Από τα πολύ ψηλά στο….σπίτι μας!

Τριήμερο στις ομορφιές της Β.Δ. Αρκαδίας, μέρος Γ΄΄

(συνέχεια από Γύρω από τη Λίμνη του Λάδωνα!)

 

31 Μαρτίου 2022

Την τελευταία μέρα του Μάρτη, φάγαμε πρωινό, πληρώσαμε και φορτώσαμε, έχοντας ξεχάσει μια συσκευή στο δωμάτιο (μας τη στείλανε λίγες μέρες μετά).

Μια τελευταία, πανοραμική εικόνα των Λαγκαδίων

και κινούμενοι ανατολικά για 17χμ κάναμε αριστερά με κατεύθυνση βόρεια. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε και σχεδόν 5χμ μετά

φτάσαμε στο πιο ορεινό χωριό της Πελοποννήσου. Τα Μαγούλιανα είναι χτισμένα σε υψόμετρο 1250μ. στις πλαγιές του Μαίναλου.

Στο χωριό ζουν λίγο περισσότεροι από 100 άνθρωποι, κυρίως ηλικιωμένοι.

Το όνομα του χωριού μάλλον έχει σλάβικη προέλευση και το 1927 άλλαξε και το είπαν Αργυρόκαστρο, όνομα που δεν υιοθετήθηκε ποτέ από τους ντόπιους και έτσι επανήλθε το παλιό.

Μεταξύ άλλων υπήρξε η πατρίδα του Φωτάκου (Φώτη Χρυσανθόπουλο), Α΄ υπασπιστή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και συγγραφέα.

Φτάσαμε και σταματήσαμε στην πλατεία με το μεγάλο πλάτανο (διατηρητέο μνημείο της φύσης)

και την πέτρινη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου.

Με εντυπωσίασε ένα υπέροχο λιθανάγλυφο πάνω από την πόρτα της εκκλησίας

και το γεγονός πως το καμπαναριό της στέκει ξέχωρα απέναντι στην πλατεία.

Εκεί κοντά βρίσκεται και η Μεγάλη Πέτρινη Βρύση ή Κολοπανάς. 

Κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό και πήραμε ξανά το δρόμο προς τα βόρεια.

Περίπου 4χμ μετά και κάνοντας μια παράκαμψη λίγων μέτρων είδαμε το «Σανατόριο Η Μάνα του Στρατιώτη», στη θέση Κορφοξυλιά. Κατασκευάστηκε το 1930 για να βοηθήσει στο πρόβλημα περίθαλψης των φυματικών της εποχής εκείνης, κυρίως των στρατιωτών που γύριζαν από το Μικρασιατικό μέτωπο. Έγινε με πρωτοβουλία της Άννας Μελά-Παπαδοπούλου (1871-1938), αδελφής του Παύλου Μελά, η οποία ονομάστηκε «Μάνα του στρατιώτη» για τη συμβολή της σαν εθελόντρια νοσοκόμα στην περίθαλψη στρατιωτών στα μέτωπα της εποχής από το 1912 ως και το 1922. Στους Βαλκανικούς, στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα, στον Α΄ Π.Π. και στη Μικρασιατική εκστρατεία. Έρανοι στις κοινότητες των Ελλήνων Αμερικής και Αιγύπτου εξασφάλισαν τα κονδύλια για την κατασκευή του σανατορίου. Λειτούργησε μέχρι το 1935 και έκλεισε λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων. Η Άννα Μελά πέθανε και αυτή από Φυματίωση το 1938. Το κτίριο έγινε ένα ερείπιο μέχρι που πριν μερικά χρόνια αγοράστηκε από ιδιώτη και άρχισαν εργασίες για να μετατραπεί σε ξενοδοχείο πολυτελείας (δύο χρόνια αργότερα διάβασα πως άνοιξε). Όταν πήγαμε είχε παντού σκαλωσιές και εργάτες δούλευαν για την αποκατάστασή του.

Συνεχίσαμε και 5χμ μετά μπήκαμε στο ιστορικό, παραδοσιακό χωριό Βαλτεσινίκο.

Χτισμένο στα 1118μ, στις πλαγιές του Μαίναλου είναι κι αυτό ένα από τα πιο ψηλά χωριά της Πελοποννήσου. Είναι πολύ όμορφο πετρόχτιστο χωριό με περίπου 250 κάτοικους και στα χρόνια της ακμής του ήταν κέντρο ξυλογλυπτικής. Υπήρξε ορμητήριο του Θ. Κολοκοτρώνη, ειδικά κατά του Αιγυπτιακού στρατού του Ιμπραήμ, ο οποίος το έκαψε και κατέστρεψε τα κοντινά μοναστήρια.

Μπαίνοντας στο χωριό είδαμε πρώτα την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, του 19^ου αι, με το αξιόλογο καμπαναριό.

Στην πλατεία που σταματήσαμε έχει ένα μνημείο που αποτελείται από τέσσερεις μαρμάρινες ανάγλυφες πλάκες.

Στη μία είναι η μορφή του Γέρου του Μωριά,

στη δεύτερη μνημονεύεται η θυσία αυτών που ξεσηκώθηκαν για τη Λευτεριά,

ενώ στις άλλες δύο έχει σκηνές που σχετίζονται με την πολιορκία

και την καταστροφή του χωριού από τον Ιμπραήμ.

Γύρω από την πλατεία έχει πολύ όμορφα κτίρια, μεταξύ των οποίων το σχολείο, εκκλησίες, ξενώνες και εστιατόρια.

Φεύγοντας κάναμε μια στάση στους Αγίους Θεοδώρου,

στην αυλή των οποίων στέκει ένα ηρώο.

Λίγο έξω από το χωριό, προς τα βόρεια, είναι το Μοναστήρι της Κοιμήσεως, που δυστυχώς ήταν κλειστό.

Γύρω στα 12χμ βόρεια του Βαλτεσινίκου είναι το χωριό Κερπινή (της Αρκαδίας γιατί υπάρχει χωριό με το ίδιο όνομα και στην Αχαΐα). Από αυτό το χωριό ήταν ο πατέρας της Δ., πολύ καλής φίλης και κουμπάρας μας. Το χωριό, όπως και τα γύρω του πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου.

Σταματήσαμε έξω από την Αγία Τριάδα.

Δίπλα είναι το Μπαλούρδιο Πνευματικό Κέντρο, που ονομάστηκε έτσι από τα αδέλφια γιατρούς Θεόδωρο και Μιχαήλ Μπαλούρδα. Εκεί βρίσκονται και δύο μνημεία.

Το Ηρώο

και το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, που έφτιαξε η ΚΕ του ΚΚΕ για τα θύματα της κατοχής και του εμφυλίου.

 

Περίπου 7χμ μετά κάναμε μια μικρή στάση στο Δρακοβούνι

και μετά από 3,5χμ στο Θεόκτιστο. 5 χμ ακόμα και φτάσαμε στην 111. Πρόκειται για τον δρόμο που από τα προπολεμικά χρόνια ενώνει την Πάτρα με την Τρίπολη, από τα ορεινά, εξυπηρετώντας και δεκάδες χωριά, που βρίσκονται κοντά ή λίγο πιο μακριά της. Ενώνει δηλ. τα Β.Δ. με το κέντρο της Πελοποννήσου. Εκεί στρίψαμε δεξιά, προς τα Ν.Α. και 25χμ μετά σταματήσαμε για άλλη μια φορά στο Λεβίδι. Ήταν προχωρημένο μεσημέρι και κάτσαμε στο ίδιο εστιατόριο για φαγητό. Αν και δεν είχε εκείνη τη μέρα γουρουνοπούλα, όλα όσα φάγαμε ήταν εξαιρετικά.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας. Άλλο ένα ταξίδι, εντός Ελλάδας, έφτασε στο τέλος του. Ένα πολύ καλό ταξίδι σε μέρη υπέροχα, που δεν γνωρίζαμε. Περάσαμε πάρα πολύ καλά και ευχόμαστε και ελπίζουμε να κάνουμε και άλλα τέτοια όμορφα ταξίδια. Καλά να είμαστε!

 

Οι διαδρομές της ημέρας

 

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας

 

 

 

Γύρω από τη Λίμνη του Λάδωνα!

Τριήμερο στις ομορφιές της Β.Δ. Αρκαδίας, μέρος Β΄

(συνέχεια από Στο δρόμο για τα Λαγκάδια!)

 30 Μαρτίου 2022

 

 

Η μέρα που ξημέρωσε θα ήταν αφιερωμένη στην περιοχή βόρεια και δυτικά των Λαγκαδίων, στην Τεχνητή Λίμνη του ποταμού Λάδωνα και τα χωριά γύρω της.

Στο δρόμο για τα Λαγκάδια!

Τριήμερο στις ομορφιές της Β.Δ. Αρκαδίας, μέρος Α΄

29 Μαρτίου 2022

 

Ήταν το 2002, που αποφασίσαμε με τους φίλους μας από την Πάτρα να πάμε για το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος στην ορεινή Αρκαδία. Διαλέξαμε να μείνουμε στα δωμάτια που διέθετε το τότε κάμπινγκ Δ. Μητρόπουλος έξω από τη Βυτίνα. Ήταν ένα υπέροχο τριήμερο γεμάτο εικόνες από τα βουνά και τα χωριά της Αρκαδίας και των γειτονικών νομών. Μεταξύ των εκδρομών που κάναμε ήταν και μια επίσκεψη στο Ναό του Επικούριου Απόλλωνα και την Ανδρίτσαινα. Εκείνο το απόγευμα γυρνώντας είχαμε αποφασίσει να σταματήσουμε για καφέ στα Λαγκάδια. Η Μαριάννα τότε μόλις έμπαινε στην εφηβεία και δεν ήταν και πολύ ευχαριστημένη που ήταν μαζί μας και όχι με τις φίλες της. Την ενοχλούσαν και οι μεγάλες και γεμάτες στροφές ορεινές διαδρομές και μας είχε «πρήξει» με το πότε φτάνουμε και το πότε φτάνουμε. Οι απαντήσεις μας οι κλασσικές. Σε λίγο, στην επόμενη στροφή κλπ. Τελικά φτάσαμε στα Λαγκάδια και κάτσαμε για καφέ, θαυμάζοντας το όμορφο πέτρινο χωριό που κατρακυλά στην πλαγιά.

Το βράδυ έχουμε μόλις ξαπλώσει στο δωμάτιο, που ήταν πολύ κοντά στην είσοδο του κάμπινγκ και λόγω ζέστης είχαμε ανοικτά παράθυρα. Ακούσαμε λοιπόν ένα αυτοκίνητο να σταματά και κάποιον να ρωτά τον ιδιοκτήτη: «Για Λαγκάδια καλά πάμε;» «Ναι» του απάντησε αυτός. Και τότε ακούμε τη Μαριάννα: «Και αν τα βρεις να με χ….ς». Περιττό να πω πως βρέθηκα κάτω από το κρεβάτι από τα γέλια. Από τότε τα Λαγκάδια στο μυαλό μου είχαν συνδεθεί με εκείνο το περιστατικό.

Τα χρόνια πέρασαν και μιας και η περιοχή της Β.Δ. Αρκαδίας μας ήταν σχετικά άγνωστη αποφασίσαμε να κάνουμε ένα τριήμερο με βάση τα Λαγκάδια για να δούμε τα χωριά της περιοχής, αλλά και τη λίμνη του Λάδωνα, που δεν είχαμε επισκεφτεί ποτέ.

Ένας Βούδας στο Μαύρο Όρος της Κορινθίας!

 26 Μαρτίου 2025

 

Κάτι άκουσα, κάτι μου είπανε, κάτι διάβασα, κάτι είδα και δεν το πίστευα. Βουδιστική Στούπα στην Ελλάδα; Και μάλιστα στην Πελοπόννησο; Στην Κορινθία; Δίπλα μας δηλαδή! Και όμως.