5 Ιουνίου 2011
Για την εκδρομή αυτή δεν προγραμμάτισα τίποτα και δεν ασχολήθηκα καθόλου πέρα από το να στείλω τα χρήματα για τη συμμετοχή μας. Αφέθηκα στους οργανωτές της ομάδας. Μιας ομάδας 50 και παραπάνω ατόμων του Συλλόγου Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (ΣΑμΣΚΠ) και των συνοδών τους. Οι μισοί λοιπόν με τα αναπηρικά τους αμαξίδια , τα μπαστούνια ή τις πατερίτσες τους. Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες, με Ειδικές Απαιτήσεις. Όλοι όμως με ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δίψα και θέληση για ζωή!!
Φυσικά σε αυτή την εκδήλωση δεν υπήρχε ταξιδιωτικός-περιηγητικός σκοπός. Άλλος ήταν και ήταν διπλός. Από τη μια να δώσει την ευκαιρία σε ανθρώπους που το πρόβλημά τους τους περιορίζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, να βγουν έξω από τα συνηθισμένα και από την άλλη να δείξει ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορούν να κάνουν ότι και οι υπόλοιποι και ότι το πρόβλημα δεν αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Χάρη λοιπόν σε ορισμένους ανθρώπους ο σκοπός επιτεύχθη. Πρώτα και κύρια βέβαια σε αυτούς που οργάνωσαν μια τόσο ιδιαίτερη εκδρομή. Τη Μαρία και τον Παναγιώτη και ίσως και κάποιους άλλους ακόμα που η συμμετοχή τους δεν φάνηκε. Το μέλη του πληρώματος του πλοίου ΝΕΦΕΛΗ που κόπιασαν πραγματικά πολύ και το έκαναν με χιούμορ και κατάφεραν, με τη βοήθεια της κυλιόμενης σκάλας, να ανεβάσουν και να κατεβάσουν με απόλυτη ασφάλεια τόσα άτομα, ακόμα και σε αμαξίδια!! Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας.
Κάτι η φετινή άνοιξη με τις χαμηλές της θερμοκρασίες, κάτι οι πρώτες μέρες του Ιούνη με τις σχεδόν καθημερινές μεσημεριάτικες μπόρες τους, κάτι η κρίση και τα νέα μέτρα, η ζεστή πρώτη Κυριακή του μήνα φάνταζε σαν πόρτα που άνοιγε σε ένα πολλά υποσχόμενο καλοκαίρι, σαν αυτά προηγούμενων χρόνων, σαν αυτά της παιδικής μας ηλικίας.
Το ταξίδι στον Σαρωνικό ήσυχο και σύντομο. Σε λίγο παραπάνω από μισή ώρα προσεγγίσαμε το νησί και αρχίσαμε να το παραπλέουμε προς τα δυτικά όπου βρίσκεται η πόλη της Αίγινας που είναι και το κύριο λιμάνι της.
Τα καμπαναριά και τα αρχοντικά είναι η πρώτη και καλύτερη υποδοχή που επιφυλάσσει το νησί στον επισκέπτη.
Αυτό όμως που τραβάει την προσοχή και είναι πραγματικά μοναδικό, είναι το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού στο λιμάνι.
Έτσι στην υπάρχουσα, κυρίως λαϊκή, αρχιτεκτονική αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της και η νεοκλασική. Έτσι η σημερινή ομορφιά της Αίγινας (και είναι πολύ όμορφη!!) δεν θυμίζει τις εικόνες που έχουμε από τα νησιά. Ούτε Κυκλάδες, ούτε Δωδεκάνησα. Πρόκειται για «Νεοκλασική» ομορφιά. Και επειδή έχει και πολλές και καλές παραλίες, είναι και κοντά στην Αθήνα, τα Σαββατοκύριακα γίνεται το αδιαχώρητο.
Έτσι και αυτή την Κυριακή το πλοίο ήταν γεμάτο. Ήταν και η Παγκόσμια μέρα για το περιβάλλον και υπήρχε ένας ποδηλατικός γύρος στο νησί. Πολλά τα ποδήλατα στο αμπάρι, πολλοί οι ποδηλάτες στα σαλόνια και το κατάστρωμα.
Φτάνοντας περάσαμε από την παραλία με τα όμορφα κτίρια, τις εκκλησίες και τις γνωστές εικόνες των «πλωτών» μανάβικων της Αίγινας.
Μόνο που πια δεν είναι και τόσο πλωτά. Απλά είναι πάγκοι μαναβικής μπροστά στις βάρκες. Στο γήπεδο στρίψαμε αριστερά και περνώντας από την ερειπωμένη μονή της Φανερωμένης, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Το νησί έχει αρκετό πράσινο με κυρίαρχη βέβαια την καλλιέργεια των γνωστών φιστικιών. Σε λίγο είδαμε τον τεράστιο (!!!!) καινούριο ναό του μοναστηριού του Αγίου Νεκταρίου. Δεν καταλαβαίνω την τόση ματαιοδοξία. Το μοναστήρι με τις εγκαταστάσεις του ήταν και είναι αρκετό για όλο αυτό το πλήθος που έρχεται να προσκυνήσει. Εκεί ήταν και η πρώτη μας στάση. Είναι γνωστό πως όσο αυξάνουν τα προβλήματα, και μάλιστα στην υγεία, τόσο αυξάνει και η τάση για καταφυγή.
Πήρε πολύ ώρα το προσκύνημα.
Ένα κερί, λίγο λάδι, ένα μπουκαλάκι με αγίασμα.
Απέναντι από το μοναστήρι ψηλά το εντυπωσιακό ύψωμα της Παλαιαχώρας, με τα πολλά εκκλησάκια της. Μεσαιωνική πρωτεύουσα του νησιού, ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του τόπου.
Ξανά λοιπόν στο λεωφορείο για να πάμε σε κάποιο ξενοδοχείο για φαΐ και ξεκούραση. Εκεί ήρθε να χαιρετήσει και να φάει μαζί μας ο Δήμαρχος του νησιού. Το γεύμα θαυμάσιο και η εξυπηρέτηση ακόμα καλύτερη. Μετά το φαΐ και όσο οι υπόλοιποι χαλάρωναν με καφέ δίπλα στην πισίνα, ξεκίνησα για ένα μικρό περίπατο στην πόλη.
Η διαδρομή ανάμεσα σε περιβόλια και αρχοντικά, αλλά και πευκώνες που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα δεξιά
Λίγο παρακάτω η Κολώνα, ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Αίγινας με τα τείχη της. Η πρώτη εικόνα μετά την αμμουδιά είναι τα μόνιππα αμαξάκια που περιμένουν να σε πάνε βόλτα στην πόλη. Όμορφη, ρομαντική εικόνα από μακριά, γίνεται δυσάρεστη από την άσχημη μυρωδιά όταν πλησιάζεις. Στην παραλία μαγαζιά που πουλάνε φιστίκια, εστιατόρια και καφέ στεγάζονται στα ισόγεια των νεοκλασικών κτιρίων. Λίγο πιο μέσα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Λιγότερο τουριστικά, με άλλες εικόνες από αυτές της παραλίας.
Σε ένα άνοιγμα ο Πύργος του Μαρκέλλου, ενετικό χτίσμα του 17ου αι. με ανοικτό χώρο μπροστά με πολύ πράσινο και δίπλα του το Ναό του Αγίου Νικολάου.
Έκατσα στην παραλία για καφέ και γύρισα στους υπόλοιπους. Λίγο αργότερα μπήκαμε και πάλι στο λεωφορείο για το λιμάνι.
Στην επιστροφή ο Σαρωνικός μας φιλοδώρησε με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα
που έγινε «έκρηξη» τη στιγμή που μπαίναμε στο λιμάνι του Πειραιά.
Η εκδρομή κύλησε πολύ καλά και όλοι φαινόταν πως πέρασαν όμορφα. Μόνη παρατήρηση ότι το ανέβα-κατέβα στο λεωφορείο, εκτός από χρονοβόρο, ήταν και ιδιαίτερα επίπονο για κάποιους. Δυστυχώς δεν ξέρω πως μπορεί να λυθεί κάτι τέτοιο. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως και αυτοί οι άνθρωποι, όπως όλοι μας, χρειάζονται και άλλες τέτοιες δραστηριότητες, που αποτελούν απλά και μόνο «ενέσεις» ζωής!!!!
Και σε άλλα με υγεία!!!
Περισσότερες πληροφορίες για την Αίγινα:
http://www.aegina.com.gr/
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου