Του Κορβίνου το καστέλι!

«Από το Λαύριο στην Τιμισοάρα, μια απόφαση δρόμος»

2022-Ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μέρος 13^ο

(συνέχεια από Timisoara, εκεί που ξεκίνησε η ανατροπή!)

25 Οκτωβρίου 2022

Περίπου 160χμ ανατολικά της Τιμισοάρα είναι μια πόλη, που υπήρξε μεγάλο κέντρο βιομηχανίας, κυρίως χαλυβουργίας. Είναι η Χουνεντοάρα. Λόγω της βιομηχανίας της ο πληθυσμός της πριν μερικές δεκαετίες είχε φτάσει τους 86.000 κάτοικους, ενώ σήμερα, που η βιομηχανία έχει παρακμάσει έχει περίπου 50.000 κάτοικους. Το όνομά της το οφείλει στην οικογένεια Ουνυάδη ή Κορβίνου.

Στην άκρη της πόλης βρίσκεται το, κατά γενική ομολογία, ομορφότερο κάστρο της Ρουμανίας και ένα από τα ομορφότερα της Ευρώπης. Το Κάστρο του Κόρβιν, γνωστό και ως Κάστρο Χουνιάντι ή Κάστρο Χουνεντοάρα (Castelul Huniazilor ή Castelul Corvinilor), είναι ένα γοτθικό-αναγεννησιακό κάστρο και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κάστρα της Ευρώπης. Χτίστηκε το 1446 από τον Βοεβόδα της Τρανσυλβανίας Ιωάννη Ουνυάδη για να αντικαταστήσει προηγούμενο, που υπήρχε στην ίδια θέση. Πέντε φορές καταστράφηκε από φωτιά και έμεινε πολλά χρόνια ερημωμένο, αλλά ανακατασκευάστηκε αρκετές φορές και αυτό που βλέπει κανείς σήμερα είναι το αποτέλεσμα της τελευταίας ανακατασκευής.

Για εκεί κινήσαμε εκείνη τη μέρα. Πριν όμως φύγουμε από την Τιμισοάρα, πήγαμε ξανά στο κέντρο να βρούμε το ταχυδρομείο για να στείλουμε κάποιες κάρτες.

Ψάχνοντας είδαμε αρκετά ακόμα όμορφα κτίρια.

Λίγο πάνω από 2 ώρες και φτάσαμε στη Χουνεντοάρα. Η διαδρομή ήταν κυρίως στον νέο αυτοκινητόδρομο που ενώνει το Βουκουρέστι με τα τα Ρουμανο-ουγγρικά σύνορα. Βέβαια δεν είχε τελειώσει και κάθε τόσο βγαίναμε στο παλιό, επαρχιακό δρόμο, για αυτό και κάναμε πάνω από 2 ώρες.

Όταν είδαμε το κάστρο μείναμε με το στόμα ανοικτό.

Λόγω του κινητικού μας προβλήματος, μπήκαμε και παρκάραμε στο προαύλιό του.

Εκεί που παρκάραμε έχουν φτιάξει ένα ομοίωμα του υπαίθριου χώρου, όπου γίνονταν εκτελέσεις με μια λαιμητόμο και έναν “αλυσοδεμένο κατάδικο”.

Βγάλαμε εισιτήρια και πήραμε να ανεβαίνουμε την ανηφορική γέφυρα,

που περνώντας πάνω από την τάφρο, οδηγεί στην πύλη του κάστρου.

Περάσαμε στην εσωτερική αυλή,

με τα ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά στοιχεία

και τους διάφορους πύργους ένα γύρο. Οι εικόνες είναι πολύ εντυπωσιακές,

αν και μεγάλο μέρος των κτισμάτων ήταν “μπανταρισμένα” λόγω των έργων που συνεχίζονται. Δυστυχώς η πρόσβαση σε άτομα με κινητικά προβλήματα είναι αδύνατη και έτσι η Σοφία έκατσε σε μια σκιά για να πάω εγώ για μια, όσο το δυνατό, γρήγορη επίσκεψη. 

Υπήρξε κάστρο και παλάτι με διπλά τείχη για καλύτερη προστασία. Στη διάρκεια των διαφόρων ανακατασκευών προστέθηκαν κτίρια και κυρίως πύργοι για πιο αποτελεσματική άμυνα. Έτσι σήμερα αναπτύσσεται σε τρία πατώματα. Το υπόγειο, το ισόγειο και τον όροφο. Ουσιαστικά πρόκειται για μουσείο και σε κάποιες αίθουσες λειτουργούν διάφορες εκθέσεις με διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, που σχετίζονται με τη ζωή στο κάστρο ανά τους αιώνες.

Δύο είναι οι κύριες αίθουσες του κάστρου. Στο όροφο η Αίθουσα της Δίαιτας, δηλαδή η αίθουσα του συμβουλίου, εκεί που γίνονταν οι συνελεύσεις και παίρνονταν οι αποφάσεις, αλλά γίνονταν και άλλες εκδηλώσεις, όπως χοροί. Η άλλη αίθουσα ήταν αυτή των Ιπποτών στο ισόγειο.

Ξεκίνησαα από το Παρεκκλήσι στο ισόγειο

και στη συνέχεια πέρασα από το Χρυσό δωμάτιο, τα ιδιαίτερα διαμερίσματα των αρχόντων του κάστρου. Ανεβαίνοντας στον όροφο περνάς από διάφορους διαδρόμους

με ανοίγματα προς τα έξω

αλλά και προς την αυλή,

ενώ εντυπωσιακές είναι και οι εικόνες μέσα από τα παράθυρα.

Έφτασα στην πολύ όμορφη Αίθουσα της Δίαιτας με τα λάβαρα στις κολώνες

και τις θέσεις των μελών των διαφόρων συμβουλίων.

Εκεί εκτίθενται και διάφορα ευρήματα και αντικείμενα του κάστρου.

Από την ελικοειδή σκάλα

έφτασα στο μεγάλο πηγάδι, που σύμφωνα με το θρύλο το έσκαψαν τρεις Τούρκοι αιχμάλωτοι σε 15 χρόνια, προκειμένου να απελευθερωθούν, αν και στο τέλος τους σκότωσαν.

Δίπλα βρίσκεται ο πύργος του Τυμπανιστή.

Κατέβηκα στο υπόγειο, όπου στα παλιά κελάρια λειτουργεί το Λαπιδάριουμ, δηλαδή το εκθετήριο πέτρινων εκθεμάτων και αρχιτεκτονικών μελών.

Δίπλα είναι ο χώρος των παλιών φούρνων, όπου λειτουργεί άλλη έκθεση.

Βγήκα στην αυλή και πέρασα απέναντι για να δω την Αίθουσα των Ιπποτών.

Πολύ εντυπωσιακή με όμορφα πατώματα και διάφορα εκθέματα σχετικά με την ιστορία του κάστρου.

Εκεί ένας μουσικός, ντυμένος ανάλογα έπαιζε παλιά μουσική με ένα λαουτοειδές όργανο, αντίγραφο κι αυτό παλιού μουσικού οργάνου.

Στο υπόγειο αυτής της πλευράς υπάρχει μια έκθεση σχετική με τα βασανιστήρια.

Εκεί τελείωσε η γρήγορη επίσκεψή μου. Βγήκα και βρήκα τη Σοφία. Βγήκαμε από το κυρίως κάστρο και στο προαύλιο, εκεί που έχει διάφορα μαγαζιά με σουβενίρ και φαγάδικα, κάτσαμε σε ένα για να φάμε κάτι. Φάγαμε, έδειξα στη Σοφία φωτογραφίες από το κάστρο, ξεκουραστήκαμε και γυρίσαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή μας.

Λίγο μετά, μπαίνοντας στην πόλη είδαμε ένα μνημείο και σταμάτησα για μερικές φωτογραφίες. Πρόκειται για το ενδιαφέρον Μνημείο των Χαλυβουργών, του 1974. Δυστυχώς δεν βρήκα στοιχεία για τον δημιουργό του.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο δωμάτιο μας στην Τιμισοάρα, πολύ κουρασμένοι. Μιας και την άλλη μέρα θα φεύγαμε από τη Ρουμανία, δεν βγήκαμε. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για το ταξίδι μας.

Θα ξεκινούσε η επιστροφή στο σπίτι μας, αλλά είχαμε ακόμα αρκετά να δούμε και να γνωρίσουμε. Καλό δρόμο!

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας