4 Μαΐου 2011
Καούρ Εκάνατε (Καλώς ήλθατε), έγραφε η πινακίδα στα Τσακώνικα στην είσοδο του Λεωνιδίου, το μακρινό καλοκαίρι του 1995 όταν πήγαμε για πρώτη φορά διακοπές στην Τσακωνιά ή με το επίσημο όνομα Κυνουρία. (http://disaki.blogspot.com/2011/05/1995.html) Την ανατολική περιοχή της Αρκαδίας που χωρίζεται από τον υπόλοιπο νομό από το υπέροχο βουνό, τον Πάρνωνα, ή Μαλεβό για τους ντόπιους, και που καταλήγει σε πολύ όμορφες αμμουδιές και ψαροχώρια στο Μυρτώο Πέλαγος. Περάσαμε τότε πολύ ωραία και μας άρεσε η περιοχή. Περιοριστήκαμε όμως σχεδόν αποκλειστικά στα παραθαλάσσια με εξαίρεση τον Κοσμά και τον Πραστό, δύο ορεινά χωριά. Μια άλλη πινακίδα στο λιμάνι του Τυρού μας προέτρεπε να ξαναπάμε. Έγραφε λοιπόν Κα’ πορεία νάχετε τσε’ να ξαναμολέτε (Καλό δρόμο νάχετε και να ξανάρθετε)
Ήταν αρχές της άνοιξης του 2007 όταν πήγα μέχρι τον Άγιο Πέτρο, στη δυτική πλευρά του Πάρνωνα (Μαλεβού) σε μια ημερήσια βόλτα σε περιοχές της Αρκαδίας.. (Λίγες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/dimosfiotakis/Arcadia332007?authkey=Gv1sRgCIjB9LzqkrD2cA) Αυτές οι δύο επισκέψεις ήταν και οι μοναδικές επαφές που είχα με μια πολύ ιδιαίτερη περιοχή της Πελοποννήσου. Από καιρό είχα στο μυαλό μια βόλτα μέχρις εκεί, έστω και ημερήσια. Έτυχε λοιπόν μια (ανέλπιστα) ελεύθερη καθημερινή και εμείς ξεκινήσαμε για μια βόλτα στα μέρη εκείνα. Ο καιρός λιακάδα με αέρα, αλλά με σκόρπια σύννεφα και πρόβλεψη για πιθανή βροχούλα. Από όλα δηλαδή. Και όπως αποδείχτηκε έτσι ήταν. Προορισμός αυτή τη φορά ήταν τα χωριά στα βόρεια του Πάρνωνα.
Αττική οδός, Εθνική Αθήνας-Κορίνθου και στη συνέχεια Εθνική Οδός Κορίνθου-Τρίπολης. Στην έξοδο της Στέρνας βγήκαμε για Άργος. Περάσαμε το Άργος και μετά τους Μύλους κάναμε ένα λάθος και πήραμε τον παλιό δρόμο για Άστρος και όχι τον παραλιακό. Πολύ ωραία ορεινή διαδρομή σε ένα στενό δρόμο με πολύ πράσινο, πολλές στροφές αλλά σχεδόν καθόλου κίνηση. Και φυσικά είχαμε και τη βροχούλα μας, αλλά και ο ήλιος βγήκε λαμπρός.
Σε διάφορα σημεία όμορφες μεταλλικές γέφυρες πάνω σε πέτρινα «πέδιλα» γεφυρώνουν ρεματιές για να περάσει πάνω τους το τρένο. Δεν ξέρω αν είναι πια σε χρήση, πάντως είναι διαδρομές όμορφες και είναι κρίμα να καταργηθεί το δρομολόγιο.
Μετά το χωριό Ανδρίτσα ο δρόμος συνεχίζεται με τις στροφές του και μετά το Ελαιοχώρι βγαίνει στον κεντρικό που συνδέει την Τρίπολη με το Άστρος. Εκεί στρίψαμε αριστερά για το Άστρος, ελπίζοντας να προλάβουμε ανοικτό το Αρχαιολογικό Μουσείο για το οποίο ο οδηγός μας έλεγε τα καλύτερα. Και ναι μεν προλάβαμε αλλά Μουσείο δεν είδαμε.
Στεγάζεται σε κτίριο του 1780 που στα 1805 στέγασε στη Σχολή Καρυτσιώτη και τη Β΄ Εθνοσυνέλευση που έγινε εκεί από 29 Μαρτίου μέχρι 18 Απριλίου του 1823. Ιστορικός ο χώρος, πλην όμως και πληγωμένος από το πέρασμα του χρόνου και τα τερτίπια του Εγκέλαδου. Έτσι εδώ και κάποια χρόνια παραμένει κλειστό. Ο ευγενέστατος φύλακας μας ενημέρωσε σχετικά και μας επέτρεψε να κάνουμε την «αρχαιολογική» μας βόλτα στον κήπο. Και τι κήπος!! Μέσα στο πράσινο, με πολλά λουλούδια να συναγωνίζονται σε χρώματα και ευωδιές και τα ανθισμένα εσπεριδοειδή να διευθύνουν τη συναυλία των αρωμάτων.
Στο γρασίδι που σκεπάζει τον κήπο βρίσκονται κάποια γλυπτά από τον χώρο της έπαυλης του Ηρώδη του Αττικού που βρίσκεται εκεί κοντά. Και είναι πολύ όμορφα αυτά τα γλυπτά. Έτσι, αν και δεν μπήκαμε στο μουσείο, δεν μετανιώσαμε καθόλου γι αυτή την επίσκεψη.
Στο Άστρος δεν κάτσαμε καθόλου, αφήνοντάς το για μια άλλη φορά, και κατεβήκαμε στο Παράλιο Άστρος.
Χτισμένο γύρω από ένα ακρωτήρι, με ένα κάστρο στην κορυφή του, έχει απλωθεί κατά μήκος της παραλίας,
με όμορφα πέτρινα κτίρια αλλά και άλλες σύγχρονες παραθεριστικές οικοδομές. Πολλά ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ κατά μήκος της παραλίας είναι ακόμα κλειστά, αν και η καλοκαιρινή τουριστική περίοδος δεν αργεί. Βρήκαμε κάποιο και κάτσαμε για το ψαράκι μας. Μετά το φαΐ πήραμε το δρόμο για τον Άγιο Πέτρο. Ορεινός ο δρόμος με πολλές στροφές, αρκετό πράσινο και σχετικά αρκετή κίνηση. Για κάμποσα χιλιόμετρα είχαμε πίσω μας το Μηρτώο πέλαγος, που το βλέπαμε πολύ συχνά μιας και ο δρόμος άλλαζε συνεχώς κατεύθυνση. Στα αριστερά μας και πιο χαμηλά φαινόταν το μοναστήρι της Παλαιοπαναγιάς στο οποίο οδηγεί ένας χωματόδρομος, λίγο έξω από το Άστρος. Κι αυτό για μιαν άλλη επίσκεψη. Περάσαμε την Ορεινή (Άνω) Μελιγού και το Άγιο Ιωάννη. Έχουμε πια μπεί στον Πάρνωνα για τα καλά και η θάλασσα εξαφανίστηκε από το οπτικό μας πεδίο. Περίπου 25 χιλιόμετρα από το Άστρος είναι το μοναστήρι της Παναγίας της Μαλεβής, το μεγαλύτερο προσκύνημα της περιοχής. Αν περάσει κανείς Σαββατοκύριακο, θα δει ορδές τα λεωφορεία που φέρνουν προσκυνητές από όλη την Ελλάδα!
Μια μικρή στάση, ένα κερί, λίγες φωτογραφίες και επόμενη στάση το κεφαλοχώρι της περιοχής ο Άγιος Πέτρος, 5 χιλιόμετρα από το μοναστήρι. Το πράσινο μέχρις εκεί ήταν αρκετό αλλά όχι πάρα πολύ.
Το χωριό έχει όμορφα πέτρινα σπίτια και εκκλησίες και κάποια τουριστική υποδομή με ξενοδοχεία, ξενώνες, εστιατόρια και καφέ. Ήταν μεσημέρι ακόμα με αρκετή ζέστη και είπαμε να συνεχίσουμε να πάμε για καφέ στα Άνω Δολιανά, που είχαμε καλές πληροφορίες. Μετά τον Άγιο Πέτρο το πράσινο γίνεται πολύ πυκνό και το τοπίο όμορφο.
Στο Δραγούνι στρίψαμε αριστερά μέσα από πλατάνια και ανθισμένες κερασιές που έδιναν την εντύπωση χιονισμένου τοπίου. Είναι εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς!! Στην είσοδο των Άνω Δολιανών είναι ένας μικρός καταρράκτης και έχουν διαμορφώσει πολύ όμορφα το χώρο, με γεφυράκι, πάγκους, κάγκελα, όλα ξύλινα.
Και πινακίδες ξύλινες με πληροφορίες για το σημείο και για τα πεζοπορικά μονοπάτια. Κάναμε λοιπόν εκεί μια μικρή στάση και βγάλαμε τις φωτογραφίες μας.
Το χωριό, κτισμένο αμφιθεατρικά, είναι πραγματικά πολύ όμορφο. Τα κτίρια όλα από πέτρα, οι δρόμοι στρωμένοι με πέτρα, το παλιό Δημοτικό Σχολείο, όμορφος ξενώνας σήμερα αλλά όλα κλειστά. Η θέα από διάφορα σημεία του χωριού μοναδική. Όλο το οροπέδιο μέχρι της Τρίπολη, στεφανωμένο από τα βουνά γύρω. Μαίναλο, Χελμός, Ζήρεια, Αρτεμίσιο!! Βέβαια η καλύτερη θέα είναι στην πλατεία όπου ο «Πλάτανος», εστιατόριο και καφενείο ήταν ανοικτό αλλά χωρίς πελάτες.
Ο μαγαζάτορας μας έφτιαξε καφέ, μας έφερε και πολύ ωραίο γλυκό κεράσι, από τα δικά τους, και πιάσαμε την κουβέντα. Μαζί και ένας συγχωριανός του που ήρθε λίγο μετά. Το χωριό έχει μεγάλη παραγωγή σε κεράσια, κάστανα και καρύδια και ελάχιστους κατοίκους. Τα χειμωνιάτικα (κυρίως) Σαββατοκύριακα ζωντανεύει και τότε ανοίγουν και τα μαγαζιά και οι ξενώνες. Το καλοκαίρι έρχονται για διακοπές και οι ντόπιοι που ζουν στην Αθήνα και την Τρίπολη και τα πράγματα είναι υποφερτά. Το χειμώνα, εκτός από τα Σαββατοκύριακα, μαύρη μοναξιά! Κρίμα, τόσο όμορφο χωριό! Τι να κάνει και ο κόσμος. Η μοίρα της σύγχρονης Ελληνικής επαρχίας!! Και να σκεφτεί κανείς πως το χωριό αυτό είναι η ιδιαίτερη πατρίδα πρωτοκλασάτου σύγχρονου πολιτικού που διετέλεσε για πολλά χρόνια υπουργός!
Μετά τον καφέ πήραμε το δρόμο για Τρίπολη. Λίγο πριν την πρωτεύουσα της Αρκαδίας μπήκαμε στην εθνική. Είχε νυχτώσει όταν φτάσαμε στο σπίτι μας, αρκετά κουρασμένοι αλλά με πολλές όμορφες εικόνες στο νου μας.
Αν και εμείς κάναμε ημερήσια εκδρομή σε αυτή την περιοχή, πιστεύω ότι μία, τουλάχιστον, διανυκτέρευση είναι απαραίτητη. Και γιατί η απόσταση από την Αθήνα δεν είναι μικρή (κάναμε συνολικά γύρω στα 450 χιλιόμετρα, από τα οποία πάνω από 150 σε ορεινούς δρόμους γεμάτους στροφές) και γιατί η περιοχή έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη. Άλλωστε διαθέτει καλοφτιαγμένους ξενώνες σε πολλά από τα χωριά.
Περισσότερες φωτογραφίες:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου