Μια μέρα στη Γρανάδα!

¡Viva España! ¡Olé!

2017, Ταξίδι στην Ισπανία-μέρος 8ο

(συνέχεια από Στο δρόμο για τη Γρανάδα!)

17 Μαρτίου 2017

Ο προγραμματισμός αυτού του ταξιδιού με απασχόλησε αρκετά, όπως στα περισσότερα ταξίδια. Και όμως, αν και γενικά το ταξίδι βγαίνει όπως το θέλουμε, εδώ είχαμε πρόβλημα. Στην περίπτωση της Γρανάδας έπεσα τελείως έξω. Πίστευα πως σε μια μέρα θα μπορούσαμε να δούμε τα βασικά. Κι όμως η πόλη αυτή έχει τόσα να δεις που θέλει τουλάχιστον άλλη μια μέρα να μην πω δύο. Από όλο αυτό το ταξίδι, η Γρανάδα είναι αυτή που μου άφησε την πιο έντονη αίσθηση απωθημένου.

Ένας ακόμα παράγοντας που δεν είχα υπολογίσει είναι πως κυκλοφοριακά είναι πολύ φορτωμένη και έφαγα αρκετό χρόνο ψάχνοντας να βρω να παρκάρω. Βρήκα με τα πολλά στην περιοχή κοντά στο ποτάμι Χενίλ (Río Genil),

εκεί που είναι το μνημείο για το Φλαμένγκο (El monumento al flamenco).

Περάσαμε το ποτάμι 

και φτάσαμε σε ένα όμορφο κτίριο, που στεγάζει μια Δημοτική Βιβλιοθήκη (Biblioteca Pública Municipal del Salón).

Απέναντι είναι το σιντριβάνι Fuente de las Granadas (Granada=ρόδι, στα ισπανικά).

Πήραμε την Carrera de la Virgen,

που περνά μπροστά από τον ναό της Τεθλιμμένης Παρθένου  (Iglesia De La Virgen De Las Angustias), πολιούχου της πόλης, του 1705 και φτάσαμε σε μια πλατεία

με το σιντριβάνι Fuente de las Batallas

και το γλυπτό του «Οδοιπόρου» (Caminante) (ξεχωριστή ανάρτηση εδώ).

Στην πλατεία βλέπει ένα πολύ όμορφο κτίριο, που στεγάζει κάποιο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο της Ανδαλουσίας (Consejo Consultivo de Andalucía).

Αφού φτάσαμε σε ένα κυκλικό κόμβο (Puerta Real de España), μπήκαμε λίγο πιο μέσα να πιούμε ένα καφέ και να δούμε τι θα κάναμε γιατί ο χρόνος περνούσε γρήγορα.

Εδώ να κάνω μια παρένθεση. Κορυφαίο αξιοθέατο της Γρανάδας και ένα από τα σημαντικότερα της Ισπανίας είναι η Αλάμπρα. Έχει τόσο κόσμο, που καλό είναι να έχεις κλείσει εισιτήρια από πριν, για να μη βρεθείς μπροστά σε καμιά δυσάρεστη έκπληξη. Αυτό και είχαμε κάνει. Έλα όμως που η γραφειοκρατία τους είναι τέτοια, που δε φτάνει να έχεις τυπώσει τις κρατήσεις, αλλά πρέπει να πας σε κάποιο γραφείο, μέσα στην πόλη, για  να πάρεις τα κανονικά εισιτήρια (!!!!!). Άφησα τη Σοφία στο καφέ και πήγα να βρω αυτό το γραφείο.

Πίσω από το Δημαρχείο είναι η οδός Ναυπάκτου (??) (Calle Lepanto), που προφανώς αναφέρεται στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου (Batalla de Lepanto), που έγινε κοντά στη Ναύπακτο το 1571 (ξεχωριστή ανάρτηση εδώ).

Ακριβώς μετά είναι ένα ακόμα κτίριο, ένα χάνι του 14^ου αι, το Corral del Carbón. Έχει ενδιαφέρον σαν κτίριο

αλλά είναι σε αρκετά κακή κατάσταση. Εκεί είναι το γραφείο για τα εισιτήρια. Ουρά να δεις κι εκεί. Ευτυχώς μου ‘κοψε να ρωτήσω και με έστειλαν σε κάποιο γραφείο, που είχε σχετικά λιγότερο κόσμο. Εκεί έμαθα πως το ραντεβού που είχαμε κλείσει και διαρκούσε περίπου δύο ώρες αφορούσε τα κτίρια του παλατιού και πως αν θέλαμε να δούμε τα υπόλοιπα, έπρεπε να πάμε να αφιερώσουμε τουλάχιστον 2-3 ώρες ακόμα, πριν το παλάτι. Με λίγα λόγια «τρεχάτε ποδαράκια μου»!

Η Γρανάδα βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλης των Ιλυβερρών ή Ιλλιβερών. Στις αρχές του 8^ου αι την κατέλαβαν οι Μαυριτανοί. Οι δυναστείες εναλλάσσονταν και γενικά η πόλη ανθούσε εμπορικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Τον 15^ο αι, οι Χριστιανοί καταλαμβάνουν τη μια πόλη μετά την άλλη και οι άραβες μαζεύονται στη Γρανάδα, κάνοντάς την ακόμα πιο σπουδαία. Είναι η τελευταία πόλη που θα περάσει στα χέρια των Χριστιανών Βασιλιάδων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας στις αρχές του 1492. Θα διώξουν τους άραβες και τους εβραίους και η πόλη θα γίνει το επίκεντρο της Ισπανικής Αναγέννησης. Τον 19^ο αι θα παρακμάσει αλλά στον 20^ο, τα μνημεία της και το πανεπιστήμιο (ιδρύθηκε το 1531) θα εμφυσήσουν νέο αέρα ζωής, πολιτισμού και ανάπτυξης. 

Ταξιδιωτικά η πόλη μπορεί να χωριστεί σε τρία μέρη. Την κυρίως πόλη με τα μνημεία της, την αραβική συνοικία του Albaicín, το λεγόμενο από τους Άραβες Ραμπάτ αλ Μπαγιαζίν (=περιοχή των γερακιών) και το κορυφαίο ανάκτορο της Αλάμπρας (Alhambra), για τους άραβες al-qala’at al-hamra (=κόκκινο κάστρο), με το γειτονικό του Generalife. Η Αλάμπρα, το Χενεραλίφε και το Αλμπαϊθίν φιγουράρουν από το 1984 στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. 

Εμείς δυστυχώς θα βλέπαμε μόνο την Αλάμπρα και το Χενεραλίφε.

Γυρίσαμε γρήγορα στο αυτοκίνητο και πήραμε τα στενά ανηφορικά δρομάκια προς την Αλάμπρα. Η κίνηση απερίγραπτη. Τα πολλά λεωφορεία είναι αυτά που γιγαντώνουν το πρόβλημα. Φτάσαμε κάποια στιγμή, αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και πήγαμε στην είσοδο.

Μπήκαμε και πήραμε το δρόμο για να δούμε πρώτα το Χενεραλίφε.

Το Generalife ήταν, θα λέγαμε, το βασιλικό εξοχικό, από τον 12^ο αι. Εκεί κατέφευγε κάθε εστεμμένος για να ξεφύγει από τις έγνοιες και τις ραδιουργίες του παλατιού.

Αριστερά μας βλέπουμε τους εξωτερικούς κήπους,

στο βάθος το ανάκτορο της Αλάμπρας

και το Θέατρο, ένα κεκλιμένο επίπεδο με σειρές πάγκων.

Φτάνοντας στο κτιριακό συγκρότημα βλέπουμε κάποια ερείπια

και μπαίνουμε στον κήπο Αθέκια (Patio de la Acequia) με τη στενόμακρη λιμνούλα και τα νερά των σιντριβανιών να σχηματίζουν αψίδες.

Στη νοτιοανατολική πλευρά είναι η πλευρά απ’ όπου μπήκαμε

ενώ στη βορειοδυτική είναι το κτίριο με τη βασιλική αίθουσα,

πλούσια στολισμένο με ανάγλυφα αραβικής τέχνης.

Περάσαμε στο διπλανό κτίριο, το ίδιο πλούσια στολισμένο,

που βλέπει σε ένα άλλο κήπο, αυτόν της Σουλτάνας (Patio de la Sultana). Απέναντι μια σκάλα οδηγεί στους κήπους.

Ξαναμπήκαμε μέσα στο παλάτι, χαζέψαμε τα στολίδια σε τοίχους παράθυρα και ταβάνια,

θαυμάσαμε την υπέροχη θέα προς την πόλη και την Αλάμπρα και βγήκαμε για να πάμε σ΄αυτήν. 

Από μια γέφυρα μπήκαμε στους χώρους της Αλάμπρας.

Η Αλάμπρα (Alhambra) είναι ένα οχυρωμένο συγκρότημα ανακτόρων με πολλά άλλα κτίρια στον ίδιο χώρο. Χτίστηκε σε προϋπάρχουσα οχύρωση κατά τους 13^ο και 14^ο αι από τους Χαλίφηδες της δυναστείας των Νασριδών. Στα κατοπινά χρόνια της ανακατάκτησης από τους Χριστιανούς προστέθηκαν αρκετά ακόμα κτίσματα,

όπως ο Ναός της Παναγίας (Iglesia de Santa Maria de la Alhambra),

ένα μοναστήρι (Convento de San Francisco),

το αναγεννησιακό παλάτι του Κάρολου Ε΄ (Palacio de Carlos V), του 1526 κ.ά.

Δύο είναι τα βασικά κομμάτια της. Τα παλάτια

και η ακρόπολη Alcazaba, το δυτικό οχυρωμένο τμήμα. Οχυρώσεις υπάρχουν και προς τα νότια, αλλά όχι τόσο εντυπωσιακές.

Μπαίνοντας στην Αλάμπρα, είχαμε στα αριστερά μας τις νότιες οχυρώσεις με πύργους και πύλες, όπως η Puerta de los Siete Suelos. Στα δεξιά είδαμε το κήπους και το μοναστήρι,

που σήμερα είναι ξενοδοχείο πολυτελείας (Parador de San Francisco).

Ο κεντρικό δρόμος είναι η Βασιλική οδός (Calle Real de la Alhambra) και είναι πολύ εντυπωσιακός.

Και πάλι στα αριστερά μας είδαμε τα ερείπια ενός παλατιού (Palacio de Abencerrajes),

ενώ δεξιά και αριστερά έχει διάφορα κτίρια, που στεγάζουν διάφορες δραστηριότητες (ένα μικρό ξενοδοχείο,

διάφορα εργαστήρια κλπ)

και τα ερείπια του Χαμάμ του Τζαμιού (baño de la Mezquita de la Alhabra).

Σε αυτό το σημείο δημιουργείται μια πλατεία. Δεξιά είναι ο Ναός της Παναγίας και το Παλάτι του Καρόλου Ε΄ .

Απέναντι από το παλάτι είναι ένας πύργος και μια σειρά από κανόνια.

Είχαμε φτάσει σε μια αραβική πύλη, την Puerta del vino,

που οδηγεί στην πλατεία των δεξαμενών (Placeta de los Aljibes) , τον χώρο που βρίσκεται μεταξύ των παλατιών και της Ακρόπολης.

Από τη μεριά της πλατείας η Puerta del vino είναι πιο εντυπωσιακή.

Μέχρι να έρθει η ώρα για το ραντεβού μας ανέβηκα λίγο στην ακρόπολη.

Είναι εντυπωσιακή και από μέσα

αλλά και απ’ έξω.

Αυτό που είναι υπέροχο είναι η θέα προς την πόλη.

Κατέβηκα από την ακρόπολη και μιας και είχαμε λίγο χρόνο ακόμα πήγα να ρίξω μια ματιά στο Παλάτι του Καρόλου.

Περνώντας την κεντρική είσοδο βρέθηκα στο κέντρο του με το κυκλικό αίθριο.

Σε κάποιες από τις αίθουσες είχε μια έκθεση φωτογραφίες με θέμα το φλαμένγκο, πολύ ενδιαφέρουσα.

Αλλά είχε έρθει η ώρα να μπούμε να δούμε τα αραβικά παλάτια.

Το συγκρότημα της δυναστείας των Νασριδών (Palacios Nazaríes), αποτελείται κυρίως από δύο παλάτια. Το Palacio de Comares και το Palacio de Los Leones.

Μπήκαμε στο συγκρότημα από τον Κήπο με τις Μυρτιές (Patio de los Arrayanes), που βρίσκεται μπροστά από το Palacio de Comares. Κι εδώ μια στενόμακρη λιμνούλα, που οδηγεί στο παλάτι.

Η στοά που βλέπει στον κήπο

αποτελεί μέρος της πρώτη αίθουσας, της Sala de la Barca.

Στη συνέχεια είναι η αίθουσα των πρεσβευτών (Salón de Embajadores) ή αίθουσα του θρόνου με την υπέροχη διακόσμηση

και τη μοναδική ξύλινη οροφή, που αντιπροσωπεύει τους εφτά ουρανούς του μουσουλμανικού σύμπαντος.

Μια πόρτα και μια μικρή στοά οδηγεί στο άλλο παλάτι, το διαμάντι της Αλάμπρας, το Palacio de Los Leones.

Βγήκαμε στην αυλή Patio de Los Leones.

Στο κέντρο της είναι μια κρήνη, που στηρίζεται σε 12 λιοντάρια (εξ ου και η ονομασία της αυλής και του παλατιού),

ενώ γύρω της 124 λεπτές μαρμάρινες κολώνες δημιουργούν μια μοναδική εικόνα.

Το περιστύλιο ένα γύρω έχει καταπληκτική διακόσμηση με «καταρράκτες» από «σταλακτίτες» σε υπέροχα σχέδια και μοναδικές καμάρες. 

Από την αυλή μπήκαμε στο νότιο κτίριο όπου βρίσκεται η αίθουσα Αβενδεράχες (Sala de los Abencerrajes), που σύμφωνα με το θρύλο εκεί σφαγιάστηκε μια οικογένεια ευγενών με αυτό το όνομα, που ήταν αντίπαλος του Νασρίδη Χαλίφη.

Έχει υπέροχη διακόσμηση

και ένα εξαιρετικό θόλο.

Ξανά στην αυλή και στο δυτικό κτίριο.

Εκεί είναι η αίθουσα των Βασιλέων (Sala de los Reyes), η επιβλητική αίθουσα, όπου γίνονταν οι διάφορες εκδηλώσεις, όπως οι χοροί.

Η διακόσμηση της είναι μοναδική.

Κάποιες λεπτομέρειες είναι τόσο εντυπωσιακές, όσο και ξεχωριστές.

Η οροφή εξαιρετική,

τα γύψινα εκπληκτικής τέχνης

και τα παράθυρα με απίθανη θέα. Με εντυπωσίασε όσο τίποτα άλλο. Δυστυχώς λόγω έργων συντήρησης ένα μέρος της ήταν κλειστό και έτσι δεν είδαμε τις παραστάσεις στην οροφή με σκηνές από κυνήγια και ιπποτικούς θρύλους.

Σειρά είχε η αίθουσα των δύο αδελφών (Sala de las Dos Hermanas), στο βόρειο κτίριο.

Έχει πολύ ωραία ταβάνια

και έναν υπέροχο θόλο. Σύμφωνα με τον οδηγό μου, είναι το τελειότερο δείγμα της Ισπανική Ισλαμικής Αρχιτεκτονικής.

Στην αίθουσα αυτή υπάρχει το Mirador de Lin-dar-Aixa, ένα τμήμα

με εξαιρετική θέα προς το ομώνυμο Patio,

αλλά και στη στέγη ενός χαμάμ.

Η θέα δε προς την αραβική γειτονιά, το Albaicín είναι καταπληκτική.

Κάπου εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στην Αλάμπρα. Μέχρι να βγούμε, να πάμε στο αυτοκίνητο και να κατέβουμε στην πόλη είχε νυχτώσει. Νιώθαμε πολύ κουρασμένοι και την άλλη μέρα έπρεπε να είμαστε το αργότερο στις 12 το μεσημέρι στο αεροδρόμιο της Μάλαγα, οπότε αποφασίσαμε να μην κατέβουμε για βράδυ στην πόλη, αλλά να πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Είπαμε, η Γρανάδα είναι το μεγάλο απωθημένο αυτού του ταξιδιού. Νάμαστε καλά να ξανάρθουμε στην Ανδαλουσία και θα την τιμήσουμε όπως της πρέπει.

Η Ανδαλουσία με ενθουσίασε. Ήταν πολύ πάνω από τις προσδοκίες μου και απ’ αυτά που είχα δει σε φωτογραφίες και βίντεο. Η μια εβδομάδα που διαθέσαμε, αποδείχτηκε λίγη. Θέλει τουλάχιστον άλλη μία. Την υγεία μας νάχουμε να ξανάρθουμε. Καλή μας συνέχεια!

(το ταξίδι συνεχίζεται Στη Βαρκελώνη….ξανά! 1ο μέρος)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας