το δισάκι μου στον ώμο...: Πολωνία, «έρωτας με την πρώτη ματιά»!!-Ταξίδι 2ο

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Πολωνία, «έρωτας με την πρώτη ματιά»!!-Ταξίδι 2ο

21-26 Ιουνίου 2007

ΜΕΡΟΣ Α΄ - ΒΑΡΣΟΒΙΑ
Δεν είχαν περάσει δύο χρόνια όταν βρέθηκα και πάλι στα ίδια μέρη. Αυτή τη φορά δεν ήμουν μόνος. Μια παρέα οκτώ ατόμων οργανώσαμε το ταξίδι μας επισκεπτόμενοι μέρη που είχα πάει την προηγούμενη φορά αλλά και άλλα που λαχταρούσα πραγματικά να πάω. Πάντα στον Νότο.
Με πτήση της Norwegian φτάσαμε νωρίς το μεσημέρι της μέρας του θερινού ηλιοστασίου (21 Ιουνίου, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου για το βόρειο ημισφαίριο) στο αεροδρόμιο της Βαρσοβίας και με δύο ταξί φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης για να αφήσουμε τις αποσκευές μας, μιας και το απόγευμα θα παίρναμε το intercity για την Κρακοβία. Από το σταθμό περπατώντας κινηθήκαμε προς τους Σαξονικούς κήπους, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και από την Krakowskie Przedmiescie φτάσαμε στην πλατεία του Κάστρου. Τα μέρη για μένα γνώριμα και έμοιαζε σαν να ήμουν πάλι εκεί την προηγούμενη μέρα. Σα μικρό παιδί, γεμάτος ενθουσιασμό εξηγούσα στους άλλους αυτά που δύο χρόνια πριν είχα ανακαλύψει μόνος μου με τη βοήθεια όσων είχα διαβάσει. Στη βάση του μνημείου του Ζίγκμουντ Γ’ Βάζα μια ομάδα μαθητών μάζευε χρήματα για την εκδρομή που θέλαν να πάνε με το σχολείο τους. Όταν τους δώσαμε 20 ζλότι (περίπου 6 ΕΥΡΩ τότε) έγινε πανηγύρι! Μας κύκλωσαν και θέλανε να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μας. Όταν τους είπαμε ότι είμαστε εκπαιδευτικοί και έχουμε έρθει να επισκεφθούμε σχολείο τότε έγινε το σώσε. Οι φωτογραφικές των κινητών πήραν κυριολεκτικά φωτιά. Το τι το διασκεδάσαμε δε λέγεται!!
Μετά το ευχάριστο αυτό συναπάντημα, χαζέψαμε την πλατεία, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες και προχωρήσαμε προς την πλατεία της παλιάς πόλης. Για άλλη μια φορά θαύμασα τον τρόπο που έφτιαξαν ξανά μια παλιά πόλη μέσα από ένα σωρό μπάζα! Οι προσόψεις των δύο κτιρίων που ήταν οι μόνες που έμειναν όρθιες απ’ όλη την περιοχή δύσκολα ξεχωρίζουν. Κάτσαμε στην πλατεία για φαΐ και μετά συνεχίσαμε προς το Barbakan και την Νέα Πόλη (Nowe Miasto).

Δυστυχώς όμως η ώρα πέρναγε και έπρεπε να γυρίσουμε στο σταθμό. Σιγά σιγά γυρίσαμε. Άλλοι με τα πόδια και εμείς με ένα ταξί. Ο ταξιτζής μίλαγε λίγο ελληνικά. Είχε κάνει δύο χρόνια κουβαλώντας λάσπη σε οικοδομές στη χώρα μας. Η φράση που ήξερε καλύτερα ήταν «φέρε λάσπη»!!! Δίπλα στο σταθμό είναι ένα πολύ όμορφο συγκρότημα γυάλινων κτιρίων (καμιά σχέση με γνωστή φίρμα του τόπου μας και τα τερατουργήματά της). Στο κτίριο αυτό βρίσκεται και το Hard Rock Cafe της Βαρσοβίας. Κάτσαμε σε ένα πολύ όμορφο καφέ ακούγοντας πολύ καλή τζαζ από ένα τρίο που έπαιζε σε μια σκηνή στο αίθριο μπροστά μας.

Στις 19.05 το intercity για Κρακοβία άφηνε το σταθμό. Σε λίγο άρχισε και η βροχή που δε σταμάτησε μέχρι το πρωί. Λίγο πριν τις 10 το βράδυ φτάσαμε στην Κρακοβία. Ο Γκρέγκορυ, ο οδηγός του minibus που θα είχαμε για τις επόμενες μέρες μας περίμενε. Βοήθησε να μεταφέρουμε τις αποσκευές στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για το Zywiec. Η βροχή με το τουλούμι. Γύρω στα μεσάνυχτα φτάσαμε στην πανσιόν MEGA δίπλα στη λίμνη. Εκεί θα μέναμε τα δύο πρώτα βράδια. Ο ήχος της βροχής ήταν το καλύτερο υπνωτικό. Αν και η κούραση της ημέρας ήταν τόσο μεγάλη που έφτανε. Καλή μας νύχτα Πολωνία!!

ΜΕΡΟΣ Β΄- ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ZYWIEC
Σηκωθήκαμε και βγήκαμε έξω. Ο τόπος υγρός από τη βραδινή βροχή. Το χρειαζόμασταν το μπουφανάκι. Η λίμνη ακόμα δεν είχε ησυχάσει. Ένα συνεχές μικρό κύμα και το σκούρο χρώμα από το συννεφιασμένο, ακόμα, ουρανό την έκανε να μη μας δείχνει το φιλικό της πρόσωπο που είχα γνωρίσει εγώ. Παρ’ όλα αυτά οι εικόνες ήταν και τώρα πολύ όμορφες. Μέσα από το πυκνό πράσινο στις όχθες ξεφύτρωναν γραφικά κτίρια όπως το ξενοδοχείο μας. Φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε. Εν τω μεταξύ ο ουρανός άρχισε να καθαρίζει και η μέρα μάλλον προβλεπόταν ηλιόλουστη. Θα συναντούσαμε «παλιούς» κι αγαπημένους φίλους! Γραμμή για το Rychwald.Φτάσαμε την ώρα της εκδήλωσης. Ήταν η τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς και είχαν αποχαιρετιστήρια εκδήλωση. Παρόντες όλοι. Η Εύα, η Ούλα, ο πατήρ Ζεσουάφ (είχαμε γελάσει με το όνομά του με τη Γαλλίδα συνάδελφο), η Μάρτα και όλοι οι άλλοι συνάδελφοι. Αγκαλιές, φιλιά, συστάσεις και συμμετοχή στην εκδήλωση. Κάποια στιγμή τέλειωσε, τα παιδιά έφυγαν και εμείς με τους συναδέλφους πήγαμε για καφέ στους καταπληκτικούς χώρους του πολύ όμορφου ξενοδοχείου Dwor Rychwald.

Από εκεί και αφού χαιρετήσαμε τους περισσότερους συνάδελφους πήγαμε να δούμε την ξύλινη εκκλησία στο Gylowice. Εκεί συναντήσαμε και την Kasia. Μετά την επίσκεψη σε αυτό το αριστούργημα, που μαζί με κάποιες άλλες παρόμοιες εκκλησίες της Νότιας Πολωνίας βρίσκονται στη λίστα της UNESCO με τα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, πήγαμε για φαΐ σε μια πολύ όμορφη παραδοσιακή ταβέρνα στο κέντρο του Zywiec.

Εκεί εξελίχθηκε άλλο ένα όργιο χοληστερίνης!! Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ένα δίωρο ξεκούρασης και ξανά για φαΐ!!!!!

Αυτή τη φορά στο δάσος. Φωτιά, κοψίδια, λουκάνικα, μπύρες, κιθάρα, τραγούδι και χορός.

Ελληνικά, Πολωνικά και άλλα. Μια υπέροχη βραδιά δίπλα στο ποτάμι, με χιλιάδες πυγολαμπίδες, υπέροχη δροσιά και μοναδική παρέα!!

Ήταν αρκετά αργά όταν αποχαιρετίσαμε όσους δε θα βλέπαμε την επομένη που θα φεύγαμε και γυρίσαμε για ύπνο.

Το πρωί πήραμε το πρωινό μας και φορτώσαμε. Κατεβήκαμε στο Zywiec για βόλτα και ψώνια. Μας συνάντησαν εκεί κάποιες από τις Πολωνέζες συναδέλφους, ήπιαμε ένα καφέ, ανταλλάξαμε κάποια δωράκια, φιληθήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε. Εκεί εμείς χωριστήκαμε. Οι γυναίκες μπήκαν σε ένα μαγαζί με κοσμήματα από κεχριμπάρι και βγήκαν όταν ήταν να φύγουμε! Οι άντρες το ρίξαμε στη βόλτα.

Δρομάκια με όμορφα κτίρια, πάρκα και πλατείες μας πρόσφεραν τις εικόνες τους για περίπου μία ώρα. Μέχρι που ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε την περιοχή και να τραβήξουμε για τα βουνά Tatra και τις ομορφιές τους. Προορισμός μας το διασημότερο χιονοδρομικό κέντρο της χώρας. Zakopane.

ΜΕΡΟΣ Γ΄ - ZAKOPANE

Το Zakopane είναι μια πόλη περίπου 30.000 κατοίκων κτισμένο στους πρόποδες των Tatra. Είναι πυκνοκατοικημένο, πολύ τουριστικό αλλά πολύ ευχάριστο. Στα τέλη του 19ου αι. τράβηξε πολλούς καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους και τον αρχιτέκτονα Stanislaw Witkiewicz (1851-1915) που πειραματίστηκε με τα στοιχεία της ντόπιας αρχιτεκτονικής και ανέπτυξε το λεγόμενο «στυλ Zakopane».

Κυρίαρχο στοιχείο βέβαια το ξύλο. Σκαλίσματα, μπαλκόνια με περίτεχνα κάγκελα, διάφορα επίπεδα κ.ά. είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του. Τα περισσότερα κτίρια της πόλης ακολουθούν αυτό το στυλ, κυρίως αυτά που είναι γύρω και πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο, τον γεμάτο εστιατόρια, καφέ και μαγαζιά. Κάθε βράδυ όλα αυτά τα εστιατόρια έχουν συγκροτήματα παραδοσιακής μουσικής. Οι μουσικοί είναι ντυμένοι με την παραδοσιακή φορεσιά των χωρικών των Tatra. Κατά μήκος του πεζόδρομου σε καρότσια ή πάγκους πουλάνε τουριστικά είδη, είδη λαϊκής ξυλοτεχνίας αλλά και λιχουδιές.

Η πιο χαρακτηριστική είναι το πολύ νόστιμο καπνιστό τυρί της περιοχής. Πολύ φτηνό και σε συνδυασμό με φρέσκο ψωμί από κάποιο φούρνο αποτελεί ένα πρώτης τάξεως και πολύ νόστιμο κολατσιό!!

Δύο ώρες αφότου φύγαμε από το Zywiec και αφού σταματήσαμε σε ένα μοτέλ για καφέ, φτάσαμε και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο Zenepol όπου και θα διανυχτερεύαμε. Τακτοποιηθήκαμε και κατεβήκαμε για βόλτα στο κέντρο και ανέβασμα στο βουνό Gubalowka. Περπατήσαμε στον πεζόδρομο, κολατσίσαμε με ψωμοτύρι και αφού περάσαμε ένα γραφικό γεφυράκι φτάσαμε στον σταθμό του τελεφερίκ που βρίσκεται στο τέλος του πεζόδρομου. Πέντε λεπτά η διαδρομή και φτάσαμε.

Υψόμετρο 1120μ. Θέα ανεπανάληπτη.

Απέναντι τα ελατοσκέπαστα Tatra με την οδοντωτή κορυφογραμμή τους ήταν μια εικόνα μαγική. Κάποια εστιατόρια και καφέ προσφέρουν από τις βεράντες τους απρόσκοπτη θέα. Κάτσαμε για ένα αναψυκτικό και θαυμάζαμε το θέαμα με ανοικτό το στόμα. Πόση ομορφιά μπορούν να χωρέσουν τα ανθρώπινα μάτια; Πόσες όμορφες εικόνες ο ανθρώπινος νους;

Στην πλαγιά κάτω από το πλάτωμα που βρισκόμασταν πολλά παιδιά (και όχι μόνο!) απολάμβαναν ένα παιγνίδι που πρώτη φορά έβλεπα. Ένα είδος έλκηθρου που το ανέβαζε ένα λιφτ κινούταν στη συνέχεια σε ένα μεταλλικό ημικυλινδρικό διάδρομο με πολλές στροφές και κατέβαιναν με αρκετή ταχύτητα μέχρι κάτω. Και ξανά από την αρχή. Φαινόταν να το διασκέδαζαν πολύ! Κατεβήκαμε πάλι με το τελεφερίκ, βλέποντας αρκετό κόσμο να κατεβαίνει με τα πόδια την κατηφόρα. Μια απόσταση μόνο 1400μ. Ο οδηγός μας μας περίμενε. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο πριν την απογευματινή μας έξοδο.

Εκείνο το βράδυ στην πίστα αλμάτων σκι, θα είχε επίδειξη από τους μεγαλύτερους σκιέρ της χώρας και ο κόσμος που είχε μαζευτεί ήταν πάρα πολύς. Φτάνοντας και πριν ακόμα κατέβουμε από το αυτοκίνητο άνοιξαν οι ουρανοί! Η ξαφνική καταιγίδα έδωσε άδοξο τέλος στο σώου πριν καν αυτό αρχίσει.

Πήγαμε λοιπόν να δούμε την εκκλησία που έχουν αφιερώσει στον Πάπα. Καινούργιος ναός με πολλά μοντέρνα αρχιτεκτονικά στοιχεία, αλλά και παραδοσιακά είναι αρκετά εντυπωσιακός. Εκείνη την ώρα γινόταν ένας γάμος.

Το απίστευτο πλήθος των ……… 6 καλεσμένων μόλις και φαίνονταν. Φεύγοντας από την εκκλησία η βροχή είχε κόψει. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μέχρι να πάμε σε ένα πάρκινγκ πίσω από τον πεζόδρομο, είχε σταματήσει τελείως. Περπατήσαμε λοιπόν στην ψυχρή και υγρή βραδιά και κάτσαμε σε μια ταβέρνα να πιούμε μια μπύρα (θαυμάσια η μαύρη μπύρα).

Η ορχήστρα είχε αρχίσει το πρόγραμμά της. Τρία βιολιά, ένα κόντρα μπάσο και τραγούδι σε χαρακτηριστικούς ορεσίβιους σκοπούς. Μια παρέα νεαρών σε λίγο σηκώθηκε και άρχισε να χορεύει όμορφους πηδηχτούς χορούς. Κάτσαμε αρκετά και γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο που δεν ήταν μακριά. Ο ύπνος στον βουνίσιο αέρα είναι πιο ελαφρύς και ξεκουραστήκαμε πολύ!

Το πρωί μαζέψαμε τα πράγματά μας και μετά το πρωινό αναχωρήσαμε. Περίπου 1,5χμ. έξω από το Zakopane

σταματήσαμε να δούμε το παρεκκλήσι Jaszczurowka, το πιο αντιπροσωπευτικό έργο του Witkiewicz.

Ανεπανάληπτη κατασκευή μέσα σε ένα μαγευτικό δάσος, από τα πολλά της περιοχής.

ΜΕΡΟΣ Δ΄ - DUNAJEC
Συνεχίσαμε για τον ποταμό Dunajec στο Εθνικό Πάρκο Pieniny. Στην πραγματικότητα πρόκειται για διασυνοριακό πάρκο και ο ποταμός, σε κάποιο μήκος του είναι το σύνορο Σλοβακίας–Πολωνίας. Φτάσαμε στο Katy, βγάλαμε εισιτήρια και επιβιβαστήκαμε σε μια σχεδία (!!) σαν αυτές που φεύγανε η μία μετά την άλλη.

Σε κάθε σχεδία έμπαιναν μέχρι 10 άτομα και αφήνονταν να παρασυρθεί από το ρεύμα του ποταμού. Δύο ντόπιοι με τοπικές στολές και ένα μακρύ κοντάρι ο καθένας στο χέρι απλά κουμαντάρανε τη σχεδία.

Η διαδρομή διαρκεί περίπου 2 ώρες και ένα τέταρτο και είναι μαγική!!!! Πότε το τοπίο ήταν ανοικτό και το μάτι έφτανε μακριά,

πότε περνάγαμε μέσα από ένα φαράγγι,

πότε στις όχθες βλέπαμε χωριά (δεξιά Σλοβάκικα, αριστερά Πολωνικά) και πότε στις κορυφές των βράχων κρέμονταν τα ερείπια των πάλαι ποτέ ισχυρών κάστρων. Στη σλοβάκικη πλευρά βλέπαμε ποδηλάτες να ακολουθούν το ποτάμι στην πορεία του από ειδικά διαμορφωμένους ποδηλατοδρόμους.

Οι σλοβάκικες και οι πολωνικές σχεδίες δίπλα-δίπλα. Μια μικρή σημαία ζωγραφισμένη στα πλάγια έδειχνε την εθνικότητα της.

Στη διαδρομή είδαμε αρκετούς ψαράδες μέσα στο νερό μέχρι τη μέση να επιδίδονται στην αγαπημένη τους ασχολία. Είδαμε αρκετές πέστροφες να κολυμπούν στα άλλοτε ήρεμα και άλλοτε πιο ορμητικά νερά.

Έτσι φτάσαμε στην Szczawnica που είναι το τέρμα της διαδρομής. Κάτσαμε για φαΐ και συνεχίσαμε για την Κρακοβία.

ΜΕΡΟΣ Ε΄ - ΚΡΑΚΟΒΙΑ

Φτάσαμε αργά το απόγευμα και πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα στα GuestRooms. Αφού τακτοποιηθήκαμε κάπως κατεβήκαμε για απογευματινή-βραδινή βόλτα στην παλιά πόλη. Με τα πόδια φτάσαμε στη RynekGlowny.

Κάποιες εκδηλώσεις γίνονταν με ένα κονφερασιέ να ουρλιάζει, πιτσιρικάδες να ανεβαίνουν για χορό σε μια εξέδρα και γενικά να έχει φοβερή φασαρία. Έτσι δεν κάτσαμε και πάρα πολύ.

Κάναμε ακόμα κάποιες βόλτες και γυρίσαμε να κοιμηθούμε. Καλώς σε βρήκα και πάλι Κρακοβία αγαπημένη!!

Το πρωινό της επομένης έβρεχε και μιας και οι υπόλοιποι θα πήγαιναν στα αλατωρυχεία ήταν ευκαιρία για λίγη ξεκούραση και ανασυγκρότηση. Το μεσημέρι που γύρισαν πήγαμε όλοι μαζί στο καταπληκτικό παραδοσιακό εστιατόριο Chlopskie Jadlo. Όλα ήταν πολύ καλά. Από το φαγητό και τις τιμές του, το περιβάλλον με τη χωριάτικη ατμόσφαιρα, μέχρι το πολύ εξυπηρετικό προσωπικό. Βρίσκεται πολύ κοντά στο Wawel όπου και πήγαμε αμέσως μετά. Μπήκαμε στον καθεδρικό,

ανεβήκαμε στο κωδωνοστάσιο, κατεβήκαμε στα υπόγεια με τους βασιλικούς τάφους και βγήκαμε ξανά στο φως Πήγαμε στο παλάτι αλλά αρκεστήκαμε μόνο στην αυλή του μιας και οι αίθουσες ήταν κλειστές. Εκεί έχουν μια κακιά συνήθεια. Όλες οι εργασίες συντήρησης γίνονται πριν την τουριστική περίοδο και όχι όπως είναι το σωστό στη διάρκειά της (!!!). Άκου εκεί πράγματα! Βγήκαμε στη μεγάλη πλατεία του κάστρου και κινηθήκαμε προς τη νότια πλευρά του να δούμε λίγο τον Βιστούλα. Γι άλλη μια φορά μαγεύτηκα από τις εικόνες που είχα μπροστά στα μάτια μου κι ας μην ήταν η πρώτη φορά που τις έβλεπα. Κάτσαμε στη σκιά των δέντρων, ήπιαμε ένα καφέ και κατεβήκαμε για βόλτα στην πόλη.

Πήραμε όλοι μαζί ένα «τρενάκι» να μας κάνει μια μεγάλη βόλτα στην παλιά πόλη και το Kazimierz. Πρώτη στάση για επίσκεψη στο εργοστάσιο του Σίντλερ που ένα μέρος του έχει μετατραπεί σε μουσείο. Συνεχίσαμε στα στενά του Kazimierz και στην παλιά πόλη. Μας άφησε έξω από το ξενοδοχείο και αφού χαλαρώσαμε για λίγο βγήκαμε να απολύσουμε την όμορφη, καλοκαιρινή, νυχτερινή πόλη.

Η επόμενη, τελευταία μέρα του ταξιδιού μας στην Πολωνία, ξεκίνησε με βροχή. Οι υπόλοιποι πήγαν στο Άουσβιτς. Εγώ, όπως και την πρώτη φορά, απέφυγα να πάω πιστεύοντας ότι δεν θα μπορούσα να υποστώ ένα τόσο σκληρό σοκ. Έτσι όταν κόπασε η βροχή βγήκα ξανά στην παλιά πόλη για χάζεμα και ψώνια.

Άλλωστε ο έρωτάς μου γι αυτή την πόλη δεν έλεγε να κορεστεί με τίποτα.

Το μεσημεράκι συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους σοκαρισμένους της παρέας, φάγαμε, κάτσαμε για χάζι και καφέ και έτσι πέρασε η ώρα. Στις 8 το βραδάκι φύγαμε για το ξενοδοχείο όπου μετά από μια ώρα ήρθε ο Γκρέγκορυ και μας πήρε για το αεροδρόμιο. Φτάσαμε, αποχαιρετιστήκαμε και λίγο μετά τα μεσάνυχτα απογειωθήκαμε με την Sky Europe για Αθήνα όπου φτάσαμε στις τρεισήμισι το πρωί.