Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως! Δ΄

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 11^ο (τελευταίο)

(συνέχεια από Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως! Γ΄)

13-15 Ιουνίου 2019

Το ταξίδι μας σιγά-σιγά πλησιάζει στο τέλος του. Έχουμε κουραστεί αρκετά και έχουμε δει ακόμα περισσότερα. Βέβαια πάντα υπάρχουν πράγματα να δει κανείς σε ένα ταξίδι και αυτά που αφήνεις, συχνά αποτελούν μια αφορμή για μια επαναληπτική δόση. Ποιος ξέρει αν θα υπάρξει κάποτε και για μας μια τέτοια.

Τη μέρα αυτή περιοριστήκαμε σε εικόνες κοντά στο ξενοδοχείο αλλά και κάτι ακόμα ξεχωριστό.

Ξεκινήσαμε και πήραμε την Taras Shevchenko και στρίψαμε αριστερά στον πρώτο δρόμο, την Mykhaila Kotsyubyns'koho (вулиця Михайла Коцюбинського). Εκεί βρίσκεται η πρεσβεία της Λευκορωσίας

και δίπλα της είναι το Μνημείο του Vladimir Semyonovich Korotkevich (Пам'ятник Володимиру Семенович Короткевичу) έργο των Oleg Varvashenya και Konstantin Selikhanov, του 2011. Ο Korotkevich (1930-1983) ήταν Λευκορώσος-Σοβιετικός συγγραφέας, αρθρογράφος, ποιητής, μεταφραστής, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. (Βιογραφικά στοιχεία στην Βικιπέντια και στοιχεία για το μνημείο εδώ).

Στη γωνία με την Bohdana Khmel'nyts'koho στρίψαμε δεξιά. Αμέσως μετά το Μουσείο της Ιατρικής είναι άλλο ένα μνημείο, που το είχαμε ξαναδεί τις προηγούμενες μέρες.

Το Μνημείο για τον Chopin «Piano in the Bushes» (Пам'ятник Шопену «Рояль в кущах»). Είναι ένα λευκό πιάνο που στέκεται στη μέση του πεζοδρομίου. Το μνημείο είναι επενδεδυμένο με λευκό μωσαϊκό. Μέσα στο μουσικό όργανο, αντί για χορδές, φαίνονται κόκκινα λουλούδια, οπότε σε συνδυασμό με το λευκό χρώμα του πιάνου μοιάζει με την πολωνική σημαία. Έργο του Konstantin Skrytutsky, του 2010, για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Πολωνού συνθέτη.

Λίγο πιο πέρα είναι το Ιταλικό εστιατόριο MAFIA (!!!!). Υπονοούν άραγε κάτι;

Συνεχίζουμε μέχρι τη διασταύρωση με την Volodymyrska.

Αριστερά μας βλέπουμε ένα όμορφο ψηφιδωτό, Σοβιετικής εποχής.

Στη γωνία ακριβώς είναι το Εθνικό Μουσείο των Φυσικών Επιστημών (Національний науково-природничий музей НАН України). Εκεί στρίψαμε δεξιά.

Το πρώτο κτίριο που συναντάμε είναι Ο οίκος των δασκάλων του Κιέβου (Київський міський будинок учителя), που στεγάζει διάφορα μουσεία, ιδρύματα και φορείς Παιδαγωγικού χαρακτήρα, από το 1912. Δίπλα του είναι κάποια κτίρια του Πανεπιστημίου και μπροστά τους είναι

το Μνημείο του Mykhailo Hrushevskyi (Пам'ятник Михайлу Грушевському), έργο του γλύπτη Volodymyr Chepelyk, του 1998. Ο Mykhailo Serhiyovych Hrushevsky (Михайло Сергійович Грушевський, 1866-1934), ήταν ακαδημαϊκός, ιστορικός, πολιτικός και γενικά πρόσωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη ιστορία της χώρας του.

Από την άλλη μεριά της Taras Shevchenko,

βρίσκεται το ομώνυμο πάρκο, στο οποίο βολοδέρναμε ένα ολόκληρο πρωινό, λίγες μέρες πριν για να γλυτώσουμε τη ζέστη.

Στο κέντρο του είναι το άγαλμα του Taras Shevchenko

και στη μια του μεριά βλέπει το κατακόκκινο κτίριο του πανεπιστημίου.

Κάτσαμε στο ίδιο εστιατόριο για φαγητό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Η Σοφία ξάπλωσε κι εγώ βγήκα για μια «ΜΕΤΡΟτσαρκα».

Όπως το είχα κάνει και στη Μόσχα, έψαξα στο ίντερνετ και έκανα ένα σχεδιασμό για επίσκεψη στους πιο όμορφα διακοσμημένους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ της πόλης.

Το Μετρό του Κιέβου (Ки́ївський метрополіте́н), τρίτο στη σειρά μετρό της Σοβιετικής Ένωσης μετά από αυτά της Μόσχας και του Λένινγκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη),

άνοιξε τις πύλες του στο κοινό στις 6 Νοεμβρίου του 1960. Έχει 3 γραμμές και 52 σταθμούς. Τα τρένα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, σε πολύ μεγάλο βάθος

και για να φτάσεις στις αποβάθρες κατεβαίνεις από κυλιόμενες σκάλες που πηγαίνουν «σφαίρα». Για να ανέβεις και να κατέβεις από αυτές θέλει πολύ μεγάλη προσοχή για να μη φας τα μούτρα σου. Προσωπικά το βρήκα πολύ αγχωτικό. Σε μερικούς σταθμούς είναι τόσο βαθιά η αποβάθρα, που το «ταξίδι» με τις κυλιόμενες φαίνεται ατελείωτο, παρόλη την ταχύτητά τους. Το εισιτήριο έχει τη μορφή πλαστικής μάρκας και κοστίζει (αν θυμάμαι καλά) περίπου 0,25 ΕΥΡΩ. Σε όσους σταθμούς κατέβηκα (όπως και σε αυτούς της Μόσχας), υπάρχει μια κοινή πλατφόρμα με τις δύο γραμμές δεξιά και αριστερά.

Επέλεξα να επισκεφτώ 9 σταθμούς, οι περισσότεροι στο κέντρο.

Ξεκίνησα από το σταθμό που είναι πιο κοντά στο ξενοδοχείο μας,

τον Universytet (Унiверситет), έναν από τους πρώτους σταθμούς που άνοιξαν στο Κίεβο το 1960.

Στο βάθος της πλατφόρμας μία παράσταση μνημονεύει το γεγονός της έναρξης.

Οι τοίχοι καλύπτονται με μάρμαρα, γύψινα διακοσμητικά και προτομές.

2^ος σταθμός ο Teatralna (Театральна), που άνοιξε το 1987. Λέγεται έτσι γιατί είναι κοντά στην Όπερα και το Εθνικό Ακαδημαϊκό Θέατρο Ρώσικου Δράματος. Παλιότερα, στα Σοβιετικά χρόνια ο σταθμός ονομάζονταν Leninska, προς τιμή του Λένιν. Οι παραστάσεις από τα χρόνια εκείνα καλύφθηκαν με μια φωτογραφία από το εσωτερικό θεάτρου.

Επόμενος ο Zoloti Vorota (Золотi ворота=Χρυσή Πύλη) που άνοιξε το 1989 κοντά στη Χρυσή Πύλη, εξ ου και το όνομα.

Διακοσμημένος με Βυζαντινού τύπου ψηφιδωτά ήταν ίσως ο ωραιότερος από όσους είδα.

4^ος ο Khreshchatyk (Хрещатик) που ήταν από τους πρώτους που άνοιξε το 1960. Πήρε το όνομά του από την παρακείμενη, ομώνυμη κεντρική λεωφόρο. Τα βασικά διακοσμητικά στοιχεία είναι οι κεραμικές συνθέσεις με ουκρανικά λαϊκά μοτίβα.

5^ος ο Maidan Nezalezhnosti (Майдан Незалежності), που άνοιξε το 1976 και πήρε το όνομά του από την ομώνυμη κεντρική πλατεία της πόλης.

6^ος ο Minska (Мінська), που άνοιξε το 1982 και το χαρακτηριστικό του είναι πως δεν υπάρχουν κολώνες να στηρίξουν την οροφή,

που έχει συνθέσεις με λουλούδια.

7^ος ο Palats "Ukrayina" (Палац Україна) που άνοιξε το 1984 και μέχρι το 1991 ονομαζόταν Chervonoarmiyska (Червоноармійська=Κόκκινος Στρατός) και είχε ανάλογες παραστάσεις για διακόσμηση.

Σήμερα οι παραστάσεις αυτές έχουν καλυφθεί πολύ άγαρμπα.

Τα ίδια σημεία του σταθμού, πριν την κάλυψή τους, όπως τα βρήκα εδώ.

8^ος ο Olimpiiska (Олімпійська), που άνοιξε το 1981 για να τιμήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980, που έγιναν στη Μόσχα.

Έχει εντυπωσιακά διακοσμητικά στοιχεία,

με κυρίαρχη την παράσταση των Ολυμπιακών Κύκλων.

Τελευταίος σταθμός ο Poshtova Ploshcha (Поштова площа), που άνοιξε το 1976 στην πλατεία Ταχυδρομείου στην περιοχή Podil, δίπλα στον Δνείπερο.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο της διακόσμησης στην αποβάθρα είναι το μεγάλο βιτρό.

Μπήκα στο μετρό, στο σταθμό Universytet και βγήκα κάμποση ώρα μετά, στο σταθμό Poshtova Ploshcha, αλλάζοντας γραμμές, κατεβαίνοντας σε αποβάθρες από τις οποίες λίγα λεπτά μετά έφευγα χωρίς να βγω στην επιφάνεια της γης και πληρώνοντας ένα μόνο εισιτήριο λίγων λεπτών του ΕΥΡΩ.

Η σύνδεση των γραμμών γίνεται ανά δύο σε τρία διαφορετικά σημεία.

Βγήκα στην Πλατεία Poshtova (Поштова площа).

Το πρώτο που βλέπεις βγαίνοντας είναι ο Ναός της Γέννησης (Храм Різдва Христового), που κατασκευάστηκε μεταξύ 1809-1814, στη θέση παλαιότερης ξύλινης. Το 1935 κατεδαφίστηκε και αποκαταστάθηκε στην αρχική του μορφή το 2003. 

Δίπλα στο σταθμό του μετρό είναι ο σταθμός του τελεφερίκ (Фунікулер) της Κάτω Πόλης.

Το τελεφερίκ άνοιξε το 1905 και ένωσε την πάνω με την κάτω πόλη.

οι σταθμοί είναι πολύ ωραία διακοσμημένοι κυρίως με εντυπωσιακά βιτρό.

Ανεβαίνοντας και κοιτώντας πίσω η θέα γίνεται όλο και πιο ωραία

ώσπου φαίνεται το ποτάμι.

Βγήκα πίσω από το μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ και γύρισα στο ξενοδοχείο παίρνοντας και πάλι το μετρό.

Από το διπλανό γεωργιανό εστιατόριο πήραμε να φάμε στο δωμάτιο. Έκατσα για λίγη δουλειά στον υπολογιστή και πέσαμε για ύπνο. Η τελευταία μέρα του ταξιδιού θα ξημέρωνε σε λίγες ώρες και είμασταν ήδη αρκετά κουρασμένοι. 

Το τελευταίο πρωί σηκωθήκαμε και πήγαμε για πρωινό,

αφού πρώτα χάζεψα για λίγο την πόλη από τον 9ο όροφο και έβγαλα μερικές φωτογραφίες.

Το σημερινό μας πρωινό θα πηγαίναμε στην Ποντίλ και θα δοκιμάζαμε να κάναμε μια βόλτα στο ποτάμι.

Ένα ταξί μας άφησε στην αποβάθρα, εκεί που φεύγουν τα καράβια που κάνουν τη βόλτα. Δυστυχώς μια σειρά από σκάλες έκανε την πρόσβαση στο καράβι αδύνατη.

Έτσι απλά χαζέψαμε το ποτάμι και τα κτήρια απέναντι και ακολουθώντας την προκυμαία προς τα βόρεια πήγαμε να δούμε μια εκκλησία που τη βλέπαμε από μακριά.

Προσπεράσαμε ένα όμορφο, αλλά εγκαταλελειμμένο κτήριο

και φτάσαμε στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού (Церква Миколи Чудотворця), του 2003-2004.

Την λένε αλλιώς και «Εκκλησία πάνω στο Νερό», μιας και είναι χτισμένη μέσα στο νερό και συνδέεται με την αποβάθρα με μια μικρή γέφυρα για πεζούς.

Είδαμε στην περιοχή μια όμορφη τοιχογραφία πάνω σε ένα μεταλλικό κτίσμα

και κάμποσα γκράφιτι σε μια διάβαση. Σε κάποιο σημείο του παραποτάμιου δρόμου κάναμε αριστερά και μπήκαμε στο εσωτερικό της συνοικίας. Πήραμε την οδό Spasska (вулиця Спаська), στην οποία είδαμε κάποια ενδιαφέροντα,

όπως το Μουσείο Hetmans (Музей Гетьманства), που αφορά τους αγώνες ανεξαρτησίας από τον 15^ο αι μέχρι το 1918. Στεγάζεται στο κτήριο Masepa, ένα ουκρανικό μπαρόκ κτήριο από τις αρχές του 18ου αιώνα, που είναι ένα από τα λίγα αρχιτεκτονικά μνημεία που επέζησαν από τη μεγάλη πυρκαγιά στο Podil το 1811.

Λίγο μετά ένα άλλο ενδιαφέρον κτήριο. Το Επιστημονικό και Μεθοδολογικό Κέντρο Κίεβου για την Προστασία, Αποκατάσταση και Χρήση Μνημείων Ιστορίας, Πολιτισμού και Προστατευόμενων Περιοχών (Київський науково-методичний центр по охороні, реставрації та використанню пам'яток історії, культури і заповідних територій), που στεγάζεται από το 1997, που ιδρύθηκε, σε ένα εντυπωσιακό κτήριο αυτού του δρόμου.

Στον πλαϊνό τοίχο μιας πολυκατοικίας στον ίδιο δρόμο είδαμε την Τοιχογραφία στο Spasskaya. (Мурал бразильського художника на Спаській).

Η τοιχογραφία δημιουργήθηκε από τον διάσημο Βραζιλιάνο avant-garde καλλιτέχνη Francisco Rodrigo da Silva, γνωστότερο ως Nunca, το 1995. Στο έργο του αυτό, προσπάθησε να συνδυάσει τους πολιτισμούς της Ουκρανίας και της Βραζιλίας. Απεικονίζεται ένας Ουκρανός Κοζάκος, στο πρόσωπο και το λαιμό του οποίου τρία σκούρα χέρια, με ινδιάνικα κοσμήματα, κάνουν μακιγιάζ με γεωμετρικά σχέδια.

Αμέσως μετά στη γωνία είναι ο Οίκος των συμβολαίων (Контрактовий будинок), που κτίστηκε μεταξύ 1815-1817. Το όνομά του το πήρε λόγω του ότι εκεί γίνονταν παλαιότερα διάφορες εμπορικές διαδικασίες και πράξεις. Αυτό που βλέπαμε ήταν η πλαϊνή του, μακριά πλευρά, ενώ την πρόσοψή του θα τη βλέπαμε λίγο αργότερα.

Κάπου εκεί κοντά κάτσαμε να φάμε για μεσημέρι. 

Μετά το φαγητό βγήκαμε και στρίψαμε αριστερά στην οδό Mezhyhirska (вулиця Межигірська), μπροστά από τον Οίκο των συμβολαίων,

για να βγούμε στην Πλατεία Kontraktova (Контрактова площа), την πιο κεντρική παλτεία της συνοικίας αυτής. Εκτός από τον Οίκο των συμβολαίων, στην πλατεία

είναι το κτίριο της Ακαδημίας Kyiv-Mohyla (Національний університет "Києво-Могилянська академія"),

ο Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου Pyrohoshcha (Храм Успіння Богородиці Пирогощої ПЦУ), που χτίστηκε αρχικά το 1130, και στη συνέχεια χτίστηκε και ξαναχτίστηκε αρκετές φορές σε διάφορα αρχιτεκτονικά στυλ και το 1935 κατεδαφίστηκε, για να ανοικοδομηθεί στο (υποθετικά) αρχικό στυλ το 1997-1998, η Κρήνη του Samson (Самсон) του 18^ου αι σε Ουκρανικό μπαρόκ (αυτή με τον πράσινο θόλο), που το 1935 κατεδαφίστηκε και ανοικοδομήθηκε και πάλι το 1981

και το Δημοτικό Ακαδημαϊκό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου για Παιδιά και Νέους (Київський муніципальний академічний театр опери і балету для дітей та юнацтва), που ιδρύθηκε το 1985 και στεγάζεται στο Παλάτι Kharchovyk (Палац Харчовиків).

Εδώ είναι και το μνημείο Gryhorii Skovoroda (Пам'ятник Григорію Сковороді) προς τιμή του Hryhoriy Skovoroda (Григорій Савич Сковорода 1722-1794), που ανεγέρθηκε στο Κίεβο το 1977

και βρίσκεται στην πλατεία απέναντι από το κτίριο της Ακαδημίας Kyiv-Mohyla, όπου ο περιπλανώμενος φιλόσοφος και ποιητής πέρασε πολλά χρόνια ως φοιτητής. Για κάποιο χρονικό διάστημα βρισκόταν στο εξωτερικό, έπειτα δίδαξε ποίηση σε άλλες πόλεις και τα τελευταία 25 χρόνια υιοθέτησε τη ζωή του περιπλανώμενου φιλόσοφου.

Τέλος στην πλατεία είναι και ένας τροχός, που προσφέρει διασκέδαση σε μικρούς και μεγάλους. 

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ξεκουραστήκαμε και ετοιμάσαμε τις αποσκευές μας. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο.

Προχωρημένο απόγευμα και βγήκαμε να τσιμπήσουμε κάτι για βράδυ.

Κατηφορίσαμε την Taras Shevchenko προς την Πλατεία Peremohy (площа Перемоги).

Πολυσύχναστη πλατεία με εμπορικά κέντρα, κινηματογράφους, τράπεζες

και το τσίρκο του Κιέβου.

Κάπου εκεί κάτσαμε για κάτι πρόχειρο και γυρίσαμε όταν ο ήλιος είχε πια δύσει. Ξαπλώσαμε λίγο μιας και οι αποσκευές ήταν έτοιμες. Είχαμε ειδοποιήσει για ταξί και λίγο μετά τις 12.00 φύγαμε για το αεροδρόμιο.

Η πτήση μας ήταν για λίγο μετά τις 3.00

με την Aegean.

Η νυχτερινή πτήση ήταν ήρεμη και νωρίς το πρωί φτάσαμε στην Αθήνα. Περασμένες 7.00 φτάσαμε στο σπίτι και ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε λίγες ώρες.

Ένα ακόμα ξεχωριστό ταξίδι 15 ημερών έφτασε στο τέλος του. Ένα ταξίδι σε δύο χώρες τόσο όμοιες, αλλά και τόσο διαφορετικές. Δύο χώρες, δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με ένα κοινό παρελθόν κάποιων δεκαετιών, που η μία (Ουκρανία) έχει αποκηρύξει μετά βδελυγμίας και κάνει ότι μπορεί να το εξαφανίσει, την ώρα που η άλλη (Λευκορωσία) το τιμά, διατηρώντας μνημεία και στοιχεία του, φάτσα φόρα. Δυστυχώς η πρώτη έχει επιτρέψει στα διάφορα φασιστοειδή και νεοναζιστικά στοιχεία να δρουν ελεύθερα ενάντια σε καθένα που διαφωνεί μαζί τους και σε τελική ανάλυση ενάντια στην ίδια τους τη χώρα, για την οποία, υποτίθεται πως κόπτονται.

Ανεξάρτητα πως το βλέπει ο καθένας και οι δύο χώρες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και ταξιδιωτικά θα τις χαρακτήριζα «ανεξερεύνητες», ειδικά τη Λευκορωσία.

Εμείς περάσαμε υπέροχα, γνωρίζοντας δύο ακόμα προορισμούς και χαρήκαμε ξεχωριστές εικόνες.

Νάμαστε καλά να δούμε κι άλλα από τα καλούδια αυτού του ξεχωριστού πλανήτη. 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας