Χανιά, Μέρος Α΄

7-9 Απριλίου1995

Προσκύνημα στη γενέθλια γη!

( Σελίδες από τα παλιά ταξιδιωτικά μου ημερολόγια )

Στις 8 το βράδυ της Παρασκευής έφυγα με το ΚΡΗΤΗ για τα Χανιά. Ταξίδεψα παρέα με ένα ξάδελφο. Άλλωστε πηγαίναμε για μνημόσυνο! 12 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που κατέβηκα στην Κρήτη. Πολλά χρόνια!! Έχουν γίνει τόσα σε αυτό το διάστημα!

Στις 6.15 το πρωί του Σαββάτου, φτάσαμε στη Σούδα και πήγαμε στην πόλη, κατευθείαν για μπουγάτσα, όπως και πολλοί άλλοι συνεπιβάτες μας. Στη συνέχεια αφού άφησα τη βαλίτσα στο ΚΤΕΛ, κατέβηκα στο παλιό λιμάνι για καφέ. Πρωί πρωί με μιαν απίθανη ησυχία και γαλήνη, η ανοιξιάτικη εικόνα αυτού του μοναδικού λιμανιού ήταν πανέμορφη.

Από τις ωραιότερες που έχω δει. Τι μπορεί να φτιάξει ο άνθρωπος!!

Με την πρωινή δροσιά έκανα μια μεγάλη βόλτα μέχρι το φάρο και γύρισα να κάτσω κατ’ αντίκρυ του να πιω τον πρωινό μου καφέ.

Δεν είχε πάει ακόμα 9, όταν χορτάτος ομορφιά έφυγα για το Αρχαιολογικό Μουσείο που στεγάζεται σε μια παλιά καθολική εκκλησία εκεί κοντά και είναι πολύ ενδιαφέρον. Εκεί τελείωσε και ο χρόνος που αφιέρωσα σε προσωπική ευχαρίστηση και άρχισαν οι υποχρεώσεις. Στα Παχιανά σε μια θεία, στο νοσοκομείο να δω έναν άλλο θείο και μεσημεράκι πια και αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρο παίρνω το λεωφορείο για το χωριό. Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά στον κάμπο της Αγιάς και το λεωφορείο γέμισε μυρωδιές από τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Όσο ανεβαίνουμε όμως οι εικόνες είναι πιο «χειμωνιάτικες». Χιόνια στις Μαδάρες, τα πλατάνια ακόμα γυμνά και μόνο που και που λίγα αγριολούλουδα πασχίζουν να ανθίσουν. Η διαδρομή καταπράσινη, ο δρόμος με πολλές στροφές και η γνώριμη, απ’ όλη την ελληνική επαρχεία, εικόνα. Σκουπίδια! Παντού σκουπίδια!! Τι κακό είναι αυτό. Σε κάθε ρεματιά κοντά σε χωριό, ένας «καταρράκτης» από σκουπίδια!

Λίγο παραπάνω από μια ώρα που έφυγα από τα Χανιά έφτασα στην Αγία Ειρήνη, το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο μακαρίτης ο πατέρας μου. Ορεινό χωριό, στους πρόποδες των Λευκών Ορέων στα δυτικά, με πολλές καστανιές, νερά και πλατάνια. Βέβαια τα πλατάνια και οι καστανιές χωρίς φύλλα αλλά το ποτάμι με πολύ νερό και ακόμα περισσότερα σκουπίδια. Αυτό όμως που κυριαρχεί στο χωριό είναι η εγκατάλειψη! Τα σπίτια γκρεμίζονται, οι άνθρωποι φύγαν και όσοι έμειναν γέροι και ανήμποροι! Μαύρισε η ψυχή μου από αυτά που έβλεπα. Ήξερα βέβαια αλλά τώρα έβλεπα κιόλας!! Το σπίτι του παππού ένα ερείπιο! Στα σπίτια των γνωστών που πήγα συνάντησα κατάκοιτους και ανήμπορους. Όταν έχεις γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους στα καλά τους δεν μπορείς να πιστέψεις αυτό που βλέπεις. Ένας θείος έπρεπε να πάει στο διπλανό χωριό (έδρα της κοινότητας) και αποφάσισα να πάω μαζί του, να ξεφύγει λίγο το μυαλό από αυτά που έβλεπα.

Απέχει γύρω στα 6 χιλιόμετρα και μας πήρε κάποιος με το αυτοκίνητο μέχρι εκεί. Εκεί σε ένα καφενείο, μετά τις ρακές φέρανε κατιτίς να φάμε. Παξιμάδι, γραβιέρα, αλατσολιές και μαρουλίδες. Και φυσικά κρασί!! Λιτό αλλά πεντανόστιμο γεύμα. Απογευματάκι φύγαμε για το χωριό. Συναντήσαμε ένα φίλο του πατέρα μου. Αυτός μετά τον εμφύλιο είχε πιάσει ένα Κρι κρι και το είχε δωρίσει στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τρούμαν!! Μέχρι να το πάνε στην Αμερική το φύλαγε ο πατέρας μου κάπου στην Κηφισιά! Είπαμε δυο κουβέντες και συνεχίσαμε με τα πόδια. Λίγο πριν το χωριό είναι η είσοδος του ομώνυμου φαραγγιού.

Στην είσοδο έχει ένα παλιό γεφύρι και λίγο μετά ένα άνοιγμα όπου φτιάχνουν ένα τουριστικό περίπτερο μιας και πρόκειται να το αξιοποιήσουνε. Ωραίο θα γίνει. Ίσως βοηθήσει και το χωριό να ανακάμψει κάπως. Φτάσαμε στο χωριό και όσο είχε ακόμα φως πήγα μέχρι την εκκλησία, το νεκροταφείο και την πηγή του Σαπουνά. Κάποτε είχε πάρα πολύ νερό. Τώρα το έχουν δεσμεύσει για το φαράγγι. Βραδάκι πια πήγα στο σπίτι του καλύτερου φίλου του πατέρα μου. Τι παιγνίδια είχα κάνει παιδί κάποια καλοκαίρια σε εκείνη την αυλή. Ο γιός της οικογένειας, «μαρκόνης» στα καράβια, με ένα ναυάγιο (!!) στην πλάτη του ήταν εκεί με την όμορφη οικογένειά του. Θυμηθήκαμε, και τι δεν θυμηθήκαμε!! Είπαμε και ένα σωρό νέα και λίγο πριν τα μεσάνυχτα πήγα για ύπνο ψόφιος, με συναισθήματα ανάμικτα. Είχα δει τόσα τη μέρα που μόλις τελείωνε!

Την Κυριακή σηκώθηκα και πήγα στην εκκλησία για το μνημόσυνο του θείου μου, του μεγάλου αδερφού του πατέρα μου. Κόσμος πολύς από τα γύρω χωριά. Είδα πολλούς γνωστούς και συγγενείς. Αμέσως μετά φύγαμε για τα Χανιά και πήγα κατευθείαν στο σπίτι της αδερφής της μακαρίτισσας της μάνας μου στο χωριό Μουρνιές. Φάγαμε για μεσημέρι και με τον ξάδερφό μου κατεβήκαμε στην πόλη. Κάτω από το ΞΕΝΙΑ έχουν φτιάξει μνημείο για το ναυάγιο του ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, και εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο για μια βόλτα στο λιμάνι και την παλιά πόλη. Το ναυτικό μουσείο στο κάστρο του Φιρκά ήταν κλειστό. Απομεσήμερο και είχε πολύ κόσμο. Είχαμε λίγο χρόνο μέχρι το βραδάκι που θα έφευγα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το ιστορικό χωριό του Θέρισου, εκεί από όπου ο Ελ. Βενιζέλος το 1905 ξεκίνησε και καθοδήγησε την επανάσταση που οδήγησε στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Κάναμε μια μικρή στάση στα ερείπια ενός μοναστηριού από το οποίο σώζεται μόνο η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και έχει πολύ ωραία θέα προς την πόλη των Χανίων.

Ο δρόμος μπαίνει στο εντυπωσιακό και πανέμορφο φαράγγι που οδηγεί στο Θέρισο. Όμορφο χωριό με ένα ποταμάκι να το κόβει στα δύο. Πήγαμε να δούμε τις δυο διπλές εκκλησίες, κάτσαμε για ένα καφέ και φύγαμε. Γυρίσαμε στη θεία μου, πήρα τα πράγματά μου, τους χαιρέτισα και ο Μανώλης, ο ξάδερφος μου με πήγε στη Σούδα. Στις 8 το βράδυ με το ΛΙΣΣΟΣ φύγαμε. Το ταξίδι δεν ήταν και πολύ καλό. Στις 6 το πρωί φτάσαμε στον Πειραιά. Κατευθείαν στο σπίτι, ένα φρεσκάρισμα και δουλειά.

Πέρασε ένα Σαββατοκύριακο πολύ έντονο. Όμορφες εικόνες, μίζερες εικόνες, έντονα συναισθήματα ενθουσιασμού αλλά και κατάθλιψης. Παράξενο, ιδιαίτερο Σαββατοκύριακο ικανό να σε εξοντώσει. Ελπίζω ότι θα πάω ξανά και σύντομα, αυτή τη φορά για να χαρώ τις μοναδικές ομορφιές του γενέθλιου τόπου μου!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/olddiaries/Chania8941995#