Μακεδονία 1993

( Σελίδες από τα παλιά ταξιδιωτικά μου ημερολόγια )

11 Ιουλίου-2 Αυγούστου 1993

1.   Γύρω από το βουνό των Θεών

Δευτέρα 12 Ιουλίου
Χθες πρωί-πρωί ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Κάναμε μικρές στάσεις στο δρόμο για ξεκούραση και το μεσημέρι σταματήσαμε στα Τέμπη.

Είχαμε μαζί κολατσιό, κατεβήκαμε στην Αγία Παρασκευή και στην υπέροχη, παχιά σκιά των πλατανιών δίπλα στο τρεχούμενο νερό να φάμε κάτι. Ήταν ένα υπέροχο διάλειμμα.
Περασμένο μεσημέρι φτάσαμε στο κάμπινγκ που θα μέναμε τις επόμενες μέρες, στην Πλάκα του Λιτόχωρου. Στήσαμε, κάναμε μια βουτιά και αράξαμε να ξεκουραστούμε. Το βράδυ βόλτα και φαΐ στα πέριξ!
Σήμερα όλο το πρωινό πέρασε με απόλυτη χαλάρωση. Το απογευματάκι όμως είπαμε να πάμε μια βόλτα κατά το Ελατοχώρι. Μετά την Κατερίνη όλη η διαδρομή μέσα σε πυκνό δασικό πράσινο που διακόπτονταν από καπνοχώραφα, πράσινα κι αυτά. Ένα πρόβλημα στο αυτοκίνητο μας ανάγκασε να μη συνεχίσουμε. Στο γυρισμό κάναμε μια μικρή στάση.

Ένα εκκλησάκι με νερό να τρέχει κάτω από το ιερό βρισκόταν μέσα στο δάσος από καραγάτσια, λεπτοκαρυές  και πλατάνια. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και μιας και σουρούπωνε, κατεβαίνοντας σταματήσαμε για βραδινό κοντά στην Κατερίνη μέσα στα πλατάνια σε μια περιοχή μεταξύ Νεοκαισάρειας και Σβορώνου. Η μέρα έκλισε στην πάρα πολύ τουριστική Παραλία της Κατερίνης.

Τρίτη 13 Ιουλίου
Σήμερα πραγματοποίησα ένα όνειρο. Να ανέβω στον Όλυμπο (έστω και μέχρι το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός!). Πεζοπορική-ορειβατική λοιπόν η εκδρομή! Ξεκινήσαμε από το κάμπινγκ στις 6 το πρωί, έχοντας πρώτα απολαύσει μια μοναδική ανατολή μαζί με το πρωινό και τον καφέ μας. Ο δρόμος περνάει μέσα από το Λιτόχωρο και αρχίζει να ανηφορίζει μέσα σε δάσος. Μέχρι το καταφύγιο στο Σταυρό άσφαλτος και από εκεί και πάνω καλός χωματόδρομος. Το βουνό ανάλογα με το υψόμετρο έχει δάσος με πεύκα, με οξιές και άλλα πλατύφυλλα, με έλατα και με τα υπέροχα ορεινά μαύρα πεύκα και ρόμπολα. Φτάσαμε στα Πριόνια, στα 1100 μέτρα υψόμετρο. Στην περιοχή παλιότερα λειτουργούσαν νεροπρίονα, που χρησιμοποιούσαν τη δύναμη των νερών του Ενιπέα ποταμού, και έτσι εξηγείται το τοπωνύμιο. Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο, γεμίσαμε τα παγούρια με το παγωμένο νερό του βουνού και ξεκινήσαμε την ανάβαση. Αφήσαμε δεξιά τους μικρούς, δίδυμους καταρράκτες περνώντας την όμορφη, ξύλινη γέφυρα και χωθήκαμε στην καρδιά του βουνού.

Στην αρχή μέσα στις οξιές και μετά στα ρόμπολα. Το μονοπάτι καλοχαραγμένο, σημαδεμένο και πολύ ανηφορικό. Δεν είναι τυχαίο ότι λίγο μετά τα Πριόνια, διασχίζει το δάσος οξιάς και λέγεται «το μονοπάτι της σιωπής». Που να βγει κουβέντα με τέτοιο λαχάνιασμα. Αναγκαστικά λοιπόν κάναμε αρκετές μικρές στάσεις.

Μόλις είχε περάσει η δεκάτη πρωινή όταν επιτέλους φτάσαμε στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός, στα 2100 μέτρα υψόμετρο. Είχαμε καλύψει μια υψομετρική διαφορά 1000 μέτρων σε κάτι λίγο πιο πολύ από 2.30 ώρες. Περίπου όσο το δίνουν και ο διάφοροι οδηγοί. Στο καταφύγιο είχε αρκετό κόσμο. Κυρίως ομάδες προσκόπων που θα διανυχτέρευαν για να ανέβουν την επομένη

στον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδα τα 2917 μέτρα. Ήταν όμως και άλλοι που θα ανέβαιναν αυθημερόν και απλά εκεί έκαναν μια στάση για ξεκούραση. Εμείς δεν επρόκειτο να συνεχίσουμε, κάτσαμε λοιπόν, κολατσίσαμε το κάτι τις που είχαμε μαζί, ήπιαμε πολύ από το δροσερό νερό των Πριονιών και σχεδόν μια ώρα μετά την άφιξή μας ξεκινήσαμε την κατάβαση. Η συνεχής και με μεγάλη κλίση κατηφόρα την έκανε αρκετά επίπονη αλλά πολύ πιο σύντομη. Σε λιγότερο από 2 ώρες, μεσημέρι πια φτάσαμε στο ξύλινο αναψυκτήριο που υπάρχει στα Πριόνια για ένα τσίπουρο μέχρι να έρθει και η υπόλοιπη παρέα. Εκεί φάγαμε λίγο μετά και τη φασολάδα μας, το καρπούζι που είχαμε στο αυτοκίνητο και το είχαμε παγώσει στη βρύση με το παγωμένο νερό και ξεκινήσαμε να κατέβουμε στα παραλιακά. Λίγο μετά τα Πριόνια κάναμε δεξιά μια μικρή παράκαμψη για το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου.

Μέσα στο υπέροχο δάσος σχεδόν τελείως ερειπωμένο, φαίνεται πως κάποτε, στα χρόνια της ακμής του θα ήταν σπουδαίο. Ένας μοναχός κάνει κάποιες προσπάθειες για τη συντήρησή του. Μακάρι να ευοδωθεί αυτή του η προσπάθεια. Αξίζει τον κόπο.
Στην Πλάκα κάτσαμε για καφέ, και μετά για ύπνο στο κάμπινγκ. Το βράδυ βγήκαμε στη Λεπτοκαρυά, που είναι αρκετά συμπαθητική αλλά και αυτή πολύ τουριστική. Τα παιδιά παίξανε σε μια παιδική χαρά και οι υπόλοιποι κάναμε τις βόλτες μας, πριν κάτσουμε να φάμε.

Τετάρτη 14 Ιουλίου
Μετά τις φυσιολατρικές δραστηριότητες της προηγουμένης, σειρά είχαν τα αρχαιολογικά αξιοθέατα. Φυσικά το «αστέρι» της περιοχής δεν είναι άλλο από το Δίον! Ξεκινήσαμε από το Μουσείο που είναι μεν ενδιαφέρον αλλά προσωπικά τα ρωμαϊκά γλυπτά δεν με συγκινούν και εκεί έχει πολλά. Παρακολουθήσαμε όμως ένα πολύ κατατοπιστικό ντοκιμαντέρ για το Δίον. Στη συνέχεια πήγαμε στον Αρχαιολογικό χώρο. Τεράστιος και γι αυτό δύσκολο να τον περιηγηθείς. Έτσι πήγαμε να δούμε ορισμένους μόνο από τους χώρους. Ο χώρος όλος έχει πολύ πράσινο και αυτό διευκολύνει πολύ την περιήγηση, ιδιαίτερα το καλοκαίρι.

Πήγαμε λοιπόν να δούμε τα λουτρά, το ιερό του Διονύσου, με το υπέροχο ψηφιδωτό δάπεδο και το ιερό της Ίσιδας με τα γλυπτά να στέκονται μέσα στον πλημμυρισμένο χώρο. Ωραίος χώρος με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά κατά τη γνώμη μου θέλει επίσκεψη σε άλλη εποχή του χρόνου με λιγότερη ζέστη και με καλή προετοιμασία και μελέτη, πράγμα που εμείς δεν είχαμε κάνει.

Πέμπτη 15 Ιουλίου
Σήμερα πήγαμε να γνωρίσουμε και την πίσω (δυτική) μεριά του Θεϊκού βουνού. Υπάρχει ένας δρόμος που ενώνει το Θεσσαλικό Κάμπο και πιο συγκεκριμένα την Ελασσόνα της Λάρισας με την Κατερίνη. Περνά ανάμεσα από τον Όλυμπο και τα Πιέρια Όρη, από το εντυπωσιακό φαράγγι και τα στενά της Πέτρας.
Εμείς ξεκινήσαμε από την Κατερίνη προς την Ελασσόνα. Τόσο πράσινο δεν έχουν δει τα μάτια μου. Κάθε είδους φυτό, κάθε είδους δέντρο φτιάχνουν ένα απέραντο δάσος. Τόσο πολύ πράσινο που στο τέλος σε «κουράζει»!! Για ανθρώπους όπως εμείς που το πράσινο σπανίζει στη ζωή μας, οι εικόνες αυτές είναι σκέτη πρόκληση!!
Κάναμε μια μικρή παράκαμψη και μπήκαμε στο χωριό Πέτρα. Πέσαμε σε λιτανεία για να βρέξει!! Δεν μου είχε τύχει ξανά. Κάτσαμε δίπλα στη βρύση του όμορφου χωριού και φάγαμε μερικά φρούτα πριν συνεχίσουμε. Άλλη μια μικρή στάση σε ένα ξωκλήσι πάνω στο δρόμο, με τη βλάστηση όσο πάει να πυκνώνει!! 32 χιλιόμετρα από την Κατερίνη μπήκαμε στον Άγιο Δημήτρη. Πανέμορφο και πολύ περιποιημένο χωριό. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια γι αυτό το χωριό από κάποιο θείο της γυναίκας μου που είχε υπηρετήσει στην περιοχή. Και πράγματι δεν ήταν υπερβολές. Κάτσαμε στο εστιατόριο ενός ξενώνα και φάγαμε υπέροχη μαγειρίτσα (!!!!). Περασμένο μεσημέρι φύγαμε για να συνεχίσουμε προς το Λιβάδι. Από τον Άγιο Δημήτρη και μετά το πυκνό πράσινο που μας συντρόφευε μέχρις εκεί σχεδόν εξαφανίζεται. Η βλάστηση είναι πια χαμηλή. Στην επόμενη διασταύρωση στρίψαμε δεξιά και σε λίγο φάνηκε το Λιβάδι ή Βλαχολίβαδο, μιας και οι κάτοικοί του είναι Βλάχοι κτηνοτρόφοι.

Από μακριά λες και έβλεπες καρτ ποστάλ. Καταπληκτική εικόνα. Από κοντά όμως ήταν ακόμα καλύτερο. Ήταν το ωραιότερο χωριό που είχαμε δει στην περιοχή.
Χτισμένο στις νοτιοανατολικές πλαγιές του όρους Τίταρος, σε υψόμετρο 1160 μέτρων είναι όλο από πέτρα. Σπίτια, δρόμοι, εκκλησίες και όποιο άλλο ανθρώπινο κατασκεύασμα από πέτρα. Με σχεδόν 3000 κατοίκους αποτελεί μιαν ακμάζουσα κτηνοτροφική κοινότητα. Είναι η πατρίδα του ήρωα της επανάστασης του 1821, Γεωργάκη Ολύμπιου. Από το χωριό η θέα είναι απρόσκοπτη προς παντού. Ο Θεσσαλικός κάμπος προς τα νότια, ο Όλυμπος και οι κορυφές του προς τα ανατολικά, Τα Χάσια Όρη και η Νότια Πίνδος προς τα δυτικά. Κάτσαμε στην πλατεία, κάτω από το τεράστιο πλατάνι, που της σκεπάζει σχεδόν ολόκληρη, και ήπιαμε τον καφέ μας, ανοίγοντας κουβέντα και με τους ντόπιους. Στην άκρη της πλατείας, μερικά σκαλιά οδηγούν χαμηλότερα στην εντυπωσιακή βρύση ενώ απέναντι είναι το αναπαλαιωμένο σπίτι του Γεωργάκη Ολύμπιου και το άγαλμά του.
Το βράδυ βγήκαμε στην πολύ όμορφη κωμόπολη του Λιτόχωρου. Ήταν και η τελευταία βραδιά στην Πιερία. Η περιοχή μας χάρισε πολύ όμορφες στιγμές και εικόνες και το ευχαριστηθήκαμε πολύ! Καλή συνέχεια στη Χαλκιδική από αύριο!


2.   Στη Γη του Αρχάνθρωπου!!

Δευτέρα 19 Ιουλίου
Επιτέλους εγκατασταθήκαμε μετά από 4 μέρες με διάφορες περιπέτειες. Βρήκαμε ένα κάμπινγκ, λίγο πιο νότια από τη Βουρβουρού, που αποδείχτηκε ότι είχε πολύ φασαρία και ακόμα περισσότερο αγενέστατους ιδιοκτήτες, έτοιμους για καυγά, πράγμα που δεν αποφύγαμε. Μπορέσαμε όμως κάπως να δουμε και εκείνη την πλευρά της Σιθωνίας που έχει αρκετό ενδιαφέρον. Θα είχαμε φύγει νωρίτερα αλλά μια αλλεργία με ταλαιπώρησε δυο μέρες. «Ενός κακού μύρια έπονται» που λέγανε οι πάνσοφοι πρόγονοί μας. Με τα πολλά βρήκαμε ένα κάμπινγκ στην άκρη ενός μικρού ακρωτηρίου κοντά στον Νέο Μαρμαρά. Ήσυχο και δροσερό το Μιτάρι ήταν ότι έπρεπε για να ξεκουραστούμε, να ευχαριστηθούμε και να απολαύσουμε περιήγηση στην πραγματικά όμορφη, αλλά άκρως τουριστική Χαλκιδική.

Το χωριό του Νέου Μαρμαρά που βγήκαμε απόψε είναι αρκετά συμπαθητικό αλλά από κόσμο ένας χαμός.

Τετάρτη 21 Ιουλίου

Χθες η μέρα πέρασε με μια επίσκεψη στο Μετόχι της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους που βρίσκεται στο Νέο Μαρμαρά. Ωραίο μοναστήρι που θυμίζει Άγιον Όρος.
Το μεσημέρι φάγαμε στο Νέο Μαρμαρά και το βράδυ στην Παραλία της Νικήτης.
Σήμερα, μέρα γενεθλίων, και για το βράδυ έχουμε κανονίσει γλέντι. Απέναντι έχει στήσει μια οικογένεια που αποδείχτηκε γνωστή. Μεγαλώνει η παρέα!
Έξω από το κάμπινγκ είναι τα ερείπια μιας Παλαιοχριστιανικής, τα οποία και πήγαμε να δούμε. Έχει ένα ενδιαφέρον ψηφιδωτό δάπεδο. Για μεσημέρι ανεβήκαμε στον Παρθενώνα(!!). Ναι! Έχει κι αλλού Παρθενώνα και είναι και αυτός υπέροχος.

Ορεινό χωριό πάνω από τον Νέο Μαρμαρά με πολύ πράσινο, λουλούδια και πολλά όμορφα σπίτια στον παραδοσιακό μακεδονίτικο ρυθμό. Πολλά βέβαια ερειπωμένα αλλά και πολλά που έχουν συντηρηθεί ή συντηρούνται τώρα. Και η διαδρομή μέχρι εκεί πάνω πάρα πολύ όμορφη μέσα στα πευκοδάση της Σιθωνίας. Κάτσαμε να φάμε σε ένα μαγαζί που ο ιδιοκτήτης του είναι «περιβόλι». Ωραίος τύπος και λαλίστατος. Μας κέρασε και λικέρ βερίκοκο, δικής του παραγωγής. Μετά τον Παρθενώνα πήγαμε σε ένα πολύ πράσινο μέρος με το ξωκλήσι του Αγίου Παύλου και τρεχούμενα νερά. Μια τελευταία βόλτα μέχρι το παλιό χωριό της Νικήτης που είναι γραφικότατο και πίσω στο κάμπινγκ. Το βράδυ ψήσαμε ψάρια, φάγαμε του σκασμού, κόψαμε τούρτα παγωτό και στο τέλος το ρίξαμε στο χορό. Όμορφο τέλος μιας όμορφης μέρας. Και του χρόνου!!

Πέμπτη 22 Ιουλίου
Σήμερα η μέρα μας περιλάμβανε επισκέψεις θρησκευτικού και παλαιοντολογικού ενδιαφέροντος. Ξεκινήσαμε από την Ορμύλια.

Λίγο έξω από την κωμόπολη βρίσκεται το Μετόχι της Αγιορίτικης Μονής Σίμωνος Πέτρας (παλιότερα Μετόχι του Βατοπεδίου), η Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Τυπική Αγιορίτικη αρχιτεκτονική σε ένα γυναικείο (!!) μοναστήρι. Στο αρχονταρίκι το συνηθισμένο κέρασμα. Το λουκουμάκι να γλυκάνει και το δροσερό νερό να ξεδιψάσει τους ουρανίσκους μας. Η επίσκεψη ολοκληρώθηκε με λίγα ψώνια στο κατάστημα της Μονής.
Και πάλι στο δρόμο για τα Πετράλωνα. Το μικρό αυτό προσφυγικό χωριό στα ενδότερα της χερσονήσου, έμελε να γίνει διάσημο παντού όταν στα 1960 ο καθηγητής Άρης Πουλιανός ανακάλυψε το απολιθωμένο κρανίο του «Αρχανθρώπου των Πετραλώνων». Σύμφωνα με τη χρονολόγηση που έχει κάνει ο Α. Πουλιανός, ο αρχάνθρωπος έχει μια ηλικία περιπου 700.000 χρόνων!! Για λόγους που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, το εύρημα αυτό αποτέλεσε αντικείμενο έντονης διαμάχης μεταξύ διαφόρων φορέων, επιστημονικών και μη. Αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης ήταν το Μουσείο που έχει φτιαχτεί δίπλα στο σπήλαιο να μην λειτουργεί τα τελευταία 2,5 χρόνια(!!!). Έτσι πήγαμε μόνο στο σπήλαιο, που βέβαια μας αποζημίωσε. Το θεωρώ το ωραιότερο χερσαίο σπήλαιο απ’ όσα έχω πάει μέχρι σήμερα!! Βέβαια, για να μην λέμε μεγάλα λόγια, η ζωή μας έχει συνηθίσει σε πολλές και απίστευτα όμορφες εκπλήξεις. Μέχρι τώρα όμως είναι το ωραιότερο που έχω δει! Είναι πολύ πλούσιο σε σταλαγμιτικό και σταλακτιτικό υλικό. Στο σημείο που βρέθηκε ο Αρχάνθρωπος έχουν φτιάξει μια αναπαράσταση μιας καθημερινής σκηνής όπως πιστεύουν πως θα ήταν.
Μετά το σπήλαιο κατεβήκαμε στα πολύ τουριστικά και γενικά αδιάφορα Νέα Μουδανιά για μπάνιο και γυρνώντας κάναμε και πάλι μια μικρή στάση στον Άγιο Παύλο.

Κυριακή 25 Ιουλίου
Η Παρασκευή ήταν μέρα απόλυτης ξεκούρασης και χαλάρωσης.
Χθες όμως κάναμε μια ακόμα βόλτα, στα νότια της Σιθωνίας αυτή τη φορά. Φτάσαμε στην Τορώνη, που δε λέει και πολλά, και συνεχίσαμε μέχρι το γραφικό λιμανάκι Πόρτο Κουφό, που είχαμε επισκεφτεί σε μια από της βόλτες μας στο πρώτο, επεισοδιακό τετραήμερο που είχαμε έρθει στη Χαλκιδική. Ο δρόμος στη συνέχεια στρίβει προς τα ανατολικά βγαίνοντας πια από τον Τορωναίο Κόλπο στο Αιγαίο. Στο Καλαμίτσι δεν μας έκανε τίποτα εντύπωση παρά το εκκλησάκι του Αγίου Μόδεστου. Από τα ομορφότερα που έχω δει. Δύο τοιχογραφίες απ’ έξω και η εικόνα του Αγίου ζωγραφισμένη στην πόρτα !!! Συνεχίζοντας κατεβήκαμε στην Παραλία της Συκιάς και από εκεί για μπάνιο και φαΐ στην παραλία Ληναράκι. Τι ωραία νερά! Και οι εικόνες που σχηματίζουν τα διαβρωμένα, γρανιτένια βράχια, μοναδικές.

Γλυπτική της φύσης υπέρτατου επιπέδου!! Όσο υπέροχο το μπάνιο σε εκείνο το περιβάλλον, τόσο χάλια το φαΐ. Έτσι φαγωμένοι φτάσαμε στην επόμενη παραλία, το Πηγαδάκι τα πράγματα ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά δυστυχώς ήμασταν φαγωμένοι. Κρίμα! Μια άλλη φορά ίσως.
Η Συκιά που είναι μεσόγειο χωριό, είναι αρκετά ενδιαφέρον, αλλά πολύ, πάρα πολύ ζεστό! Επιστροφή λοιπόν. Πάνω από το Καλαμίτσι, κάτσαμε σε ένα μαγαζί για καφέ. Η θέα μοναδική με τον Άθωνα να κυριαρχεί, με το κωνικό του σχήμα, στο οπτικό μας πεδίο. Μετά την Τορώνη στρίψαμε αριστερά προς Αζάπικο και πήραμε το χωματόδρομο που μετά από 25 χιλιόμετρα φτάνει στο Νέο Μαρμαρά. Η θέα μοναδική. Δεκάδες καταπράσινοι κολπίσκοι με αμμουδιά ή βράχια, ενώ ο δρόμος περνά συνεχώς από πυκνό πράσινο. Ίσως η ωραιότερη διαδρομή που κάναμε μέχρι τώρα στη Χαλκιδική. Μια διαδρομή που μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε μια άλλη Σιθωνία, ίσως πιο αυθεντική, πιο γνήσια. Φτάσαμε πάνω από το Πόρτο Καρράς και από εκεί φτάσαμε στο κάμπινγκ.
Σήμερα το απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε για μπάνιο σε κάποια από τις κοντινές παραλίες. Η Καλόγρια δεν μας άρεσε ενώ απολαύσαμε την πεντακάθαρη θάλασσα και τοπίο με τα γρανιτένια «γλυπτά», στις Σπαθιές. Η επιστροφή ήταν από τον χωματόδρομο μέσω Ελιάς.

