Ελβετική ακρίβεια!-1ο

15-18 Απριλίου 2016

Ακρίβεια. Μια λέξη, δύο έννοιες:1. Υψηλή τιμή ενός προϊόντος.  2. Ορθότητα στη λειτουργία ενός πράγματος. (ΥΠΕΡΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, Εκδόσεις Παγουλάτου).

Η Ελβετία είναι η χώρα, όπου και οι δύο έννοιες της λέξης, ταιριάζουν γάντι. Για την πρώτη, ούτε λόγος. Οι τιμές όχι απλά τσούζουν, καίνε και τσουρουφλάνε!!

Όσον αφορά τη δεύτερη, πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μιλάμε για τη χώρα, που παράγει τα καλύτερα ρολόγια και όργανα ακριβείας. Όλα «δουλεύουνε ρολόϊ»! (ε, καλά τώρα. Πάντα υπάρχει η πιθανότητα για ένα «Technical Problem»!!).

Το ταξίδι αυτό στην Ελβετία (και στη Γαλλία για 3 μέρες) είχε δύο ιδιαιτερότητες σε σχέση με όσα ταξίδια είχα κάνει μέχρι τότε.

Η 1^η ήταν πως το «Ελβετικό» κομμάτι του, έγινε σχεδόν όλο (8 από τις 9 ημέρες) μόνο με τρένα και λεωφορεία. Ξέρω πως πολλοί ταξιδεύουν με αυτόν τον τρόπο, αλλά όταν τα 2/3 της παρέας είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Βέβαια ταξιδέψαμε στην Ελβετία, όπου υπάρχει η μέριμνα για όλους και κανείς δεν νοιώθει αποκλεισμένος. Ο Βέρνερ, που είναι ο ίδιος ΑΜεΑ, ήξερε τα καθέκαστα και έτσι φρόντιζε να ενημερώνει στους σταθμούς των τρένων για να μας εξυπηρετήσουν.

Η 2^η ήταν πως στη διάρκεια παραμονής μας στην Ελβετία παρακολουθήσαμε 3 παραστάσεις, μπαλέτου και όπερας. Σε κάποια ταξίδια μας έχουμε παρακολουθήσει παραστάσεις, αλλά τρεις σε ένα ταξίδι ήταν πρωτοφανές για εμάς. Και γι αυτό όμως, «υπεύθυνος» ήταν ο Βέρνερ.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πολύ πριν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι.

Βραδάκι καλοκαιριού του 2015, στην παραλία της Καρύστου και περνάμε όμορφα με τους φίλους μας, τον Βέρνερ και την Ανίτα.

-Πότε θα ξανάρθετε στο Posieux;

-Καλά, θα δούμε (κλασσική ελληνική απάντηση)

-Πέρασαν 2 χρόνια από την άλλη φορά και έχουμε πολλά να δούμε.

-Δεν θα ήταν καλύτερα να το κανονίσουμε κάποτε που θα μπορούμε να έρθουμε με το αυτοκίνητο;

-Αυτό θα το κανονίσουμε. Ξέρεις, στο μεγάλο αυτοκίνητο άλλαξα διαρρύθμιση και τώρα μπορεί να πάρει μόνο έναν εκτός του οδηγού.

-Και πως θα γίνει αν έρθουμε χωρίς αυτοκίνητο;

-Ελάτε και θα το κανονίσουμε.

Ξέραμε βέβαια πως έχουν άλλα δύο αυτοκίνητα και έτσι δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Που να ξέραμε!

Είναι προχωρημένο φθινόπωρο και η ιδέα για ένα ακόμα ταξίδι στους φίλους μας, άνοιξη αυτή τη φορά, μου έχει κολλήσει για τα καλά. Είναι και ο Σπύρος, ο ανιψιός μου, που δουλεύει στο CERN και λέμε να το συνδυάσουμε να μείνουμε και σ’ αυτόν τρεις μέρες. Τα μίλια για δύο εισιτήρια φτάνουν και δε μένει παρά να συνεννοηθούμε μαζί τους για το πότε θα μπορούν κι αυτοί. Αρχίζουν τα μηνύματα και στη συνέχεια τα τηλέφωνα και μας ενημερώνουν πως η Ανίτα έχει πολύ δουλειά, αλλά ο Βέρνερ μπορεί από τα μέσα του Απρίλη και μετά. Ο Σπύρος δεν έχει πρόβλημα.

Κλείνουμε τα εισιτήρια και δεν ασχολούμαστε άλλο, αν και ο Βέρνερ με παίρνει λίγες μέρες μετά στο τηλέφωνο για να μου πει πως είναι κάποιες παραστάσεις μπαλέτου και όπερας και σκέφτεται να κλείσει. Του λέμε το Ο.Κ. και αισθάνομαι πια πως όλα έχουν πάρει το δρόμο τους για το επόμενο ταξίδι μας.

Πρωτοχρονιά, η Ανίτα με τη μια της κόρη είναι στην Αθήνα και τους καλούμε στο μεσημεριανό, εορταστικό τραπέζι μας.  Η Ανίτα μας ενημερώνει για τις κινήσεις του Βέρνερ σχετικά με το ταξίδι μας και για τις παραστάσεις. Μάλιστα η πρώτη παράσταση είναι το απόγευμα που φτάνουμε, πράγμα που σημαίνει πως δεν θα έχουμε χρόνο να πάμε από το σπίτι.

Πέρασαν οι πρώτοι κρύοι μήνες του 2016 με μερικές κοντινές βόλτες γύρω από την Αττική και ένα τριήμερο στη Νότια Κυνουρία και έφτασε η μέρα για το ταξίδι μας.

Παρασκευή 15 Απριλίου

Φύγαμε από το σπίτι στις 10.30, με λαμπρό ήλιο και 28^ο C και στις 13.50 οι τροχοί του αεροπλάνου άφηναν το ελληνικό έδαφος για να πατήσουν μετά από ένα ήσυχο ταξίδι 2.45 ωρών (http://disaki.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html) σε Ελβετικό, στο αεροδρόμιο της Γενεύης, με συννεφιά και ψιλόβροχο. Μας περίμενε ο Βέρνερ.

Με το τρένο, αφού περάσαμε πάνω από τους αμπελώνες του Lavaux, φτάσαμε στο Φριμπούργκ και πήγαμε κατευθείαν στο θέατρο Equilibre, όπου παραδώσαμε τις αποσκευές μας στην γκαρνταρόμπα

και πήγαμε στο Vapiano για πίτσα και σαλάτα. Ο Βέρνερ μας ενημέρωσε πως το τζιπ ήταν στο συνεργείο και το δικό του το χρησιμοποιούσε η Ανίτα καθημερινά για τη δουλειά της. Το μικρό το είχε πάρει ο ένας γιος, γιατί είχε κι αυτός πρόβλημα με το δικό του. Μπίγκο!!! Έτσι όλες μας οι μετακινήσεις θα γίνονταν με τα Μ.Μ.Μ. Για να δούμε πως θα είναι ένα τέτοιο ταξίδι.

Στις 7.15 μ.μ. γυρίσαμε στο θέατρο. Εκεί βρήκαμε την Ανίτα.

Όσο να αρχίσει η παράσταση στις 7.30, χαζεύαμε από το παράθυρο τη γύρω περιοχή. Η παράσταση μπαλέτου “atomos” με την ομάδα Company Wayne McGregor, άρχισε στην ώρα της, αλλά αποδείχτηκε κουραστική με εξαίρεση τους χορευτές, που ήταν εξαιρετικοί. Η μουσική πολύ δυνατή, τα ηλεκτρονικά, 3D εφέ ενοχλητικά και κουραστικά για τα μάτια και όλα πολύ σκοτεινά.

Μετά την παράσταση, η Ανίτα πήρε τη Σοφία και τις βαλίτσες με το αυτοκίνητο και εγώ με τον Βέρνερ φτάσαμε στο σπίτι, στο Posieux, με το λεωφορείο. 

Καλώς ήρθαμε στη χώρα της ακρίβειας!.

Σαββάτο 16 Απριλίου

Η πρόβλεψη ήταν για βροχή και έτσι ήταν τα πράγματα το πρωί. Σκεφτήκαμε να πάμε κάπου σχετικά κοντά και με εναλλακτική κάπου να χωθούμε στην περίπτωση βροχής. Έτσι επιλέξαμε το Romont.

Πριν φύγουμε άνοιξε ο καιρός και αν και είχε αεράκι, η ψύχρα ήταν ανεκτή.

Έκανα μια μικρή βόλτα γύρω από το σπίτι και σε λίγο ξεκίνησε η πρώτη μας βόλτα με τα Μ.Μ.Μ. Λεωφορείο και τρένο μέχρι το Romond μέσω Fribourg

και από το σταθμό του τρένου του Romont, μέχρι το χωριό, που είναι ψηλά στο λόφο με λεωφορείο.

Το λεωφορείο στο Posieux, άργησε 9 λεπτά. Θα μου πει κάποιος: Σιγά τα’ αυγά! Για εμάς έτσι είναι, αλλά για τους Ελβετούς, που το ένα μέσο ξέρουν πως θα φτάσει ακριβώς τόσα λεπτά πριν φύγει το άλλο και πάει λέγοντας αυτή η καθυστέρηση είναι υπολογίσιμη. Ευτυχώς ο οδηγός το πάτησε λίγο και είμασταν στην ώρα μας στο Fribourg.Αυτή η καθυστέρηση ήταν η πρώτη από μια σειρά παρομοίων, που θα μας έδειχνε πως η ακρίβεια ισχύει γενικά, αλλά όλα είναι σχετικά.

Το Romont είναι ένα πολύ όμορφο χωριό και το μεσημέρι του Σαββάτου είχε πολύ λίγο κόσμο.

Πήγαμε πρώτα να δούμε την Κολεγιακή Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου του 13^ου αι.

Πολύ ενδιαφέρουσα εκκλησία

με ωραία ξυλόγλυπτα στασίδια και εικονοστάσια,

παλιά

αλλά και σύγχρονα βιτρό. Όλη η περιοχή γύρω από το χωριό θεωρείται σαν η περιοχή των βιτρό, γι αυτό και υπάρχει Μουσείο Βιτρό στο Σατό του χωριού που είναι ακριβώς απέναντι από την εκκλησία, μόνο που όταν πήγαμε, είδαμε πως είχε κλείσει για μεσημέρι και θα άνοιγε πάλι στις δύο.

Χαζέψαμε το πολύ όμορφο Σατό

και βγήκαμε για μια βόλτα, ακόμα, στο χωριό. Κάτσαμε έξω από την εκκλησία, στο ήλιο να ζεσταθούμε,

εγώ πήγα για λίγο ακόμα μέσα και στις 2.00 μπαίναμε στο σατό. Στην αυλή του, μπροστά από το μουσείο, έχει δύο ομάδες γλυπτών από γυαλί, πολύ ενδιαφέρουσες.

Η μία είναι χούφτες σε φυσικό μέγεθος, που έχουν μέσα «νερό» (φυσικά γυάλινο) και στηρίζονται σε κάθετες, ξύλινες βάσεις.

Η άλλη είναι μικροσκοπικά κεφάλια στηριγμένα πάνω σε μεταλλικές βάσεις. Αφού τα χαζέψαμε (και φυσικά τα φωτογράφισα), μπήκαμε στο μουσείο.

Υπέροχα βιτρό από τον Μεσαίωνα ως τις αρχές του 20^ου αι.

Τα μικρά σχετικά, βιτρό, με κοσμικά κυρίως θέματα, των 16^ου και 17^ου αι. ήταν καταπληκτικά.

Μάθαμε εκεί πως τότε, αυτοί, που είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για την κατασκευή ενός τέτοιου έργου, συνήθιζαν να κάνουν μεταξύ τους τέτοια δώρα (!!!).

Έχει και μοντέρνα έργα σε γυαλί σε μόνιμη (στο καφέ και κάποια σημεία του μουσείου) ή προσωρινή έκθεση,

όπως αυτή του Thierry Boissel, που έχει σαν σύνθημα το «το βιτρό πέθανε, ζήτω το βιτρό» Όλα πολύ όμορφα και ενδιαφέροντα.

Μια πτέρυγα έχει «αντίστροφη ζωγραφική σε γυαλί».

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη τεχνική ζωγραφικής μικρών, γενικά έργων σε γυαλί ή καθρέφτη, που δεν έχει σχέση με το βιτρό.

Είναι έργα του 16^ου -19^ου αι. Κατά τη γνώμη μου, το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι του μουσείου.

Συναντήσαμε και μια ομάδα νεαρών, που παρακολουθούσαν μαθήματα τεχνικής και ιστορίας (απ’ όσο καταλάβαμε) της τέχνης του βιτρό.

Κάτσαμε για καφέ, κάναμε και κάποια ψώνια και πήραμε να πάμε στο σταθμό του τρένου με τα πόδια.

Στο δρόμο είδαμε έργα από γυαλί, που στολίζουν κάποια σημεία στο πλάι του δρόμου. Στο σπίτι (πάλι μικρή καθυστέρηση του λεωφορείου) κάναμε λίγα τορτελίνια για να κόψουμε την πείνα.

Το βραδάκι πήραμε πάλι το λεωφορείο, κατεβήκαμε δύο στάσεις πριν το Fribourg και πήγαμε να πάρουμε το λεωφορείο για τη συνοικία Nuithonie, όπου στο θέατρο θα παρακολουθούσαμε άλλη μια πειραματική παράσταση με μουσική, χορό και λόγο. Φτάσαμε στη στάση 2 λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα του λεωφορείου και την ώρα που λέγαμε πως θα έπρεπε να περιμένουμε 20 λεπτά, νάσου το λεωφορείο. Αυτή τη φορά η καθυστέρηση μας βγήκε σε καλό.

Η παράσταση Zwiesprache (διάλογος) με το Tanztheater της Karine Jost, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ανορθόδοξο παίξιμο των οργάνων, ένα πιάνο με γυμνές χορδές και συνδεδεμένο με πολλά εφέ, τρεις υπέροχοι χορευτές και λόγος στα γαλλικά και αγγλικά, με κράτησαν πραγματικά με τεταμένο ενδιαφέρον στη μια ώρα και 20 λεπτά, που κράτησε.

Γυρίσαμε στο σπίτι με τη γνωστή μέθοδο και με τον Βέρνερ σεφ, βάλαμε να μαγειρέψουμε. Πάνω από τα νόστιμα πιάτα μας και με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι πέρασε η ώρα με καλή κουβέντα μέχρι περασμένα μεσάνυχτα, που αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο.

Κυριακή 17 Απριλίου

Το πρωί είχε ήλιο αλλά σιγά-σιγά άρχισε να συννεφιάζει και όταν φύγαμε ψιλόβρεχε. Έτσι το πήγε όλη μέρα. Συννεφιά και πότε-πότε λίγο βροχή.

Με τον γνωστό πια τρόπο, φτάσαμε στη Βέρνη και πήραμε το τρένο για τη Βασιλεία. Οι εικόνες της διαδρομής όμορφες, κλασσικές Ελβετικές.

Από τις πιο εντυπωσιακές το κάστρο Aarburg, του 12^ου αι, πάνω στον ποταμό Aare.

Το τρένο αυτό είναι των Γερμανικών Σιδηροδρόμων και συνδέει τις πρωτεύουσες των δύο χωρών. Βέρνη-Βερολίνο. Είναι ιντερσίτι και αναπτύσσει αρκετά μεγάλη ταχύτητα. Όχι όμως εκείνη τη μέρα. Λόγω τεχνικού προβλήματος πήγαινε πιο αργά, με αποτέλεσμα το ταξίδι μέχρι τη Βασιλεία, που είναι κάτι λιγότερο από μία ώρα, να το κάνει με 20 λεπτά παραπάνω. Φυσικά όσοι είχαν να πάρουν άλλο τρένο το χάσανε. Εμείς δεν είχαμε πρόβλημα, μιας και θα κατεβαίναμε.

Οι όμορφες εικόνες της Βασιλείας άρχισαν από το σταθμό,

που είναι πολύ όμορφο κτίριο.

Προχωρήσαμε προς την παλιά πόλη.

Παντού τραμ σε έντονα χρώματα δίνουν ένα πολύ χαρούμενο τόνο, παρά τον μουντό καιρό.

Περάσαμε από την εκκλησία της Αγίας Ελισάβετ και μπαίνοντας στα στενά της περάσαμε από μικρές πλατείες

με περίτεχνες βρύσες,

το μουσείο Ιστορίας, που στεγάζεται σε ένα παλιό ναό,

το πολύ όμορφο ταχυδρομείο και φτάσαμε στο Δημαρχείο. Τι ήταν αυτό που βλέπαμε;

Κατακόκκινο με πλούσια διακόσμηση, είναι από τα ωραιότερα κτίρια, που έχω δει ποτέ. Ανεπανάληπτο!!

Και απ’ έξω

και μέσα στην αυλή του!

Πολλές και καταπληκτικές τοιχογραφίες,

μικρά και μεγαλύτερα αγάλματα, κάποια χρωματισμένα,

χρωματισμένα ανάγλυφα και άλλα πολλά και θαυμαστά! Είχα μείνει άφωνος. Αξίζει να κάνει κανείς το ταξίδι μέχρι τη Βασιλεία, μόνο και μόνο για το Δημαρχείο.

Όχι πως η πόλη είναι λιγότερο όμορφη. Το ιστορικό κέντρο της είναι υπέροχο.

Κατεβήκαμε μέχρι το Ρήνο και την πέτρινη γέφυρα σ’ αυτόν, χαζέψαμε λίγο εκεί και συνεχίσαμε στα καλντερίμια της παλιάς πόλης.

Εντυπωσιακές εικόνες, με όμορφα κτίρια, κάποια με τοιχογραφίες,

όμορφες επιγραφές 

και γραφικές μικρές πλατείες.

Σε ένα στενάκι είναι ένα μεγάλο και εντυπωσιακό γκράφιτι με πολλές από τις «μυθικές» μορφές του ροκ, νεκρούς ή ζωντανούς.

Κάτσαμε για παραδοσιακό Ελβετικό φαγητό στο Zum Brenne Mutz (Η καφέ αρκούδα).

Στη συνέχεια από ανηφόρες

φτάσαμε στον καθεδρικό Munster και την πλατεία του.

Ο ναός είναι πολύ ενδιαφέρων απ’ έξω, με πλήθος γλυπτών,

αλλά και μέσα με τα βιτρό,

τα ξυλόγλυπτα (στασίδια, άμβωνας, εικόνες κλπ)

και κυρίως τις πολλές σαρκοφάγους των 14^ου και 15^ου αι. Στη συνέχεια βγήκαμε και πήγαμε στην άκρη της πλατείας

να δούμε τον Ρήνο από ψηλά

και την βάρκα, που κινούνταν με μοναδική πηγή ενέργειας το ρεύμα του ποταμού (την πατέντα αυτή την είχαμε δει στη Σλοβακία, μερικά χρόνια πριν).

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας από τα στενάκια με τις περίτεχνες βρύσες,

τα γραφικά κτίρια και τη θέα προς το ποτάμι.

Περάσαμε από την πλατεία με τον παλαιότερο ναό της πόλης, τον Άγ. Μαρτίνου, του 14^ου αι,

και έξω από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου δίπλα στην είσοδό του έχουν ένα ανθρώπινο σκελετό και του έχουν βάλει το ράμφος μιας πάπιας (!!!).

Κατεβήκαμε στο Δημαρχείο και πήραμε το τραμ για τον σταθμό. Κάτσαμε για ένα καφέ και με τον γνωστό τρόπο γυρίσαμε στο σπίτι. Η Ανίτα είχε ετοιμάσει νόστιμο φαγητό και κάτσαμε, για άλλη μια φορά, μέχρι αργά, τρώγοντας, πίνοντας και κουβεντιάζοντας.

Δευτέρα 18 Απριλίου

Η μέρα ήταν πολύ βροχερή. Με τον γνωστό τρόπο φτάσαμε μέσω Βέρνης στην Τουν, στο σημείο που η λίμνη τροφοδοτεί τον ποταμό Αάρε. Όμορφη πόλη, αλλά η βροχή, βροχή.

Λουλούδια πολλά δίπλα στο ποτάμι,

μια ξύλινη γέφυρα στο σημείο, που είναι τα φράγματα ελέγχου των νερών,

ένα Σατώ

και μια όμορφη εκκλησία λίγο πιο ψηλά

και μια πλατεία με

ένα όμορφο δημαρχείο και μερικά όμορφα κτίρια ένα γύρω.

Οι εικόνες του ποταμού και των καλντεριμιών, είναι πολύ γραφικές.

Κάτσαμε σε μια πιτσαρία για να περάσει η βροχή και τσιμπήσαμε κάτι.

Γυρίσαμε στο σταθμό για να πάρουμε το λεωφορείο για το Oberhofen και από εκεί το τελευταίο καραβάκι για την Spiez, αλλά το λεωφορείο παρουσίασε πρόβλημα και βέβαια αντίο καραβάκι, αντίο Oberhofen.

Έτσι γυρίσαμε στο σπίτι σχετικά νωρίς και τουλάχιστον ξεκουραστήκαμε. 

Το βράδυ, που γύρισε η Ανίτα, με φώναξε να μου δείξει στον κήπο ένα ζευγάρι σκαντζόχοιρους. Έτσι όμορφα τελείωσε και αυτή η βροχερή μέρα στη χώρα των φίλων μας.

(Το ταξίδι συνεχίζεται Ελβετική ακρίβεια!-2ο)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας