Άγραφες εικόνες!!

27-29 Δεκεμβρίου 2006

Είναι αρχές του Αυγούστου και μόλις γυρίσαμε από το μπάνιο. Κάνει πολύ ζέστη και η μέρα προμηνύεται ακόμα πιο ζεστή. Έφτιαξα ένα διπλό καφέ και κάθισα να διαβάσω. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθαν στο νου δροσερές, χειμωνιάτικες ορεινές εικόνες. Ξέρω πολύ καλά την αδυναμία που έχω στα ορεινά τοπία και τις εικόνες εκεί ψηλά, αλλά το σημερινό δεν εξηγείται. Πρόκειται σίγουρα για διαστροφή!!! Ίσως φταίει η ζέστη και η ανάγκη για λίγη δροσιά.

Ήταν οι διακοπές των Χριστουγέννων του 2006. Είχαμε κανονίσει με το Χρήστο και τη Μίνα να πάμε αμέσως μετά τα Χριστούγεννα για ένα διήμερο στην Ευρυτανία και τα Άγραφα. Είχαμε κάνει Χριστούγεννα στην Αθήνα και δύο μέρες μετά ξεκινήσαμε. Είχαμε ραντεβού στη διασταύρωση της Αταλάντης μιας και αυτοί είχαν περάσει τις γιορτές εκεί. Στη Λαμία πήραμε το δρόμο για Καρπενήσι που πάει παράλληλα με τον Σπερχειό ποταμό. Το τοπίο όσο ανεβαίνουμε γίνεται όλο και πιο όμορφο. Αν και χειμωνιάτικο, με τα πλατύφυλλα να έχουν ρίξει τα φύλλα τους, είναι συναρπαστικό. Μετά τον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού σταματήσαμε μαζί με πολλούς άλλους για φαΐ στο Χάνι Πανέτσου. Χιόνι βλέπαμε μόνο στο βάθος στο Βελούχι. Πίσω από το εστιατόριο, ο Σπερχειός κυλάει πεντακάθαρος και αρκετά ορμητικός. Δεν έχει όμως πολλά νερά. Ίσως ο χειμώνας δεν έχει δείξει ακόμα το πραγματικό του πρόσωπο. Αυτό που θα τροφοδοτήσει τα ποτάμια με τα νερά από τα χιόνια που λιώνουν.

Μετά το φαΐ συνεχίσαμε και περάσαμε από το χωριό Τυμφρηστός. Μόνο εκεί ήταν χιονισμένα αλλά ο δρόμος ήταν καθαρός

Κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες και συνεχίσαμε.

Σε λίγο μπαίναμε στην πρωτεύουσα του πιο ορεινού νομού της χώρας. Καρπενήσι. Βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Χειμώνας βέβαια και είχε κιόλας βραδιάσει. Η πόλη στολισμένη για τις γιορτές και φωτισμένη δεόντως. Το κρύο αρκετά τσουχτερό και το καταφύγιό μας μια καφετέρια στην πλατεία. Ο ζεστός καφές μας συνέφερε.

Σε λίγο, έχοντας ζεσταθεί αρκετά, βγήκα για λίγες φωτογραφίες της νυχτερινής πόλης.

Ήταν αργά όταν, αφού κάναμε μερικές βόλτες και τσιμπήσαμε κάτι (πολύ μέτριο ποιοτικά) πήγαμε για ύπνο. Στο βουνό κάνεις πολύ ωραίο ύπνο, χειμώνα καλοκαίρι!

Ακολουθώντας τον Αγραφιώτη

Ημέρα ήταν ηλιόλουστη και όχι τόσο κρύα. Μα ήμασταν πάνω στα βουνά, Χριστουγεννιάτικα και είχε τέτοια λιακάδα; Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε.

Ξεκινήσαμε προς τα δυτικά στο δρόμο που πάει για Αγρίνιο. Πολλές στροφές και ακόμα περισσότερα έλατα. Το αγαπημένο μου δέντρο!! Τοπίο απίστευτης ομορφιάς. Περνάμε τη γέφυρα του Ταυρωπού και κάνουμε την πρώτη μας μικρή στάση στην Ανατολική Φραγκίστα για μερικές φωτογραφίες. Περνάμε τη Δυτική Φραγκίστα, αφού αφήσουμε τον κεντρικό δρόμο και παίρνουμε τον δρόμο για Κρέντη. Μέσα στο χωριό ακολουθούμε αυτόν που πάει για Άγραφα και που σύντομα γίνεται χωματόδρομος για τα επόμενα 45-50 χμ.

Από κάτω μας ο Αγραφιώτης κυλάει ορμητικός και πάει να συναντήσει τους άλλους ποταμούς της περιοχής στην τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών.

Η επόμενη στάση είναι στη γέφυρα μετά το χωριό Βαρβαριάδα, όπου βρίσκεται η διασταύρωση που πάει δεξιά για Μάραθο, το χωριό του Κατσαντώνη. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Λίγο παραπάνω ένα μηχάνημα προσπαθεί ν ανοίξει το δρόμο από όγκους χωμάτων. Κατολίσθηση; Ίσως. Περιμέναμε περίπου 20 λεπτά και μετά σιγά σιγά πάνω από τα χώματα περάσαμε. Στο δρόμο οι εικόνες είναι απίστευτης ομορφιάς. Αλλού τα γυμνά βράχια κατεβαίνουν απότομα προς το ποτάμι. Αλλού ένα μικρό φαράγγι με το ποτάμι του στο βάθος έρχεται να συναντήσει τον μεγάλο του αδερφό. Αλλού μια μεταλλική μεγάλη γέφυρα, από αυτές που έφτιαχνε άλλοτε ο στρατός.

Αλλού ένα ξύλινο, ταπεινό, λίγο επίφοβο, αλλά παρ’ όλα αυτά ασφαλές γεφυράκι πάνω από ένα μικρό καταρράκτη!!

                                                                                           (φωτογραφία ChristosGk)

Και παντού εικόνες όμορφες να μη τις χορταίνεις. Μέχρι και μερικά γελάδια στη μέση του δρόμου να λιάζονται και να μας κοιτούν με αρκετά άγριες διαθέσεις που τα ενοχλήσαμε. Έχοντας διανύσει μεγάλο μέρος του χωματόδρομου στρίψαμε αριστερά για τα Επινιανά. Στα 1100 μ υψόμετρο είναι ένα γραφικό χωριό, στην άκρη γκρεμού, πνιγμένο στο πράσινο, αλλά εντελώς έρημο όταν πήγαμε. Δεν είδαμε ψυχή!

Φτάσαμε μέχρι την πλατεία όπου υπάρχει ένας ξενώνας, βγάλαμε φωτογραφίες, στη βρύση με το παγωμένο «στεφάνι» γύρω της και γυρίσαμε προς τον δρόμο για τα Άγραφα. Λίγο πριν βγούμε σ’ αυτόν είναι η Μονή Στάνας, ένα μοναστήρι σκαρφαλωμένο σε απότομο βράχο. Ένας χωματόδρομος, πολύ απότομος, ανεβαίνει μέχρι εκεί, αλλά εμείς απλά το είδαμε από χαμηλά.

Στον κεντρικό πήγαμε για λίγο προς Τροβάτο. Εκεί είναι το ξύλινο γεφυράκι στο ρέμα Μπλο. Πολύ όμορφο και καλοφτιαγμένο σύγχρονο γεφύρι, που ίσως αντικατέστησε παλαιότερο. Το νερό κυλά από κάτω σε αρκετό βάθος.

Μεσημέρι πια φτάσαμε στο χωριό Άγραφα (900μ. υψόμετρο). Τι ωραίο που είναι!!!! Άξιζε το χωματόδρομο και με το παραπάνω.

Φτάνοντας βρίσκεσαι στη μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με τα πλατάνια. Στο πάνω μέρος της είναι το κτίριο του Δημαρχείου.

Στα δεξιά της πλατείας, δίπλα στην πέτρινη βρύση, ξεκινά ένας ανηφορικός τσιμεντόδρομος και λίγο παραπάνω είναι το εστιατόριο που κάτσαμε να φάμε. Ζεστά και νόστιμα ήταν ότι έπρεπε για την ώρα.

Αφού ικανοποιήσαμε την καθημερινή μας ανάγκη επιβίωσης (!!) κατεβήκαμε στην πλατεία και πήγαμε προς την εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Δημητρίου που βρίσκεται σε ένα ύψωμα. Κλειστή εκείνη την ώρα δημιουργεί με τον καταπράσινο φόντο γύρω μια μαγευτική εικόνα!! Είχε όμως αρχίσει να σουρουπώνει και είχαμε πολλά χιλιόμετρα χωματόδρομου.

Μια μικρή ακόμα στάση στην είσοδο του χωριού όπου το μάτι μου είχε πάρει όταν ερχόμασταν, ένα παλιό πέτρινο γεφύρι (άλλη μεγάλη μου αδυναμία!) που δεν καλοφαίνεται από το δρόμο και αφήνουμε το χωριό που μας άρεσε περισσότερο σε αυτή την εκδρομή. .

Μέχρι το χωριό Κρέντης, πήγαμε στα σκοτεινά και εκεί πήραμε το δρόμο για Καρπενήσι.

Μια ακόμα στάση για ένα καφέ δίπλα στην ξυλόσομπα ενός καφενείου στη Νέα Βίνιανη (αδιάφορο χωριό με ομοιόμορφα σπίτια που φτιάχτηκε μετά το 1966 για της ανάγκες της μεταφοράς των κατοίκων της Βίνιανης που επλήγησαν από τον καταστρεπτικό σεισμό εκείνη τη χρονιά) και μετά κατευθείαν στο Καρπενήσι. Άραγμα στο σαλόνι του ξενοδοχείου να περάσει η ώρα και μετά από το φαΐ, ύπνο και ξεκούραση.

Σημείωση

Λίγους μήνες μετά από αυτή την εκδρομή κυκλοφόρησε από ΤΑ ΝΕΑ ο 9ος τόμος της σειράς ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, που αναφερόταν σε αυτή την περιοχή. Η συγγραφέας του κειμένου για τα Άγραφα είχε «ψαρέψει» από την παλιά εγκυκλοπαίδεια ΠΥΡΣΟΣ, στο λήμμα «Άγραφα» το ανεπανάληπτο: «Χώρα τραχεία, κόλασις ορέων». Από αυτόν τον ορισμό και μόνο μπορεί να καταλάβει κάποιος τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή μερικές δεκαετίες πριν, όταν σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των λιγοστών κατοίκων της περιοχής είναι ευχαριστημένοι αν μπορεί να μένει ανοιχτός ο χωματόδρομος που τους φέρνει σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο!!

Ακολουθώντας τον Καρπενησιώτη

Την άλλη μέρα πληρώσαμε, φορτώσαμε τα πράγματα και μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Αλλά αυτή τη φορά προς τα νότια. Προορισμός μας το Αντίρριο όπου και θα χωρίζαμε με διαφορετική κατεύθυνση ο καθένας. Αλλά μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε ολόκληρο ταξίδι στην καρδιά της Ρούμελης.

Ξεκινήσαμε από το Καρπενήσι αφήνοντας πίσω το βουνό Τυμφρηστός (Βελούχι) ακολουθώντας την κλασική διαδρομή που κάνει κάθε επισκέπτης της περιοχής που «σέβεται τον εαυτό του»!! Προς τον Προυσό. Ο δρόμος κινείται ανάμεσα στα άλλα δυο βουνά της περιοχής, τη Χελιδόνα και την Καλιακούδα. Ο Καρπενησιώτης είναι συνεχώς δίπλα στο δρόμο. Άλλοτε πλησιάζει και άλλοτε απομακρύνεται αλλά πάντα εκεί κοντά! Στη διαδρομή μας δεν μπήκαμε καθόλου στα χωριά, με μια μόνο εξαίρεση. Ξέρω πως τα χωριά αυτά είναι όλα πολύ όμορφα και γι αυτό μια υπόσχεση στον εαυτό μου για άλλη μια φορά με περισσότερες μέρες δεν θα μπορούσε να λείψει. Περάσαμε λοιπόν τις διασταυρώσεις για Κορυσχάδες, Βουτύρο, Νόστιμο και Μεγάλο Χωριό και μπήκαμε μέχρι την πλατεία του Νέου Μικρού Χωριού ίσα για μια ματιά και καμιά φωτογραφία. Δεν μπορέσαμε να μπούμε καλά μέσα γιατί είχε πάγο και το φοβηθήκαμε.

Λίγο μετά είναι το πολύ στενό φαράγγι Κλειδί, μια εικόνα που μπορεί να τη δει κανείς σχεδόν σε κάθε οδηγό της περιοχής. Φυσικά και εμείς σταματήσαμε για μερικές φωτογραφίες, αν και το σημείο είναι λίγο επικίνδυνο, λόγω της στενότητάς και της μικρής ορατότητάς του. Ο πειρασμός της μαγευτικής εικόνας ήταν όμως μεγάλος.

Μετά το φαράγγι και τη διασταύρωση για Καρίτσα είναι η τοποθεσία «Τα πατήματα της Παναγίας». Στο βράχο δεξιά υπάρχουν μερικά σημάδια σχήματος πατούσας σε διαφορετικό χρώμα από το υπόλοιπο πέτρωμα. Πολύς κόσμος σταματά και αφήνει ότι έχει. Από εικονίσματα, μέχρι αναπτήρες, κουκλάκια και ότι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου!!

Παρακάτω είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά σημεία της διαδρομής. Η γέφυρα στα Διπόταμα. Εκεί ο Καρπενησιώτης συναντά τον Κρικελλοπόταμο που έρχεται από τα ανατολικά, και σαν Τρικεριώτης πια μπαίνει σε ένα πανέμορφο φαράγγι, το φαράγγι του Βόθωνα και με πορεία βορειοδυτική πάει και αυτός για τη μεγάλη συνάντηση στη λίμνη των Κρεμαστών!! Στη γέφυρα γίνονται διάφορες δραστηριότητες και είδαμε κάποιους να ετοιμάζονται.

Το πασίγνωστο Μοναστήρι του Προυσού, λίγο έξω από το χωριό φάνηκε σε μια στροφή από κάτω μας. Σε λίγο μπαίναμε στους χώρους του για μια επίσκεψη. Το μοναστήρι που δέχεται ορδές επισκεπτών όλο το χρόνο, είναι από τα πιο δημοφιλή όλης της χώρας. Η μονή φαίνεται να ιδρύθηκε στην περίοδο της Εικονομαχίας (1ο μισό του 9ου αι.) και το Καθολικό είναι του 18ου. Δίπλα του, μέσα στο βράχο βρίσκεται ένα παρεκκλήσι όπου δημιουργείται στον προσκυνητή μια πολύ υποβλητική αίσθηση. Η εικόνα ήρθε την περίοδο της Εικονομαχίας από την Προύσα της Μ. Ασίας, εξ’ ου και το όνομα. Στο μοναστήρι μπορεί κάποιος να φιλοξενηθεί, μετά από τηλεφωνική συνεννόηση. Στα υψώματα γύρω υπάρχουν πύργοι του 17ου αι. για την προστασία του. Το μοναστήρι συνδέεται με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, ο οποίος φιλοξενήθηκε πολλές φορές και ανάρρωσε εκεί, χαρίζοντας μάλιστα το ασημένιο κάλυμμα της εικόνας της Παναγίας.

Στο ομώνυμο χωριό που βρίσκεται λίγο παρακάτω, έχει μερικά τουριστικά μαγαζιά, καφενεία και εστιατόρια. Κάτσαμε για καφέ και θέα και στη συνέχεια κάναμε και μια επίσκεψη στο εργοστάσιο αλλαντικών της περιοχής. Ο ιδιοκτήτης του, έχοντας σπουδάσει στην Ιταλία έφερε την τεχνογνωσία και κατασκευάζει πολύ νόστιμα αλλαντικά, κυρίως Ιταλικού τύπου, όπως το πάρα πολύ νόστιμο προσούτο. Όλα χωρίς συντηρητικά κατασκευασμένα με φυσικές μεθόδους ωρίμανσης και τα οποία εκτός από εκεί μπορεί κάποιος να τα βρει και σε ορισμένα μαγαζιά των μεγάλων πόλεων, μιας και βγαίνουν σε μικρές ποσότητες. Φυσικά δοκιμάσαμε, με συνοδεία ντόπιου τσίπουρου, και ακόμα πιο φυσικά αγοράσαμε!

Στα μέρη των Αιτωλών

Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε το νομό Ευρυτανίας για να περάσουμε στο νομό Αιτωλοακαρνανίας και στο βουνό Παναιτωλικό. Ο δρόμος ανεβαίνει με πολλές στροφές και πυκνό δάσος ελάτων φτάνοντας περίπου στα 1400μ υψόμετρο και αρχίζει να κατηφορίζει προς τα νότια. Το τοπίο, διαφορετικό, αλλά ωστόσο πολύ όμορφο κι εδώ. Σε λίγο φάνηκε και η μεγαλύτερη λίμνη της χώρας μας, η Τριχωνίδα, να αστράφτει κάτω από το έντονο φως του μεσημεριάτικου ήλιου. Λίγο πριν την κωμόπολη Θέρμο μια ακόμα επίσκεψη σε μοναστήρι. Αγία Παρασκευή. Το μοναστήρι κλειστό αλλά με τις πληροφορίες που είχαμε βρήκαμε να πάρουμε το κλειδί. Όμορφος, γαλήνιος χώρος, όπως σε όλα σχεδόν τα μοναστήρια. Έχουν φτιάξει το ομοίωμα ενός «Κρυφού Σχολειού». Είναι γνωστές οι απόψεις ένθεν κακείθεν για την ύπαρξη ή όχι των Κρυφών Σχολειών. Εμείς πήγαμε το είδαμε και αφού γυρίσαμε λίγο στο χώρο, επιστρέψαμε το κλειδί και κατεβήκαμε πια επιτέλους για φαΐ στο Θέρμο. Δεν είχα ξαναπάει και μου έκανε εντύπωση. Όμορφη επαρχιακή πόλη με πολλά τρεχούμενα νερά και ωραίους, ανοικτούς χώρους και πλατείες! Πραγματικά είναι μια πόλη που αξίζει, τουλάχιστον μια στάση, αν όχι μια επίσκεψη. Με δεδομένο δε την ύπαρξη του κοντινού σπουδαίου αρχαιολογικού χώρου και του μουσείου (άλλη φορά θα πάμε και εμείς),μάλλον επιβάλλεται!

Φάγαμε, στυλωθήκαμε στα πόδια μας, ξεμουδιάσαμε και ξεκινήσαμε για το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας. Μετά το Θέρμο πήραμε το δρόμο που πάει για Ναύπακτο. Ο δρόμος κινείται μέσα στα βουνά και σε λίγο φάνηκε ο Φίδαρης, όνομα με το οποίο είναι γνωστός ο Εύηνος για τους μαιανδρισμούς της διαδρομής του. Πριν μερικά χρόνια είχαμε πάει μέχρι τη γέφυρα που υπάρχει στη θέση Μπανιά. Εκεί κάναμε άλλη μια στάση και σούρουπο πια σταματήσαμε για τελευταία φορά πριν τη διασταύρωση που πάει ευθεία για Ναύπακτο και δεξιά για Αντίρριο. Εμείς θα κάναμε Πρωτοχρονιά με τους κουμπάρους μας στην Πάτρα και ο Χρήστος με τη Μίνα θα πήγαιναν Αθήνα μέσω Ιτέας-Δελφών. Αποχαιρετιστήκαμε, ανταλλάξαμε ευχές και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Καλή Χρονιά να έχουμε, με υγεία και πολλά ταξίδια!!!!

Περισσότερες φωτογραφίες: http://picasaweb.google.gr/dimosfiotakis/2729122006#

1η δημοσίευση: http://www.travelchat.gr/forum/index.php/topic,4381.0.html