Δευτέρα 26 Ιουλίου
Σήμερα σειρά είχε η βορειοδυτική πλευρά του Σιγγιτικού κόλπου. Περάσαμε από το κεφαλοχώρι Άγιο Νικόλαο, στα βορειοανατολικά της Σιθωνίας, και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το δρόμο που φιδοσέρνεται μέσα σε πευκοδάσος και στη συνέχεια κατηφορίζει μέχρι την Ακτή Σαλονικιού.

Από εκεί φτάσαμε στα Πυργαδίκια. Από μακριά το χωριό φαντάζει πολύ όμορφο, έτσι όπως αγκαλιάζει ένα μικρό ακρωτήριο, αλλά μέσα δεν είναι και τόσο καλό. Κάναμε μια μικρή βόλτα και κατεβήκαμε στο λιμανάκι του. Εκεί ένας γλυκύτατος ταβερνιάρης ανέλαβε να ετοιμάσει φρεσκότατα ψάρια μέχρι εμείς να ρίξουμε μια βουτιά στην πεντακάθαρη θάλασσα. Ωραιότατο το μπάνιο και ακόμα πιο ωραία τα μπαρμπουνάκια και οι μουρμούρες, με θέα προς τη Σιθωνία και τον Άθωνα στο βάθος! Ωραίες, αξέχαστες στιγμές!!
Για καφέ είπαμε να πάμε στον Άγιο Νικόλαο. Στην Ακτή Σαλονικιού, πήραμε τον παλιό χωματόδρομο που κινείται κι αυτός μέσα στα πεύκα αλλά παράλληλα με την ακτή, αν και λίγο ψηλότερα. Λίγο πριν τον Άγιο Νικόλαο βγήκαμε στον άσφαλτο και αμέσως μετά μπήκαμε στο χωριό που κοιμόταν αποκαμωμένο από τη ζέστη. Τα πάντα κλειστά!! Μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο και πίσω στο κάμπινγκ.

Τρίτη 27 Ιουλίου
Σήμερα τελείωσαν οι μέρες στη Σιθωνία με το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα στον Παρθενώνα. Κόσμος πολύς ανηφόριζε και οι δρόμοι είχαν κλείσει. Αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από το χωριό και ανηφορίσαμε μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Η εκκλησία που γιόρταζε παλιά και πανέμορφη. Στο χώρο απ’ έξω μοιράζανε φαΐ. Κουρμπάνι. Κρέας με σιτάρι! Ένα συγκρότημα κούρντιζε. Σε λίγο ξεκίνησε. ΣΥΜΦΟΡΑ!! Μοναδικός ο όγκος των ντεσιμπέλ για τόσο άσχημη μουσική. Από τα χειρότερα «σκυλάδικα» που έχω ακούσει. Δρόμο λοιπόν. Ας μείνουμε με τις όμορφες εικόνες μέχρις εκεί που άρχισε η «ορχήστρα»! Γιατί μέχρι τότε όλα ήταν πολύ όμορφα.

Άραγμα στο κάμπινγκ και βραδινή έξοδος στο Νέο Μαρμαρά ολοκλήρωσαν την παραμονή μας εκεί. Αύριο πάμε για τα ανατολικά του νομού. Συνέχεια στην Ολυμπιάδα.

Τετάρτη 28 Ιουλίου
Σήμερα φεύγοντας από τη Σιθωνία, είχαμε αποφασίσει να περάσουμε από την πρωτεύουσα του νομού, τον μικρό Πολύγυρο. Είναι από τις μικρότερες (αν όχι η μικρότερη) πρωτεύουσες νομών στη χώρα μας. Γραφικότατη, με πράσινο και όμορφα πέτρινα, μακεδονικού τύπου κτίρια. Κάτσαμε πρώτα σε μια πλατεία κάτω από τα πλατάνια για λίγη δροσιά και μετά πήγαμε να δούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Αν και μικρό είναι πολύ ενδιαφέρον και κυρίως πολύ καλοφτιαγμένο. Άξιζε λοιπόν μια επίσκεψη. Λίγο ακόμα σε μια παρακείμενη παιδική χαρά, να παίξουν λίγο τα παιδιά και συνεχίζουμε για Αρναία. Τι να πει κανείς γι αυτή τη διαδρομή!! Από τις ωραιότερες που έχω κάνει ποτέ. Άλλο ένα όργιο πράσινου σε βαθμό που δεν περιγράφεται. Πεύκα, καστανιές, καραγάτσια, οξιές και ότι άλλο βάλει ο ανθρώπινος νους!! Ο Χολομώντας, το βουνό της Χαλκιδικής, είναι πανέμορφο.

Σε υψόμετρο 1100 μέτρα, στο ορεινό πέρασμα, υπάρχει το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Εκεί σταματήσαμε για φαΐ, στην ταβέρνα Ο ΣΩΓΑΜΠΡΟΣ!! Φάγαμε, δροσιστήκαμε και φύγαμε για την Αρναία. 14 χιλιόμετρα ακόμα πυκνού πράσινου και φτάσαμε Ο πιο όμορφος οικισμός της Χαλκιδικής με πλούσια παράδοση σε πολλούς πολιτιστικούς τομείς.

Όμορφα αρχοντικά μακεδονικού τύπου, σπίτια, λιθόστρωτα, σοκάκια αλλά και δημόσια κτίρια όπως εκκλησίες κ.ά. Κάτσαμε για ένα καφέ στην πλατεία. Εκεί, μέσα από ένα πλατάνι τρέχει κρύο νερό. Ένα μεταλλικό τάσι κρέμεται δίπλα για να διευκολύνει αυτόν που θέλει να πιεί. Μετά τον καφέ, κάναμε για λίγο βόλτα να δούμε την κωμόπολη. Το υπέροχο Δημαρχείο (1871), η Μητρόπολη με το εντυπωσιακό καμπαναριό-ρολόϊ (1812) αλλά και άλλα αρχοντικά δεσπόζουν σε αυτή την υπέροχη πόλη!
Μετά από 30 χιλιόμετρα οργιαστικού πράσινου, φτάσαμε στην Ολυμπιάδα, παραθαλάσσιο χωριό στον Στρυμονικό κόλπο στα ανατολικά του νομού. Εκεί θα μείνουμε τις επόμενες μέρες. Στήσαμε, κάναμε ένα ντους και βγήκαμε στο χωριό για βόλτα.
Λίγα χιλιόμετρα βορειότερα βρίσκεται το χωριό Βρασνά του νομού Θεσσαλονίκης. Είναι τόπος καταγωγής μιας συναδέλφου μου. Πήρα τηλέφωνο λοιπόν και βρίσκονται στο χωριό. Μας καλέσανε για φαΐ, αύριο το μεσημέρι. Ωραία ξεκινάμε στην περιοχή αυτή!

Παρασκευή 30 Ιουλίου
Χθες, αργά το πρωί ξεκινήσαμε για τα Βρασνά. Είναι 20 χιλιόμετρα μακριά και ο δρόμος είναι πολύ καλός. Όμορφο χωριό στην πλαγιά πάνω από τα Μακεδονικά Τέμπη. Το σπίτι των φίλων μας, παλιό χωριάτικο με υπέροχη θέα στο Στρυμονικό. Κάτσαμε για λίγο και μετά κατεβήκαμε όλοι μαζί στην παραλία για μπάνιο και στη συνέχεια για ουζάκι. Έτσι για να ανοίξει η όρεξη (!!) Λες και χρειαζόταν! Ήταν 3 το μεσημέρι όταν ξεκινήσαμε να ανέβουμε ξανά στο χωριό για φαΐ. Περάσαμε όμως από ένα περιβόλι και η φίλη μας μας γέμισε πεντανόστιμες ντομάτες. Στις 4 καθίσαμε και απολαύσαμε γεμιστά και γαυράκι. Ακολούθησε, καφές και κουβεντούλα κάτω από την κληματαριά και με θέα τη θάλασσα. Ο ορισμός των διακοπών!! Αργά το απόγευμα βγήκαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στο χωριό όσο τα παιδιά με τους καινούριους τους φίλους παίζανε στην παιδική χαρά. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν φύγαμε για το κάμπινγκ. Κανονίσαμε όμως να έρθουν σήμερα το βράδυ να ψήσουμε και να περάσουμε όμορφα, στο δικό μας «σπίτι» αυτή τη φορά!!
Σήμερα κάναμε μια βόλτα αρκετά μεγάλη προς τα νότια. Πρώτος σταθμός το Στρατώνι. Από ψηλά φαίνεται πολύ όμορφο, όταν όμως μπεις μέσα μια αίσθηση κατάθλιψης κυριαρχεί. Στην άκρη της παραλίας οι εγκαταστάσεις των μεταλλείων εξηγούν αυτή την αίσθηση. Κάτι παρόμοιο έχω νοιώσει στο Λαύριο. Συνεχίσαμε, περάσαμε την Ιερισσό, τα Νέα Ρόδα και φτάσαμε στην Ουρανούπολη. Η διαδρομή πολύ καλή. Πολύ πράσινο, όμορφη θέα και ορισμένα κομμάτια που ο δρόμος είναι ευθύς, με ψηλές πικροδάφνες και πυκνόφυλλα δέντρα που σχηματίζουν «στοές» σκιάς και δροσιάς! Τα χωριά όμως εντελώς αδιάφορα. Καλύτερο (χωρίς να είναι κάτι το σπουδαίο) η Ουρανούπολη. Πύλη του Αγίου Όρους, έχει στην άκρη της παραλίας τον επιβλητικό μεσαιωνικό Πύργο του Προσφορίου. Αναστυλωμένος σήμερα είναι χάρμα οφθαλμών. Είχαμε αποφασίσει να κάτσουμε για ένα καφέ αλλά η ζέστη ήταν αποπνιχτική. Στον Πύργο όμως είχε μια έκθεση του Υπουργείου Πολιτισμού με τίτλο «Χριστιανική Χαλκιδική» και είπαμε να τη δούμε και μετά να φύγουμε. Άξιζε. Είχε εκθέματα από διάφορες θέσεις του νομού, κυρίως παλαιοχριστιανικά. Κάτσαμε λίγο στη σκιά του Πύργου και χαζεύαμε τον κόσμο που κατέβαινε από το καραβάκι που μόλις είχε έρθει από το Άγιο Όρος. «Ενδιαφέρον» το θέαμα! Κάπως έτσι θα ήμουν κι εγώ ένα χρόνο πριν (!!!!). Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στην Τρυπητή, το λιμανάκι απ’ όπου φεύγει το καραβάκι για το νησάκι απέναντι, την Αμουλιανή, δε βρήκαμε φαΐ. Βρήκαμε όμως στα Νέα Ρόδα. Μέχρι να ετοιμαστεί κάναμε μια βουτιά στην υπέροχη θάλασσα του κόλπου της Ιερισσού. Δυστυχώς η Ανατολική Χαλκιδική έχει αδιάφορα παραθαλάσσια χωριά, αλλά ευτυχώς φανταστικές θάλασσες.
Στη διασταύρωση για Στρατώνι, κάναμε αριστερά για Αρναία. Ο δρόμος ανηφορίζει. Περνάμε τη Στρατονίκη και φτάνουμε στα Στάγιρα. Και τα δύο όμορφα χωριά (μήπως γιατί είναι μακριά από τη θάλασσα και τις ορδές των τουριστών; ). Καμιά σχέση με όσα είχαμε δει σήμερα. Στα Στάγιρα έχουν φτιάξει έξω από το χωριό ένα υπέροχο πάρκο στο χώρο που υπάρχουν τα ερείπια φρουριακού συγκροτήματος. Πολύ πράσινο, δύο πύργοι από το φρούριο και ο ανδριάντας του Αριστοτέλη, του διάσημου τέκνου των αρχαίων Σταγείρων. Η θέα από εκεί πάνω μοναδική. Η πλαγιά του βουνού, το Στρατώνι, και κυρίως απέραντο γαλάζιο στο Στρυμονικό Κόλπο. Εκεί κάτσαμε κι εμείς για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας δροσιά και ησυχία.
Λίγο πριν την Ολυμπιάδα υπάρχουν δύο παραλίες. Η Βίνα και η Πρώτη Παραλία. Εκεί η κοινότητα έχει κάνει κάποιες εγκαταστάσεις για αυτούς που κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ. Κατεβήκαμε στην Πρώτη Παραλία και πέσαμε. Υπέροχη θάλασσα κι εδώ, αλλά βαθιά.
Το βράδυ στο κάμπινγκ με τους φίλους μας περάσαμε πολύ όμορφα. Φαΐ μπόλικο, κρασί ακόμα περισσότερο, πολύ κουβεντούλα και περισσότερο απ’ όλα διάθεση ανεβασμένη στα ύψη!! Περασμένα μεσάνυχτα πια και πρέπει να πάμε για ύπνο. Αύριο πάμε εκδρομή στην Κερκίνη και ίσως διανυχτερεύσουμε κιόλας κάπου εκεί πάνω. Καλή μας νύχτα και καλή συνέχεια!!


3.   Στου Στρυμώνα τα μέρη

Δευτέρα 2 Αυγούστου
Αυτό το Σαββατοκύριακο κάναμε μια μεγάλη βόλτα, σχεδόν μέχρι τα σύνορα.
Το Σάββατο το πρωί ξεκινήσαμε και από τα Βρασνά πήραμε ένα καινούριο αρκετά καλό δρόμο για τη Νιγρίτα. Η διαδρομή όλη μέσα στον κάμπο είναι πολύ άχαρη. Το ίδιο μου φάνηκε και η Νιγρίτα. Γεωργοκτηνοτροφικό κέντρο στην καρδιά του κάμπου δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον επισκέπτη. Παρ’ όλα αυτά μια πολύ ωραία και γραφική εικόνα παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια μας μέσα στο κέντρο.

Στην καρότσα ενός αγροτικού δύο ζουρνατζήδες και ένας νταουλιέρης έπαιζαν «δαιμονισμένα» διαλαλώντας με αυτόν τον τρόπο το πανηγύρι του χωριού τους. Ήταν φανερό πως επρόκειτο για τσιγγάνους, πράγμα καθόλου παράξενο, μιας και η φυλή αυτή κατέχει τα μουσικά σκήπτρα στην παραδοσιακή μουσική πολλών περιοχών των Βαλκανίων.
Περίπου μια ώρα αργότερα φτάσαμε στο φράγμα στον ποταμό Στρυμόνα στην περιοχή του Λιθότοπου. Το φράγμα αυτό είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία μιας από τις ωραιότερες λίμνες αλλά και τους σπουδαιότερους υγροβιότοπους της χώρας μας. Της Λίμνης Κερκίνης. Αυτός ήταν και ο βασικός προορισμός της εκδρομής μας. Από τη δυτική άκρη του φράγματος πήραμε το χωματόδρομο που πάει δίπλα στην όχθη της λίμνης και περίπου 20 χιλιόμετρα μετά φτάνει στο χωριό Κερκίνη. Οι εικόνες μαγικές!! Κορμοί δέντρων μέσα στο νερό,

πλωτά «νησιά» από νούφαρα, μικρά παρυδάτια δασάκια (υπολείμματα του παλαιότερου και μεγάλου δάσους) και πουλιά! Πολλά πουλιά! Διάφορα είδη πουλιών. Πελαργοί, λευκοί και γκρίζοι ερωδιοί (τσικνιάδες), πελεκάνοι και ένα σωρό άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα νεροπούλια! Σε ένα μικρό δασάκι με λεύκες, που τα νούφαρα έφταναν μέχρι την όχθη της λίμνης σταματήσαμε. Τα κουνούπια όμως ήταν τόσο πολλά που δεν μείναμε. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και κάνοντας μικρές στάσεις για να αποθανατίσουμε υπέροχες εικόνες φτάσαμε στην Κερκίνη. Αδιάφορο χωριό με μόνο ενδιαφέρον τη γειτνίασή του με τη λίμνη. Περνώντας μέσα από το χωριό φτάσαμε στο Λιμάνι. Από εκεί ξεκινούν οι βάρκες για βόλτα μέσα στη λίμνη. Ήταν κάμποσες αραγμένες και ένα γύρω αρκετοί πελαργοί που σουλατσάρανε αμέριμνοι! Αφού χορτάσαμε εικόνες, ρωτώντας μέσα στο χωριό πήραμε το δρόμο για τα Άνω Πορόϊα. Τι χωριό Θεέ μου!! Όμορφα σπίτια με λουλουδιασμένους κήπους και πράσινο! Κτισμένο στη νότια πλαγιά του Όρους Κερκίνη ή Μπέλες, δυο μόνο βήματα από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα είναι πνιγμένο στα πλατάνια. Τι όμορφο που είναι! Στη σκεπασμένη από τα τεράστια πλατάνια πλατεία κάτσαμε να φάμε. Νόστιμα τα κρέατα, υπέροχη η δροσιά, δε μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Είπαμε λοιπόν να μείνουμε ένα βράδυ. Δυστυχώς ένα τοπικό ντέρμπι σήμερα είχε σαν αποτέλεσμα η φιλοξενούμενη ομάδα να έχει καταλάβει το μοναδικό ξενοδοχείο. Τι κρίμα! Επειδή όμως μας είχε μπει η ιδέα να μην γυρίσουμε στο κάμπινγκ την ίδια μέρα αποφασίσαμε να πάμε στο Σιδηρόκαστρο. Φύγαμε λοιπόν αργά το απόγευμα. Περάσαμε μιαν εντυπωσιακή γέφυρα και μπαίνοντας στο Σιδηρόκαστρο, ο βράχος που δεσπόζει πάνω από την πόλη ήταν σα να κάθισε πάνω στην καρδιά μας. Χωρίς πολύ σκέψη, ομόφωνα η παρέα αποφάσισε να συνεχίσουμε για Σέρρες, όπου φτάσαμε με το σούρουπο και βρήκαμε ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο μέσα στο κέντρο της πόλης. Ένα μπανάκι και στο δρόμο πάλι να περπατήσουμε και να δούμε την πόλη στην οποία δεν είχαμε έρθει ποτέ πριν. Η βόλτα μας αυτή περιορίστηκε κυρίως γύρω από την πλατεία Ελευθερίας. Ωραία και πολύ ζωντανή με αρκετά εστιατόρια και καφέ και με ένα παράξενο κτίριο στη μια της άκρη. Πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο κτίριο με έξι τρούλους. Φαινόταν πως ήταν παλιό και πλησιάζοντας είδαμε ότι στεγάζει το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Έτσι είχαμε να επισκεφτούμε το επόμενο πρωί. Κάτσαμε για φαΐ, για παγωτό, κάναμε ακόμα μια μικρή βόλτα και γυρίσαμε για ύπνο, ψόφιοι στην κούραση. Παρά την κούραση όμως η μέρα που πέρασε ήταν θαυμάσια!
Τη νύχτα η ζέστη δεν με άφησε να κοιμηθώ καλά και χθες σηκώθηκα νωρίς. Κατεβήκαμε στην πρωινή δροσιά και κάτσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι. Τι άλλο; Φυσικά μπουγάτσα (με κρέμα, για να μην έχουμε παρανοήσεις). Δε νομίζω πως φτιάχνουν αλλού τόσο νόστιμα αυτό το έδεσμα!! Ήπιαμε και τον καφέ μας και πήγαμε να δούμε το Μουσείο. Τελικά είναι τούρκικο και όπως μας είπε ο φύλακας ήταν «Μπεζεστένι», δηλαδή σκεπαστή αγορά, κυρίως υφασμάτων. Το κτίριο είναι το ίδιο ενδιαφέρον και επιβλητικό και στο εσωτερικό του. Δυστυχώς όμως το Μουσείο δεν μας έκανε το ίδιο καλή εντύπωση. Ελάχιστες ταμπέλες και κατατοπιστικά κείμενα, δεν μπορούσες να καταλάβεις και πολλά. Αν ο επισκέπτης είναι ξένος, μάλλον δεν θα καταλάβει τίποτα. Κρίμα και έχει μερικά πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα. Τα πιο αξιόλογα ήταν τα επιτύμβια του 1ου μ,Χ, αι με τα πολλά πορτρέτα πάνω τους. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Το σημαντικότερο όμως έκθεμα κατά τη γνώμη μου είναι η ψηφιδωτή εικόνα του Αγίου Αντρέα από την παλιά Μητρόπολη της πόλης. Πολύ όμορφη και καλοφτιαγμένη, μόνο που δεν κατάλαβα αν πρόκειται για φορητή εικόνα ή μέρος τοιχογραφίας.  Βγήκαμε από το μουσείο και πήγαμε να φορτώσουμε να φύγουμε.

Την προσοχή μου τράβηξε η ταμπέλα ενός ράφτη. «ΦΡΑΓΚΟΡΑΠΤΗΣ, ο ΤΑΤΣΗΣ» με όμορφη ζωγραφιά λαϊκού τύπου.
Φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Διασχίσαμε σχεδόν όλο το νομό. Κάμπος στο μεγαλύτερο μέρος του. Οι πιο ωραίες εικόνες ήταν τα τεράστια χωράφια με ανθισμένα ηλιοτρόπια. Πανδαισία κίτρινου!!Φτάνοντας στην εθνική Θεσσαλονίκης-Καβάλας περάσαμε από τη γέφυρα του Στρυμόνα. Έχει πολύ νερό το ποτάμι και φαντάζομαι ότι θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον το δέλτα του.
Θέλοντας να κάνουμε ένα μπάνιο κάναμε την πρώτη στάση στην Ασπροβάλτα. Χαμός! Όπου φύγει-φύγει! Στα Βρασνά μία από τα ίδια. Κάτσαμε μόνο να φάμε και γυρίσαμε στο κάμπινγκ.

Το απόγευμα, μετά το μπάνιο έκανα μια βόλτα μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο των Αρχαίων Σταγείρων. Πρόκειται για την πατρίδα του μεγάλου αρχαίου φιλόσοφου και πολυεπιστήμονα Αριστοτέλη. Η ανασκαφή βρίσκεται σε εξέλιξη και τα ευρήματα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Τα αρχαία τείχη με πολύ ωραία τειχοποιία, οικίες, ένα πηγάδι, μια εστία, δύο πιθάρια εντειχισμένα, είναι μερικά από αυτά που βλέπεις. Και φυσικά η θέα προς τη θάλασσα!!
Έτσι τέλειωσε ένα πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο, το τελευταίο μας στη Μακεδονία
Σήμερα είχε μόνο ξεκούραση. Μπάνιο, άραγμα και βόλτα στην Ολυμπιάδα και το βράδυ στο Σταυρό. Αύριο φεύγουμε για το νότιο Πήλιο. ( βλ. http://disaki.blogspot.com/2011/10/blog-post_16.html).
Καλή συνέχεια!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/113768004153428953599/Macedonia117281993