Ζυρίχη, η οικονομική και πολιτιστική πρωτεύουσα!

Φθινόπωρο στην Ελβετία, μέρος 8ο (τελευταίο)

(συνέχεια από Burgdorf, γλέντι αλά Ελβετικά-η πόλη και το κάστρο της!)

 

12 Νοεμβρίου 2021

 

 

Ήταν το 2009 όταν, σε εκείνο το ταξίδι μένοντας στη Λουκέρνη, ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε τη Ζυρίχη, πριν από την επίσκεψή μας στους καταρράκτες του Ρήνου, το Schaffhausen και το Stein am Rhein (Σοκολάτες, Μπλακ Φόρεστ κι ένα ποτήρι κρασί! Α΄). Όμως ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα στην είσοδο της πόλης άλλαξε τα σχέδιά μας. Από τότε η Ζυρίχη έγινε ένα από τα απωθημένα για τη χώρα αυτή. 

Είχε έρθει ‘όμως η ώρα να δούμε και αυτή την Ελβετική πόλη. Η πτήση από το αεροδρόμιο της ήταν αργά το απόγευμα, οπότε είχαμε χρόνο για μια καλή βόλτα. Η μέρα ήταν η μοναδική συννεφιασμένη μέρα του ταξιδιού μας, αλλά ευτυχώς μας έκανε τη χάρη να μην βρέξει. Ο Βέρνερ προθυμοποιήθηκε να μας συνοδέψει και έτσι θάχαμε και «ξεναγό». 

Αν και η πρωτεύουσα της Ελβετίας είναι η Βέρνη, η Ζυρίχη είναι η μεγαλύτερη πόλη, με πάνω από 1.5 εκατομμύριο πληθυσμό στην μητροπολιτική περιοχή της. Είναι από τον 19^ο αι η οικονομική και πολιτιστική καρδιά της χώρας.

«Αγκαλιάζει» τη βόρεια πλευρά της ομώνυμης λίμνης ενώ διαρρέεται από τον ποταμό Λίματ.

Η ιστορία της ξεκινά από τα χρόνια των Ρωμαίων, όταν υπήρχε πάνω στο ποτάμι ένας σταθμός είσπραξης φόρων, το Turicum. Τον μεσαίωνα αναπτύχθηκε πολύ και το 1351 έγινε το 5^ο μέλος της Ελβετικής Συνομοσπονδίας.

Είχε έρθει η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Η Ανίτα μας πήγε με το αυτοκίνητο μέχρι τη Fribourg, Στο σιδηροδρομικό σταθμό αποχαιρετιστήκαμε με αγκαλιές και φιλιά και δώσαμε ραντεβού την άνοιξη στην Κάρυστο.

Με τον Βέρνερ πήραμε το τρένο που πάει Βέρνη και Ζυρίχη. Φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό της πόλης (Bahnhof), όπου μεταξύ άλλων εντύπωση κάνει

το γλυπτό της Γαλλίδας Niki de Saint Phalle (1930-2002), που κρέμεται από την οροφή. Αφήσαμε τις αποσκευές μας στο χώρο φύλαξης και βγήκαμε στην πόλη.

Πήραμε την Bahnhofstrasse, που είναι ο κεντρικός εμπορικός πεζόδρομος της Ζυρίχης, που εκτός των καταστημάτων

έχει όμορφα παλιά και σύγχρονα κτίρια, αλλά και αγάλματα και μνημεία,

όπως αυτό του πολιτικού και επιχειρηματία Alfred Escher (1819-1882), φτιαγμένο το 1889 από τον Richard Kissling (1848-1919), που βρίσκεται μπροστά στο σταθμό.

Λίγο πιο πάνω είδαμε το άγαλμα του Ελβετού παιδαγωγού και εκπαιδευτικού μεταρρυθμιστή Johann Heinrich Pestalozzi (1746-1827).

Στη Ζυρίχη διάβασα πως υπάρχουν πάνω από 1200 κρήνες, που έχουν καθαρό πόσιμο νερό. Στη βόλτα μας εκείνη τη μέρα είδαμε κάποιες, πολύ λίγες, από αυτές.

Η πρώτη που είδαμε ήταν η κρήνη του Παρισιού (Pariserbrunnen).

Λίγο μετά σε μια μικρή πλατεία αυτή του Ηρακλή (Herkulesbrunnen). Σε εκείνο το σημείο κάναμε αριστερά ακολουθώντας το πεζόδρομο που μπαίνει στην παλιά πόλη,

την Rennweg.

Όμορφα κτίρια, κάποια με ζωγραφισμένες προσόψεις

και άλλα με διάφορα διακοσμητικά στοιχεία. Στο τέλος του και αριστερά σε μια άλλη μικρή πλατεία

είδαμε την κρήνη της Αμαζόνας (Amazonenbrunnen).

Συνεχίζουμε στην παλιά πόλη με τις όμορφες εικόνες και τα κτίρια,

που κάποια έχουν κάποιες πολύ ξεχωριστές λεπτομέρειες

και φτάνουμε στην Weinplatz.

Λίγο πιο νότια φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης την Münsterhof με τα πολύ όμορφα κτίρια γύρω-γύρω,

τη μοντέρνας αρχιτεκτονικής κρήνη Münsterhof Brunnen

και στη νότια πλευρά της την «εκκλησία των γυναικών» (Kirche Fraumünster). Η εκκλησία αυτή είναι χτισμένη στη θέση που τον μεσαίωνα υπήρχε το κραταιό Αυτοκρατορικό Αβαείο του Fraumünster, η ηγουμένη του οποίου διοικούσε την πόλη εν ονόματι του αυτοκράτορα και διόριζε τον Δήμαρχο της πόλης. Το κύριο ενδιαφέρον της εκκλησίας είναι τα βιτρό που έχει φτιάξει ο Μαρκ Σαγκάλ. 

Δυστυχώς ήταν κλειστά όταν πήγαμε.

Στη νοτιοανατολική γωνία της πλατείας ξεκινά η γέφυρα Münsterbrücke, που περνά πάνω από τον Λίματ

έχοντας στην αρχή της το μνημείο του στρατιωτικού και δήμαρχου της πόλης του 15^ου αι Hans Waldmann, ενώ απέναντι, στα ανατολικά δεσπόζει ο ναός με τα δύο καμπαναριά Grossmünster.

Παραμείναμε στη δυτική όχθη.

Κάπου εκεί έχουν μια μπρούτζινη μακέτα της παλιάς πόλης.

Περάσαμε την εκκλησία Fraumünster

και ακολουθώντας τον παραποτάμιο δρόμο έχουμε στα δεξιά μας εντυπωσιακά κτίρια

και στην απέναντι μεριά του ποταμού όμορφες εικόνες.

Φτάσαμε σε ένα μικρό τριγωνικό πάρκο- πλατεία, την Burkliplatz. Εκεί βρίσκεται άλλη μια κρήνη, η Geiserbrunnen. Η μνημειώδης Κρήνη φέρει το όνομα του αρχιτέκτονα, Arnold Geiser (1844-1909) και είναι έργο του γλύπτη Jakob Brüllmann (1872-1938).

Στο σημείο αυτό βλέπουμε την πολυσύχναστη γέφυρα του 19ου αι Quaibrücke, που συνδέει τη δυτική με την ανατολική πλευρά του ποταμού, ακριβώς εκεί που η λίμνη της Ζυρίχης εκρέει και δημιουργεί τον ποταμό Λίματ, που μετά από 35χμ περίπου προς τα ΒΔ, θα συναντήσει τον Άαρ.

Από τη γέφυρα βλέπουμε προς τα νότια τη λίμνη με το μεγάλο σιντριβάνι

και προς τα βόρεια την πιο πολύφωτογραφιμένη άποψη του ποταμού και της πόλης με τα καμπαναριά.

Περάσαμε στην ανατολική πλευρά του Λίματ και πήραμε τον παραποτάμιο δρόμο προς τα βόρεια.

Στη μικρή πλατεία Hechtplatz

έχει άλλη μια κρήνη (Hechtplatzbrunnen), του1760.

Λίγο παραπάνω είδαμε την εκκλησία Wasserkirche με το άγαλμα του Ulrich Zwingli (1484-1531), του ηγέτη της Μεταρρύθμισης στην Ελβετία. Η εκκλησία δεν λειτουργεί σήμερα και είναι ενωμένη με το Helmhaus, που βρίσκεται στην ανατολική άκρη της γέφυρας Münsterbrücke και το είχαμε δει λίγη ώρα πριν. Σήμερα το συγκρότημα αυτών των κτιρίων λειτουργεί σαν χώρος εικαστικών και γενικότερα πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Είχαμε λοιπόν φτάσει στη Münsterbrücke, αλλά από την άλλη μεριά και η θέα προς τα δυτικά με τα καμπαναριά της Fraumünster και του Αγ. Πέτρου να κυριαρχούν στον ορίζοντα.

Δεξιά μας είναι ο επιβλητικός καθεδρικός του 12^ου αι Grossmünster.

Και σε αυτή τη μεριά του ποταμού τα κτίρια είναι όμορφα

και οι διακοσμητικές λεπτομέρειες σε κάποια από αυτά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακές.

Κάπου εκεί κάτσαμε σε ένα μαγαζί να ξαποστάσουμε και να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο μιας και η ώρα είχε προχωρήσει. 

Αφού πήραμε μιαν ανάσα βγήκαμε να συνεχίσουμε.

Στα δεξιά μας είναι άλλη μια κρήνη, η κρήνη του Σαμψών (Samsonbrunnen) ή η κρήνη της ψαραγοράς.

Απέναντι, πάνω στην όχθη του ποταμού και δίπλα στη γέφυρα Rathausbrücke, είναι το εξαιρετικό κτίριο του Δημαρχείου (Rathaus) με την πολύ όμορφη είσοδο.

Συνεχίζουμε προς τα βόρεια με τις εικόνες απέναντι να είναι μοναδικές.

Έτσι φτάνουμε στην πεζογέφυρα Mühlesteg, με τα δεκάδες «λουκέτα της αγάπης» και περάσαμε ξανά στη δυτική μεριά του ποταμού

με προορισμό το σιδηροδρομικό σταθμό.

Εκεί περάσαμε από την άλλη μεριά του για να δούμε το εντυπωσιακότατο κτίριο του Κρατικού Μουσείου Ζυρίχης  (Landesmuseum Zürich) του τέλους του 19^ου αι.

Πήραμε τις αποσκευές μας και πήραμε το τρένο για να φτάσουμε λίγο μετά στο αεροδρόμιο. Κάναμε check in και κάτσαμε για ένα καφέ.

Αποχαιρετίσαμε τον Βέρνερ και πήγαμε προς την πύλη αναχώρησης. Γύρω στις 11.00 φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Παραλάβαμε τις αποσκευές μας, πήγαμε στο πάρκινγκ να παραλάβουμε το αυτοκίνητό μας και φτάσαμε στο σπίτι μας περίπου μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Καλώς γυρίσαμε στη βάση μας!

 

Επίλογος ενός ακόμα ταξιδιού

Ένα εξαιρετικό ταξίδι τελείωσε. Ένα υπέροχο ταξίδι. Και ήταν υπέροχο γιατί η «συνταγή» για αυτό είχε όλα αυτά που χρειάζονταν.

Το κυριότερο συστατικό μιας τέτοιας «συνταγής» είναι οι άνθρωποι. Η Ανίτα και ο Βέρνερ είναι η καλύτερη παρέα, είτε στην Ελβετία, είτε στην Κάρυστο, είτε στα ταξίδια που κάνουμε μαζί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συναντηθήκαμε και γνωρίσαμε και άλλους ανθρώπους, φίλους των φίλων μας ή τα παιδιά τους, που είναι και αυτοί φίλοι μας, μιας και τα γνωρίζουμε από προηγούμενα ταξίδια μας στην Ελβετία αλλά και από την Κάρυστο, στην οποία έρχονται τακτικά.

Το άλλο βασικό συστατικό είναι ο καιρός. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα είχα φανταστεί πως Νοέμβρη μήνα στην Ελβετία θα είχαμε κάθε μέρα λαμπρή λιακάδα (!!!!!). Ακόμα και η τελευταία μέρα στη Ζυρίχη, που ήταν η μόνη συννεφιασμένη δεν μας τα έκανε μούσκεμα. Ούτε σταγόνα.

Είναι αυτά που θα δεις. Σε αυτό το ταξίδι δεν είχα κάνει κανένα πρόγραμμα αφήνοντας τους φίλους μας να μας «χωρέσουν» στην καθημερινότητά τους. Και τελικά ήταν και αυτό πλούσιο. Εκτός των άλλων είδαμε δύο μέρη που είχαμε απωθημένο (Ζερμάτ και Ζυρίχη), ανεβήκαμε στα 3500μ υψόμετρο, στο Top of Europe, επισκεφτήκαμε δύο αρχαιολογικά μουσεία και χώρους, το μουσείο του Τσάπλιν και κάποια χωριά ή μικρές πόλεις.

Τέλος ήταν η έκπληξη που μας επεφύλαξε ο Βέρνερ με το Ελβετικό γλέντι.

 

Ήταν λοιπόν ένα σπουδαίο ταξίδι και γι αυτό ευχαριστούμε από καρδιάς τους φίλους μας. Καλά να είμαστε όλοι, να ανταμώνουμε, να ταξιδεύουμε και να περνάμε καλά!

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας