2003, Στη χώρα που γεννήθηκε ο Τίτο! 1. Δαλματικές Ακτές

 Πρώτο Οδικό ταξίδι στην Ευρώπη (Ιταλία – Κροατία – Σλοβενία),

 (συνέχεια από Στα βουνά του Laurino!)

 (Σελίδες από τα Παλιά Ταξιδιωτικά μου Ημερολόγια 2)

 

24-28 Ιουλίου 2003

Περνώντας τα Σλοβενο-Κροατικά σύνορα μπήκαμε στη χερσόνησο της Ίστριας, μια περιοχή με τόσα αξιοθέατα, ένα ταξίδι από μόνη της. Εμείς στρίψαμε προς τα ανατολικά, με σκοπό να μπούμε στη Ριέκα για μια μικρή βόλτα. Όταν μπήκαμε στην πόλη η κίνηση ήταν απερίγραπτη. Μιας και ήταν απόγευμα και έπρεπε να βρούμε κάμπινγκ να μείνουμε φύγαμε, αφήνοντας τη Ριέκα για μια άλλη φορά, μάλλον για κάποιο ταξίδι στο μέλλον.

Ψάχνοντας για κάμπινγκ ας πούμε δυο πράγματα για τη χώρα αυτή και την περιοχή προορισμού μας.

Η Κροατία σαν κράτος προέκυψε το 1991 μετά το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ακολούθησε 4ετής αιματηρός εμφύλιος μεταξύ Σέρβων και Κροατών, με πολλά θύματα και από τις δύο μεριές. Οκτώ χρόνια μετά το τέλος του πολέμου βλέπαμε εδώ κι εκεί τα σημάδια εκείνου του πολέμου, όπως τα ερείπια βομβαρδισμένων σπιτιών. Άλλωστε το να επισκεφτείς μια χώρα λίγα χρόνια μετά από πόλεμο, είναι από μόνο του πρόκληση. Στην Κροατία γεννήθηκε το 1892 ο Γιόσιπ Μπροζ (Јосип Броз), ο γνωστός εμβληματικός ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, γνωστός με το όνομα Τίτο.

Η Δαλματία είναι η παραθαλάσσια πρώην Γιουγκοσλαβία, με την Κροατία να κατέχει τη μερίδα του λέοντος. Είναι η ναυαρχίδα του τουρισμού της χώρας, η ζεστή θάλασσα στην οποία φτάνουν οι στερημένοι από ήλιο και θάλασσα Γερμανοί και Αυστριακοί. Η Κροατία ήταν και συνεχίζει να είναι στενή επιρροή (βλ. ιδιότυπο προτεκτοράτο) της Γερμανίας.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχαμε θα μέναμε κάπου στις Δαλματικές ακτές για 5 νύχτες με σκοπό να πηγαίναμε όσο πιο νότια και να βλέπαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε.

Μετά τη Ριέκα πήραμε το δρόμο που πάει παράλληλα με τη θάλασσα προς τα νότια. Μας έκανε εντύπωση που είχε πολύ λίγα κάμπινγκ. Το πρώτο γεμάτο και μέχρι να βρούμε το επόμενο κοντά στο χωριό Selce, είχε βραδιάσει. Είχα τέτοια κούραση, που ρώτησα για δωμάτιο. Μου είπαν για τροχόσπιτο και συμφωνήσαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Στο εστιατόριο τσιμπήσαμε κάτι και πέσαμε ψόφιοι να ξεκουραστούμε.

Το πρωί που ξυπνήσαμε διαπιστώσαμε ότι το κάμπινγκ ήταν μεν καλό αλλά πολύ βόρεια και θα χρειαζόταν να κάνουμε καθημερινά πολλά χιλιόμετρα χωρίς λόγο. Έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι που μετά από περίπου 200χμ, βρήκαμε ένα άλλο κοντά στην πόλη Zadar. Εκεί στήσαμε τη σκηνή μας για τις επόμενες 4 νύχτες.

Το απόγευμα αράξαμε στο κάμπινγκ, κάναμε μια μικρή βόλτα ένα γύρω και αφήσαμε για την επομένη την επίσκεψη στην πόλη.

 

Zadar

Η πόλη κατοικείται από τον 7ο αιώνα π.Χ. με το όνομα Ζαντέρ (Jader). Αργότερα αναφέρεται με το ελληνικό όνομα Ιδάσσα, ενώ στα ρωμαϊκά χρόνια είχε το όνομα Ζαντέρα (Jadera) και αργότερα Ντιαντόρα (Diadora). Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ονομαζόταν Ζάρα.[…] Η παλαιά πόλη είναι χτισμένη σε μια χερσόνησο, η οποία περιβάλλεται από τείχος και είναι πλήρως οικοδομημένη με μικρά δρομάκια και τριώροφα-τετραώροφα κτίρια, με τυπική αρχιτεκτονική μεσαιωνικών πόλεων.[…] (πληροφορίες από την Wikipedia)

Για να δούμε την πόλη ξεκινήσαμε μετά το πρωινό μας. Αφήσαμε το αυτοκίνητο πολύ κοντά στην παλιά πόλη

και ξεκινήσαμε από το Ρωμαϊκό φόρουμ και τον Ναό του Αγίου Δονάτου. Ο ναός είναι του 9^ου αι και σήμερα είναι μουσειακός χώρος, αλλά και χώρος εκδηλώσεων.

Πήγαμε από τη μεριά της εισόδου

και μπήκαμε.

Πολλά καθίσματα είχαν τοποθετηθεί για κάποια εκδήλωση.

Από τα παράθυρα είναι εντυπωσιακή η θέα προς τον αρχαιολογικό χώρο από κάτω, 

αλλά και προς την πόλη.

Στο φόρουμ βλέπει, από την απέναντι μεριά και η εκκλησία της Παναγίας του μοναστηριού των Δομινικανών. Το μοναστήρι ιδρύθηκε τον 11^ο αι και υπέστη πολλές αλλαγές στο διάβα των αιώνων μέχρι την καταστροφή του στο Β΄Π.Π. Το κτίρια που βλέπουμε σήμερα είναι ανακατασκευή της δεκαετίας του 1950.

Απέναντι, σε ένα μοντέρνο κτίριο, στεγάζεται το πολύ ενδιαφέρον αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο επισκεφτήκαμε στη συνέχεια. Δυστυχώς απαγορεύονταν κάθε είδους φωτογράφιση.

Βγήκαμε και πήραμε την Široka ul., τον κεντρικό πεζόδρομο της παλιάς πόλης. Περπατήσαμε προς τα νοτιοανατολικά μέχρι που φτάσαμε στην Πλατεία του Λαού (Narodni trg), που βρίσκεται στην ίδια θέση από το μεσαίωνα, που ήταν η μεγάλη πλατεία (Platea Magna) της πόλης. Τρία κτίρια, μεταξύ των άλλων, σηματοδοτούν την πλατεία.

Στη βορειοδυτική άκρη είναι το κτίριο της φρουράς της πόλης (Gradska straža), του 16^ου αι.

Απέναντί του είναι η Λότζια της πόλης (Gradska Loza), που σήμερα είναι εκθεσιακός χώρος

και στα βορειοανατολικά είναι το Δημαρχείο της πόλης εκεί που ήταν το διοικητήριο της πόλης (Grad Zadar), από τον 13^ο αι. Το σημερινό κτίριο είναι πιστό αντίγραφο των ημερών μας, μιας και το αρχικό καταστράφηκε σε παλιότερες εποχές.

Συνεχίσαμε μέχρι που φτάσαμε στην πολύ όμορφη Πύλη της Στεριάς (Kopnena Vrata).

Βγαίνοντας είδαμε τα τείχη της πόλης από την έξω μεριά, από τη μεριά της θάλασσας.

Κάπου εκεί τελείωσε η βόλτα μας στην πόλη. Γυρίσαμε στο κάμπινγκ, φάγαμε κάτι και αράξαμε να ξεκουραστούμε.

Το απόγευμα ξεκινήσαμε γι άλλη μια βόλτα.

Το μέρος που μέναμε βρίσκεται στην άκρη μιας χερσονήσου που σχηματίζει ένα βαθύ κόλπο με την απέναντι στεριά. Ανάμεσά τους βρίσκονται μερικά νησιά. Τα πολλά νησιά που βρίσκονται κοντά και παράλληλα με τις ακτές είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των Δαλματικών ακτών. Ένα από αυτά, το 3^ο μεγαλύτερο της χώρας και αυτό με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή είναι το Pag. Είναι τόσο κοντά στη στεριά, που μια σχετικά μικρή γέφυρα το ενώνει μαζί της κάνοντας την πρόσβαση πάρα πολύ εύκολη.

Για εκεί ξεκινήσαμε εκείνο το σούρουπο. Όταν περάσαμε τη γέφυρα και κατευθυνθήκαμε προς την ομώνυμη πόλη είχε αρχίσει να βραδιάζει. Φτάσαμε, αφήσαμε το αυτοκίνητο και αρχίσαμε να κάνουμε τις βόλτες μας.

Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Άλλωστε βρισκόμασταν στην καρδιά του καλοκαιριού σε ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Μεσογείου. Δεν ήταν λοιπόν, καθόλου παράξενο να συναντούμε παντού ορδές τουριστών.

Εκεί στο λιμάνι τσιμπήσαμε για βράδυ, κάτι στο πόδι. Πρώτη φορά έφαγα μαριδάκι και καλαμαράκια σε χάρτινο χωνάκι. Όπως τρώγαμε τα φιστίκια όταν ήμουν μικρός. Μαζί με τα πλήθη, πήραμε κι εμείς την Ul. kralja Zvonimira, που μπάινει στο εσωτερικό της πόλης.

Σε μια πλατεία είναι ένας όμορφος ναός. Ο Ναός της Παναγίας (Crkva Sv. Marije). Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην νυχτερινή πόλη και αρκετά αργά γυρίσαμε στη σκηνή μας για να κοιμηθούμε.

Το πρωί ξεκούραστοι και χορτάτοι μετά το γερό πρωινό, ξεκινήσαμε προς τα νότια. Είχαμε να κάνουμε μια αρκετά μεγάλη εκδρομή με πολλά ενδιαφέροντα να δούμε. Προορισμός μας η πόλη Split, μια από τις μεγαλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες της χώρας.

Πριν όμως φτάσουμε εκεί κάτω είχαμε αποφασίσει να σταματήσουμε να δούμε το Εθνικό Πάρκο Krka.

Περιλαμβάνει πολλές τοποθεσίες με προστατευμένη φύση παράλληλα με τον ποταμό Krka.

Η περιοχή ανακηρύχθηκε ως εθνικό πάρκο το 1985 και έκτοτε έχει προσελκύσει εκατομμύρια επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Ορισμένοι την αποκαλούν "η μικρή αδερφή των Λιμνών Plitvice", καθώς υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ αυτών των δύο πάρκων. Και τα δύο θεωρούνται από τα πιο όμορφα φυσικά αξιοθέατα της Κροατίας.

Τα κυριότερα αξιοθέατα του Krka περιλαμβάνουν καταρράκτες, το φαράγγι του ποταμού, λίμνες, χώρους κολύμβησης, εκδρομές με σκάφος και τη μοναδική χλωρίδα και πανίδα.

Βρίσκεται πάνω από την πόλη Σιμπένικ, γύρω στα 90χμ από εκεί που μέναμε, περίπου στη μέση της διαδρομής για Σπλιτ. Οφείλει την ύπαρξη του στο ποτάμι Krka, που πηγάζει κοντά στα σύνορα με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και εκβάλει στην Αδριατική κοντά στο Σιμπένικ.

Η πρώτη μας στάση ήταν στη γέφυρα πάνω από το ποτάμι.

Η θέα και προς το πάρκο

και προς τη θάλασσα είναι υπέροχη.

Πλησιάζοντας οι εικόνες γίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακές.

Φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου, αφήσαμε το αυτοκίνητο και μπήκαμε στο λεωφορείο που μεταφέρει τους επισκέπτες κάτω στο ποτάμι.

Στο χώρο που μας άφησε υπάρχουν μερικά κτίρια για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών Εκεί είναι και ένα πετρόχτιστο μέσα στο οποίο υπάρχει

σε ένα χώρο μια νεροτριβή

και σε ένα άλλο ένας μύλος. Μουσείο υδροκίνησης δηλαδή.

Παίρνουμε το μονοπάτι που πάει πλάϊ στο νερό. Αρχίζουν να φαίνονται οι καταρράκτες.

Μικροί στην αρχή,

μεγαλύτεροι στη συνέχεια

για να φτάσουμε απέναντι από το «συγκρότημα» των μεγάλων καταρρακτών.

Τι εικόνα!

Η δύναμη του νερού σε καθηλώνει.

Παρ’ όλα αυτά εδώ είναι αρκετός ο κόσμος που κολυμπάει σχετικά κοντά στο νερό που κατρακυλά με δύναμη.

Μάλιστα κάποιοι πιο τολμηροί κάνουν βουτιές από την κορυφή τους.

Απολαύσαμε εικόνες και υπέροχη δροσιά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

 Περίπου 90χμ μετά μπήκαμε στο Split.

Το Σπλιτ είναι πόλη της Δαλματίας στην Κροατία και άλλοτε σημαντικό λιμάνι της Γιουγκοσλαβίας.

Αν και η αρχή του συνδέεται συχνά με την κατασκευή του Παλατιού του Διοκλητιανού, η πόλη ιδρύθηκε αρχαιότερα ως Ελληνική αποικία με την ονομασία Ασπάλαθος. Ο Ελληνικός οικισμός ζούσε από το εμπόριο με τις γύρω Ιλλυρικές φυλές, κυρίως τους Δαλματούς, που κατοικούσαν την πολύ μεγαλύτερη γειτονική πόλη Σαλώνα. Με τον καιρό η Ρωμαϊκή Δημοκρατία κυριάρχησε στην περιοχή και κατέκτησε τους Ιλλυριούς με τους Ιλλυρικούς πολέμους το 229 και 219 π.Χ. Αφού παγίωσαν τον έλεγχό τους οι Ρωμαίοι ίδρυσαν την επαρχία της Δαλματίας με πρωτεύουσα τα Σάλωνα και τότε το όνομα της γειτονικής Ελληνικής αποικίας Ασπάλαθος άλλαξε σε Σπαλάτουμ. Αφού μόλις γλίτωσε το θάνατο από ασθένεια, ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός (αυτ. 284– 05), μεγάλος μεταρρυθμιστής της ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική το 305. Ο Αυτοκράτορας έδωσε εντολή να ξεκινήσουν εργασίες για ένα ανάκτορο όπου θα αποσυρόταν κοντά στη γενέτειρά του και καθώς ήταν από την πόλη Διόκλεια διάλεξε για τη θέση του το λιμάνι κοντά στα Σάλωνα. Οι εργασίες για το ανάκτορο άρχισαν το 293 ενόψει της απόσυρσής του από την πολιτική.[…] Το ανάκτορο τέλειωσε το 305, ακριβώς τη στιγμή για να δεχθεί τον ιδιοκτήτη του, που αποσύρθηκε ακριβώς σύμφωνα με το πρόγραμμα, όντας ο πρώτος Ρωμαίος Αυτοκράτορας που οικειοθελώς εγκατέλειψε το αξίωμά του. […] (περισσότερες πληροφορίες εδώ)

Αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στην πλατεία Gaje Bulata, έξω από τα τείχη. Εκεί δεσπόζει το εντυπωσιακό Εθνικό Θέατρο της πόλης.

Μέσα από στενάκια με όμορφα κτίρια φτάσαμε σε άλλη μια πλατεία στο λιμάνι της πόλης.

Είναι η πλατεία Δημοκρατίας

με τα υπέροχα κτίρια που σχηματίζουν ένα Π γύρω της.

Δίπλα, στη δυτική άκρη της Riva, του παραλιακού πεζόδρομου με τις σειρές των φοινίκων,

βρίσκεται η εκκλησία και το μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου (Crkva i samostan sv. Frane), χτισμένο στη θέση, που υπήρχε λατρευτικός χώρος από τα πρώιμα Χριστιανικά χρόνια.

Πήραμε να περπατάμε στη Riva προς τα ανατολικά.

Στο βάθος δεσπόζει το όμορφο κτίριο της διοίκησης του λιμανιού. Ο πεζόδρομος αυτός είναι υπέροχος.

Με δύο σειρές φοίνικες και μια σειρά εντυπωσιακών κτιρίων, που είναι το παραθαλάσσιο όριο του Παλατιού είναι ο πιο όμορφος περίπατος της πόλης.

Κάπου στην άκρη της στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε σε στενάκια και μικρές εσωτερικές πλατείες με κτίρια

που αποπνέουν την ιστορία αυτής της πόλης.

Στο κέντρο της πλατείας των φρούτων (Voćni trg), στην παλιά αγορά των φρούτων είναι το μνημείο του Marko Marulic (Spomenik Marku Maruliću), προς τιμή του Εθνικού Ποιητή της Κροατίας (1450-1524).

Συνεχίζουμε βόρεια και φτάνουμε σε άλλη μια πλατεία, την Πλατεία του Λαού ή Pjaca (Narodni trg – Pjaca).

Εκεί είναι ένα από τα πιο όμορφα κτίρια της πόλης. Το Παλιό Δημαρχείο (Stara Gradska Vijećnica), του 1443, σήμερα Εθνογραφικό Μουσείο.

Στρίψαμε στα δεξιά και περάσαμε από τη Σιδερένια πύλη, που έχει πάνω της ένα εντυπωσιακό πύργο με ρολόϊ. Από εκεί φτάσαμε στην καρδιά του Παλατιού.

Εντυπωσιακά κτίρια και εικόνες

μέσα από στενάκια σχηματίζουν αυτό που βλέπεις πηγαίνοντας στην κεντρική «πλατεία» του, το Περιστύλιο.

Το κτίριο που δεσπόζει είναι ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Δόμνιου (Katedrala Sv. Dujma), στην ανατολική πλευρά. Αποτελείται από τον ναό, που δεν είναι τίποτα άλλο από το Μαυσωλείο, που έφτιαξε για τον εαυτό του ο Διοκλητιανός και το καμπαναριό.

Απ’ έξω έχει μια από τις αρχαίες αιγυπτιακές σφίγγες που είχε φέρει από την Αίγυπτο.

Στην απέναντι μεριά ένας διάδρομος φέρνει στον Ναό του Δία, που αργότερα μετατράπηκε σε Βαπτιστήριο. Άλλη μία από τις σφίγγες, ακέφαλη αυτή είναι έξω ακριβώς απ’ αυτό.

Στη νότια πλευρά του περιστυλίου μια υπόγεια στοά (γεμάτη με σουβενιράδικα) οδηγεί στην Χάλκινη Πύλη, την πύλη που οδηγεί στη θάλασσα.

Βγήκαμε και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο. Η επιστροφή ήταν λίγο επεισοδιακή. Σε κάποιο σημείο, δίπλα στο δρόμο είχε φωτιά και το μποτιλιάρισμα ήταν απερίγραπτο. Ήταν προχωρημένη νύχτα σαν φτάσαμε. Ίσα που προλάβαμε πριν κλείσει η είσοδος του κάμπινγκ.

Την επομένη αράξαμε στο κάμπινγκ, βγήκαμε μια βόλτα στην περιοχή γύρω

και το βραδάκι βγήκαμε στο Zadar για να απολαύσουμε την πόλη και τις νυχτερινές της εικόνες, πριν αναχωρήσουμε για το Ζάγκρεμπ και τη Σλοβενία.

Οι Δαλματικές ακτές είναι μια πολύ μεγάλη περιοχή με πολλές αξιόλογες πόλεις και χωριά και χρειάζονται πολλές μέρες για να τη γνωρίσει κανείς. Εμείς πήραμε απλά μια μυρωδιά. Κάναμε κι ένα λάθος, που μας δημιούργησε αρνητικά συναισθήματα. Μιας και ήταν καλοκαίρι είχαμε κατά νου να απολαύσουμε τη θάλασσα. Αμ, δε! Πρώτον δεν έχει αμμουδιές ή τουλάχιστον εμείς δεν είδαμε καμιά. Δύο φορές που είδαμε από μακριά αμμουδιά απογοητευτήκαμε. Μπεζ χαλικάκι ήταν πάνω στη βραχώδη ακτή για να δίνει την εντύπωση άμμου. Όλοι αραχτοί πάνω στα βραχάκια να ρίχνουν τις βουτιές τους σε αμφιβόλου καθαρότητας νερά. Επειδή τα νησιά είναι πολλά και κοντά στις ακτές τα νερά είναι σχετικά στάσιμα και δεν ανανεώνονται, άρα δεν είναι καθαρά. Σίγουρα σε κάποια από τα νησιά θα έχει κάποιες αμμουδιές (δεν πιστεύω πια τις φωτογραφίες που βλέπω εδώ και εκεί) και καθαρά νερά. Πάντως τα δύο μπάνια που κάναμε δεν μας άρεσαν καθόλου.

Τουλάχιστον η Δαλματία μας αποζημίωσε με τις όμορφες εικόνες της

(το ταξίδι συνεχίζεται Στη χώρα που γεννήθηκε ο Τίτο! 2. Στην πρωτεύουσα)

 

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας