-france?filter0=&filter1)και δεν είναι βέβαια τυχαίο αυτό. Κάτω από το χωριό, που αναπτύσσεται αμφιθεατρικά πάνω στο λόφο ενώνονται ο Dordogne με τον παραπόταμό του Vezere.
Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, δύο γέφυρες σχηματίζουν γωνία και μοιάζουν σα μία. Είναι μια εντυπωσιακή εικόνα.
Με αυτές τις ειδυλλιακές εικόνες τελείωσε ουσιαστικά η βόλτα μας εκείνη τη μέρα. Σύντομα φτάσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Η επομένη είχε κι αυτή πολλά να δούμε .
Το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα!
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, που μαθητής είδα για πρώτη φορά στα βιβλία του σχολείου πρώτα και σε ανθολογίες ζωγραφικής στη συνέχεια
(φωτογραφία από το διαδίκτυο)
εκείνες τις εκπληκτικές βραχογραφίες με τους βίσονες και τα άλογα, από τα σπήλαια της Αλταμίρας και του Λασκό. Ονειρεύτηκα λοιπόν από εκείνη τη μακρινή εποχή να αξιωθώ κάποτε να επισκεφτώ και να δω με τα μάτια μου εκείνα τα αριστουργήματα. Και να που ήρθε η ώρα που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Θα μου πει κάποιος: ποιο όνειρο πραγματώνεται όταν αυτό που θα έβλεπα δεν είναι παρά ένα αντίγραφο; Και λοιπόν; Εγώ ένοιωθα την πραγμάτωση του ονείρου μου και αυτό με γέμιζε συγκίνηση.
Τελευταία μέρα στο Perigord και προτελευταία στη Γαλλία και είναι κι αυτή ηλιόλουστη. Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε και κινηθήκαμε προς τα βορειοανατολικά, προς τη μικρή πόλη Montignac. Η πορεία μας παράλληλα με τον Vezere, τον παραπόταμο του Dordogne. Λίγο πριν φτάσουμε, στα αριστερά μας, πολύ κοντά στο δρόμο άλλο ένα κάστρο πάνω σε ένα χαμηλό ύψωμα.
Το Chateau de Chaban.
Το Montignac είναι άλλη μία εντυπωσιακά όμορφη πόλη. Σταματήσαμε στην κεντρική πλατεία και πήγαμε στο γραφείο τουρισμού. Για να επισκεφτεί κανείς το σπήλαιο που απέχει λίγα χιλιόμετρα από εκεί, πρέπει να βγάλει εισιτήριο στο γραφείο τουρισμού. Έτσι κι εμείς προμηθευτήκαμε τα εισιτήριά μας και ξεκινήσαμε. Μέσα στο δάσος βρίσκεται η είσοδος του φυσικού σπηλαίου, κλειστή για όλους πια και δίπλα είναι το Lascaux II, το πιστό αντίγραφο που έφτιαξαν οι Γάλλοι.
Περιμέναμε λίγο μέχρι να βγει η προηγούμενη ομάδα επισκεπτών και μπήκαμε κι εμείς. Τι ήταν αυτό; Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτά που έβλεπα πάνω από το κεφάλι μου τα έφτιαξαν «πρωτόγονοι» άνθρωποι πριν από 17.000 χρόνια πριν από τη σημερινή εποχή !!!!!!!!! Μπορεί αλήθεια να χαρακτηριστούν πρωτόγονοι αυτοί οι εξαίσιοι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ; Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το θέαμα. Έχοντας δει πολλές φωτογραφίες νόμιζα ότι θα μου ήταν οικείες οι εικόνες. Άλλο όμως να βλέπεις σε ένα βιβλίο αποσπασματικά τα διάφορα ζώα και άλλο να τα βλέπεις έτσι όπως τα τοποθέτησε στο χώρο ο σπουδαίος αυτός πρόγονός μας. Όσον αφορά το θέμα του αντίγραφου, αν δεν το ξέρεις είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι αυτό δεν είναι το αυθεντικό σπήλαιο. Γιατί η αντιγραφή αφορά και το σπήλαιο!!! Δυστυχώς (ή ευτυχώς άραγε; ) η φωτογράφηση και βιντεοσκόπηση απαγορεύεται και σ’ αυτό το σπήλαιο. Έτσι ότι είδα έμεινε μόνο στο μυαλό μου. Ευτυχώς για τις εικόνες από εκεί μέσα έχουν φροντίσει οι υπεύθυνοι. Έτσι μπορείς να βρεις πολλές φωτογραφίες στο διαδίκτυο, και ακόμα περισσότερες , τυπωμένες σε βιβλία, κάποια από τα οποία έβρισκες στο κατάστημα που λειτουργεί δίπλα στην είσοδο του σπηλαίου και το οποίο, φυσικά, επισκεφτήκαμε.
Λίγο μετά που βγήκαμε από το σπήλαιο, αυτό έκλεισε για 2 ώρες περίπου, την ώρα δηλαδή που είθισται να τρώνε οι Γάλλοι σε όλη τη χώρα!!
Κάναμε μια μικρή βόλτα μέσα στο δάσος, είδαμε την είσοδο του φυσικού σπηλαίου, μέσα από τα κάγκελα που περιφράζουν το χώρο και επιστρέψαμε στην πόλη να προλάβουμε να φάμε κι εμείς. Κάτσαμε απέναντι από το γραφείο τουρισμού και τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο. Δίπλα στο γραφείο τουρισμού υπάρχει μια παλιά εκκλησία, που σήμερα έχει πάψει να λειτουργεί σαν τέτοια. Είναι εκθεσιακός χώρος.
Τη μέρα εκείνη που πήγαμε εμείς είχε μια πολύ μεγάλη έκθεση λαϊκών μουσικών οργάνων απ’ όλο τον κόσμο. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε μετά το φαΐ και πολύ το χάρηκα!
Φύγαμε και ακολουθήσαμε νοτιοανατολικά κατεύθυνση. Έξω από το Sarlat-la-Caneda είχε φοβερό μποτιλιάρισμα. Περάσαμε και φτάσαμε και πάλι στον Dordogne και πήραμε κατεύθυνση προς τα ανατολικά ακολουθώντας τη βόρεια κοίτη.
Φτάσαμε στο χωριό Rouffillac σε σημείο που άλλη μια όμορφη γέφυρα ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού. Κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες και περάσαμε στα νότια. Και πήραμε αντίθετη κατεύθυνση προς τα δυτικά. Φτάσαμε στο χωριό Ste-Mondane.
Έξω από το χωριό, σε ένα ύψωμα ένα ακόμα εντυπωσιακό κάστρο, το Chateau de Fenelon, του 13ου αι. Η σημερινή του μορφή έρχεται κατά κύριο λόγο από τις μετατροπές που υπέστη κατά τους 14ο και 16ο αι. Είναι σημαντικό αυτό το κάστρο γιατί έπαιξε σπουδαίο ρόλο κατά τον εκατονταετή πόλεμο αλλά και στον πόλεμο κατά των Καθαρών (σέχτα του Μεσαίωνα, με γνωστικιστικές και χριστιανικές ρίζες) κατά τον 13ο αι. Σταματήσαμε λίγο απ’ έξω να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Περνάμε και πάλι βόρεια, κάνουμε μια στάση στο Cingle de Monfort (άλλο ένα «πέταλο» του ποταμού) για να θαυμάσουμε τους μαιανδρισμούς του ποταμού και λίγο παρακάτω στο ομώνυμο κάστρο,
το Chateau de Monfort, που κι αυτό έπαιξε σπουδαίο ρόλο στους δύο προαναφερθέντες πολέμους. Μ’ αυτά και μ’ αυτά το απόγευμα είχε προχωρήσει και αποζητάγαμε ένα καφέ. Καλύτερο μέρος δεν θα μπορούσε να υπάρξει από το μοναδικό La Roque-Gageac!! Σε σημείο που ο βράχος κατεβαίνει σχεδόν κάθετα στο ποτάμι, είναι χτισμένο το μοναδικό αυτό χωριό. Τα σπίτια λες και έχουν κολλήσει σα στρείδια στο βράχο σκαρφαλώνουν πάνω από το ποτάμι και όταν τα κοιτάς απορείς πως δεν κατρακυλάνε
Ο δρόμος, στενός σέρνεται ανάμεσα στο βράχο και το ποτάμι. Φυσικά πρόκειται για εξαιρετικά τουριστικό μέρος. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι; Είναι τόσο ιδιαίτερα όμορφο!!!!!! Από εκεί ξεκινούν και οι γνωστές βάρκες του ποταμού, οι gabares για να κάνουν βόλτα τους τουρίστες στο ποτάμι. Κάτσαμε για ένα καφέ, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και λίγο πριν το σούρουπο φτάσαμε σε άλλο ένα διαμάντι της περιοχής.
Το Beynac-et-Gazenac! Υπέροχο με το κάστρο του ψηλά, λίγο πιο απλόχωρα χτισμένο από το προηγούμενο,
έχει και αυτό αποβάθρα για gabares. Από εκεί, όταν ο καιρός το επιτρέπει, φεύγουν και αερόστατα για μια πτήση πάνω από την αξεπέραστη αυτή περιοχή. Εκεί κάτσαμε για το αποχαιρετιστήριο δείπνο μας σε ένα όμορφο εστιατόριο με πολύ καλό φαΐ και ακόμα καλύτερο κρασί. Αυτό ήταν ουσιαστικά και το τέλος του υπέροχου ταξιδιού μας στη Γαλλία.
Επιστροφή και τέλος του ταξιδιού
Μετά το πρωινό, φορτώσαμε και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Χαιρετήσαμε τους φίλους μας, αφού τους αποσπάσαμε την υπόσχεση να έρθουν να τους φιλοξενήσουμε στην Αθήνα. Άλλωστε ο Michel έχει έρθει επανειλημμένα στον τόπο μας, μιας και σαν καθηγητής της Αρχαίας Ελληνική Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Rennes είναι ιδιαίτερα φιλέλληνας και αρχαιολάτρης. Ο αποχαιρετισμός δεν ήταν καθόλου εύκολος αλλά έπρεπε να γίνει. Τους αγκαλιάσαμε, τους φιλήσαμε και ξεκινήσαμε. Είχαμε μπροστά μας μεγάλο ταξίδι. Σύντομα βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και περασμένο μεσημέρι μπαίνουμε στα περίχωρα του Παρισιού, έχοντας κάνει μόνο μια-δυο στάσεις για φαΐ και πετρέλαιο. Έπρεπε να πάμε την κόρη μας στο αεροδρόμιο του Ορλύ να παραλάβει της παρέα της, αλλά είχαμε καιρό και είπαμε να πάμε μια βόλτα προς τις Βερσαλλίες. Είχε τέτοια κίνηση και μποτιλιάρισμα που φάγαμε όλο το διαθέσιμο χρόνο μας κολλημένοι. Στο Ορλύ λοιπόν, όπου αφήσαμε το παιδί μας. Ξανά, αγκαλιές, φιλιά και συγκίνηση μιας και θα την βλέπαμε πάλι μετά από δυόμισι μήνες και πάμε για το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για εκείνη τη βραδιά. Κοντά στο Ορλύ, απ’ όπου θα πετάγαμε το άλλο πρωί, στο St. Maur, αρκετά καλό, ότι έπρεπε για ξεκούραση. Πήαγ και πήρα από κάτι «βρώμικα» στην περιοχή και φάγαμε στο δωμάτιο. Νωρίς για ύπνο μιας και την άλλη είχε πολύ νωρίς εγερτήριο. Καλή σου νύχτα Γαλλία, καλή αντάμωση και πάλι κάποια στιγμή. Καλά μόνο να είμαστε!! Σε ευχαριστούμε για τις ανεπανάληπτες στιγμές που μας χάρισες!!
Στις 7 το πρωί φύγαμε για το αεροδρόμιο. Παράδοση του αυτοκινήτου, check in και στις 10.30 απογείωση. Μεσημέρι πια φτάσαμε στην Αθήνα και στο σπίτι μας με ανάμικτα συναισθήματα. Χαράς που ήμασταν πίσω καλά, λύπης που αποχωριστήκαμε και πάλι από το παιδί μας, νοσταλγίας για αυτά που ζήσαμε τις δύο εκείνες εβδομάδες!
Επίλογος
Στο ταξίδι αυτό είχα επενδύσει πολλά. Όχι μόνο δεν διαψεύστηκα, αλλά μου έμεινε μια αίσθηση ανικανοποίητου μιας και ήταν όλα τόσο όμορφα αλλά ο χρόνος τόσο λίγος! Το κυριότερο συμπέρασμα από αυτό ήταν ότι η Γαλλία είναι μια υπέροχη χώρα. Και αυτό από κάθε άποψη!
Όταν σχεδίαζα το ταξίδι είχα κατά νου τρία πράγματα. Πρώτ’ απ’ όλα βέβαια να περάσουμε το Πάσχα με το παιδί μας. Δεύτερο να ικανοποιήσω το παιδικό μου όνειρο σε σχέση με το Lascaux. Το τρίτο δημιουργήθηκε όταν, πριν πολλά χρόνια, διορίσθηκα στη μέση εκπαίδευση και άρχισα να διδάσκω Γεωγραφία. Στο βιβλίο που διδάσκονταν τότε στην Α΄ Γυμνασίου είχε δύο φωτογραφίες για να εξηγήσει το φαινόμενο της παλίρροιας. Το Le Mont-St.-Michel με παλίρροια και άμπωτη. Οι εικόνες αυτές χάραξαν στο νου μου την έντονη επιθυμία, όνειρο θάλεγα, να το επισκεφτώ κάποτε. Το ταξίδι βέβαια αυτό ήταν μεγάλο. Όχι σε χρόνο αλλά σε αποστάσεις και παραστάσεις. Ιδιαίτερα η περιοχή του Perigord, είναι μια περιοχή που από μόνη της θέλει μια με δύο εβδομάδες. Εμείς είδαμε ελάχιστα εκεί. Μπορώ όμως να πω ότι είναι από τα ομορφότερα μέρη που έχω δει ποτέ. Είναι το μόνο μέρος που δεν βρήκα νάχει ένα ψεγάδι. Θα ήθελα να πάω και πάλι εκεί για μία εβδομάδα, όπως και να πάω στην πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή της Βρετάνης Finistere, στην οποία και δεν προλάβαμε να πάμε.
Γενικά θα έλεγα πως ήταν ένα από τα ομορφότερα ταξίδια που έχω κάνει. Ελπίζω και άλλα ταξίδια που θα κάνουμε στο μέλλον να είναι τόσο καλά. Καλά να είμαστε!!!
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/104516864688424120740/FRANCE2010DPerigord3642010
Παρουσίαση (slide show) φωτογραφιών σε 2 μέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου