28-30 Σεπτεμβρίου 2007
Έρχεται το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου του 2007 και έχουμε να πάμε στη Σέριφο για ένα γάμο. Ο ξάδερφός μας παντρεύεται την καλή του και παρ’ όλο που κανείς τους δεν είναι από εκεί αποφάσισαν να κάνουν το γάμο τους σε αυτό το Κυκλαδονήσι. Και τι καλά που το ’καμαν!!
Παρασκευή
Μεσημέρι και το «Άγιος Γεώργιος» αναχωρεί από τον Πειραιά για τις δυτικές Κυκλάδες. Η μέρα πολύ ζεστή, η θάλασσα λάδι και το ταξίδι προβλεπόταν ιδανικό όπως και ήταν.
Πριν τη Σέριφο πιάσαμε Κύθνο. Είχαμε έρθει για διακοπές 10 χρόνια πριν στην Κύθνο και πολύ μας είχε αρέσει. (βλ. :http://disaki.blogspot.com/2011/08/blog-post.html)
Χάζευα λοιπόν τον Μέριχα, το λιμάνι όσο να δέσει, να αφήσει κόσμο και να πάρει.
Και ξανά στο Μυρτώο με ένα ηλιοβασίλεμα να σε λιγώνει! Στις 8.00 πια κατεβήκαμε στο Λιβάδι, το λιμάνι της Σερίφου. Είχε σουρουπώσει όταν φτάσαμε στα Λιβαδάκια, στο Camping Coralli όπου μας είχαν κλείσει πολύ ωραία δωμάτια. Αφήσαμε τα πράγματα και ξανά πίσω στο Λιβάδι να βρούμε τους υπόλοιπους. Μια παρέα τεράστια. Κάτσαμε στην παραλία σε ένα εστιατόριο και ανάμεσα σε γέλια και αστεία βάζαμε και καμιά μπουκιά στο στόμα μας αλλά κυρίως πίναμε. Πέρασε όμως η ώρα και έπρεπε να πάμε για ύπνο.
Λίγα ιστορικά
Η Σέριφος, σύμφωνα με την παράδοση ήταν το νησί που φιλοξένησε τη Δανάη και το γιό της από τον Δία, τον Περσέα που έμελλε να σκοτώσει τη μυθική γοργόνα Μέδουσα. Έχει πανάρχαια ιστορία η οποία σε γενικές γραμμές είναι κοινή με τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου και κυρίως των Κυκλάδων. Η ιστορία αυτή διαφοροποιήθηκε τον 19ο αι. όταν στο νησί άρχισε η εξόρυξη σιδηρομεταλλεύματος, εξόρυξη που σημάδεψε το νησί και τους κατοίκους του. Οι ξένοι που είχαν την εκμετάλλευση των ορυχείων αποδείχτηκαν ιδιαίτερα σκληροί. Οι εργάτες-ντόπιοι αλλά και από άλλα νησιά και την Πελοπόννησο-δούλευανμέχρικαι 20 ώρες και πολλοί άφησαν τα κόκκαλα τους μέσα στις στοές. Ώσπου το 1916 400 εργάτες ξεσηκώθηκαν για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και 8ωρο. Η απάντηση της εργοδοσίας ήταν πυροβολισμοί με αποτέλεσμα τον θάνατο 4 εργατών και τον τραυματισμό πολλών ακόμα. Πρόκειται δηλ. για έναν από τους πρώτους εργατικούς αγώνες για το 8ωρο στη χώρα μας και μάλιστα αιματοβαμμένο! Κρίμα που η ελληνική πολιτεία έχει κάνει ένα απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ σε ανάμνηση αυτού του αγώνα αλλά και για να αναδείξει ότι απέμεινε από εκείνη τη σπουδαία εποχή
Σάββατο
Ξημέρωσε η δεύτερη μέρα και σηκωθήκαμε να κάνουμε τις βόλτες μας στο νησί. Ο γάμος θα γινόταν το απόγευμα οπότε υπήρχε χρόνος. Ρίξαμε όμως μια βουτιά. Ήταν δυνατό με τέτοια θάλασσα μέσα στα πόδια μας; Βέβαια ήταν αρκετά κρύα αλλά εμείς το ευχαριστηθήκαμε! .Στη συνέχεια στο Λιβάδι πήραμε κάτι τυρόπιτες, ήπιαμε ένα καφέ και ξεκινήσαμε με παρέα για τη χώρα, που δεσπόζει ψηλά. Τη βλέπαμε από χθες τόσο όμορφη και την καμαρώναμε, ανυπομονώντας να ανέβουμε να την απολαύσουμε και από κοντά.
Ο δρόμος ανεβαίνει με πολλές στροφές σε ένα από τα πιο ξερά τοπία που έχω δει ποτέ. Φτάσαμε στη χώρα και συνεχίσαμε για να τη δούμε από την άλλη μεριά και από πιο ψηλά, μια εικόνα που άξιζε πολλά.
Γυρίσαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο έξω από τον οικισμό μιας και μέσα απαγορεύονταν, άσε που τα σοκάκια είναι τόσο στενά που μόνο κανένα γαϊδουράκι χωράει, άντε και κανένα ποδήλατο.
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μέσα από τα κάτασπρα στενά δρομάκια και τις σκάλες. Η μόνη λέξη που κάπως μπορεί να περιγράψει αυτά που βλέπαμε είναι ΟΜΟΡΦΙΑ!!! Φτάσαμε στην πεντάμορφη πλατεία του Δημαρχείου, όπου δεσπόζει το Νεοκλασικό κτίριο του 1907. Μικρή τόσο που να λες ότι είναι απλά μια μεγάλη αυλή, με καφενέδες γύρω είναι από τις πιο όμορφες που έχω δει ποτέ μου. Τα καλντερίμια ανηφορίζουν για το κάστρο που όμως δεν δεν πήγαμε εμείς.
Είχε μεσημεριάσει όταν κατεβήκαμε στο Λιβάδι και βρήκαμε τους υπόλοιπους. Κάτσαμε να φάμε ένα από τα χειρότερα φαγητά που έχω φάει ποτέ μου. ΑΙΣΧΟΣ!! Μετά από την τόση ομορφιά της χώρας, αυτή η κατάντια; Ντροπή τους! Γυρίσαμε στο δωμάτιο, η γυναίκα μου ξάπλωσε και εγώ με το αυτοκίνητο ξεκίνησα για μια μεγάλη βόλτα. Η βόλτα αυτή ήταν στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού. Η διαδρομή κατάξερη με μερικές εξαιρέσεις με λίγα δέντρα στους οικισμούς που πέρασα. Ανέβηκα στο δρόμο για τη χώρα, την προσπέρασα και συνέχισα. Παναγιά, Συκαμιά (με την όμορφη παραλία πιο χαμηλά. Την είδα από ψηλά), Γαλανή και φτάνω στο μοναστήρι των Ταξιαρχών.
Μοναστήρι του 16ου αι. στέκεται ψηλά και αγναντεύει σα μικρό λευκό κάστρο το πέλαγος. Δυστυχώς ήταν κλειστό. Συνέχισα το δρόμο που από εκεί και μετά παίρνει νότια κατεύθυνση. Το επόμενο χωριό είναι ο Κένταρχος. Βρίσκεται σε μια στροφή στην πλαγιά μιας ρεματιάς και δεν έχει καμιά οπτική επαφή με τη θάλασσα. Πέτρινο, με σχετικό πράσινο από λίγες ελιές και ευκάλυπτους είναι ιδιόμορφο, ξεχωριστό, παράξενο και γι αυτό και όμορφο. Ο δρόμος συνεχίζει, περνά από τον Άγιο Ιωάννη και εκεί στη στροφή μια «λίμνη»!!! Στην πραγματικότητα είναι μια δεξαμενή φτιαγμένη από ένα μικρό φράγμα σε ένα χείμαρρο για τις ανάγκες του νησιού. Λίγο μετά η Ψιλή Άμμος (είναι γνωστό το νησί, αν και τόσο μικρό, για τις πολλές και καλές παραλίες του. Πάνω από 70!!!). Περνά δυτικά της παραλίας του Άγιου Σώστη, ανεβαίνει το ύψωμα και καταλήγει στο Λιβάδι.
Γύρισα στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε. Σε λίγο ξεκινήσαμε εν πομπή για το Μέγα Λιβάδι όπου και θα γινόταν ο γάμος. Έπρεπε να πάμε το γαμπρό. Λίγο αργότερα μια άλλη πομπή θα έφερνε τη νύφη.
Φτάνοντας κανείς στο Μέγα Λιβάδι θα αντικρίσει ποικίλες εικόνες. Αριστερά ο κόλπος κυριαρχείται από κάθετους βράχους, σκαμμένους και χτισμένους. Είναι ο χώρος των παλιών μεταλλίων. Πέτρινοι, στιβαροί τοίχοι, σιδηροτροχιές και βαγόνια που σκουριάζουν ακίνητα και γερανογέφυρες πάνω από το νερό στο έλεος της σκουριάς κι αυτές. Ο δρόμος στρίβει και αντικρίζεις την όμορφη αμμουδιά με τους ευκάλυπτους και τ’ αρμυρίκια και τον οικισμό. Στην αρχή και λίγο πριν την αμμουδιά ένα ξωκλήσι. Εκεί και θα γινόταν ο γάμος.
Την ώρα που ήρθε η νύφη και άρχιζε το μυστήριο, ο ήλιος βούταγε στο πέλαγο. Που να συγκεντρωθείς; Στο μυστήριο; Στην ομορφιά των παιδιών που μπροστά μας ζούσαν την πιο ωραία τους στιγμή; Ή το τοπίο; Το μάτι προσπαθούσε να κλέψει λίγο απ’ όλα και αυτό έφερνε μια ευχάριστη «ζαλάδα»! Είχε πέσει το σκοτάδι για τα καλά όταν τέλειωσε ο γάμος. Αντί για κουφέτα ντόπιο φρέσκο παστέλι φτιαγμένο πάνω σε φύλλα λεμονιάς (!!!) και νόστιμο κόκκινο κρασί! Μετά το γάμο φύγαμε όλοι μαζί για το μαγαζί στην Κάτω Χώρα όπου και έγινε τρικούβερτο γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Να ζήσετε!!!
Κυριακή
Σηκωθήκαμε αργά, κάναμε το μπάνιο μας, τσιμπήσαμε κάτι και ξεκινήσαμε για άλλη μια, και τελευταία, βόλτα στο νησί. Στην αρχή ήταν η αντίστροφη από αυτή που είχα κάνει μόνος μου την προηγούμενη μέρα. Λιβάδι, Ψιλή Άμμος, φράγμα με στάση για φωτογραφίες, Κένταρχος και επίσκεψη, στο ανοικτό αυτή τη φορά, μοναστήρι των Ταξιαρχών. Λίγα σκαλιά οδηγούν στη μικρή, γαλάζια πόρτα της εισόδου και μετά μπαίνεις στο χώρο της μονής. Όμορφη αυλή με λουλούδια και σκιά και ο ναός με το εντυπωσιακό δάπεδο και τις ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.
Συνεχίζουμε και μετά την Παναγιά δεν στρίβω αριστερά για τη χώρα αλλά συνεχίζουμε για το άλλο μεταλλευτικό κέντρο του νησιού, τον Κουταλά με την ωραία παραλία του.
Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι όλος ο κόλπος, και μέσα στον οικισμό είναι γεμάτος παλιά μηχανήματα (ως και ένα λεωφορείο) που τα τρώει η σκουριά και η αρμύρα ενώ θα μπορούσαν να είναι μέρος ενός απίστευτου μεταλλευτικού, θεματικού πάρκου και θα «ανέβαζε» έτσι το νησί ακόμα περισσότερο με επισκέπτες με ειδικά ενδιαφέροντα. Δυστυχώς τα αυτιά, αλλά κυρίως τα μάτια του νου αυτών που είναι υπεύθυνοι για τα πράγματα αυτού του τόπου ήταν και παραμένουν κλειστά. Γυρνώντας προς τα πίσω στρίψαμε αριστερά και λίγο φτάσαμε στο Μέγα Λιβάδι. Την προηγούμενη είχαμε το γάμο και έτσι δεν είχαμε μπορέσει να «εξερευνήσουμε» τον τόπο. Αυτό το μεσημέρι όμως περπατήσαμε στα μονοπάτια και τις ράγες των μεταλλίων και κατεβαίνοντας στην παραλία κινηθήκαμε προς τα δεξιά όπου καταρρέει (!!) το υπέροχο νεοκλασικό (της σχολής Τσίλερ) που στέγαζε τη διοίκηση της εταιρίας. Λίγο πιο δεξιά υπάρχει το μνημείο για τους 4 που σκοτώθηκαν εκεί το 1916.
Κάτσαμε σε ένα από τα ταβερνάκια της παραλίας να φάμε και στη συνέχεια γυρίσαμε στο Λιβάδι. Βρήκαμε τους υπόλοιπους, κάτσαμε για ένα καφέ και στις 4 το απόγευμα πήραμε και πάλι τον «Άγιο Γεώργιο» για Πειραιά. Αργά το βράδυ φτάσαμε στο σπίτι έχοντας περάσει ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο σε ένα υπέροχο Κυκλαδονήσι!!
1η δημοσίευση: http://www.travelchat.gr/forum/index.php/topic,4225.0.html
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου