Πόλη με μπαχαρικά…!

Η πόλη που την είπαν «Πόλη»!

2013-Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, 1^ο μέρος

23-30 Μαρτίου 2013

    

(Σημείωμα του 2017: Η Τουρκία τον τελευταίο χρόνο είναι συνεχώς στην επικαιρότητα με νέα για γεγονότα, που είναι όλο και χειρότερα. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, όλο και λιγότεροι αψηφούν τους «κινδύνους» και την επισκέπτονται. Έτσι λιγότεροι χαίρονται μια χώρα με πολλές ομορφιές, με κορυφαία μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, την Βασιλίδα των πόλεων, τη μοναδική ΠΟΛΗ!)

Εκεί που δύο Ήπειροι «ακουμπάνε» σχεδόν η μια την άλλη βρίσκεται η Πόλη. Και οι δυο την αγκαλιάζουν, και οι δυο τη διεκδικούν. Η Πόλη των δύο Ηπείρων στέκει εκεί αιώνες πολλούς, λαμπρή και μοναδική.

Η ιστορία της μακραίωνη. Πάνω από 2500 χρόνια (7^ος αι. π.Χ.) πέρασαν από τότε που μια ομάδα Μεγαρέων και Αθηναίων έφτασε εκεί και ίδρυσε την αποικία που θα πάρει το όνομά της από τον αρχηγό των Μεγαρέων, το Βύζαντα. Βυζάντιο λοιπόν το πρώτο της όνομα. Όνομα που θα κρατήσει για περίπου 1000 χρόνια, μέχρι να το αλλάξει ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Κωνσταντίνος, που αποφάσισε να μεταφέρει εκεί την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Την είπε Νέα Ρώμη, όνομα που όμως σύντομα άλλαξε και πάλι για να πάρει το όνομα του Αυτοκράτορα και να την πουν Κωνσταντινούπολη. Το όνομα «Νέα Ρώμη» διατηρείται ακόμα και σήμερα σε εκκλησιαστικό επίπεδο. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης φέρει τον τίτλο «Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης».

Πάνω από 1000 χρόνια πέρασαν με το νέο όνομα. Αλλά και με πολλά παρατσούκλια με κυριότερα αυτό της Βασιλεύουσας (οι Σλάβοι την έλεγαν Τσάριγκραντ= Πόλη του Βασιλιά= Βασιλεύουσα δηλ.) και κυρίως το Πόλη σκέτο. Ήταν τέτοια η αίγλη της που έγινε συνώνυμη με τον όρο «πόλη».

Οι Οθωμανοί τη μετονόμασαν σε Ιστανμπούλ. Για την προέλευση αυτού του ονόματος υπάρχουν διαφωνίες. Φαίνεται πως μάλλον προέρχεται σαν παραφθορά του «Εις την Πόλιν». Πολλά χρόνια πριν, έβλεπα ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ για την Πόλη. Ένας μεγάλος άγγλος βυζαντινολόγος είπε (σε άψογα ελληνικά): «Είναι αστείο να τσακώνονται οι Έλληνες με τους Τούρκους για το όνομα της Πόλης χρησιμοποιώντας οι μεν Έλληνες το όνομα ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα, οι δε Τούρκοι ένα Ελληνικό όνομα (Εις την Πόλιν = Ιστανμπούλ)». Για εμάς τους Έλληνες δεν έπαψε ποτέ να είναι η Κωνσταντινούπολη ή η Πόλη ενώ ο πλανήτης όλος την ξέρει σαν Ιστανμπούλ.

Η ουσία είναι πως για κάτι λιγότερο από 16 αιώνες υπήρξε συνεχώς η πρωτεύουσα τριών αυτοκρατοριών. Οι τόσοι και τόσοι αυτοκράτορες και σουλτάνοι που πέρασαν, άλλοι άξιοι και θαυμαστοί, άλλοι αδιάφοροι και άλλοι ανάξιοι, την προίκισαν με μύρια όσα καλούδια και αυτό είναι φανερό σε κάθε βήμα που κάνεις μέσα σε αυτή τη μαγική πόλη. Καλούδια που την έκαναν επιθυμητή σε κάθε επίδοξο μνηστήρα, όποια εποχή της ιστορίας της και αν έζησε. Και ποιοι δεν την πολιόρκησαν; Λίγοι τα κατάφεραν Αυτό όμως που έκαναν και κάνουν όλοι είναι να υποκλίνονται στα κάλλη της. Κάλλη πολλά και μοναδικά. Κάλλη που μάγευαν και συνεχίζουν να μαγεύουν κάθε επισκέπτη της. 

1987. Τη χρονιά αυτή συμβαίνουν αλλαγές στη ζωή μας. Τότε ζούσαμε στην Πάτρα. Η μετάθεση, εκτός από αλλαγή στο εργασιακό περιβάλλον αλλάζει και τον τόπο διαμονής μας. Γυρνάμε στην πόλη που μεγαλώσαμε. Στην Αθήνα. Σε άλλη όμως περιοχή. Περιοχή που απλά την είχαμε ακουστά. Νέο ξεκίνημα λοιπόν.

Πριν φύγουμε όμως από την Πάτρα και χωριστούμε από τους φίλους μας, αποφασίζουμε, μιας και αυτοί θα πήγαιναν για διακοπές στον Έβρο, να πάμε ένα ταξίδι στην Πόλη. Χωρίς χρονοτριβή βρήκαμε το πρακτορείο στην Αλεξανδρούπολη και κλείσαμε για τον Ιούλιο ένα τριήμερο. Κλείσαμε και τα αεροπορικά για την Αλεξανδρούπολη και ξεκινήσαμε το Γολγοθά της αναζήτησης σπιτιού και της μετακόμισης.

Έτσι προέκυψε η πρώτη επαφή με την Πόλη. Ήταν ουσιαστικά μια μυρωδιά μιας και από τις τρεις μέρες η μία ήταν το πηγαινέλα. Αγία Σοφία, Μπλε Τζαμί, Τοπ Καπί, Ντολμάμπαχτσε, Καπαλί Τσαρσί, Πατριαρχείο, Μπαλουκλί και Πριγκηπόνησα. Που να χωρέσουν τόσα θαύματα; Τι να αντέξει το δόλιο το κορμί, τι να χωνέψει ο δόλιος νους; Έφυγα με την απόφαση να πάω και πάλι για αρκετές μέρες.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που έγινε ένα δυο χρόνια μετά. Δεν ήθελα να ξαναπάω (!!!!). Ίσως το ότι άκουγα πως είχε αλλάξει πολύ να με έκανε να φοβάμαι το τι θα δω. Πέρασαν τα χρόνια, έκανα ένα σωρό ταξίδια μέσα και έξω από την Ελλάδα και για Πόλη ούτε κουβέντα. Ώσπου ήρθε η ταινία του Τ. Μπουλμέτη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ και μου «έδωσε» μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα! «Γιατί ξέχασες ηλίθιε αυτό που κάποτε υποσχέθηκες στον εαυτό σου;» Λιγώθηκα!! Τι βλέπαν τα ματάκια μου! Τι εικόνες! Θέλω Πόλη και τη θέλω τώρα!!

Και όμως πέρασαν κι άλλα χρόνια μέχρι που κάποια στιγμή είπα «δεν πάει άλλο». Ήταν ένα απόγευμα του Οκτώβρη του 2012 και ήμουν ένα βήμα πριν την κατάθλιψη, χωρίς να ξέρω γιατί (η γενικευμένη κατάθλιψη δεν πιάνεται. Έτσι κι αλλιώς υπήρχε). Μπαίνω και αρχίζω να ψάχνω τις αεροπορικές προσφορές που ήξερα πως ήταν μέχρι Μάρτη. Το δίλλημα Βαρκελώνη ή Πόλη λύθηκε όταν μας είπε η κόρη μας πως ήθελε να έρθει κι αυτή αν πηγαίναμε στην Πόλη μιας και είχε πάει στη Βαρκελώνη. Μοιραία λοιπόν η απόφαση για την Πόλη. Κλείσαμε αεροπορικά (130 ΕΥΡΩ το άτομο τελική τιμή με επιστροφή), κλείσαμε και ξενοδοχείο στο Καράκιοϊ (500μ. από τη γέφυρα του Γαλατά) και το κέφι μου επέστρεψε αυτόματα. Η πρέζα έκανε τη δουλειά της!!!!!!!! Ημερομηνίες του ταξιδιού μας 23 με 30 Μαρτίου 2013. Θα φεύγαμε την άλλη μέρα των γενεθλίων μου! Δωράκι, ε!! Εφτά νύχτες στην Πόλη!! Θεϊκά!! 

1. Πόλη με μπαχαρικά…!

(Τίτλος δανεισμένος από το βιβλίο «σερενάτα» του Ζουλφί Λιβανελί (Πατάκης 2015). Εκεί, στη σελ 50, ένας από του ήρωες λέει: «Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, παλάτια, τεμένη….Σαν παραμύθι…Πώς να το πω…Πόλη με μπαχαρικά…»)

23 Μαρτίου 2013

Αρχή της «κατάδυσης»

Σαββάτο πρωί-πρωί ξεκίνησε το ταξίδι μας. Καθαρός ουρανός μιας αρκετά ζεστής μέρας και το ταξίδι προμηνύονταν καλό. Λίγο μετά την Εύβοια άρχισαν τα πρώτα συννεφάκια. Στα ανατολικά μας νησιά δεν βλέπαμε πια σχεδόν τίποτα. Από μια «τρύπα» είδαμε πως ήμασταν πια πάνω από στεριά. Πετάγαμε πάνω από την Τουρκία.

Η Πόλη μας υποδέχτηκε με συννεφιά. Από το αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο. Πρώτη εντύπωση βγαίνοντας ήταν πως βρισκόμασταν σε μια πολύ μεγάλη πόλη με πολύ και άναρχη κίνηση κι πολλά λουλούδια. Τι ήταν αυτό με τα λουλούδια. ΠΑΝΤΟΥ! Στα πρανή του δρόμου γκαζόν και λουλουδένιες συνθέσεις σαν αραβουργήματα! Κυρίως με τουλίπες. Όπως θα βλέπαμε όλες τις μέρες της παραμονής μας στην Πόλη, εκατομμύρια, πολλά εκατομμύρια τουλίπες, μοσχοβολιστά ζουμπούλια και άλλα πολλά είδη, έτερπαν με τον καλύτερο τρόπο την όραση και «γαργαλούσαν» υπέροχα τους οσφρητικούς μας κάλυκες!

Αν και σε κεντρικό δρόμο το ξενοδοχείο, ο ταξιτζής δυσκολεύτηκε να το βρει. Δεν μου φάνηκε να το έκανε επίτηδες, αλλά πάλι δεν ξέρεις. Μιας και ήταν πολύ νωρίς και το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο, αφήσαμε τα πράγματα και βγήκαμε.

Το ξενοδοχείο μας ήταν στην Necatibey, περίπου 500μ από τη γέφυρα του Γαλατά. Εμείς όμως πήραμε αντίθετη κατεύθυνση προς Τοπχανέ.

Προς τα εκεί βρίσκεται το τζαμί Κιλίτς Αλή Πασά (Kiliç Ali Paşa Camii) και το ομώνυμο χαμάμ δίπλα του. Δεν είχαμε σκοπό να μπούμε στο τζαμί, αλλά να κάνουμε βόλτα στα σοκάκια της περιοχής.

Μια περιοχή που δεν έχει κάτι το «τουριστικό», αν και είναι αρκετά τα ξενοδοχεία,

στεγάζει όμως αρκετά γραφεία και εργαστήρια στους ορόφους των παλιών πολυκατοικιών που είναι εκεί γύρω.

Βγήκαμε στην Kemankes, ένα δρόμο με αρκετά όμορφα κτίρια, που πάει παράλληλα με την ακτή του Βόσπορου, αλλά δεν βλέπει θάλασσα, μιας και το θαλάσσιο μέτωπο είναι κλειστό από κτίρια και λιμενικές εγκαταστάσεις, και φτάσαμε στο λιμάνι του Karaköy,

στην αρχή της Γέφυρας του Γαλατά. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και χαζεύαμε τις εικόνες μπροστά μας.

Καράβια και άλλα πλεούμενα πήγαιναν και έρχονταν σε μια «μποτιλιαρισμένη» θάλασσα ενώ στην απέναντι όχθη δεκάδες μιναρέδες σκίζουν τον ουρανό. Τι εικόνες!!! Μια μυρωδιά γεμίζει την ατμόσφαιρα. Ψάρια που ψήνονται.

Και στο Karaköy αλλά κυρίως κάτω από τη γέφυρα

ένα σωρό ψαρομάγαζα «διαλαλούν» την πραμάτεια τους με μυρωδιές στον αέρα! Ανεβήκαμε στη γέφυρα για να περάσουμε απέναντι.

Αν και στη βόλτα προς Τόπχανέ και μέχρι το Karaköy δεν είχαμε δει πολύ κόσμο, από τη στιγμή που φτάσαμε εκεί και σε κάθε μας βήμα, όλες τις επόμενες μέρες συνεχώς η Πόλη μας έδειχνε το μέγεθος της. Τι κόσμος είναι αυτός! Όπου βρεθείς και όπου σταθείς κόσμος, πολύς κόσμος!! Με τα 17 της εκατομμύρια πληθυσμού είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης και το βλέπεις συνέχεια. Και τουρίστες. Αν και Μάρτης ήταν πάρα πολλοί οι ξένοι. Έτσι και στη γέφυρα. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν και ακόμα περισσότεροι ψάρευαν (!!).

Ακουμπισμένοι στα κάγκελα της γέφυρας με τα καλάμια τους (άλλος ένα, άλλος περισσότερα) έριχναν την πετονιά ελπίζοντας σε καλή ψαριά.

Και φαίνεται πως μερικοί τα κατάφερναν και μάλιστα καλά. Τώρα όσον αφορά την ποιότητα των ψαριών, σε μια τόσο μολυσμένη θάλασσα, είναι άλλη κουβέντα. Οι εικόνες των ψαράδων όμως, που βρίσκονται στη μνήμη των μηχανών όλων αυτών που έχουν επισκεφτεί την Πόλη, είναι μοναδικές. Δεν μπορείς να τους προσπεράσεις χωρίς να τους χαζέψεις και να τους φωτογραφίσεις. Έτσι, χαζεύοντας και φωτογραφίζοντας περάσαμε τη γέφυρα και φτάσαμε απέναντι στο Eminönü, το δίδυμο λιμάνι του Karaköy, μιας και η γέφυρα ενώνει τις δύο απέναντι όχθες του Κεράτιου Κόλπου.

Εκεί που τελειώνει η γέφυρα του Γαλατά είναι το Νέο Τζαμί (Yeni Cami). Το σπουδαίο αυτό τέμενος χτίστηκε μεταξύ 1597 και 1663 και ουσιαστικά το έχτισαν οι ισχυρές γυναίκες του παλατιού, μητέρες διαφόρων σουλτάνων. Γύρω από το τζαμί απλώνεται μια μεγάλη και πολύβουη πλατεία.

Πλανόδιοι πωλητές κάστανων,

καλαμποκιών,

τούρκικων σημαιών,

λούστροι με «πολυτελή κασελάκια», εγκατεστημένοι στη βάση του τεμένους,

δίπλα στις πολυάριθμες βρύσες για το πλύσιμο των ποδιών

και μικρά κιόσκια που πουλάγανε σπόρους για τα αμέτρητα περιστέρια. Στην άλλη άκρη της πλατείας είναι ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα σχήματος Γ. Είναι η Αγορά των Μπαχαρικών ή Αιγυπτιακό Παζάρι (Misir Çarşisi) των αρχών του 17^ου αι.

Δεκάδες μαγαζάκια που πουλάνε μπαχαρικά,

γλυκά αλλά

και άλλα καλούδια και κόσμος, πολύς κόσμος!! Οι μυρωδιές σπάνε τη μύτη και τα χρώματα τρελαίνουν τα μάτια! Δοκιμάσαμε γλυκά, ψωνίσαμε μπαχαρικά μπερδευτήκαμε σε αυτό το πολύβουο παζάρι και βγήκαμε από την άλλη άκρη από όπου μπήκαμε. Ήταν η σειρά του τζαμιού. Μπήκαμε μέσα.

Αρκετοί ήταν αυτοί, που καθισμένοι οκλαδόν χάμω στα παχιά χαλιά προσεύχονταν.

Εμείς, περιορισμένοι από ένα ξύλινο κιγκλίδωμα στο χώρο που η πινακίδα έγραφε TURIST MAHALLI (!!!) βλέπαμε και φωτογραφίζαμε.

Οι τοίχοι και οι τρούλοι είναι όμορφα διακοσμημένοι με γαλάζια πλακάκια Ιζνίκ (ο οδηγός μου λέει πως εκείνη η περίοδος δεν ήταν και η καλύτερη) και αρκετά αποσπάσματα από το Κοράνι σε κυκλικά τύμπανα ψηλά στις αψίδες.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό τέμενος έξω και μέσα.

Βγήκαμε από το τζαμί, περάσαμε τη γέφυρα και κοντά στο λιμάνι του Karaköy, κάτσαμε για φαΐ μιας και είχε μεσημεριάσει και πεινάγαμε. Στο ξενοδοχείο είχαν ανεβάσει τα πράγματά μας στο δωμάτιο και αφού τακτοποιηθήκαμε, η Σοφία και η Μαριάννα έπεσαν να κοιμηθούν λίγο. Εγώ πήρα τη μηχανή μου και βγήκα για μια βόλτα προς την περιοχή Τοπχανέ.

Ανάμεσα στο ξενοδοχείο και το Kiliç Ali Paşa Camii είδα δύο ορθόδοξες εκκλησίες (!!)

και ένα ακόμα τζαμί, το Beyazid-I Cedid Camii.

Το Τζαμί που παράγγειλε ο Κιλίτς Αλί Πασάς, ναύαρχος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, στο μεγάλο αρχιτέκτονα Σινάν το 1580, χτίστηκε με πρότυπο την Αγία Σοφία.

Έχει στενόμακρη αυλή που περιτριγυρίζει τις 3 πλευρές του οικοδομήματος

ενώ η τέταρτη γειτονεύει με νεκροταφείο στο οποίο είναι θαμμένος και ο Πασάς. Και εδώ τα πλακάκια Ιζνίκ, γύρω από το Μιχράμπ (η κόγχη που δείχνει την κατεύθυνση της Μέκκας), δίνουν ένα πολύ όμορφο τόνο.

Δυστυχώς όταν έφτασα γινόταν γύρισμα από ένα κανάλι με μια χορωδία, που καθισμένη χάμω στο κέντρο του τεμένους έψαλε.

Μπήκα αλλά δεν μπορούσα να πλησιάσω και έτσι μπόρεσα να δω λίγα πράγματα και από μακριά.

Δίπλα στο τζαμί είναι το ομώνυμο χαμάμ, που φτιάχτηκε ταυτόχρονα με το τζαμί και ανακαινισμένο, λειτουργεί ακόμα. Από την άλλη μεριά του τζαμιού και αφού περάσουμε το μικρό δρόμο, ξεκινά ένα αρκετά μεγάλο πάρκο.

Στην αρχή του είναι η Μπαρόκ Κρήνη του Τοπχανέ του 1732. Μοιάζει με αυτή του Αχμέτ Γ΄, που είναι πίσω από την Αγία Σοφία, αλλά είναι λιγότερο περίτεχνη.

Είναι σκαλιστή γύρω-γύρω και κάποια κομμάτια της είναι χρωματισμένα.

Στην πλευρά προς το δρόμο και το τζαμί είδα να κοιμάται ένας άστεγος, ο μοναδικός που είδα στην Πόλη.

Στην άλλη μεριά του πάρκου είναι ένα ακόμα τζαμί, το Nusretiya Camii, του 1820. Είναι ένα περίτεχνο κτίσμα που όμως μόνο κάποια κομμάτια του φαίνοντας, μιας και ήταν μπανταρισμένο και κλειστό λόγω συντήρησης. Ήταν το πρώτο από τα αξιόλογα κτίρια της Πόλης που θα βρίσκαμε κλειστά λόγω συντήρησης!

Πηγαίνοντας για το τζαμί και πολύ κοντά του είναι ένα περίτεχνο, πράσινο μπαρόκ κτίριο για το οποίο δεν βρήκα πουθενά καμιά πληροφορία.

Στην απέναντι πλευρά του κεντρικού δρόμου εκεί που αρχίζουν οι ανηφόρες που οδηγούν στο Ταξίμ, είναι ένα παλιό κτιριακό συγκρότημα, που ανακαινισμένο χρησιμοποιείται από το Πανεπιστήμιο σε κάποιο θέμα σχετικό με τον Σινάν ή την αρχιτεκτονική, σύμφωνα με μια επιγραφή που έχει απ’ έξω (δυστυχώς δεν ξέρω τούρκικα).

Από εκεί γύρισα στο ξενοδοχείο και ξάπλωσα κι εγώ να ξεκουραστώ για καμιά ωρίτσα.

Βραδάκι πια και ξεκινήσαμε κάνοντας ένα μέρος από την πρωινή μας διαδρομή.

Φτάνοντας στο Karaköy οι εικόνες των φωτισμένων κτιρίων ένα γύρο και κυρίως απέναντι ήταν μαγικές.

Η μυρωδιά του ψητού ψαριού ήταν ιδιαίτερα έντονη, συνοδευόμενη από συννεφάκια καπνού και τσίκνας

πάνω από ψησταριές που είχαν στήσει πλανόδιοι που πούλαγαν σάντουιτς με φιλεταρισμένο, ψητό ψάρι και λαχανικά της επιλογής σου. Στη γέφυρα υπήρχαν μερικοί πλανόδιοι σάντουιτσάδες αλλά σαφώς λιγότεροι.

Αυτοί που δεν ήταν λιγότεροι από το πρωί ήταν οι ψαράδες. Αυτοί φαίνεται πως δεν έχουν ωράριο!!

Και πάλι ο κόσμος ήταν πολύς και στη γέφυρα και στο Eminönü με τους καστανάδες να δίνουν τον τόνο, διαλαλώντας την πραμάτεια τους

και άλλους μικροπωλητές, τη δική τους. Προσπεράσαμε το Γενί Τζαμί και πήγαμε και πάλι προς την Αγορά των Μπαχαρικών. Στην αρχή δεν μπήκαμε μέσα στο κτίριο αλλά γύρω απ’ αυτό. Δεκάδες τα μαγαζάκια κι εδώ πουλάνε ότι μπορεί να βάλει ο νους.

Είδη μαναβικής, τυριά, αλλαντικά, ψάρια,

μπαχαρικά, ελιές, γλυκά, ξηρούς καρπούς, είδη οικιακής χρήσης, καφέδες και άλλα πολλά, ανακατεμένα και πολύχρωμα!! Από την άλλη μεριά ήταν η αγορά των λουλουδιών και των πουλιών. Από ότι κατάλαβα το παζάρι καταλαμβάνει πολλαπλάσιο χώρο από αυτό του κεντρικού κτιρίου. Γινόταν το αδιαχώρητο! Κυριολεκτικά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!! Με τα πολλά αρχίσαμε να βγαίνουμε σιγά-σιγά από το χώρο του παζαριού με σκοπό να χωθούμε ακόμα πιο μέσα στην αγορά. Από την Αγορά των Μπαχαρικών και προς το Τέμενος του Σουλεϊμάν απλώνεται ένα δίχτυ από μικρά δρομάκια γεμάτα καταστήματα και εργαστήρια όλων των ειδών. Κάτι σαν την περιοχή από τη μια και την άλλη της οδού Αθηνάς στην Αθήνα. Σε αυτή την περιοχή υπάρχει ένα εστιατόριο που φτιάχνει το καλύτερο ντονέρ της Πόλης, σύμφωνα με το Blog του Αγγελή (Ο Αγγελής είναι έλληνας που έχει εγκατασταθεί στην Πόλη και ψάχνει για ότι καλύτερο έχει αυτή. Έκανε ιδιαίτερο ρεπορτάζ για το συγκεκριμένο ντονέρ). Είδαμε και πάθαμε να βρούμε το συγκεκριμένο μαγαζί. Χαθήκαμε, ξαναβγήκαμε και τελικά το βρήκαμε την ώρα που έκλεινε (!!). Μας πήγε στο διπλανό του αδερφού του που όμως δεν είχε ντονέρ αλλά πολλά κεμπάπ. Λαϊκό μαγαζί με πολύ νόστιμο φαγητό και στο τοίχο,

πάνω από το κεφάλι μας, ένα Maşâ-âllah να μας συνοδεύει, όσο τρώγαμε(!!). Όλη εκείνη η περιοχή θα μπορούσε να μας κάνει να νοιώσουμε ανασφάλεια, με δεδομένο και την ώρα, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη ούτε μια στιγμή.

Μετά το φαγητό κατεβήκαμε στον κεντρικό, παραλιακό δρόμο και με ένα ταξί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Η μέρα ήταν κουραστική και οι επόμενες προβλέπονταν ακόμα περισσότερο. Έτσι μετά από λίγη δουλειά στον υπολογιστή έπεσα ξερός, για την πρώτη μου νύχτα στην ονειρεμένη πόλη!!

(φωτογραφίες δικές μου και της Μαριάννας)

(το ταξίδι συνεχίζεται στο Ψάχνοντας ίχνη αρχαίων και έργα του Σινάν!)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!