3-8 Αυγούστου 1993
Πέρασαν 7 χρόνια από το καλοκαίρι του 1986, όταν πήγα για πρώτη φορά στο Πήλιο. Τότε είχαμε περιοριστεί στα χωριά του Βορειανατολικού Πηλίου στις περιοχές της Ζαγοράς και της Τσαγκαράδας. Φυσικά οι εντυπώσεις από εκείνο το καλοκαίρι ήταν οι καλύτερες και ανυπομονούσα πότε θα έρθει και πάλι η ώρα για το Πήλιο. Έτσι όταν αποφασίσαμε φέτος να πάμε στη Χαλκιδική το θεωρήσαμε ευκαιρία να περάσουμε και μια εβδομάδα στο Πήλιο, στην επιστροφή από τα βόρεια.
Την Τρίτη το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και αφού φορτώσαμε φύγαμε από την Ανατολική Χαλκιδική (βλ. http://disaki.blogspot.com/2011/10/1993.html ) λίγο πριν τις 11. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο Βόλο, έχοντας ακολουθήσει τη διαδρομή Σταυρός-Μακεδονικά Τέμπη-Θεσσαλονίκη (απ’ έξω)-Εθνική Θεσσαλονίκης Λαμίας. Στο Κάστρο του Πλαταμώνα στρίψαμε δεξιά στην «Πηγή των Μουσών» όπου μέσα στα πλατάνια και τα νερά έχει μια ταβέρνα και εκεί κάτσαμε για φαΐ. Στο Βόλο ήπιαμε τον καφέ μας στο λιμάνι και αφού κάναμε και κάποιες δουλειές ξεκινήσαμε για το Νότιο Πήλιο λίγο πριν τις 6 το απόγευμα. Δύο ώρες μετά φτάσαμε στο Καστρί μέσα από μια διαδρομή γεμάτη πεύκα και ελιές. Πολλές ελιές!! Ήταν 10 το βράδυ, με ένα φεγγάρι στη 2η μέρα του από την Πανσέληνο για συντροφιά, όταν βουτήξαμε στην υπέροχη θάλασσα να διώξουμε τη σκόνη του ταξιδιού και την κούραση της ημέρας. Φαΐ στο εστιατόριο του κάμπινγκ και ψόφιοι για ύπνο.
Την άλλη μέρα την περάσαμε με ξεκούραση και μπάνιο. Όταν κολυμπάς βλέπεις απέναντι αριστερά τη Σκιάθο και δεξιά τα παράλια της Βόρειας Εύβοιας. Ευθεία μπροστά έχεις το πέρασμα ανάμεσα στην Εύβοια και τις Σποράδες
Μόνο το βράδυ πήγαμε μια μικρή βόλτα για φαΐ στο διπλανό Πλατανιά, ένα συμπαθητικό ψαροχώρι.
Την Πέμπτη το απόγευμα πήγαμε σε ένα άλλο χωριό εκεί κοντά, τον Κατηγιώργη. Είναι πιο ανατολικά και πολύ κοντά στη Σκιάθο. «Μιας απλωτής» απόσταση!! Για να πάμε έπρεπε να διαλέξουμε τον πιο σύντομο χωματόδρομο ή τον αρκετά πιο μακρύ ασφάλτινο δρόμο. Διαλέξαμε τον πρώτο. 12 χμ ανάμεσα σε πεύκα και ελιές, θα ήταν πραγματικά υπέροχος, αν δεν είχε και ένα κομμάτι που είχε καεί στις αρχές του καλοκαιριού. Πρώτη φορά οδηγούσα μέσα σε καμένο δάσος και με έπιασε το στομάχι μου. Ο Κατηγιώργης είναι ένα όμορφο λιμανάκι. Κάναμε μια βόλτα και κάτσαμε για ψαράκι. Συνέχεια έρχονταν ταχύπλοα από απέναντι, τη Σκιάθο, για ψάρι! Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν φύγαμε. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από τον άσφαλτο. Μακρύς, με πολλές στροφές και χωρίς σχεδόν καθόλου σήμανση, με δυσκόλεψε πολύ.
Η άλλη μέρα πέρασε με μια μικρή βόλτα σε μερικά από τα χωριά του ΝΔ Πηλίου στον Παγασητικό. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε μέχρι τη Μηλίνα είχε αρκετό χώμα. Δυστυχώς το χωριό είναι πολύ τουριστικό και εντελώς αδιάφορο, σε αντίθεση με το Χόρτο,
2 χμ πιο βόρεια, που είναι πιο μικρό και πιο όμορφο, χωρίς όμως και αυτό να είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Κάτσαμε λίγο στο λιμανάκι του και ξεκινήσαμε να πάμε στην Αργαλαστή, το περίφημο κεφαλοχώρι του «Λιόντα, του Ληστή» σύμφωνα με το τραγούδι των Λοΐζου-Λ. Παπαδόπουλου.
Όμορφη με μια πλατεία που της χαρίζουν σκιά και δροσιά τα πλατάνια. Εκεί κάτσαμε να ξεδιψάσουμε αλλά όταν θελήσαμε να φάμε κάτι, διαπιστώσαμε ότι δεν σέρβιραν εκείνη την ώρα φαΐ πουθενά. Έτσι νάμαστε και πάλι στον Πλατανιά.
Το Σάββατο κάναμε μια υπέροχη εκδρομή προς τα βόρεια. Ήταν νωρίς το μεσημέρι όταν φτάσαμε στις Μηλιές. Το χωριό είναι πανέμορφο. Από τα πιο όμορφα χωριά που έχει κρατήσει αυτός ο έρμος τόπος. ΚΟΣΜΗΜΑ!! Πρώτα πήγαμε να επισκεφτούμε το πολύ ενδιαφέρον τοπικό μουσείο. Είχε και ένα μικρό πωλητήριο με ωραίο υλικό, κυρίως εκπαιδευτικό, για μικρά και λίγο μεγαλύτερα παιδιά. Η χαρά της κόρης μας!! Μετά το Μουσείο, σειρά είχε η στην εκκλησία των Ταξιαρχών και Αγίων Πάντων που βρίσκεται στην πλατεία. Ήταν ανοικτός μόνο ο Νάρθηκας. Θεέ μου!! Τι ήταν αυτό!! Τι ομορφιά!!
Είναι κατάγραφος από αγιογραφίες αγιορείτικου τύπου. Πανέμορφα. Η εκκλησία είναι και αυτή πολύ όμορφη σα κτίριο και φαντάζομαι πως και μέσα θα είναι ένα αριστούργημα. Μετά τον Ναό πήγαμε στη Βιβλιοθήκη. Είναι πολύ γνωστή για τα πολλά και σπάνια βιβλία που έχει, πολλά από τα οποία κληροδότησαν οι Μεγάλοι του Γένους Δάσκαλοι που δίδαξαν στη Σχολή των Μηλεών πριν την επανάσταση του 1821. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η συλλογή των εποπτικών μέσων από εκείνη την εποχή. Σπουδαίο ίδρυμα, με μεγάλη σημασία για την ιστορία αυτού του τόπου!
Πριν πάμε για φαΐ κάτσαμε λίγο στην πλατεία, τα παιδιά το έριξαν στο παιγνίδι στη διπλανή παιδική χαρά και εγώ πετάχτηκα να δω τη βρύση ΒΑΠΤΙΣΙΣ του 1770. Όμορφη, σκεπαστή και φυσικά πέτρινη, όπως και όλο το χωριό. Και δε φτάνει η ομορφιά της πέτρινης κατασκευής σε όλο το χωριό είναι και το πυκνό πράσινο που συμπληρώνει τις υπέροχες εικόνες. Γύρισα και κάτσαμε στο ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ με την «κουλτουριάρα» ιδιοκτήτρια και τα ανεπανάληπτα γεμιστά και όχι μόνο. Όλα ήταν πεντανόστιμα!! Μετά το φαΐ έκανα άλλη μια βόλτα στο χωριό με τα υπέροχα αρχοντικά και γύρισα στην πλατεία. Δυο ντόπιοι φόρτωναν δύο άλογα με οικοδομικά υλικά. Εικόνα από τα χθες!!
Για καφέ είπαμε να πάμε στη Βυζίτσα, 2χμ από τις Μηλιές. Δεύτερη, ακόμα ισχυρότερη δόση ομορφιάς για σήμερα!!!
ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ!!!! Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια η ομορφιά του! Πολύ πράσινο, πολλή ηρεμία και πανέμορφα ανακαινισμένα αρχοντικά. Πολλά από αυτά είναι σήμερα ξενώνες. Στην πλατεία που ανεβήκαμε να κάτσουμε έχει ένα από τα μεγαλύτερα πλατάνια που έχω δει! Οι ντόπιοι λένε πως για να αγκαλιάσουν τον κορμό του χρειάζονται 6-7 άνθρωποι (!!!!). Και είναι τελείως συμπαγής. Κουφάλα πουθενά (!!) Άσε το ύψος του. Χανότανε στα ύψη!! Εκεί κάτσαμε, ήπιαμε ωραίο καφέ και γευτήκαμε νόστιμα, ντόπια γλυκά του κουταλιού!! Μόνος ήχος το νερό που έτρεχε στη βρύση απέναντί μας. Πέτρινη κι αυτή του 1777! Απέναντι από την πλατεία είναι στέκει ερειπωμένη μια εκκλησία. Καταστράφηκε από σεισμό το 1955. Κοίταξα από ένα παράθυρο. Άδεια, με αρκετά μπάζα αλλά και ένα υπέροχο, ολοσκάλιστο, χρυσοπράσινο τέμπλο! Τι θλίψη προκαλεί μια τέτοια εικόνα καταστροφής! Ευχαριστηθήκαμε και ψωνίσαμε λειχουδιές αυτού του τόπου, χαρήκαμε τις δροσιές του και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στις Μηλιές για να πάμε στο Σταθμό του Τρένου, αυτή τη φορά.
Στην έξοδο του χωριού στρίψαμε δεξιά. Μέσα από οργιαστικό πράσινο και όμορφα σπίτια φτάσαμε μετά από λίγο στο σταθμό του τρένου.
Σταθμός που εξυπηρετούσε παλιότερα τη συγκοινωνία που εκτελούσε το μικρό τρένο που ξεκίναγε από το Βόλο και έφτανε μέχρις εδώ. Μια διαδρομή μήκους 28 χμ μέσα σε ελιές και άλλα δέντρα και με θέα τον Παγασητικό. Δυστυχώς εδώ και κάποια χρόνια έχει σταματήσει και ο σταθμός δεν είναι και στα καλύτερά του*. Το υπέροχο τοπίο όμως παραμένει.
Η σιδηροδρομική σύνδεση πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1895, μέχρι τα Άνω Λεχώνια και το 1903 μέχρι τις Μηλιές και την κατασκευή της γραμμής ανέλαβε ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο (Evaristo De Chirico), πατέρας του διάσημου ζωγράφου Giorgio de Chirico, ο οποίος γεννήθηκε στο Βόλο, μιας και η οικογένειά του είχε εγκατασταθεί εκεί για το έργο. Από το εντυπωσιακότερα στοιχεία της διαδρομής είναι οι μεταλλικές γέφυρες. Μια από αυτές είναι κοντά στο σταθμό και φυσικά περπατήσαμε μέχρι εκεί να τη δούμε. Εκεί που η γραμμή μπαίνει στο πλάτωμα που βρίσκεται ο σταθμός υπάρχει και μια μικρότερη, πέτρινη αυτή, και από κάτω της περνάει το μικρό ποτάμι, που τρέχει ορμητικά ανάμεσα σε βράχια και σχηματίζει μικρούς αλλά πανέμορφους καταρράκτες. Όλα αυτά μέσα στην πυκνή σκιά που ρίχνουν τα τεράστια πλατάνια. Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς όλες αυτές τις όμορφες εικόνες. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και έχοντας ζήσει μοναδικές στιγμές ξεκινήσαμε για να πάμε για μπάνιο, σκεφτόμενοι πόσο όμορφα θα είναι να περπατήσει κανείς τη γραμμή μέχρι τα Λεχώνια.
Σταματήσαμε για μπάνιο στην Άφυσσο, που είναι αρκετά όμορφο χωριό, αλλά λόγω Σαββάτου γινόταν «χαλασμός» από κόσμο και έτσι πήγαμε λίγο νοτιότερα, στην παραλία Άμποβος όπου και κολυμπήσαμε σε πεντακάθαρα νερά, παρά τον κόσμο!
Αργά το απόγευμα φύγαμε, και από αρκετά άσχημο και στενό χωματόδρομο, φτάσαμε μετά από 3χμ προς τα νότια στο Λεφόκαστρο, ένα όμορφο και ήρεμο χωριό. Εκεί κάτσαμε να φάμε και αρκετά αργά φύγαμε να πάμε για ύπνο.
Η εκδρομή αυτή ήταν ίσως η ωραιότερη των διακοπών μας και ενίσχυσε την πεποίθησή μας ότι το Πήλιο είναι ίσως το ωραιότερο μέρος απ’ όσα έχουμε πάει σε αυτόν τον τόπο.
Η Κυριακή ήταν η τελευταία μέρα των διακοπών μας και την περάσαμε με ξεκούραση και μπανάκι. Το βράδυ βγήκαμε για φαΐ στον Πλατανιά αλλά αποφασίσαμε να πάρουμε μια βάρκα να πάμε στη διπλανή παραλία ΜΙΚΡΟ, 15 λεπτά δρόμο, για φαΐ. Το Μικρό είναι λίγα σπίτια με μια μικρή, όμορφη αμμουδιά. 50 μέτρα πιο μέσα το βουνό πέφτει σχεδόν κάθετα. Στον πρόχειρο μόλο που μας άφησε η βάρκα είναι μια ταβέρνα με ένα πλατάνι, σχεδόν μέσα στην άμμο! Εκεί κάτσαμε για το τελευταίο μας δείπνο στο βουνό των Κενταύρων. Ήταν 10 όταν τηλεφωνήσαμε να έρθει η βάρκα. Τα παιδιά κάτσανε στην πλώρη και άρχισαν να τραγουδάνε παιδικά τραγούδια σχετικά με τη θάλασσα! Ήταν ένα μικρό καράβι…, Βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά… κ.ά. Όμορφες στιγμές, αντάξιο τέλος όμορφων διακοπών. Είναι από αυτές που σε κάνουν να θυμάσαι έντονα τα ταξίδια σου.
Στον Πλατανιά κάναμε τη νυχτερινή μας βόλτα, ψωνίσαμε κάποια πράγματα που θέλαμε και γυρίσαμε στο κάμπινγκ. Όπως πάντα το τελευταίο βράδυ μας κράτησε για λίγο πριν πάμε για ύπνο.
Τέλειωσαν και οι διακοπές αυτής της χρονιάς με ένα σωρό παραστάσεις και εικόνες από τόπους που βλέπαμε για πρώτη φορά και που σε γενικές γραμμές μας άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Πάντα έτσι καλά να περνάμε!!
_______________________________*Το 2006, 13 χρόνια μετά, το τρένο λειτουργούσε και εμείς κάναμε την υπέροχη βόλτα από τα Λεχώνια μέχρι τις Μηλιές.
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/113768004153428953599/Pelion6781993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου