Κοπεγχάγη. Καλώς σας βρήκαμε κύριε Άντερσεν!!

( Σελίδες από τα παλιά ταξιδιωτικά μου ημερολόγια )

25-31 Ιουλίου 1996

-Τελικά θα πάω στο πανεπιστήμιο της Lund για έξι μήνες και βλέπουμε. Οι εργασίες μου τους αρέσανε και με ενημέρωσαν ότι γίνομαι δεκτός.
-Lund; Και που πέφτει αυτή η πόλη;
-Στη Scania.
-Scania εγώ ξέρω μόνο φορτηγά και λεωφορεία.
-Εκεί τα φτιάχνουν.
-Και που είναι ρε Γ…… η Scania;
-Νότια Σουηδία.
Έτσι ο Γ….. έφυγε για Σουηδία και ένα μήνα μετά που ήρθε για λίγες μέρες να δει την οικογένειά του μας είπε και τι δε μας είπε! Και για τη Σουηδία και τη ζωή εκεί πάνω αλλά και για την απέναντι Δανία και την πρωτεύουσά της την Κοπεγχάγη. Έτσι μου καρφώθηκε η ιδέα και άρχισε να με τριβελίζει. Το καλοκαίρι ταξίδι στο βορρά. Σκανδιναβία! Άρχισα λοιπόν το ψάξιμο. Είδα τα πρακτορεία και δεν μου έκανε κανένα πρόγραμμα. Ένας φίλος που δούλευε σε πρακτορείο έψαξε για εισιτήρια και ξενοδοχείο. Πολύ ακριβά. Τη χρονιά εκείνη η Κοπεγχάγη ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης και ίσως αυτό να έπαιζε το ρόλο του. Αλλά έλα που εγώ είχα μουλαρώσει! Θα τα καταφέρουμε μωρέ!. Και τα καταφέραμε.

1η ημέρα
Πέμπτη 25 Ιουλίου 1996. Η ημέρα της κηδείας της Εθνικής μας σταρ, της Αλίκης και η Αθήνα καίγεται από τη ζέστη. Στις 3.30 το μεσημέρι με ένα Μπόινγκ 737-400 της Ο.Α. πετάγαμε για Κοπεγχάγη απευθείας πτήση. Η κόρη μου, στα 8 της έκανε το πρώτο της ταξίδι με αεροπλάνο και το πρώτο στο εξωτερικό και φοβόταν λίγο. Τρεις και μισή ώρες αργότερα κατεβαίναμε στο αεροδρόμιο της Δανέζικης πρωτεύουσας. Καλοκαίρι, βορράς και 6 το απόγευμα σχεδόν μεσημέρι. Θερμοκρασία ανοιξιάτικη. Γύρω στους 20. Τέλεια! Παίρνουμε ένα ταξί και πάμε στο ξενοδοχείο περνώντας μέσα από το κέντρο της πόλης που μας δίνει την καλύτερη πρώτη εντύπωση. Το ξενοδοχείο είναι στο κέντρο, παλιό κτίριο με τον τελευταίο όροφο, όπου και το δωμάτιό μας, σοφίτα. Αν και η πρώτη εικόνα του δωματίου με την επικλινή στέγη και τα μικρά παράθυρα μας απογοήτεψε λίγο, η καλή μας διάθεση σε συνδυασμό με τη θαυμάσια λιακάδα έξω δεν μας άφησαν περιθώρια για γκρίνια. Κατεβήκαμε στο δρόμο και χαζέψαμε λίγο την περιοχή. Η πρώτη μας εντύπωση αφορούσε τα πολλά, μα πάρα πολλά ποδήλατα. Τι ήταν αυτό; Άντρες, γυναίκες, γέροι, νέοι, παιδιά όλοι πάνω σε ένα ποδήλατο. Και όλα αυτά τα ποδήλατα κινούνταν σε ειδικούς ποδηλατοδρόμους, με τα δικά τους φανάρια. Και οι οδηγοί των αυτοκινήτων να σέβονται τους ποδηλάτες και τους πεζούς απόλυτα. Αλλά και οι πεζοί δεν παραβιάζουν τα σήματα και τα φανάρια.
Με ένα ταξί πήγαμε στην πλατεία του Δημαρχείου. Μεγάλη η πλατεία και γύρω όμορφα τούβλινα κτίρια  που στέγαζαν εταιρείες, σπίτια, γραφεία και στα ισόγεια μαγαζιά.

Η μια πλευρά της πλατείας καταλαμβάνεται από το μοναδικό Δημαρχείο. Τι λόγια να βρει να πει κανείς γι αυτό το κτίριο και να αποδώσει την πραγματικότητα. Μάλλον δεν υπάρχουν
Όλο από κόκκινο τούβλο με επιχρυσωμένη τη στέγη και πολλά χρυσά στολίδια παντού. Δεσπόζουσα θέση έχει ο πύργος με το ρολόϊ. Είχαμε μείνει με ανοικτό στόμα. Στην πλατεία μπροστά ο κόσμος στα παγκάκια αλλά και χάμω (κυρίως νεαροί) απολάμβαναν τον ήλιο και την υπέροχη μουσική! Γιατί μια υπέροχη κλασσική (σε τζαζ διασκευή) μουσική με τέλεια ηχητική απόδοση ακούγονταν και εμείς ψάχναμε να βρούμε από πού. Κάτσαμε κι εμείς σε ένα παγκάκι συμμετέχοντας στη γενική χαλάρωση και απόλαυση. Η κόρη μου έτρεχε πάνω κάτω ενθουσιασμένη. Κάποια στιγμή ήρθε τρέχοντας.
-Ήρθαμε σε πόλη τρελή. Η μουσική βγαίνει από το έδαφος!!!
Πράγματι μέσα από κάποιες σχάρες που βρίσκονταν σκόρπιες στην πλακόστρωτη πλατεία ακουγόταν η hi fi μουσική!
Στη μια γωνιά του Δημαρχείου υπάρχει το άγαλμα του πιο γνωστού τέκνου της πόλης. Του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, του παραμυθά που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Είναι βέβαια κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι όλα τα παιδιά που έρχονται στην Κοπεγχάγη θα βγάλουν μια τουλάχιστον φωτογραφία στην αγκαλιά του μεγάλου παραμυθά και εμείς δεν γινόταν να αποτελέσουμε εξαίρεση.
Ακριβώς απέναντι βρίσκεται η είσοδος της μεγαλύτερης ατραξιόν της πόλης. Του πάρκου Tivoli. Φάγαμε σε ένα φαστ φουντ κάτι πρόχειρο και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο.
Τα συμπεράσματα της πρώτης μέρας (που έμελλε να επιβεβαιωθούν και τις επόμενες) ήταν ότι επρόκειτο για μια πολύ όμορφη και ήρεμη πόλη αλλά πολύ ακριβή.

2η  ημέρα
Η επόμενη μέρα είχε πολύ «Μουσείο»! Μετά το πλούσιο πρωινό στη διάρκεια του οποίου φροντίσαμε και για το μεσημεριανό μας με μερικά σάντουιτς που φτιάξαμε και πήραμε μαζί, και αφού πήραμε από τη ρεσεψιόν ημερήσιες κάρτες της πόλης με τις οποίες είχαμε ελεύθερη μετακίνηση με τις συγκοινωνίες και ελεύθερη είσοδο σε πολλά μουσεία, ξεκινήσαμε από το Μουσείο της Πόλης της Κοπεγχάγης (Kobenhavns Bymuseum) που βρισκόταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας.

Η αυλή του καταλαμβάνεται στο μεγαλύτερο μέρος της από μια τεράστια μακέτα της πόλης του 1500. Οι λεπτομέρειες ήταν καταπληκτικές. Το μισοκαμένο σπίτι με τους ενοίκους του απέξω να κλαίνε και να οδύρονται, το κρεμασμένο πτώμα κάποιου κατάδικου που αιωρούνταν ακόμα στο ικρίωμα, τα παιδιά που έπαιζαν σε ένα σοκάκι και άλλες πολλές.

Αλλά και μέσα τα εκθέματα ήταν πολλά αλλά κυρίως ενδιαφέροντα. Και πάλι οι μακέτες έκαναν άριστη δουλειά. Μακέτες από διάφορες φάσεις της ιστορίας της πόλης (λίθινη εποχή, Βίκινγκς, Μεσαίωνας κλπ) αλλά και με αφορμή κάποια σημαντικά γεγονότα όπως η μακέτα με τη μεγάλη πυρκαγιά του 1795 που κατέστρεψε την πόλη. Εκτός από τις μακέτες πολλά αντικείμενα, ιστορικού χαρακτήρα, όπως όπλα, αλλά και καθημερινής χρήσης, συμπλήρωναν την εικόνα που έπαιρνε ο επισκέπτης για την πόλη (Από τότε έχω επισκεφτεί πολλά Ιστορικά Μουσεία Πόλεων στην Ευρώπη. Είναι μακράν το καλύτερο που έχω δει). Φεύγοντας ψωνίσαμε από το μικρό αλλά όμορφο πωλητήριο του Μουσείου μερικά δωράκια και ενθύμια.
Με το λεωφορείο που πήραμε απέξω από το Μουσείο διασχίσαμε μεγάλο μέρος της πόλης και κατεβήκαμε κοντά στο παλάτι Christiansborg. Δύο ακόμα παρατηρήσεις: Σχεδόν όλοι μιλάνε πολύ καλά αγγλικά και δεν βιάζεται κανείς. Στις στάσεις πολλές φορές ο επιβάτης ρώταγε τον οδηγό κάποιες πληροφορίες και αυτός πολύ πρόθυμα τις έδινε χωρίς να δυσανασχετεί κανείς για την καθυστέρηση. Αν φανταστούμε την ίδια σκηνή σε Ελληνικό λεωφορείο τι θα αντικρίσουν τα μάτια μας και τι θα ακούσουν τα αυτιά μας;

Δίπλα στο Christiansborg είναι το Εθνικό Μουσείο της Δανίας (Nationalmuseet). Είναι πολύ μεγάλο και χρειάζεται πολύ χρόνο και κουράγιο. Τα όσα κρύβει μέσα του όμως θα
αποζημιώσουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.
Μπαίνοντας αριστερά υπάρχει το υπέροχο Παιδικό Μουσείο ικανό να ενθουσιάσει μικρούς και μεγάλους. Μια τάξη παλιού σχολείου με τις πλάκες και τα κοντύλια, μια σκηνή Τουαρέγκ στην έρημο, ο Πύργος της Βαβέλ( ; ),

ένα πλοίο των Βίκινγκς, μια μηχανή με βαρούλκο για το ανέβασμα οικοδομικών υλικών στις οικοδομές,

η μακέτα ενός χωριού στο Νεπάλ, πολλές φωτογραφίες από τη ζωή των παιδιών σε όλο τον κόσμο, παιδικές ζωγραφιές, χώρος παιγνιδιών κ.ά. Και σε όλα αυτά τα παιδιά έμπαιναν μέσα και έπαιζαν χρησιμοποιώντας τα διάφορα αντικείμενα. Στη σκηνή των Τουαρέγκ για παράδειγμα είχε φορεσιές και τα παιδιά τις φόραγαν για να μπουν στο κλίμα, στο πλοίο των Βίκινγκς τράβαγαν κουπί κλπ. Το πρώτο λοιπόν μισάωρο της επίσκεψής μας πέρασε εκεί. Αφού καταφέραμε να ξεκολλήσουμε την κόρη μου συνεχίσαμε πάντα στο ισόγειο. ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΑΝΙΑΣ, 23 αίθουσες!!
Το μισό αφορούσε την προ των Βίκινγκς εποχή και το άλλο μισό τους Βίκινγκς. Εμείς ξεκινήσαμε από το δεύτερο μισό. Μια «πλήρη» εικόνα παίρνει κανείς μέσα από τα εκθέματα.

Εκατοντάδες αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπλα, πανοπλίες, ασπίδες, κράνη, κέρατα και δύο πολύ καλοδιατηρημένα πλοία τοποθετημένα με πολύ καλό τρόπο σε βάζουν για τα καλά στο κλίμα του 9ου-11ου αιώνα που οι μεγάλοι αυτοί θαλασσοπόροι, έμποροι και πειρατές κυριαρχούσαν στις θάλασσες και τα ποτάμια της Ευρώπης, ανακάλυπταν νέους τόπους, όπως την Ισλανδία, την Γροιλανδία, αλλά και την Αμερική 5 αιώνες πριν τον Κολόμβο. Σε διάφορα σημεία του μουσείου μεγάλα κομμάτια πέτρας με την χαρακτηριστική όσο και αινιγματική Ρουνική γραφή (γραφή των Βίκινγκς) έδειχναν το άλλο πρόσωπου αυτού του λαού. Το πρόσωπο του πολιτισμού. Τελειώνοντας το κομμάτι αυτό των Βίκινγκς νοιώθαμε μεγάλη κούραση και πήγαμε να ξαποστάσουμε για λίγο στο πολύ όμορφο μπαρ-εστιατόριο του μουσείου. Οι γυναίκες μου δεν άντεχαν άλλο και εγκατέλειψαν. Τις άφησα στο μπαρ και ανέβηκα στον 1ο όροφο. Από τη μια μεριά Μεσαίωνας και Αναγέννηση στη Δανία. Υπέροχα έργα τέχνης. Με εντυπωσίασαν τα ξυλόγλυπτα, κυρίως εκκλησιαστικής τέχνης, όπως το τεραστίων διαστάσεων

ξυλόγλυπτο άγαλμα του Αγ. Γεωργίου που σκοτώνει τον δράκο. Στον ίδιο όροφο η μόνιμη έκθεση PEOPLES OF THE WORLD. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες εθνογραφικές συλλογές του κόσμου. Αφορά πολλούς εξωευρωπαϊκούς πολιτισμούς. Εκθέματα από τους Ιθαγενείς Βορείου και Νοτίου Αμερικής, φυλών της Αφρικής, πολιτισμών της Νότιας Ασίας

όπως η ορχήστρα Γκαμελάν της Ινδονησίας, της Κίνας, της Ιαπωνίας, των Παπούα από τη Ν. Γουϊνέα, της Ωκεανίας όπως των Αμπορίτζινς και τρεις αίθουσες για τους Εσκιμώους, κυρίως της Γροιλανδίας.

Μην ξεχνάμε ότι η Γροιλανδία διοικητικά ανήκει στη Δανία. Φεύγοντας από αυτή την έκθεση νοιώθεις τέτοια πληρότητα σα να έχεις επισκεφτεί αρκετά διαφορετικά μουσεία ταυτόχρονα. 
Στον 2ο, και τελευταίο όροφο ήταν οι αρχαιότητες όπως της Αιγύπτου, Ελλάδας, Ρώμης και των Ετρούσκων. Είχα τόσο κουραστεί που δεν μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Άλλωστε είχα ανέβει στον 2ο ουσιαστικά για ένα έκθεμα. Ασχολούμαι χρόνια με τη μουσική και ήξερα ότι το καλύτερα σωζόμενο κομμάτι της αρχαίας Ελληνικής Μουσικής, ο επιτάφιος του Σείκιλου από τις Τράλλεις της Μ.Ασίας του 1ου μ.Χ. αιώνα , βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Κοπεγχάγης και ήθελα να το δω.

Βρίσκεται σε μια γωνιά μιας προθήκης και αν δεν ξέρεις για τι πρόκειται το προσπερνάς χωρίς να του δώσεις ιδιαίτερη σημασία.
Έμενε όμως και το μισό του ισογείου που αφορούσε την προϊστορία της Δανίας.

Κυρίως λίθινα αλλά και μεταλλικά αντικείμενα με κυρίαρχα τα ιδιόμορφου σχήματος λίθινα μαχαίρια

αλλά και το πανέμορφο χρυσό άρμα του ήλιου. Υπήρχαν επίσης και πολλά αντικείμενα από ήλεκτρο (κεχριμπάρι), υλικό που αφθονεί στις χώρες της Βαλτικής. Μου έκανε εντύπωση ένας χάρτης με τις περιοχές όπου έχει βρεθεί σκανδιναβικό κεχριμπάρι στα αρχαία χρόνια. Ανάμεσα στις τοποθεσίες αυτές ήταν και η Μυκηναϊκή Αρχαία Πύλος, που σημαίνει ότι πριν από 4000 χρόνια οι άνθρωποι αυτοί έρχονταν σε επαφή με τους προγόνους μας, άγνωστο που και πως και αντάλλασσαν εμπορεύματα και φυσικά πολιτισμό!!
Η κούραση μας ήταν τόση που χρειαζόμασταν επειγόντως μια μικρή αναδόμηση. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αράξαμε για ένα δίωρο. Απογευματάκι πια φύγαμε για Tivoli. Βρίσκεται μες στην καρδιά της πόλης και είναι τεράστιο. Πάρκο και λούνα παρκ και χώρος διασκέδασης μαζί. Για μικρούς και μεγάλους! Τρενάκια διαφόρων τύπων με ήπιες ή πιο δύσκολες διαδρομές για ανθρώπους με γερά στομάχια και νεύρα, καρουσέλ, τούνελ του τρόμου, παραμορφωτικοί καθρέφτες, συγκρουόμενα αυτοκίνητα αλλά και συγκρουόμενες βάρκες (!)

και κυρίως τζόγος για μικρούς και μεγάλους.  Σκοποβολή, σημάδι με μπάλες, τοξοβολία, κρίκοι, κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π. Τα δώρα ευτελή όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Μόνο νάχεις λεφτά να δίνεις. Ακόμα έχει υπαίθρια θέατρα και χώροι συναυλιών, δύο μεγάλα Music Halls,

ένα τρενάκι που κάνει βόλτα μικρούς και μεγάλους και φυσικά επειδή όλο αυτό το πανηγύρι φέρνει πείνα 29 εστιατόρια!!

Άλλα απλά και άλλα πολυτελέστατα. Άλλα σε ιδιόμορφα σχήματα όπως η φρεγάτα ή όπως το κινέζικο σε σχήμα κτιρίου της Άπω Ανατολής. Εμείς κάτσαμε για φαΐ σε ένα «μπιστρό». Η κόρη μου κατενθουσιασμένη και εμείς κουρασμένοι μεν ευχαριστημένοι δε. Ευτυχώς που όλη την ημέρα είχε λιακάδα και αρκετά καλή θερμοκρασία. Πήγε 10.00 όταν φύγαμε για να πάμε να ξεκουράσουμε τα κορμάκια μας. Στη ρεσεψιόν η κυρία μας είπε (σε άπταιστα ελληνικά!!!!!):
-Καλώς ήλθατε στην πόλη μας!
Η έκπληξή μας δεν περιγράφεται
-Ευχαριστούμε, καλώς σας βρήκαμε! Μιλάτε Ελληνικά; (Ηλίθια ερώτηση μετά από αυτό που είχαμε ακούσει).
-Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και ο άντρας μου από τη Νάξο.  Χθες γύρισα από τις διακοπές μου στο νησί (μάλλον πετάγαμε με το ίδιο αεροπλάνο).
Πιάσαμε την κουβέντα (ευτυχώς δεν είχε πολύ δουλειά εκείνη την ώρα) και μάθαμε αρκετά για την πόλη και τη ζωή σε αυτήν. Για τους λίγους Έλληνες που ζουν στη Δανία και άλλα πολλά και χρήσιμα. Καληνυχτίσαμε την καινούρια μας «φίλη» και ανεβήκαμε για ύπνο. Ψόφιοι από κούραση αλλά γεμάτοι από όμορφες μοναδικές εικόνες!!

3η ημέρα
Ξυπνήσαμε με βροχή. Όχι που νομίζαμε ότι πήραμε τσάμπα τα αδιάβροχα. Ο φίλος μας ο Γ…. είχε την οικογένεια του στη Lund και θα έρχονταν για δυο μέρες στην Κοπεγχάγη να βρεθούμε. Είχα κανονίσει να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο με εμάς (στη μισή τιμή από ότι πληρώναμε εμείς έχοντας κλείσει από Αθήνα!!). Μετά το πρωινό αφήσαμε ένα σημείωμα στους φίλους μας να βρεθούμε έξω από το Μουσείο Παιγνιδιών και ξεκινήσαμε για το Μουσείο μουσικών Οργάνων (αρρώστια είναι αυτή!!!).
Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στο Norreport. Περνώντας μέσα από πεζόδρομους φτάσαμε στο Μουσείο Ιστορίας της Μουσικής, όπως είναι το σωστό όνομα του Μουσείου Μουσικών Οργάνων.
Δυστυχώς άνοιγε στις 13.00 και έτσι αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι το ραντεβού μας. Σε όλο το κέντρο της Κοπεγχάγης κυριαρχεί μια γλυκιά, λιγωτική μυρωδιά. Παντού ψήνουν και σερβίρουν βάφλες που περιχυμένες με λιωμένη σοκολάτα είναι μια «κόλαση».

Φτάσαμε στην εκκλησία Trinitatis Kirke που στη μια της πλευρά είναι ο Κυκλικός Πύργος (Rundetarn)-παρατηρητήριο της πόλης. Η εκκλησία βρίσκεται σε μια όμορφη μικρή και καταπράσινη πλατεία με αρκετά παγκάκια όπου κάτσαμε για λίγο μιας και η βροχή είχε από ώρα σταματήσει. Στη στοά ενός κτιρίου απέναντι μια κοπελίτσα έπαιζε γνωστά κλασσικά κομμάτια στο βιολί της. Εγώ με την κόρη μου αποφασίσαμε να ανέβουμε στην κορυφή του πύργου. Στο εσωτερικό του δεν υπάρχει σκάλα αλλά ένας ανηφορικός αρκετά φαρδύς στρωμένος με τούβλα δρόμος!! Ναι δρόμος. Βλέπετε οι βασιλιάδες αλλοτινών εποχών ανέβαιναν με την άμαξά τους. Το ανέβασμα ήταν ζόρικο αλλά μας αποζημίωσε η απρόσκοπτη θέα. Μαγευτική η εικόνα όλης της πόλης στα πόδια μας.

Χαζέψαμε από όλες τις πλευρές, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες αλλά και μας έβγαλαν, ψωνίσαμε λίγα δωράκια και κατεβήκαμε. Μόλις άρχισε πάλι η βροχή. Συνεχίσαμε απτόητοι.

Στο δρόμο μουσικοί αλλά και ηθοποιοί του δρόμου έδειχναν την τέχνη τους. Φτάσαμε στο Μουσείο Παιγνιδιών. Στην κλειστή του είσοδο υπήρχε το χειρόγραφο σημείωμα: “The Toy Museum is closed forever. Sorry”. Πραγματικά κρίμα! Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και χαζεύαμε τον κόσμο. Η βροχή πότε σταμάταγε, πότε ξεκίναγε. Πάντα όμως σιγανή.

Ο πεζόδρομος Stroget είναι ο μακρύτερος στον κόσμο και ήταν γεμάτος κόσμο που βολτάριζε, ψώνιζε, χάζευε, διασκέδαζε. Γεμάτος ζωντάνια δηλαδή. Συναντήσαμε τη γυναίκα του Γ…. Ο ίδιος με την κόρη τους μας περίμεναν στην μπυραρία The Dubliner in Copenhagen. Πήγαμε λοιπόν όλοι μαζί να τους βρούμε. Είχε μεσημεριάσει και έτσι μετά τα φιλιά και τα καλωσορίσματα παραγγείλαμε κάτι να τσιμπήσουμε, και αρχίσαμε τις διηγήσεις. Κυρίως αυτοί μας έλεγαν μιας και είχαν μόλις γυρίσει από ένα βδομαδιάτικο οδικό ταξίδι στη Νορβηγία. Από τότε μου έχει καρφωθεί σαν ονειρεμένος προορισμός η χώρα των φιόρδ.
Γύρω στις 14.00 πια τους άφησα να πάνε στο ξενοδοχείο και εγώ πήγα να δω το Μουσείο Μουσικών Οργάνων. Για κάποιον σαν και μένα που συλλέγει όργανα, το Μουσείο αυτό είναι Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. Θέλεις να μείνεις εκεί και να μην φύγεις ποτέ. Πολύ μεγάλο, με πολλές αίθουσες, με όργανα αιώνων. Πολλά από αυτά μοναδικά κομμάτια. Και μιλάω φυσικά για τα όργανα της λεγόμενης κλασσικής μουσικής.

Όργανα περίτεχνα φτιαγμένα, που και σαν εικαστικά έργα ήταν απαράμιλλης τέχνης. Πληκτροφόρα με ζωγραφισμένα καπάκια, ξυλόγλυπτα έγχορδα, πνευστά ντυμένα με βελούδα και άλλα πολλά.

Σπουδαία και η συλλογή με τα λαϊκά όργανα από Ευρωπαϊκές και μη χώρες. Τι και πόσα να πει κανείς για να περιγράψει αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου! Η φωτογραφική μηχανή είχε πάρει φωτιά. Τελειώνοντας (αναγκαστικά) ζήτησα να δω τη διευθύντρια του Μουσείου. Μιλάει Ελληνικά, έχει ασχοληθεί με το Ρεμπέτικο και την είχα συναντήσει μια φορά στην Αθήνα, πριν δύο χρόνια σε κοινό μας φίλο, γνωστό Μουσικολόγο, τα χαιρετίσματα του οποίου της έφερνα. Φάνηκε να με θυμήθηκε και να χάρηκε πραγματικά και για τα χαιρετίσματα και για την επίσκεψή μου. Μου έδωσε και το τηλέφωνο μιας Καθηγήτριας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης για την οποία είχα χαιρετίσματα από τον ίδιο φίλο.
Φεύγοντας η βροχή είχε σταματήσει και παρά τη βαριά συννεφιά αποφάσισα να κατέβω τη Stroget με τα πόδια.

Πέρασα από την Trinitatis Kirke και μπήκα μέσα να τη δω. Εντυπωσιακή, μεγάλη εκκλησία του 17ου αιώνα (1637) με πολύ όμορφο όργανο αλλά και ένα πάρα πολύ μοντέρνας τέχνης νέο αρμόνιο. Στο δρόμο μου η Holly Ghost Church του 1730, το Μουσείο Ερωτισμού, το Μουσείο Καπνού και πολλά μαγαζιά. Σε όλο το μήκος του πεζόδρομου άκουγες μουσική από πλανόδιους όπως αυτός που έπαιζε καταπληκτική τζαζ σε ένα κάτασπρο πιάνο στη μέση του δρόμου ή

ο νεαρός Κινέζος με το Ερ Χου (είδος «βιολιού» που παίζεται όρθιο, κάτι σαν τη λύρα σε εμάς) και ηθοποιοί-μίμοι έκαναν τα νούμερά τους. Από το Δημαρχείο πήρα το λεωφορείο και πήγα στο ξενοδοχείο όπου πήραμε τον καφέ μας όλοι μαζί την ώρα που έξω είχαν ανοίξει οι ουρανοί και χάλαγε ο κόσμος. Η βροχή κόπασε και γύρω στις 19.00 βγήκαμε να πάμε στο Tivoli άλλη μια φορά. Οι γυναίκες έκατσαν σε ένα εστιατόριο και εμείς με τα παιδιά πήγαμε για παιγνίδι.

Η βροχή είχε σταματήσει τελείως. Γυρίσαμε κι εμείς και κάτσαμε μέχρι τα πυροτεχνήματα. Κάθε Σάββατο και Κυριακή βράδυ πριν κλείσει το Tivoli έχει ένα πολύ εντυπωσιακό πρόγραμμα καύσης πυροτεχνημάτων. Όλος ο κόσμος μέσα και έξω από αυτό κάθεται να παρακολουθήσει το υπέροχο θέαμα. Όλα αυτά τελειώνουν τα μεσάνυχτα. Αλλά ενώ περιμένεις να εξαφανιστεί ο κόσμος μετά απ’αυτό, ο κόσμος συνεχίζει να βρίσκεται έξω, να πίνει, να γελάει, να φωνάζει μέχρι πολύ αργά. Απέναντι από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό έκαιγαν κάτι τεράστιες δάδες σε σχήμα μοντέρνων γλυπτών. Όλες αυτές οι εικόνες παρέπεμπαν σε Μεσογειακές χώρες και όχι Σκανδιναβία. Αλλά είπαμε, είναι πολύ ζωντανή πόλη η Κοπεγχάγη και οι ντόπιοι έξω καρδιά! ΒΙΚΙΝΓΚΣ!!
Έτσι όμορφα τέλειωσε η μέρα μας.

4η ημέρα
Κυριακή και ο ολόλαμπρος ήλιος που είχε ανέβει αρκετά ψηλά μπήκε από το παράθυρο και με ξύπνησε.
-Μας πλάκωσε το στρώμα, σκέφτηκα και πετάχτηκα. Μια ματιά στο ρολόϊ με επανέφερε στην πραγματικότητα. 6.00!!!! Αυτό θα πει καλοκαίρι στο βορρά. Έπεσα ξανά αφού τράβηξα τις κουρτίνες και επιδόθηκα σε προσφιλές «σπορ». Πρωινό χουζούρι! Δύο ώρες μετά παίρναμε πρωινό και κανονίζαμε με τους υπόλοιπους τα της ημέρας. Διαφορετικοί προορισμοί. Αυτοί που η κόρη τους ήταν 12 στο Experimentarium και εμείς στο Ζωολογικό Κήπο Είχα ακούσει γι αυτόν από τον πατέρα μιας φίλης που είχε ταξιδέψει παλαιότερα εκεί. Ήταν πολύ πάνω από τις προσδοκίες μου τελικά. Αν και ελαφρώς παλιομοδίτικος, είχε απ’όλα. Πάρα πολλά ζώα από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, σε μεγάλους χώρους που έμοιαζαν με το φυσικό τους περιβάλλον, τρενάκια για βόλτα, εστιατόρια, και καφέ. Πρώτα απ’όλα κάναμε μια βόλτα με το τρενάκι και προσανατολιστήκαμε στο χώρο. Μετά με τα πόδια για περίπου μία ώρα.

Ελέφαντες, ρινόκεροι, ιπποπόταμοι, καμηλοπαρδάλεις, καγκουρό, λάμα,

η όρθια (Παναγία μου ύψος!!) καφετιά αρκούδα αλλά και

η Πολική με το μικρό της που έπαιζαν στα κρύα νερά ήταν μερικά από τα μεγάλα χερσαία ζώα.

Ακόμα φώκιες, πιγκουίνοι και θαλάσσιοι λέοντες σε μια τεράστια δεξαμενή χωρισμένη σε τμήματα κολυμπούσαν προσφέροντας μας ένα υπέροχο θέαμα από μια μεγάλη τζαμαρία στο πλάϊ. Ακόμα οι μυρμηγκοφάγοι με τα αστεία κεφάλια και πουλιά. Πολλά πουλιά! Εντυπωσιακότατα τα πολύχρωμα παραδείσια και οι παπαγάλοι αλλά κυρίως τα ροζ φλαμίνγκο. Σε μια άκρη και ο παιδικός ζωολογικός κήπος με οικόσιτα ζώα, παιδικές χαρές με θέμα τα ζώα, βόλτα με πόνυ αλλά και τεράστιες χελώνες και γενικά χώρος για παιγνίδι. Τσιμπήσαμε κάτι στο self service και φύγαμε γρήγορα γρήγορα με το λεωφορείο για το ραντεβού μας στην πλατεία του Βασιλικού Θεάτρου (Kongens Nytorv). Κατεβήκαμε μπροστά στη Βουλή και από τον Stroget φτάσαμε στο ραντεβού μας πολύ καθυστερημένοι. Οι άλλοι ετοιμάζονταν να φύγουν!! Η πλατεία είναι όμορφη, καταπράσινη και γύρω έχει όμορφα κτίρια

με το Βασιλικό Θέατρο να δεσπόζει. Λίγα μέτρα μετά την πλατεία βρίσκεται το πιο γνωστό και πιο γραφικό κομμάτι της Κοπεγχάγης. Nyhavn!

Το παλιό λιμάνι. Ένα κανάλι με γέφυρες και αρκετά ιστιοφόρα αραγμένα στις δύο όχθες του. Η μια πλευρά πεζόδρομος με διώροφα και τριώροφα σπίτια με στενή πρόσοψη, τριγωνική στέγη και πολλά χρώματα. Κάθε κτίριο και άλλο χρώμα. Μαγική η εικόνα. Στο ισόγειό τους όλα έχουν μπαρ, εστιατόρια, μπυραρίες, καφέ. Κάτσαμε σε μια μπυραρία να τσιμπήσουν κάτι οι υπόλοιποι, χαζέψαμε τον επίσης πολύχρωμο κόσμο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, φάγαμε τα παγωτά μας, πήγαμε μέχρι την άκρη του καναλιού όπου αρχίζει το κανονικό λιμάνι με τα μεγάλα πλοία που πάνε Όσλο και τα κρουαζιερόπλοια που πάνε στα Νορβηγικά φιόρδ και πότε με τα πόδια αλλά και με το λεωφορείο καταλήξαμε στην πλατεία του Δημαρχείου για καφέ. Ο Γ…. πετάχτηκε στο ξενοδοχείο να φέρει τα πράγματά τους γιατί θα έφευγαν για Σουηδία.

Στην πλατεία ένα συγκρότημα από τη Νότια Αμερική έπαιζε μουσική των Άνδεων και ο κόσμος καθισμένος χάμω, στα παγκάκια ή στο υπαίθριο καφέ άκουγε τις μελωδίες του κόνδορα και απολάμβανε τη θαυμάσια λιακάδα. Μια γλυκιά μυρωδιά μας «έσπασε» τη μύτη. Κάποιος με ένα καρότσι έφτιαχνε Madler, δηλ. ζαχαρωμένα καβουρδισμένα αμύγδαλα, σαν τις μάντολες στα Επτάνησα. Πήραμε ένα σακουλάκι να τις δοκιμάσουμε. Νόστιμες με ίδια ακριβώς γεύση σαν τις μάντολες. Μόνο που επειδή τις έφτιαχναν εκείνη την ώρα είχαν τη νοστιμάδα του φρέσκου. Αργά το απόγευμα αποχαιρετίσαμε προσωρινά τους φίλους μας (θα πηγαίναμε την επομένη εμείς να τους βρούμε στην Lund), περιπλανηθήκαμε λίγο ακόμα στους πεζόδρομους, κάναμε μια αποτυχημένη προσπάθεια να φάμε στο Ελληνικό Εστιατόριο El Greco (Κλειστό!) και καταλήξαμε να τρώμε πίτσα πριν αποσυρθούμε για ξεκούραση και ετοιμασία για την εκδρομή της επομένης στη διπλανή χώρα.

Τελευταία ημέρα
Μετά την καταπληκτική εκδρομή στον Σουηδικό Νότο που είχαμε κάνει την προηγούμενη   (http://disaki.blogspot.com/2011/11/lund.html) η ημέρα εκείνη ήταν ουσιαστικά η τελευταία μας στη Δανική πρωτεύουσα μιας και την επομένη θα φεύγαμε για Αθήνα το πρωί.
Μετά το πρωινό βγήκαμε και μέχρι το μεσημέρι που κάτσαμε στο The Dubliner για φαΐ γυρνάγαμε στους πεζόδρομους για χάζι και ψώνια. Μπήκαμε στη μπυραρία την ώρα που ξέσπαζε μια μπόρα. Παραγγείλαμε και η κόρη μου αισθάνθηκε πολύ υπερήφανη όταν πήγε στο μπαρ και παρήγγειλε στα αγγλικά ένα χυμό μήλου. Ήταν η πρώτη φράση που έλεγε στα αγγλικά εκτός σχολείου. Μέχρι να ετοιμαστεί η παραγγελία μας πήγα ακριβώς δίπλα στο καπνοπωλείο που πουλούσε μόνο καπνό, τσιμπούκια και πούρα. Στο υπόγειο έχουν φτιάξει ένα μικρό Μουσείο Καπνού. Εγώ λοιπόν, που είχα 3,5 χρόνια που είχα κόψει το κάπνισμα πήγα για το Μουσείο αν και το κατάστημα άξιζε από μόνο του μια επίσκεψη. Το μουσείο είχε πολλά εκθέματα από όλο τον κόσμο σχετικά με τον καπνό και το κάπνισμα (όχι μόνο καπνού, αν κρίνει κανείς από τις πίπες καπνίσματος οπίου από τη Νότια Ασία). Γλυπτά, φωτογραφίες, διαφημίσεις, πάρα πολλά τσιμπούκια, μερικά από τα οποία ήταν πραγματικά αριστουργηματικά έργα τέχνης, κουτάκια καπνού και πούρων, ταμπακιέρες και ότι βάζει ο νους σχετικά με το κάπνισμα. Μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση οι «πουροκουλούρες». Πούρα πολλών μέτρων μήκους τυλιγμένα σε κουλούρες που προφανώς τα πουλούσαν ή με το μέτρο ή με το ζύγι!!
Μετά το φαΐ κάναμε τα πιο «χοντρά» ψώνια. Παπλώματα με πούπουλο χήνας και μια καταπληκτική πάνινη κούκλα με δύο «πρόσωπα»: Χιονάτη με τους 7 νάνους αλλά και Κακιά Μητριά!!. Αφήσαμε τα ψώνια στο μαγαζί για την επιστροφή και με το λεωφορείο πήγαμε στο Γεωλογικό Μουσείο. Στεγάζεται σε ένα όμορφο κτίριο, στη μια γωνιά του Βοτανικού Κήπου, απέναντι από την

Εθνική Πινακοθήκη (Statens Museum for Kunst) και πολύ κοντά στα ανάκτορα του Rosenborg. Πραγματικά ενθουσιάστηκα (και πάλι!!). Είναι αρκετά μεγάλο με πάρα πολλά εκθέματα.

Σχεδόν όλο το Ισόγειο είχε εντυπωσιακά απολιθώματα.

Στον 1ο όροφο είχε πετρώματα, μακέτες για τις κινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών, για το ηλιακό σύστημα, μετεωρίτες, μια καταπληκτική βιτρίνα με φωσφορίζοντα πετρώματα που όταν άναβε ένα ειδικό φως βγάζανε διάφορα εντυπωσιακά χρώματα, ένα μικρό κομμάτι πετρώματος από τη Σελήνη και μια ολόκληρη αίθουσα με μακέτες για την εξέλιξη του ανθρώπου.

Στην αυλή πάνω σε δύο ράγες ένας τεράστιος μετεωρίτης από τη Γροιλανδία. Συγκλονιστικό το έκθεμα αν σκεφτείς για τι ακριβώς πρόκειται και συνειδητοποιήσεις το μέγεθός του. Όλα τέλεια εκτός από μια λεπτομέρεια. Όπως στα περισσότερα Μουσεία οι πινακίδες ήταν μόνο στα Δανέζικα. Σε αυτό το μουσείο η έλλειψη πινακίδων στα αγγλικά ήταν πολύ πιο αισθητή μιας και το θέμα κάθε εκθέματος δεν ήταν προφανές όπως στα υπόλοιπα. Είναι δε απορίας άξιον γιατί συμβαίνει αυτό όταν και ο τελευταίος Δανός έχει πολύ καλή γνώση των αγγλικών.
Φεύγοντας περάσαμε να πάρουμε τα ψώνια μας και πήγαμε για ένα μικρό διάλειμμα στο ξενοδοχείο. Δύο ώρες μετά να μας ξανά στους δρόμους. Αυτή τη φορά το λεωφορείο μας κατέβασε στο Kastelet.

Πρόκειται για ένα μεγάλο πάρκο με πολλά δέντρα, λίμνες και τα ερείπια ενός κάστρου. Είναι πραγματική απόλαυση η βόλτα εκεί μέσα.

Συναντήσαμε το σιντριβάνι Gefion, που αναφέρεται στο μύθο της δημιουργίας της Δανίας Η Gefion ήταν μια θεά στη σκανδιναβική μυθολογία. Ο βασιλιάς της Σουηδίας Gylfe της πρόσφερε όση γη θα κατάφερνε να "σηκώσει" από την Σουηδία με ένα αλέτρι μέσα σε μια μέρα. Η Gefion μεταμόρφωσε τους τέσσερεις γιους της σε βόδια και τους έβαλε να τραβάνε το αλέτρι. Αυτή ακριβώς η σκηνή εικονίζεται στο άγαλμα. Το "σήκωμα" της γης άφησε κατά το μύθο μια τρύπα, τη λίμνη Vänern στη νότια Σουηδία, και η γη χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το νησί της Ζηλανδίας, πάνω στο οποίο βρίσκεται η Κοπεγχάγη Είναι τόσο καλοφτιαγμένο που έχεις την εντύπωση ότι το υνί σκάβοντας τη γη πετάγεται με δύναμη νερό και ότι βγαίνει ιδρώτας και αχνός από το σώμα και τα ρουθούνια των βοδιών.

Δίπλα του η Αγγλικανική εκκλησία St.Alban’s. Λίγο πιο κάτω μέσα στη θάλασσα, πάνω σε ένα βράχο το σύμβολο της πόλης η πολύ μικρή «Μικρή Γοργόνα». Την είδαμε από μακριά αφενός γιατί είχε πια νυχτώσει και αφετέρου γιατί η γυναίκα μου βρισκόταν στα πρόθυρα κατάρρευσης. Έτσι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, φάγαμε εκεί και πέσαμε νωρίς για ύπνο.

Η επιστροφή
Ξυπνήσαμε νωρίς και ετοιμαστήκαμε. Μετά το πρωινό, λίγο πριν τις 9.00 ήρθε το ταξί να μας πάει στο αεροδρόμιο. Στις 11.50 το Boeing 747-400 της Ο.Α. με το όνομα ΔΙΟΝ απογειώθηκε από την Κοπεγχάγη των 18ο C για να προσγειωθεί περίπου μετά από 3 ώρες θαυμάσιου ταξιδιού στο Ελληνικό των 34ο C. Η διαφορά των 16ο μας χτύπησε κατάμουτρα όταν άνοιξαν οι πόρτες του αεροσκάφους. Που ήρθαμε; Με ένα ελληνικό ταξί αυτή τη φορά γυρίσαμε στο σπίτι μας πάρα πολύ κουρασμένοι και πάρα μα πάρα πολύ ενθουσιασμένοι, γεμάτοι από εικόνες μιας άλλης «παράλληλης» πραγματικότητας. Πάντα τέτοια!!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/113768004153428953599/Kopenhagen253171996