"....ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ"

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ...ΧΑΝΙΩΤΗ "ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ" ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ

27 Αυγούστου 2002

Στις 27 Αυγούστου 2002 στο λιμάνι της Καρύστου της Εύβοιας έγινα μάρτυρας της πολύωρης προσπάθειας διάλυσης του πολιού καϊκιού ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ από τα Χανιά,

Στην αρχή το χωματουργικό μηχάνημα (τσάπα) που είχε αναλάβει τη δουλειά έσπασε το εσωτερικό και αφαιρώντας τα συντρίμμια αλάφρυνε το σκάφος.

Η προσπάθεια ανέλκυσης από τα πλαϊνά απέτυχε. Αποφάσισαν να το μεταφέρουν σε άλλο σημείο του λιμανιού για να το τραβήξουν και να το βγάλουν από την πλώρη. Ο δυνατός βοριάς έκανε δύσκολο το εγχείρημα και κανένα καΐκι δεν αναλάμβανε τη ρυμούλκηση.

Στην όλη επιχείρηση έπαιρναν μέρος δύο ναύτες από δύο Καλύμνια ψαράδικα. Ένας απ' αυτούς βούτηξε και κολυμπώντας μετέφερε το παλαμάρι που είχαν εν τω μεταξύ δέσει το σκάφος, στο σημείο του λιμανιού όπου σκοπεύανε να το βγάλουνε. Από εκεί τραβώντας μετά χέρια και μανουβράροντας κατάλληλα το φέρανε, όχι εύκολα και χωρίς προβλήματα, εκεί που θέλανε.

Η τσάπα το σήκωσε μετά από αρκετές προσπάθειες και το έβγαλε στην προβλήτα, Όλη αυτή την ώρα ο ιδιοκτήτης του καθόταν σε μια δέστρα βουβός και ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά από το άλλο.

 Όταν η τσάπα άρχισε να το σπάει τα μάτια βούρκωσαν και τα χέρια που άναβαν το τσιγάρο έτρεμαν. Σε μισή ώρα το σκάφος είχε γίνει ένα μικρό βουνό από συντρίμμια.

Σε τρεις ώρες είχαν φορτωθεί και μόνο η μυρωδιά του πετρελαίου που είχε χυθεί έδειχνε το μέρος όπου συνέβησαν όλα αυτά

7 χρόνια μετά
Βραδάκι και κάνω τη βόλτα μου στην παραλία της Καρύστου. Δεν έχει πιάσει ακόμα ο "διολοδρόλαπας" (ο υπερβολικά δυνατός βοριάς). Ο Ιούλιος του 2009 οδεύει προς το τέλος του. Μια χαρακτηριστική μυρωδιά οδηγεί το βλέμμα μου σε ένα λεκέ από λάδια λίγο πιο πέρα. Είναι γνωστό ότι η όσφρηση συνδέεται με τη μνήμη όσο καμιά άλλη αίσθηση. Έτσι κι εμένα γύρισε ο νους μου 7 χρόνια πίσω όταν στάθηκα μάρτυρας ενός πολύ συγκινητικού επεισοδίου.
Ήρθε στο μυαλό μου όλη η διαδικασία αλλά κυρίως το βλέμμα του ιδιοκτήτη του καϊκιού. Και αναρωτήθηκα γιατί άραγε δεν πήγε το καΐκι του για την "ευθανασία" στον τόπο που το γέννησε; Φυσικά δεν πήρα (και ούτε επρόκειτο να πάρω) απάντηση. Κάνω όμως μια υπόθεση (έτσι κουβέντα να γίνεται). Μήπως δεν άντεχε να πάει εκεί για το απονενοημένο; Αλλά δεν μπορεί και να το πάει μακριά από τα γνωστά αιγαιοπελαγίτικα νερά. Είναι κι αυτό μια εξιλέωση.
Αυτά σκεφτόμουνα εκείνο το βραδάκι και με έπιασε μια μικρή θλίψη. Ευτυχώς τα ουζάκια κάνανε τη δουλειά τους.
Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε!!! 

Περισσότερες φωτογραφίες:  http://travel.webshots.com/album/50043613xuGtOA

1η δημοσίευση: www.fotoartmagazine.gr