Το ξαναγεννημένο γεφύρι και οι δίδυμοι καταρράκτες!

 Ταξίδι στα Τζουμέρκα, ημέρα 1^η

 

18 Οκτωβρίου 2021

 

 

Τα Τζουμέρκα είναι μια περιοχή της χώρας μας, για την οποία είχαμε ακούσει πολλά και όλα καλά, αλλά δεν είχαμε αξιωθεί να την επισκεφτούμε. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και το αποφασίσαμε.

Το ταξίδι αυτό το προγραμματίσαμε για τέλη Οκτωβρίου-αρχές Νοεμβρίου του 2020. Αλλά ως γνωστόν «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει». Και ήρθε η πανδημία και κύλισε το 2020 με τα πάνω του και τα κάτω του και το φθινόπωρο το πράμα φαινόταν προς τα πού πήγαινε. Στις αρχές Νοεμβρίου επιβλήθηκε η καραντίνα που τράβηξε ως τα μέσα του Μαΐου της επόμενης χρονιάς. Όχι ταξίδι, αλλά ούτε βόλτα μέχρι το διπλανό Δήμο δεν μπορούσαμε πια.

Πέρασε το καλοκαίρι του 2021, είχαμε κάνει και τα εμβόλιά μας και αποφασίσαμε να κάνουμε το ταξίδι στα Τζουμέρκα τον Οκτώβριο, για να δούμε και τα χρώματα του φθινοπώρου πάνω στα Ηπειρώτικά αυτά βουνά.

Κάνοντας τον προγραμματισμό αποφασίσαμε να πάμε πριν στην Πάτρα, στους φίλους μας. Είχαμε να πάμε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Φεύγοντας από τα Τζουμέρκα θα πηγαίναμε στη Λάρισα, να δούμε κάποιους άλλους φίλους και την πόλη, που ουσιαστικά δεν την είχαμε δει ποτέ.

Στα μέσα του Οκτώβρη πήγαμε στην Πάτρα και περάσαμε όμορφα. (Πάτρα, κατάλοιπα αλλοτινών εποχών!, Πάτρα, μαρτυρίες και σύγχρονη τέχνη στο καταφύγιο! και Μικρή φθινοπωρινή βόλτα στο Καστρίτσι!).

Αργά το πρωί της Δευτέρας ξεκινήσαμε. Περάσαμε τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και πήραμε τον καινούριο αυτοκινητόδρομο που πάει στα Γιάννενα. 

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=1LsESvk4p34)

Την Ιόνια οδό. 

Ωραίος δρόμος που αντικατέστησε το δρόμο «καρμανιόλα», που μέχρι πριν μερικά χρόνια εξυπηρετούσε την περιοχή.

Περάσαμε την Άρτα και βγήκαμε λίγο μετά στην έξοδο για Αμμότοπο.

Πρώτη στάση έξω από τον Αμμότοπο και μετά λίγο πιο πάνω,

πριν τη Ροδαυγή για να δούμε χαμηλά τον Άραχθο που κυλλά προς το φράγμα Πουρναρίου και την ομώνυμη τεχνητή λίμνη.

Πριν φτάσουμε στη Ροδαυγή και όσο θαυμάζουμε την υπέροχη θέα μπροστά μας, ας πούμε λίγα πράγματα για τον προορισμό μας.

Τα Τζουμέρκα ή πιο σωστά τα Αθαμανικά όρη είναι το νότιο τμήμα της οροσειράς της Πίνδου, μεταξύ των ποταμών Άραχθου και Αχελώου. Χωρίζουν την Ήπειρο από τη Θεσσαλία και μοιράζονται μεταξύ των νομών Ιωαννίνων και Άρτας. Το όνομά τους το πήραν από το αρχαιοελληνικό φύλλο των Αθαμανών που κατοικούσε στα βουνά αυτά. Οι Αθαμάνες άκμασαν κυρίως τον 3^ο και 2^ο αι π.Χ. και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον πόλεμο μεταξύ Μακεδόνων και Αιτωλών. Το όνομα Τζουμέρκα είναι σλάβικο και σημαίνει το φυτό Ελλέβορος (περισσότερα εδώ).

Μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και σε λίγο φτάσαμε στη Ροδαυγή.

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=ReCBgC__nyY)

Η Ροδαυγή (παλιά ονομασία Νησίστα) απέχει από την Άρτα 24χμ και βρίσκεται σε υψόμετρο 700μ. πάνω από τον Άραχθο, προς τα δυτικά.

Η κεντρική πλατεία, πλατεία Αγίας Παρασκευής,

έχει την ομώνυμη εκκλησία του 1804,

μια πέτρινη βρύση, πλατάνια για σκιά

και θέα προς τα γύρω βουνά. Δύο ταβέρνες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους επισκέπτες, αλλά μια και ήταν καθημερινή ήταν και οι δύο κλειστές. Και ενώ πεινάγαμε και θα καθόμασταν να τσιμπήσουμε κάτι περιοριστήκαμε σε ένα κουλούρι και μια τυρόπιτα που βρήκαμε σε ένα φούρνο, εκεί δίπλα, το μοναδικό ανοικτό που βρήκαμε.

Το χωριό γενικά είναι όμορφο και η πλατεία του εντυπωσιακή με την εκκλησία να είναι εξαιρετική. Δυστυχώς και αυτή κλειστή, με αποτέλεσμα οι εντυπώσεις μας να περιορίζονται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση.

Στην άκρη του χωριού, προς τα βόρεια, σταματήσαμε δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας με το νεκροταφείο. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι να τσιμπήσουμε τα καλούδια που είχαμε πάρει,

έχοντας υπέροχη θέα προς τον Άραχθο, που φιδοσέρνεται χαμηλά μας

και προς την τεχνητή του λίμνη.

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=-2RQbaNYSbw) 

Περίπου 17χμ ακόμα και βγήκαμε από το δρόμο προς τα δεξιά. Σε λιγότερο από 5χμ φτάνουμε στο ποτάμι

και από μια μεταλλική γέφυρα περνάμε απέναντι βλέποντας στα αριστερά μας το Γεφύρι της Πλάκας.

Κατεβήκαμε δίπλα στο ποτάμι σε ένα χώρο όπου αφήνεις το αυτοκίνητο και ξεκινάει το πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στο γεφύρι.

Φτάνοντας και βλέποντας πια την υπέροχη αυτή ανθρώπινη κατασκευή

όλο και πιο μεγάλη,

όλο και πιο ολοκληρωμένη, φτάνομε στη βάση του από όπου ξεκινούν τα σκαλιά που σε λίγο θα μας οδηγήσουν πάνω σ’ αυτό.

Το μέγεθος φαίνεται από το πώς φαίνονται οι άνθρωποι εκεί πάνω.

Εκεί είναι μια πινακίδα με το ιστορικό του.

Θυμάμαι το 2015 το σοκ από τις εικόνες του πεσμένου γεφυριού και τις μεγαλοστομίες των πολιτικών για την ανακατασκευή του. Επειδή όμως έχουμε καεί πολλές φορές με το χυλό κουνάγαμε με συγκατάβαση και πίκρα το κεφάλι. Καλά τώρα! Αλί στο έρμο το γεφύρι. Πάει καλιά του. Και να που για μια φορά οι πολιτικοί κράτησαν την υπόσχεσή τους. Και νάτο ξανά περήφανο στη θέση του να στέκει πάνω από τα ορμητικά νερά του Άραχθου, χωρίς όμως να κοκορεύεται, μαθημένο από τα παθήματά του, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, που νομίζουν πως όλα τα μπορούν, κόντρα σε κάθε νόμο και κάθε δύναμη της φύσης.

Ανεβήκαμε μέχρι τη γέφυρα.

Από την κορυφή φαίνεται εντυπωσιακό το ποτάμι, όπως κατεβαίνει από τα βόρεια,

τα μονοπάτια που φτάνουν από τα δυτικά

και προς τα ανατολικά το καφενείο «παλιό Τελωνείο» (σωστά καταλάβατε. Κλειστόν!).

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο, περάσαμε μέσα από το χωριό και ανηφορίσαμε για περίπου 2χμ. Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Μουχουστίου.

Η Μονή Μουχουστίου ή μονή Πλάκας δεν είναι γνωστό πότε φτιάχτηκε. Ανακαινίσθηκε, σύμφωνα με επιγραφή στα 1665, ενώ αγιογραφήθηκε στα τέλη του 17^ου αι. Ήταν ενεργή μέχρι τις αρχές του 20^ου αι.

Σήμερα σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση το καθολικό και απ’ ότι λένε οι πληροφορίες είναι εξαιρετικό μέσα, πράγμα που δεν μπορέσαμε να διαπιστώσουμε εμείς μιας και αυτό ήταν κλειστό.

Λίγα ακόμα κτίσματα στέκουν στη θέση τους. Ο χώρος είναι μαγικός. Σε αυτόν παλιότερα γινόταν ζωοπανήγυρη (μουχούστι), εξ ου μάλλον και το όνομα (περισσότερα εδώ).

Γυρίσαμε μέχρι τη μεταλλική γέφυρα, αλλά αντί να περάσουμε πάνω από το ποτάμι στρίψαμε αριστερά προς τα ανατολικά 

και σε κάτι λιγότερο από 15χμ μπήκαμε στο χωριό Καταρράκτης (παλαιότερη ονομασία Σχωρέτσανα). Βρίσκεται σε υψόμετρο 800μ και πήρε το τωρινό του όνομα από τους δίδυμους καταρράκτες, που είναι λίγο πιο ψηλά.

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=p-p1-qq9K_I)

Σταματήσαμε στην πλατεία

με το ναό της Κοίμησης

και τη βρύση και κατεβήκαμε για ένα καφέ. 

Μετά τον καφέ, μπήκαμε στο αυτοκίνητο 

και ξεκινήσαμε να πάμε 

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=hNaT5GEmmbk)

όσο γίνεται πιο κοντά στους καταρράκτες για να τους δούμε.

Η διαδρομή είναι απίστευτη. Ο δρόμος, αν και δεν είναι πολύ καλός, είναι σχεδόν σε όλο του το μήκος άσφαλτος με πολλές όμως στροφές.

Φτάνει μέχρι ένα τουριστικό μαγαζί, κλειστό εκείνη τη μέρα και ώρα, όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο και να περπατήσεις μέχρι τη ρίζα των καταρρακτών. 

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=9keGlJXqTiU)

Εμείς αρκεστήκαμε στις υπέροχες εικόνες που μας πρόσφεραν οι καταρράκτες, που κατρακυλούν στο μοναδικό αυτό τοπίο. Σύμφωνα με μια επιγραφή που υπάρχει εκεί κυλούν από υψόμετρο 1300μ και ο αριστερός έχει ύψος 87μ ενώ ο δεξιός 100μ.

Κατεβαίνοντας προς το χωριό κάναμε μια μικρή παράκαμψη προς τα δεξιά να δούμε την Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης, του 18^ου και 19^ου αι.,

που βρίσκεται σε ένα καταπληκτικό τοπίο. Δυστυχώς και αυτή κλειστή.

Έκανα μια βόλτα ανάμεσα στα κτίρια, έβγαλα μερικές φωτογραφίες και πίσω για τη συνέχεια.

Περάσαμε ξανά από το χωριό

και από την Πλάκα,

απολαμβάνοντας χρώματα και πάλι χρώματα και βγήκαμε στο δρόμο που πάει προς Γιάννενα.

(και στο YouTube https://www.youtube.com/watch?v=f2CoVuM-pfw)

Και σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής τα χρώματα και οι εικόνες σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό. Σε λίγο φτάσαμε στο Κωστήτσι Ιωαννίνων, ένα από τα Κατσανοχώρια, τα χωριά στα νοτιοδυτικά των Τζουμέρκων. Εκεί ήταν το εξαιρετικό ξενοδοχείο που θα μέναμε για τέσσερα βράδια. Ξεφορτώσαμε, φρεσκαριστήκαμε και σε λίγο πήγαμε στην τραπεζαρία για να φάμε.

Ώσπου νάρθει το φαγητό κάποιες διαπιστώσεις.

Μέχρι να πάω στα Τζουμέρκα είχα ακούσει από φίλους και γνωστούς και είχα διαβάσει εδώ και εκεί πολλά γι αυτή την περιοχή. Όλοι συμφωνούσαν πως η περιοχή είναι πολύ «άγρια» (ισχύει), με πολύ πέτρα (και αυτό ισχύει) και πάρα πολλές στροφές (αυτό κι αν ισχύει). Με αυτά και μ’ αυτά είχε σχηματιστεί στο μυαλό μου η εικόνα μιας περιοχής με άγρια βραχώδη και με λίγη βλάστηση βουνά, πράγμα που τελικά δεν ισχύει. Η περιοχή είναι γεμάτη δάση με μεγάλη ποικιλία φυτών. Καλή η φαντασία αλλά καμιά φορά αυτό που βλέπεις είναι αυτό που μετράει. Φοβερή η βλάστηση και μιας και ήταν προχωρημένο φθινόπωρο το παζλ των χρωμάτων ήταν μαγικό. Ήταν στιγμές που τα χρώματα σου δίνανε την αίσθηση πως τα πάντα ήταν ανθισμένα.

Το φαγητό ήρθε και ήταν πολύ καλό.

Γυρίσαμε στο δωμάτιό μας, έκατσα λίγο στον υπολογιστή, χαζέψαμε στο χαζοκούτι και πέσαμε νωρίς για ύπνο. Κουρασμένοι αλλά εντυπωσιασμένοι από αυτά που είχαμε δει. Και ήταν μόνο η «εισαγωγή».

Καλή συνέχεια!

Η διαδρομή της 1ης μέρας

  

(το ταξίδι συνεχίζεται Η τέχνη "πήρε τα βουνά"!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας