Οι αγορές που γίνανε πλατείες!

Φθινόπωρο στην Πράγα, μέρος 2ο

(συνέχεια από  «Τσιμπολογώντας» εικόνες εδώ κι εκεί! )

16 Οκτωβρίου 2014

Το πρωί, μετά το πρωινό βγήκαμε για την εξερεύνηση της πόλης. Αυτή η πόλη έχει τόσα πολλά να δεις, που αν θες να μην κάνεις ένα πασάλειμμα (όπως είχαμε κάνει την προηγούμενη μέρα, που ήταν μια πρώτη γνωριμία) πρέπει να μείνεις κάμποσες μέρες και να βλέπεις κάθε μέρα ένα διαφορετικό τμήμα της πόλης.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την «εξερεύνηση» της Πράγας από τη «Νέα Πόλη» ( Nove Mesto), που εκτείνεται νότια και νοτιοανατολικά της Παλιάς Πόλης (Stare Mesto).

Νέα Πόλη λοιπόν, που μόνο νέα δεν είναι. Το 1348, ο Βασιλιάς Κάρολος Δ΄, αποφάσισε να μεγαλώσει την πόλη και ξεκίνησε την επέκταση της, πέρα από τα όρια της Παλιάς Πόλης, δηλαδή άρχισε να χτίζεται η Νέα Πόλη.αλλά αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην υπάρχουσα Παλιά. Έτσι

Διαβάζω από τον οδηγό μου: «Η Νέα Πόλη ήταν το πιο φιλόδοξο σχέδιο του Καρόλου του Δ΄. Ήθελε να κάνει την Πράγα πρωτεύουσα αντάξια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της οποίας το στέμμα είχε κληρονομήσει. Πρόκειται για το σημαντικότερο πολεοδομικό επίτευγμα μεσαιωνικής ευρωπαϊκής πόλης, εύκαμπτο και αρκετά προνοητικό, τόσο που μπόρεσε να χωρέσει όλες τις αλλαγές που έγιναν στα 650 χρόνια που ακολούθησαν» (Χρυσοί ταξιδιωτικοί οδηγοί: Πράγα, Δομή 1999)

Βγήκαμε από το ξενοδοχείο στη Stefanikova, αλλά στρίψαμε δεξιά προς τα νότια. Στην B.Votanice,

στρίψαμε αριστερά είδαμε το συγκρότημα μοντέρνων κτιρίων και φτάσαμε στη γέφυρα Jiraskuv.

Η θέα από τη γέφυρα προς το Εθνικό Θέατρο και τη γέφυρα Legii, είναι υπέροχη.

Φτάνοντας στην ανατολική όχθη του Μολδάβα είναι ο παλιός πύργος ύδρευσης της πόλης, με τον κρεμμυδόσχημο τρούλο του.

Στην όχθη του ποταμού υπάρχει ένα μέτωπο από πολυκατοικίες παλαιότερων εποχών, πολύχρωμες και εντυπωσιακές. Εκεί που τελειώνει η γέφυρα Jiraskuv, αρχίζει η οδός Resslova. Στη νότια γωνία της οδού με την όχθη του ποταμού, υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο, μοντέρνο και διάσημο κτίσμα της πόλης.

Η πολυκατοικία «Φρεντ και Τζίτζερ» ή «το κτίριο που χορεύει», έργο του Αμερικανού Φράνκ Γκέρι.

Στην είσοδο του έχει ένα γλυπτό, ενός άνδρα σε κίνηση.

Μετά τις φωτογραφίες του «Φρεντ και Τζίτζερ»,

πήραμε τη Resslova με κατεύθυνση ανατολικά προς την πλατεία Καρόλου (Karlovo namesti), την αγορά των κοπαδιών, την εποχή του Καρόλου.

Δεξιά μας βλέπουμε τη γοτθική εκκλησία του Άγιου Βάτσλαβ και αμέσως μετά

στα αριστερά τη μπαρόκ των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Στον τοίχο αυτού του ναού υπάρχει ένα μνημείο. Στις 18 Ιουνίου του 1942, Τσέχοι αλεξιπτωτιστές δολοφονούν τον Γερμανό διοικητή Ράϊνχαρτ Χάϊντριχ και καταφεύγουν στην κρύπτη αυτού του ναού. Τα Ες Ες τους βρίσκουν, ακολουθεί μάχη και σκοτώνονται όλοι.

Φτάνοντας στη γωνία της Resslova με την Karlovo namesti κατέβηκα στο σταθμό μετρό που υπάρχει εκεί, να αγοράσω εισιτήρια.

Ο σταθμός έχει πολύ εντυπωσιακές ψηφιδωτές παραστάσεις.

Ανέβηκα και πάλι πάνω, φωτογράφησα τον ναό του Αγίου Ιγνατίου, απέναντι δεξιά και περάσαμε στην πλατεία να δούμε το βασικό αξιοθέατο.

Αυτό είναι το Νέο Δημαρχείο. Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πλατείας και άρχισε να κτίζεται γύρω στα 1360.

Είναι πολύ εντυπωσιακό κτίριο. Η πλατεία έχει αρκετό πράσινο. Είναι ένα πάρκο.

Αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, πήραμε την Zitna,

περάσαμε το Sheraton,

στρίψαμε αριστερά στην Mezibranska

και φτάσαμε πίσω από το Εθνικό Μουσείο (Narodni museum), στη νοτιοανατολική πλευρά της πλατείας Βεγκεσλάου (Vaclavske namesti), της αγοράς των αλόγων, της εποχής του Καρόλου.

Η πλατεία αυτή είναι περισσότερο μια δεντροφυτεμένη λεωφόρος παρά πλατεία. Στενόμακρη, με μήκος περίπου 700 μέτρων, εκτείνεται από το Εθνικό Μουσείο μέχρι την πλατεία Mustek, στη συμβολή της πλατείας με την Na Prikope, στα βορειοδυτικά.

Η πλατεία αυτή είναι η κοινωνική και πολιτική καρδιά της πόλης. Εδώ στις 19 Ιανουαρίου του 1969 ο 20χρονος φοιτητής Jan Palach αυτοπυρπολήθηκε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη Σοβιετική εισβολή στη χώρα, μερικούς μήνες πριν. Ένα μήνα μετά (25/2/1969), ένας άλλος φοιτητής, ο 19χρονος Jan Zajic, ακολουθεί το παράδειγμα του Jan Palach.

Σήμερα υπάρχει μια πλάκα, περίπου στο κέντρο της πλατείας, με τα πορτρέτα των δύο αυτών φοιτητών, που μνημονεύει εκείνα τα δραματικά γεγονότα.

Όπως είπαμε, στα νοτιοανατολικά κλείνει από το εντυπωσιακό Εθνικό Μουσείο, το οποίο ιδρύθηκε το 1818 αλλά το παρόν κτίριο φτιάχτηκε στα τέλη του 19^ου αι., στη θέση που υπήρχε η Πύλη των Αλόγων.

Μπροστά από το μουσείο στέκει το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Αγίου των Τσέχων, του Αγίου Βεγκεσλάου (Vaclav), που έδωσε το όνομά του στην πλατεία.

Γύρω από την πλατεία θα δει κανείς ένα «ψηφιδωτό» από κτίρια, όλων των αρχιτεκτονικών ρυθμών των τελευταίων αιώνων.

Κτίρια μπαρόκ, ροκοκό, αρ νουβό (της αποσκίρτησης, όπως ονομάστηκε στην Πράγα η αρχιτεκτονική των αρχών του 20^ου αι) κλπ.

Όμορφες προσόψεις και διακοσμήσεις πολύ εντυπωσιακές,

με πιο πολύ απ’ όλα το αρ νουβό Grand Hotel Evropa, του 1903.

Στη μέση της πλατείας, ένα παλιό τραμ έχει μετατραπεί σε πολύ γραφικό καφέ.

Κόσμος πάει κι έρχεται, μπαίνοντας και βγαίνοντας στο σταθμό του μετρό, στα μαγαζιά και τα καφέ ένα γύρω.

Σε μια στοά, μπήκαμε για να δούμε και να ψωνίσουμε σε ένα κατάστημα σουβενίρ,

που αποτελείται από μια πολύ γραφική, εσωτερική αυλή

και ένα μαγαζί γεμάτο πολύχρωμα αναμνηστικά, κυρίως ζωγραφισμένα αυγά.

Στο κάτω μέρος της πλατείας διάφοροι μικροπωλητές, τεχνίτες

και πωλητές διαφόρων φαγώσιμων πουλούν την πραμάτεια τους. Εκεί πήραμε κι εμείς κάτι στο πόδι να φάμε, μιας και είχε μεσημεριάσει.

Στην πλατεία Mustek, ένας καλλιτέχνης του δρόμου κάνει τα δικά του με σαπουνόφουσκες.

Συνέχεια της πλατείας είναι άλλη μια μικρότερη, η πλατεία Γιούνγκμαν (Jungmannovo Náměsti).

Εκεί βρίσκονται και μερικά ακόμα εντυπωσιακά κτίρια, ρυθμού αποσκίρτησης (αρ νουβό), όπως το Koruna, με τον υπέροχο πύργο (1914).

Από εδώ ξεκινά η Na Prikope, ο κεντρικός πεζόδρομος, που φτάνει μέχρι το Δημοτικό μέγαρο και την πλατεία Δημοκρατίας.

Και σ’ αυτό το δρόμο υπάρχουν όμορφα κτίρια.

Στην αρχή της είναι η Κρατική τράπεζα με τα αγάλματα στην οροφή (1908).

Λίγα μέτρα μετά τη πλατεία Mustek, στρίψαμε αριστερά και πια μπήκαμε στα όρια της Παλιάς Πόλης.

Μπροστά μας είναι το Θέατρο των Τάξεων (Stavovske divadlo) του 18^ου αι., όπου το 1787, ο Μότσαρτ έκανε την πρεμιέρα του Ντον Τζιοβάνι.

Δίπλα στο θέατρο, προς τα ανατολικά ανοίγει μια μικρή πλατεία, η παλιά φρουταγορά (Ovocny trh),

με υπέροχα κτίρια

και μερικές από τις ομορφότερες πόρτες που είδα στην Πράγα. Συνεχίσαμε και πήραμε την Celetna

μέχρι το γοτθικό Πύργο της Πυρίτιδας (Prasna brana) του 15^ου αι.

Τα τελευταία αξιοθέατα βρίσκονται στην Παλιά Πόλη, στα όριά της με τη Νέα. Ο Πύργος της Πυρίτιδας, ένας από τους πύργους του κάστρου που υπήρχε στην περιοχή,

είναι πολύ όμορφα διακοσμημένος

και με μια γέφυρα, πάνω από το δρόμο ενώνεται με το Δημοτικό Μέγαρο (Obecni Dum), της 1^ης δεκαετίας του 20^ου αι.,

το πιο εντυπωσιακό αρ νουβό κτίριο της Νέας Πόλης και ολόκληρης της Πράγας. Τι να πει κανείς γι αυτό το κτίριο! Αν και δεν μπήκαμε μέσα, η εξωτερική του εικόνα είναι μοναδική.

Όλες οι λεπτομέρειες, μία προς μία, είναι από τα αριστουργήματα της αρ νουβό τέχνης.

Το αποκορύφωμα είναι το ημικυκλικό τύμπανο

και το εκπληκτικό μπαλκόνι

με τις υπέροχες λεπτομέρειές του, πάνω από την είσοδο του κτιρίου. Το χεράκι του στο τελικό αυτό αποτέλεσμα, έβαλε ο μεγάλος Τσέχος ζωγράφος Άλφονς Μούχα (1860-1939), του οποίου έργα είχαμε σκοπό να πάμε να δούμε στη συνέχεια στο μουσείο που έχει φτιαχτεί προς τιμή του.

Μπροστά από το Δημοτικό μέγαρο απλώνεται η Πλατεία Δημοκρατίας (Náměsti Republiky), με πολύ κίνηση, μαγαζιά

και καλλιτέχνες του δρόμου σε δράση.

Εκεί κάτσαμε για ένα αναζωογονητικό καφέ. Δεν κάτσαμε όμως πολύ γιατί η ώρα περνούσε και θέλαμε να προλάβουμε να δούμε το Μουσείο Μούχα.

Φεύγοντας περάσαμε πίσω από το Δημοτικό μέγαρο όπου βρίσκεται το Hotel Paříž, του 1904, με την πολύ όμορφη είσοδο και κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τη Na Prikope.

Το Μουσείο Μούχα

στεγάζεται στο μπαρόκ μέγαρο Kaunicky στον αριθμό 7 της οδού Panska, παράλληλης της πλατείας Βεγκεσλάου. Δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του ιδρύματος Μούχα, που έφτιαξαν οι απόγονοι του καλλιτέχνη, προκειμένου να αξιοποιήσουν τα έργα που είχαν στη διάθεσή τους.

Ο Alfons Maria Mucha γεννήθηκε στην πόλη Ivančice. Ασχολήθηκε με τη δημιουργία θεατρικών σκηνικών, αρχικά στην Τσεχία και στη συνέχεια στη Βιέννη. Σπούδασε ζωγραφική στο Μόναχο και στη συνέχεια στο Παρίσι. Στις αρχές του 1895, από ένα τυχαίο γεγονός, σχεδίασε μια αφίσα για μια παράσταση της μεγάλης ηθοποιού Σάρας Μπερνάρ (Γκισμόντα, Θέατρο της Αναγέννησης). Έγινε αμέσως διάσημος και η Μπερνάρ έκλεισε μαζί του συμβόλαιο για έξι χρόνια. Με την αφίσα εκείνη και τα μεταγενέστερα έργα του (πίνακες, αφίσες, διαφημίσεις, εικονογραφήσεις βιβλίων κλπ), ο Μούχα εισάγει το «ύφος Μούχα», που αργότερα θα γίνει γνωστό σαν Αρ Νουβό.

Στο μουσείο εκτίθενται πίνακες,

αφίσες, σχέδια, φωτογραφίες και διάφορα αντικείμενα.

Ανάμεσα τους και το γραφείο που είχε στο Παρίσι και δίπλα του, πάνω σε ένα καβαλέτο το πορτρέτο των δύο παιδιών του. Δυστυχώς μέσα στο μουσείο απαγορεύεται η φωτογράφηση. Κατάφερα να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες στη ζούλα.

Σαν βγήκαμε από το μουσείο είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Φτάσαμε στην πλατεία Mustek.

Εκεί ένα ζευγάρι έδινε την παράστασή του με κρουστά και χορό με φωτιές.

Πήραμε την Εθνική Οδό (Narodni trida), που είναι στην ουσία, η συνέχεια της Na Prikope, και ξεκινάει από την πλατεία Γιούνγκμαν.

Στην αρχή του είναι το Palac Adria. Εκεί κάπου άρχισε να βρέχει. Χωνόμαστε όσο μπορούσαμε κάτω από τέντες και στοές.

Βιτρίνες με κρύσταλλα και πορσελάνες μας συντρόφευαν, όσο προσπαθούσαμε να αποφύγουμε την πολλή βροχή.

Στη νότια πλευρά του δρόμου είναι η εκκλησία της Αγίας Ούρσουλας, του 1704

και δίπλα της το κτίριο της μονής όπου προσφέρεται φαγητό.

Έχουμε φτάσει πια στα δύο κτίρια του Εθνικού Θεάτρου (Narodni divadlo).

Το πρώτο που συναντάμε είναι το πολύ μοντέρνο γυάλινο κτίριο της Νέας Σκηνής, του 1983.

Δίπλα του, στη συμβολή του δρόμου με τον δρόμο δίπλα στο ποτάμι είναι το κυρίως θέατρο,

ένα ακόμα αριστούργημα αρ νουβό. Η στέγη του φαίνεται από πολλά σημεία του ποταμού και αποτελεί ένα από τα ορόσημα της πόλης.

Χτίστηκε αρχικά γύρω στα 1870 και λίγα χρόνια μετά κάηκε ολοσχερώς. Το υπάρχον άνοιξε για παραστάσεις στα 1881 και είναι το Εθνικό καμάρι των Τσέχων γιατί εκεί άρχισαν να παρουσιάζονται έργα στη γλώσσα τους, μιας και μέχρι τότε όλα ήταν στα γερμανικά.

Απέναντι είναι η γέφυρα Legii,

με τους κομψούς φανοστάτες

με τα ανάγλυφα στις βάσεις τους.

Από τη γέφυρα οι νυχτερινές εικόνες προς διάφορες κατευθύνσεις

είναι απλά μαγικές.

Περάσαμε απέναντι και ακολουθώντας τη διαδρομή και της προηγούμενης μέρας, αφού περάσαμε από το δικαστικό μέγαρο,

όπου είχαμε την τελευταία εικόνα της ημέρας, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ανεβήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και κατεβήκαμε στο εστιατόριο για κότσι και τσέχικη μπύρα, για να κλείσει έτσι νόστιμα η δεύτερη μέρα στην υπέροχη πόλη. Καληνύχτα και καλή συνέχεια!

(το ταξίδι συνεχίζεται Στη σκιά του Κάστρου!)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας