Καλάβρυτα, πόλη μαρτυρική σε περιοχή που οι ομορφιές περισσεύουν!

30 Μαΐου 2008

- Και μόνο γι αυτό το μνημείο πρέπει όλοι να έρθουν στα Καλάβρυτα, ψιθύρισε κοιτώντας με φανερή συγκίνηση τη συγκλονιστική γλυπτική σύνθεση στο πίσω δεξιό μέρος της αυλής του παλιού σχολείου. Σήμερα αυτό το κτίριο στεγάζει το μουσείο του ολοκαυτώματος και η γλυπτική σύνθεση δείχνει μια μάνα με τα δυο παιδιά της να σέρνουν πάνω σε μια κουβέρτα το πτώμα του εκτελεσμένου πατέρα! http://www.kalavrita-hotels.gr/gr/sights.asp?ID=10

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πριν δυο τρία χρόνια ο πεθερός μου εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφθεί κάποτε τα Καλάβρυτα. Τότε λοιπόν του υποσχέθηκα ότι θα τον πάω εγώ. Τα χρόνια που πέρασαν μας ταλαιπώρησαν με προβλήματα υγείας που κατέληξαν σε ένα θάνατο και μια ξεγυρισμένη κατάθλιψη. Τώρα που τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο θεώρησα ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου με μια μονοήμερη εκδρομή στα Καλάβρυτα. Έτσι κανόνισα να πάρω άδεια μιας μέρας και χθες το πρωί ξεκινήσαμε. Η ζέστη μεγάλη. Οι πρώτες ζέστες του φετινού καλοκαιριού. Οι ελπίδες μας για λίγη δροσιά στα βουνά ήταν ένα ακόμα κίνητρο για τη συγκεκριμένη μέρα.

Η διαδρομή μας όχι η τελείως κλασική. Είπαμε να την κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Αθήνα, Ισθμός Κορίνθου, Εθνική Κορίνθου- Τρίπολης, έξοδος στον κόμβο Νεστάνης και πρώτη στάση στην εκκλησία της Αγίας Φωτεινής στην Μαντινεία. Συνεχίζουμε προς Βυτίνα και λίγο πριν φτάσουμε στρίβουμε δεξιά προς Κλειτορία και Καλάβρυτα. Η περιοχή έχει πολλά ενδιαφέροντα σημεία αλλά φυσικά χρειάζεται περισσότερος χρόνος από μια μονοήμερη εκδρομή. Έτσι κάναμε τη δεύτερη στάση στις πηγές του Λάδωνα.

Ειδυλλιακό τοπίο με πολύ πράσινο και φυσικά νερά! Πολλά νερά. Εκατοντάδες μπλε-μοβ λιβελούλες πετάριζαν παντού πάνω στα υδρόβια και παρυδάτια φυτά στολίζοντας ακόμα περισσότερο με τα χρώματά τους τις όμορφες εικόνες στο χώρο. Συνεχίσαμε την διαδρομή, περάσαμε από το χωριό Κλειτορία και συνεχίσαμε τον ανηφορικό με πολλές στροφές δρόμο προς Καλάβρυτα μέσω Πριόλιθου. Φτάσαμε στα Καλάβρυτα γύρω στις 2.00 το μεσημέρι. Υψόμετρο πάνω από 750 μ αλλά η ζέστη και εκεί γερή αν και ένα πολύ ελαφρό αεράκι έκανε τα πράγματα κάπως καλύτερα. Ώρα φαγητού λοιπόν και χαλάρωσης από το ταξίδι. Κάτσαμε στην πλατεία, φάγαμε, χαλαρώσαμε και σηκωθήκαμε για μια μικρή βόλτα στην πόλη, παρά τη ζέστη.

Όλο το κέντρο της γραφικής πόλης είναι πεζοδρομημένο Η ώρα κόντευε 4.00 και έτσι δεν προλάβαμε ανοικτό το μουσείο του ολοκαυτώματος. Από τα κάγκελα είδαμε όμως το συγκλονιστικό γλυπτό. Φτάσαμε και χαζέψαμε λίγο τον γραφικότατο σταθμό του τρένου και συνεχίσαμε προς το μνημείο στον τόπο της θυσίας στο ύψωμα Καπή http://www.kalavrita-hotels.gr/gr/sights.asp?ID=9

Εκεί στις 13 Δεκεμβρίου 1943 οι Γερμανοί κατακτητές μετέφεραν όλους τους αρσενικούς κάτοικους της πόλης με ηλικία πάνω από 12 χρονών και τους εκτέλεσαν, βάζοντας στη συνέχεια φωτιά στην πόλη. Στο χώρο λοιπόν της θυσίας ένας μεγάλος άσπρος σταυρός, ένα υπέροχο γλυπτό, ένας μισοκαμένος ξύλινος σταυρός από τότε και μία κατακόμβη με δεκάδες καντήλια, ένα για κάθε εκτελεσμένο και μεγάλες τσιμεντένιες στήλες με τα ονόματά τους. Όλος ο χώρος συγκλονίζει.

Μετά το προσκύνημα συνεχίσαμε και λίγο πριν τις 4.30 φτάσαμε και προλάβαμε την τελευταία είσοδο-ξενάγηση στο μοναδικό Σπήλαιο των Λιμνών κοντά στο χωριό Καστριά, 15 χμ. από τα Καλάβρυτα. http://www.kastriacave.gr/greek/index2.html Ήταν η τρίτη φορά που πήγα. Την πρώτη μόνο φορά οι λεκάνες ήταν γεμάτες νερό δίνοντας άλλη εικόνα. Και αυτή τη φορά η ανομβρία τις στέγνωσε. Παρ’ όλα αυτά το σπήλαιο είναι μοναδικό και αξίζει να πάει κάποιος την εκδρομή μόνο γι αυτό.

Επιστρέψαμε στα Καλάβρυτα και πήραμε το δρόμο για Διακοφτό και Αθήνα.

Μια μικρή παράκαμψη μας έφερε στη γραφικότατη Ζαχλωρού, το μοναδικό χωριό που βρίσκεται μέσα στο ανεπανάληπτο φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού.

Στο φαράγγι αυτό κυλούσε και όλοι ελπίζουν ότι θα ξανακυλήσει σύντομα ο πασίγνωστος «Μουτζούρης», ο οδοντωτός σιδηρόδρομος. Ξεκινάει από το Διακοφτό και ανεβαίνει μέχρι τα Καλάβρυτα. Ένα έργο πνοής του τέλους του 19ου αιώνα, πραγματικός άθλος για τα δεδομένα της εποχής. http://www.kalavrita-hotels.gr/gr/sights.asp?ID=13 Δυστυχώς σήμερα δε λειτουργεί για λόγους συντήρησης η οποία όμως διαρκεί πάρα πολύ. Η Ζαχλωρού είναι και ο σταθμός κάτω ακριβώς από το μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου και εδώ κατέβαιναν όσοι θέλαν να πάνε στο μοναστήρι σε αλλοτινές εποχές όταν δεν υπήρχε ο δρόμος. Επειδή δεν λειτουργεί το τρένο όλα στη Ζαχλωρού ήταν κλειστά. Έτσι φύγαμε και ανεβαίνοντας κάναμε μια ακόμα στάση στην αυλή του μοναστηριού. http://www.kalavrita-hotels.gr/gr/sights.asp?ID=5 Από το εσωτερικό του ακούγονταν ψαλμωδίες και επειδή δε θελήσαμε να διακόψουμε τις προσευχές των μοναχών και συνεχίσαμε. Η διαδρομή προς το Διακοφτό, παρά τα καμένα παραμένει όμορφη. Τώρα μάλιστα που οι κερασιές είναι φορτωμένες, με κατακόκκινα πετροκέρασα οι εικόνες είναι ακόμα πιο ωραίες. Φτάσαμε στο Διακοφτό και κάτσαμε για ένα καφέ στην παραλία. Καφέ που είχαμε πραγματικά λαχταρίσει. Μετά από τόσο βουνό οι εικόνες στην παραλία ήταν άλλες και καθόλου λιγότερο όμορφες. Μετά τον καφέ πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Έχοντας βραδιάσει, 12 ώρες μετά που φύγαμε φτάσαμε στην Αθήνα. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Κούραση αλλά και πληρότητα και ικανοποίηση για την πραγματοποίηση της παλιάς υπόσχεσης.

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/ArkadiaAhaia2952008

Παρατηρήσεις
1.   Ο χάρτης της περιοχής για καλύτερη κατανόηση της διαδρομής μας

2.   Σήμερα (Νοέμβριος 2011) το τρενάκι δουλεύει πια, με σύγχρονους πανοραμικούς συρμούς.

1η δημοσίευση: http://www.travelstories.gr/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%E5%EB%EB%DC%E4%E1/1439-%EA%E1%EB%DC%E2%F1%F5%F4%E1-%F0%FC%EB%E7-%EC%E1%F1%F4%F5%F1%E9%EA%DE-%F3%E5-%F0%E5%F1%E9%EF%F7%DE-%F0%EF%F5-%EF%E9-%EF%EC%EF%F1%F6%E9%DD%F2-%F0%E5%F1%E9%F3%F3%E5%FD%EF%F5%ED.html