Αώος, η αρχή του ταξιδιού!

Στο δρόμο του Αώου! Μέρος 1ο

17-18 Οκτωβρίου 2023

Είναι κάποιοι τόποι που σε τσιγκλάνε να πας να τους δεις, αλλά όλο και κάτι γίνεται και το αναβάλεις. Μέχρι που κάτι γίνεται και λες, ΤΩΡΑ!

Κάπως έτσι έγινε με τα Μαστοροχώρια και τη λίμνη των πηγών του Αώου, δυο τόποι που δεν είναι ούτε μακριά, αλλά ούτε και κοντά. Μπορούν όμως να συνδυαστούν.

Πάει καιρός τώρα που το σκεφτόμουν. Στα διπλανά Ζαγοροχώρια έχουμε πάει και ξαναπάει. Όσοι όμως ξέρουν μιλάνε για τα Μαστοροχώρια με τα καλύτερα λόγια. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν αυτά καλύτερα από τα διάσημα και άκρως τουριστικά γειτονόπουλά τους.

Από την άλλη το Μέτσοβο το είχαμε επισκεφτεί μια φορά ίσα για μια βόλτα και να φάμε. Και πάλι όσοι ξέρουν λένε τα καλύτερα για τη λίμνη των πηγών του Αώου, που είναι λίγο βορειότερα. Και για εκεί το σκεφτόμουν εδώ και καιρό.

Μια ταξιδιωτική εκπομπή μου έδωσε την ιδέα να τα συνδυάσουμε και όχι μόνο. Να ακολουθήσουμε τον Αώο από τις πηγές του μέχρι τις εκβολές του στην Αδριατική θάλασσα στην Αλβανία. Φυσικά εξερευνώντας τη γύρω περιοχή για να γνωρίσουμε τα χωριά από τα οποία περνά το ποτάμι και οι κύριοι παραπόταμοι του. Έτσι βάλαμε στο πρόγραμμα το Μέτσοβο και τις πηγές του, την Κόνιτσα με το γεφύρι της, τα Μαστοροχώρια με τον Σαραντάπορο, λίγο από τον Βοϊδομάτη και την περιοχή όπου αυτά σμίγουν σε ένα πριν μπει στην Αλβανία και πάρει το Αλβανικό του όνομα, Vjosë. Σε Αλβανικό πια έδαφος να ακολουθήσουμε το ποτάμι, που περνά από χωριά, πόλεις και το περίφημο φαράγγι της Κλεισούρας, περιοχές όπου ο ελληνικός στρατός το 1940-41 έδωσε ηρωικές μάχες, καταφέροντας μεγάλο πλήγμα στις δυνάμεις του άξονα. Το ταξίδι μας θα τελείωνε στην πόλη Αυλώνα (Vlorë) στην Αδριατική θάλασσα, πριν την επιστροφή μας στα πάτρια με μια στάση στη Φιλιππιάδα για να κάνουμε κάποιες βόλτες στην Άρτα, που έχουμε χρόνια να πάμε.

Καλά όλα αυτά αλλά πότε; Ξέροντας πως στα βουνά η καλύτερη εποχή είναι ο Οκτώβρης και ο Νοέμβρης με την πανδαισία των χρωμάτων της φύσης, επιλέξαμε αυτή την εποχή και μιας και το κλωθογυρίζαμε πολύ καιρό, πήραμε την απόφαση. Αν είμαστε καλά αυτό το Φθινόπωρο, πάει και τελείωσε. Και έτσι έγινε.

Πριν από το καλοκαίρι ακόμα άρχισε το ψάξιμο. Διαμονές, διαδρομές, αξιοθέατα και ότι άλλο σχετικό μπήκαν επί χάρτου και άρχισε ο σχεδιασμός.

Κύλησε ο χρόνος και φτάσαμε στον Οκτώβρη. Αλλάξαμε λάστιχα και κάναμε τον έλεγχο στο αυτοκίνητο, ετοιμαστήκαμε και μετά τις δημοτικές εκλογές το ταξίδι προς τα βόρεια ξεκίνησε.

Μέτσοβο

Φύγαμε λίγο πριν τις 11.30 και λίγο μετά τη μία βρεθήκαμε με τους φίλους μας από την Πάτρα στην παραλία του Ρίου, για λίγη κουβεντούλα και κάτι πρόχειρο για την πείνα, πριν συνεχίσουμε. Η μετεωρολογική πρόβλεψη μίλαγε για πολύ βροχή. Μέχρι λίγη ώρα πριν είχε λιακάδα αλλά ο ουρανός είχε αρχίσει να μαυρίζει. Όταν σηκωθήκαμε είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, αλλά δεν κράτησε. Έξω από την Αμφιλοχία όμως οι ουρανοί άνοιξαν σε μια πολύ δυνατή καταιγίδα, που κράτησε ως τα Γιάννενα πότε δίνοντας τη θέση της σε μια πιο ποτιστική βροχή, για να ξανασηκώσει κεφάλι ακόμα πιο δυνατή μετά τα Γιάννενα 

και μέχρι που φτάσαμε στο Μέτσοβο. 

Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, κουβαλήσαμε τα πράγματα μέσα με ψιλόβροχο και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.

Βραδάκι βγήκα για να πάρω κάτι να φάμε.

Ακόμα ψιλόβρεχε.

Οι «μουσκεμένες» εικόνες ήταν μαγικές.

Γύρισα στο δωμάτιο και κάτσαμε μέσα. Καλώς ήρθαμε στην Ήπειρο!

Μετά το πρωινό βγήκαμε από το ξενοδοχείο για μια μικρή βόλτα εκεί γύρω πριν φύγουμε για μια πολύ όμορφη εκδρομή.

Αν και η πρόγνωση έλεγε βροχή, η λιακάδα ήταν λαμπρή και έτσι πήγε όλη τη μέρα.

Τα σύννεφα στον ουρανό μόνο κεντίδια ήταν.

Περάσαμε από το σχολείο και πήγαμε μέχρι την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.

Περάσαμε την πύλη,

που δίπλα έχει το εντυπωσιακό καμπαναριό, που είναι του τέλους του 19^ου αι

και μπήκαμε στην πλατεία που είναι έξω από την εκκλησία.

Από πάνω στέκει το κτίριο του δημαρχείου

Η εκκλησία που είναι τρισυπόστατη βασιλική είναι άγνωστο πότε πρωτοχτίστηκε, αν και είναι γνωστές οι χρονολογίες τεσσάρων ανακαινίσεων (1511, 1789, 1894, 1959). Έχει πάρα πολύ όμορφο τέμπλο του 18^ου αι με εικόνες των 18^ου και 19^ου αι., ενώ το εντυπωσιακό καμπαναριό είναι του τέλους του 19^ου αι. Δυστυχώς δεν με άφησαν να βγάλω φωτογραφίες (περισσότερα εδώ).

Οι πηγές

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για Μηλιά. Λίγο μετά το χιονοδρομικό, στο 6^ο χμ κάναμε αριστερά.

Ο δρόμος κινείται σε υψόμετρο πάνω από τα 1300μ. στο υπέροχο τοπίο του οροπεδίου των Πολιτσών για περίπου άλλα 6χμ.

Και τότε είδαμε για πρώτη φορά την υπέροχη εικόνα της λίμνης.

Ακολουθήσαμε τη νότια πλευρά της λίμνης 

για περίπου 10χμ

σταματώντας κάθε τρεις και λίγο για φωτογραφίες.

Τι εικόνες! Έχει πολλά μικρά φράγματα

και σχηματίζονται πολλοί μικροί κόλποι, 

χερσόνησοι

και μικρά κατάφυτα νησιά. Μου θύμισε πολύ τη λίμνη Πλαστήρα, μόνο που δεν υπάρχει κανείς οικισμός κοντά και η ανθρώπινη παρουσία είναι ελάχιστη. Ακόμα και αυτοκίνητα συναντήσαμε ελάχιστα.

Βοβούσα

Λίγο πριν το κύριο φράγμα κάναμε αριστερά παίρνοντας το δρόμο για Φλαμπουράρι και Βοβούσα, μια διαδρομή περίπου 35χμ.

Στο Φλαμπουράρι κάναμε μια μικρή στάση για μερικές φωτογραφίες.

Όλη η διαδρομή είναι ένα ατέλειωτο πυκνό δάσος με φοβερά χρώματα λόγω εποχής.

Όλες οι αποχρώσεις του κίτρινου, του πορτοκαλί, του χρυσού, ακόμα και του κόκκινου,

σε συνδυασμό με το πράσινο των αειθαλών μπροστά και γύρω μας.

Ανεβήκαμε περίπου στα 1500μ και κατεβήκαμε μέχρι τα 1000μ.

Φτάσαμε σε μια μεταλλική γέφυρα με την ταμπέλα να γράφει “Ποταμός Αώος”.

Ήταν η πρώτη φορά που τον βλέπαμε. Μικρός και ορμητικός (άλλωστε η νιότη είναι πάντα ορμητική) στην αρχή της μεγάλης του πορείας.

Στο βάθος φαινόταν ένα πέτρινο γεφύρι, που γεφυρώνει ένα ρέμα που βλέπαμε να χύνεται στο ποτάμι. Είχαμε φτάσει στη Βοβούσα, το χωριό αυτό του Ανατολικού Ζαγορίου, που βρίσκεται στη βορειοδυτική είσοδο τους Εθνικού Δρυμού της Βάλια Κάλντα. Είναι ακόμα γνωστό και με την ονομασία Μπαϊεάσα, στα Βλάχικα.

Είναι από τα λίγα αυτά χωριά, που ένα ποτάμι, και μάλιστα ο Αώος, περνά από μέσα του και γι αυτό υπάρχει μέσα στο κέντρο του ένα από πιο όμορφα και καλοσυντηρημένα πέτρινα γεφύρια, που έχω δει. Χτίστηκε από τον Αλέξιο Μήσιο το 1748.

Ανεβαίνοντας πάνω

οι εικόνες προς το ποτάμι,

αλλά και προς τη μία

ή την άλλη μεριά του χωριού είναι πανέμορφες και “πέτρινες”.

Κάναμε μια βόλτα εκεί γύρω και κάτσαμε για φαγητό στο μοναδικό εστιατόριο, που ήταν ανοικτό και που βγάζει τα τραπεζάκια του στην πλατεία

δίπλα στο ποτάμι και το γεφύρι. Το φαγητό ήταν πέρα από κάθε περιγραφή και ο ήχος του νερού ο μόνος που ακούγονταν. Τι άλλο μπορεί να ονειρευτεί κανείς;

Ο εστιάτορας μας είπε πως οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού είναι κυρίως υλοτόμοι και κατά δεύτερο λόγο ασχολούνται με τον τουρισμό.

Είχε έρθει όμως η ώρα να σηκωθούμε για την επιστροφή, που όμως είχε και άλλα να δούμε.

Φτάνοντας στη μεταλλική γέφυρα κάναμε για λίγα μέτρα δεξιά για να δούμε το μικρό πέτρινο γεφύρι που είχαμε δει από μακριά. Είναι η γέφυρα Πουντίκα Ασπροπόταμου (Αρούλου άλμπου στα βλαχικά).

Από εκεί είδαμε και τη μεταλλική γέφυρα με το ποτάμι από αντίκρυ. 

Και πάλι στη λίμνη

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τη λίμνη. Ανάμεσα στα χωριά Φλαμπουράρι και Γρεβενίτι είναι κρυμμένο ένα “διαμάντι”, που αν και βρίσκεται πάνω στο δρόμο, αν δεν δεις τη μικρή πινακίδα μάλλον θα περάσεις χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

Εμάς ευτυχώς την πήρε το μάτι μας και σταματήσαμε.

Πρόκειται για τη λιλιπούτεια Λίμνη Ζορίκα ή όπως είναι γνωστή σε αυτούς που ξέρουν, η “Λίμνη με τα Νούφαρα”.

Ένας τόπος μαγικός, τόπος των νεράϊδων. Το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας της καλύπτεται από νούφαρα. Φαντάζομαι τις εικόνες όταν αυτά θα έχουν ανθίσει!

Δίπλα της, στην άκρη του δάσους κυλλά ένα μικρό ποταμάκι. Όλα μικροσκοπικά, μα πανέμορφα!

Αφού χαθήκαμε μες’ στη μαγεία αυτού του τόπου για κάμποση ώρα, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο

και σε λίγο φτάσαμε στη λίμνη (των πηγών του Αώου) στη βόρεια της πλευρά και κάναμε αριστερά. Περάσαμε το κύριο φράγμα

και κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες εκεί που είναι ένα κιόσκι για ξεκούραση

με θέα υπέροχες εικόνες,

που τις είχαμε συνεχώς στα δεξιά μας.

Σε διάφορα σημεία είδαμε άλογα να βόσκουν

ενώ δεν έλειψαν και τα τσοπανόσκυλα.

Μια τελευταία εικόνα της λίμνης και πήραμε το δρόμο για το Μέτσοβο.

Στην είσοδο της πόλης είναι το Μνημείο του Ιππικού, έργο της Αγγελικής Κοροβέση του 2012, για τους οπλίτες και αξιωματικούς του ιππικού που έπεσαν στις μάχες του 1940.

Εκεί δίπλα είναι και ένα άρμα μάχης, μιας και τα τεθωρακισμένα είναι η εξέλιξη του ιππικού.

Το βράδυ βγήκαμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό. Γυρίσαμε και πέσαμε να ξεκουραστούμε. Την επομένη, τελευταία μέρα στο Μέτσοβο θα την αφιερώναμε στην πόλη και εκεί γύρω.

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας