Ταξίδι στη Ρουμανία, Μέρος Γ΄-Μολδαβία

Μολδαβία

6-9 Οκτωβρίου 2009

Ημέρα 4η

Το πρωί στην είσοδο του ξενώνα συναντήσαμε τους φίλους μας από τις άλλες χώρες. Τους περισσότερους τους είχαμε δει στην Τουρκία πριν μισό χρόνο. Ήταν όμως και κάποιοι νέοι που τους βλέπαμε για πρώτη φορά. Αγκαλιές, φιλιά, ερωτήσεις για τα νέα τους: ο J.και η G. παντρεύτηκαν επιτέλους το καλοκαίρι στο ταξίδι τους στην Αμερική, η Α-Μ. γέννησε ένα γλυκό κοριτσάκι, η L. είναι έγκυος, και ένα σωρό άλλα νέα, όλα ευχάριστα ευτυχώς. Όλοι μαζί πήγαμε για πρωινό σε παρακείμενο μαγαζί, γυρίσαμε και με το λεωφορείο ξεκινήσαμε για το σχολείο. Είναι ένα Επαγγελματικό Λύκειο και έχει τους μεγαλύτερους σε ηλικία μαθητές στο πρόγραμμά μας. Στην είσοδο ένας μαθητής και μια μαθήτρια, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, μας υποδέχτηκαν με τον παραδοσιακό τρόπο που έχουν και σε άλλες Βαλκανικές (και όχι μόνο) χώρες. Ψωμί κι Αλάτι!!Ο μαθητής κρατούσε ένα καρβέλι ψωμί και η μαθήτρια ένα μπολ με αλάτι. Κάθε ένας έκοβε μια μπουκιά ψωμί, τη βούταγε στο αλάτι και την έτρωγε (έθιμο ακατάλληλο για υπερτασικούς!!!!!). Με τον ίδιο τρόπο μας είχαν υποδεχτεί σε άλλο ταξίδι στην Πολωνία. Αν λάβουμε υπόψη ότι χρησιμοποιούμε την έκφραση «φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι» που υποδηλώνει τις κοινές εμπειρίες ίσως να υπήρχε παλαιότερα και στην Ελλάδα παρόμοιος τρόπος υποδοχής. Στη μεγάλη αίθουσα των εκδηλώσεων είχαν ετοιμάσει εκδήλωση υποδοχής. Καλωσορίσματα, ομιλίες και στη συνέχεια μεγάλη ομάδα μαθητών με παραδοσιακές στολές παρουσίασαν μεγάλο αριθμό Ρουμάνικων χορών.

Μία μαθήτρια τραγούδησε με καταπληκτική φωνή παραδοσιακά τραγούδια.

Προς το τέλος της εκδήλωσης είχαν πιο «διεθνείς» χορούς και σήκωσαν πολλούς από εμάς να χορέψουν.

Μετά την εκδήλωση κάναμε μια μεγάλη επίσκεψη στους χώρους του σχολείου και στις αίθουσες την ώρα του μαθήματος και κατεβήκαμε και πάλι κάτω όπου είχαν ετοιμάσει την αίθουσα για γεύμα με εδέσματα που είχαν ετοιμάσει οι μαθητές και οι γονείς τους, Μετά το φαΐ ακολούθησε το πιο εντυπωσιακό μέρος της εκδήλωσης. Σε ένα μεγάλο κλειστό γυμναστήριο παρακολουθήσαμε μια επίδειξη ρυθμικής γυμναστικής, προδιαγραφών Ολυμπιακών Αγώνων.

Όταν πριν 8 μήνες είχαμε τη συνάντηση στην Αθήνα, δύο μαθήτριες από τη Ρουμανία είχαν παρουσιάσει ένα μικρό πρόγραμμα και είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Στο Ιάσιο καταλάβαμε τι γίνεται. Η Ρουμανία έχει μεγάλη παράδοση στο άθλημα (βλ. Κομανέτσι). Στο σχολείο λοιπόν αυτό είχε την έδρα του το παράρτημα Ιασίου της Εθνικής Ομοσπονδίας Ρυθμικής Γυμναστικής και τα κορίτσια που πήραν μέρος ήταν από 8 ως 20 χρόνων. Οι μεγάλες κοπέλες ήταν μέλη της εθνικής τους ομάδας και μια από αυτές ήταν στην Αθήνα το 2004! Μείναμε λοιπόν άναυδοι με αυτό που είδαμε.

Ατομικές ή ομαδικές ασκήσεις ήταν όλες απίστευτης δυσκολίας, τεχνικής και ομορφιάς. Μια ώρα πέρασε και εμείς δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από αυτό που βλέπαμε!!

Το απόγευμα είχε προχωρήσει όταν ξεκινήσαμε για την πρώτη μας βόλτα στην πόλη.

Το Ιάσιο, πρωτεύουσα της Μολδαβίας από το1565 έχει μια μακραίωνη ιστορία, που γίνεται εμφανής από τα εντυπωσιακά κτίρια, τις πλατείες και τους πλατιούς δρόμους που τη διασχίζουν. Τα χρόνια 1859-1862 ήταν η πρωτεύουσα του Ρουμάνικου Έθνους. Στη διάρκεια του Α΄ παγκόσμιου πολέμου μεταφέρθηκε και πάλι για σύντομο διάστημα η έδρα της κυβέρνησης εκεί. Με τη δική μας ιστορία υπάρχει μεγάλη σχέση. Οι Υψηλάντηδες ουσιαστικά ξεκίνησαν την επανάσταση εκεί και το Ελληνικό στοιχείο υπήρξε πάντα πολύ έντονο στην πόλη αυτή του βορρά των Βαλκανίων. Σήμερα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και είναι πολύ ζωντανή χάρη στο πανεπιστήμιό της και τους φοιτητές του.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την πλατεία – πάρκο όπου βρίσκεται το γιγάντιο νεογοτθικό Μέγαρο Πολιτισμού με τα τέσσερα μουσεία του (Εθνογραφικό, Τέχνης, Ιστορικό και Τεχνικό). Εμείς φυσικά φτάσαμε αργά και ήταν όλα κλειστά. Περιοριστήκαμε λοιπόν στην εξωτερική θέαση του Παλατιού. Χτίστηκε μεταξύ 1906 και 1925 στα ερείπια του παλιού Πριγκιπικού Παλατιού που είχε κτιστεί στις αρχές του 15ου αι.

Απέναντί του είναι η όμορφη, Ρουμάνικου τύπου εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Από την πλατεία ξεκινάει η πιο κεντρική λεωφόρος της πόλης η Stefan cel Mare si Sfant. Στην αρχή της αριστερά βρίσκεται η εντυπωσιακή εκκλησία των Ιεραρχών.

Λίγο μετά το Δημαρχείο δεξιά (είχε πια νυχτώσει και όλα ήταν φωτισμένα, ορισμένα με ιδιόμορφο τρόπο), αριστερά η επίσης γιγάντια μητρόπολη της Μολδαβίας του 1833-39, δεξιά ένα πάρκο, στο βάθος του οποίου είναι το Εθνικό Θέατρο (1894-96) και λίγο μετά η λεωφόρος καταλήγει στην κεντρική πλατεία της πόλης την Piaţa Unirii. Από εκεί ακολουθώντας διάφορους πεζόδρομους φτάσαμε στην πλατεία M. Eminescu, όπου δεσπόζουν τα κτίρια του Πανεπιστημίου με την κυκλική πρόσοψη και κυρίως αυτό της Βιβλιοθήκης. Δεξιά από τη βιβλιοθήκη υπάρχει άλλο ένα πάρκο, αφιερωμένο στους Ρουμάνους λογοτέχνες και μέσα σ’ αυτό ένα εστιατόριο στο οποίο και κάτσαμε για το πρώτο μας δείπνο στην πόλη.

Ημέρα 5η

Η δεύτερη μέρα στη Μολδαβία ξημέρωσε βροχερή.

Εκείνη τη μέρα είχε εκδρομή προς τα δυτικά. Πρώτος προορισμός η πόλη Targu Neamţ. Στην πραγματικότητα απλά περάσαμε από την πόλη. Στόχος μας το κάστρο. Η ακρόπολη (Citadel) που κατασκευάστηκε αρχικά το 1395. Σταματήσαμε σε ένα παρκινγκ και κατευθυνθήκαμε προς ένα εστιατόριο στο οποίο και θα τρώγαμε στη συνέχεια. Απέναντι από την είσοδό του ξεκινά ένας ανηφορικός δρόμος μέσα σε πολύ πυκνή βλάστηση.

Κανονικό τεστ κοπώσεως!! Το κάστρο είναι εξαιρετικά καλά διατηρημένο . Προφανώς και έχει αποκατασταθεί κιόλας. Μια μεγάλη γέφυρα περνάει πάνω από ένα είδος τάφρου και σε φέρνει στην πύλη του κάστρου. Υπάρχει μια μεγάλη αυλή με ένα πολύ μεγάλο (ξερό πια) πηγάδι.

Γύρω τα κτίρια, σε δύο επίπεδα, έχουν διαμορφωθεί σε ένα Μουσείο με εκθέσεις για την ζωή σε αυτό σε προηγούμενους αιώνες.

Τραπεζαρίες, αποθήκες, κουζίνες, κρεβατοκάμαρες κλπ. Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον μουσείο.

Βγήκαμε και κατηφορίσαμε για ένα υπέροχο γεύμα. Μετά το γεύμα πήγαμε στο χωριό Humulesti έξω από την πόλη. Στην πραγματικότητα είναι προάστιό της. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα Μουσείο αφιερωμένο στο Ρουμάνο συγγραφέα του 19ου αι. (κυρίως παιδικών παραμυθιών και ιστοριών) παιδαγωγό και λαογράφο Ion Creanga. Είναι ένα χωριάτικο σπίτι με όλο τον εξοπλισμό του. Δίπλα σε ένα χώρο έχουν στηθεί με κούκλες (όχι τόσο καλοφτιαγμένες είναι η αλήθεια) και βαλσαμωμένα ζώα σκηνές από τα παραμύθια του. Ένα είδος μικρού πρωτόγονου θεματικού πάρκου. Είχε και δυο τρεις πάγκους με ψιλοπράγματα για ψώνια. Έξω από το Μουσείο αυτό και ενώ συνέχιζε να ψιλοβρέχει είδα μια πολύ θλιβερή εικόνα. Ως γνωστό στη Ρουμανία ζουν πάρα πολλοί τσιγγάνοι Ρομά. Ίσως και η ονομασία της χώρας να έχει σχέση με αυτούς. Εκεί λοιπόν καθόταν κάτω στο λασπωμένο έδαφος ένας νεαρός Ρομά, γύρω στα 18-20 και είχε μαζί του ένα μικρούλι αγοράκι, όχι μεγαλύτερο από 4 χρόνων, ξυπόλητο και αεικίνητο που έπαιζε με ένα σκύλο. Όταν βγήκαμε ήρθε και ζήταγε λεφτά.

Του δώσαμε κάτι, πήγε και το έδωσε στον μεγαλύτερο και συνέχισε το παιχνίδι του με το σκυλί!!

Φεύγοντας από εκεί πήγαμε να δούμε δύο μοναστήρια. Το ένα παλιό και το άλλο σύγχρονο.

Η Μολδαβία είναι γνωστή για τα σπουδαία μοναστήρια της. Βέβαια σε όλη τη χώρα έχει πολύ ωραία και ενδιαφέροντα μοναστήρια αλλά στη Μολδαβία είναι τα πιο καλά. Δυστυχώς τα πιο ενδιαφέροντα βρίσκονται στην περιοχή της Suceava πάνω από 200 χμ βορειοανατολικά του Ιασίου. Ήταν λοιπόν πολύ μακριά για μας. Στα μοναστήρια αυτά έχει αναπτυχθεί ένας ρυθμός στα καθολικά τους, μοναδικός και χαρακτηριστικός της αρχιτεκτονικής της χώρας. Ο ναός χτίζεται σαν απλή βασιλική, πολύ στενός και αρκετά ψηλός όμως. Στη δίριχτη, συνήθως μολυβδοσκέπαστη στέγη, και όχι στο μέσο της υπάρχει ένας ή και καμιά φορά περισσότερου τρούλοι. Βέβαια μόνο τρούλοι δεν είναι. Περισσότερο με πύργους μοιάζουν. Κάποια δε έχουν σπουδαίες τοιχογραφίες, εκτός από το εσωτερικό, και στους εξωτερικούς τοίχους του ναού! Από φωτογραφίες που έχω δει πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέροντα και πολύ θα ήθελα να πηγαίναμε. Είναι όμως λόγος (όχι μόνο αυτός!) για άλλο ένα ταξίδι στη Ρουμανία.

Το μοναστήρι που πήγαμε πρώτα εκείνη τη μέρα είναι το Μοναστήρι Neamţ, που ιδρύθηκε τον 14ο αι. (http://www.romanianmonasteries.org/other-monasteries/neamt-monasteries/neamt-monastery). Το λεωφορείο μας άφησε ακριβώς απ΄ έξω από την κεντρική πύλη του. Απέναντι ακριβώς είναι ένα κυκλικό, εκκλησιαστικού τύπου κτίριο, που όπως είδαμε αργότερα ήταν ένα είδος βιβλιοθήκης.

Όπως και σε πολλά δικά μας μοναστήρια, η πύλη είναι στη βάση ενός πύργου. Πάνω από την πύλη υπάρχει μια τεράστια εικόνα. Η πύλη στην πραγματικότητα είναι μια στοά με τους τοίχους γεμάτους τοιχογραφίες παλαιότερων εποχών.

Ένας καλόγερος καθόταν εκεί, προστατευμένος από τη βροχή (αλλά όχι το κρύο) και έκοβε εισιτήριο, κάτι λίγα λέϊ. Περίπου 1 ΕΥΡΩ. Η στοά έβγαζε στην αυλή του συγκροτήματος. Χωρίς να έχω άποψη της κάτοψής του φαινόταν να είναι τετράγωνο. Γύρω γύρω είναι τα διάφορα κτίρια που εξυπηρετούντο μοναστήρι και μέσα στην αυλή δεσπόζει το μεγάλο καθολικό, ο ναός της μονής του τέλους του 15ου αι..

Πήγαμε κατευθείαν εκεί. Ο ναός μέσα είναι πολύ σκοτεινός και χρειαστήκαμε κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να αρχίσουμε να βλέπουμε τα αριστουργήματα γύρω μας. Και αναφέρομαι στις τοιχογραφίες που δεν άφηναν ούτε τετραγωνικό εκατοστό ακάλυπτου τοίχου και το υπέροχο τέμπλο. Δυστυχώς το φως ήταν τόσο χαμηλό που με δυσκολία μπορούσε κάποιος να ξεχωρίσει κάτι. Απαγορεύονταν και το φλας και έτσι ότι φωτογραφίες έβγαλα ήταν υποφωτισμένες και χρειάζονται επεξεργασία. Βγήκαμε από το ναό και πήγαμε σε ένα παρεκκλήσι που βρίσκεται στα περιμετρικά κτίρια ακριβώς απέναντι από την πύλη. Το ίδιο τοιχογραφημένο κι αυτό. Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο Μουσείο της Μονής. Ένα ολόκληρο τέμπλο (υπό συντήρηση), ένα τεράστιο (!!) ευαγγέλιο δεμένο με ασήμι, πετράδια και εικόνες ρώσικης τεχνοτροπίας και σε μια μικρή αίθουσα παραδίπλα ένα παλιό τυπογραφείο, με όλο του τον εξοπλισμό,  που προφανώς λειτουργούσε παλιότερα στο μοναστήρι.

Υπήρχε μάλιστα και μια επιγραφή σε κυριλλικό αλφάβητο και χρονολογία 1875. Εκεί τέλειωσε και η επίσκεψή μας στο μοναστήρι αυτό.

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω το Μοναστήρι Sihastria (προφανώς η ελληνική λέξη Ησυχάστρια) (http://www.romanianmonasteries.org/other-monasteries/neamt-monasteries/sihastria).

Μέσα σε πυκνό δάσος έχει μια μεγάλη ξυλόγλυπτη πύλη που οδηγεί σε ένα σύμπλεγμα από αυλές και κτίρια σε διαφορετικά επίπεδα. Μπαίνοντας είναι ένα μικρότερο παρεκκλήσι που μοιάζει να είναι το πιο παλιό. Την ώρα που φτάσαμε είχαν εσπερινό και ακούγονταν πολύ όμορφες πολυφωνικές ψαλμωδίες, πάλι ρώσικου ύφους. Γύρω έχει πολλά κτίρια και παρεκκλήσια. Σε μια αυλή που βρίσκεται λίγο χαμηλότερα και κατεβαίνεις με λίγα σκαλιά είναι ο μεγάλος ναός. Νέος στην κατασκευή, δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, εκτός ίσως από το γεγονός ότι έχει τρεις τρούλους ρουμάνικου τύπου. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει σε ολόκληρο το μοναστήρι είναι ο απίστευτος αριθμός λουλουδιών. Όλο το συγκρότημα ένας ανθόκηπος!!! Ανείπωτη ομορφιά!! Μετά τη λειτουργία ανεβήκαμε στην Τράπεζα (λέξη που σε όλα τα μοναστήρια υποδηλώνει την τραπεζαρία) για δείπνο! Απ’ έξω μια επιγραφή έλεγε TRAPEZA!! Το δείπνο μοναστηριακό.

Για όσους δεν είχαν φάει άλλη φορά σε μοναστήρι μάλλον δεν τους άρεσε. Διάφορα λαχανικά γιαχνί και φακές σούπα σε μεγάλες γαβάθες, ψωμί χωριάτικο και νόστιμο κρασί. Προσωπικά μου άρεσε που ξεφύγαμε λίγο από το φαΐ των εστιατορίων και μου θύμισε στιγμές από τα μοναστήρια του Αγίου Όρους σχεδόν 20 χρόνια πριν.

Τελειώσαμε το δείπνο μας και βγήκαμε για να φύγουμε.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, είχε σταματήσει το ψιλόβροχο και είχε πέσει μια ελαφριά καταχνιά που έδινε στο τοπίο τέτοια χρώματα που σχηματίζονταν μερικές από τις ωραιότερες εικόνες που έχω δει ποτέ μου!! Φυσικά η μηχανή πήρε φωτιά και τα αποτελέσματα με άφησαν αρκετά ικανοποιημένο. 

Δυστυχώς η μέρα δεν τελείωσε και πολύ καλά. Η Μίνα είχε γενέθλια την άλλη μέρα και της ετοιμάζαμε κάτι. Σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε για την «Ολυμπιάδα»  γεύσεων της άλλης μέρας και όση ώρα ήμασταν μέσα πήρε κάποιο τηλεφώνημα από την Αθήνα για κάποιο σοβαρό πρόβλημα του άντρα της. Άμεση κινητοποίηση. Ο Adrian πήρε τηλέφωνο και κανόνισε αεροπορικό εισιτήριο για Βουκουρέστι νυχτιάτικα. Μόλις φτάσαμε στον ξενώνα κλείσαμε μέσω ιντερνέτ για Αθήνα και όλοι ανήσυχοι και πήγαμε για ύπνο.

Ημέρα 6η

Την ημέρα αυτή η ανησυχία για την υγεία του Χρήστου ήταν αυτό που επισκίασε όλα όσα κάναμε. Ευτυχώς στο μέλλον όλα πήγαν καλά.
Όλη η μέρα ήταν στο Ιάσιο. Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για την πρώτη μας δραστηριότητα. Επίσκεψη σε ένα Δημοτικό Eco School. Σχολείο που το πρόγραμμα σπουδών, μέσα από διάφορες δραστηριότητες, έχει προσανατολισμό τη διαμόρφωση οικολογικής συνείδησης αλλά και τη γνωριμία με τις μεθόδους βιώσιμης ανάπτυξης (αειφορία). Στη χώρα μας τα λέμε «Πράσινα Σχολεία» αυτά.
Μετά την επίσκεψη αυτή πήγαμε σε ένα χώρο όπου τρώνε εργαζόμενοι. Έτσι είχαμε στη διάθεσή μας κουζίνα και μεγάλη σάλα. Ο σκοπός; Από την προηγούμενη συνάντηση στην Τουρκία είχαμε αποφασίσει ότι στο Ιάσιο θα κάναμε μια «Ολυμπιάδα Γεύσεων». Κάθε σχολείο θα ετοίμαζε μια συνταγή της χώρας του για να την παρουσιάσει εκεί. Για το σκοπό αυτό κάθε ομάδα είχε φέρει υλικά από τη χώρα της ή την προηγούμενη το βράδυ είχε ψωνίσει από το σούπερ μάρκετ ότι θα χρειαζόταν. Δύο ομάδες δεν είχαν μαζί τους μαθητές και έτσι τους «δανείσαμε» εμείς.

Η δική μας συνταγή ήταν εύκολη, γρήγορη, δροσιστική και πεντανόστιμη. ΝΤΑΚΟΣ!!! Ειδικά αν τον έτρωγες μετά τον Ταβά που φτιάξανε οι Τούρκοι και ήταν σκέτο ηφαίστειο ήταν ότι έπρεπε! Επειδή η Ολυμπιάδα αυτή δεν είχε ανταγωνιστικό σκοπό, είχαμε κανονίσει να έχουμε ισάριθμα βραβεία. Η δική μας συνταγή πήρε αυτό της καλύτερης παρουσίασης. Στη διάρκεια αυτής της δραστηριότητας βγάλαμε να κεράσουμε τα καλούδια που είχαμε φέρει μαζί μας. Ούζο και ακανέδες!! Ανάρπαστα! Πρωταθλητές στην ουζοποσία αναδείχτηκαν οι …..Τούρκοι!!

Μετά το τέλος της Ολυμπιάδας πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο για γεύμα.

Το ντεκόρ πολύ μουσικό, μιας και παντού υπήρχαν μουσικά όργανα. Μετά το φαγητό οι περισσότεροι πήγαν για βόλτα στην πόλη. Οι υπεύθυνοι πήγαμε στο σχολείο για μια σύσκεψη σχετικά με την επόμενη συνάντηση στην Ισπανία αλλά κυρίως για το Βιβλίο Συνταγών που είχαμε αρχίσει να ετοιμάζουμε για να εκδώσουμε στο τέλος του προγράμματος και είχαν αναλάβει οι Ρουμάνοι (Μια έκδοση που τελικά είναι πάρα πολύ καλή, πραγματικό κόσμημα για τη δουλειά μας δύο χρόνων).

Η μέρα έκλεισε σε ένα εστιατόριο με διακόσμηση μεσαιωνικού στυλ το Cavalerul Medieval

όπου μετά το πολύ φαΐ το ρίξαμε στο χορό μέχρι αρκετά αργά!!

Ημέρα 7η

Άλλη μια εκδρομή προς τα ανατολικά σε μέρη που είχαμε περάσει τη μέρα που πηγαίναμε στο Ιάσιο. Πρώτος προορισμός η πόλη Piatra Neamţ. Μπαίνοντας, η πόλη είναι γεμάτη πολυκατοικίες βαμμένες με έντονα χρώματα.

Στο κέντρο έχει το πολύ ωραίο κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού και απέναντι μια πολύ ενδιαφέρουσα εκκλησία.

Φυσικά και μερικά ακόμα ενδιαφέροντα κτίρια.

Δίπλα στο σταθμό είναι ο σταθμός του τελεφερίκ που σε ανεβάζει πάνω σε ένα λόφο με υπέροχη θέα και στην πόλη αλλά και στο γύρω καταπράσινο τοπίο, στο οποίο δεσπόζει στο βάθος μια λίμνη.

Ανεβήκαμε, κάναμε τις βόλτες μας, κάτσαμε για ένα καφέ και κατεβήκαμε.

Συνεχίζοντας προς τα δυτικά και σταματήσαμε για φαΐ.

Το απομεσήμερο φτάσαμε στο Cheile Bicazului, το υπέροχο φαράγγι που δεν είχαμε μπορέσει να δούμε, λόγω νύχτας τότε που πηγαίναμε στο Ιάσιο. Σταματήσαμε, κατεβήκαμε και κάναμε βόλτες.

Ένα μικρό ποτάμι περνάει στο βάθος του, τα βράχια κατεβαίνουν σχεδόν κάθετα και οι εικόνες είναι άγριες και συγχρόνως γοητευτικές. Αρκετοί μικροπωλητές έχουν στήσει τα μαγαζάκια τους και ο κόσμος σταματάει, χαζεύει, θαυμάζει και φυσικά ψωνίζει. Εμείς βέβαια δεν θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση.

Λίγο αργότερα με το λεωφορείο περάσαμε όλο το φαράγγι προς τα πάνω

για να σταματήσουμε για άλλη μια φορά στην υπέροχη λίμνη Lacu Rosu. Είχαμε μεγαλύτερη άνεση χρόνου από ότι μερικές μέρες πριν

και το ευχαριστηθήκαμε μεγάλοι και μικροί.

Εκεί τέλειωσε και η συνάντηση στη Ρουμανία. Την επομένη πρωί πρωί θα φεύγαμε για το Βουκουρέστι και το απόγευμα θα πετάγαμε για Αθήνα.

Φτάσαμε βράδυ στον ξενώνα και αφού χαιρετήσαμε όλους για άλλη μια φορά, πήγαμε να ετοιμάσουμε τα πράγματά μας και να πέσουμε για ύπνο. Η επόμενη είχε μακρύ ταξίδι.

(Συνεχίζεται)