Ταξίμ και Μπλε Τζαμί!

(συνέχεια από Ψάχνοντας ίχνη αρχαίων και έργα του Σινάν!)

Η πόλη που την είπαν «Πόλη»!

2013-Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, 3^ο μέρος

25 Μαρτίου 2013

Η Τρίτη μέρα στην Πόλη, άρχισε με Ταξίμ, την πολιτική «καρδιά» της  Πόλης, κάτι σαν τη δική μας πλατεία Συντάγματος. 

Μετά το πρωινό, πήγαμε μέχρι την αρχή της γέφυρας.

Εκεί κοντά είναι το Tünel, ο σταθμός του τελεφερίκ (κάτι σαν αυτό του Λυκαβηττού).

Σε λίγα λεπτά φτάσαμε πάνω στο λόφο του Γαλατά, που δεσπόζει στην περιοχή του Πέραν ή Σταυροδρόμι, Beyoğlu σήμερα. Εκεί ξεκινά η παλιά Λεωφόρος του Πέραν, Istiklal Caddesi σήμερα. Πεζοδρομημένη, με μήκος πάνω από 3 χμ, φτάνει στα βορειοανατολικά, στην πλατεία Ταξίμ.

Στη μέση του οδοστρώματος και σε όλο σχεδόν το μήκος της το μοναχικό βαγόνι ενός παλαιικού, κόκκινου τραμ, πάει κι έρχεται, μοναδική ατραξιόν, απόλαυση για τα μάτια ντόπιων και τουριστών και ένα ακόμα, από τα σήματα κατατεθέντα της Πόλης.

Δεξιά και αριστερά της λεωφόρου στέκουν ακόμα μερικά από τα εμβληματικά κτίρια της, πάλαι ποτέ, αριστοκρατικής συνοικίας. Δυστυχώς πολλά ακόμα έχουν γκρεμιστεί και έχουν δώσει τη θέση τους σε άχαρες πολυκατοικίες, στο όνομα μιας, στρεβλά εννοούμενης, «ανάπτυξης», στην ουσία για να κερδοσκοπήσουν κάτι λαμόγια, που όπως σε όλο τον κόσμο, νέμονται την οικονομική και πολιτική εξουσία, κάνοντας ό, τι είναι καλό, μόνο για την τσέπη τους.

Σήμερα σε όλο το μήκος της είναι πολλά τουριστικά μαγαζιά, φαγάδικα κάθε κατηγορίας και καφέ, δίνοντας τον τουριστικό χαρακτήρα της περιοχής.

Περπατήσαμε κι εμείς, μαζί με πάρα πολύ κόσμο, κατά μήκος της,

χαζεύοντας τα όμορφα κτίρια,

το τραμ, τα μαγαζιά, τον κόσμο. Λίγο πριν το τέλος της, στρίψαμε αριστερά, ψάχνοντας μια βιοτεχνία παπουτσιών.

Εδώ χρειάζεται μια παρένθεση. Κάτι, που πολύ λίγοι γνωρίζουν, είναι ότι η Πόλη είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί στο χώρο του Αργεντίνικου τάνγκο (!!!!!!!!!). Ναι, καλά διαβάσατε! Του Αργεντίνικου τάνγκο! Πόθεν, πως και πότε προέκυψε δεν έχω ιδέα. Ενδεικτικό είναι πως στην Πόλη είναι 6-7 βιοτεχνίες κατασκευής χειροποίητων παπουτσιών τάνγκο, διάσημες σε όλο τον κόσμο, από τις οποίες ψωνίζουν ακόμα και επαγγελματίες Αργεντίνοι χορευτές. Το «κίνημα» του τάνγκο της Πόλης είναι τόσο δραστήριο και οργανωμένο, που εκδίδει κάθε σεζόν, πολυσέλιδο φυλλάδιο με το πρόγραμμα των χοροεσπερίδων τάνγκο (μιλόνγκες), με χάρτη και όλες τις πληροφορίες. Εκεί αναφέρονται και τα τηλέφωνα και οι διευθύνσεις των βιοτεχνιών.

Η Μαριάννα είναι χορεύτρια του τάνγκο και είχε ψάξει στο ίντερνετ για παπούτσια. Ψάχναμε λοιπόν μια από τις βιοτεχνίες και τη βρήκαμε με τα πολλά, ψηλά σε μια πολυκατοικία, σε ένα στενάκι, κάθετα στην Istiklal. Καμιά δεκαριά άτομα δουλεύουν εκεί.

Οι μισοί και πάνω, παραδοσιακοί τσαγκάρηδες με τα καλαπόδια και τα σφυριά τους, δίνοντας σχήμα στα κομμάτια δέρματος που κάποιοι άλλοι σχεδιάζουν και κόβουν.

Κάποιος από τους σχεδιαστές (ίσως ήταν το αφεντικό), ήξερε λίγα αγγλικά και έτσι βρήκαμε άκρη. Πρώτα, βέβαια το πατροπαράδοτο τσάϊ!

Η Μαριάννα στρώθηκε με δεκάδες καταλόγους, γεμάτους φωτογραφίες παπουτσιών, να βρει σχέδιο και χρώμα. Εγώ χάζευα και φωτογράφιζα το χώρο. Τους τεχνίτες, τους καταλόγους, τις φωτογραφίες στους τοίχους.

Μέχρι και τον Κεμάλ, να χορεύει τάνγκο είχε!!

Η Μαριάννα, γυναίκα φευ και πολύ απαιτητική, δεν βρήκε αυτό που ήθελε και ο «αγγλομαθής», μας πρότεινε τη λύση. Μας έδωσε διεύθυνση στην αγορά για να πάρουμε το δέρμα της αρεσκείας της και να τους το πάμε. Να κάνουν μαζί το σχέδιο και να στείλουν τα παπούτσια στην Αθήνα.

Βγήκαμε προβληματισμένοι και χωρίς να έχει αποφασίσει τι να κάνει, 

μπήκαμε στα μικρά στενάκια γύρω από τη λεωφόρο

και σε λίγο φτάσαμε στην πλατεία Ταξίμ.

Φτάνοντας στην πλατεία πήγαμε να κάτσουμε στο ζαχαροπλαστείο Hafiz Mustafa 1864, που είναι στο ισόγειο του ξενοδοχείου Ottoman Palace. Ο χώρος υπέροχα διακοσμημένος

και με τεράστιο αριθμό πειρασμών, ικανό να στείλει στον άλλο κόσμο, ένα απόλυτα υγειές άτομο, από γλυκαιμικό σοκ.

Τα καφεδάκια που παραγγείλαμε τα συνοδέψαμε με ένα κιουνεφέ, έτσι για την «υπογλυκαιμία» (!!!).

Η Μαριάννα μας άφησε να πάει να δει άλλη μια βιοτεχνία παπουτσιών κι εγώ βγήκα για μια πρώτη ματιά στο χώρο.

Η Πλατεία Ανεξαρτησίας, όπως είναι κανονικά το όνομά της, είναι μια στενόμακρη, παραλληλόγραμμη πλατεία με μήκος που φτάνει τα 500μ.

Στο κέντρο της δεσπόζει το μνημείο της Ανεξαρτησίας του 1928. Στις δύο, από τις τέσσερις πλευρές, έχει πολυπρόσωπες παραστάσεις με κεντρική μορφή τον Κεμάλ.

Στη μία οδηγεί τους Τούρκους στη νίκη τους κατά των Ελλήνων, το 1922

και στην άλλη οδηγεί το λαό του στην εδραίωση της Δημοκρατίας στη χώρα του.

Στα νότια της πλατείας κυριαρχούν δύο κτίρια, που αφορούν τους Έλληνες. Το εντυπωσιακό μέγαρο του Ζάππειου Παρθεναγωγείου, του 1885 και δίπλα να κυριαρχεί με τον όγκο, τον τρούλο και τα καμπαναριά της η Αγία Τριάδα, του 1880, πρόσφατα ανακαινισμένη και σε πλήρη λειτουργία. Ένα γύρω στην πλατεία ξενοδοχεία και φαγάδικα, κυρίως κεμπάμπ και ντονέρ.

Εν τω μεταξύ η Μαριάννα με πήρε τηλέφωνο να πάω να τη βρω. Βρήκε αυτό που ήθελε και ήθελε την πιστωτική μου (!!!). Πήρα την κατηφορική Sıraserviler Caddesi και λίγο μετά τα αντικριστά νοσοκομεία τη βρήκα σε ένα ημιυπόγειο, στην έκθεση της βιοτεχνίας. Βρήκε αυτά που ήθελε, στο 60% της τιμής που είχαν οι ίδιοι στο ίντερνετ (!!!!).

Μας βγήκε η γλώσσα μέχρι να γυρίσουμε στην Ταξίμ. Κάτσαμε λίγο να ξεκουραστούμε

και με ένα ταξί, σε λίγη ώρα ήμασταν πίσω από την Αγία Σοφία.

Θέλαμε να δούμε κάποια από τα αξιοθέατα του Sultanahmet εκείνη τη μέρα. Όμως, όπως και στην Ελλάδα, μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι είναι κλειστά κάθε Δευτέρα. Είχαμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε κάτι ακόμα. Η άνοιξη είναι εξαιρετική εποχή να ταξιδεύεις και λόγω καιρού και θερμοκρασιών, αλλά κυρίως λόγω λιγότερου κόσμου. Έχει όμως ένα βασικό μειονέκτημα. Την εποχή αυτή, πολλά από τα μνημεία είναι κλειστά για συντήρηση και αυτό το συναντήσαμε πλειστάκις τις μέρες εκείνες. Τι να γίνει; Δεν μπορείς να τα έχεις όλα! Έτσι εκείνη τη μέρα η Αγία Σοφία και τα μουσεία των χαλιών και των μωσαϊκών ήταν κλειστά και αποφασίσαμε να δούμε το Μπλε Τζαμί.

Το ταξί μας άφησε κοντά στην Κρήνη του Αχμέτ Γ΄, που είναι πίσω από την Αγία Σοφία και μπροστά από το Τοπ Καπί.

Πρόκειται για την ομορφότερη από τις κρήνες της Πόλης, φτιαγμένη το 1728, σε ρυθμό τούρκικου ροκοκό.

Σε κάθε πλευρά έχει μια βρύση με τη γούρνα της και από πάνω από τη βρύση, με χρυσά καλλιγραφικά γράμματα σε γαλαζοπράσινο φόντο, ένα κείμενο του Σεγίτ Βεχμπί Εφέντι (ποιητής του 18^ου αι). Στις τέσσερις γωνίες έχει παράθυρα με περίτεχνες γρίλιες, όπου προσφέρονταν, αντί κρύου νερού, σερμπέτια και αρωματισμένο νερό.

Ακολουθώντας τον τοίχο της Αγίας Σοφίας βγήκαμε στην πλατεία του Sultanahmet,

για να πάμε στο Μπλε Τζαμί,

αφού περάσαμε από τα λουτρά της Ρωξελάνης, έργο του Σινάν.

Την ώρα που φτάσαμε στο Μπλε Τζαμί, είχε προσευχή και δεν μας άφησαν να μπούμε. Θα άνοιγαν πάλι σε μια ώρα περίπου. Έτσι είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στα γύρω στενά.

Είδαμε όμορφα, εντυπωσιακά κτίρια με μαγαζιά κάθε λογής και μπήκαμε στο Κέντρο Χειροτεχνίας Κωνσταντινούπολης, που στεγάζεται σε ένα παλιό Κορανικό σχολείο, δίπλα στα λουτρά. Έχει μέσα διάφορα εργαστήρια, όπου κατασκευάζουν χειροποίητα αντικείμενα, αντίγραφα της Οθωμανικής εποχής. Χαζέψαμε λίγο και ψωνίσαμε το κατιτίς μας.

Είχε έρθει η ώρα να πάμε στο Μπλε Τζαμί.

Sultan Ahmet Camii ή Μπλε Τζαμί, όπως είναι γενικά γνωστό. Κατασκευάστηκε από τον αυτοκρατορικό αρχιτέκτονα Μεχμέτ Αγά μεταξύ 1609 και 1616. Οι έξι μιναρέδες θεωρήθηκαν τα χρόνια εκείνα προσβολή προς τη Μέκκα.

Τα πλακάκια Ιζνίκ, από την εποχή της ακμής της κεραμοποιίας Ιζνίκ, που χρησιμοποιήθηκαν για την εσωτερική του επένδυση, με το γαλάζιο να επικρατεί, στάθηκαν η αφορμή για την επικράτηση της ονομασίας Μπλε.

Η αυλή, που έχει επιφάνεια όση και η αίθουσα προσευχής, έχει στη μέση την κρήνη του καθαρμού (δεν χρησιμοποιείται πια) και γύρω στεγασμένο περιστύλιο.

Στο εσωτερικό της αίθουσας, εκατοντάδες μικρά παράθυρα φέρνουν το φως απ’ έξω.

Θόλοι και τοίχοι είναι πλούσια διακοσμημένοι.

Όταν φτάσαμε η προσευχή είχε τελειώσει και μεγάλος αριθμός επισκεπτών έμπαινε μέσα. Βγάλαμε παπούτσια, αλλάξαμε αναπηρικό καρότσι

και μπήκαμε να θαυμάσουμε το αριστούργημα αυτό της ισλαμικής τέχνης.

Είχε προχωρήσει το απόγευμα σαν βγήκαμε και πήραμε το δρόμο για το Kapali Çarşi, τη Μεγάλη σκεπαστή αγορά της Πόλης.

Έχοντας πάει παλιότερα και ξέροντας πως είναι πολύ τουριστική περιοριστήκαμε σε μια μικρή βόλτα. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο.

Απέναντι από την Αυλή Τσουρλουλού, που είχαμε πάει την προηγουμένη, κάτσαμε να τσιμπήσουμε σε ένα μαγαζί, που το φαΐ ήταν μετριότατο.

Πήραμε το δρόμο για το Sultanahmet .

και μπήκαμε στο στενό κατηφορικό Klodfarer cad.

με προορισμό την Binbirdirek Sarnici, τη Δεξαμενή των 1001 Κιόνων.

Είναι η δεύτερη σε μέγεθος δεξαμενή (Κινστέρνα) της βυζαντινής εποχής, μετά τη Βασιλική Κινστέρνα.

Είναι του 4^ου αι, έχει 264 μαρμάρινους κίονες (το 1001 είναι απλά μια υπερβολή),

που στηρίζουν θόλους φτιαγμένους από τούβλα, σε σχέδια ψαροκόκκαλου.

Σε αντίθεση με τη βασιλική, είναι τελείως στεγνή.

Βγήκαμε και με τα πόδια πήγαμε και κάτσαμε

για καφέ και γλυκό στο ημιυπόγειο, ατμοσφαιρικό Edebiyat Kiraathanesi, στην Divany olu cad. δίπλα στο κεφτετζίδικο που είχαμε φάει την προηγούμενη μέρα. Κάτσαμε αρκετά, χαλαρώσαμε και με ένα ταξί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Άλλη μια μέρα στη μαγική Πόλη έφτασε στο τέλος της. Καληνύχτα σας!

(φωτογραφίες δικές μου και της Μαριάννας) 

(το ταξίδι συνεχίζεται Στην Αγία Σοφία και τον Βόσπορο!)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!